Η μοναξιά του Κώστα Καραμανλή

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ως κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κήρυξε πρόωρες εκλογές για τον Οκτώβρη. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ , που απο την επόμενη μέρα των προηγούμενων εκλογών ζητούσε απελπισμένα εκλογές έμεινε σχεδόν άφωνο. Τα δε στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, που γνωρίζουν καλά πως δεν πρόκειται να ξαναδούν τις καρέκλες τους στον ορίζοντα, έπαθαν κανονική ταραχή δηλώνοντας αντίθεση με την απόφαση του πρωθυπουργού.

Κι όμως ο Καραμανλής δεν υπάκουσε στις σειρήνες των βολεμένων στελεχών, αποφάσισε να πάει σε εκλογές αφού τα αδιέξοδα ήταν πολλά και ποικίλα. Απο τη δημοσιονομική πολιτική μέχρι την οικονομία, το συνταξιοδοτικό και τις σπουδαστικές μεταρρυθμίσεις, όποια τομή κι αν τόλμησε η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς, αφού ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει τη συνοχή και τη συνέχεια μια συμπαγούς ομάδας διοίκησης της χώρας.

Με τη δικαιολογία πως ο Μάρτης και οι προεδρικές εκλογές εγγίζουν , οπότε θα μπορούσε η κυβέρνηση να πέσει, με την αφορμή πως πρέπει να δοθεί λαϊκή εντολή για να προχωρήσει σε βαθειές τομές στην οικονομία, ο πρωθυπουργός παραδίδει κυριολεκτικά τα ηνία στο αντίπαλο κόμμα, αφού γνωρίζει πως οι δημοσκοπήσεις δίνουν προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ και δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να ξανακερδίσει την εξουσία.

Τί ήταν όμως αυτό που πραγματικά οδήγησε τον Κώστα Καραμανλή στην απόφαση για πρόωρες εκλογές; Γιατί δεν παρέμεινε στην καρέκλα του μέχρι το Μάρτη, παίζοντας το παιχνίδι των πολιτικών εκβιασμών προκειμένου να κρατηθεί με τα δόντια στην εξουσία; Γιατί δεν ολοκλήρωσε το γνωστό κόλπο της διαδοχής προκειμένου να αποχωρήσει απο το κόμμα του ως πρωθυπουργός;

Προσωπικά πιστεύω πως η απόφαση του Κώστα Καραμανλή ήταν η προσωπική κραυγή αγανάκτησής του απέναντι στα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, που δεν σεβάστηκαν τον τόπο και το ιερό χρέος διακυβέρνησης της χώρας. Ο Καραμανλής προδόθηκε απο τον ίδιο του τον κύκλο, μένοντας απελπιστικά μόνος στην πρωθυπουργική καρέκλα.

Τα απανωτά σκάνδαλα των πρωτοκλασσάτων στελεχών, η λεπτή γραμμή της πλειοψηφίας με τη μία βουλευτική έδρα, οι καθημερινοί εκβιασμοί ανώνυμων βουλευτών με δηλώσεις και αντιθέσεις επι παντός του επιστητού, ξεχείλισαν το ποτήρι της υπομονής του πρωθυπουργού.

Ετσι, γνωρίζοντας καλά πως οι εκλογές είναι μια πολιτική αυτοκτονία, προτίμησε να ξεπεράσει τα όριά του, παρα να καταπίνει διαρκώς τα άπλυτα των άλλων. Προτίμησε να προβεί σε μια πράξη γενναιότητας, παρά να δέχεται τα πυρά της κριτικής εξυπηρετώντας τελικά την καρεκλολαγνεία των στελεχών του.

Πρόκειται για μια ένδειξη τιμιότητας και ο Καραμανλής πιστεύει πως θα την αναγνωρίσει το εκλογικό σώμα αλλά και οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας, που θεωρούν πως προδόθηκαν απο το κόμμα τους κατα την επταετή πορεία στο πηδάλιο της χώρας. Είναι η μόνη απόφαση προσωπικής εξιλέωσης αλλά και πολιτικής τιμωρίας των συνεταίρων του.

Πάντως, είναι η πρώτη φορά που στο πολιτικό σκηνικό της πατρίδας ένας πρωθυπουργός αρνείται να εξαντλήσει τα όριά του, αρνείται να στηθεί στον τοίχο επι μακρότερο για τις πράξεις και παραλείψεις των άλλων.

Αυτή τη λεβεντιά θα την πληρώσει ενδοκομματικά, αλλά φαίνεται πως του είναι αδιάφορο του Καραμανλή στο σημείο της μοναξιάς,όπου βρέθηκε. Το «Η Τάν Η Επι Τάς» ήταν η μόνη διέξοδος απο τον κλοιό της ασφυκτικής πίεσης απο τα λάθη των τρίτων ή απο την ανικανότητά του να ελέγξει τελικά και να επιβάλει γραμμή σ΄αυτούς τους τρίτους.