Η τραβεστί πολιτική του διαφυλισμού!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Η καριέρα μου με έφερε απο πολύ νωρίς κοντά στους τραβεστί (διαφυλικούς τους λέμε τώρα μεταφράζοντας τον αμερικανικό όρο transgender) καθώς η πρώτη μου μεγάλη έρευνα στράφηκε γύρω απο  τους τραβεστί της Συγγρού. Το 1984 επί δύο εβδομάδες έζησα τα καταγώγια των ανδρών που είχαν μεταμορφωθεί σε γυναίκες πουλώντας αγοραίο έρωτα εκεί στην υποδώρεια περιοχή των Αθηνών.

Ατέλειωτες συζητήσεις, εξομολογήσεις, κλάματα, ανατροπές. Ατέρμονες ώρες σπατάλησα για να αντιληφθώ τί ήταν ακριβώς αυτό που τους είχε σπρώξει να περάσουν στην απέναντι όχθη του άλλου φύλου με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της γυναικείας συμπεριφοράς. Γνώρισα ακόμη και τραβεστί που ζούσε στο ίδιο σπίτι με τη μητέρα, τη σύζυγο και το γιό του. Εντυπωσιάσθηκα απο ένα κόσμο που ζούσε μέσα στις απαστράπτουσες τουαλέτες, τις θηλυκές ορμόνες, τα βαρειά μακιγιαρίσματα, τις αποτριχώσεις, τα μανικιούρ και τα πεντικιούρ.  

Πολύ αργότερα στο σπίτι ενός ομοφιλόφυλου φίλου μου είχα μακρές νυχτερινές κουβέντες με κάποιους τραβεστί, που ανήκαν στο στενό κύκλο του. Οι περισσότεροι ήταν δυστυχείς, προπάντων εκείνοι που είχαν προχωρήσει σε αλλαγή φύλου και είχαν χάσει την σεξουαλική τους ικανοποίηση.

Ναι, σε κάθε κουβέντα έχυναν δάκρυα μετάνοιας που είχαν μετατρέψει τη ζωή τους σε κόλαση, όπως οι ίδιοι καθομολογούσαν. Ελάχιστοι ήταν ευχαριστημένοι με την απόφασή τους αυτή. Κι όσο γέραζαν κι έχαναν τη λάμψη τους, γινόνταν ακόμη πιό δυστυχείς.

Στην πορεία είδα ταινίες και θεατρικά περί τους διαφυλικούς. Και πρέπει να πώ ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία μου εμπνέουν ένα ακαθόριστο οίκτο. Βεβαίως, δεν έχω γνωρίσει διαφυλικές γυναίκες, αυτό οφείλω να το ομολογήσω. Κι έτσι δεν μπορώ να συγκρίνω τις δύο μεταμορφώσεις.

Σε κάθε περίπτωση, ο διαφυλικός αισθάνεται ότι έχει γεννηθεί σε διαφορετικό φύλο απο αυτό με το οποίο γεννήθηκε και προσπαθεί να μεταμορφωθεί στο άλλο.

Στην κοινωνία του εκφυλλισμού, την βορειοαμερικάνικη κοινωνία δηλαδή, ξαφνικά κάποιοι γονείς έχουν ανακαλύψει πως τα παιδιά τους  έχουν διαφυλική τάση. Κι έχουν αποδυθεί σε ένα αγώνα να καταρρίψουν τα όρια του διαχωρισμού των δύο φύλων ακόμη και μέσα στο σχολείο.

Με τη βοήθεια ψυχολόγων υποβοηθούν τη μεταμόρφωση των ανήλικων παιδιών τους σε τραβεστί. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά προσπαθούν να επιβάλουν στα σχολεία να δημιουργήσουν τουαλέτες ουδετέρου γένους. Μάλιστα, ο πρόεδρος Ομπάμα έφτασε χθες να πάει σε σχολείο για να υπερασπιστεί το δικαίωμα ενός μαθητή να έχει ειδική τουαλέτα ουδετέρου γένους. Για να είναι πολιτικά σωστός.

Απο τότε που ο πρών Ολυμπιονίκης του δέκαθλού Bruce Jenner  έχει μεταμορφωθεί στην κυριούλα Caitlyn Marie Jenner, το θέμα με τους μαθητές-τραβεστί έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις εδώ στη Βόρεια Αμερική.

Αυτή η εκφυλλισμένη κοινωνία αντί να στρέψει τα παιδιά με την ειδική διαταραχή του διαφυλισμού σε ψυχολόγους μέχρι να ενηλικιωθούν και να πάρουν τη ζωστή απόφαση για τη ζωή τους και το φύλο τους, τα σπρώχνει στο τραβεστιλίκι.

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αποσύνθεση που έχει γνωρίσει ποτέ ο λελογισμένος κόσμος. Η πλήρης έλλειψη του μέτρου ακόμη και στην διαφυλική υπόθεση των παδιών και των εφήβων με τρομάζει και με αποπροσανατολίζει.

Κάπου να μπεί ένα φρένο, αυτό της λογικής Αμερικάνοι!

Οι Ξυπόλυτες στην Αμμο ξαναγυρνούν!

Ένα ωραίο σεμνό κείμενο σχετικά με την περσινή παρουσίαση της Διλογίας της Λευκάδας στον κήπο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης. Ένα κείμενο γραμμένο από την ποιήτρια και φίλη Κατερίνα Λιβιτσάνου ειδικά για το δεύτερο έργο "Ξυπόλυτες στην Αμμο". Επειδή η νοσταλγία μας ενώνει!
Τζουστινάκι

 

“ΞΥΠΟΛΥΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ” μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη

βιβλιοπαρουσίαση

 Της Κατερίνας Ντάνου-Λιβιτσάνου

   Το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “ΑΡΜΟΣ” το δεύτερο βιβλίο της διλογίας της Λευκάδος με τίτλο “ξυπόλυτες στην άμμο” της Λευκαδίτισσας Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη. Ένα χρόνο πριν (2013)είχε επανακυκλοφόρησε από τις ίδιες εκδόσεις το πρώτο με τίτλο “ψηλά τακούνια για πάντα” (η πρώτη έκδοση έγινε το 2006 από τις εκδόσεις  ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ). Και τα δύο παρουσιάστηκαν με μεγάλη επιτυχία και συγκίνηση στον κήπο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Λευκάδας στις 22 Αυγούστου του 2014. Εκεί είδα την  Ιουστίνη μετά από αρκετά χρόνια, αφού την ίδια και την οικογένειά της  ήξερα από τότε που ήμουν μαθήτρια στο Γυμνάσιο Θηλέων Λευκάδας.

   Το βιβλίο επιμελήθηκε η Ελευθερία Κοψιδά, ενώ η Σοφία Ζώρα σχεδίασε το εξώφυλλο. Η συγγραφέας το αφιερώνει στο γιο της Αλέξανδρο,που όπως γράφει αγάπησε τις φίλες της. Στις 400 περίπου σελίδες του περιλαμβάνονται: 1) ένας εξομολογητικός πρόλογος, όπου παρουσιάζονται οι έξι συμμαθήτριες, ηρωίδες του μυθιστορήματος και η ανάγκη της δημιουργού να είναι άρρηκτα δεμένη με τα παιδικά της χρόνια και τη Λευκάδα, μια που ζει μακριά από αυτήν αρκετά χρόνια. 2) 25 κεφάλαια (ΜΕΡΟΣ Α- ΜΕΡΟΣ Β), στα οποία ξετυλίγεται η ζωή των ηρωίδων. Η καθεμιά με το χαρακτήρα και την ιστορία της, ζουν σε διαφορετικούς χώρους, επικοινωνούν και ποτέ δεν ξεχνούν τη φιλία και τις αναμνήσεις των παιδικών τους χρόνων. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε “έξι γυναίκες σμίγουν στο νησί τους μετά από πολλά χρόνια και έντονες προσωπικές περιπέτειες. Η ζωή τις μοίρασε σε διαφορετικούς δρόμους προσφέροντας στην καθεμιά το δικό της ταξίδι, γεμάτο Λαιστρυγόνες και λωτούς. Η συνάντηση στον κοινό τόπο θα φέρει τη λύτρωση μέσα από το καταστάλαγμα και την αποδοχή της ωριμότητας”. Και κατά την Ιουστίνη οι έξι φίλες είναι κάποια στιγμή “ξυπόλυτες στην άμμο! Αυτή την υπέροχη ολόλευκη άμμο της Λευκάδας, όπου ακουμπάμε τις καλοκαιρινές μας ενοχές για την αβάσταχτη ομορφιά της θάλασσάς μας”.3) σημειώσεις. Για  τη Λευκάδα και τη Βιβλιοθήκη, ευχαριστίες σε  φίλες για το εξώφυλλο, αναφορά στο “ψηλά τακούνια για πάντα” και άποψη του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος και σύντομη εκτίμηση για το “ξυπόλυτες στην άμμο” της κ. Βιβής Κοψιδά- Βρεττού.

    Η Σχολική Σύμβουλος και πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας Βιβή Κοψιδά γράφει για το βιβλίο “η συγγραφέας ξέρει καλά τις ηρωίδες της, ξέρει τα μυστικά και τα πάθη τους, προπάντων όμως ξέρει να μυθιστορεί. Με ποκίλη αλλά και πολλαπλή εσωτερική εστίαση χαράσσει τη γεωμετρία της μυθοπλασίας της, ακολουθώντας τις τεθλασμένες γραμμές της ζωής τους, για να τις σμίξει στην καμπύλη που ανταμώνονται οι παροντικοί με τους περασμένους χρόνους. Και με το ήθος μιας αναλυτικής περιγραφικής όσο και αφηγηματικής γλώσσας το μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φ.Α. συνδράμει τελικά στην οριοθέτηση του κοινωνικού φύλου, ανακαλύπτοντας τη γλώσσα της διανθρώπινης επικοινωνίας και της λυτρωτικής συμπόρευσης”. Με την ικανότητα λοιπόν της αφήγησης και της περιγραφής η Ιουστίνη ενώνει το παρόν με το παρελθόν, αναλύει τους χαρακτήρες, νοσταλγεί την πατρίδα της, τονίζει το θεσμό της φιλίας και το ρόλο της γυναίκας στην οικογένεια και την κοινωνιά, λυπάται για τους ανθρώπους που έφυγαν και ταξιδεύει τον αναγνώστη σε τόπους όπως: το Κεμπέκ, τη Ν. Ιόρκη, το Μόντρεαλ, την Αθήνα, τη Γαλλία, την Ισπανία.

   Επικεντρώνεται βέβαια στη γενέτειρά της και τονίζει την πανέμορφη φύση, την πόλη, τα χωριά, τις ακρογιαλιές , τους κατοίκους και τον τρόπο ζωής τους παλιά και σήμερα.  Ξεχώρισα τις σελίδες: 332-335 όπου περιγράφει τη λιμνοθάλασσα και την πόλη, 346 που νοσταλγεί το παρελθόν και θυμάται συμπεριφορές, 359 που εύχεται να πραγματοποιηθεί η επιθυμία της, 364 που αναφέρεται στην τουριστική ανάπτυξη του νησιού και 398 που δίνεται ο χώρος της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Λευκάδας , πραγματοποιείται εκεί η συνάντηση των συμμαθητριών και φυσικά η λύτρωση. “μια πρωτότυπη γεφυρούλα ένωνε το γιαλό με τον εσωτερικό δρόμο και περνούσε μέσα από τη λιμνοθάλασσα. Κάποα μονόξυλα που είχαν απομείνει σε διάφορα χρώματα εξακολουθούσαν να δίνουν το στίγμα  της αυθεντικής ψαράδικης πόλης, θυμίζοντας τα παλιά”. “Μπήκαν στο αυτοκίνητο να κάνουν το γύρο του νησιού. Ήθελε να της δείξει πως είχε εξελιχθεί ο μικρός τους τόπος με τις δεκάδες τουριστικές εγκαταστάσεις στις παραλίες και στους καταπράσινους λόφους. Τα μικρά δαντελωτά ακρογιάλια εναλάσσονταν με τα λιμανάκια των ψαράδικων χωριών , που είχαν μεταμορφωθεί σε κοσμοπολίτικα θέρετρα. Μεγάλες ξενοδοχιακές μονάδες είχαν καταλάβει κυριολεκτικά τα καλύτερα σημεία της διαδρομής”.

   Δε χωράει αμφιβολία πως το νέο βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη με ταξίδεψε στο παρελθόν και μου έφερε στο μυαλό τα χρόνια της εφηβείας μου. Το διάβασα ευχάριστα και διαπίστωσα πως θα μπορούσε να αποτελέσει ταξιδιωτικό οδηγό της σημερινής Λευκάδας για κάποιον που δε γνωρίζει το νησί και θέλει να μάθει πράγματα για το φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον του σήμερα. Εύχομαι στην Ιουστίνη να είναι καλά στη μακρινή διαμονή της , να συνεχίσει να δημιουργεί και να αγαπάει τη μικρή και όμορφη πατρίδα μας.

 

Κατερίνα Λιβιτσάνου- Ντάνου

                  φιλόλογος

 

Αλέξη Τσίπρα Πες Μια Φορά ΟΧΙ!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ανακοινώθηκε απο τις Βρυξέλλες πως 50.000 πρόσφυγες θα περνούν  στην Ελλάδα, προκειμένου να αξιολογούνται και να διοχετεύονται στην Ευρώπη. Αυτό δήλωσε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, λίγο μετά τη λήξη των εργασιών της Συνόδου.

Όπως εξήγησε ο Ζ.Κ. Γιούνκερ, η Ελλάδα δεσμεύτηκε να δημιουργήσει συνολικά 50.000 θέσεις υποδοχής προσφύγων, με την οικονομική συνδρομή της ΕΕ, εκ των οποίων οι 30.000 θα δημιουργηθούν ως το τέλος του 2015. Παράλληλα, ο πρόεδρος της Επιτροπής υπογράμμισε την ανάγκη να ενισχυθεί η διαχείριση των συνόρων στα ελληνικά σύνορα με την ΠΓΔΜ και την Αλβανία.

Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ τόνισε ότι η Ελλάδα δεσμεύθηκε να ολοκληρώσει τη δημιουργία των κέντρων καταγραφής και ταυτοποίησης προσφύγων (hotspots), ούτως ώστε να ξεκινήσει η μετεγκατάσταση των προσφύγων στις άλλες χώρες της ΕΕ.

Αυτή την μοιραία υπογραφή έβαλε η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου σε μια χώρα που πάσχει απο βαθειά ανθρωπιστική κρίση ένεκα του συνεχιζόμενου δράματος των δανειακών συμφωνιών. Ο Αλέξης Τσίπρας επιπλέον τολμά και περηφανεύεται ότι έπεισε τους συνεταίρους του να μην γίνει μια μεγάλη κωμόπολη προσφύγων κάπου στην Αττική αλλά να επιδοτηθούν 20.000 πρόσφυγες προκειμένου να μένουν σε ενοικιαζόμενα σπίτια.

Πραγματικά, το προσφυγικό είναι ένα ζήτημα που άνοιξε με την εσωτερική κρίση της Συρίας αλλά ενθαρρύνεται με κάθε τρόπο απο τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες, που αντί να σταματήσουν το κύμα της προσφυγιάς προς την Ευρώπη, τους προσκαλούν ως εργατικούς μετανάστες. Αντί να προσανατολίσουν τους πρόσφυγες προς τα πλούσια αραβικά εμιράτα, κλείνοντας τις διόδους προς την Ευρώπη τους καλούν στη μεγάλη μεταναστευτική πολιτική τους με σαλονάκι υποδοχής κυρίως την Ελλάδα.

Βέβαια, η Ιταλία έφυγε απο την εικόνα της μεταναστευτικής εγκατάστασης αφήνοντας στην Ελλάδα να βγάλει το φίδι απο την τρύπα. Σε μια Ελλάδα ρημαγμένη απο την οικονομική κρίση όλα περνούν και νομιμοποιούνται απο τους Ευρωπαίους εταίρους , όλα υπογράφονται  προπάντων με μια αριστερή κυβέρνηση που συνεχίζει να γνωρίζει λαοφιλία.

Αλλά ο Ελληνας πρωθυπουργός, ο οποίος καμαρώνει για την επιτυχία του να φέρει 50.000 πρόσφυγες στην Αθήνα χρησιμοποιώντας την πόλη των θεών ως προθάλαμο διαχωρισμού των μεταναστών σε «χρήσιμους» και «άχρηστους» για τους εταίρους μετανάστες , έχει συλλογισθεί σε ποιά τεράστια περιπέτεια βάζει την εξαθλιωμένη χώρα του;

Εχει διανοηθεί ότι αυτοί που δεν θα περνούν απο την ελανόδικη επιτροπή των εταίρων , οι δεύτερης κατηγορίας μετανάστες δηλαδή, θα ξεμείνουν στην εξαθλιωμένη Αθήνα, που έχει χιλιάδες δικούς της κατοίκους άστεγους και στριμωγμένους στα συσίτια για ένα πιάτο φαϊ;Που φιλοξενεί με ελάχιστα μέσα ήδη ένα τεράστιο αριθμό προσφύγων;

Εχει σκεφθεί ο Αλέξης Τσίπρας το κόστος της επίσημης αποδοχής της χώρας ως ενδιάμεσου σταθμού για τους μετανάστες προς την Ευρώπη; Εχει υπολογίσει τον θυμό ενός λαού που ενώ δεν μπορεί να ξεπεράσει τη δική του βάσανο , έρχεται να του προστεθεί η βάσανος άλλων λαών; Εχει προβλέψει ποιά κοινωνική έκρηξη μπορεί να φέρει η καινούρια συνθήκη;

Οι Ελληνες δεν είναι ξενόφοβοι, δεν είναι εχθροί των βασανισμένων λαών. Στις πλατείες και τα άτυπα κέντρα συγκέντρωσης της Αθήνας και των νησιών τρέχουν και βοηθούν τις οικογένειες των προσφύγων, φέρνουν φαγητό και πάμπερς στα μικρά παιδιά, συμπαραστέκονται με κάθε τρόπο στη δυστυχία των λαών.

Αλλά η επίσημη ελληνική κυβέρνηση δεν εξουσιοδοτήθηκε απο το λαό να λύσει το προσφυγικό της Μέσης Ανατολής, ούτε να καταστήσει την Ελλάδα ένα καινούριο Ελις Αϊλαντ. Η εντολή προς την κυβέρνηση είναι να διαχειριστεί το προσφυγικό με τον πιό ευδόκιμο τρόπο.

Κι όμως ο Αλέξς Τσίπρας, στριμωγμένος στη γωνία απο τους δανειστές, υπέγραψε την καταδίκη της χώρας του ανερυθρίαστα και θριαμβολογώντας. Και βεβαίως, ο επίτροπος για το προσφυγικό, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος φαίνεται να συναινεί πείθοντας την αντιπολίτευση να σιωπήσει. Να σιωπήσει η αντιπολίτευση γιατί οι Ευρωπαίοι μιλούν.

Αν η Ελληνική κυβέρνηση είχε σθένος, αν είχε ανάστημα , θα έλεγε ΟΧΙ στο μεταναστευτικό τραγέλαφο που δημιούργησε η Ευρώπη και η Αμερική. Και θα έδειχνε το δρόμο των προσφύγων εκτός Ελλάδας , προς την Αγγλία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τις χώρες δηλαδή που προκάλεσαν το χρόνιο τραύμα της Μέσης Ανατολής.

Αλλά η αριστερά είναι μια φοβική κυβέρνηση που ξέρει μόνο να σκύβει το κεφάλι και να λέει ΝΑΙ. Είναι και οι μέρες της εθνικής επετείου, οι μέρες του ΟΧΙ κι αυτό το σκύψιμο του κεφαλιού γεννάει ντροπή μεγάλη!

Λαμπρός εορτασμός της επετείου του Αλβανικού Επους στο Μόντρεαλ

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Με λαμπρότητα γιορτάσθηκε στο Μόντρεαλ η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου παραμονή της εορτής του Αγίου Δημητρίου. Η θεία λειτουργία και η δοξολογία υπέρ των πεσόντων στο Αλβανικό μέτωπο τελέσθηκε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου πρωτοστατούντος του ιερατικού προϊσταμένου π. Παναγιώτη Σαλατέλλη,  οποίος ανάγνωσε την πολύ ενδιαφέρουσα εγκύκλιο του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καναδά κ. Σωτηρίου.

 

Ο κ. Σωτήριος αναφέρθηκε στο περήφανο ΟΧΙ των Ελλήνων του 40  καθώς και στην ελευθερία που απολαμβάνουν οι Ελληνες μετανάστες στον Καναδά, τονίζοντας ότι το ζήτημα των προσφύγων της Μέσης Ανατολής θα πρέπει να διευθετηθεί με τον πιό ευδόκιμο τρόπο απο τους μεγάλους της γής.

 

Ακολούθησε γεύμα επι τη εθνική επετείω στο Ελληνικό Κοινοτικό Κέντρο όπου δόθηκαν τιμητικοί έπαινοι στον Πανοσιoλογιότατο Αρχιμανδρίτη Νεκτάριο του Τιμίου Σταυρού για τα 40 χρόνια της ιερατικής διακονίας του, στον π. Παναγιώτη Σαλλατέλη, ιερατικό προϊστάμενο του καθεδρικού ναού του Αγίου Γεωργίου για την πολυετή προσφορά του και τέλος στον δημοτικό σύμβουλο του Πιερφόντ, Πίτερ Πρασσά για τη συνεισφορά του στα κοινά.

 

Απαγγελίες ποιημάτων του Επους του 40 ερμηνεύθηκαν απο μαθητές των σχολείων της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μοντρεάλ.

 

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στο Μόντρεαλ, Νικόλας Σιγάλας ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε: «Με την 28^η δεν εορτάζουμε την ολοκλήρωση ενός αγώνα, την ευτυχή κατάληξη μιας στρατιωτικής αναμέτρησης, τον τερματισμό ενός πολέμου. Εμείς εορτάζουμε την επέτειο της έναρξης του πολέμου, το Όχι ως στάση ζωής ενός ολόκληρου λαού. Εορτάζουμε έναν τρόπο της ύπαρξης, ελεύθερο και ανεξάρτητο. Σημαίνουμε την αρχή της ζωής μας, της ανυπότακτης κι αυθύπαρκτης πορείας μας.»

 

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους η νέα πρέσβης της Ελλάδος στον ICAO Αικατερίνη Νασίκα, ο βουλευτής της Εθνσυνέλευσης του Κεμπέκ Τζέρι Σκλαβούνος, η δημοτική σύμβουλος Μαίρη Ντέρος, έτεροι δημοτικοί σύμβουλοι και διάφοροι πολιτικοί του Καναδά καθώς επίσης ηγέτες και μέλη εθνικοτοπικών συλλόγων.

 

 Μια δημοσιογραφική παρέα: Υποστηρικτής ο Τέντ Αργύρης και ακολουθούν η υπογράφουσα, η Μάνια Σαμπά, ο Πάρις Πέτρου και η Λυδία Σκάλκου

 Πρόεδρος και Τεντ γραβατωμένοι με ελληνικές σημαίες

 Η Ιωάννα Τσουμπλέκα του συλλόγου Φιλία, ο επίτιμος πρόεδορς της ΕΚΜΜ Δημήτρης Μανωλάκος, το Τζουστινάκι, ο βουλευτής του Κεμπέκ Τζέρρυ Σκλαβούνος και ο πρόεδρος του περιφερειακού συμβουλίου του Λαβάλ Ντένης

 Ο πρόεδρος των Κρητών Γιώργoς Μανωλικάκης ανάμεσα σε όμορφες κυρίες

 Ξυπολυτάκης για πάντα και τώρα ως πρόεδρος της Ερανικής Επιτροπής

 Εθελοντές στο καθήκον

 Και μια προεδρική φωτογραφία

 Οι σημαίες και η Ορθοδοξία

 Σελφάκι με τον Τζέρρυ Σκλαβούνο μήπως τον κάνω πρωθυπουργό του Κεμπέκ

 Ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Νίκος Σιγάλας, ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νίκος Παγώνης, ο βουλευτής του Κεμπέκ Τζέρρυ Σκλαβούνος και η δημοτική σύμβουλος Μαίρη Ντέρος

 Ο αγαπημένος μας π. Παναγιώτης Σαλατέλλης με τη γοητευική πρεσβυτέρα του. Τιμήθηκε για την πολυετή προσφορά του ως προϊστάμενος του καθεδρικού ναού του Αγίου Γεωργίου

 Ο αρχιμανδρίτης Νεκτάριος ΄τιμήθηκε επίσης για τα 40 χρόνια από τη χειροτονία του.

 Τα παιδιά των σχολείων μας

 Το πόντιουμ του ναού ντυμένο με την ελληνική σημαία

 Το ζεύγος Σιγάλα με την μικρή τους κόρη να κρύβεται

 Μια χαριτωμένη οικογενεια φίλων

 Με τον αντιπρόεδρο της ΕΚΜΜ Αντυ Κρίλλη

 Μια οικογενειακή φωτογραφία των επισήμων

 Με την Κρητική λεβεντιά

 Ο δημοτικός σύμβουλος Πίτερ Πρασσάς τιμήθηκε για την πολυετή προσφορά του στα κοινά

 

 Πρόξενος και πρόεδρος. Από πίσω οι κυρίες Σιγάλα (Σοφία και Θεοδώρα)

 Με τον αγαπημένο φωτογράφο Χάρυ Μπάρμπα και την πρεσβυτέρα Σαλατέλλη . Την αγαπώ

 

Ο πρώτος μου έρωτας

Εμείς στην οικογένειά μου δεν μιλούσαμε για έρωτες. Μιλούσαμε πάντοτε για αγάπη, αυτή τη χριστιανική αγάπη της υποχώρησης, της καταλλαγής, της συγχώρησης. Η αγάπη ήταν μια καθημερινότητα στο σπίτι μας, μια αγάπη που εκδηλωνόταν με χάδια, φιλιά και λόγια, καθώς η μητέρα μου ήταν απολύτως διαχυτική στις χειρονομίες και στις λέξεις.

Αλλά τα μικρά παιδιά απο ένστικτο-απο πλήρες και απόλυτο ένστικτο- οδηγούνται στον έρωτα άνευ προπαίδειας. Ετσι κι εγώ ένιωσα ξαφνικά τον έρωτα στην πρώτη Δημοτικού. Το θυμάμαι σαν τώρα. Επεσα κεραυνοβολημένη στα πατώματα με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά τικ-τακ-τικ.

Ηταν οι πρώτες μέρες του Δημοτικού σχολείου εκεί στη λιθόστρωτη αυλή του κίτρινου σχολικού κτιρίου στο Μαρκά. Και ήμουν κρεμασμένη απο τα κάγκελα προσπαθώντας να εντοπίσω μια συμμαθήτρια. Τα μάτια μου έπεσαν στο καστανόξανθο ψηλόλιγνο αγόρι.

Κατέβηκα και πλησίασα. Εμεινα ακινητοποιημένη απο το ανοιχτό γαλάζιο βλέμμα του, το αμήχανο γέλιο του, τα κάτασπρα δόντια του. Τον κοίταζα σα χαμένη, τελείως παραδομένη σε μια φιγούρα που δεν είχα δεί ποτέ στη σχολική αυλή.

Αυτό το τικ-τακ-τικ με εμπόδιζε να τον πλησιάσω. Αλλά τελικά πήρα το θάρρος και τον έφτασα. Ηταν περικυκλωμένος απο πολλά κορίτσια, κορίτσια που μου έμοιαζαν σαν μικροί εφιάλτες. Τις έκανα στην άκρη, σχεδόν τις έσπρωξα με βία και με μια τεράστια αποφασιστικότητα τον ρώτησα:

-Πώς σε λένε;

-Με λένε Πολύδωρο. Πολύδωρο Διγενή

Είχε μια ελαφριά προφορά σα να μην μιλούσε τέλεια τα ελληνικά. Είχε έρθει μόλις απο την Αμερική με την οικογένειά του, καθώς ο πατέρας του ήταν καρδιολόγος και είχε κάνει μετεκπαίδευση στις ΗΠΑ. Ετσι μου είπε.

Το τι-τακ-τικ μέσα μου θέριεψε, ακουγόταν σε όλη την αυλή, τα μάτια μου χαμένα στα χείλη του που έμειναν ολόκλειστα γιατί δεν ήξερε να πεί περισσότερα. Δεν ήξερε να πεί κι εμένα αυτή η αφωνία μου θέριευε τον έρωτα. Τον έρωτα που με ταρακουνούσε και δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν.

Τότε το είπα δυνατά και το άκουσαν όλες και όλοι στην αυλή: «Ολα τα κορίτσια της 1^ης Δημοτικού είναι ερωτευμένα με τον Πολύδωρο!». Ερωτευμένα είπα κι όμως δεν είχα ξανακούσει αυτή τη λέξη ούτε στο σπίτι μου ούτε πουθενά.

Κι έγινε τεράστια παρεξήγηση απο τα κορίτσια που τον είχαν περικυκλώσει και που στο δικο τους σπίτι είχαν μάθει τί ήταν έρωτας!

Ο Πολύδωρος πήγε στο 2^ο Δημοτικο Σχολείο, τουτέστιν δεν ήταν στη δική μου τάξη. Ετσι τον έβλεπα στην αυλή κι αυτός δεν με ξεχώρισε ποτέ ανάμεσα στα άλλα κορίτσια. Πέρασαν αδιάφορα τα τέσσερα χρόνια της συνύπαρξής μας στην ίδια αυλή.

Αργότερα χαθήκαμε με τον Πολύδωρο, άλλαξαν και τα αισθητικά μου γούστα. Τώρα μου άρεσαν οι μελαχροινοί, το λιγότερο οι καστανοί. Είχα μάθει και για τους πόνους του έρωτα.

Το καλοκαίρι του 2010 τον ξαναείδα τον Πολύδωρο στο μπουγατσάδικο του Μακεδόνα στη Λευκάδα. Τον ξαναείδα και τα είπαμε. Του εκμυστηρεύτηκα εκείνον τον πρωτόλειο έρωτα και γελούσε. Γελούσε καλόκαρδα κι αγαπητικά σαν ένας φίλος που αναγνώριζε την κοινή μας ιστορία.

Ο Πολύδωρος μου κίνησε τον έρωτα, αυτό το τικ-τακ-τικ που σου βγάζει τα σωθικά και τα διαλαλεί στην αυλή του σχολείου, στην ψαραγορά του Μαρκά , παντού. Κι εκείνος δεν ακούει και δεν μιλάει, γιατί δεν καταλαβαίνει καλά τα ελληνικά! Γιατί είναι μικρός για να ξέρει τον Ερωτα!

 Justinaki

Μια εκ βαθέων συνέντευξη στο περιοδικό Fractal

Η συνέντευξη στην αεικίνητο συγγραφέα, ποιήτρια, κριτικό λογοτεχνίας, γυναίκα των Ελληνικών Γραμμάτων , δόθηκε πέρισι μετά την έκδοση του μυθιστορήματος "Ξυπόλυτες στην Αμμο" (εκδόσεις Αρμός)  για το περιοδικού πολιτισμού  Fractal!

Ιουστίνη Φραγκούλη: «Οι ιστορίες των κοριτσιών περνούν από την προσωπική μου ιστορία»

Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα //

 «Από τη δική μας κρίση της Ελλάδας θέλω να πιστέψω ότι θα προκύψει η ανάγκη να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να απλώσουμε το χέρι μας ζητώντας ή προσφέροντας βοήθεια. Αυτός ο αλτρουισμός, η αλληλοβοήθεια, αυτές οι απλές ουμανιστικές έννοιες ίσως να επανευρεθούν», υποστηρίζει και μοιράζεται τη ζωή της ανάμεσα σε Καναδά και Ελλάδα, δημοσιογραφία και λογοτεχνία. Η Ιουστίνη Φραγκούλη ολοκληρώνει τη διλογία που ξεκίνησε με τα «Ψηλά τακούνια για πάντα» υπογράφοντας το «Ξυπόλυτες στην άμμο» και ξανακερδίζει τον χρόνο. Αναγνωρίζοντας ότι «οι ιστορίες των κοριτσιών περνούν από την προσωπική της, τελικά, ιστορία».

-Κυρία Φραγκούλη, τι θα πρέπει να διαθέτει μια ιστορία για να γίνει ιστορία σας; Ένας ήρωας ή μια ηρωίδα για να γίνει ήρωάς σας ή ηρωίδα σας;
Μια ιστορία θα πρέπει να διαθέτει ένα ξάφνιασμα στις αισθήσεις, μια μετακίνηση του κέντρου βάρους, λοξοδρόμημα, διαφορετικότητα. Και οι ήρωες ή ηρωίδες μου παίρνουν σάρκα και οστά όταν τους εντοπίσω . Τους διαλέγω για τις αρετές τους, διαφορετικές από εκείνες των συνηθισμένων ανθρώπων. Τότε τους κουβαλώ μέσα μου, μετά τους αγαπώ και τελικά τους κάνω πρωταγωνιστές της μυθοπλασίας μου.

-Ξεκινήσατε με μια βιογραφία «Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου», σε πολλά από τα βιβλία σας η ιστορία, οι ήρωες κάπου υπάρχουν, πιστεύετε ότι η λογοτεχνία, η μαγεία, υπάρχουν στην όντως ζωή;
Ξεκίνησα από τη βιογραφία του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος και νιώθω ευλογημένη γιατί έτσι πάτησα στο δημοσιογραφικό υλικό, αντλώντας στοιχεία από τα γεγονότα. Ύστερα πέρασα στη μυθοπλασία πατώντας πάντοτε σε αληθινούς ήρωες, που τους έπλασε έτσι η ίδια η ζωή. Η λογοτεχνία είναι μαγεία γιατί σου επιτρέπει είτε να γεννάς ιστορίες είτε να παίρνεις αφορμή από ανθρώπους και να μυθοποιείς τις ιστορίες τους.. Εγώ έχω διαλέξει το δεύτερο μονοπάτι.

-«Ψηλά τακούνια για πάντα» και «Ξυπόλυτες στην άμμο», αυτή η διλογία θα πρέπει για σας να είναι σημαντική. Να αναφερθούμε στην σημειολογία των παπουτσιών;
Ω ναι! Τα τακούνια τακ-τακ ηχούν ερωτικά και επιθυμητά στα αυτιά και τα μάτια των μικρών κοριτσιών, που βιάζονται να μεγαλώσουν και να λικνιστούν πάνω τους. Κι όταν ενηλικιώνονται και περπατούν στα ψηλά τακούνια, τότε έχουν κατακτήσει το όνειρο της γυναικείας ματαιοδοξίας. Αλλά το βάρος της ζωής τις κάνει να τα εγκαταλείψουν και να ξυπολυθούν στην άμμο κατακτώντας το κομμάτι της ελευθερίας που εξοβέλισε για μερικές δεκαετίες η γυναικεία ματαιότητα. Τότε ώριμες , αποδέχονται ότι το περπάτημα στα γυμνά πέλματα είναι απολαυστικό αρκεί τούτα τα πέλματα να βυθίζονται στην απαλή άμμο της καταλλαγής.

-Θα μπορούσαν αυτά τα δυο βιβλία να είχαν γραφτεί νωρίτερα;
Φοβάμαι πως όχι, καθώς οι ιστορίες των κοριτσιών περνούν από την προσωπική μου ιστορία και τα δικά μου βιώματα. Έπρεπε να έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να γραφτούν τα δύο βιβλία με μια απόσταση σχεδόν δεκαετίας.

-Η δημοσιογραφία κατά πόσο συνάδει με την λογοτεχνία, ένας δημοσιογράφος όταν είναι και λογοτέχνης φροντίζει να διασώσει, να ερευνήσει, είναι κόντρα ρόλοι ή αλληλοσυμπληρώνονται τελικά;
Πιστεύω ότι η δημοσιογραφία αντιστέκεται στη λογοτεχνία, αλλά, τελικά, υποκύπτει στον χειμαρρώδη χαρακτήρα της. Η δημοσιογραφία και η λογοτεχνία μπορούν να συνυπάρξουν αγαστά στο μυαλό και στην πένα του συγγραφέα, μπορούν να συμπληρώσουν η μια την άλλη και να συγκατοικήσουν δημιουργικά χωρίς συγκρούσεις.

-Έχετε την απίστευτη τύχη να μας βλέπετε και από μακριά. Ζείτε κι εργάζεστε στον Καναδά, έρχεστε όμως πολύ συχνά, τι έχει αλλάξει μετά την κρίση;
Ναι έχω την τύχη και την ατυχία να ζω μακριά από το γενέθλιο τόπο. Μου λείπει ολοένα και πιότερο ο τόπος μου. Αλλά από την άλλη, βλέπω μακρόθεν την κατάσταση. Πολλά έχουν αλλάξει δραματικά στην Ελλάδα μετά την κρίση, έχουν συντριβεί οι άνθρωποι, έχουν χάσει τον τόνο τους, έχει υποχωρήσει η τέχνη. Η μελαγχολία με αγγίζει πανταχόθεν. Νιώθω πως ζω σε μια βομβαρδισμένη χώρα κάθε φορά που επιστρέφω. Δεν μπορώ να αντέξω το βλέμμα όσων ρωτούν σιωπηρά: γιατί;

-Τι έχει αλλάξει αμετάκλητα και τι μπορεί να διορθωθεί τελικά;
Σίγουρα έχει αλλάξει η διάθεση των ανθρώπων, έχει χαθεί το γέλιο και η αισιοδοξία. Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει διόρθωση, προς το παρόν βλέπω ένα κράτος που εξακολουθεί άσπλαχνα και ανερυθρίαστα να συλεί τη μεσαία τάξη. Αυτή η τάξη χάνεται, θα μείνουν μόνο πλούσιοι και φτωχοί. Κι αυτό θα είναι η μεγαλύτερη απώλεια όλων.

-Μια εικόνα Ελλάδας που έχετε κρατήσει και εκείνη που βλέπετε τα τελευταία χρόνια με το που φτάνετε εδώ;
Να σας πω, εγώ κυνηγούσα πάντοτε την εικόνα της Ακρόπολης. Έκανα το γύρο της πόλης για να πάω στη δουλειά μου, περνούσα πάντα μπροστά από τον Παρθενώνα και καμάρωνα την τελειότητα της τέχνης. Και σήμερα, εκεί γυρίζω πάλι και πάλι γιατί πιστεύω σ’ αυτό το λαό που έχτισε Παρθενώνες και σμίλεψε Ερμή και Αφροδίτη, Καρυάτιδες…

-Κυρία Φραγκούλη, τι θεωρείτε γενναιότητα, επανάσταση σήμερα;
Γενναιότητα θεωρώ την ικανότητα να μπορείς να μετανιώνεις και να ζητάς συγγνώμη για τα λάθη σου,επανάσταση θεωρώ την πράξη της αντίστασης μέσα απο την τέχνη όποια κι αν είναι αυτή. Η καταγγελία, αυτή είναι επανάσταση.

-Χρέος μας;
Χρέος μας είναι να παραμείνουμε αλώβητοι παρά τους βοριάδες, να σταθούμε απέναντι στον εκφυλισμό που προτείνει η εποχή μας

-Μπορείτε να εξηγήσετε την βία της εποχής;
Α! Η βία είναι απότοκο αυτής της συμπίεσης, της ανέχειας, της μιζέριας που μαστίζει την Ελλάδα σήμερα. Η βία στο παγκόσμιο περιβάλλον είναι αποτέλεσμα του ετσιθελισμού των μεγάλων γεωπολιτικών παικτών.

-Υπάρχει κάποιο καλό απ’ όλην αυτή την κρίση;
Από τη δική μας κρίση της Ελλάδας θέλω να πιστέψω ότι θα προκύψει η ανάγκη να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να απλώσουμε το χέρι μας ζητώντας ή προσφέροντας βοήθεια. Αυτός ο αλτρουισμός, η αλληλοβοήθεια, αυτές οι απλές ουμανιστικές έννοιες ίσως να επανευρεθούν.

-Η λογοτεχνία; Αυτά που γράφουμε σήμερα, κατά και μετά την κρίση, βρίσκετε ότι είναι κάπως διαφορετικά;
Πιστεύω ότι η δική μας λογοτεχνία είναι ακόμη εγωιστική, δεν έχει επηρεαστεί από την κρίση στο μεγάλο της μέρος. Λίγα δείγματα γραφής διακρίνω επηρεασμένα από τον πόνο των ανθρώπων.

-Τι μπορεί να κάνει η λογοτεχνία σ’ αυτήν εδώ την εποχή;
Μπορεί να ανακαλύψει τις βαθιές πληγές της Ελλάδας και να τις καταδείξει. Μπορεί να σκύψει πάνω τους και να τις χαϊδέψει, αντλώντας τα θέματά της από τη μεγάλη απογοήτευση που ζουν οι άνθρωποί μας σήμερα. Πιστεύω ότι ακόμη η λογοτεχνία μας παραμένει στη θεματολογία της προηγούμενης δεκαετίας, κυρίως γύρω από την ξενοφοβία.

-Πώς μας βλέπουν αλήθεια «οι απέξω»;
Οι απέξω μας έβλεπαν ως μιάσματα επί τρία χρόνια, καθώς προσπαθούσαν τα παγκόσμια μέσα να μας χαρακτηρίσουν ως τεμπέληδες, κλέφτες, φοροφυγάδες, εκμεταλλευτές της Ενωμένης Ευρώπης. Τελευταία, έχουμε κερδίσει τη συμπάθεια καθώς ο τροχός γυρίζει και η παγκόσμια αγορά αποφάσισε να μας ξαναδανείσει… Πρόκειται για ένα αστείο παιχνίδι εντυπώσεων.

-Την λογοτεχνία μας;
Φοβάμαι πως η λογοτεχνία μας δεν έχει μεγάλη τύχη. Η αγγλόφωνη λογοτεχνία που κυριαρχεί στην παγκόσμια αγορά δείχνει μεγάλη συμπάθεια στην αραβική λογοτεχνία και την αφρικανική. Εμείς δεν είμαστε πολύ κακομοίρηδες για να αρέσουμε.

-«Για την αγάπη των άλλων», είναι ένα βιβλίο σας που θα μπορούσε σε εποχή κρίσης να λειτουργήσει και ως δυναμωτικό, σαν πρόταση ζωής, να πούμε γιατί;
Για την Αγάπη των Άλλων προσφέρει την πρόταση του αλτρουισμού, αυτήν που θα ‘πρεπε να κυριαρχεί στην Ελλάδα της κρίσης.

-Υπάρχουν δεδικασμένες ζωές; Υπάρχει, τελικά, η γενιά της κρίσης;
Μα ναι, υπάρχει η γενιά της κρίσης που τώρα αντρώνεται κάτω από το φόβο της αβεβαιότητας για το αύριο. Αυτή η γενιά εξαναγκάζεται πάλι στη μετανάστευση κι αυτή είναι η σκληρότερη πραγματικότητα της κρίσης. Να μη μπορείς να ζήσεις στον τόπο σου, να είσαι αναγκασμένος να αναζητήσεις την τύχη σου αλλαχού. Να αποκοπείς από τις ρίζες σου όχι γιατί το επέλεξες αλλά γιατί αναγκάστηκες. Πόσες φορές θα ζήσει την φρικτή επανάληψη αυτή η χώρα;

-Το πιο αισιόδοξο και πιο απαισιόδοξο σενάριο για την εποχή;
Το πιο αισιόδοξο είναι να βγούμε από την κρίση δυναμωμένοι και γενναιότεροι.. Το πιο απαισιόδοξο είναι να χάσουμε εκτός από τα καλά μας και την ψυχή μας.

-Πώς είναι η Λευκάδα; Η Αθήνα; Πού διαπιστώνετε πιο βαριά την σκιά της κρίσης;
Η Λευκάδα έχει υποστεί μια καθίζηση αλλά η κρίση δεν είναι ορατή ιδίως το καλοκαίρι με την εισροή των τουριστών. Η Αθήνα πάλι είναι μια ρημαγμένη πόλη, σαν μια γυναίκα που γέρασε πρόωρα. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η πόλη στέγαζε το μισό δυναμικό των δημοσίων υπαλλήλων που έχασαν το ένα τρίτο των εσόδων τους χωρίς καμιά ελπίδα για ανάκαμψη, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της καταστροφής.

-Και πώς μπορεί κάποιος να προστατεύσει τα τιμαλφή; Έχει αλλάξει ο αξιακός κώδικας σ’ αυτήν εδώ την εποχή;
Τα τιμαλφή πρέπει να επαναπροσδιορισθούν. Τα τιμαλφή πλέον είναι οι απλές ουμανιστικές έννοιες, της αγάπης, της προσέγγισης, της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού. Αυτός είναι ο νέος αξιακός κώδικας. Ας μην αναζητούμε θυρίδες να τις καταχώσουμε μέσα, ας μοιραστούμε τη ζωή μας με τους άλλους.
 

Justin Trudeau: Ο Πρωθυπουργός του Ελληνισμού!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Είναι γεγονός πως ο Τζάστιν Τρουντό, γιός του θρυλικού πρωθυπουργού Πιέρ Ελιοτ Τρουντό κατέκτησε τη θέση του στην ιστορία του Καναδά σαρώνοντας κυριολεκτικά την πλειοψηφία των εδρών της παραδοσιακής Φιλελεύθερης παράταξης στις εκλογές της 19^ης Οκτωβρίου 2015.

Η νίκη του Τζάστιν σηματοδοτεί αλλαγή σελίδας στην οικονομική και κοινωνική σκηνή του Καναδά, καθώς η νεότης και η σοσιαλιστική του προσέγγιση για το κοινωνικό κράτος αναμένεται να δώσουν νέα πνοή στη μεσαία τάξη.

Οι αναλύσεις είναι πάμπολλες και ποικίλες σε όλο το φάσμα της πολιτικής δημοσιογραφίας, γι αυτό δεν θα επιχειρήσω να προσθέσω ακόμη μία. Η δική μου προσέγγιση θα είναι ελληνοκεντρική.

Ο Τζάστιν Τρουντό, ετών 43, δεν είναι απλώς ένας νέος πρωθυπουργός του Καναδά. Είναι το «παιδί» της Ελληνικής παροικίας του Μοντρεάλ, ο "δικός μας άνθρωπος" καθώς εκλέγεται απο το 2008 στην περιοχή Παπινό, η οποία περιλαμβάνει την ελληνοκρατούμενη γειτονιά του Παρκ Εξτένσιον με 3000 εγγεγραμμένους Ελληνες ψηφοφόρους.

Ο Τζάστιν παρευρίσκεται στις εθνικές παρελάσεις των Ελλήνων επι τη επετείω της Εθνικής απελευθέρωσης, περνάει απο τους συλλόγους για ένα μεζέ με ούζο, χαιρετάει τα γεροντάκια στο δρόμο, αφήνει τις γιαγιάδες να του χαϊδεύουν τα μαλλιά, εκκλησιάζεται με τα παιδιά του στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και στην Παναγίτσα (πριν καεί) κατα τις επίσημες δοξολογίες.

Στέλνει κάρτες για τα Χριστούγεννα και κάρτες ευχαριστήριες κάθε φορά μετά απο την επανεκλογή του. Ο Τζάστιν δίνει προσωπική φυσική παρουσία στο Παρκ Εξτένσιον ενισχύοντας τους δεσμούς του με την Ελληνική παροικία.

Ο Τζάστιν , λοιπόν, είναι ο πρώτος πρωθυπουργός του Καναδά που προέκυψε απο την έδρα με τους πολλούς Ελληνες ψηφοφόρους και μάλιστα εκλέχθηκε δύο φορές με την θερμή υποστήριξή τους ακόμη και όταν στις περασμένες εκλογές το Κόμμα των Φιλελευθέρων είχε βυθισθεί στις 32έδρες.

Μιλώντας στο εκλογικό του κέντρο με ωραίες ώριμες Ελληνίδες  κυρίες που έκαναν εθελοντικά τηλεφωνήματα για να πείσουν τους Ελληνες ψηφοφόρους να πάνε στις κάλπες άκουσα απο εκείνες ότι εργάζονται σκληρά σε όλη την προεκλογική του εκστρατεία γιατί ήθελαν να δούν το γιό του Πιέρ στο τιμόνι της χώρας.

Μιλώντας εξάλλου με Ελληνες και Ελληνίδες ψηφοφόρους αντιλήφθηκα ότι για τον Τζάστιν, το δικό τους παιδί, κρατούν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά τους. Μια θέση για τον γιό του πρωθυπουργού Πιέρ Ελιοτ Τρουντό που είχε φέρει κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία, υπηρεσίες για τους αδύναμους και τους ηλικιωμένους στον Καναδά του 70 και του 80.

Οι Ελληνες πήγαν μαζικά στις κάλπες να διατρανώσουν ότι είναι φίλοι των Φιλελευθέρων και μάλιστα παθιασμένοι υποστηρικτές του Τζάστιν Τρουντό.

Βέβαια, το Κόμμα των Φιελευθερων-παραδόξως- εξέλεξε ένα μόνον  Ελληνικής καταγωγής βουλευτή αυτή τη φορά, τον Φραγκισκάκο στο London, Ontario. Θεωρώ ότι αυτή ήταν μια ατυχής επιλογή, που συνέβη για δύο λόγους:

1.    Γιατί δεν υπήρξε πραγματικό ενδιαφέρον εκ μέρους της οργανωμένης ελληνικής παροικίας να βάλει κάποιο σοβαρό υποψήφιο σε έδρα με υψηλά ποσοστά Ελλήνων ψηφοφόρων (υπήρξε η ατυχής στιγμή του Λαβάλ με τον Ελληνα υποψήφιο να χάνει έναντι του ΕλΚουρί και με καταγγελίες για νοθεία των κομματικών εκλογών) .

2.    Το κυβερνών Συντηρητικό Κόμμα του Στίβεν Χάρπερ είχε κατορθώσει να κάνει διείσδυση στην ελληνική παροικία μεσω του γερουσιαστή Λίο Χουσάκο, ο οποίος ασκεί μεγίστη επιρροή στο παροικιακό γίγνεσθαι , κατορθώνοντας να βάλει Ελληνες υποψηφίους σε διάφορες ελληνοκρατούμενες περιοχές της χώρας χωρίς θετικά αποτελέσματα.

Σε κάθε περίπτωση ο νέος, ωραίος Τζάστιν Τρουντό με τις παραδοσιακές φιλίες στην ελληνική παροικία (βλέπε Στράττον Στίβενς, Δημήτρης Μανωλάκος κα) είναι ο πρωθυπουργός του σήμερα , του αύριο και μάλιστα για μια γεμάτη τετραετία.

Οι Ελληνες θέλουν να τους κρατάει το χέρι, να τους χαμογελάει, να σκύβει και να ακούει τα προβλήματά τους αλλά ταυτόχρονα να δείξει ευαισθησία στα εθνικά τους θέματα τώρα που θα βρεθεί στο τιμόνι της χώρας.

Θεωρώ ότι το αγόρι της διπλανής πόρτας, ο Τζάστιν της νεότητας, ο Τζάστιν της παρουσίας στο Πάρκ Εξ, ο Τζάστιν του σεβασμού για την κλασική Ελλάδα αλλά και για την Ελλάδα του σήμερα, θα ενδυναμώσει με το σφρίγος του και τον κοσμοπολιτισμό του τις διμερείς σχέσεις Καναδά-Ελλάδας χαρίζοντας χαμόγελα και ανθρωπιά στην ελληνοκρατούμενη γειτονιά της εκλογικής του περιφέρειας.

Ο Τζάστιν είναι επιτέλους ο πρωθυπουργός του Ελληνισμού. Χωρίς καμία αμφιβολία!

 

Με τον ιστορικό συμβολαιογράφο Δημήτρη Μανωλάκο γνωρίζονται από τα χρόνια της πρωθυπουργίας του πατέρα του

Ιουστίνη στην αγκαλιά του Ιουστίνου

Με την γοητεύτική γυναίκα του Σοφί και το μικρότερο γιός τους Ανδριανό

Η ελληνική ομάδα που δούλεψε εθελοντικά στην εκλογική περιφέρεια του Τζάστιν

Οι κυρίες του Παρκ Εξτένσιον έδωσαν την καρδιά τους στα τηλεφωνηματα

Τζάστιν εναντίον Τέντ, σημειώσατε Χ!

Τρία κόμματα, τρία στοιχήματα στις ομοσπονδιακές εκλογές του Καναδά!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Οι Καναδικές εκλογές βρίσκονται προ των πυλών με τα τρία μεγάλα κόμματα που διεκδικούν την πρωθυπουργία (Συντηρητικοί, Νεοδημοκράτες και Φιλελεύθεροι) να δείχνουν στις προεκλογικές μετρήσεις πως έχουν μεταξύ τους απόσταση αναπνοής.

 

Ολα ξεκίνησαν όταν ο πρωθυπουργός Στίβεν Χάρπερ κήρυξε τις εκλογές στις 2 Αυγούστου προκαλώντας μια προεκλογική περίοδο 11 εβδομάδων, την μακρύτερη προεκλογική περίοδο απο τα τέλη του 18ου αιώνα .

 

Η προεκλογική περίοδος των 78 ημερών (η μεγαλύτερη μετά απο εκείνες του 1867 και του 1872) θεωρήθηκε απο την πρωθυπουργική ομάδα ότι ήταν ένας εύσχημος τρόπος για να σπάσει τους αντιπάλους της, καθώς τα μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης (Νεοδημοκρατικό και Φιλελεύθερο), δεν είχαν τον πακτωλό χρημάτων των Συντηρητικών ούτε τους μοχλούς της εξουσίας.

 

Ωστόσο, η μακρόχρονη προεκλογική περίοδος κατέληξε μπούμερανγ για τον Στίβεν Χάρπερ καθώς στο διάστημα των σχεδόν τριών μηνών, η οικονομία του Καναδά χειροτέρεψε, το καναδικό δολάριο βυθίστηκε έναντι του αμερικανικού και ο λαός συνειδητοποίησε τις μεγάλες αλήθειες:
 

1. Η κυβέρνηση Χάρπερ κράτησε το τιμόνι γερά στην κρίση της Liehman Borthers γιατί είχε κληρονομήσει απο το προκάτοχο Φιλελεύθερο κυβερνών κόμμα ένα γερό τραπεζικό σύστημα που δεν είχε καμία ανάμειξη με τις αμερικάνικες τράπεζες

2. Η συντηρητική κυβέρνηση συνέδεσε την οικονομική επιτυχία της χώρας με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, χωρίς να προχωρήσει σε μεγάλα αναπτυξιακά έργα. Ετσι με την πρώτη υποχώρηση της τιμής του πετρελαίου το έλλειμμα ανέβηκε δραματικά, η οικονομία βυθίστηκε και η χώρα στεκει μετέωρη στις συνθήκες των καιρών

3. Η κυβέρνηση Χάρπερ συγκλονίσθηκε απο τα μεγάλα σκάνδαλα της κατάχρησης των εξόδων απο γερουσιαστές που είχε διορίσει ο ίδιος ο Καναδός πρωθυπουργός. Στην προσπάθειά του να το παίξει επιχείρηση “καθαρά χέρια” ο Στίβεν Χάρπερ μόλυνε με τις ατασθαλίες των διορισμένων γερουσιαστών όχι μόνο το δικό του κόμμα, αλλά ολόκληρο το πολιτικό τοπίο της Οττάβας, χάνοντας την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων.

 

Ο Τόμας Μουλκαίρ ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδωσε δέιγματα σθεναρής παρουσίας και κριτικής στο Καναδικό Κοινοβούλιο κατά την τετραετία που προηγήθηκε. Ετσι με δεδομένη τη νίκη του Νεοδημοκρατικού Κόμματος στις εκλογές της Αλμπέρτα και με τη χαρισματική του παρουσία απο τις πρώτες προεκλογικές μέρες άρχισε να ελπίζει στον πρωθυπουργικό θώκο έστω και σε κυβέρνηση μειονότητας.

Ωστόσο, δύο μεγάλα προβλήματα οδηγούν τον ίδιο και το κόμμα του σε ελεύθερη πτώση, ιδιαίτερα στο Κεμπέκ όπου στις προηγούμενες εκλογές είχε σαρώσει:
 

1. Το γεγονός ότι οι βουλευτές του κόμματός του είναι κυρίως νεαροί χωρίς κυβερνητική πείρα προκαλεί μεγάλη ανησυχία στους ψηφοφόρους απ΄άκρη σ΄άκρη της χώρας.

2. Το θέμα της χρήσης της μαντήλας απο τις μουσουλμάνες γυναίκες προκάλεσε οργή στο Κεμπέκ όχι μόνο για λόγους θρησκευτικού πολιτισμού (το 90% στο Κεμπέκ είναι Ρωμαιοκαθολικοί),αλλά κυρίως γιατί οι γυναίκες ψηφοφόροι που πιστεύουν στην ισότητα βλέπουν με τρομερή καχυποψία την θηλυκή υποταγή στη μουσουλμανική παράδοση μέσα απο τη χρήση της μαντήλας και άλλων αντιφεμινιστικών συμβόλων.

 

Ο Τζάστιν Τρουντό, τέλος, που ξεκίνησε την εκλογική του καμπάνια απο τα μείον, ασθμαίνοντας στην προεκλογική κούρσα υπέφερε απο τα εξής :
 

1. Απο το νεαρόν της ηλικίας του (οι διαφημίσεις των Συντηρητικών κατά της νεότητάς του είναι θρυλικές!) καθώς και τη νεποτιστική καταγωγή του , καθότι είναι γιός του μακαριστού σπουδαίου πρωθυπουργού Πιέρ Ελλιοτ Τρουντό.

2. Απο την απόρριψη κάθε υποψηφίου βουλευτή που ήταν εναντίον του δικαιώματος της έκτρωσης

3. Απο τη φιλομουσουλμανική πολιτική του

 

Σήμερα έχει αρχίσει να ανακάμπτει κερδίζοντας έδαφος ιδίως στο Κεμπέκ, καθώς νικάει την απειρία του στη διακυβέρνηση της χώρας με την παρουσία της εξαιρετικής ομάδας των Φιλελεύθερων κυβερνήσεων (Ζαν Κρετιέν, Πόλ Μάρτιν κλπ), καθώς και με ένα πρόγραμμα που ποντάρει σε επενδύσεις στις υποδομές της χώρας καθώς και στην ενδυνάμωση της καναδικής βιομηχανικής παραγωγής.

 

Σε κάθε περίπτωση, οι εκλογές έρχονται και το πολιτικό θρίλερ θα λάβει τέλος μετά απο τρείς μήνες εξόδων και τριβών σε κάθε επίπεδο. Και μετά απο τρείς μήνες πλήρους ακυβερνησίας αυτής της μοναδικής χώρας.