Όλοι οι άνθρωποι του πατερούλη στους Αγίους Αναργύρους!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου, κοριτσάκι δηλαδή, η ζωή μας ήταν γεμάτη με τους ωραίους ανθρώπους της εκκλησίας μας, αυτούς που βοηθούσαν τον πατερούλη στα ιερά του καθήκοντα.

Η βασίλισσα της εκκλησίας μας ήταν η Ερμήνεια, η γυναίκα που καθάριζε το ναό, που έστρωνε τα χαλιά, έκανε τα καντήλια να αστράφτουν και ήταν ο κορμός των Αγίων Αναργύρων.

Η Ερμήνεια είχε πολύ δυνατό χαρακτήρα και συχνά κοντραριζόταν με τον πατερούλη γιατί είχε δικό της τρόπο να κάνει τις δουλειές. Ο πατερούλης την έλεγε χαϊδευτικά «τζόγια μου» όταν μαλώνανε και τα ξαναφτιάχνανε. Η Τζόγια μας αγαπούσε σαν παιδιά της και μας κανάκευε με πολλή αγάπη.Ερχόταν συχνά στο σπίτι κι έλεγε τα παράπονά της στη μαμά που την παρηγορούσε και μεσολαβούσε στον πατερούλη να τα ξαναβρούν! Η Τζόγια ήταν όμορφη και άξια γυναίκα! Έφυγε απο την εκκλησιά όταν δε μπορούσε να δουλέψει πλέον στα βαθειά της γεράματα και όλοι μας την αναπολούσαμε.

Ο κυρ Μπάμπης ο Ορφανός ήταν ο νεοκόρος των Αγίων Αναργύρων. Λεπτός και με ελαφριά καμπουρίτσα κανόνιζε απο τα σήμαντρα, τα καντηλανάμματα, το σβήσιμο των κεριών μέχρι την τελευταία γραμματειακή λεπτομέρεια της εκκλησίας μας.

Περνούσε σπαρεγκλίτως καθημερινά απο το σπίτι, έφερνε τα απολείτουργα και μιλούσε με τη μαμά επί παντός του επιστητού. Ήταν γλυκός, ευγενικός, αφοσιωμένος στην κατάκοιτη σύζυγό του και μας θεωρούσε οικογένειά του. Κι εμείς τον αγαπούσαμε τον μπάρμπα Μπαμπς καθότι ήταν σαν παππούς μας.

Το επιτροπικό ήταν το δυνατότερο χαρτί της εκκλησίας μας. Κυρίαρχος αρχιεπίτροπος όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν ο κυρ Λάμπρος ο Γουρζής. Ο κυρ Λαμπράκης όπως τον αποκαλούσαν στη Λευκάδα ήταν ο έμπιστότερος άνθρωπος του πατερούλη.

Έβγαζε το μεγάλο δίσκο στη δεξιά πτέρυγα και μετρούσε τα λεφτά μέχρι την τελευταία δεκάρα μην χαθεί ο λογαριασμός. Τοποθετούσε τα νομίσματα σε ντάνες των 20, τα τύλιγε, έγραφε το ποσόν απέξω και μέχρι να τελειώσει η λειτουργία τα είχε όλα έτοιμα. Ήταν ο τραπεζίτης του πατερούλη. Είχε τρείς κόρες , τη Μαίρη που έγινε νηπιαγωγός, την Άννα που καλοπαντρεύτηκε και τη μικρή του που δεν θυμάμαι το όνομά της. Η γυναίκα του ήταν εξ Εγκλουβής γι αυτό ο πατερούλης είχε ιδιαίτερη αδυναμία στο ζευγάρι. Ο κυρ Λαμπράκης μας φώναζε τα παιδιά όταν κάναμε φασαρία αλλά δεν πείραζε γιατί έπρεπε να κρατάει την τάξη!

Ένας άλλος επίτροπος που μου έχει μείνει χαραγμένος στις αναμνήσεις ήταν ο κυρ Γιάννης ο Πολίτης. Αεικίνητος, ευγενικός είχε ως ιερό καθήκον να καθίζει τους επισήμους στις θέσεις τους. Επίσης, τακτοποιούσε το πλήθος τις γιορτές φτιάχνοντας διαδρόμους κι βάζοντας τα παιδάκια στην πρώτη σειρά. Τον αγαπούσαμε ιδιαίτερα διότι ποτέ δεν μας μάλωνε ούτε όταν κάναμε αταξίες και γελάκια την ώρα που κήρυττε ο πατερούλης απο τον άμβωνα.Ήταν φίλος μας!

Βεβαίως υπήρχαν και οι ψάλτες μας. Στο αριστερό ψαλτήρι όσο θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια είχαμε τον κυρ Κώστα τον Κατσουνά, ένα λεβέντη άντρα ψηλό μέχρι εκεί πάνω με στεντορεία φωνή. Είχε το δικό του τρόπο να ψέλνει αλλά ο πατερούλης δεν του έκανε ποτέ παρατήρηση γιατί σεβόταν το γεγονός πως ερχόταν κάθε πρωί χαράματα απο το Καλλιγόνι πάνω στο γάιδαρο του -βρέχει χιονίσει- κι ας ήταν ένα χιλιόμετρο και βάλε δρόμος.Ερχόταν αφοσιωμένα όποτε τον χρειαζόταν ο πατερούλης διότι ήταν αγρότης και μπορούσε να αφήσει τις καλλιέργειες στη μέση για χάρη των Αγίων Αναργύρων.

Ο αγαπημένος ψάλτης μας ήταν ο Πάνος ο Ορφανός, πρωτοψάλτης της πολυφωνικής χορωδίας των Αγίων Αναργύρων. Όμορφος, λεπτός με μια φωνή βελούδινη συμπλήρωνε την χορωδία για την οποία ο ναός μας ήταν διάσημος στη Λευκάδα και αλλαχού. Ο Πάνος έμεινε μέχρι τις τελευταίες μέρες της ενορίας του πατερούλη στους Αγίους Αναργύρους. Ταίρι του στο ψαλτικό ήταν ο Θοδωράκης ο Αραβανής. Όταν κλείνω τα μάτια μου τους θυμάμαι πρώτη δεύτερη φωνή να χαϊδεύουν τα αυτιά μου με τη μελωδική ψαλμωδία τους.

Αγαπημένος του πατερούλη  ήταν και ο κυρ Γιάννης ο Παταλέας για τον οποίο θα μιλήσω σε άλλο ιδιαίτερο κείμενο καθώς ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα της Λευκάδας. Ο κυρ Γιάννης ο Παταλέας έψελνε απο καιρού εις καιρόν στο δεξί ψαλτικό μας και μάλιστα όταν ήταν σε καλές σχέσεις με τον πατερούλη και τον Πάνο τον Ορφανό του έδιναν να διαβάζει τον Απόστολο τις Κυριακές!

Τα θυμάμαι όλα αυτά τα ωραία που έζησα ως κοριτσάκι... τα έζησα διότι ο πατερούλης ήταν ένα σπουδαίος ιερέας κι ένας μοναδικός εφημέριος!

Μου λείπει τόσο ο πατερούλης μου, αλλά μου άφησε πλούσια παρακαταθήκη … Τώρα νοσταλγώ εκείνες τις αθώες μέρες!