Ενα μινιόν μαγαζί στα Βριλήσσια
Μπομπονιέρες, σχεδια για πετσέτες
Μαξιλαράκια κι άλλα κεντηματα
Κορδελλες και γαρνιτούρες σε ολα τα χρώματα
Η ιδιοκτήτρια Γώγω Πολίτου
Κι εδώ παρούσα όπως βλέπετε , τότε εν ΑθήναιςΚόκκινη κλωστή
Της Ιουστίνης Φραγκούλη
«Κόκκινη κλωστή» δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, λέει η θυμοσοφία κι αυτό το όνομα διάλεξε η Γεωργία ή Γώγω Πολίτου για να επιθέσει στο υπέροχο μαγαζί της στα Βριλήσσια, που διαθέτει χρώματα, κλωστές, σχεδια ποικίλα και διαφορετικά για τη χειροτεχνία στην ευρύτητά της.
Ναι, οι γυναίκες στην «Κόκκινη Κλωστή», που αποτελεί ένα μίνι αριστούργημα αισθητικής στην πλατεία Αναλήψεως των Βριλησσίων, μπορούν να βρούν τα όνειρά τους και να τα καταθέσουν στο κέντημα, το πλέξιμο, το ράψιμο, τα κάθε είδους εργόχειρα.
Τί είναι όμως το εργόχειρο; Στη Λευκάδα του 60 και του 70 η εκμάθηση της σταυροβελονιάς ή του πλεξίματος με το βελονάκι και τις βελόνες ήταν απαραιτητο στοιχείο κοινωνικής παιδείας. Ακόμη και στο γυμνάσιο η δασκάλα των οικοκυρικων μας επέβαλε να κάνουμε πάσης φύσεως εργοχειρα,
Προσωπικά, καθισμένη δίπλα από τη Μαρία την Κοψιδά στη γειτονιά μας έμαθα να κεντώ αντιγράφοντας εικόνες από χαρτιά ειδικά κατασκευασμένα για τη σταυροβελονιά ή τη γκομπλέν. Η μητέρα μου, που κεντούσε κι η ίδια όμορφα καρέ ή σεμέν, με καμάρωνε που κεντούσα με τις μεγαλύτερες κοπέλες της γειτονιάς. Ωστόσο, εγώ ένιωθα αναγκασμένη να το κάνω μιά και όλες ήταν σ΄αυτόν τον ρυθμό. Η φύση μου δεν ηταν αυτή του εργοχείρου.
Στο Πανεπιστήμιο ήταν μόδα τα πλεκτά γι αυτό με τη φιλενάδα μου την Αγγελική Σπηλιά έμαθα πλεκτό με βελόνες, κατασκευάζοντας διάφορα μπλουζάκια και πουλόβερ και ζακετούλες σε πρωτοποριακά χρώματα και σχέδια, οφείλω να ομολογήσω.
Ωστόσο, λατρεύω τα κεντήματα προπάντων τα Λευκαδίτικα. Δε χορταίνω να κοιτάζω την προίκα μου, που η μαμά φρόντισε να είναι πλούσια είτε με δικά της έργα είτε με έργα κεντηστριών από την πατρίδα μου.
Τα νεαρά κορίτσια δεν ξέρω αν έμαθαν τη σταυροβελονιά ή τη γκομπλέν, αν ξέρουν να πλέκουν και να κεντούν όπως εμείς. Ομως γνωρίζω πως η δική μας γενιά των Ελληνίδων επιστρέφει πίσω στο εργόχειρο ως μια μορφή δημιουργίας, που ξαλαφρώνει το νού από τις έγνοιες.
Ολο και περισσότερες γυναίκες της γενιάς μου εργοχειρούν. Κι αυτή τη μαγική πόρτα ανοίγει η «Κόκκινη Κλωστή» της Γώγως Πολίτου, ένα μαγαζί που προσφέρει όλες τις ιδέες και λύσεις περί του εργοχείρου.
Από υφάσματα, δαντέλλες, κορδέλλες, σχέδια, νήματα, κλωστές, βελονάκια, οδηγίες, όλες οι διαστάσεις των εργοχείρων βρίσκονται στην πρώτη γραμμή στο όμορφο κατάστημα , που μοιάζει με μινιατούρα. Και η Γώγω είναι παρούσα να δώσει σχέδια και συμβουλές, να μάθει τις νεαρές γυναίκες την ομορφιά του κεντήματος, του πλεξίματος, τη γοητεία της δημιουργίας δια χειρός.
«Κόκκινη κλωστή» δεμένη στα Βριλήσσια τυλιγμένη, λοιπόν.Προτείνω να επισκεφθείτε το νέο μαγαζί για ιδέες και σχέδια, για το εργοχειρείν που αποτελεί μια μορφή θεραπευτικής διαδικασίας για τα χέρια και για την ψυχή. Και τα έργα των χειρών σας μην παρείδετε!
Κόκκινη Κλωστή, Πλατεία Αναλήψεως 8, Βριλήσσια
Τηλ. 210-8322983
λατρεύω τα Λευκαδίτικα εργόχειρα! Αλλά δυστυχώς δεν έχω κανένα :(
ReplyDeleteστην κόκκινη κλωστή όμως θα στριμώξω το Μανθουλίνι να με πάει μια που είναι στη γειτονιά του!
φιλάκια πολλά
...και τί δεν υπάρχει στα συρτάρια...
ReplyDeleteΙουστίνη μου!
...μόνο οι κόρες μου, τα βλέπουν, τα εκτιμούν,
μα "...είναι μπελάς να τα συντηρείς, μαμά!!!"
Απλοποιημένη η ...περίπλοκη ζωή!
...μόνο που η καρδιά πονάει!
Φιλιά από υγρή, μουντή, σχεδόν αντιπαθητική ... Νέα Υόρκη
Υιώτα
αστοριανή
Ιουστινη μου καλή,
ReplyDeleteωραίο και ζεστό το κατάστημα της. Κι εγώ τα λατρεύω και μπορώ να σπαταλήσω ώρες σε τέτοια καταστήματα.
Το κάθε είδους κέντημα το αγαπώ, όμως δεν κατάφερα να μάθω βελονάκι. Ας είναι καλά η μητέρα μου (εκεί που είναι) που με προίκισε με πολλά.
Έχω και τα δικά μου κι όμως εάν μου βρεθούν καινούργια, όλο κι αγοράζω. Με την αγάπη μου, Καλό σας βράδυ
Α! Μελισσάκι, τόχεις με τα Λευκαδίτικα! Κάτι μου λέει πως τα χρειάζεσαι τα προικιά τα λευκαδίτικα.
ReplyDeleteΝα το στριμώξεις το Μανθουλίνι να σε πάει στο υπέροχο μαγαζάκι.
Φιλί
Γιωτάκι μου,
ReplyDeleteΕτσι έλεγα κι εγώ κάποτε στη μαμά μου. Και τώρα στρώνω τα εργόχειρά της με τρομερό καμάρι.
Κάθομαι και θαυμάζω τα έργα τέχνης κι όλο αγοραζω κι όλο προσθέτω.
Μα υπάρχει μεγαλύτερη τέχνη απ΄το κέντημα ή απ΄την δαντέλλα;
Πες στα κορίτσια να ασπαστούν την ομορφιά των εργοχείρων τους και η περιποίηση είναι απλή: λίγο θαυμασμό και λίγη προσοχή χρειάζονται για να κρατάνε τη διαχρονικότητά τους ανέπαφη!
Φιλί απο ανοιξίάτικο , ηλιόλουστο Μόντρεαλ
Εύη μου,
ReplyDeleteΚι εγώ σαν εσένα είμαι. Οπου υπάρχει κατάστημα με εργόχειρα χώνομαι κι αποθαυμάζω τα έργα των χειρών τους.
Εμαθα και βελονάκι , έπλεξα και κουβερτούλα καλοκαιρινή για τον Αλεξ.
Μου αρέσουν τα εργόχειρα κι όλο προσθέτω στη συλλογή κι όλο αχόρταγη είμαι.
Φιλί
Το παράπονο της μανούλας μου είναι που δεν στρώνω τίποτε από τα αριστουργήματα της γιαγιάς και της ίδιας. Άν και τα θαυμάζω τα τελευταία χρόνια έχω κάνει πολύ αφαίρεση από τη ζωή μου, τα κρατάω όμως φυλαγμένα, ποιος ξέρει ίσως αργότερα να τα ξανατιμήσω.
ReplyDeleteΑυτό που γράφεις Ιουστίνη μου για το πανεπιστήμιο και τα πλεκτά, με πήγες πολλά χρόνια πίσω, ξέρω να πλέκω και είχα κάνει πουλοβεράκια, κασκόλ, σκουφάκια, κάτι μακριές ζακετούλες που ήταν τότε στη μόδα αν θυμάσαι, είχα μάθει να πλέκω στο γυμνάσιο στο μάθημα των οικοκυρικών. Όπως θυμάμαι επίσης και τα περιοδικά μόδας εκείνης της εποχής που είχαν πλεκτά αριστουργήματα.
Με το κέντημα ποτέ δεν είχα καλή σχέση, η τεμπέλα, το διάβασμα ήταν το χόμπυ μου. Για εκείνη την εποχή εδώ ήμουν η εξαίρεση και ουκ ολίγες φορές εισέπρατα επικριτικά βλέμματα ευτυχώς όχι από τη μητέρα μου που εξακολουθεί να είναι φοβερή και τρομερή. Να φανταστείς στα 65 της άρχισε να μαθαίνει αρμόνιο και τώρα στα 75 πηγαίνει στο ωδείο για βυζαντινή ψαλμωδία.
Όμορφη η ανανέωση και στο μπλογκ και στη φωτό! Έχω πολύ καιρό να σου γράψω ότι μου αρέσει τρελλά η γραφή σου, απολαμβάνω την κάθε φράση σου.
φιλάκια
Δηλωνω με υπερηφανεια οτι γνωριζω σταυροβελονια, γκομπλεν, πλακωτο, ψαροκοκκαλο, κουμποτρυπες, βελονακι, καλτσα, αναποδη, στριφωματα ΚΑΙ σφηκοφωλια. (οχι παιζουμε) Και ακομα οταν ημουν στη Γερμανια οπου ειχαμε ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ειχα πλεξει συνδιασμους μοχαιρ με μεταξωτες κορδελλες που ειχαν καψει καρδιες. Το καταστημα της φιλης σου ειναι ονειρο. Βρε παιδι μου εψαχνα να βρω στην Ερμου να παρω μαλλακι και δεν βρηκα, ασε με εστειλαν στην Περικλεους και αποπροσανατολιστηκα. Παμε στα κεντηματα. Νομιζω οτι ολοι μας εχουμε ωραια κομματια απο τους δικους μας. Τα αγαπω, τα προσεχω και προσπαθω να τα αναδειξω οσο μπορω. Αναμεσα τους εχω μερικα κομματακια απο την προσωπικη κεντηστρα του Χαϊλε Σελασιέ. λουλουδακια πλακε σε βουαλ, φιν φον για τεϊα. Πολυ το χαρηκα το νοικοκυριστικο! Σε φιλω Καναδεζα μου.
ReplyDeleteΜέχρι και εγώ μικρός έχω κεντήσει σταυροβελονιά ....στα πλαίσια της κοινωνικής μου εκπαίδευσης έτσι?
ReplyDeleteΚαλημέρα!!!
Ρούλα μου γλυκειά,
ReplyDeleteΟι μαμάδες μας προσπάθησαν να μας μπολιάσουν με το εργόχειρο, αλλά κι εγώ όπως κι εσύ προτιμούσα πάντοτε το διάβασμα.
Πάντως, στα φοιτητικά μας χρόνια περάσαμε τη φάση του πλεκτού όλες μας βλέπω. Ηταν τότε η μόδα 'Ο καθένας στο πλεκτό του με μαλλιά Μολοκότου!!!"
Οσο για τη μαννούλα σου, πολύ ανεβασμένη τη βρίσκω που έχει την όρεξη να μαθαίνει ακόμη και σήμερα!
Μπράβο σας κορίτσια
Πρωτευουσιάνα μου γλυκειά,
ReplyDeleteΠολύπλευρη στο εργόχειρο σε βρίσκω. Απαιχτη με την αποκάλυψη ότι έπλεκες μοχαιράκια με μεταξωτά!
Οσο για τα κεντήματα, το έχω καταλάβει πως τα αγαπάς και τα τιμάς.
Αν και μας προκαλώ όλες να φωτογραφήσουμε και να αναρτήσουμε.
Είσαι;
Φιλί συννεφιασμένης Παρασκευής
Ε! Να κεντάς σταυροβελονιά, αυτό ήταν αποκάλυψη. Το ειχες πεί στη μικρή να ξεγκαρδιζεται ακόμη;
ReplyDeleteΦιλί του σύννεφου
Η μητέρα μου ήταν πολύ προκομένη σε αυτά. Έπλεκε έραβε τα πάντα!!
ReplyDeleteΟι αγαπημένη μικρή της κόρη έμαθε σταυροβελονιά, γκομπλέν, έπλεκε πουλοβεράκια μικρή ήξερε λάστιχο. Το τι κεντηματα!! Έλα μου όμως που μεγαλώνοντας όλα έμειναν πίσω!! Τίποτε δεν έχει κάνει πολλά χρόνια τώρα αγαπημένη μπονίτ,η μικρή κόρη.
Έυτυχώς που έχει της μαμάς τα κεντήματα και τα σεμεδάκια ιερό κειμήλιο!!
Σου στέλνω ηλιόλουστα φιλιά:))))
Κατρινάκι,
ReplyDeleteΔεν πειράζει που δε συνεχίζεις τη χειροτεχνία. Καμιά μας φαίνεται πως δεν το κάνει. Ομως οι μαμάδες μας μα ςέμαθαν να τιμάμε την τέχνη των χειρών κι αυτό είναι κεφάλαιο για τη ζωή και την αισθητική μας.
Φιλί με χιονόνερο