Ένας Αντισυμβατικός Γάμος!

Φωτογραφίες: Καίτη Κακαβούλη

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα στη Λευκάδα, η 7^η Ιανουαρίου του σωτηρίου έτους 1989. Η φύση είχε φροντίσει να κρατήσει ανοιξιάτικες θερμοκρασίες για την τελετή του γάμου μας με τον Θεόδωρο Αργύρη, που τελέσθηκε από τον μακαριστό πατέρα μου π. Νικόλαο Φραγκούλη στο αγαπημένο του εξωκκλήσι, την Αγία Μαρίνα.

Κάναμε ένα μικρό γάμο με τα ελάχιστα ξαδέλφια μου που βρισκόνταν στη Λευκάδα, αποφεύγοντας την πολυκοσμία και τις άσκοπες φιοριτούρες. Για μένα ο γάμος αποτελούσε και αποτελεί άκρως προσωπική υπόθεση, που δεν ήθελα να μοιραστώ με μακρινό κόσμο.

Το νυφικό μου σχεδιάστηκε και ήταν δώρο του μακαριστού σχεδιαστή Μιχάλη Ασλάνη, με τον οποίο συνεργαστήκαμε στη μόδα όλα τα χρόνια της καριέρας μου εν Ελλάδι. Μεταξωτό μίνι σακάκι στολισμένο με μεταξωτά κορδόνια και φούντες και μια τούλινη φούστα επίσης στολισμένη με μεταξωτά κορδόνια συμπλήρωσαν το ντε πιες πρωτότυπο νυφικό  μου. Τα μαλλιά μου ήταν περιπλεγμένα με μια τιάρα, απλά όπως τότε τα χτένιζα στην καθημερινότητά μου.

Το μαύρο μου 2CV στολίστηκε περίτεχνα από τον Πάνο Φέξη με τρία μπουκέτα κρίνους αποτελώντας επίσης αισθητική πρωτοτυπία για την εποχή του.

Το τραγούδι του γάμου που πλημμύρισε τη γειτονιά της Μιχαήλ Σκένα μαζί με χούφτες ρύζι απο τις αγαπημένες γειτόνισσες δεν ήταν παραδοσιακό αλλά ήταν παρμένο από το Ματωμένο Γάμο του Λόρκα. Το τραγούδούσε σε όλο το δρόμο προς την εκκλησία μεσα στο αυτοκίνητο η αγαπημένη μου αδελφή, η Πεταλούδα μου σκορπίζοντας τους όμορφους καθάριους στίχους σε μετάφραση του Νίκου Γκάτσου...

Ο αδελφός μου βρισκόταν στο τιμόνι κι αντί να πάμε κατευθείαν στο ξωκκλήσι εκείνος ανέμελα και επιδεικτικά χτυπούσε το κλάξον στους δρόμους της Λευκάδας, σκορπίζοντας τη χαρά του γάμου σε γνωστούς και άγνωστους.

Ο Θεόδωρος περίμενε ανυπόνομα, μπορεί να του τριβέλιζε το νού η υποψία πως ίσως και νάλλαζα γνώμη, καθώς δεν ήμουν φτιαγμένη από το υλικό του κατεστημένου.Δίπλα του ήταν ο υπέροχος κουμπάρος μας Χρύσανθος Πετσίλας που έκανε το μεγάλο ταξίδι από τη Νέα Υόρκη για να μας αλλάξει τα στέφανα.

Ο αγαπημένος μου μέλλων σύζυγος  περίμενε με λαχτάρα, που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα τη θυμάμαι στα φωτεινά μάτια του. Ο πατερούλης τέλεσε το μυστήριο του γάμου μέσα σε δάκρυα συγκίνησης. Η μαμά πετούσε από τη χαρά της, οι ελάχιστοι εκπρόσωποι των οικογενειών μας έδειχναν ευτυχείς.

Ο γάμος ολοκληρώθηκε με ένα μίνι γλέντι στην τότε ταβέρνα ΡΟΜΑΝΤΙΚΑ και ήταν όλα τόσο όμορφα κι αληθινά! Η κουλούρα της νύφης φταγμένη και στολισμένη με πολύχρωμες καραμέλες από τη θειά τη Χρυσαυγή ήταν η επιτομή της εθιμικής παρέμβασης σε ένα γάμο μή συμβατικό.

Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από το γάμο μας κι όμως οι στιγμές έμειναν ακατάλυτα αλησμόνητες.

 Χρόνια πολλά αγαπημένε μου!

 Πάντα μαζί και Δυνατοί!

 Τζουστινάκι