Θεία Κατερίνα: Μάνα Κουράγιο!

Στο σπίτι μας στη Λευκάδα είχαμε μάθει να τιμάμε την οικογένεια . Να αγαπάμε και να σεβόμαστε τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας, καθώς η μαμά είχε μια τεράστια αγκαλιά για όλους.

 

Αγαπημένη ξαδέλφη απο δύο σόγια και δύο καταβολές υπήρξε στη ζωή της η θεία Κατερίνα Φραγκούλη. Παντρεμένη με τον επιχειρηματία θείο Πάνο Φραγκούλη, υπήρξε μέρος της αγαπητικής μας καθημερινότητας στη Λευκάδα.

 

Η μαμά την αγαπούσε ιδιαίτερα τη θεία Ρίνα-Κατερίνα γιατί καταγόταν απο την Εγκλουβή και ήταν μοναχοκόρη ενός ζευγαριού, που η ίδια εκτιμούσε και λάτρευε. Κάθε χειμώνα που οι γονείς της Κατερίνας κατέβαιναν στη Λευκάδα η μαμά έκανε επίσημες απογευματινές επισκέψεις στο ωραίο σπίτι τους.

 

Τη θεία Κατερίνα τη θυμάμαι απο πολύ μικρό κορίτσι, σχεδόν βρίσκεται στις πρώτες μου αναμνήσεις, καθώς είχε ένα αγόρι στην ηλικία μου , το Διονυσάκη και πολλές φορές τα απογεύματα μας πήγαινε η μαμά να παίξουμε μαζί του. Θυμάμαι το όμορφο σαλόνι της απο μπαμπού (ίσως το πρώτο στη Λευκάδα) και τα μοναδικά παιχνίδια του Διονυσάκη. Εκείνος είχε τραινάκι, αυτοκινητάκι σιδερένιο που άνοιγαν οι πόρτες του και γύριζε το τιμονάκι...

 

Εμείς τον αγαπούσαμε το Διονυσάκη που έμεινε καθηλωμένος απο μια άγνωστη ασθένεια (απόρροια υψηλού πυρετού και αυτοάνοσου) και εξασθένησε σιγά-σιγά, πετώντας μια ανυποψίαστη μέρα στα ουράνια.

 

Και η θεία Κατερίνα ντύθηκε στα μαύρα, τα μάτια της ήταν διαρκώς κατακόκκινα. Και παρότι είχε αποκτήσει ήδη το δεύτερο γιό της το Σάκη, όταν την επισκεπτόμασταν στο σπίτι της ή ερχόταν εκείνη στο δικό μας, την άκουγα να παίρνει παράμερα τη μαμά και να της λέει με παράπονο: «Μαρία μου, αν ζούσε ο Διονυσάκης μου... αν ζούσε...».

 

Και τα μάτια της βούρκωναν κι έβγαζε το λεπτό κεντημένο μαντηλάκι της και τα σκούπιζε...Κι όλο βρεχόνταν απο δάκρυα τα μάτια της.

 

Ετσι την είχα στο μυαλό μου, σαν μια λυπημένη ομορφογυναίκα με λευκή επιδερμίδα και ωραίο λεβέντικο παράστημα, που λύγιζε στις θύμησες και αναστυλωνόταν για να συνεχίσει τη ζωή της απο κεί που την έκοβε κάθε φορά η μοίρα...

 

Και ο πατερούλης μας έπαιρνε τα Ψυχοσάββατα στο νεκροταφείο και διαβάζαμε πάντοτε τρισάγιο στο συνομήλικό μου Διονυσάκη, στον παιδικό του τάφο, το στολισμένο με φρέσκα λουλούδια.

 

Τα χρόνια πέρασαν, η θεία Κατερίνα έδωσε ζωή σε τρία αγόρια εν συνόλω (τον Σάκη, το Γιάννη και τον Γιώργο). Στην πορεία έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο Πάνο Φραγκούλη, παίρνοντας η ίδια τα ηνία της οικογένειας και της οικογενειακής επίχείρησης «Ποτοποιία Φραγκούλη».

 

Με την αποδημία μου χαθήκαμε, δεν περνούσα συχνά απο το μαγαζί της, αν και πέρισι έκανα μια στάση για να δώ εκείνο το αλαβάστρινο πρόσωπο με τα μεγάλα καστανά μάτια και την αριστοκρατική έκφραση. Ηταν σα να μην είχαμε χαθεί ποτέ, σα νάμουν επισκέπτρια τακτική της καθημερινότητάς της. Αυτή η αξία της οικογενειακής μας σύνδεσης μου ξύπνησε εκείνο το μοναδικό αίσθημα του «ανήκειν». Α! Η θεία Κατερίνα, η δική μου θεία Κατερίνα...

 

Πρόσφατα, ένας απρόσμενος ηθελημένος θάνατος συγκλόνισε τη ζωή της. Ο μικρός της γιός, ο Γιώργος έφυγε ξαφνικά παίρνοντας μαζί του της ζωής του τους πολλαπλούς πόνους. Εφυγε απελευθερώνοντας τον αλύτρωτο εαυτό του απο τη βάσανο που λέγεται ζωή. Ενα ιδιαίτερο πλάσμα, ένα σπάνιο αγόρι, ένα συνεσταλμένο παιδί που δεν ξανοιγόταν σε όλους.

 

Η θεία Κατερίνα έμεινε αγέρωχη να αντέξει κι αυτόν τον αβάσταχτο πόνο όπως τόσους άλλους στη ζωή της. Ομορφη, αυθεντική, αυτοελεγχόμενη, καλείται να εξορθολογίσει τα πένθη της ζωής της, βάζοντας τα δυνατά της να σταθεί δυνατή πλάι στο Σάκη, το Γιάννη, τις νύφες  και τα υπέροχα εγγόνια της.

 

Η θεία Κατερίνα, η αγαπημένη ξαδέλφη της μαμάς, η αριστοκράτισσα στους τρόπους, η μητριαρχική γυναίκα, είναι το πρότυπο της Λευκαδίτισσας μάνας, που δεν κρατάει πιά στο κεφάλι τις πινιάτες με το νερό. Μόνο κρατάει το βάρος της ζωής ισορροπώντας το με τις προσμονές που της επιφυλάσσει το μέλλον...

 

Γιατί το αγέρωχο βλέμμα της συνεχίζει να αττενίζει το μέλλον!

Κι αυτή είναι η πολύτιμη ιδιατερότητα της μάνας-κουράγιο!

 

Θεία Κατερίνα, να ξέρεις σ΄αγαπώ!

 

Η δική σου Ιουστίνη