Σίγησε για πάντα η κοντράλτα ψαλμωδία του πατρός Σαλατέλλη

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Μετά απο άνιση μάχη με τον καρκίνο για ένα περίπου χρόνο έφυγε για τους ουρανούς ο πατήρ Παναγιώτης Σαλατέλλης, ο ιερατικός προϊστάμενος του Καθεδρικού ναού μας επί 27 και πλέον χρόνια.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17 Ιουνίου 1942 και μετακόμισε στο Μοντρεάλ το 1976 μετά από γνωριμία και πρόσκληση του τότε επισκόπου Θεοφιλεστάτου κ. Σωτηρίου. Υπηρέτησε κατ’ αρχήν στο ναό της Παναγίτσας (1976-1980) και μεταφέρθηκε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου το 1980 όπου λειτουργούσε ως ενορίτης εφημέριος λαμβάνοντας τον τίτλο του πρωτοπρεσβύτερου μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2017.

 Ο π. Παναγιώτης αγαπήθηκε από το ποίμνιό του καθώς ήταν λόγιος, ευγενής, χαηλών τόνων, ενώ κατόρθωσε να ιδρύσει μια χορωδία της οποίας το απόκορύφωμα ήταν τα εγκώμια του Επιταφείου και το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής. Μέσα στο αυστηρά βυζαντινό κλίμα της εκκλησιαστικής κουλτούρας του Πατριαρχείου, ο π. Παναγιώτης τόλμησε και δημιούργησε την περίφημη χορωδία του η οποία πολλάκις χρησιμοποιούσε όχι μόνο εκκλησιαστικό όργανο αλλά και πιάνο, σκορπίζοντας την ψαλμωδία μέσα από την υπέροχη πολυφωνία της.

Τον γνώρισα από την έλευσή μου στο Μοντρεάλ, καθώς ο καθεδρικός ναός υπήρξε ανέκαθεν η ενορία μας, εκεί έβγαλε την άδεια γάμου μας ο Τέντ (το θυμάμαι σαν τώρα). Πήγαινα τις Κυριακές με τον Αλέξανδρο μωρό και κρεμόμουν από τα χείλη του, καθώς τα κηρύγματά του ήταν λόγια σκεπτόμενου εκκλησιαστικού ανδρός, βγαλμένα από την θρησκευτική μας φιλοσοφία. Είχαν βάθος και αντανακλούσαν την ευρυμάθεια του ιερέως, που υπήρξε η ωραιότατη κοντράλτα φωνή του Καθεδρικού μας.

 Η φωνή του, είτε με την υπέροχη μελωδική ψαλμωδία του είτε με την καθαρή άρθρωσή του στα ραδιοφωνικά του κηρύγματα, έχει μείνει χαραγμένη στις ψυχές όλων όσων σύχναζαν στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Μοντρεάλη.

 Τα γαλλικά του, η παιδεία του, η ευγένειά του και οι τρόποι του με εντυπωσίαζαν. Η πρεσβυτέρα του Καλλιόπη-Πόπη για τους αγαπημένους της ενορίτες , σεμνή και ταπεινή ήταν πάντα τις Κυριακές στο πλάι του , βοηθώντας τον στο ιερό καθήκον του.

 Με τον πατέρα Παναγιώτη μας συνέδεσαν πολλά και προπάντων η επίσκεψη του πατέρα μου στο Μόντρεαλ, τον οποίο υποδέχθηκε στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου με υιική αγάπη και σεβασμό το σωτήριον έτος 2010.Τον καλωσόρισε, τον κάλεσε σε συλλειτουργία και του έδωσε στο τέλος το μικρόφωνο για να απευθύνει χαιρετισμό στο χριστεπώνυμο πλήθος, γεγονός που τον είχε χαροποιήσει τον συνταξιούχο πατερούλη μου τόσο πολύ καθώς ένιωσε την αποδοχή του νεότερου πρωτοπρεσβύτερου.

 Ο π. Παναγιώτης ήταν ανοιχτός στις καινούριες ιδέες , τολμηρός στην σκέψη και την πράξη. Τον θυμάμαι να ψάλλει το απολυτίκιο της Γέννησης του Χριστού στο λόμπι του κτηρίου μας ενώπιον ενός πλήθους Εβραίων ενοίκων, οι οποίοι γιόρταζαν το δικό τους Χάνακα.

 Ο πατήρ Παναγιώτης λείπει από την Εκκλησία από τότε που άρχισε να δοκιμάζεται με την ασθένεια. Ο εναργής του λόγος, η ευγενής φυσιογνωμία του αφήνουν τώρα ένα δυσαναπλήρωτο κοινό στους Ελληνορθόδοξους του Μοντρεάλ, που πασχίζουν να βρουν εκκλησιαστικά το βηματισμό τους μετά από την μακρά διακοπή της σχέσης τους με την εκκλησία λόγω του αποκλεισμού τους από το  COVID.

 

    "Μακαρία η οδός, ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως!

     Για μας τους Έλληνες του Μοντρεάλ πάτερ Παναγιώτη θα μείνεις αθάνατος στις καρδιές μας! Αιωνία η μνήμη σου αγαπημένε μας πρωτοπρεσβύτερε!

 Συλλυπητήρια στην πρεσβυτέρα Καλλιόπη,  τα παιδιά, τις νύφες και τα εγγόνια του για τα οποία ήταν περήφανος παππούς!