Οι Τσάντες που αγάπησα!

Μου το θύμησε πάλι η φίλη μου η Μαίρη σήμερα που μου έκανε δώρο ένα μπρελόκ κορίτσι, ένα κορίτσι που κρατάει την τσάντα της κουνώντας και σιώντας της. Μου ξανάφερε στη θύμηση πως ήμουν η τσαντού, αυτή δηλαδή που θάδινε τα πάντα στην παιδική μας ηλικία για να κρατάει μια τσάντα.

Όλα ξεκίνησαν από την ενορία του πατερούλη, την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων της Λευκάδας όπου οι κυρίες της αστικής τάξης κατέφθαναν τις Κυριακές κρατώντας με περηφάνεια τις τσάντες τους. Ήταν δερμάτινες, με σκληρή επιφάνεια και έκλειναν με ένα τρόπο που έκανε ένα μικρό χαριτωμένο θόρυβο. Με κλίκ άνοιγαν κι έβγαινε απο μέσα το πορτοφολάκι με τα ψιλά, με κλίκ έκλειναν σφραγίζοντας τα μυστικά των κατόχων τους.


Αυτά τα κλίκ και οι τσάντες ασορτί με το χρώμα της γόβας μου έπαιρναν τα μυαλά. Καθόμουν και χάζευα τις τσάντες, άλλες τετράγωνες, άλλες μακρόστενες, άλλες οβάλ. Και περίμενα εκείνη τη μαγική στιγμή που με ένα κλίκ θα άνοιγαν πάλι για να ρίξουν οι κυρίες τον οβολό τους στο δίσκο. Όλα εκείνα τα ποιητικά κλίκ κάθονταν στη φαντασία μου και πολλαπλασιάζονταν και γίνονταν πόθος εκεί στην ενορία του πατερούλη, που μάθαινα δια της παρατηρήσεως τη γυναικεία ματαιοδοξία.


Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου λάτρεψα τις τσάντες γιατί με οδηγούσαν σε όνειρα κυριών. Και τα ηδονικά ανοιγοκλεισίματά τους με έκαναν να σκιρτώ και να αισθάνομαι πως ξαφνικά μεγάλωσα και ήμουν μια κυρία με ψηλά τακούνια και κλίκ ανοίγματος, κλικ κλεισίματος.


Αν δεις τις ζωγραφιές μου στα τετράδια της αντιγραφής της Πρώτης Δημοτικού θα διαπιστώσεις πως όλα τα κορίτσια που ζωγράφιζα κρατούσαν τσάντες περίεργες , όμορφες , διαφορετικές. Σε μια Λευκάδα που οι γυναίκες κυκλοφορούσαν με τα σακούλια του αργαλειού, είχε καταφέρει να δισεισδύσει μέσα μου αυτή η θηλυκότροπη άποψη περί τσάντας.


Από τις πρώτες μου τσάντες ήταν μια φούξια που πήγαινε ασορτί με το καλοκαιρινό καπέλο μου , μια ρόζ που πήγαινε με την ανοιξιάτικη φούστα μου και μια διπλή μπέζ που είχε άνοιγμα μπροστά και πίσω. Κυκλοφορούσα στην αγορά με τις τσαντούλες μου και παρότι ήμουν ακόμη κοριτσάκι νόμιζα πως είχε πάρει την πορεία της θηλυκής μου υπόστασης.


Τα χρόνια πέρασαν, η πορεία της καριέρας μου με οδήγησε στη μόδα , έγινα δημοσιογράφος της μόδας, στυλίστρια κι έτσι είχα τη δυνατότητα να νιώθω απο κοντά την ηδονή της καλοκαμωμένης τσάντας . Oi Gucci έγιναν το πάθος μου, έγινα συλλέκτρια, τις έμαθα απέξω κι ανακατωτά, τις σπούδασα θα έλεγα. Τις έχω κόρες μου και ψυχοκόρες μου.


Κατέληξα να αγαπήσω τις Prada με το ανέμελο σπόρτικο λουκ αλλά μου έκλεψαν το νου οι Miu Miu με το εκλεπτισμένο στυλ, που όμοιές τους δεν κατασκευάζονται σε άλλη φίρμα.


Θα πρέπει να πω ότι σήμερα οι πολυτελείς τσάντες είναι εξαιρετικά ακριβές και απλησίαστες, έχουν γίνει δείγμα πλούτου και πολλάκις νεοπλουτισμού. Ωστόσο, κανένα αξεσουάρ στη γυναίκα δεν χαρίζει την υπογραφή της κομψότητας όσο μια όμορφη και πρωτότυπη τσάντα.


Η αδελφή μου με έλεγε τσαντού γιατί περίμενα να αγοράσω την τσάντα των ονείρων μου, μία κάθε χρόνο αρκεί να ήταν εκείνη που θα μου θύμιζε το ηδονικό κλίκ των παιδικών μου χρόνων.Εκείνη αγόραζε πολλές και ας ήταν λιγότερο σπουδαίες, εγώ περίμενα τη σωστή στιγμή για τη σωστή τσάντα. Εκείνη αγόραζε πολλά ζευγάρια γόβες και με κορόιδευε για το πάθος μου με τις τσάντες.


Τώρα η αδελφή μου δεν υπάρχει πιά να δει πως συνεχίζω να είμαι τσαντού και πως ακόμη και οι φίλες μου σήμερα μου χαρίζουν αυτά τα όμορφα υπαινικτικά δώρα της εκλεκτικής μου προτίμησης.


Οσο για τις τσάντες, ποτέ δεν παρεκκλίνω από αυτές που αρχικά αγάπησα. 


Οι τσάντες κρύβουν μυστικά, κλείνουν κλειδώνουν τις πιό ιδιαίτερες στιγμές των κοριτσιών.  Οι τσάντες είναι δείγμα της ιδιαιτερότητας του κάθε θηλυκού! Κι εγώ θυμάμαι πάντα εκείνο το ηδονικό κλίκ του ανοιγοκλεισίματος, αυτό που σφράγιζε τα όνειρά μου εκείνες τις αθώες Κυριακές στην εκκλησία του πατερούλη μου!

Τζουστινάκι