Ανατολή Ψυχής: Η Ποίηση της Αισιοδοξίας!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

H Σοφία Αγραπίδη είναι ένα πλάσμα που γλύστρησε στη ζωή μου μέσα απο την πνευματική συγγένεια που έχω με την αδελφή της Μαρία Αγραπίδη, ένα αιθέριο πλάσμα που ζει και υπηρετεί την πατρίδα και την εκκλησία μας εδώ στον Καναδά.

 Κάθε μέρα με ένα χαμόγελο η Σοφία καταθέτει στο φέισμπουκ την αισιοδοξία της καθώς βλέπει τα χρώματα και τα απολαμβάνει, αγγίζει τις θάλασσες και εισπνέει την αύρα τους, γεύεται τα γλυκά σε περίτεχνα πιατέλα, περπατάει τους αρχαιολογικούς χώρους, συμμετέχει με ενθουσιασμό στους ιππικούς αγώνες της πατρίδας της και μεταφέρει ζωντανά εικόνες της Αθήνας και της Ανδραβίδας από όπου κατάγεται.

 Η Σοφία Αγραπίδη είναι ξεχωριστή γιατί ενώ η εργασία της ήταν στον ελληνικό στρατό, ενώ η ζωή της έχει πολλές απώλειες, εκείνη κατάφερε να τις νικήσει με τις λέξεις και τις εικόνες, δημιουργώντας ένα ποιητικό κόσμο τον οποίο κατάφερε να επικοινωνήσει με τους γύρω της μέσα από την ποιητική της συλλογή ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΕΦΑΛΟΣ.

 Μπαίνοντας στα άδηλα και τα κρύφια αυτής της ποίησης που δεν αρκείται μόνο σε ποιήματα με ομοιοκαταληξία αλλά και σε πεζά, ανιχνεύεις την ευαισθησία της γυναικείας της ύπαρξης που αντλεί την ομορφιά ακόμη και με το άγγιγμα μιας πορτοκαλιάς.

 Η Σοφία Αγραπίδη με περισσό πλούτο λέξεων καταγράφει όσα την ερεθίζουν περί την ποίηση, τη μουσική, το φθινόπωρο, την αισιοδοξία, τη μοναξιά, τη νοσταλγία, την ελευθερία, τη θάλασσα,τις εποχές,τα λουλούδια,τις αχιβάδες,το φεγγάρι,το Ιόνιο,την Ελλάδα,τον Πόλεμο...

 Κορυφαίο της ποίημα απο το οποίο πήρε τον τίτλο η συλλογή της είναι η ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ, όπου περιλαμβάνει όλες τις ομορφιές και τα όνειρα που ξεμακρύνονται με καράβια, εναποθέτοντας τις χαρές που αντλεί απο το άγγιγμα της καθημερινότητας, μιας καθημερινότητας που ίσως περνάει απαρατήρητη απο άλλους.

Καθώς υπάρχουν στη συλλογή και άλλα ποιήματα για την ανατολή διαπιστώνει κανείς πως η Σοφία Αγραπίδη, αρπάζει τη μέρα από τα χαράματα και τιμά την αρχή της, δεν αφήνεται στο λυκόφως του ηλιοβασιλέματος. Είναι η γραμμή της αισιοδοξίας που λάμπει σε όλα της τα πονήματα.

 

Ανατολή ψυχής

Ανατολή ψυχής

όπως σε νηφάλια θάλασσα.

Γλάροι τα όνειρα

με φτερά ελπίδας.

Μελιτερπή χαμόγελα αγγέλων

συνθέτουν στο πέταγμά τους.

Μορφές που αγαπάνε,

αχνοφέγγουν στο ροδόχρωμα.

Κάθε σύννεφο αγνοούν

ψάλλοντας νότες χαρωπές.

Σφυρίζουν τα καράβια

στο ταξίδι της νέας μέρας,

με τις γοργόνες

στ’ άσπρα κύματα

να λικνίζονται ρυθμικά.

Μια κοραλλιογενή αχιβάδα

τις πρώτες ηλιαχτίδες

έλκει στο μαγικό βυθό.

Ανατολή Ψυχής!

Αύρα γαλήνιων νερών!

Με όνειρα πουλιά

και χρώματα βυθού.

Σκέψεις λουσμένες Φως

ανθρώπους που ανεβαίνου

 

Επίσης, η Σοφία που είναι επηρεασμένη από τους ιππικούς αγώνες της Ανδραβίδας πολλάκις χρησιμοποιεί στον ποιητικό και πεζό της λόγο το συμβολισμό του καλπάσματος, κάτι που ξεχωρίζει ιδιαίτερα σε όλη τη συλλογή της . Παραθέτω το ποίημα Φθινόπωρο, όπου είναι ολοφάνερη αυτή η επιρροή.

 

Φθινόπωρο

 

Μέρες φθινοπωρινές

των ματιών τον βυθό

αυλακώνουν γλυκές θύμισες

εκείνης της μυστηριώδους σιωπής.

Είχες έρθει

ιππέας με τ’ άλογό σου

που κάλπαζε τόσο γοργά,

κρατώντας ρόδα

με άρωμα αληθινής αγάπης.

Έβρεχε θυμάμαι

σαν με πήρες αγκαλιά,

ένιωσα τους χτύπους

της καρδιάς μου πάλι.

 

Για μένα μοναδικό φυλαχτό της ιδιοσυγκρασίας της, απόκρυφο από όλα όσα εμφανίζει στην καθημερινότητά της είναι η ποιητική της αναφορά στη Μοναξιά με κορυφαίο το λιγόλεξο αλλά συμβολικό ποίημα, που καταλήγει στην Ανεμώνη, γιατί το λουλουδένιο χρώμα την εκφράζει ακόμη και στις πιό απόκρυφες και δύσκολες στιγμές της.

 

Μοναξιά

Όταν στην ψυχή δεν υπάρχει το χαμόγελο

τότε εσύ την κατοικείς.

Δεν έμεινες κοντά μου

γιατί σε νίκησα.

Κάποιοι σε ονομάζουν Αχερουσία.

Εγώ ανεμώνη!

Η πρώτη ποιητική συλλογή της Σοφίας Αγραπίδη είναι αφιερωμένη στον μακαριστό αδελφό της Ανδρέα Αγραπίδη, τον πρωτότοκο της οικογένειας, που έφυγε νωρίς.

 

Πρόλογος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ (απόσπασμα)

Η ποίηση όπως είναι γνωστό σε όλους, αποτελεί την πρώτη μορφή της τέχνης με την οποία μίλησε ο άνθρωπος. Για εμένα ποίηση σημαίνει να μετατρέπονται σε στίχους οι ψίθυροι του εσωτερικού κόσμου. Το ποίημα δεν αποτελεί μια απλή ανάγνωση, αλλά άγγιγμα ψυχής, μέσα απ’ το οποίο ο αναγνώστης θ’ ανακαλύψει στιγμές τής ζωής του· θα ακούσει τους παλμούς της καρδιάς του· θα δει εικόνες απ’ τους λειμώνες του εσωτερικού του κόσμου. Πιστεύω ότι επιτυχία είναι, αν όλα τα προαναφερόμενα ή κάτι απ’ αυτά, συμβούν έστω και σε έναν αναγνώστη.

Από την παραδοσιακή μορφή της έμμετρης ποίησης ή διαφορετικά των ομοιοκατάληκτων στίχων έως της μοντέρνας ή ελεύθερης ποίησης, απαιτείται προσοχή ώστε να μην αλλοιωθεί η λυρικότητα και η ποιότητα της έκφρασης. Πιστεύω στη μαγεία που νοιώθει κανείς όταν μελετά τους στίχους. Πιστεύω στη γαλήνη που διαχέεται όπως όταν στέκεσαι σ' ένα εξωκκλήσι στα κυκλαδονήσια, τη στιγμή που υπογραμμίζεις τους στίχους βρίσκοντας ψηφίδες του εσωτερικού σου κόσμου ή τα ουράνια τόξα της ζωής μετά από τις καταιγίδες.

Τα ποιήματα που εμπεριέχονται στην παρούσα συλλογή, η οποία αποτελεί το πρώτο μου σκαλοπάτι στην εκδοτική κλίμακα, είναι γραμμένα σε διαφορετικές περιόδους και καθρεφτίζουν σημαντικές φάσεις της ζωής μου, συναισθήματα και σκέψεις που δημιουργήθηκαν από τη φύση· ανθρώπους και καταστάσεις που βρέθηκαν σ’ αυτό το ταξίδι και αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης, μα πάνω απ’ όλα την υπέρτατη μαγεία της κάθε ανατολής, το αντάμωμα με το γλαυκό τ’ ουρανού ή τ’ άσπρα συννεφάκια που γνέφουν ψιθυρίζοντας: πως η ζωή είναι το θαύμα των θαυμάτων και η ανατολή ψυχής ένας αιώνιος ύμνος σ’ αυτήν......"

 

Σοφία Αγραπίδη

Ποιήτρια