Οι Έλληνες του Μόντρεαλ Μεθύσανε με τ’ Αθάνατο Κρασί του 21

Οι Έλληνες του Μόντρεαλ «Μεθύσανε με τ’ Αθάνατο Κρασί του 21»

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Με αρχιερατική λειτουργία και δοξολογία υπέρ των πεσόντων αγωνιστών του 1821 ολοκληρώθηκαν την Κυριακή στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας οι εορταστικές εκδηλώσεις για την Εθνική Παλιγγενεσία στο Μόντρεαλ, προέξάρχοντος του Μητροπολίτη Καναδά κ. Σωτηρίου.

O πρέσβης της Ελλάδας στον Καναδά Δημήτρης Αζεμόπουλος εκφώνησε εντός του ναού ένα συγκλονιστικό πανηγυρικό λόγο συνδέοντας την Ορθοδοξία με τον Ελληνισμό μέσα από τη συμβολική ημερομηνία του Ευαγγελισμού , που σήμανε την Επανάσταση του 1821. Οι έννοιες Ευαγγελισμός- Ελληνισμός κυριάρχησαν στην  ομιλία του που αναφέρθηκε στις αξίες των Ελλήνων οι οποίες τους οδήγησαν στο θαύμα της απελευθέρωσης.Οι ήρωες της Επανάστασης αλλά και η χορεία των Φιλελλήνων, απόσπασμα απο τον Νίκο Καζαντζάκη για το θαύμα των Ελλήνων σηματοδότησαν το λόγο που χρωματίστηκε από τις έννοιες της εθνικής αξιοπρέπειας και της ελευθερίας!

Στην παρέλαση που παρακολούθησε πλήθος Ελλήνων και ξένων στην ελληνοκρατούμενη λεφωφόρο Ζαν Ταλόν, παρέστη για τέταρτη συνεχή χρονιά επί της εξουσίας ο πρωθυπουργός Τζάστιν Τρουντό με ένα επιτελείο υπουργών και ομοσπονδιακών βουλευτών της κυβέρνησής του. Ο Τζάστιν Τρουντό, του οποίου τις τελευταίες εβδομάδες η κυβέρνηση κλυδωνίζεται απο το σκάνδαλο της εταιρείας SNC-Lavalin, χαιρέτησε τον κόσμο με ενθουσιασμό, ενώ επισκέφθηκε πολλούς εθνικοτοπικούς συλλόγους μιλώντας εγκάρδια με τους Έλληνες της περιοχής, στην οποία άλλωστε εκλέγεται βουλευτής.

Τελετάρχης φέτος ήταν ο διακεκριμένος καθηγητής της Νεογνολογίας και Περιγεννητικής του Πανεπιστημίου McGill δρ. Απόστολος Παπαγεωργίου, ο οποίος δήλωσε συγκινημένος για την τιμή που του ανέθεσε η Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ.

Ο νεφώδης ουρανός της πόλης και το πολικό κρύο δεν αναχαίτισαν τη μεγαλόπρεπη παρέλαση των Ελληνικών σχολείων, των Ελληνικών Κοινοτήτων και  των εθνικοτοπικών συλλόγων με συνθήματα για την επέτειο της 25ης Μαρτίου και το έπος του 21, ενώ οι γαλανόλευκες κυμάτιζαν στην ελληνοκρατούμενη λεωφόρο Ζαν Ταλόν, όπου πραγματοποιήθηκε η παρέλαση.

Θα πρέπει να σημειωθεί πως οι εορταστικές εκδηλώσεις στο Μόντρεαλ ξεκίνησαν απο την Παρασκευή στο Ελληνικό Κοινοτικό Κέντρο, όπου ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας Μιχάλης Γαβριηλίδης μίλησε για το ρόλο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού στην εκκίνηση και επιτυχία της Επανάστασης του 1821. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Νικόλας Παγώνης μετέφερε την συγκινησιακή φόρτιση του ηρωισμού των Ελλήνων του 1821, κορυφώνοντας την ομιλία του με το στίχο του Κωστή Παλαμά: ‘Μεθύστε με τ΄Αθάνατο Κρασί του 21».

Έλληνας της Χρονιάς αναδείχθηκε ο Τάκης Τζώτζης για την πολυετή προσφορά του στην αναβίωση των ελληνικών εθίμων μέσα απο τα χορευτικά τμήματα αλλά και τις παραστάσεις γύρω απο τις ελληνικές παραδόσεις.

  

Η κατάθεση των στεφάνων πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στο μνημείο των Ηρώων του Λαβάλ, παρουσία του γενικού προξένου της Ελλάδας Μιχάλη Γαβριηλίδη, ο οποίος ύψωσε την ελληνική σημαία στο δημαρχείο της πόλης. Σημειωτέον ότι πάνω απο 40.000 Ελληνοκαναδοί κατοικούν πλέον στην περιφέρεια αυτή, όπου εκλέγονται δύο δημοτικοί σύμβουλοι, η Αγλαϊα Ρεβελάκη και ο βασίλειος Καρυδόγιαννης.

Την παρέλαση παρακολούθησαν μεταξύ άλλων ο μητροπολίτης Καναδά κ. Σωτήριος, ο πρέσβης της Ελλάδας στον Καναδά Δημήτρης Αζεμόπουλος , ο πρωθυπουργός του Καναδά Τζάστιν Τρουντό, η πρέσβης της Ελλάδας στον ICAO Κατερίνα Νάτσικα,  η υπουργός Τουρισμού Μελανί Ζολί, οι ομοσπονδιακοί βουλευτές Εμμανουέλλα Λαμπρόπουλος, Ρέιτσελ Μπεταγιάν, Εύα Νασίμ και Ελ Κουρί, οι δήμαρχοι Τζουλιάννα Φουμαγκάλι, Άλαν Ντε Σούζα και Τζιμ Μπέης, οι δημοτικοί σύμβουλοι Μαίρη Ντέρος,  Εφη Γιάννου,Μάγδα Ποπεάνου και Φραντσέσκο Μιέλε, ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νικόλας Παγώνης, ο πρόεδρος του Ελληνικού Κογκρέσσου του Κεμπέκ Τζον Θεοδοσόπουλος και πλήθος επωνύμων και ανωνύμων.

Μετά το τέλος της παρέλασης οι Ελληνες της πόλης παρακάθησαν σε εορταστικά γεύματα ανά τους συλλόγους απολαμβάνοντας τον πατροπαράδοτο μπακαλιάρο και τη σκορδαλιά, που καλεί το έθιμο της ημέρας.

Οι εορτασμοί έκλεισαν με τη δεξίωση που παρέθεσαν από κοινού ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Μιχάλης Γαβριηλίδης και ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Νίκος Παγώνης προς τιμήν  του Ελληνισμού στο Ελληνικό Κέντρο του Μόντρεαλ.

Στο Σύλλογο Λευκαδίων ο Καναδός πρωθυπουργός

Ο Καναδός πρωθυπουργός Τζάστιν Τρουντό επισκέφθηκε πολλούς εθνικοτοπικούς συλλόγους μετά την παρέλαση καθώς το Παρκ Εξτένσιον αποτελεί την έδρα της εκλογικής του περιφέρειας. Οι Λευκαδίτες και οι φίλοι τους έσπευσαν να τον αγκαλιάσουν και να του δείξουν την αμέριστη συμπαράσταση και εμπσιστοσύνη στην κυβέρνησή του. Ο Τζάστον τρουντό συνδευόταν από την υπουργό Πολιτισμού Μελανί Ζολί, η οποία επίσης έδειξε εγκαρδιότητα στους Λευκαδίτες.

Το γιορτινό γεύμα με μπακαλιάρο, σκορδαλιά, σαβόρο καθώς και τα γλυκά των κυριών έκλεψαν τις εντυπώσεις, ενώ ο κόσμος ήταν εθνικά και τοπικά ενθουσιασμένος.

Η ποιητική φύση της δρος Παρασκευής Κοψιδά-Βρεττού και η βράβευσή της!

Θα ήθελα να πω πόσο τυχερή νιώθω που η δρ. Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού είναι η πένα και το μάτι που κρίνει κατ' εξακολούθηση το μυθιστορηματικό μου λόγο σε κάθε καινούρια του έκφραση.

Οφείλω να τη συγχαρώ για την βράβευσή της και στην ποίηση. Η πολυσχιδής προσωπικότητα μιας μεγάλης κυρίας των Γραμμάτων όπως εκφράζεται και βραβεύεται!

Μπράβο!

BΡΑΒΕΙΟ ΣΕ ΔΙΕΘΝΗ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ

ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΗΣ ΚΟΨΙΔΑ-ΒΡΕΤΤΟΥ
Με το σημαντικό «Βραβείο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης» 2018 τιμήθηκε η ποιήτρια Βιβή Κοψιδά-Βρεττού από την “International Art Society”, στον 4ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό του 2018.
Το βραβείο τής απονεμήθηκε για την ανέκδοτη ποιητική της συλλογή «Το τρίτο χέρι». Την συγχαίρουμε θερμά και ευχόμαστε να ενδυναμώνει τη φωνή της ποίησης, που τόσο την έχουμε ανάγκη!

Παραθέτουμε ένα από τα ποιήματα της βραβευμένης συλλογής:
Κάδοι ανακύκλωσης

Προσοχή στην κατανομή!
Εδώ μόνον οι ανάπηροι
ρακένδυτοι επαίτες αποκλειστικά
Εδώ οι άστεγοι και μόνον
Σαφέστατα οι ληξιπρόθεσμοι εδώ
Οφειλέτες του δημοσίου
Οι χρόνιοι τοξικομανείς εδώ
Οι άνεργοι μόνον
Κι εδώ οι διαμαρτυρόμενοι γέροι
Εδώ…εδώ…εδώ...εν απολύτω τάξει

Τι σωροί απαίσιας σύναξης!
Κι ούτε ίχνος από κάτι χρήσιμο
για τους καημένους
τους ρακοσυλλέκτες!

Η εθνική μου μνήμη

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

 

Ζω τις γιορτές της Εθνικής Επετείου απο το 1989 στο Μόντρεαλ του Καναδάκαι συγκινούμαι κάθε χρόνο στην παρέλαση που βλέπω τα παιδιά των σχολείων να βαδίζουν περήφανα στην παρέλαση κουβαλώντας το υπέροχο βάρος της εθνικής καταγωγής τους.

Και βέβαια, οι φουστανέλλες ανεμίζουν στο φύσημα του παγωμένου αέρα της καναδικής μεγαλούπολης και οι σημαίες μετά βίας κρατιούνται στα χέρια των μικρών παιδιών. Ο καιρός είναι συνήθως βάναυσα κρύος, αλλά εκείνα προχωρούν και στήνονται με μια υπερηφάνεια που την αντλούν όχι τόσο απο τη γνώση της ιστορίας όσο από το πάθος των παππούδων και των γιαγιάδων τους για τον τόπο που άφησαν πίσω τους.

Φέτος περισσότερο απο ποτέ αναθυμήθηκα τις εθνικές επετείους όπως τις βίωσα στη μικρή πατρίδα, τη Λευκάδα. Απο μέρες οι δάσκαλοι στο μάθημα της ιστορίας παρέλειπαν το κεφάλαιο της ημέρας και ανέτρεχαν στην ιστορία της Επανάστασης του 1821 τονίζοντας πως μια χούφτα Έλληνες ξεσήκωσαν μια ολάκερη Ευρώπη αποτινάζοντας τον Οθωμανικό ζυγό στη μικρή Ελλάδα αλλά σε ολάκερη τη Βαλκάνιο.Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός με το λάβαρο της Επανάστασης όρκισε του οπλαρχηγούς το 21 να πολεμήσουν για την ελευθερία ανυποχώρητοι και αήττητοι απο τα μεγέθη και τις συνθήκες.

Οι ηρωικές μορφές του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Νικηταρά, του Μιαούλη και όλων των ηρώων της επανάστασης αναδύονται στη μνήμη μου όπως τις κατέγραψε εκείνο το αθώο παιδικό μυαλό που ήταν απόλυτο και γι αυτό απρόσβλητο από τους ιστορικούς συσχετισμούς.

Η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους υπήρξαν για μένα τα πρώτα σύμβολα της γυναικείας αγωνιστικότητας, γυναίκες που έβαλαν πλάτη για τον αγώνα της απελευθέρωσης κερδίζοντας τη θέση τους ισότιμα στην ιστορία της Ελλάδας.

Οι Φιλέλληνες, Λόρδος Βύρων, Σατωμπριάν, Βικτώρ Ουγκό... επηρεασμένοι απο το Διαφωτισμό της Ευρώπης, που προσέφεραν βοηθεια στην Ελλάδα  έγιναν μέσα μου σύμβολα μιας μεγάλης πνευματικής φτερούγας που δικαίωσε στη διεθνή κοινή γνώμη την επανάσταση των Ελλήνων οπλαρχηγών και των ατάκτων ομάδων όταν πρωτοξεκίνησαν τον επαναστατικό αγώνα.

Η έννοια της αυτοθυσίας  στην ύπαρξή μου έλαβε τεράστιες διαστάσεις, ο λυρισμός της ποίησης του Διονυσίου Σολωμού εναλλάχθηκε με την επική ποίηση του δικού μας Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, καθορίζοντάς με στη λογοτεχνική πορεία μου.

Με τα χέρια απλωμένα στη σκηνή του σχολείου και του Κινηματοθεάτρου ΠΑΘΝΕΟΝ θυμάμαι να απαγγέλω κάθε εθνική γιορτή με περηφάνεια το «Βράχο και το Κύμα», τον «Κατσαντώνη» νιώθοντας μέσα στα σπλάγχνα μου  χαλασμό για τον ηρωισμό των προγόνων μου.

Παραμονή της Εθνικής επετείου στολίζαμε την τάξη μας με φωτογραφίες των ηρώων του 21 και με συνθήματα «Ζήτω η Ελληνική Επανάσταση», «Ζήτω η Επανάσταση του 1821», «Ζήτω η Ελευθερία». Αυτή η έννοια της ελευθερίας πήρε διαστάσεις εκκωφαντικές στα παιδικά αυτιά μου, έγινε μεγαλύτερη από την ίδια την υπόστασή μου, οι ήρωες του 21 καταχωρήθηκαν ως αναπόσταστο στοιχείο του γενετικού υλικού μου.

Οι πρόβες της παρέλασης γινόνταν η κρυφή χαρά μας γιατί δραπετεύαμε απο τις σχολικές ώρες αλλά μαθαίναμε ρυθμό και διδασκόμασταν να βηματίζουμε την εθνική μας υπερηφάνεια.

Στις παρελάσεις με τα άσπρα μπλέ κουστούμια μας ή με τις εθνικοτοπικές στολές του εύζωνα και της Αμαλίας παρελαύναμε στρέφοντας το κεφάλι με σεβασμό στην εξέδρα των επισήμων.Ήταν ένα μάθημα κοινωνικής ευθύνης, μια ένδειξη σεβασμού προς τις αρχές του τόπου μας.

Και μετά όταν τελείωνε η παρέλαση ορμούσαμε μπουλούκια στην αγορά κι ανεβοκατεβαίναμε στο παζάρι χαιρετώντας τους φίλους και συγγενείς μας. Η ευθύνη του καθήκοντος είχε ήδη αποσβεστεί και η παιδική αφέλεια έπαιρνε πάλι το δρόμο της μέσα μας κατακλύζοντάς μας με τη χαρά του τέλους.

 Ήταν συνήθως άνοιξη κι ο ήλιος χαμογελούσε ... και κάπου εκεί ξεφύτρωνε ξαφνικά ο πατερούλης όχι για να μας μαζέψει αλλά για να μας πάει στο φωτογραφικό στούντιο του Νίτση. Ναι, εκεί έβγαιναν οι αναμνηστικές φωτογραφίες της εθνικής επετείου κι εμείς βαριόμασταν την ουρά και μιλούσαμε και γελούσαμε μα τελικά στηνόμασταν για να θυμόμαστε πως κάποτε ήμασταν παιδιά.

Χρόνια αξέχαστα, που μας έπλασαν πολίτες με αίσθηση του βάρους της εθνικής μας ιστορίας!

Ζήτω η 25^η Μαρτίου , Ζήτω η Εθνική Επέτειος, Ζήτω η Ελευθερία!

Ωδή προς τον Πατερούλη

Πάνε κιόλας τρία ολόκληρα χρόνια από τότε που ο θάνατος πήρε τον αγαπημένο μου πατέρα, παπα-Νίκο Φραγκούλη, πρωτοπρεσβύτερο της ενορίας των Αγίων Αναργύρων Λευκάδας στους ουρανούς της αιωνιότητας (10 Μαρτίου 2016).

Η καρδιά μου άδειασε, η ύπαρξή μου γνώρισε την απελπισία καθώς ο τελευταίος γεννήτορας έπαψε να υπάρχει, αναχωρώντας για πάντα απο την πραγματικότητά μου αλλά όχι απο το είναι μου.

Ο πατέρας μου ήταν η ενσάρκωση της πατρότητας. Ηταν εκείνος που ξυπνούσε και κοιμόταν με την αγωνία να μεγαλώσει τα παιδιά του με τον πιό κατάλληλο τρόπο για να γίνουν πολίτες μιας κοινωνίας δίκαιης, ισότιμης, προοδευτικής.

Ήταν εκείνος που πριν ακόμη αρχίσω το δημοτικό με μάθαινε γράμματα και αριθμούς προσπαθώντας να μου εμφυσήσει την αγάπη για την παιδεία και τη μόρφωση. Ήταν ο εμπνευστής μου στις εκθέσεις, ήταν αυτός που στα μάτια του ήθελα να είμαι άριστη για να βλέπω το χαμόγελο της ικανοποίησης να απλώνεται στο πρόσωπο που στόλιζαν τα πανέξυπνα μάτια του. Ήταν ο δάσκαλός μου με ένα τρόπο φυσικό, ήταν το λεξικό των πρώιμων γνώσεών μου, ήταν το αποκούμπι μου όταν έχανα στο κυνηγητό και στο κρυφτό.

Ο παπα-Νίκος μας αγόραζε παιγνίδια γνώσεων, μας έκανε κοινωνούς μιας κουλτούρας που ξεπερνούσε τον μικρό μας τόπο. Μας έπαιρνε απο το χέρι και μας πήγαινε τα καλοκαίρια στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Λευκάδας όπου δανειζόμασταν βιβλία της ξένης κυρίως λογοτεχνίας. Κι όταν περνούσαν απο τη γειτονιά μας οι πλανόδιοι πωλητές βιβλίων τους σταματούσε και μας αγόραζε ολόκληρες τις σειρές των μεγάλων Ελλήνων λογοτεχνών, απο τον Παπαδιαμάντη μέχρι τον Ξενόπουλο, το Λουντέμη και τον Καραγάτση.

Ο πατερούλης αρχές του Δημοτικού με έγραψε συνδρομήτρια στη «Διάπλαση των Παίδων» για να μαθαίνω και όλο μου ψιθύριζε πως τα παιδιά των ιερωμένων είναι καλότυχα γιατί εκτίθενται σε τόσα πεδία γνώσης και πως δεν ήταν τυχαίο που ο Παπαδιαμάντης ήταν μεγάλος λογοτέχνης ...

Ο πατερούλης δεν με ξεχώρισε από τον αδελφό μου τον Αποστόλη , με έβαζε πολλές φορές να απαγγέλλω στην εκκλησία το «Πάτερ Ημών» στους σχολικούς εκκλησιασμούς. Κι εγώ χαιρόμουν που απολάμβανα τα προνόμια του αδελφού μου σε μια κοινωνία που ένιωθα πως τα κορίτσια ήταν ένα βήμα πίσω. Κι όλο μου ενέπνεε νέα όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον πλάθοντας μέσα μου την άμιλλα και την αγωνιστικότητα στη ζωή.

Ο πατερούλης μας πήγαινε κάθε απόγευμα με ήλιο στην Κουζούντελη για σουμάδα, κυρίως στου αγαπημένου του Πάπιου, που έψελνε στην εκκλησία με τη χορωδία μας. Μας ταξίδευε τα Κούλουμα στη Νικιάνα για να ρίξουμε τον χαρταετό, μας πήγαινε για Πρωτομαγιά στους κάμπους. Μας έμαθε τη γιορτή της Μητέρας και μας έβαζε να κόβουμε λουλούδια απο τον κήπο της εκκλησίας για τη μαμά.

Ο πατερούλης μας πήρε στερεοφωνικό τα χρόνια του 70 κι όλη η γειτονιά μας αντηχούσε τις μουσικές των Animals και των Beatles. Ήταν της σχολής πως τα παιδιά του ιερέα έπρεπε να είναι σαν όλα τα παιδιά κι όχι υποδείγματα υποκριτικής σεμνότητας και αποχής απο τις μικρές χαρές της ζωής.

Ήμασταν οι πρώτοι που ξενυχτούσαμε στους χορούς του σχολείου και χορεύαμε μέχρι τελικής πτώσεως στις υπαίθριες ντισκοτέκ, ήμασταν αρχηγοί στα παιχνίδια της γειτονιάς, είχαμε μια κανονικότητα στη ζωή μας σε μια εποχή που τα ήθη και τα έθιμα της επαρχίας ήταν αυστηρά και περιορισμένα.

Ο πατερούλης είχε απίστευτο χιούμορ κι έκανε παρέα με ωραίους τύπους της Λευκάδας. Αυτή η ελίτ συναντιόταν στο βιβλιοπωλείο του Πανοθώμου κι έκαναν πλάκες μεταξύ τους, συζητώντας ταυτόχρονα τα καίρια προβλήματα του τόπου. Εκεί ο πατερούλης μας αγόραζε κάθε εβδομάδα τα τεύχη της εγκυκλοπαίδειας ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ, διότι πίστευε πως αυτή η εβδομαδιαία επαφή με τη μεγάλη γνώση όφειλε να είναι τμηματική, συνεχής και μπορούσε να δημιουργήσει μια συγκλονιστική εξάρτηση, όπερ και συνέβη.

Ο πατερούλης ήταν πάντα ο σύμβουλος και μέντορας στα μεγάλα μου ερωτήματα. Δεν του έκρυβα πολλά εκτός απο τα απολύτως απαραίτητα κι εκείνος δεν ρωτούσε αφήνοντάς με να μεγαλώσω με το δικό μου ανεξάρτητο τρόπο.

Ήταν πολυδιάστατος στις δραστηριότητές του, εκσυγχρόνισε το ναό των Αγίων Αναργύρων, αναστύλωσε διάφορους περιφερειακούς ναούς της ενορίας του και βέβαια έχτισε τη νέα πτέρυγα του Γηροκομείου Λευκάδας χαρίζοντας στην Τρίτη ηλικία ένα αποκούμπι για τα γεράματα.

Ο πατερούλης επέμεινε να μάθω οδήγηση μετά το τέλος του Λυκείου κι όταν αποφοίτησα απο το Πανεπιστήμιο μου αγόρασε το πρώτο μου DCV, χρώματος γκρί ...Όταν μου το έκλεψαν έξι μήνες αργότερα με παρηγόρησε λέγοντάς μου πως «εκείνοι που το πήραν το είχαν μεγαλύτερη ανάγκη απο μένα».

Είχε ένα δικό του τρόπο να γιατρεύει τις πληγές, όχι μόνο τις δικές μου αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Η μεγαλύτερη ικανοποίηση της ζωής μου ήταν που μπόρεσα να τον πάω στους καταρράκτες του Νιαγάρα, σε ένα ταξίδι-σταθμό μετά το θάνατο της μαμάς. Τότε  μπόρεσα να του δείξω το θαύμα των αδάμαστων νερών που εκείνος μου είχε πρωτοδείξει στο βιουμάστερ.

Ω! Πατερούλη! Πόσο μου λείπεις στη ζωή, αλλά πόσο με συντροφεύεις στις αναμνήσεις που έπλασαν αυτή τη ζωή.

 Τζουστινάκι