Αφιερωμένο στη Φωτεινή μας που γιορτάζει σήμερα
Αγαπημένοι,
Επισκέφθηκα τις προάλλες το ιστολόγιο του γείτονα Γαβριήλ Παναγιωσούλη και βρήκα το διαμέρισμα του Ντένη Κονταρίνη, λογοτέχνη της ομογένειας. Με συνεπήρε ο τίτλος της ανάρτησης "Το Παράπονο Ενός Βιβλίου" . Οταν άρχισα να διαβάζω το σπαρακτικό μονόλογο της μοναξιάς ενός βιβλίου, με πήραν τα δάκρυα και το παράπονο επίσης. Πώς γίνεται και ολάκερο το σύστημα της ομογένειας και του ελληνικού κράτους, το οποίο κατασπαταλάει χιλιάδες ευρώ και δολάρια εδώθεν κακαείθεν του Ατλαντικού για φιέστες και φιοριτούρες , αφήνει τα βιβλία των ομογενών συγγραφέων να λυώνουν στις χωματερές;
Πώς γίνεται και δεν υπάρχει πρόνοια να δημιουργηθεί ένα ελληνικό βιβλιοπωλείο στην καρδιά της Νέας Υόρκης, στο Ωνάσσειο Κέντρο πχ, που θα προωθεί την ελληνική λογοτεχνία της μητρόπολης αλλά και του Απόδημου Ελληνισμού;
Αρνούμαι να δεχτώ ότι ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ σε αμφσβητούμενους οργανισμούς απο την Ελληνική Πολιτεία, που δεν φροντίζει τελικά τα οίκου της στον Απόδημο Ελληνισμό.Που δεν επενδύει ούτε ενα ευρώ σε έργα υποδομής και κουλτούρας.
Πρέπει επιτέλους να δοθεί η δέουσα σημασία στους λογοτέχνες της Διασποράς, αυτούς που ανασυνθέτουν το μωσαϊκό των Ελλήνων της φυγής, της περιπέτειας και της δημιουργίας!
Το παράπονο ενός βιβλίου
Απο το μπλόγκ του Ντένη Κονταρίνη
Φίλοι μου γειά σας,
Είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Ένα βιβλίο που έχει γράψει κάποιος δικός μας, Έλληνας μετανάστη. Απόδημος, όπως αρέσει να τους ονομάζουν. Κάποιοι λένε ότι είμαι ένα καλό βιβλίο αλλά δεν με αγοράζουν. Άλλοι λένε ότι δεν αξίζω τίποτα και ούτε αυτοί με αγοράζουν. Πάντως εγώ είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς.
Έχω ένα όμορφο εξώφυλλο με μια έγχρωμη φωτογραφία από κάποιο τοπείο. Ο τίτλος του βιβλίου είναι γραμμένος με μεγάλα γράμματα. Στο οπισθόφυλλό μου είναι η βιογραφία αυτού του φουκαρά που με έγραψε. Εκεί, σ’ αυτό το οπισθόφυλλο, αναφέρει τις σπουδές του, τους τίτλους του, τους αγώνες του, τι έχει γράψει και τι άλλο θα γράψει - αν τα καταφέρει - και έχει και μια φωτογραφία του. Είναι συμπαθητικός παρ’ όλη την καράφλα του, την σκοροφαγωμένη γενειάδα του και την κάπως κακοφτιαγμένη μύτη του. Κατά τα άλλα είναι καλός. Πολύ καλός. Σαν άνθρωπος εννοώ. Σαν συγγραφέας, εγώ τι να πω; Αν κάποιος αποφασίσει να με διαβάσει ίσως να πει μια γνώμη.
Είμαι ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς λοιπόν σαν όλα τα άλλα. Έχω κι εγώ τις σελίδες μου με τα νούμερά τους, έχω όμορφα γράμματα και μερικές φωτογραφίες. Κατοικώ σ’ ένα ελληνικό παντοπωλείο της Νέας Υόρκης. Δεν έχει σημασία αν είναι στην Αστόρια, στο Μπρούκλυν, στο Φλάσινγκ. Σημασία έχει ότι είναι ένα ελληνικό παντοπωλείο
που με φιλοξενεί - καλωσύνη του - με την ελπίδα να με πουλήσει να πάρει κάποια δολλάρια και να πάρει και άλλα λίγα αυτός ο φουκαράς που στραβώθηκε να με γράψει.
Βέβαια θα μπορούσα να κατοικώ στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου παρέα με άλλα βιβλία και όχι με τις εληές και τις σαρδέλες. Βλέπετε όμως κανείς δεν φρόντισε να υπάρχει ένα βιβλιοπωλείο για μας. Για τα ελληνικά βιβλία της ξενητιάς. Ποιος να φροντίσει;
Εδώ, στο παντοπωλείο που βρίσκομαι έχω τη τιμή να συγκατοικώ με τις εληές και τις σαρδέλες. Μη γελάτε!! Τι συντροφιά περιμένατε να έχω σε ένα παντοπωλείο; Και δεν είναι μόνο αυτές. Λίγο πιό πέρα διακρίνω κάτι τυριά, σε κάποια ράφια είναι τα όσπρια κι ακόμη υπάρχουν ταραμοσαλάτες, τυροκαφτερές, διάφορα τουρσιά, λακέρδες, χταποδάκι ξυδάτο φύλλο για μπακλαβά και καταϊφι και πολλά άλλα. Όλοι μαζί πιστέψτε με είμαστε μια πάρα πολύ όμορφη παρέα.
Η αλήθεια είναι πως σαν πρωτόρθα εδώ όλοι αυτοί με κοίταξαν με κάποια απορία. Ένα βιβλίο ανάμεσά μας, αναρωτήθηκαν. Τι ζητάει εδώ μέσα. Βέβαια εγώ δεν τους έδωσα σημασία. Προσπάθησα να κρατηθώ στο ύψος μου. Να κρατήσω τη θέση μου. Είμαι ένα βιβλίο, έλεγα στον εαυτό μου. Ένα ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς. Δεν θα γίνω το ίδιο με τις εληές και τις σαρδέλες!! Με τον καιρό όμως συνήθησα. Άρχισα να τους συμπαθώ όλους εκεί μέσα. Κι΄ακόμη άρχισε να μην με ενοχλεί η μυρουδιά του μπακάλικου.
Παρακολουθώ τους πελάτες που έρχονται γιά να ψωνίσουν. Αγοράζουν από όλα τα είδη. Κανείς τους όμως δεν ρίχνει μιά ματιά και σε μένα. Βλέπω τις εληές και τις σαρδέλες να φεύγουν, να έρχονται άλλες, να φεύγουν κι αυτές κι εγώ μένω εκεί. Κανείς δεν με κοιτάζει. Καμμιά φορά κάποιος μου δίνει και μιά σπρωξιά γιατί τον εμποδίζω να δει καλύτερα τις εληές και τις σαρδέλες. Ένας άλλος πάλι με πήρε και με πέταξε πάνω σ’ ένα τσουβάλι με φασόλια γίγαντες. Έννοιωσα άσχημα παρ’ όλη τη συμπάθεια που έχω για τα φασόλια γίγαντες.
Κάπου-κάπου περνάει αυτός ο ταλαίπωρος που με έγραψε, ο συγγραφέας που λένε, ρίχνει μιά ματιά, βλέπει πως είμαι εκεί και φεύγει απελπισμένος. Τον λυπάμαι τον κακομοίρη. Αλλά τι να του κάνω κι εγώ. Ήρθε στην ξενητιά για να προκόψει κι αντί να πάει να πουλάει εληές και σαρδέλες πήρε να γράφει βιβλία. Ποιός του φταίει;
Μιά μέρα που μπήκε στο μπακάλικο το αφεντικό του έβαλε τις φωνές.
− Φίλε. Πάρε τη σαβούρα σου από δω να μου αδειάσεις το χώρο. Τον χρειάζομαι γιά να βάλω άλλα πράμματα να βγάλω κάνα δολλάριο.
− Εν τάξει άνθρωπέ μου, του λέει ο δικός μου, ο συγγραφέας. Θάρθω αύριο να τα πάρω. Θα
πάνε όλα γιά τη χωματερή.
Τώρα βέβαια εγώ δεν ξέρω τι είναι η χωματερή αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι κάτι χειρότερο από το μπακάλικο γιατί τον είδα, τον δικό μου, σε μιά στιγμή να δακρύζει. Έσκυψε, με πήρε στα χέρια του, με κοίταζε καλά-καλά και είδα το δάκρυ που κυλούσε από το μάτι του. Τον λυπήθηκα τον φουκαρά. Γι’ αυτό σας λέω φίλοι μου. Κάντε κάτι.
Προωθήστε αυτό το γράμμα μου όπου μπορείτε. Στείλτε το σε όλους όσους νομίζετε ότι μπορούν να με αγαπήσουν. Δείξτε το στους δικούς σας, στους συγγενείς σας, στους, φίλους σας. Μα πιό πολύ δείξτε το στα παιδιά σας. Μην αρχίσουν κι αυτά να γράφουν ελληνικά βιβλία της ξενητιάς γιατί τα βλέπω να καταντάνε σαν τον δικό μου, τον συγγραφέα. Φίλοι μου. Βοηθείστε με. Δεν θέλω να πάω στη χωματερή. Στείλτε το γράμμα μου όπου μπορείτε. Προς Θεού όμως. Σας παρακαλώ μην ενοχλήστε την ελληνική Κυβέρνηση, το Υπουργείο Πολιτισμού, την Γενική Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού, το ΣΑΕ, την Αρχιεπισκοπή. Οι άνθρωποι δεν είναι δυνατόν να ασχοληθούν με μένα. Έχουν άλλα πιό σοβαρώτερα να κάμουν. Αφήστε τους αυτούς. Μην τους δημιουργήσετε πρόβλημα. Αμφιβάλω αν γνωρίζουν τι είναι το ελληνικό βιβλίο της ξενητιάς.
Γειά σας φίλοι μου.
Φεύγω γιά την χωματερή.
Ioυστινάκι μου γλυκό
ReplyDeleteσ' ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση.
Πού να ξέρεις πως έχω εορτή αποκλειστική και απόλυτα προσωπική.
26 Φεβρουαρίου Αγίας Φωτεινής Ισαποστόλου της Σαμαρείτιδας.
Οι ευχές και τα δώρα όμως είναι ευπρόσδεκτα όποτε και να τα στείλεις.
Το θέμα σου πολύ με συγκίνησε και δεν διαφέρει και πολύ από το παραπόνο ενός βιβλίου στον τόπο του.
Η κρίση φταίει και δεν αγοράζει ο κόσμος βιβλία; Η τεράστια ποσότητα εκδόσεων που κατακλύζει τα βιβλιοπωλεία; Δεν ξέρω. Πάντως πάνε πολλά βιβλία στη "χωματερή", που λέει και το ξενιτεμένο παραπονιάρικο βιβλίο.
Πολλά πολλά φιλάκι κι ευχαριστώ πολύ
Ε όχι και στη χωματερή ρε παιδιά το βιβλίο!! Τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό????
ReplyDeleteΜια μέρα, πριν αρκετό καιρό, είδα στην τηλεόραση ένα Αφρικάνο που σπούδασε στην Ελλάδα, ο οποίος έλεγε ότι άνοιξε ένα ελληνικό βιβλιοπωλείο στην Αστόρια, στη Ν.Υ. Λες να έκλεισε??
Τα φιλιά μου από την Κύπρο Ιουστίνη μου.
Φωτεινή αγαπημένη,
ReplyDeleteΧαίρομαι που έχεις πιό προσωπική γιορτή αλλά ο συμβολισμός των Θεοφανείων είναι μεγάλος και πολυσήμαντος.
Οσον αφορά στο βιβλίο του Ντένη Κονταρίνη , αφηγείται τον πόνο των ανθρώπων της ξενητειάς που μόνοις τους γράφου, μόνοι τους εκδίδονται και μόνοι τους παίρνουν το δρόμο της μοναχικής ανακύκλωσης.
Συνήθως, οι άσχημοι καιροί επαναφέρουν τον κόσμο στην κλασική αξία της ανάγνωσης, αλλά φοβάμαι πως η Ελληνική αγορά έχει συνωστισθεί απο παρόμοια άνευ νοήματος βιβλία.
Και πάλι Χρόνια πολλα
Αγαπημένη Μερόπη,
ReplyDeleteΘα μπορούσες να φιλοξενήσεις αυτό το υπέροχο κείμενο στο μπλόγκ σου μήπως και ξυπνήσει πιά η Ελληνική Πολιτεία, που σκορπάει ασύδοτα λεφτά σε ΣΑΕ και παραγοντοΥποθέσεις, αλλά δεν έχει υποστηρίξει την κουλοτύρα και τα Γράμματα των ξενητεμένων συγγραφέων.
Οσο για αυτόν το Νιγηριανό Τσέκουας που είδες σην τηλεόραση, τα φαινόμενα απα΄τούν. Πρόκειται για απατεώνα ολκής, ο οποίος δεν πληρώνει τους εκδότες , τους βιβλιοπώλες της Ελλάδας και γενικά ασελγεί χρησιμοποιώντας την ελληνική γλώσσα ως δούρειο ίππο για να καταχράται καταστάσεις.
Εχω προσωπική εμπειρία καθώς του κατασχέσαμε 200 χαλκιδευμένα αντίτυπα του βιβλίου "Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου" και ρέχαμε στα δικαστήρια.
Αυτά για να μαθαίνεις όλες τις πλευρές της ιστορίας, γι αυτό τα ελληνικά βιβλία ζούν τη μοναξιά των παντοπωλείων της Αστόρια!
Κι επειδή αυτό το κείμενο φαίνεται πως ήδη έχει αρχίσει να κρούει τις ευαίσθητες χορδές των Ελλήνων του πολιτισμού , παραθέτω το κείμενο που μου έστειλαν ο μεγάλος ποιητής Δημήτρης Ιατρόπουλος και η σύζυγός του Κατερίνα Ιατροπούλου με μέιλ:
ReplyDeleteΑγαπημένη μας Ιουστίνη,
τι μας έκανες τώρα, χρονιάρες μέρες. Μας
βούρκωσες, μας αγρίεψες, μας θύμισες ως νέος Αλκιβιάδης "οικεία
κακά"..
Προσωπικά θα ανακυκλώσω το εκπληκτικό αυτό κείμενο όπου μπορώ εδώ στην πατρίδα.
Νάσαι καλά αγαπημένη μας και Καλή σας Χρονιά, φιλιά στον Τεντ μας.
Δημήτρης και Κατερίνα Ιατροπούλου.
Επιτέλους, υπάρχει ένας κόσμος με γνήσιο ενιδφέρον στην πατρίδα! Επιτέλους!
Αχ, Ιουστίνη μου, αν οι αρμόδιοι περί Διασποράς της πατρίδας μας είχαν μια στάλα, μια μόνο, από τη δική σου ευαισθησία και το ενδιαφέρον σου για όλα όσα κάνουν, πασχίζουν και προσπαθούν να προσφέρουν οι πνευματικοί άνθρωποι της Ομογένειας ώστε να κρατήσουν, όσο και όπως μπορούν, την ελληνική τους ταυτότητα, την πολιτιστική τους φυσιογνωμία κι ακόμα (και προπάντων) την ελληνική Γλώσσα, αλλιώς θα ήταν τα πράγματα. Λιγότερο θα αισθανόμασταν το πόσο μας πληγώνουν… Και γράφω «μας» γιατί εσύ γνωρίζεις τη δική μου διαδρομή…
ReplyDeleteΚι αυτό είναι που με πονάει, Ιουστίνη, καμιά φροντίδα, κανένα ενδιαφέρον από κανέναν. Απάθεια, ωχαδερφισμός απ’ όλους, και λέω απ’ όλους γιατί υπάρχουν αυτοί οι κάποιοι που θα μπορούσαν να ασχοληθούν με τέτοια θέματα, αλλά ας μην μιλήσω, ας μη γίνω κακός και πάλι…
Με συγκίνησες, όταν διάβασα το σχόλιό σου στο νεοσύστατο ιστολόγιο του Ντέννη, με συγκινείς και τώρα που βλέπω ότι ασχολήθηκες και πάλι, δείχνοντας πως εκείνο το σχόλιό σου δεν ήταν μόνο για τις εντυπώσεις! Το θέμα σε σημάδεψε.
Αποδεικνύεις για ακόμη μια φορά ότι ανιδιοτελώς είσαι εκείνη που ασχολείται με ανθρώπους που αξίζουν με θέματα που αξίζουν κι έχεις τον τρόπο να μας συνεπαίρνεις κι εμάς, αναγκάζοντάς μας να διατυπώσουμε, έστω… το θυμό μας…
Με την αγάπη και την εκτίμησή μου!!!
Ιουστίνη μας!
ReplyDeleteΣε ευχαριστούμε που έδωσες την σημασία που πρέπει στο αληθινό κείμενο του φίλου Ντέννη Κονταρίνη. "Το παράπονο ενός βιβλίου."
Είναι τόσο αληθινό όσο το ότι αύριο θα ξαναβγει ο ήλιος.
Όλοι που γράφουμε έχουμε ζήσει τέτοιες εμπειρίες, τώρα το ποιος φταίει; Είναι το ελληνοαμερικανικό κοινό, είναι η αδιαφορία των μεταναστών, είναι τα "σουβλάκι φέστιβαλ" που διοργανώνουν διάφορες εκκλησίες κοινότητες, είναι και η μη ύπαρξη βιβλιοπωλείου, ή έστω και μιας γωνιάς όπου οι ομογενείς συγγραφείς να παρουσιάζουν τα έργα τους.
Έτσι πολλοί από εμάς υποχρεωνόμαστε και πάμε σε διάφορα μπακάλικα εκεί όπου συχνάζουν οι Έλληνες παρακαλώντας για μια γωνιά μια σπιθαμή χώρο να τοποθετήσουμε τα βιβλία μας, για να πάρουμε την απάντηση,
Βρε φίλε αν βάλω σαρδέλες θα κερδίσω ποιο πολλά λεφτα από τα βιβλία σας. Λοιπόν πάρτα και φύγε! Ακόμη και σε κατάστημα που πουλάνε ελληνικά τραγούδια σε CD για να πάρω την ίδια απάντηση. Μετά από αυτό το ηθικό μου πέφτει, τσακίζεται, αλλά ξανά αυτοσυγκεντρώνωμαι, ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, χαμογελώ παίρνω θάρρος και συνεχίζω να γράφω έστω και μόνος, είναι, το είναι μου, η ζωή μου και το κυριότερο είναι δικά μου, μου ανήκουν είναι my Alter Ego.
Τα διαφήμισα σε Λευκώματα τοπικών συλλόγων, Ε! ούτε ένας δεν ενδιαφέρθηκε, ούτε ένας δεν ρώτησε.
Το ότι γράφω-ουμε είναι μεράκι μας, ένα κομμάτι του εαυτού μας, ένας εσωτερικός πλούτος που εξωτερικεύεται με την πένα, μια ζωή γεμάτη συγκινήσεις, γεμάτη αισθήματα στοχασμούς, και ερωτήματα. Σε ευχαριστούμε δια την προβολή στο ιστολόγιό σου, "Το παράπονο Ενός Βιβλίου" του φίλου Ντέννη Κονταρίνη, αφορά όλους μας.
Με εκτίμηση
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Απορω πως σκεφτηκε ο δημιουργος του να το παει στη χωματερη, ακομα κι αν ο μπακαλης δεν το ηθελε, παιδι του ηταν δημιουργημα του. Και ρωταω γιατι εχω απορια. Εδω στην Ουασινγκτων δεν υπαρχουν ελληνικα βοβλιοπωλεια γιατι δεν υπαρχει μεγαλη ζητηση. Στη Νεα Υορκη δεν υπαρχει τιποτα; Εδω υπαρχει στο προξενειο cultural counselor που θα συζητησει μαζι μας καθε απορια πανω σε θεματα τεχνης. Στη Νεα Υορκη δεν υπαρχει;
ReplyDeleteΕπισης θελω να ρωτησω τι διαφορα εχει ενα βιβλιο της ξενητειας γραμμενο απο ελληνα με ενα βιβλιο γραμμενο στην Ελλαδα απο ελληνα; Εσυ Ιουστινακι, βιβλια της ξενητειας δεν γραφεις; Πως τα προωθεις; Ειναι συγγινητικη η ιστορια αλλα οχι και χωματρη, οχι τοση απογοητευση. Λογω προσφατου ενδιαφεροντος διαβαζα χτες ιστοριες απι ιστοριων για το πως δε χρηματοδοτειται δουλεια καλλιτεχνων στην Ελλαδα στο Κεντρο Ελληνικου Κινηματογραφου. Θες οικονομικη κριση, θες πολιτικες; Αυτα τα ιδια δεν παιζουν ρολο στην προωθηση των βιβλιων; Ειναι παραλογο να πιστευω οτι η προωθηση σε καταλληλα καναλια ειναι το μεγαλυτερο βημα; Ειναι παραλογο να πιστευω οτι αν εχεις γνωριμιες τοτε ολα ειναι πιο ευκολα;
Φιλακια απο το παγοδρομιο η ωραια Γουασινγκτων.
Ιουστίνη μου,
ReplyDeleteτώρα δα το αντέγραψα και είμαι έτοιμη να το αναδημοσιεύσω στο blog μου το όμορφο αυτό κείμενο που πράγματι με συγκίνησε.
ωραία και σωστά όλα αυτά που διαβάζω αλλά πως να ενδιαφερθεί ο Έλληνας ομογενής δεύτερης ή τρίτης γενιάς για το Ελληνικό βιβλίο όταν καλά καλά δε μιλάει Ελληνικά? Σίγουρα παίζουν ρόλο οι διασυνδέσεις και τα κυκλώματα αλλά νομίζω πως εκτός των άλλων είναι και πρακτικό το θέμα.
ReplyDeleteΤο βιβλίο, η λογοτεχνία, η ποίηση είναι θέμα παιδείας και κουλτούρας κυρίως.
Με τη χωματερή δε συμφωνώ όμως γιατί δείχνει αποθάρρυνση και πιστεύω ότι ο επιμένων νικά πάντα.
Θα σου πω μια ιστορία για ένα πολυ καλό μου φίλο που δεν γράφει βιβλία αλλά αφού βάλει όλη του την ψυχή και το μεράκι και την τέχνη κυκλοφορεί μια φορά το χρόνο ένα 'περιοδικό', το τεύχος που λέμε εμείς. Την πρώτη φορά λοιπόν που το έκανε πήγε και τα άφησε στα stand των free εφημερίδων στο μετρό του Θησείου. Κάθισε εκεί και περίμενε να δει τι θα γίνει. Ωρες. Κάποια στιγμή πήρε ένα ένας παππούς το ξεφύλλισε δεν κατάλαβε τίποτα και το πέταξε. Έτρεξε αμέσως ο Ευθύμης το μάζεψε το τακτοποίησε και το έβαλε ξανά στη θέση του. Το πονούσε. Τώρα όταν είναι έτοιμο το τεύχος το πηγαίνει στο ίδρυμα ΔΕΣΤΕ και βρίσκει το δρόμο του. Ξέρω πολύ καλά πως δεν είναι το ίδιο με ένα βιβλίο και ένα βιβλίο απαιτεί πολύ μεγαλύτερο κόπο για να γραφτεί και είναι σαφώς πιο δύσκολο να διατεθεί αλλά πάντα υπάρχει τρόπος. Η χωματερή δεν ειναι λύση. Το τρίτο στεφάνι του Ταχτση παρέμενε αδιάθετο στο σπίτι του πολλά χρόνια, ήταν και άλλες οι εποχές βεβαια, αλλά αν κι εκείνος το είχε οδηγήσει στο δρόμο της χωματερής εμείς σήμερα δεν θα είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε αυτό το καταπληκτικό έργο.
Σε φιλώ
Αγαπημένε Στράτο μου,
ReplyDeleteΒλέπω πως ακόμη εντρυφείς στη Βοστώνη. Χόρτασε την πόλη και προπάντων την παορυσία του ωραίου Αλέξανδρου.
Εικρινά, όταν διάβασα αυτό το κείμενο ανήμερα Πρωτοχρονιάς, με έπιασε το παράπονο. Ξέρω πόσο αληθινή είναι κάθε λέξη αυτού του κειμένου, επειδή κι εγώ βιώνω τέτοιες εμπειρίες άλλων ομογενών της Διασποράς, που δεν βλέπουν τα έργα τους να εκδίδοναι ή αν εκδοθούν κανείς δεν τους δίνει σημασία γιατί δεν είναι στα κυκλώματα.
Ελπίζω τ παραπονεμένα λόγια του Ντένη Κονταρίνη να κρούσουν χορδές πολιτικών συνειδήσεων εν Ελλάδι. Αντί να ξοδεύονται δισ για φρούδες οργανώσεις, ας γίνει κάτι για την ταυτότητα του Ελληνας λογοτέχνη της Διασποράς.
Το αξίζουμε όλοι και οι Ελληνες της πατρίδας, κι εμείς της δεύτερης πατρίδας.
Φιλιά
Αγαπημένε Γαβριήλ,
ReplyDeleteΟχι μόνο τα δικά σας βιβλία, όλων μας τα βιβλία στα παντοπωλεία της Αστόρια βρίσκονται! Και τα πολιτικά βιβλία του Ιγνατίου και τα δικά μου και τα δικά σας, όλα εκεί καταλήγουν δίπλα απο τις σαρδέλες , τη φέτα και τις ελιές.
Πιστεύω πως η λογοτεχνία δεν πρέπει να είναι μια αυτιστική διαδικασία, άλλωστε για αυτό τυπώνονται βιβλία για να μοιραζόμαστε με τον κόσμο όσα βγαίνουν στην πέννα μας.
Πάντως, ακόμη κι αν η Πολιτεία αρνείται να ακούσει τις φωνές μας, είναι εκεί καταγεγραμμένες στα βιβλία της ζωής μας.
Χαιρετίσματα απο το Μόντρεαλ του χιονιού
Μερόπη μου,
ReplyDeleteΣε ευχαριστώ για την αντιγραφή, αξίζει να μάθουν στα άκρη της γής, πού έχει καταντήσει η αδιαφορία της πολιτείας την ελληνική λογοτεχνία της Διασποράς.
Φιλιά στην υπέροχη Κύπρο και στον πατερούλη σου.
Αγαπημένη Δεσποινούλα,
ReplyDeleteΠεριμένεις απο τη δημόσιο υπάλληλο, που έρχεται στο εξωτερικό να τριπλασιάσει το εισόδημά της, να ενδιαφερθεί δημιουργικά για την λογοτεχνία της Διασποράς;
Και θέλεις να μου πείς ότι η Ουάσιγτκον δεν διαθέτει ελληνικό βιβλιοπωλείο λόγω μικρού αριθμού Ελλήνων;
Αγαπημένη μου γιατί η Ουάσιγκτον διαθέτει όμως ΣΑΕδες και άλλους ανήκοντες σε εξουσιαστικά σχήματα;
Οσον αφορά στη δική μου κατάσταση, θα πρέπει να ομολογήσω πως είναι κάπως ιδιαίτερη. Γράφω μέν στην ξενητειά αλλά εκδίδομαι σε μεγάλους οίκους εν Ελλάδι. Στο Μόντρεαλ και το Τορόντο, είχα κατορθώσει μέχρι πρότινος να φέρω βιβλία απο του Ελευθερουδάκη για να μην είμαστε ζωνταντοί-νεκροί Ελληνες.
Οσον αφορά στη λογοτεχνία της Διασποράς, ύπάρχουν διάφορα προβλήματα.
1. Οι λογοτέχνες έχουν χάσει την επαφή τους με την Ελλάδα και κάνουν αυτοεκδόσεις των έργων του βάζοντας λεφτά απο την τσέπη τους.
2.Κάποια λογοτεχνήματα -και προπάντων ποιήματα- είναι ναίφ και οι εκδότες δεν προτιμούν το είδος.
3. Ακόμη κι αν εκδοθούν βιβλία ομογενών συγγραφέων απο μεγάλους εκδοτικούς οίκους και κυκλοφορήσουν στην Ελλάδα, η κυκλωματική άποψη περι προβολής βιβλίων τα στέλνει στα αζήτητα.
Η ελληνική πολιτεία όμως έχει ιερό χρέος να αγοράζει κάποια ποσότητα βιβλίων απο απόδημους συγγραφείς και να τα διαθέτει στα κατα τόπους ελληνικά σχολεία για να τους ενισχύσει.
Πρέπει επίσης να θεσπίσει΄βραβεία για ομογενείς λογοτέχνες του εξωτερικού
Πρέπει να δημιουργεί ανθολογίες με λογοτεχνικά κομμάτια των απόδημων.
Πρέπει να ενισχύει τα κέντρα του ελληνισμού και να τα ενθαρρύνει να πουλάνε ελληνικά βιβλία.
Εχω πολλές και ρεαλιστικές προτάσεις, αλλά εις ώτα μηακουόντνων , δυστυχώς.
Αγαπημένο Μελισσάκι,
ReplyDeleteΠαντού θα μπορούσαν να επιβιώσουν ελληνικά βιβλιοπωλεία, αφενός γιατί στη Βόρεια Αμερική υπάρχουν γενιές Ελλήνων πρώτης γενιάς.
Δεύτερον και οιεπόμενες γενιές χρειάζονται λεξικά ελληνικής καθώς και ιστορικά και λογοτεχνικά βιβλία στην αγγλική, γαλική κλπ.
Αλλά αυτή η πολιτική θα πρέπει να ανήκει στο κράτος και το κράτος διαρκώς δηλώνει απόν σε όλα τα μεγάλα ζητήματα της ελληνικής Διασποράς, όπως θα έχεις κι εσύ διαπιστώσει.
Μπράβο πάντως στον Ευθύμη που δεν έκανε πίσω κι επέμεινε. Τετοιους αγωνιστές χρειάζεται ο πολιτισμός μας!
Φιλάκια με χιονάκι άσπρο και παχύ της μάννα τους καμάρι!
Πρώτη φορά επισκέπτομαι αυτό το μπλοκ και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τη θεματολογία, το περιεχόμενο και προπάντων το μεράκι και την αγάπη για τον άνθρωπο! Συγχαρητήρια Ιουστίνη και εύχομαι καλή συνέχεια και κάθε καλό. Περιττό να πω ότι έχω προσθέσει το ιστολόγιο σου στα δικά μου λιγκ!
ReplyDeleteΦοίβο Νικολαϊδη,
ReplyDeleteΚαλώς ήρθατε στο ιστολόγιό μου. Χαίρομαι που σας αρέσουν οι απόψεις και που έχουμε κοινά σημεία.
Ευχαριστώ και για το λίνκ.
Με τιμή
Ιουστίνη
Χρόνια Πολλά, Καλή και Δημιουργική Χρονιά, Ιουστίνη μου!
ReplyDeleteΌλες οι καλές ευχές και για την οικογένεια και για την Φωτεινή μας που γιορτάζει με ονοματεπώνυμο!
Απ' ότι είδα, το θέμα σου είναι για έκτακτο!
"Το παράπονο ενός βιβλίου";
Να ήταν μόνο ένα!
Το Μάννα πουλήθηκε και σε χασάπικο και σε ψαράδικο και σε μανάβικο και σε φαρμακείο και όπου αλλού θες!
Και πόσα άλλα είναι παραπονεμένα, άραγε;
Πονεμένο θέμα και για μένα και ανέκδοτο...
Τέλος πάντων. Θα επανέλθω άλλη στιγμή, να διαβάσω ολοκληρωμένα, ακόμα και τα σχόλια. Μ' ενδειαφέρει και με πονάει το θέμα. Θέλω να προλάβω απόψε να ευχηθώ Καλή χρονιά σε μπλογκόφιλους, γιατί ο παππούς μας δεν πάει καλά και δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο.
Φιλιά πολλά!
Αγαπητή μου Ιουστίνη.
ReplyDeleteΕκτιμώ ότι το μικρό άρθρο μου γιά το παράπονο του βιβλίου, μετά την ανάρτηση στο ιστολόγιό σου, προκάλεσε κάποιο αξοπρόσεχτο ενδιαφέρον σε αρκετούς φίλους. Παρήγορο σημάδι ότι η ευαισθησία δεν έχει χαθεί. Θα πρέπει κάποτε η Ελλάδα να μάθει ότι οι συγγραφείς της ξενητιάς μπορούν να προσφέρουν πολλά στην ελληνική λογοτεχνία. Και θα είχαν προσφέρει περισσότερα αν υπήρχε ένα ενδιαφέρον τόσο από την πατρίδα όσο και και από τους διάφορους Φορείς της Ομογένειας. Δυστυχώς, με προσωπικές μου εμπειρίες, μπορώ να διαβεβαιώσω όλους σας ότι από κανέναν και από πουθενά δεν υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον.
Πριν από δύο χρόνια, μετά από τους γάμους των παιδιών μας, πουλήσαμε το σπίτι μας και με την σύζηγ'ο μου αγοράσαμε ένα μικρότερο. Αντιμετωπίσαμε πρόβλημα χώρου και υποχρεωθήκαμε να αποχωριστούμε αρκετά από τα πράγματά μας. Μεταξύ αυτών ήσαν και έξη κιβώτια με 500 περίπου αντίτυπα των τριών βιβλίων που έχω εκδόσει. Τα πρόσφερα δωρεάν στην Αρχιεπισκοπή όπου δεν τα δέχτηκαν. Τα πήγα σε δυό ημερήσια σχολεία. Δεν τα πήραν. Τα πρόσφερα σε μιά ΠΑΝ....ομοσπονδία. Δεν τα καταδέχτηκαν. Οι σκουπιδιάρηδες ευχαρίστως τα πέταξαν στο φορτηγό τους, μου χαμογέλασαςν και έφυγαν.
Μας λέει η φίλη Δεσποινάριο, ότι στην Πρεσβεία της Ουάσιγκτον υπάρχει cultural councelor με τον οποίον συζητούν τις απορίες τους πάνω στην τέχνη. Μα καλή μου φίλη δεν είναι εκεί το πρόβλημά μας. Το δικό μας πρόβλημα είναι πρόβλημα ύπαρξης. Θα πρέπει πριν από όλα η πατρίδα μας, αλλά και ο κάθε φορέας να καταλάβουν ότι υπάρχουμε και προσφέρουμε ένα σημαντικό κομμάτι στα ελληνικά γράμματα γενικά. Κι' ακόμη ότι αυτό που μπορούμε να προσφέρουμε, με δικά μας έξοδα και με δικούς μας αγώνες, είναι απαραίτητο γιά τη ζωή και την ύπαρξη της Ομογένειας και των ελληνικών γραμμάτων. Θα πρέπει η πατρίδα να βρει το θάρρος και να αναγνωρίσει την ύπαρξή μας. Γιατί αυτός ο πνευματικός θησαυρός που χαράσουμε πάνω στα χαρτιά τι θα γίνει μετά από μας; Έχω τρία ακόμη βιβλία έτοιμα αλλά δεν τολμώ να πετάξω κι΄άλλες από τις οικονομίες μου στον αέρα, Διότι πρέπει να ζήσω κι' εγώ.
Θα ήταν ευχής έργο αν κάποια στιγμή όλοι μας ή όσοι από μας μπορούν, να βρεθούμε κάπου και να μιλήσουμε γύρω από όλα αυτά τα θέματα που μας απασχολούν. Απλά ρίχνω μιά ιδέα.
Νάσται όλοι καλά.
Κατερινάκι μου,
ReplyDeleteΚαλή Χρονιά σε σένα και την οικογένειά σου, και καλή πρόοδο στα βλαστάρια σου.
Τα παράπονα πολλών βιβλίων έπρεπε να αποκαλέσω τον τίτλο του πόστ.
Πάντως, η ομογένεια πάσχει απο ένα ζωτικό χώρος πώλησης βιβλίων . Επιπλέον, κανείς στην Ελλάδα δε λαμβάνει υπόψη του τους συγγραφείς της ξενητειάς.
Πολλα ΄χιονισμένα φιλιά και περαστικά στον παππού σας!
Αγαπητέ Ντένη,
ReplyDeleteΕίναι λυπηρό όχι μόνο να μην σε εκδίδουν αλλά ούτε να σε καταδέχονται στις βιβλιοθήκες τους οι διάφοροι φορείς και μάλιστα της ομογένειας.
Να σε πετούν στα σκουπίδια της αδιαφορίας και της περιφρόνησης.
Πιστεύω πως αυτό το καλογραμμένο σας κείμενο θα αφυπνίσει κάποιες συνειδήσεις.
Γιατί πολύ σωστά το τοποθετείτε πως όταν χαθούν και οι τελευταίες φωνές της ελληνικής πρωτογενούς γραφής στην ομογένεια, κάτι θα έχει χαθεί.
Ελπίζω η πολιτεία να διαβάζει, να ακούει αυτά τα τρομερά της ελλέιμματα.
Και ναι, ευχαρίστως να βρεθούμε στο άμεσο μέλλον να μιλήσουμε για όλα αυτά που μας καίνε.
Χαιρετίσματα απο χιονισμένο βορρά