Η τέλεια μέρα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Το καλοκαίρι πάντα ένα Σαββατοκύριακο είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στη Νέα Υόρκη, την πόλη των θαυμάτων και των τεράτων. Ετσι, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο βρεθήκαμε εκεί απολαμβάνοντας ένα ηλιόλουστο διήμερο με φίλους , ρουφώντας τις καυτές ηλιχατίδες που αντανακλούσαν στους γιάλινους ουρανοξύστες της, προκαλώντας σου την αίσθηση πως περπατάς ανάμεσα σε δεκάδες πολύχρωμα πρίσματα.

Η Κυριακή ήταν η τέλεια μέρα, καθώς είχα αποφασίσει πως δεν θα παρασυρόμουν απο τις σειρήνες του Τέντ και θα αφιέρωνα το χρόνο μου σε όσα είχα διαλέξει να κάνω στην πόλη που αγαπώ.

Ετσι άρχισα το πρωινό μου απο την έκθεση του Σαλβαντόρ Νταλί στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Εκεί ήρθα σε επαφή όχι μόνο με το έργο αλλά με την πολυδιάστατη προσωπικότητα του μεγάλου σουρρεαλιστή, ο οποίος απο τη δεκαετία του 20 προφήτευε την κυριαρχία της τεχνολογίας και την απόλυτη ερημιά του πλανήτη μας.

Παρότι είχα δεί πολλά έργα του Σαλβαντόρ Νταλί τόσο στην Ισπανία όσο και σε άλλα σποραδικά μουσεία του κόσμου, στο ΜΟΜΜΑ τελικά μέσα απο την προσεκτική παρατήρηση της συνολικής έκθεσης (έργα του είχαν έρθει απο την γκαλερί Tate του Λονδίνου, το Guggenheim άλλα πολλά μουσεία του κόσμου) μπήκα κρυφά στις αγωνίες του καλλιτέχνη, που έδωσε στην ανθρωπότητα ένα έργο σχεδόν παραβατικό για τις συνθήκες της εποχής του.

Η εκπληκτική και διαρκής συμμετοχή του στον κινηματογράφο του Χόλλουγουντ, η συνεργασία του με τους αδελφούς Μάρξ, με τον Γουόρνερ αλλά και με τον ίδιο τον Ντίσνεϊ με άφησαν άναυδη για το πολυδιάστατο ταλέντο του ισπανού που κατέκτησε την σκηνή της Αμερικής όταν εκείνη βρισκόταν στο απόγειό της.

Και βέβαια, έμεινα με την πικρή διαπίστωση πως αυτός ο άνδρας διάλεξε τον παραβατικό σουρρεαλισμό για να αναδείξει τις σπαρακτικές αγωνίες που κατέτρωγαν το νού και την ψυχή του, όταν οι σύγχρονοί του καλλιτέχνες στη διεθνή σκηνή της τέχνης περούσαν απαλά και ήρεμα απο τον νατουραλισμό στον ιμπρεσιονισμό. Πραγματικά, συγκινήθηκα όχι μόνο απο την αιρετική άποψη του Νταλί, αλλά απο τον βαθύ πόνο που δάγκωνε της σάρκα του στην προπολεμική Ευρώπη και την μεταπολεμική Αμερική.

Αφού φόρτωσα τις μπαταρίες μου με ασυμβίβαστη τέχνη, ξεκίνησα το μακρύ δρόμο της 5ης Λεωφόρου. Ηθελα για πολλοστή φορά να ανέβω στο Rainbow Room του Rockfeller Center να θαυμάσω τον απόλυτο ουρανό των ουρανοξυστών, την απεραντοσύνη του 20ου αιώνα, το μεγαλείο της πόλης που ξαναζεί στιγμές ευφορίες παρά το βαθύ αμετάκλητο τραύμα της 11ης Σεπτέμβρη.

Ετσι, βγήκα με τη φίλη μου στον εξώστη και φωτογραφήθηκα με φόντο το Empire State Building καθώς αποτελεί για μένα την επιτομή της νεοϋορκέζικης αριτεκτονικής. Ξαναφωτογράφησα αχόρταγα το ποτάμι Hudson, το Central Park, τους ουρανοξύστες που συνεχίζουν ανερυθρίαστα να σκίζουν τους αιθέρες της αγαπημένης πόλης.

Ρούφηξα εντυπώσεις, εικόνες, ομορφιά για να τα κουβαλήσω μαζί μου στο Μόντρεαλ της ηρεμίας και της δροσιάς. Κι άφησα για τελευταία μια στάση το Saks 5th Avenue, προκειμένου να δώ συνολικά την άποψη για την τέχνη του καταναλωτισμού. Αν ο καταναλωτισμός έχει αναχθεί σε σύγχρονη τέχνη, το Saks της 5ης λεωφόρου προσφέρει απλόχερα και με μια μοναδική αισθητική αυτή την άποψη του αμερικάνικου όνειρου, που σίγουρα ξεπερνάει παρασάγκας το αντίστοιχο ευρωπαϊκό.

Δεν θα χαθώ σε λεπτομέρειες για τα αρώματα και τα κοσμήματα, για τι τσάντες και τα παπούτσια, καθώς κάθε μεγάλος οίκος αφεαυτού φιγουράρει στην 5η λεωφόρο με τις δημιουργίες του. Θέλω να σας ξεναγήσω στο δεύτερο όροφο του ιστορικού πολυκαταστήματος, που έχει μεταμορφωθεί σε μια γκαλερί της μόδας τον τελευταίο χρόνο.

Ενας κυκλικός διάδρομος, που θαρρείς πως είναι σε ταινία, οδηγεί τον περιπατητή και την περιπατήτρια στις μπουτίκ των μεγάλων σχεδιαστών, που έχουν βάλει τη μέγιστη αισθητική όχι μόνο για να σχεδιάσουν τα ρούχα τους αλλά να τα αναδείξουν με τον πιό μεταμοντέρνο τρόπο.

Θεέ μου! χόσρτασα ιδέες, στύλ και κομψότητα μέσα στο ναό των Αμερικανών. Και πιστέψτε με, κανένα πολυκατάστημα στην Ευρώπη δεν πλησιάζει αυτή την ακατανίκητη άνωση που νιώθεις περιδιαβαίνοντας το Saks 5th Avenue της 5ης λεωφόρου.

Η τέλεια μέρα μου τελείωσε στην Αστόρια με την παρέα των Ελλήνων φίλων μας , όπου απολαύσαμε τα ωραιότερα steaks της Νέας Υόρκης στο Christos Steak House.











Με φόντο το Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ. Διαρκής έρωτας με την πόλη!




Μια άλλη κάτοψη απο το Ροκφέλερ



Το Σέντραλ Πάρκ είναι ο πνεύμονας ζωής της Νέας Υόρκης



Το θαύμα των ουρανοξυστών παραμένει ανέπαφο παρά το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη στην αμερικάνικη μητρόπολη



Δεν έχω ξανανιώσει εγγύτερα τον Σαλαβαντόρ Νταλί απ΄ότι τούτη τη φορά στο ΜΟΜΜΑ



Στο ξενοδοχείο μας Beekman Towers που αποτελεί δείγμα της αρτ ντεκό αρχιτεκτονικής της Νέας Υόρκης