Τώρα που δεν χωράς πιά στην αγκαλιά μου!

Σήμερα ο Αλέξανδρος κλείνει τα τριάντα του χρόνια κι εγώ βρίσκομαι καθισμένη στο βαγόνι της μνήμης φέρνοντας στο νου μου όσα υπέροχα μου χάρισε η γέννηση και το μεγάλωμα του μοναχογιού μου.


Η αλήθεια είναι ότι όταν έμαθα πως ήμουν έγκυος φοβήθηκα την ευθύνη, ένιωθα ανίσχυρη μπροστά στο θαύμα της ζωής,έγινα σχεδόν φοβική με την ανάληψη της υπόθεσης να μεγαλώσω και να καθοδηγήσω το πλάσμα που πλέον θα εξαρτιόταν απο μένα ή μάλλον απο μας, τον πατέρα του και μένα.


Η γέννα του Αλέξανδρου ήταν μια περιπετειώδης ιστορία, που με κράτησε σε ωδύνες τοκετού για δύο σχεδόν μέρες, αλλά όταν εκείνο το πλασματάκι γλίστρησε κι ακούστηκε το κλάμα του, όταν τα σκούρα του ματάκια άνοιξαν κοιτώντας γύρω, όλα ξεχάστηκαν. Τον κράτησα στην αγκαλιά μου κι έγινε το θαύμα να χτυπούν οι καρδιές μας στον ίδιο ρυθμό.


Οι πρώτες μέρες της επιστροφής στο σπίτι πέρασαν μέσα σε σύννεφο ευτυχίας. Ο Αλέξανδρος ήταν ένα μωρό που είχε μια κανονικότητα στη συνπεριφορά και όλο γελούσε με εκείνο το αντανακλαστικό χαμόγελο που ξέφευγε απο τα κερασένια του χειλάκια αβίαστα κάνοντας το προσωπάκι του να λάμπει.

Τα πάμπερς, τα αποστειρωμένα μπουκάλια, τα μπανάκια το βράδυ, οι αγκαλιές για να ξεχαστούν οι κολικοί...έγιναν η ρουτίνα μου. Η αδερφή μου κι εγώ ήμασταν δοσμένες στο νήπιο που το παρατηρούσαμε σε κάθε άκουσμα της αναπνοής του. Αυτή η άρρηκτη σχέση άρχισε να δυναμώνει και να με κρατάει αιχμάλωτη της ύπαρξης που κουνούσε χεράκια και ποδαράκια περιμένοντας το φαγάκι του και την αγκαλιά.


Όταν ήρθαν οι γονείς μου στο Μόντρεαλ να μας επισκεφθούν το 1990 άρχισαν οι βόλτες με το καροτσάκι και αυτή η περηφάνεια γονιών και παππούδων ήταν  τόσο έντονη, φώναζε απο μακριά ΕΥΤΥΧΙΑ. Κι όταν χρειαζόταν να τρέξω έξω σε δουλειές το προσωπάκι του Αλέξανδρου ερχόταν μπροστά μου και βιαζόμουν να γυρίσω σπίτι να πάω στην κούνια του να αναπνεύσω το άρωμά του. Ένα σύννεφο απόλυτης παράδοσης σε αυτό το πλάσμα με τύλιγε και ήξερα καλά πως ήταν η κορύφωση της ζωής μου.


Ο Αλέξανδρος μεγάλωνε όμορφα και ήρεμα, ήταν ένα παιδάκι που ξυπνούσε με χαμόγελα και πιανόταν στην κούνια του χορεύοντας. Του άρεσε να του διαβάζουμε παραμύθια κι εκείνος να δείχνει με το χεράκι του τις εικονογραφίες εξηγώντας ότι καταλάβαινε κι ας μην είχε αρχίσει να μιλάει ακόμη.


Πριν αρχίσει το σχολείο τον πηγαίναμε απο το Πάσχα στη Λευκάδα στους παππούδες του κι εκείνος τα καλοκαίρια μεγάλωνε στην αγκαλιά της γιαγιάς του παίζοντας στο σοκάκι με τα παιδιά της γειτονιάς. Γινόταν ένας κανονικός Λευκαδίτης που χαιρόταν την ανεμελιά της πατρίδας χτίζοντας δεσμούς φιλίας με τα παιδιά της πόλης όπου είχα μεγαλώσει κι εγώ.

Τα γενέθλιά του στη γειτονιά έγιναν ξακουστά. Παραγγέλναμε μια τεράστια τούρτα με όλες τις παραστάσεις που μπορούσες να φανταστείς (ανάλογα με τη μόδα της εποχής) και συνέρρεαν όλοι φίλοι του με τις μαμάδες τους να μοιραστούμε το σβήσιμο των κεριών. Κύπελα με κάθε λογής χυμούς, πλαστικά πιάτα με κομματάκια απο την τούρτα περιφέρονταν στο σοκάκι που ήταν ο τόπος του πάρτυ.


Ο θείος του ο Αποστόλης κατέβαινε από την Αθήνα στη Λευκάδα για ένα Σαββατοκύριακο με την Africa Twin να τον πηγαινοφέρνει βόλτες κι εκείνος απολάμβανε αυτή την πολιορκία της αγάπης από όλους μας, γονείς, θείους, παππούδες και την λατρεμένη γιαγιά του.


Όταν άρχισε να πηγαίνει κανονικά στο γαλλικό δημοτικό Stanislas ο Αλέξανδρος χωρίς να μιλάει ούτε λέξη γαλλικά μέσα σε μία χρονιά, εκείνη του Νηπιαγωγείου, έμαθε τη γλώσσα και ήρθε πρώτος στην τάξη του, κι απο κεί συνέχισε να είναι λαμπρός στα μαθήματα κατακτώντας δημοφιλία ανάμεσα στους συμμαθητές του.


Τα γενέθλιά του έγιναν θρυλικά καθώς κάθε χρόνο καλούσαμε όλη την τάξη του κι έτσι δεν έλειπε κανένας απο τα πάρτυ της χαράς, όπου σμίγαμε με τους φίλους του αλλά και τα παιδιά των φίλων μας. Αυτά τα γενέθλια ήταν οι πιό χρωματιστές στιγμές της ζωής μας και η μνήμη βουτάει με επιθυμία στις εικόνες...


Η μεγαλύτερη χαρά ήταν να τον φέρνω απο το σχολείο , όπου ανοίγαμε το ραδιόφωνο και παίζαμε ελληνικές μουσικές. Πάντα κάναμε το γύρο της γειτονιάς κι έναν ακόμη γύρο για να χορτάσουμε μουσικές. Κι ο Αλέξανδρος έμαθε να εκτονώνει τις δύσκολες ώρες του ακόμη κι όταν μεγάλωσε οδηγώντας κι ακούγοντας τις μουσικές του.


Παρότι μοναχοπαίδι ήταν παιδί της ομάδας γι αυτό διέπρεψε στα ομαδικά σπόρ, από χόκεϊ μέχρι ποδόσφαιρο, ενώ οι φίλοι και οι συμμαθητές του τον λατρεύουν για την δοτικότητά του και την συμπαράσταση σε κάθε στιγμή της κοινής ζωής τους. Ποτέ δε πίστευα πως ένα μοναχοπαίδι θα ήταν τόσο γενναιόδωρο στην ανθρώπινη σχέση.


Ο Αλέξανδρος ήταν ένα παιδί εύκολο, ευπροσήγορο, ευγενικό, λεπτό στους τρόπους που προσπαθούσε να μην στεναχωρήσει κανένα. Με τη δική του καθοδήγηση με έμαθε να αντιμετωπίζω τη ζωή με ένα λελογισμένο τρόπο. 

Έγινε δάσκαλός μου στις δυσκολίες μου, έγινε παρηγορητής μου στο μεγάλο μου πόνο όταν έχασα την λατρεμένη αδελφή μου και θεία του. ¨Ηταν εκείνος που με σήκωσε απο το κρεβάτι της μελαγχολίας λέγοντάς μου : Τώρα θέλω πίσω τη μαμά μου...


Πολλές ιστορίες μας συνδέουν άρρηκτα στο πέρασμα των χρόνων, ιστορίες που κράτησα με ημερολογιακή πιστότητα απο τη γέννησή του. Και όλα τα αναμνηστικά αυτής της σχέσης που σήμερα γίνεται τριάντα χρονών τα φύλαξα μέσα στο μπλέ μπαούλο της προσωπικής του ιστορίας.


Σήμερα είναι 30 χρονών και η ζωή ξανοίγεται μπροστά του γεμάτη υποσχέσεις.


Χρόνια πολλά Αλέξανδρε, της ζωής μου πολύτιμο πλάσμα, της ύπαρξής μου συνέχεια, της μέρας μου ήλιε φωτεινέ!


Σου εύχομαι ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ και ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ στον ωραίο δρόμο της δεκαετίας που διανύεις!


Η μαμούλα!