Ηλίας Φραγκούλης: Έφυγε ο Εραστής της Εγκλουβής!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Έφυγε μετά από σκληρή μάχη με τον αόρατο και επίμονο εχθρό, το χρόνιο διαβήτη, ο πρώτος ξάδελφος του πατέρα μου, Ηλίας Φραγκούλης. Με καταγωγή από την Εγκλουβή όπου γεννήθηκε το 1945 υπήρξε το μεσαίο αγόρι της οικογένειας του μπάρμπα-Κωστάγγελου και της Κυριακούλας Φραγκούλη.

Ο Ηλίας ήταν το πιό χαρούμενο παιδί από όλα τα πρωτοξάδελφα του πατέρα μου. Πάντα με περιπαικτικό χιούμορ, πάντα με τα αστεία του, πάντα με τα γέλια του πλημμύριζε το σπιτικό μας, όταν γυρνούσε από τα καράβια στη Λευκάδα κι έμενε μαζί μας για λίγες ώρες. Τον λάτρευα απο μικρή γιατί ήταν αλέγρος, χαριτωμένος και πολύ φιλικός με μας τα παιδιά, που μας έπαιρνε στην αγκαλιά του και μας στριφογύριζε ψηλά και μας απογείωνε με τα τόσα παιχνίδια του.

Ο Ηλίας ήταν ο ‘συγγενής’ του πατερούλη, έτσι τον αποκαλούσε χαϊδευτικά δημόσια και ιδιωτικά. Δεν ήταν φτιαγμένος για τη σκληρή ζωή των καραβιών κι έτσι κατέληξε στη Λευκάδα, όπου ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τη Λισάβω.

Θυμάμαι σαν τώρα όταν ήρθε να αναγγείλει στους γονείς μου ότι σκέφεται να ζητήσει το χέρι μιας κοπέλας, μοδίστρας στο επάγγελμα με καταγωγή από την Καρυά. Η μητέρα μου έτρεξε να ρωτήσει τους γείτονες αν ήξεραν την οικογένεια και τι μέρος του λόγου ήταν. Οι συστάσεις δόθηκαν, οι γονείς ενέκριναν κι έτσι πολύ σύντομα η Λισάβω με το πανέμορφο πρόσωπο και το υπέροχο σώμα έφερε το Mary Quant look στην οικογένεια.

Τους θαύμαζα έτσι όμορφοι και νέοι που ήταν και που κρατιόνταν από το χεράκι όταν πήγαιναν βόλτες στην αγορά. Ο Ηλίας με τις φαβορίτες του και η Λισάβω με τα μίνι φουστανάκια της και με το τσάρλεστον μαλλί. Ένα ζευγάρι που προσωποποιούσε τη μόδα της γενιάς του 70 είχε μπει στη ζωή μου και η Λισάβω έμελλε να γίνει η αγαπημένη θεία μου.

Συντομα έγινε ο γάμος τους με όλα τα έθιμα, με τη νύφη να φοράει τούλινο νυφικό, ενώ εγώ και η Ρούλα Βανδώρου είχαμε ντυθεί παρανυφάκια. Ακόμη στο σπίτι σώζεται το υπέροχο λευκό πανέρι με το οποίο μοίραζα ροδοπέταλα και ρύζι για τα ‘καλορρίζικα’. Το λευκό στεφάνι με ραμμένα τούλινα τριαντάφυλλα συμπλήρωσε το λευκό φουστάνι μου από οργάντζα ενισχυμένο με φουρό, παρακαλώ.

Ο Ηλίας και η Λισάβω έγιναν τα πιό αγαπημένα μας ξαδέλφια, πηγαινοερχόμασταν στο σπίτι τους κι εγώ παρακολουθούσα τη νεαρή θεία μου να μαθαίνει μοδιστρική στις μαθήτριές της που ερχόνταν κυρίως από την Απόλπαινα.

Ο Ηλίας παρότι την κοπάνησε από την ορεινή Εγκλουβή για να βρει καλύτερη τύχη εκτός συνόρων, γυρνούσε κάθε Σαββατοκύριακο στο πατρικό χωριό να δει και να φροντίσει τους γονείς του. Πήγαινε πάνω στα αμπέλια, στα χωράφια και στα φακοχώραφα να καλλιεργήσει και να περισυλλέξει τους καρπούς της άγονης γής κι αυτό έγινε η χαρά του.

Προσλήφθηκε στο Νοσοκομείο της Λευκάδας ως θυρωρός κι από το μετερίζι του έδωσε μάχες να βοηθήσει συγγενείς και φίλους για να λάβουν περίθαλψη. Πάντα χαρούμενος και γελαστός στην είσοδο έκανε παρηγοριά σε γνωστούς και αγνώστους, προσφέροντας τη ζωντάνια και το ανεξάντλητο χιούμορ του. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες τον λάτρευαν , η γειτονιά τον αγαπούσε, όλος ο κόσμος γνώριζε την δοτικότητά του. Εγινε το αγαπημένο πρόσωπο της Λευκάδας μέσα από τη δουλειά του και όλοι τον χαιρετούσαν με σεβασμό.

Ο Ηλίας και η Λισάβω συμπαραστάθηκαν στο μεγάλο μας πένθος για την αδελφή μου, πηγαινοερχόνταν με τα γλυκά τους λόγια και τα καλούδια τους στο σπίτι μας προσφέροντας τον ώμους τους να γείρουν οι γονείς μου να βρουν παρηγοριά για την απώλεια.

Εμένα με περιποιόταν ιδιαίτερα γιατί ήταν δεινός ζαχαροπλάστης και κάθε που έφτανα στη Λευκάδα μου ετοίμαζε το καλοκαιρινό γλυκό με τον ανανά και την κρέμα βάζοντας όλη του τη μαεστρία. Γιατί και στη ζαχαροπλαστική διέπρεπε.Με όποια ασχολία καταπιανόταν γινόταν άριστος...

Ο Ηλίας με τη Λισάβω έκαναν δύο αγόρια, τον Κώστα και τον Τζίμμη, που τα λατρέψαμε από μικρά και ποτέ δεν λείψαμε από τις γιορτές τους. Έγινε παππούς με την Μαριλένα του Κώστα να είναι η πριγκίπησσά του και να της κάνει όλα τα χατίρια. Ο πρωτότοκος Κώστας έγινε σοβαρός και ο Δημήτρης-Τζίμμης πήρε την αλεγρία και την κοινωνικότητα του πατέρα του. Είναι ξάδελφος και στενός φίλος μου.

Ο Ηλίας έφυγε από την Εγκλουβή αλλά ποτέ δεν την εγκατέλειψε. Ακόμη κι όταν πέθαναν οι γονείς του, εκείνος συνέχιζε να επισκέπτεται το πατρικό χωριό και να καλλιεργεί τη γή του. Την τελευταία φορά που επισκεφθήκαμε το χωριό μαζί πέταγε από τη χαρά του. Ενώ φύγαμε από τη Λευκάδα με το υποστήριγμα του μπαστουνιού όταν φτάσαμε στο κοινό λιοστάσι της οικογένειας, πέταξε τη μαγκούρα και ξεχύθηκε στη χλόη να κόψει άγρια λάχανα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ανεπιτήδευτη αγάπη για τα πατρώα χώματα. Ήταν ένα δέσιμο πρωτόγονο ,μοιραίο, μια αναπόδραστη σχέση με τις ρίζες του, που λάτρευα να παρακολουθώ και να καταγράφω.

Ο Ηλίας τώρα θα περιπλανάται στους ουρανούς, θα συναντήσει τους γονείς και την οικογένεια, θα μας κοιτάζει από ψηλά. Και πάντα το βλέμμα του θα είναι στραμμένο στην οικογένειά του στη Λευκάδα, αλλά και στην Εγκλουβή που στέκεται εκεί περικλεισμένη από βουνά αλλά με κορυφές ελεύθερες και αιώνιες.

Καλό σου ταξίδι, να μου φιλήσεις το συγγενή σου και να μας θυμάσαι. Να μας αγαπάς! Είναι μακρύ κι αιώνιο το ταξίδι της φυγής!!!