Με λένε Ιουστίνη και είμαι περήφανη για τ΄όνομά μου!

 

 

Κυπριανού και Ιουστίνης σήμερα. Μια Χριστιανική γιορτή σπάνια και ξεχωριστή. Τυχαίνει να φέρω το όνομα της Ιουστίνης Παλλαδηνού, της σεβαστής νονάς μου, που υπήρξε αδελφή του μακαριστού μητροπολίτου Λευκάδος Δωρόθεου.

Ολα ξεκίνησαν ως εξής στην άγουρη ύπαρξή μου. Γεννήθηκα γένους θηλυκού, το δεύτερο παιδί της οικογένειας του παπα-Νίκου Φραγκούλη. Είχε προηγηθεί ο αδελφός μου Αποστόλης, πρωτότοκος και κληρονόμος της οικογένειας Φραγκούλη (Κοκογιάννη) στην ορεινή Εγκλουβή της Λευκάδας.

Εκείνο το πρωινό , αμέσως μετά τη γέννησή μου , δεν ήρθαν με καλούδια απο το χωριό ο παπούς μου Αποστόλης και η γιαγιά μου Κωνσταντίνα, γιατί λυπήθηκαν πολύ που ήρθε στον κόσμο ένα κορίτσι. Τότε στα χωριά τόχαν για ατυχία να γεννούν κορίτσια, που χρειαζόνταν προίκα και άλλα έξοδα για την αποκατάστασή τους.

Αντί των πατρικών γονέων έφτασε απο την Εγκλουβή ένα γράμμα, το οποίο διάβαζε στον πατέρα μου η αδελφή του θεία Χρυσαυγή: «Λυπούμαστε για το θλιβερό γεγονός που έπληξε την οικογένειά μας, αλλά έχουμε τον Αποστολάκη μας και θα το ξεπεράσουμε». Το θλιβερό γεγονός ήταν η δική μου γέννηση,η έλευση ενός νεογνού, γένους θηλυκού.

Αυτές οι αράδες υπέπεσαν στην αντίληψη της μαμάς μου,η οποία έγινε έξαλλη για την απορριπτική αντιμετώπιση της γέννησής του δεύτερου παιδιού της. Κι ορκίσθηκε πως το κοριτσάκι της (η γράφουσα δηλαδή) θα έπαιρνε το όνομα της δέσποινας Ιουστίνης Παλλαδηνού, που ήταν αδελφή του δεσπότη και είχε αριστοκρατική καταγωγή, ήθος, καλλιέργεια, αγάπη για τα παιδιά που η ίδια δεν είχε αποκτήσει.

Ετσι, τα βαφτίσια μου έγιναν το κοσμικό γεγονός της Λευκάδας με όλη την καλή κοινωνία να παρευρίσκεται καθώς η δέσποινα Ιουστίνη και ο Μητροπολίτης Δωρόθεος έδωσαν τη χάρη στην κόρη του παπα-Νίκου Φραγκούλη.

Κι εγώ πήρα στους τρυφερούς και ανυποψίαστους ώμους μου ένα όνομα, που θα μου προκαλούσε πολλή αγωνία αλλά και μεγάλη περηφάνεια πολύ πολύ αργότερα.

Ως κοριτσάκι, κυριολεκτικά είχα υποφέρει με το όνομά μου, καθώς οι ενορίτισσες του πατέρα μου που δεν καλάκουγαν κιόλας, με αποκαλούσαν όλα τα παρεμφερή ονόμα (Αυγουστίνη, Ιουστινιανή κα) κι έτσι έμενα επί χρόνια να απολογούμαι για τη σπανιότητα του βαφτιστικού μου ονόματος.

Ωστόσο, ως βαφτιστήρα της υπέροχης νονάς Ιουστίνης απόλαυσα πολλών προνομίων. Η νονά μου ήταν μια μικροσκοπική δεσποινίς, που φορούσε πάντοτε μαύρα ταγιέρ, καπελίνα στολισμένα με καρφίτσες απο πέρλες. Είχε τις πιό κομψές τσάντες κι έκαναν ένα κλίκ στο άνοιγμά τους. Η νονά μου έδινε πάντοτε χαρτζιλίκι και ήταν πολύ περήφανη για τις επιδόσεις μου στο σχολείο.

Οταν η νονά ερχόταν με τη βοηθό της να μας επισκεφθεί στη γειτονιά όλα τα παιδιά έτρεχαν «σύρμα: η δεσποινίς Ιουστίνη είναι, φέρνει καραμέλες». Κι εγώ μοίραζα το σακουλάκι στους φίλους μου προς απογοήτευση της μικρής μου αδελφής, που έλπιζε πως θα τις ροκανίζαμε για ένα μήνα τουλάχιστον.

Η νονά ήταν όμορφη, είχε λεπτή διάφανη επιδερμίδα και μιλούσε με την τραγουδιστή επτανησιακή προφορά της. Με αποκαλούσε «κοντεσσίνα» της και μου χάιδευε τα μαλλιά, με κοίταζε στα μάτια και με λάτρευε. Μου έφερνε φορέματα οργάντζες, παπούτσια, παιδικές τσαντούλες απο τα ταξίδια της στην Αθήνα.Με αγαπούσε και με θεωρούσε το δικό της κοριτσάκι που δεν είχε γεννήσει καθώς δεν παντρεύτηκε για να αφοσιωθεί στον αδελφό της , το Μητροπολίτη.

Ανήμερα της Αγίας Ιουστίνης, κατά το απογευματάκι η μαμά με έντυνε περίλαμπρα και μου έβαζε ένα τεράστιο λευκό φιόγκο στην αλογοουρά . Αγόραζε μια βυσσινάδα, ένα λικέρ, ίσως σοκολατάκια απο του Σκιαδά και πηγαίναμε στο δεσποτικό. Το δεσποτικό ήταν τριόροφο, ήταν μεγαλόπρεπο και φάνταζε σπουδαίο στα παιδικά μου μάτια.

Η νονά μας δεχόταν στις σάλες υποδοχής του δεσποτικού, η βοηθός της μας κερνούσε γλυκό του κουταλιού. Κι όλο με χάιδευε και με ρωτούσε για τις εντυπωσεις μου απο το σχολείο κι όλο μου έλεγε πως έπρεπε να παντρευτώ. Να πατρευτώ ένα πρίγκηπα , μου σύστηνε αδιαλείπτως.

Αφού μιλούσαν με τη μαμά με πολύ χαμηλή φωνή για να μην ενοχλείται ο σεβασμιότατος, (το δεσποτικό ήταν όλο σουτ και σουτ) ερχόταν η ώρα να πάω να τον συναντήσω. Η μαμά δεν ερχόταν στο γραφείο του, καθόταν με τη νονά στη σάλα. Ο διάκονος με έπαιρνε απο το χέρι και με οδηγούσε στο περίλαμπρο γραφείο του Δωρόθεου. Εγώ έκανα 9 μετάνοιες κι έπαιρνα ευλογία.

Ο νονός (έτσι τον έλεγα κι ας ήταν μόνο ο αδελφός της νονάς) μου μιλούσε πάντα για τις αρετές της Ιουστίνης, της παρθενομάρτυρος αλλά και της δικής του αδελφής Ιουστίνης Παλλαδηνού. Και μου έλεγε πως όφειλα να τιμήσω στη ζωή μου αυτό το σπουδαίο όνομα με τη βαρειά παρακαταθήκη. Αντιλαμβανόμουν πως ήμουν ένα ξεχωριστό κοριτσάκι, λόγω του ονόματος.

Αργότερα, όταν πήγα ως φοιτήτρια στην Αθήνα είχε μόλις εκδοθεί το «Κουαρτέτο» του Λόρενς Ντάρελ με την Ιουστίνη να φιγουράρει στον πρώτο τόμο. Το όνομά μου έγινε περιζήτητο, αγόρια και κορίτσια με θαύμαζαν γι αυτό. Ενιωθα να φουσκώνω απο περηφάνεια.

Το όνομά μου που με δυσκόλεψε στην παιδική ηλικία τελικά συνοδεύτηκε  με εκείνη την υπέροχη νονά και με την ξεχωριστή μελωδική του κατάληξη. Ηταν συνώνυμο  με αυτοκράτορες και με μοιραίες γυναίκες, με το μακρήσιο ντε Σαντ και άλλες δημιουργικές γραφές.

Σήμερα στο μακρινό και ξένο Καναδά ονομάζομαι Justine (Ζυστίν) και έχω ένα κανονικό συνηθισμένο όνομα. Κάθε χρόνο γιορτάζω τις αναμνήσεις μιας παιδικής γιορτής που με έκανε να νιώθω ξεχωριστή γιατί αγαπήθηκα πολύ και αγάπησα την μακαριστή νονά μου, Δέσποινα Ιουστίνη Παλλαδηνού!