Εκτακτο παράρτημα περι μαγειρικής

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Λοιπόν, επειδή σχετίζομαι στη μπλογκογειτονιά με τρείς γείτονες που κάνουν θαύματα στη μαγειρική

Δεσποινάριον http://despinarion.wordpress.com/
Παναθήναιος http://panathinaeos.wordpress.com/ και
Cook the Book http://cookthebook.blogspot.com/

κι επειδή έχω μείνει επιεικώς άναυδη με τη λεπτομέρεια στη δεινότητά τους πρέπει να σας διηγηθώ μια μικρή πικρή ιστορία.

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Ιουστίνη. Μεγάλωνε και υπέφερε απο την παιδική ανορεξία. Ολα της μύριζαν, όλα της βρωμούσαν και γύρω στα 3 της χρόνια που άρχισε να καταλαβαίνει τις γεύσεις έβγαλε μια φρικτή αλεργία με τη φέτα, που επεκτάθηκε σύντομα σε όλα τα τυριά.

Η μαμά της, τρομερή νοικοκυρά και απίστευτη μαγείρισσα, κάθε μέρα προσπαθούσε να εφεύρει καινούριες πρωτότυπες συνταγές μήπως πείσει το μεγάλο της κοριτσάκι να φάει καμιά μπουκιά (και συχώριο!!!) αλλά εκείνη δήλωνε απεργία πείνας. Μια μέρα της στόλισε το πιάτο του μπουργκινιόν (όπως θάλεγε και η κουμπάρα της Δέσποινας) με τηγανητές πατάτες κομμένες ροδέλλες και έφτιαξε μια μαργαρίτα για να τη δεί η Ιουστίνη και να πεισθεί να δοκιμάσει.

Αλλά εκείνη έσπρωξε πάλι το πιάτο απο το τραπέζι με τη γνωστή απέχθεια. Τότε η μαννούλα έβαλε τα κλάμματα και ρώτησε απελπισμένη:
Τί έχεις μαζί μου παιδί μου;

Η μικρή Ιουστίνη έκλαψε στο κρεβατάκι της που δε μπορούσε να φάει τίποτε απο τα φαγητά της μαννούλας και το χειρότερο που την έκανε να κλαίει απελπισμένη γιατί δεν κατόρθωνε να διαπεράσει την ανορεξία της.

Η μαννούλα και ο πατερούλης προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μάθουν το παιδί τους να τρώει, άλλοτε με καλοπιάσματα κι άλλοτε με τιμωρίες αλλά τίποτε δε λειτουργούσε. Αφού το παιδί δε χαιρόταν ούτε με τις τηγανητές πατάτες ούτε κάν με τους λουκουμάδες του ζαχαροπλαστείου του Λάμπρου.

Μόνο τις ιδιαίτερες στιγμές της ανάρρωσης ευχαριστιόταν που η μαννούλα έψηνε στα κάρβουνα κοτοπουλάκι με ρίγανη ή ψαράκι με ρίγανη. Τότε όλοι σιγα-σιγά κατάλαβαν πως η Ιουστίνη ήταν ένα κοριτσάκι που δεν άντεχε τις δυνατές γεύσεις ή τις μυρωδιές (απο βούτυρα και άλλα καρυκεύματα), γι αυτό δεν μπορούσε να φάει. Τότε η μαννούλα κρυφά απο τα άλλα δυό παιδιά της έφτιαχνε άγευστα φαγητά για το δυσλειτουργικό μεσαίο της.

Εκτοτε έγινε ανέκδοτο. Η Ιουστίνη έρτωγε μόνο ό,τι πετούσε κι ό,τι κολυμπούσε.Στην κατασκήνωση είχε γίνει ο Παρίας γιατί δεν δοκίμαζε τα φαγητά (αφού τα μισά ήταν φτιαγμένα με μπεσαμέλ, βούτυρα ή τυριά).Στις ξαδερφοσυνάξεις στο μητρικό χωριό, όλοι την κορόιδευαν και την κυνηγούσαν με ένα κομμάτι φέτα για να δούν την ξυνισμένη της μουρίτσα.

Η Ιουστίνη μεγάλωσε , έφυγε απο τη Λευκάδα και πήγε φοιτήτρια στην Αθήνα όπου άρχισε να μαγειρεύει χωρίς βούτυρο, τυριά, κρέμες γάλακτος και τα άλλα συναφή.

Εμαθε , λοιπόν, να χρησιμοποιεί τα κύρια στοιχεία των φαγητών και να τα αξιοποιεί στο έπακρο, αφού δε μπορούσε να τα διανθίσει με διάφορα μπινελικάκια της μαγειρικής. Εμαθε να φτιάχνει ξεχωριστό μπουργκινιόν με σάλτσα ντομάτα χωρίς το παραμικρό σοτάρισμα. Αρχισε να μαγειρεύει κοτόπουλο στην κατσαρόλα με μπύρα και μανιτάρια χωρίς προτηγανίσματα. Εφτιαχνε το λαγό με σάλτσα μουστάρδας και κρεμμυδάκια χωρίς να τάχει καβουρντίσει.

Κανείς απο τους συνδαιτημόνες στα μεγάλα της τραπέζια δεν έχει καταλάβει πως τα μαγειρέματα της Ιουστίνης δεν περιέχουν βούτυρο ή έστω λάδι, πως οι μπεσαμέλ της έχουν το ελάχιστο αποβουτυρωμένο γάλα με λιπαρά 0% , γιατί απλά δεν υστερούν σε νοστιμιά.

Αλλά, αφότου πάει για καφέ στις μπλογκογειτονιές και βλέπει με τα μάτια της τις υπέροχες συνταγές των φίλων της, που καίνε βούτυρα, προσθέτουν προβολόνε , καβουρντίζουν και σοτάρουν , ένιωσε ακόμη μια φορά πόσο στερημένη είναι που δεν έμαθε να αγαπάει και να τρώει όλα τα ωραία της γεύσης.

Τώρα κάθεται και χαίρεται τις φωτογραφίες, σχεδόν έχει πάθει εξάρτηση απο την ομορφάδα τους. Αλλά ξέρει καλά πως εκείνη και οι δικοί της δεν θα δοκιμάσουν ποτέ τις θεϊκές συνταγές της Δέσποινας, του Παναθήναιου και της Cook. Γιατί της λείπει το βασικό συστατικό, αυτό του αχαλίνωτου έρωτα για την ανεπανάληπτη αιώνια ΓΕΥΣΗ!