Ο Σπύρος της Ξενιτιάς!

 

Κεραυνός εν αιθρία έπεσε στην ημέρα μου, καθώς ανοίγοντας σήμερα τη σελίδα της ομάδας ΕΓΚΛΟΥΒΗ ΛΕΥΚΑΔΑΣ έπεσα στη θλιβερή είδηση πως πέθανε ο Σπύρος Κοντογεώργης, πρώτος ξάδελφος του πατέρα μου, ετών 71.

Ο Σπύρος ήταν ο μεσαίος απο τους τρείς γιούς του Μαστρογιάννη (Γιάννη Κοντογεώργη), που ήταν αδελφός της πατρικής γιαγιάς μου, Κωνσταντίας Κοντογεώργη-Φραγκούλη. Ο Μαστρογιάννης, μάστορας το επάγγελμα, έζησε όλα τα χρόνια του στην Εγκλουβή αλλά οι ορίζοντές του ήταν μακρινοί και έκανε τα πάντα για να σπουδάσουν οι τρείς γιοί του, ο Κώστας (Καλκάνης στο παρατσούκλι), ο Σπύρος και ο Ευγένιος.

Έτσι, λοιπόν, παντρεμένος με τη θειά Γιούλω (Ιουλία) που ήταν γυναίκα της φακής, του τρύγου και της ελιάς, ο Μαστρογιάννης έστειλε και τα τρία του παιδιά στο Γυμνάσιο και Λύκειο Λευκάδας για να σπουδάσουν και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Ο Μαστρογιάννης είχε χιούμορ, ήταν παραμυθάς και μπορεί από εκείνον να έχω πάρει το χάρισμα του προφορικού και του γραπτού λόγου.

Ο Σπύρος, λοιπόν, ήταν καλλονός. Με σκούρα μελαχρινή επιδερμίδα, σήμα κατατεθέν του Μαστρογιάννη και με τα ζυγωματικά της μάννας του που θα ήταν εξώφυλλο της Vogue αν δεν ζούσε στο χωριό, ο Σπύρος τελείωσε το Λύκειο Λευκάδας και πήγε μετά από πρόσκληση του αδελφού του Κώστα Καλκάνη στο Σικάγο για σπουδές.

Ναι, είχε προηγηθεί ο πρωτότοκος Κώστας (που τον φωνάζουμε Καλκάνη ένεκα του βουλευτή νονού του Κωνσταντίνου Καλκάνη) στην περιπέτεια της ξενιτιάς. Είχε ξεμπαρκάρει παράνομα στο Σικάγο κι εκεί κατόρθωσε να σπουδάσει Κλινική Ψυχολογία και να κάνει επίσημη πρόσκληση στα αδέρφια του Σπύρο και Ευγένιο.

Ο Σπύρος , λοιπόν, βρέθηκε στο Σικάγο κι εκεί κάτω απο την προστατευτική σκέπη του αδελφού του Κώστα, έπιασε δουλειά σε εστιατόρια σπουδάζοντας παράλληλα Πολιτικός Μηχανικός, που ήταν το όνειρό του, στο Πανεπιστήμιο του Illinois. O Μαστρογιάννης φούσκωνε απο υπερηφάνεια που τα αγόρια του κατάφεραν να γίνουν ‘Αμερικάνοι’ και μάλιστα να σπουδάσουν σε ένα απο τα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ.

Κι εμείς μικρά παιδιά καμαρώναμε για τα ξαδέρφια του πατέρα μας που τα περνούσε μια εικοσαετία καθώς ο Μαστρογιάννης έκανε οικογένεια πολύ αργότερα απο τη γιαγιά την Κωνσταντία.Καμαρώναμε που σπούδαζαν στο Σικάγο και ονειρευόμασταν μια μέρα να τους συναντήσουμε εκεί.

Ο Σπύρος έφυγε το 1973 για το Σικάγο κι έμεινε εκεί σχεδόν για πάντα, δουλεύοντας σαν μάνατζερ στα εστιατόρια της πόλης και βγάζοντας πολλά χρήματα. Η ευκολία της δουλειάς του τον απομάκρυνε από το όνειρό του να ασκήσει το πτυχίο του ως πολιτικός μηχανικός. Τον παρέσυρε το αμερικάνικο όνειρο που αλέθει τους ανθρώπους και τους πολτοποιεί στην καταναλωτική  μανία.

Έτσι, ο Σπύρος με την αγάπη του στα κορίτσια, έμεινε ένα παντοτινός εργένης που δούλευε για το σήμερα. Και καθώς τα χρόνια περνούσαν η μοναξιά μεγάλωνε και τον έπνιγε, ένιωσε πως ποτέ δεν έγινε μέρος της Αμερικάνικης πραγματικότητας.

Μετά από προτροπή του Κώστα και του Ευγένιου, ο Σπύρος πέρσι επέστρεψε για τα καλά στην Ελλάδα και μάλιστα πήγε να ζήσει με τον αδελφό του Ευγένιο στην ορεινή Εγκλουβή μας. Ο Σπύρος βίωσε το Νόστιμον Ήμαρ καθώς τα 40τόσα χρόνια στην ξενιτιά τον είχαν κουράσει και τον είχαν στεγνώσει σε αντοχές.

Δούλευε στους αγρούς σαν την μητέρα του , την υπέροχη Γιούλω και έσκυβε πάνω στο πατρικό χώμα, τιμώντας τους στίχους του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη «Πάρε ένα σβώλο Μήτρο...».

Τα βράδυα έσμιγε στην πλατεία του χωριού με παλιούς συμμαθητές του και με τους χωριανούς του, αναβιώνοντας τις παιδικές του μνήμες. ‘Εζησε την επανένωση με την πατρώα γη στο πετσί του, την απόλαυσε έστω και αυτόν τον τελευταίο χρόνο. Δυστυχώς, η μοίρα κέλευσε να φύγει νωρίς κι έτσι τον χάσαμε μετά απο μια ξαφνική ασθένεια.

Τον σκεφτόμουν συχνά το Σπύρο που έζησε τη μοναξιά του Σικάγου κάπου 40 χρόνια. Τον σκεφτόμουν που βίωσε την ξενιτιά μοναχός, πολλές φορές αναρωτιόμουν τι τον κρατούσε εκεί μακριά στην αμερικάνικη μεγαλούπολη.

Ο θάνατος του Σπύρου μου έφερε στο νου αναμνήσεις απο την Εγκλουβή και την αγαπημένη οικογένεια του πατέρα μου. Θυμάμαι το Μαστρογιάννη, τη θειά Γιούλω και τα καμαρωμένα αγόρια τους. Θυμάμαι την άδολη αγάπη τους προς εμάς τα τρία παιδιά του παπα-Νίκου.

Ο Σπύρος θα ταφεί στον οικογενειακό τάφο του και θα μείνει εκεί πάντα δεμένος στο χώμα της πατρικής γής. Καλό ταξίδι και να πάς χαιρετίσματα σε όλους τους αγαπημένους που έχουν κάνει καινούρια γειτονιά στον ουρανό!

Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη