Της Ανοιξης και του Πόνου

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Εφτασα στην Αθήνα μια μέρα λουσμένη στο αψεγάδιαστο χρώμα του κίτρινου ήλιου της. Ερχόμουν απο το Μόντρεαλ του υστεροχειμώνα, που μας τιμώρησε με χιονοθύελλες παραμονή του Πάσχα βυθίζοντάς μας ξανά και ξανά στη μελαγχολία του κρύου.

Είναι χρόνια που λείπω απο την Ελλάδα της άνοιξης. Κόντεψα να ξεχάσω τα χρώματα και τις μυρωδιές της πατρίδας μου με την αδιάλειπτη απουσία τούτες τις άνοιξες των τελευταίων χρόνων. Ενιωθα αμήχανη με τα ρούχα, δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω τον ευνοϊκό καιρό της πόλης μου. Ηταν κι αυτό το ευεργετικό αεράκι πούφερνε το άρωμα απο τις νετρατζιές και με ζάλιζε γλυκά. Ηταν και οι ακακίες που έχυναν μια άλλη μαγευτική μυρωδιά το βράδυ. Νόμιζα ότι θα τρελλαινόμουν απο το πανηγύρι των χρωμάτων και των αρωμάτων.

Ηταν και η απουσία της αδελφής μου Κωνσταντίνας που με πλήγωνε και με γέμιζε ένα φόβο ξενοσύνης για την Αθήνα. Ηταν και η Ακρόπολη μακριά στο βάθος που με ξεσήκωνε με την αιώνια ανέγγιχτη ομορφιά της. Δεν μπορούσα να προσδιοριστώ, χανόμουν στα αντιφατικά συναισθήματα, της ομορφιάς και της μοναξιάς. Γίνονταν όλα ένα κουβάρι στο κατα τ’ άλλα συγκροτημένο γυναικείο μυαλό μου.

Ετσι αποφάσισα να φέρω ένα γύρο στην ιστόσφαιρα. Σα να βρίσκω τους φίλους μου στo απρόσωπο διαδίκτυο, έτσι νιώθω. Και μπήκα στο ιστολόγιο του Λιμπρόφιλου για να ανακαλύψω τα Γραμμένα Φιλιά του Γ. Ευσταθιάδη (εκδ. ΥΨΙΛΟΝ). Ενα βιβλίο αφιερωμένο στο γιό του που «έφυγε» τα Χριστούγεννα του 1997, σε ηλικία μόλις 25 χρόνων. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε 33 σύντομα κείμενα όπου ο πατέρας περιγράφει τα συναισθήματα του, ανακαλεί στη μνήμη του στιγμές, μυρωδιές, γεύσεις, βλέπει φωτογραφίες, χωρίς μελοδραματισμούς, χαμηλότονα:

«Θα μεγαλώνεις άραγε μες στις φωτογραφίες?
Θ’ανανεώνεις τα ρούχα σου σύμφωνα με τις επιταγές?
Θ’αλλάζεις τα χρώματα ανάλογα με τη μόδα?
Θ’αποκτήσεις ρυτίδες?
Περιττά κιλά…?
Θ’ασπρίσουν τα μαλλιά σου?
Κι’αν κάποτε πεθάνεις?»

«Κι’αν πάθω αλτσχάϊμερ και σε ξεχάσω?
Αν γεροντική άνοια μου πάρει τα λογικά και δεν σ’αναγνωρίζω?
Αν,παραπληγικός,δεν μπορώ να κρατώ στα δάχτυλα τις φωτογραφίες σου?
Αν χάσω γιά πάντα τον ύπνο μου και δεν μπορώ να σε ξαναβρίσκω στα εφήμερα ενύπνια?
Αν χάσω την ακοή και δεν μπορώ να σε συναντώ στις κοινόχρηστές μας μουσικές?
Αν τυφλωθώ και δεν σε βλέπω απέναντί μου?
Αν ακρωτηριαστώ και δεν μπορώ να σε χαϊδεύω?
Αν χάσω τα πόδια μου και δεν μπορώ να βαδίζω χιλιόμετρα στο δωμάτιο σου?

Και πιό πολύ αν τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβεί, αν συνηθίσω την απουσία σου, αν λησμονήσω, αν ζω και ψευτοζώ χωρίς εσένα, αν κάποια μέρα σ’αρνηθώ;

Ξέσπασα σε δάκρυα με αναφυλλητά. Ανεβοκατέβαιναν, οι λυγμοί στο στήθος μου που μόλις πριν λίγο ανέπνεε την ευδαιμονία της άνοιξης. Εκλαψα με την ψυχή μου, καταθέτοντας ένα πόνο πασπαλισμένο με μυρωδιές, ελαφρό αεράκι και καθάριο ήλιο.

Φοβήθηκα πως η ομορφιά θα με έκανε να την ξεχάσω; Πως το πανηγύρι των αισθήσεων θα με οδηγούσε έστω και στην πρόσκαιρη λήθη; Δεν δύναμαι να αποτιμήσω την κρίση της στιγμής.

Πάντως, ευγνωμονώ τους λόγους του Ευασταθιάδη που με σύνδεσαν πάλι με τον πόνο μου, που με οδήγησαν στην οδό της λύτρωσης. Ευχαριστώ το Λιμπρόφιλο που τους έκανε κτήμα μου. Χαιρετώ την άνοιξη της Ελλάδας που προκάλεσε έστω και για μια στιγμή την αντίστιξη στο μονοδιάστατο απόλυτο πόνο της απώλειας, αυτόν που ποτέ δε σβήνει. Τον πόνο που γίνεται σύντροφος και φίλος ακόμη και μέσα στις μεθυστικές μυρωδιές των εσπεριδοειδών της Αθήνας.

Η χαμένη τιμή της θηλυκότητας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Παρακολουθώ το Θέμο απο τη χρυσή εποχή της Μαύρης Τρύπας, όταν με το καυστικό χιούμορ του έκανε πραγματική τομή στη σοβαροφάνεια της πολιτικής επικαιρότητας. Γελούσα αλύπητα με τα ευστοχότατα σχόλιά του και δεν με πείραζε καθόλου η επιλεκτική επίθεσή του εναντίον του γένους των ξανθών θηλυκών (όχι επειδή ήμουν καστανή πάντως!)

Η στροφή του προς την τηλεοπτική σάτιρα ομολογώ πως δεν με άφησε αδιάφορη καθώς οι ατάκες κάτω απο τις συζητήσεις με τηλεοπτικές περσόνες ήταν τις περισσότερες φορές έξυπνες και έσφαζαν με το γάντι. Ακόμη και στο μακρινό Μόντρεαλ ξενυχτώ τις Τρίτες για να δώ το Θέμο να «καίει» το τηλεοπτικό τοπίο της ελληνικής ματαιότητας. Θα πρέπει να πώ ότι του συγχωρούσα πάντα την υπεβολή με τις γυναίκες- αφροδίτες.

Ωστόσο, τελευταία άρχισα πραγματικά να ενοχλούμαι με την παρέλαση ανώνυμων καλλίγραμμων κορασίδων που φιλοξενούνται στο τηλεοπτικό πλατό της εκπομπής του Θέμου με όσο το δυνατόν λιγότερα ρούχα. Η απογύμνωση, το στριπτίζ, η έκθεση του γυναικείου σώματος δίκην αξεσουάρ μιάς εκπομπής (που υποτίθεται πως εστιάζει κυρίως στην πολιτική σάτιρα) με προσβάλλει ως γυναίκα σκεπτόμενη και προβληματιζόμενη περί το φύλο μου.

Την προηγούμενη εβδομάδα κορυφώθηκε η παρωδία, αφού παρέλασαν με μαγιό όλες οι κοπέλες των καλλιστείων του Αντέννα προβάλλοντας στην κάμερα τα αστραφτερά ιδιωτικά τους κάλλη. Οι ερωτήσεις υποτιμητικές και με προσβλητική διάθεση εκ μέρους του Θέμου με άφησαν με την απορία: Γιατί όλες αυτές οι νεαρές γυναίκες ( φοιτήτριες στην πλειοψηφία τους και μάλιστα σε σοβαρές επιστήμες) δέχθηκαν να γίνουν βορά ειρωνίας σε μια εκπομπή με φανερή πρόθεση την υποτίμηση του γυναικείου φύλου; Αξίζει πραγματικά στο όνομα της προβολής και της απόκτησης ενός τίτλου ομορφιάς όλος αυτός ο ευτελισμός της θηλυκής ύπαρξης;

Δεν είμαι υστερική φεμινίστρια ούτε πουριτανή. Πιστεύω στην ομορφιά της γυναίκας, στην απελευθέρωση απο τα συντηρητικά πρότυπα της δικής μας γενιάς. Μάλιστα, ποτέ δεν υπήρξα αντίθετη με τους διαγωνισμούς ομορφιάς, καθώς θεωρώ ότι η προίκα απο τη φύση είτε στο σώμα είτε στο μυαλό είναι απολύτως θεμιτό να αξιοποιείται μέσα στο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας.

Δε μπορώ όμως να αφήσω ασχολίαστη πλέον αυτή την αλόγιστη συμπεριφορά του Θέμου Αναστασιάδη και δε γνωρίζω στο όνομα ποιάς αντρικής μαγκιάς κακοποιεί τηλεοπτικά τη γυναικεία παρουσία.

Δε μπορώ να μείνω αμέτοχη σ΄αυτή την κατρακύλα της νέας γενιάς των κοριτσιών που βρήκαν έτοιμη την ελευθερία του μινιμαλιστικού λούκ και την καταχρώνται για να κερδίσουν μερικά δευτερόλεπτα τηλεοπτικού χρόνου και προβολής στην ευτελή ελληνική τηλεόραση.

Ως γυναίκα, μέλος μιας γενιάς που αγωνίσθηκε προκειμένου το φύλο μας να σταθεί επάξια στο πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι της νέας Ελλάδας, οφείλω να καταθέσω το βαθύ πόνο που μού προκαλεί η αναδειξη της θηλυκής υπόστασης ως απλής σάρκας στα νέα τηλεοπτικά ήθη.

Και μπορώ να δείξω κάποια κατανόηση για τις εκπομπές του κουτσομπολιού και των καλλιτεχνικών προβολών (που είναι απλά σαρκοβόρες!) αλλά δεν συγχωρώ αυτή την επιλογή στο Θέμο Αναστασιάδη, ένα εξαιρετικά πολιτικοποιημένο άτομο και μάλιστα χωρίς τις αγκυλώσεις της μεταδικτατορικής γενιάς. Πιστεύω ότι έχει ξεφύγει εντελώς στο πλαίσιο μιας χαλαρότητας που για μένα δεν είναι πλέον ...cool!

Πάντως, αυτά δεν είναι υγιή πρότυπα για τη νέα γενιά των Ελληνίδων. Είναι μια ακόμη ένδειξη της ντεκαντάνς που τραβάει η ελληνική κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα στο όνομα του ξέφρενου καταναλωτισμού και ματεριαλισμού της. Και βέβαια, σημειώνω την απόλυτη απουσία των γυναικείων οργανώσεων, που οφείλουν να αντιδράσουν οργανωμένα και ομόφωνα σ΄αυτό τον ανελέητο εξευτελισμό του γυναικείου φύλου.

Μπορεί να ζούμε στη μεταφεμινιστική εποχή, αλλά σίγουρα δεν μας ταιριάζει ημών των γυναικών, αυτή η στάση των ανδρών με τους οποίους αγωνιστήκαμε δίπλα-δίπλα για μια θέση στον ήλιο της ισότητας!

Το μπλόγκ που αγάπησα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Η μαμά μου με ρώτησε απο τηλεφώνου : Τί είναι παιδί μου το μπλόγκ; Μόλις είχε εμπεδώσει τα περί ίντερνετ, περιηγούμενη στις ιστοσελίδες των βιβλίων μου όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα. Εκείνη κι ο πατέρας μου θεωρούν πως το μαγικό διαδίκτυο σε οδηγεί στη σφαίρα της γνώσης μέσα απο το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης.

Ετσι τώρα κλήθηκα να εξηγήσω στους γονείς μου τα περί μπλόγκ και μπλογκόσφαιρας: πως δηλαδή οι διάφορες εταιρείες του ίντερνετ έχουν εφεύρει ένα καινούριο τρόπο για πελατεία στο διαδίκτυο και κατακόρυφη αύξηση των εσόδων τους. Δίνουν την ευκαιρία στους απλούς χρήστες των κομπιούτερς (αυτούς χωρίς ιδιαίτερες τεχνικές γνώσεις) να ανοίξουν μια σελίδα , όπου μπορούν να καταθέτουν ακριτί απο ημερολόγια μέχρις απόψεις επί παντός θέματος της επικαιρότητας.

Κάπως έτσι άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το όνειρο κάθε φιλόφοξου χρήστη του ίντερνετ , που αναζητούσε να προχωρήσει πέρα απο το διάλογο των διαδικτυακών διαδρόμων σε μια επώνυμη ή ανώνυμη κατάθεση της αισθητικής του. Τα μπλόγκς άρχισαν στις ΗΠΑ εδώ και 8 χρόνια περίπου και σήμερα κάποια απο αυτά διεκδικούν περισσότερη δημοσιότητα και συχνότητα επισκεπτών απο ό,τι οι επίσημοι ιστότοποι των εφημερίδων και των μέσων ενημέρωσης. Μάλιστα , ορισμένα αθλητικά μπλόγκς έχουν καταγράψει πρωτιές στις ειδήσεις κάνοντας το γύρο του κόσμου.

Πρόσφατα η μόδα των μπλόγκς έχει συνεπάρει και τους Ελληνες χρήστες του διαδικτύου. Απο φωτογραφίες, αρθρογραφήματα, βιβλιοφιλικά ημερολόγια, μουσικόφιλα κείμενα, τεχνοκρατικές εξελίξεις, μέχρι ποδοσφαιροφιλή σχόλια τα μπλόγκς έχουν κατακτήσει την καθημερινότητά μας. (Ανάμεσα στους μπλόγκερς τελευταία κατατάσσομαι κι εγώ με τη βοήθεια τρίτων!)

Πάντως, τούτη η καταιγιστική μόδα της παραγωγής λόγου και τέχνης στο ίντερνετ με ένα απλό κωδικό και δύο κλίκς, πάσχει από ένα εγγενές πρόβλημα: τη δυνατότητα της απόλυτης ανωνυμίας . Ετσι, οι μπλόγκερς χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα στη συντριπτική τους πλειοψηφία καταθέτουν τις αιρετικές κυρίως απόψεις τους στα ιστολόγιά τους (έτσι αποκαλούνται τα μπλόγκς στην ελληνική) και προσπαθούν να παρασύρουν στην κουβέντα τους άλλους ιστολόγους, επίσης ανώνυμους ή ψευδεπώνυμους.

Πολλές φορές η θέση, η αντίθεση, η αντιπαράθεση για διάφορα θέματα γίνονται λειτουργίες διασκεδαστικές για τον αναγνώστη του ιστολογίου-μπλόγκ, καθώς η απόλυτη απελευθέρωση πίσω απο το φερετζέ οδηγεί σε εκρήξεις και ανομολόγητα μυστικά. Αλλοτε πάλι η παρέμβαση και κριτική της ανωνυμίας καταντάει υβριστική και ρυπαρογόνα.

Θέλουμε να ζήσουμε σε ένα απολύτως ανεξέλεγτο ιντερνετικό περιβάλλον; Η επιδιώκουμε να υπάρξουν ασφαλιστικές δικλείδες για τον περιορισμό των ανώνυμων ύβρεων σε άτομα και θέματα ευαίσθητης σημασίας;

Και είναι αλήθεια πως εμείς οι δημοσιογράφοι του έντυπου λόγου νιώθουμε ένα φόβο για τα «ημερολόγια νευρώσεων» , όπως ατυχώς αποκάλεσε τα ιστολόγια η αγαπητή μου Αμάντα Μιχαλοπούλου; (Τη θυμούμαι στις 24 Ωρες, μικρόσωμη, κινητική και πάντα με τα μεταφρασμένα κείμενα στην ώρα τους!)

Νομίζω πως τα ιστολόγια είναι μιά μόδα της εποχής που θα παρέλθει όταν το ίντερνετ εφεύρει κάποια άλλη ευκολότερη τεχνική έκφρασης της μάζας. Πάντως, θεωρώ πως τα μπλόγκς – με τα όποια προβλήματά τους- αποτελούν μια θετική έκβαση της τεχνολογίας για τη νέα γενιά, καθώς απεξαρτούν τη νεολαία απο την ευκολία της τηλεόρασης, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και γενικά τις καθιστικές και αναίμακτες λειτουργίες της νέας τεχνολογικής εποχής.

Τουλάχιστον στα ιστολόγια οι νέοι ασκούν τη γραφή και αναπτύσσουν καποιο είδος αισθητικής, καταβάλλουν κόπο για να ακουστεί ο λόγος τους σε ένα ανεκτό επίπεδο, καταθέτουν απόψεις με επιχειρήματα. Είναι κι αυτή μια ελπίδα στην άνομβρη εποχή της αγραμματοσύνης και της έλλειψης προσωπικού πολιτισμού.

Παράλληλα τα ιστολόγια αναπτύσσουν νέες εικαστικές νοοτροπίες και αναφέρονται στο πολιτιστικό γίγνεσθαι με ένα πιό ανεξάρτητο τρόπο απο εκείνο της αγοράς. Προσφέρουν μια εναλλακτικότητα- όχι πάντα!- και μια αμεσότητα που προσωπικά μού ταιριάζει.

Και τέλος δεν φοβούμαι ότι οι μοναχικοί καουμπόιδες των μπλόγκς θα υποκαταστήσουν την επώνυμη δημοσιογραφία ούτε πειράζομαι απο τη δημοτικότητά τους.

Πιστεύω στην απόλυτη ανεξαρτησία του ιστολογείν με μόνο περιορισμό την ηθική του καθένα. Αν δεν υπάρχει, έχουμε αποτύχει συνολικά!

Πάσχα της ξενητειάς-Πάσχα του πνεύματος

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Πάσχα διπλό φέτος με Καθολικούς κι Ορθόδοξους να γιορτάζουν παράλληλα και διαφορετικά την ύψιστη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Εμείς γήινοι και πραγματιστές να γλεντούμε την Ανάσταση κι εκείνοι ρημαγμένοι απο ένα Θεό της τιμωρίας να περπατούν σκυφτά στα σκαλιά της εκκλησίας. Ούτε κι αυτές οι μέρες είναι ίδιες για μάς εδώ των διάφορων δογμάτων, των διάφορων πολιτισμικών μνημών και εθίμων!

Ο μελαγχολικός καιρός ολόκληρης της Μεγάλης Εβδομάδας δεν απέτρεψε τον Ελληνισμό απο την παρουσία στις καθημερινές τελετουργίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά και τη λιτανεία των Επιταφίων στην ελληνοκρατούμενη περιοχή του Πάρκ Εξτένσιον την εσπέρα της Μεγάλης Παρασκευής.

Πάντως, η χιονοθύελλα της περασμένης εβδομάδας άφησε τα λευκά ίχνη της στα πεζοδρόμια. Καθώς κοιτάζω έξω απο το παράθυρο βλέπω ένδυση χειμώνα σε μια γιορτή που ταυτίζεται με την άνοιξη στη μακρινή πατρίδα. Με πιάνει μια ακαθόριστη μελαγχολία καθώς αναθυμάμαι τις μέρες τούτες στη Λευκάδα των μυρωδιών και του ήλιου.

Είναι δύσκολες μέρες, παράταιρες για μένα που έχω μεγαλώσει με τη θρησκευτική παράδοση του νησιού μου και με τον ιερέα πατέρα μου αφιερωμένο στο ύψιστο καθήκον της αναπαράστασης του Γολγοθά και της Ανάστασης. Νιώθω παγιδευμένη σε μιά χώρα ξένη όπου γιορτάζω με ξένους την πανδαισία της θρησκείας μου, κάτι μακρινό κι ακατάληπτο για τους συγκάτοικους της πόλης μου. Τούτες τις ώρες είμαι βαθειά και αμετάκλητα ξενητεμένη!

Ομως οι Ελληνες του Μόντρεαλ πολεμούν τον καιρό και τις συνθήκες μέσα τους. Και παρά το γεγονός πως στους κήπους τους μιά λευκή επίστρωση βασιλεύει, εκείνοι στήνουν μια γωνιά απάνεμη , και ψήνουν τον παραδοσιακό οβελία στους φούρνους των σπιτιών τους οργανώνοντας γλέντια με δημοτική μουσική πίσω απο τα βρεγμένα τζάμια. Τα κόκκινα αυγά , τα κουλουράκια και τα τσουρέκια αποτελούν μέρος του παραδοσιακού σκηνικού, που συγκεντρώνει γύρω απο το γιορτινό τραπέζι τις οικογένειες της Ελληνικής ομογένειας με μιά έκφραση νοσταλγίας για τη μακρινή πατρίδα.

Αντί όμως να σάς παρασύρω στις δικές μου σκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο της νοσταλγίας, λέω να σάς παραθέσω μερικές αναστάσιμες σκέψεις του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος, ο οποίος τις έγραψε με την καρδιά του ποιμένα επί τη Αναστάσει του σωτηρίου έτους 2007.

Μέσα στους αμαρτωλούς καιρούς που ζούμε, όπου τα πάντα λυγίζουν υπό το βάρος των σκανδάλων, ηχούν παρήγοροι οι λόγοι του σπουδαίου ιεράρχη, που παρά την αυτοαναχώρηση εξακολουθεί να έχει όλους εμάς βαθειά μέσα στην καρδιά του και τη σκέψη του.

Αναστάσιμες σκέψεις
Του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος


Ζούμε σ' εποχή κυνισμού και απόγνωσης, σ' εποχή που ο φιλοσοφικός και ηθικός υλισμός έχει εξαπλωθεί σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Ζούμε σε ατμόσφαιρα πνευματικής απάθειας, όπου οι παραδοσιακές εκφράσεις της πίστης και της ευσέβειας θεωρούνται αμφισβητήσιμες και νοσηρές, ακόμα και επικίνδυνες, σ' εποχή που η ανθρωπότητα έφθασε στο σημείο να διψά για «κενοφωνίες» από αυτοανακηρυχθέντες δασκάλους της «ψευδωνύμου γνώσεως». Ζούμε μέσα σ' ένα πολιτισμό θανάτου, σε μια κοινωνία όπου οι εκτρώσεις και η ευθανασία χαρακτηρίζονται ως «δικαιώματα», ενώ όσοι αντιτάσσονται στην αφαίρεση αθώων ζωών, θεωρούνται οπισθοδρομικοί, μισαλλόδοξοι και άδικοι. Ζούμε σε περιβάλλον μεγάλης αβεβαιότητας και ανασφάλειας, όπου η δύναμη της μαζικής καταστροφής βρίσκεται στα χέρια τόσων πολλών, υπευθύνων και ανευθύνων. Ζούμε σε κλίμα αμφιβολίας και δυσπιστίας, φιλαυτίας και ιδιοτέλειας.

Σε τέτοιο βεβαρημένο σκηνικό γιορτάζουμε και φέτος την Ανάσταση του Κυρίου η οποία σφραγίζει το σωτηριώδες έργο πού, από αγάπη καί φιλανθρωπία, ήλθε να επιτελέσει στόν καταταλαιπωρημένο μας κόσμο ο μονογενής Υιός του Θεού. Το έργο αυτό άρχισε με την ανάληψη της κτιστής φύσης μας από τον ίδιο τόν Κύριο. Συνεχίστηκε με την άγια ζωή Του, η οποία με “λόγους καί έργα” φανέρωσε τις αληθινές αρετές που επαναφέρουν τόν άνθρωπο στο χαμένο παράδεισο. Και κατέληξε στην εξιλαστήρια θυσία και το αδιάβλητο πάθος Του, μέσω των οποίων χαρίζει στούς ανθρώπους την άφεση των αμαρτιών και την αποκατάσταση της αρχικής κοινωνίας τους με το Θεό.

Τήν ημέρα της Ανάστασης εμείς οι Ορθόδοξοι τήν λέμε καί είναι Λαμπρή, γιατί διαλάμπει μέσα της τό ανέσπερο, άκτιστο καί ακατάλυτο φώς του Κυρίου μας, του Δημιουργού καί Λυτρωτή του κόσμου. Ο Χριστός είναι τό φώς τό αληθινό που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στόν κόσμο. Είναι τό φώς που φέγγει μέσα στό σκοτάδι , ένα φώς που τό σκοτάδι δέν μπορεί να τό κυριέψει. Είναι τό φώς που χαρίζει ζωή, αληθινή, άπειρη, αιώνια. ΄Οσοι τό προσλαμβάνουν αποκτούν τήν δυνατότητα να καταστούν τέκνα Θεού, να γνωρίσουν τη δόξα Του, να γευθούν τή δύναμη της χάριτός Του, να θεωθούν.

Tό «μέγα καί Ιερώτατο» Πάσχα είναι η εορτή των εορτών, η κατ’ εξοχή πανήγυρη, η ημέρα της πιο μεγάλης χαράς, της πιο εξαίσιας λαμπρότητας καί δόξας, γιατί ακριβώς φανερώνει τό θείο καί άκτιστο φώς που ακτινοβολεί μέσα από τή θεωμένη ανθρώπινη φύση του Ἀναστάντος Χριστού. Χάρη στό νεκραναστημένο Χριστό, η ανθρώπινη φύση παρουσιάζεται αμετάκλητα περιβεβλημένη καί πεποικιλμένη μέ διάχρυσο ιματισμό, τό υπέρλαμπρο ένδυμα της θεϊκής αφθαρσίας καί αιωνιότητας. Η υπερένδοξη Ανάσταση του Χριστού διανοίγει τόν δρόμο και για την ανάσταση όλων των ανθρώπων.


Στο φώς της Ανάστασης μετριάζονται οι φόβοι μας, ηττούνται οι αμφιβολίες μας και ενισχύεται η πίστη μας στους αδιάψευστους λόγους του Αποστόλου Παύλου: Ημείς πιστεύομεν...ειδότες ότι εγείρας τόν Κύριον Ιησούν καί ημάς διά Ιησού εγερεί”.

Υπό το άπλετο φώς της Ανάστασης διακρίνουμε πλέον καθαρά τις ατράνταχτες αποδείξεις της άνευ όρων αγάπης του Θεού, τις απρόσβλητες μαρτυρίες της αιώνιας ζωής που θα μας εμπνεύσουν και θα μας ενθαρρύνουν να βαδίσουμε την ατραπό της μετάνοιας, της αυταπάρνησης και της αυτοθυσίας; Στο φώς της Ανάστασης ανακαλύπτουμε τον δρόμο προς ένα αυθεντικότερο τρόπο υπάρξεως, τον δρόμο προς μία άλλη γνησιότερη ζωή.

Οποιος διαποτισθεί από το φώς της Ανάστασης δεν πτοείται ούτε από κόπο, ούτε από πόνο, ούτε από θλίψη, ούτε από ασθένειες, όσο βαρειές καί δύσκολες ή ακόμη καί θανατηφόρες κι άν είναι, γιατί τίποτε από αυτά δέν μπορεί να ανατρέψει τήν οριστική κατάργηση του θανάτου και την πορεία της Ζωής.

Το φώς της Ανάστασης δεν αφήνει καμμιά απογοήτευση καί κανένα εμπόδιο να μάς καταλάβει, αλλά μάς ωθεί να πορευθούμε πρός τά εμπρός οικοδομώντας πάνω στό αδιάσειστο θεμέλιο του Κυρίου. Επειδή ο Θεός συγχωρεί, βρίσκουμε και εμείς τη δύναμη να συγχωρούμε. Επειδή ο Θεός μας αγαπά, βρίσκουμε και εμείς τη δύναμη να αγαπάμε, ν’αγαπάμε με τέτοια αγάπη που να υπερβαίνει κάθε εγωϊσμό, ιδιοτέλεια και φιλαυτία –αυτές τις γενεσιουργές αιτίες των σημερινών αδιεξόδων στη ζωή του ανθρώπου.

Και μόνο, όταν ανοίξουμε διάπλατα τις καρδιές μας στην αγάπη θα μπορέσουμε κι εμείς οι ίδιοι να δούμε την Αλήθεια της εκ νεκρών Ανάστασης του Χριστού. Τότε θα γίνουμε κι εμείς μάρτυρες των τεκμηρίων του θριάμβου του Σωτήρα μας επί του θανάτου. Τότε θα κατακτήσουμε το τεκμήριο της Ανάστασης του «ζώντος εν ημίν Χριστού».