Με χρώματα κι αρώματα

Η πόλη μου ζεί τη φρενίτιδα των χρωμάτων, καθώς τα φυλλοβόλα δέντρα της μεταλλάσσονται σε κίτρινα, χρυσά, κόκκινα, κανελλιά, καφέ, σταχτιά . Και στέκουν όλο περηφάνεια στον ήλιο, καμαρωτά για τα απίστευτα χρώματά τους. Ωσπου φτάνει ένας άνεμος και σωριάζει τα φύλλα τους στη γή απογυμνώνοντάς τα για το πρώτο χιόνι.

Τότε τα δέντρα΄αποκαλύπτουν το γήρας και την ασχήμια τους, τότε στέκουν έρμαια της προδιαγεγραμμένης ετήσιας μοίρας τους. Τότε νιώθω τη΄μελαγχολία του επερχόμενου τέλους, που θα σημάνει μια νέα αρχή.

Ακόμη τα φύλλα είναι πεσμένα στο έδαφος, ακόμη το γκαζόν είναι καταπράσινο καθώς η φύση περιμένει να περάσουν τα παιδιά απο τα απαλά της στρώματα όταν θα τρέχουν απο πόρτα σε πόρτα στις 31 Οκτωβρίου μασκαρεμένα και ανέμελα ζητώντας καραμελίτσες για τη γιορτή του Χάλοουιν.

Το δικό μας Χάλοουιν έχει τελειώσει αφότου ο Αλεξαδνρίνος μας μεγάλωσε. Ομως κρεμάσαμε και φέτος έξω απο την πόρτα το στεφάνι με τα χρυσοκόκκινα φύλλα και τη μάγισσα μήπως περάσουν τα παιδάκια να τους γεμίσουμε τις κολοκύθες με λιχουδιές.

Η πόλη μου αργοπεθαίνει κι όμως ξεχάστηκε πάλι μέσα στο τρελλό πανηγύρι των αποχρώσεων. Οι καμινάδες άρχισαν να βγάζουν καπνούς, η ατμόσφαιρα μοσχοβολάει καμμένα ξύλα.Το Μόντρεαλ είναι πνιγμένο στα χρώματα του φθινοπώρου και στα αρώματα του χειμώνα.

Ας περπατήσουμε μαζί στις γειτονιές μου για να μην είμαι μόνη με τη σκιά μου.

Σας γλυκοφιλώ με μια δόση αναπόδραστης μελαγχολίας γι αυτά που χάθηκαν και δεν θα γυρίσουνε ξανά. Μόνο τα φύλλα θα γυρνούν κάθε άνοιξη!

Ιουστίνη