Το Βερνισάζ του Βόικοφ

Αυτό το φθινόπωρο η ζωή μας πήρε διάφορες τροπές. Με τον πατερούλη ή στο περιθώριο της παραμονής του εδώ, παραβρέθηκα σε πολλές όμορφες εκδηλώσεις.

Μιά απ΄αυτές ήταν το βερνισάζ του πολυαγαπημένου φίλου μας Νίκ Βόικοφ, ο οποίος ζωγραφίζει συστηματικά αποτυπώνοντας σε διάφορα σύγχρονα υλικά ένα κολάζ προσλαμβανουσών απο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Συνήθως, τα έργα του Νίκ με αναστατώνουν, εμβάλλοντάς με σε πολλές μυχιες σκέψεις και ερωτήματα για την εποχή της ισοπέδωσης των αξιών και του περιβάλλοντος.

Φέτος, πιό ήσυχος και κατασταλλαγμένος από ποτέ, ο Νίκ είδε τη ζωή μέσα από αισιόδοξα χρώματα και κλασσική ομορφιά μοιραίων γυναικών. Λάτρεψα τη δουλειά του, την περιηγήθηκα, την χάρηκα ως την τελευταία της λεπτομέρεια.

Το καλοστημένο βερνισάζ σε μιά έκθεση όμορφων επίπλων, το επιμελήθηκε η Νατάσα Φωτόπουλος, που οργανώνει γενικά όλες τις εκθέσεις του Νίκ. Το λιτό τραπέζι με υπέροχα σταφύλια (τα τυριά δεν τ΄αγγίζω ως γνωστόν) το επιμελήθηκε η λατρεμένη μου φίλη Ελέιν Λαντρύ, η οποία δηλώνει ειδικότητα στο οικοδεσπόζειν.

Ηταν μια βραδυά χωρίς πατερούλη και Τέντ, που έμειναν σπίτι να ησυχάσουν οι καημένοι από τη σβούρα, που λέγεται Τζουστινάκι!

Μια υπέροχη παρέα: Από αριστερά Τζόν Καούσιας, ο ζωγράφος Νίκολς Βόικοφ, η Νατασα Φωτόπουλος, Τζουστινάκι, Αύρα Γεωργίου (πρόεδρος του Ελληνικού Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Μόντρεαλ) και Ελέν Λαντρύ. Επάνω από αριστερά η Νίκα Βόικοφ, η Νάτυ Φωτόπουλος και η δημοτική σύμβουλος Ελεν Φωτόπουλος

Η Ελέν Λαντρύ hostess with the mostess

Ο Νίκ εξηγεί στη δημοριογράφο την οπτική του

Κόσμος πάει κι έρχεται στο βερνισάζ

Ο Τζόν Μάγιο έφτιαξε τον διαδικτυακό τόπο για τα εργα του Νίκου, συνομιλεί με φίλο του

Τζουστινάκι στην αγκαλιά του ζωγράφου

Η Διονυσία Γεωργάκη με τον επισης ζωγράφο συζυγό της Δημήτρη Παπακώστα,τη Τζουστινάκι και Νατασούλα αγκαλιά

Η Αύρα Γεωργίου με το Τζόν Καούσια

Δύο ντόπιες καλλονές έχουν ανάμεσά τους τον παραγωγό ραδιοφώνου Μιχάλη Τελλίδη

Ο κόσμος πίνει και συζητάει

Τα σταφύλια που ήταν μεστά

Nicholas VOEIKOFF-ERENS

Hailing from Russia and Holland by way of Buenos Aires, Argentina, Voeikoff-Erens calls this city and province home having lived here since his emigration at the age of six. Montreal is where he raised his daughter and began his career and love of the arts. Having lived and studied abroad he has experienced the way art is treated throughout the world. A uniform sterilization of creativity by sealing them in what I can only paraphrase as; insane-asylums, white walls with minimal furnishings and a guard next to every doorway, some call these museums.

Voeikoff-Erens’s process and concept are fresh. First, “there is no such thing as a blank canvas”, he means this literally as well as the clichéd figurative meaning. With that belief as the cornerstone for his art he declares;
“I can’t dictate what people see.
I have no agenda.
I can only show you what I saw.
I’m not appealing to a public. I’m appealing to a person.”
From this we are free to understand his process, beginning with weekly publications, the Mirror, the Hour, Voir & ICI, he takes all the distractions from our modern day society and uses acrylic mediums to re-create them. He gives them back to us. Going beyond the frame of the traditional canvas, Voeikoff-Erens uses these free weekly magazines to create the structure of his paintings. Speaking to the abstract illusion of two-dimensional flat imagery, his paintings are 3-D sculptures that are two sided and malleable. Nothing is flat, Voeikoff-Erens is simply emphasizing that the Earth is round. Why should we downgrade our 3d experience to 2d? More over, his paintings are passed on to the new owner who's then empowered to become the artist who reshapes the piece into their personal living space.
“The painting is left to hang loose and free, to catch the light and the air around it as it plays over its undulating surfaces.”

This is a concept that Voeikoff-Erens stands by. He believes one of the most disconnecting settings to show art pieces is in museums and sterile galleries, "Like music, you’ll never get the full message or effect at a music concert. The moment you are alone at home listening to the album, when you are able to focus, that’s when you will be free to connect and identify with what’s being expressed and shared with you." Voiekoff-Erens sliding scale pricing allows those who share a passion for his pieces to indeed enjoy them in their own, intimate living environment.

****************************************************

De la Russie à la Hollande, en passant par Buenos Aires en Argentine, il habite Montréal depuis son immigration à l’âge de six ans. C’est la ville où il a élevé sa fille et où il a découvert son amour pour les arts et débuté sa carrière d’artiste.

Ayant vécu et étudié à l’étranger, Nicholas a été confronté à la façon traditionnelle dont l’art est présenté à travers le monde. L’enclavement de l’art dans ce qu’il qualifie d’asiles pour les fous - murs blancs, ameublement minimaliste et des gardiens à chaque porte - mais que certains appellent des musées, ne peut qu’assurer la stérilisation uniforme de la créativité.

Le processus et les idées de Voeikoff-Erens sont d’une fraîcheur inouïe. «Premièrement, une toile vide n’existe pas», prétend-il dans son sens autant littéral que figuratif. Ce concept est la pierre angulaire de son art. Il renchérit : «Je ne peux pas prévoir ce que les gens verront. Je n’ai pas d’arrières pensés. Je ne peux que vous montrer ce que j’ai vu. Je ne m’adresse pas à un public ; je m’adresse à une personne».

Sa démarche est simple : à partir de journaux tels le Mirror, Voir & ICI, il transforme, à l’aide de substances à base d’acrylique, les images des distractions de la vie moderne afin de les recréer. Et ensuite, il nous les redonne. Voeikoff-Erens utilise ces hebdomadaires gratuits pour structurer ses peintures au delà du cadre traditionnel. De l’illusion créée par l’imagerie abstraite à deux dimensions, ses œuvres sont des sculptures malléables en trois dimensions. Rien n’est plat. Voeikoff-Erens souligne simplement le fait que la Terre est ronde.

Pourquoi diminuer notre expérience tridimensionnelle en la recréant en deux seules dimensions? En plus, quand ses peintures passent à un nouveau propriétaire, ce dernier devient l’artiste avec plein pouvoir de les remodeler selon son décor personnel. «Mes œuvres sont conçues pour pendre librement et capter la lumière et l’air ambiant qui ondulent sur leurs surfaces».

Voeikoff-Erens croit ardument à ce concept. «Les musées et les galeries d’art stériles sont des lieux les plus déconnectés pour présenter des œuvres d’art. Comme pour la musique, vous ne pouvez pas en saisir tout le message ou l’effet dans le cadre d’un concert. Mais lorsque vous vous retrouvez seul à la maison à écouter la trame sonore, bien concentré, vous pouvez mieux comprendre ce que l’on a voulu exprimer et partager avec vous.» Le prix des œuvres de Nicholas Voeikoff-Erens permet à tous ceux qui partagent sa passion d’en profiter chez soi. (διαβάστε λιγότερα)
***** PLEASE SEE VIDEO AT THE BOTTOM OF THE PAGE****

Hailing from Russia and Holland by way of Buenos Aires, Argentina, Voeikoff-Erens calls this city and province home having lived here since his emigration at the age of six. Montreal is where he raised his daughter and began his career and love of the arts. Having lived and studied abroad he has experienced the way art is treated throughout the world. A uniform sterilization of creativity by sealing them in what I can only paraphrase as;... (διαβάστε περισσότερα)