Η Κοντυλένια στο Τορόντο, το Μόντρεαλ και τη Λευκάδα!

To ευπώλητο μυθιστόρημα της συγγραφέως Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη Η ΚΟΝΤΥΛΕΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ (εκδόσεις Ωκεανός) πρόκειται να ανεβεί σε θεατρική παράσταση στο Τορόντο 8 και 9 Φεβρουαρίου και στο Μόντρεαλ 16 Φεβρουαρίου, σηματοδοτώντας την δημιουργική παραγωγή της Ελληνικής Διασποράς στον Καναδά.


Η προσαρμογή του έργου σε θεατρικό και η παράσταση από το θεατρικό εργαστήρι ΕΚΦΡΑΣΗ του Τορόντο σκηνοθετείται από την έμπειρη σκηνοθέτρια και χορογράφο Νάνσυ ‘Αθαν-Μυλωνάς, η οποία έχει βραβευθεί στο παρελθόν για πολλές δουλειές της ανά την ομογένεια.


Η Νάνσυ Άθαν-Μυλωνάς μεγάλωσε στην Αίγυπτο, αλλά έζησε στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας ενώ από τις αρχές του 90 εγκαταστάθηκε στο Τορόντο, όπου παρεπιδημεί σήμερα διδάσκοντας στις νέες γενιές ελληνικούς χορούς και ελληνικό θέατρο. Η ίδια σημειώνει για την παράσταση της Κοντυλένιας:

« Από την ώρα που είδα το εξώφυλλο του νέου βιβλίου της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη η μορφή της Κοντυλένιας καρφώθηκε μέσα μου. Ηθελα να γνωρίσω τη νέα ηρωίδα της Ιουστίνης και να την μετουσιώσω σε θεατρική μορφή καθώς γνωρίζω τη δύναμη της γραφής της. Όταν διάβασα το μυθιστόρημα -όχι μία αλλά πολλές φορές-, διείσδυσα στα άδηλα και τα κρύφια της προσωπικότητας μιας γυναίκας που γνώρισε την ορφάνια, την αντρική αυταρχικότητα στο Μεγανήσι τα χρόνια του μεσοπολέμου και πάλεψε για μια καλύτερη ζωή.Την ερωτεύθηκαν όλοι μα εκείνη ερωτεύθηκε τον ένα και μοναδικό σφραγίζοντας της ζωή της με πόνο. Με συνεπήρε αυτή η ιστορία με τα πολλαπλά μηνύματα και τον ηθογραφικό καμβά με φόντο τη Λευκάδα. 


Η ομάδα μου, που αποτελείται από τους θιάσους ΚΥΨΕΛΗ-ΜΕΛΙΣΣΑΚΙΑ έχει δουλέψει πολύ σκληρά για να δώσει σάρκα και οστά στην Κοντυλένια του Νησιού, που θεωρώ ότι είναι μια παράσταση η οποία συνδυάζει ομορφιά, παράδοση και το φως της Λευκάδας. Πρέπει να πω ότι η γνωριμία μου με το νησί πέρσι το καλοκαίρι με συγκλόνισε και είμαι χαρούμενη που φέτος το καλοκαίρι θα ανεβάσουμε την παράσταση και στη Λευκάδα, εκεί όπου περπάτησε, αγάπησε και πόνεσε η Κοντυλένια της Ιουστίνης Φραγκούλη».

Από την πλευρά της η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, συγγραφέας του έργου επισημαίνει: «Είναι συγκινητικό να παραδίδεις ένα έργο σου στο θέατρο και  να αντιλαμβάνεσαι πώς η μεταφορά του πάνω στη σκηνή δίνει αποχρώσεις μιας άλλης διάστασης που εσύ δεν είχες φανταστεί. Εχω εμπιστευθεί στη Νάνσυ Άθαν Μυλωνάς την Κοντυλένια μου γιατί εκείνη ξέρει να την περιποιηθεί, να αναδείξει τις κρυφές πτυχές της και να διδάξει θεατρικά το έργο στη νέα γενιά των Ελλήνων του Τορόντο.’Αλλωστε έχουμε συνεργασθεί στο παρελθόν στην παιδική παράσταση Ο ΠΟΛ ΚΑΙ Η ΛΑΡΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ βασισμένη στο ομώνυμο παιδικό βιβλίο μου.


Για μένα αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο αυτής της παράστασης, ότι δηλαδή ο  θίασος ΕΚΦΡΑΣΗ  με παιδιά της ελληνικής ομογένειας του Καναδά θα παίξει το έργο, θα πει τα λόγια τα γραμμένα στα ελληνικά, θα μάθει να τα χρωματίζει. Νιώθω πως έτσι συμμετέχω στην διάσωση της γλώσσας και της παράδοσης εδώ στη Βόρεια Αμερική. Αυτή είναι η ανταμοιβή μου.


Επίσης, ως κόρη της Λευκάδας νιώθω βαθιά συγκινημένη που ο δήμαρχος Χαράλαμπος Καλός και το Δημοτικό Συμβούλιο επέλεξαν να ανεβεί Η ΚΟΝΤΥΛΕΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ στις 31 Ιουλίου 2020 στο Ανοιχτό Θέατρο της Λευκάδας στο πλαίσιο των Γιορτών Λόγου και Τέχνης. Αυτό το νόστιμον ήμαρ φέτος θα είναι διαφορετικό, θα είναι συγκλονιστικό. Η επιστροφή στο γενέθλιο τόπο όχι απλά με ένα ακόμη μυθιστόρημα, αλλά με ένα τρισδιάστατο έργο έχει για μένα μια οδυσσειακή σημασία, που δεν εκφράζεται με λόγια!»


Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο Μόντρεαλ τα τραγούδια του Λευκαδίτικου γάμου θα ερμηνεύσει με τη μοναδική δημοτική φωνή της η Ματίνα Λύτρα.

Το μουσικό θέμα είναι η "Θύμηση" Μαντολινάτα Μ/Φ Ομίλου "Ορφέα" Λευκάδας σε μουσική Διονύση Γράψα και εκτέλεση Κώστα Τζίντζα  και τα τραγούδια σε στίχους Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη ερμηνεύει η Πάττυ Καλού.

Την παράσταση ανεβάζει το Θεατρικό Εργαστήρι ΕΚΦΡΑΣΗ σε σκηνοθεσία και προσαρμογή της Νάνσυ Άθαν-Μυλωνάς με τη συμμετοχή του Λυκείου των Ελληνίδων Μοντρεάλ.

Η παράσταση στο Μόντρεαλ ανεβαίνει με τη συνεργασία του Πολιτιστικού τμήματος της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μοντρεάλ (Γιώργος Λάλος) και με τη συμμετοχή της ομάδας παραδοσιακών χορών ΣΥΡΤΑΚΙ!

Χορηγείες στο Μόντρεαλ:

 Λύκειον Ελληνίδων Μοντρεάλ
Παναγιώτα και Γιώργος Τσίτουρας
Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ

Souvlaki Bar St Laurent

Hygea Clinic

Autorental  www.imperial.com

Η ΚΟΝΤΥΛΕΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

Εισαγωγικό Σημείωμα

Η Κοντυλένια είναι όπως την περιγράφει το όνομά της, μια πεντάμορφη ηρωίδα του Μεσοπολέμου που έζησε στο Μεγανήσι, το καταπράσινο νησί απέναντι από τη Λευκάδα.

Η ομορφιά της έγινε ξακουστή, τη ζωγραφίζανε οι μάστορες στα ταβάνια όταν χρωμάτιζαν τα σπίτια, την κεντούσανε κομπλέν στις «πάντες» οι ανύπαντρες κοπέλες, την υφαίνανε στα διακοσμητικά του τοίχου οι μανάδες, την τραγουδούσανε οι λυράρηδες στα πανηγύρια..."

Το πρόσωπό της ήταν καμωμένο με το κοντύλι, όλα τα χαρακτηριστικά της ζυγιασμένα και καλοβαλμένα πάνω στην κατάλευκη επιδερμίδα που ήταν αψεγάδιαστη λες κι ο Θεός πήρε ένα κοντύλι  και τη ζωγράφισε...”

Το σώμα της ψηλό και στητό, το στήθος της ομορφοφτιαγμένο, ο λαιμός της σαν του κύκνου... Το παρουσιαστικό της επιβεβαίωνε το όνομα που της έδωσε ένα ολάκερο χωριό. Κοντυλένια...
Λένε πως από την τόση ομορφιά ό,τι άγγιζε καιγόταν, τα φυτά μαραίνονταν, οι βρύσες στέρευαν, η θάλασσα φουρτούνιαζε. Διηγούνται πως ήταν τόσο εκθαμβωτική η όψη της που όταν την αντίκρυζαν τα ζώα μπερδεύανε τα πόδια τους και γλιστρούσαν στον γκρεμό...
Αυτή, λοιπόν, η Κοντυλένια που όλοι την ερωτεύθηκαν, παντρεμένοι κι ανύπαντροι, νέοι και γέροι, αυτή η μοναδικής ομορφιάς γυναίκα έμελλε νά ’χει τύχη δεμένη με μια προαιώνια κατάρα... αυτήν της εύθραυστης τελειότητας!

Βασισμένο σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα που διαδραματίσθηκαν στο Μεγανήσι και τη Λευκάδα το μεσοπόλεμο!

Το μυθιστόρημα Η ΚΟΝΤΥΛΕΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ, πάνω στο οποίο στηρίζεται το θεατρικό έργο του Θεατρικού Εργαστηρίου ΕΚΦΡΑΣΗ βρίσκεται στην 20η΄χιλιάδα της κυκλοφορίας του και έχει αποσπάσει μοναδικές κριτικές από αναγνώστες και κριτικούς βιβλίου.

Οι φωτογραφίες είναι από τις πρόβες της παράστασης στο Τορόντο!

Οι Τσάντες που αγάπησα!

Μου το θύμησε πάλι η φίλη μου η Μαίρη σήμερα που μου έκανε δώρο ένα μπρελόκ κορίτσι, ένα κορίτσι που κρατάει την τσάντα της κουνώντας και σιώντας της. Μου ξανάφερε στη θύμηση πως ήμουν η τσαντού, αυτή δηλαδή που θάδινε τα πάντα στην παιδική μας ηλικία για να κρατάει μια τσάντα.

Όλα ξεκίνησαν από την ενορία του πατερούλη, την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων της Λευκάδας όπου οι κυρίες της αστικής τάξης κατέφθαναν τις Κυριακές κρατώντας με περηφάνεια τις τσάντες τους. Ήταν δερμάτινες, με σκληρή επιφάνεια και έκλειναν με ένα τρόπο που έκανε ένα μικρό χαριτωμένο θόρυβο. Με κλίκ άνοιγαν κι έβγαινε απο μέσα το πορτοφολάκι με τα ψιλά, με κλίκ έκλειναν σφραγίζοντας τα μυστικά των κατόχων τους.


Αυτά τα κλίκ και οι τσάντες ασορτί με το χρώμα της γόβας μου έπαιρναν τα μυαλά. Καθόμουν και χάζευα τις τσάντες, άλλες τετράγωνες, άλλες μακρόστενες, άλλες οβάλ. Και περίμενα εκείνη τη μαγική στιγμή που με ένα κλίκ θα άνοιγαν πάλι για να ρίξουν οι κυρίες τον οβολό τους στο δίσκο. Όλα εκείνα τα ποιητικά κλίκ κάθονταν στη φαντασία μου και πολλαπλασιάζονταν και γίνονταν πόθος εκεί στην ενορία του πατερούλη, που μάθαινα δια της παρατηρήσεως τη γυναικεία ματαιοδοξία.


Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου λάτρεψα τις τσάντες γιατί με οδηγούσαν σε όνειρα κυριών. Και τα ηδονικά ανοιγοκλεισίματά τους με έκαναν να σκιρτώ και να αισθάνομαι πως ξαφνικά μεγάλωσα και ήμουν μια κυρία με ψηλά τακούνια και κλίκ ανοίγματος, κλικ κλεισίματος.


Αν δεις τις ζωγραφιές μου στα τετράδια της αντιγραφής της Πρώτης Δημοτικού θα διαπιστώσεις πως όλα τα κορίτσια που ζωγράφιζα κρατούσαν τσάντες περίεργες , όμορφες , διαφορετικές. Σε μια Λευκάδα που οι γυναίκες κυκλοφορούσαν με τα σακούλια του αργαλειού, είχε καταφέρει να δισεισδύσει μέσα μου αυτή η θηλυκότροπη άποψη περί τσάντας.


Από τις πρώτες μου τσάντες ήταν μια φούξια που πήγαινε ασορτί με το καλοκαιρινό καπέλο μου , μια ρόζ που πήγαινε με την ανοιξιάτικη φούστα μου και μια διπλή μπέζ που είχε άνοιγμα μπροστά και πίσω. Κυκλοφορούσα στην αγορά με τις τσαντούλες μου και παρότι ήμουν ακόμη κοριτσάκι νόμιζα πως είχε πάρει την πορεία της θηλυκής μου υπόστασης.


Τα χρόνια πέρασαν, η πορεία της καριέρας μου με οδήγησε στη μόδα , έγινα δημοσιογράφος της μόδας, στυλίστρια κι έτσι είχα τη δυνατότητα να νιώθω απο κοντά την ηδονή της καλοκαμωμένης τσάντας . Oi Gucci έγιναν το πάθος μου, έγινα συλλέκτρια, τις έμαθα απέξω κι ανακατωτά, τις σπούδασα θα έλεγα. Τις έχω κόρες μου και ψυχοκόρες μου.


Κατέληξα να αγαπήσω τις Prada με το ανέμελο σπόρτικο λουκ αλλά μου έκλεψαν το νου οι Miu Miu με το εκλεπτισμένο στυλ, που όμοιές τους δεν κατασκευάζονται σε άλλη φίρμα.


Θα πρέπει να πω ότι σήμερα οι πολυτελείς τσάντες είναι εξαιρετικά ακριβές και απλησίαστες, έχουν γίνει δείγμα πλούτου και πολλάκις νεοπλουτισμού. Ωστόσο, κανένα αξεσουάρ στη γυναίκα δεν χαρίζει την υπογραφή της κομψότητας όσο μια όμορφη και πρωτότυπη τσάντα.


Η αδελφή μου με έλεγε τσαντού γιατί περίμενα να αγοράσω την τσάντα των ονείρων μου, μία κάθε χρόνο αρκεί να ήταν εκείνη που θα μου θύμιζε το ηδονικό κλίκ των παιδικών μου χρόνων.Εκείνη αγόραζε πολλές και ας ήταν λιγότερο σπουδαίες, εγώ περίμενα τη σωστή στιγμή για τη σωστή τσάντα. Εκείνη αγόραζε πολλά ζευγάρια γόβες και με κορόιδευε για το πάθος μου με τις τσάντες.


Τώρα η αδελφή μου δεν υπάρχει πιά να δει πως συνεχίζω να είμαι τσαντού και πως ακόμη και οι φίλες μου σήμερα μου χαρίζουν αυτά τα όμορφα υπαινικτικά δώρα της εκλεκτικής μου προτίμησης.


Οσο για τις τσάντες, ποτέ δεν παρεκκλίνω από αυτές που αρχικά αγάπησα. 


Οι τσάντες κρύβουν μυστικά, κλείνουν κλειδώνουν τις πιό ιδιαίτερες στιγμές των κοριτσιών.  Οι τσάντες είναι δείγμα της ιδιαιτερότητας του κάθε θηλυκού! Κι εγώ θυμάμαι πάντα εκείνο το ηδονικό κλίκ του ανοιγοκλεισίματος, αυτό που σφράγιζε τα όνειρά μου εκείνες τις αθώες Κυριακές στην εκκλησία του πατερούλη μου!

Τζουστινάκι

Γέρε Χρόνε Φύγε Τώρα... Ήρθε ο Νέος με τα Δώρα!

Αυτή η δεκαετία που πέρασε μου άφησε πολλά κενά. Έχασα φιλίες που σήμαιναν πολλά για μένα, αλλά έτσι έπρεπε. Έχασα ανθρώπους ως τίμημα θανάτου.

Έγραψα πέντε δυνατά μυθιστορήματα.

Άλλαξα τρείς εκδοτικούς οίκους, απο τον Ψυχογιό στον Αρμό στον Ωκεανό κι εδώ θα μείνω.

Δέθηκα με νέα πρόσωπα, αγάπησα παλιούς φίλους, έβαλα στη ζωή μου άτομα που με κατέκτησαν με τον πλούτο της ψυχής τους.

Αυτή τη δεκαετία ιδρύσαμε το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ με τις υπέροχες δραστηριότητές του: Το Γλυπτό του Έλληνα Μετανάστη, τη συμμετοχή στην έρευνα για την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου των ωοθηκών The Doveegene Project, το Ελληνικό Μουσείο Μοντρεάλ που τώρα κυοφορείται.

Αυτή τη δεκαετία αγάπησα την πολιτική σκηνή του Κεμπέκ συμμετέχοντας στην εκλογή της βουλευτού Εμμανουέλλας Λαμπρόπουλος.

Αυτή τη δεκαετία κόπηκε ο ομφάλιος λώρος με το μοναχογιό μου που σπούδασε, δούλεψε, ταξίδεψε και ζει σε άλλες πολιτείες γνωρίζοντας το κορίτσι των ονείρων του.

Αυτή τη δεκαετία έκανα το άλμα κι εγκατέλειψα το μεγάλο σπίτι στα σαμπάρμπια διαλέγοντας τη ζωή του διαμερίσματος στην πόλη.
Αυτή τη δεκαετία με λήστεψαν δυό φορές κλέβοντας για πάντα την ξενοιασιά μου!

Αυτή τη δεκαετία απώλεσα τη μάνα μου και τον πατέρα μου χάνοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας μου!
Αυτή τη δεκαετία συνειδητά και με μεγάλους πόνους κέρδισα την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μου.

Εύχομαι η επόμενη δεκαετία να είναι γεμάτη Κιρκες, μουσικές και ρομαντικές αυταπάτες!

Καλό 2020! Βρισκόμαστε ακόμη στας αρχάς του αιώνος!
Cheers!

ΥΓ. Αυτή τη δεκαετία συνδέθηκα με τον κορυφαίο αρχιμανδρίτη και πολυσχιδή νου π. Paschalis Kavaliotis, επανασυνδέθηκα με τον αρχιεπίσκοπο πρώην Αμερικής Σπυρίδωνα, γνώρισα τον ισχυρό εκκλησιαστικό άνδρα π. Βασίλειο Δρόσο και έχτισα φιλία απο τις στάχτες με τον φάδερ Άλεξ Καρλούτσο!

Τζουστινάκι