Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου τελείωσε τη δημοτική και μέση εκπαίδευση. Είναι απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς καθώς και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ). Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (μέχρι Μάιο 2015) και διαφόρων εντύπων. Απασχολείται ταυτόχρονα στα διάφορα ομογενειακά μέσα του Καναδά και της Αμερικής, ενώ συνεργάζεται με την εφημερίδα The Huffington Post. Είναι μέλος της Εταιρείας Γαλλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (UNEQ), καθώς και της Ομοσπονδίας Αγγλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (QWF). Η Ιουστίνη πήρε τον τίτλο «Ελληνίδα της Χρονιάς» για το 2018-2019 από την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ. Έχει μεγάλο συγγραφικό έργο με τελευταίο της μυθιστόρημα το «Η Κοντυλένια του Νησιού» (εκδόσεις Ωκεανός), Μάιος 2019.
Η Ιουστίνη με την μοναδική πένα της περιγράφει το Μόντρεαλ το Φθινόπωρο. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν επιβεβαιώνουν τα γραφόμενα!
Η φύση στο Μόντρεαλ άργησε φέτος ν’ αλλάξει τα χρώματά της. Βλέπεις το καλοκαίρι ήταν ηλιόλουστο και τα φύλλα ξεγελάστηκαν πως συνεχίζεται αδιάλειπτα η εποχή του ήλιου. Σήμερα , όμως, στο βουνό του Κάστορα που βρίσκεται στην καρδιά του Μόντρεαλ, παρατήρησα πως τα φυλλοβόλα άρχισαν να φορούν τα χρυσοκόκκινα χρώματά τους. Ήταν μεσημεράκι και το κρύο ήταν δυνατό, ο βοριάς σφύριζε με βία, αλλά απτόητη περπάτησα στη λίμνη των γλάρων αντικρίζοντας την πανδαισία των χρωμάτων του φθινοπώρου. Τα δέντρα φυλλορροούσαν κι αναρωτιόμουν αν πονούσαν τα φύλλα, αν πονούσαν τα δέντρα, αν διαισθάνονταν τη γύμνια που θα τα ζώσει σε λίγες μόνο μέρες. Αναθυμήθηκα μέρες λίμνης στο βουνό και πλημμύρισε η μνήμη μου ομορφιά, γιατί το φθινόπωρο πρέπει να είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στις εξοχές της πόλης μου.
Σήμερα ανάσανα ομορφιά, δανείστηκα χρώμα για τα όνειρά μου, καταλάγιασα μέσα μου, οσφρίστηκα το άρωμα του φθινοπώρου μέσα απ΄τα πεσμένα φύλλα που ήταν ακουμπισμένα στο έδαφος σαν πίνακας ζωγραφικής του A.Y Jackson ή του Armand Tatossian… Σήμερα η μέρα ήταν αφιερωμένη στην παλέτα των χρωμάτων! Κι εγώ ανέμελη προχωρούσα κι ας ούρλιαζαν γύρω μου του κόσμου οι ατέλειες!
Η πόλη μου είναι σχετικά μικρή για τα βορειοαμερικάνικα δεδομένα. Είναι χτισμένη σε ένα νησί που περιβρέχεται από τον ποταμό Αγιο Λαυρέντιο. Το κέντρο της αποτελείται απο μια συστάδα μοντέρνων αλλά σεμνών ουρανοξυστών, ενώ το Παλιό Μόντρεαλ με κτίσματα από τον 18ο αιώνα δίνει την αίσθηση της παλιάς γαλλικής αποικίας. Στην καρδιά της πόλης που έχει αρχιτεκτονικές επιρροές από την Γαλλική αλλά και την Αγγλική σχολή, κυριαρχεί το περίφημο Βασιλικό Βουνό (Mount Royal). Είναι χωρισμένο σε νεκροταφείο (το πιό μεγαλειώδες νεκροταφείο του κόσμου), σε campus του γαλλόφωνου Πανεπιστημίου του Μοντρεάλ, σε μια περιοχή με υπέροχα αρχοντικά (West Mount) και στο αμιγές πάρκο του Κάστορα (Beaver Lake) , το οποίο οι κάτοικοι της πόλης απολαμβάνουν χειμώνα καλοκαίρι.
Η Μοντρεάλη ζει έξι μήνες βυθισμένη στο λευκό του χιονιού με τρομακτικό κρύο που φτάνει συχνά τους -20C. Αλλά το φθινόπωρο είναι η εποχή της κορύφωσής της καθώς ζεί τη φρενίτιδα των χρωμάτων. Τα φυλλοβόλα δέντρα της μεταλλάσσονται σε κίτρινα, χρυσά, κόκκινα, κανελιά, καφέ, σταχτιά. Και στέκουν όλο περηφάνια στον ήλιο, καμαρωτά για τα απίστευτα χρώματά τους. Ώσπου φτάνει ένας άνεμος και σωριάζει τα φύλλα τους στη γη απογυμνώνοντάς τα για να δεχθούν το πρώτο χιόνι. Τα φύλλα πέφτουν στο έδαφος στροβιλιζόμενα στους αέρηδες ενώ το γκαζόν είναι καταπράσινο καθώς η φύση περιμένει μέχρι την τελευταία ώρα της να υπερασπιστεί την μετάβασή της στη λαίλαπα του χειμώνα. Ο άνεμος βοά με μανία, αλλά η πόλη αντιστέκεται. Σύντομα θα έρθει το Χάλοουιν (Halloween) , την παγανιστική γιορτή όπου η Βόρεια Αμερική γιορτάζει τις κολοκύθες μαζί με τα φαντάσματα και τους δράκουλες…
Χτες πήγα βόλτα για να βγάλω φωτογραφίες για το site της Τζένης. Και διαπίστωσα πως με τον εγκλεισμό του κορωνοϊού παρότι η πόλη μου αργοπεθαίνει ξεχάστηκε πάλι μέσα στο τρελό πανηγύρι των αποχρώσεων. Οι καμινάδες άρχισαν να βγάζουν καπνούς, η ατμόσφαιρα μοσχοβολάει καμένα ξύλα. Το Μόντρεαλ είναι πνιγμένο στα χρώματα του φθινοπώρου και στα αρώματα του χειμώνα. Ας περπατήσουμε μαζί στις γειτονιές μου για να μην είμαι μόνη με τη σκιά μου. Σας γλυκοφιλώ με μια δόση αναπόδραστης μελαγχολίας γι’ αυτά που χάθηκαν και δεν θα γυρίσουνε ξανά. Μόνο τα φύλλα θα γυρνούν κάθε άνοιξη!
Κείμενο Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη
No comments:
Post a Comment