Μια γυναίκα φεύγει, μια σωστή κυρία

Αφού ήξερες πως θα έφευγες γιατί επέμενες να γίνεις φίλη μου;



Η Ελένη με το σύζυγό της μετά τη δεύτερη θεραπεία στην Αμερική, γελαστή κι αισόδοξη




Ενα ασυννεφιαστο ενσταντανε , απ αυτά που δεν πρέπει να ξεφεύγουν ποτέ του φακού. Ο τότε γενικός πρόξενος Γιώργος Ζαχαριουδάκης, η πρέσβις Ελένη Τζαννετουλέα, η υπογράφουσα, η Αγγελική Ζαχαριουδάκη και ο Τέντ.




Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Σήμερα αναχώρησε για τη γειτονιά του ουρανού μια κυρία της ελληνικής διπλωματικής κοινότητας, μια πρέσβις που άφησε εποχή στο υπουργείο εξωτερικών για την οξύνοια, το χαμηλό της τόνο, την ομορφιά και την αξιοπρέπειά της. Σήμερα με την έξοδό της προς τις άλλες πολιτείες, προστέθηκε αλλη μια βαρειά σκιά στη ζωή μου, που παλεύω να τη νικήσω.

Το όνομά της Ελένη Τζαννετουλέα και υπηρέτησε στο Μόντρεαλ ως πρέσβις της Ελλάδας στη μόνιμη αντιπροσωπεία του ICAO (Δειθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας). Η θητεία της στο διεθνή οργανισμό που έληξε γρήγορα εξαιτίας προβλημάτων υγείας, άφησε εποχή στους ομολόγους της πρέσβεις αλλά και στους υπαλλήλους, που είχε υπο τη διεύθυνσή της.

Τρύπωσε στη ζωή μου το 2005, ενώ είχα απο καιρό πάρει την απόφαση να μην επιτρέπω να παρεισφρύουν στην καθημερινότητά μου άνθρωποι του διπλωματικού σώματος , που είναι περαστικοί απο το Μόντρεαλ και η φυγή τους θα άνοιγε ένα βαθύ κενό στη δική μου ύπαρξη.

Μα η Ελένη Τζαννετουλέα με βρήκε στο κινητό στην Αθήνα μέσω ενός κοινού φίλου διπλωμάτη. Μου είπε πως θα ερχόταν με την κόρη της ως πρέσβις στο Μόντρεαλ και πως θα ήθελε να με συναντήσει για να της δώσω πληροφορίες τόσο για την πόλη όσο και για το σχολικό σύστημα του Καναδά.

Δώσαμε ραντεβού στο καφέ του Τζίμμη και άργησα ως συνήθως. Εφτασα ασθμαίνουσα και αντίκρυσα να με περιμένει στα τραπεζάκια έξω μια κομψή γυναίκα ντυμένη με ένα ταγιέρ Αρμάνι. Θαύμασα το γαλανό της βλέμμα και τα ολοστρόγγυλα χείλη της που είχαν ένα μαβί παράξενο χρώμα.

Εκείνη με ρωτούσε γεμάτη αγωνία για τις λεπτομέρειες της ζωής στην πόλη μου κι εγώ υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αυτή τη γυναίκα δεν θα την έκανα φίλη μου παρότι με είλκε η φυζίκ της αλλά κι εκείνη η παιδικότητα στις ερωτήσεις, η αμηχανία της για την προσαρμογή στο Μόντρεαλ, ο φόβος της για το άγνωστο αλλά και η απόλυτη κομψότητά της. Αλλωστε η πρεσβευτική κατοικία ήταν 500 μέτρα απο το σπίτι μου.

Εφτασε στο Μόντρεαλ με τον άντρα της και την κόρη της ένα χιονισμένο απόγευμα του Γενάρη. Παρότι είχε ένα επιτελείο υπαλλήλων προσαρμοσμένων στη ζωή του Καναδά που θα την εξυπηρετούσαν στις πρακτικές ανάγκες της, με αναζήτησε πάραυτα στο τηλέφωνο. Τους κάλεσα στο σπίτι για τραπέζι. Ενιωθα κιόλας οικεία κι ας προσπαθούσα να νικήσω λογικά την έλξη προς την Ελένη και την οικογένειά της.

Οι μήνες του παγωμένου χειμώνα στο Μόντρεαλ με έσπρωξαν στην αγκαλιά της, καθώς η λογική είχε υποχωρήσει μπροστά στα αληθινά συναισθήματα για την Ελένη Τζαννετουλέα, που με κατακτούσε κάθε μέρα με τη μαγκιά της, την αυτοτέλεια, την ευγένεια και τη διακριτικότητα. Πριν έρθει η άνοιξη περπατούσαμε κάθε μέρα μαζί στους δρόμους του προαστείου μας, γελούσαμε με τα ίδια ανέκδοτα, μιλούσαμε για συνταγές μαγειρικής, ψωνίζαμε στο εμπορικό κέντρο της γειτονιάς μας.

Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού και απούσης της κόρης της είχα γίνει η σύμβουλός της στις αγορές κι εκείνη άκουγε όλα τα καθέκαστα της εξέλιξης των κοριτσιών μου στα Ψηλά Τακούνια. Στην πραγματικότητα γινόταν μια απ εκείνες, γι αυτό και μου επέτρεπε συχνά να δραπετεύω στο σαλέ να γράφω επι μέρες. Στο καλοκαιρινό ταξίδι της Νέα Υόρκης ήρθε μαζί μας , πήγαμε στη ΜΟΜΑ για την έκθεση Σεζάν-Πισαρό, χορτάσαμε τις ομορφιές της πόλης, είδαμε θέατρο, τρελλαθήκαμε στα ψώνια. Της έμαθα να αγοράζει πασμίνεςσε όλα τα χρώματα και γελούσε με την πληθωρικότητά μου.

Το επόμενο φθινόπωρο η Ελένη ένιωθε ένα βάρος στην κοιλιά. Οι αγαπημένες βόλτες στους δρόμους με τα χρυσοκόκκινα φύλλα της είχαν γίνει άγος. Την κορόιδευα πως γέρασε κι εκείνη προσπαθούσε με τα αθλητικά παπούτσια της να βάλει δύναμη να με φτάσει.Ομως διέκρινα πως δεν βολευόταν πουθενά, πως κάτι σοβαρό συνέβαινε με την υγεία της. Την έπεισα να επισκεφθεί το γιατρό στην Ελλάδα για να εξετασθεί.

Τα επόμενα Χριστούγεννα ήρθε μετα τις διακοπές στο Μόντρεαλ με τα τραγικά μαντάτα της επάρατης νόσου. Πάλεψε σαν τίγρης να νικήσει το θεριό, έτρεξε με τον άντρα της στο Rhodes Island για μια καινούρια θεραπεία. Κατέφθασα με το αυτοκίνητο οδηγώντας μόνη μου απο το Μόντρεαλ με χιονοθύελλα. Εχανα το μυαλό μου γιατί ήξερα πως το τέλος θα έφτανε σύντομα. Προσπάθησα να κρατηθώ σε ψυχραιμία, αφού μόλις είχα χάσει την αδελφή μου απ το ίδιο νόσημα.

Με τις δύο θεραπείες στην Αμερική η Ελένη μου κέρδισε περίπου ενάμισυ χρόνο. Εζησε με αξιοπρέπεια, κατευόδωσε την κόρη της στο πανεπιστήμιο της Αγγλίας, επισκέφθηκε τον άντρα της στο πόστο του, διακόσμησε το καινούριο της σπίτι και μας τραπέζωσε με άλλους κοινούς φίλους του Μόντρεαλ πέρισι το χειμώνα.

Οταν την ξαναείδα την άνοιξη στην Αθήνα με αποστεωμένο πρόσωπο, ήξερα πως η νόσος ξαναχτυπούσε αλύπητα. Αναγνώριζα όλα τα σημάδια του τέλους και την αγκάλιαζα στο διαμέρισμά μου συνειδητοποιώντας πως δεν θα ξανασυναντιόμασταν ποτέ πιά υπο ομαλές συνθήκες. Στο μεταξύ, στις συναντήσεις μας πρόσθετα κι άλλες πασμίνες στη συλλογή της κι εκείνη γελούσε αχόρταγα με τα πάθη μου.

Το καλοκαίρι τη βρήκα στο νοσοκομείο σε μια φρενίτιδα εισόδων-εξόδων. Την αποχαιρετήσαμε με την κοινή αγαπημένη μας φίλη στο σπίτι της κι εκείνη είχε σηκωθεί απ΄το κρεβάτι και καθόταν στο σαλόνι δίνοντας οδηγίες στον άντρα της να φέρει παγωτό. Φορούσε μια σκούρα φούστα που άφηνε να φαίνονται οι όμορφες γάμπες της και μια απαλόχρωμη μπλούζα, που είχαμε αγοράσει μαζί.

Της είχα πάει δώρο μια εικόνα του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης για να ακουμπάει το απελπισμένο βλέμμα της. Ξαφνικά μου είπε πως αυτό το φθινόπωρο θα έρθει το τέλος.

Σήμερα τα χαράματα ώρα Ελλάδος ήρθε το τέλος μετα απο μια μακριά ταλαιπωρία στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Εβρεχε κι εγώ περπατούσα άσκοπα κι επαναληπτικά χωρίς ομπρέλα στους δρόμους με τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου, περνώντας και ξαναπερνώντας απο το παλιό της σπίτι.

Τα δάκρυα έγιναν αναφυλλητά. Αφού θα έφευγες Ελένη ανεπίστρεπτα γιατί επέμεινες να γίνεις τόσο φίλη μου;