Μαμά, Μαμούλα!!!

Η μητρότητα δεν ήταν κάτι που με συγκινούσε ως κορίτσι. Ίσως επειδή έβλεπα τη μάνα μου να είναι τόσο αφοσιωμένη σε μας τα τρία της παιδιά και να μην έχει χρόνο για τον εαυτό της, ίσως επειδή τα όνειρά μου ήταν περιστραμμένα γύρω απο μια φιλόδοξη καριέρα.

Ωστόσο, ευλογήθηκα να γίνω μάνα στις 23 Μαίου 1990 όταν προέκυψε αυτό το μελαχροινό αγόρι που ακούει στο όνομα Αλέξανδρος. Εκτοτε δεν υπήρξε επιστροφή! Η Ζωή μου έγινε ένα δρόμος που φωτίστηκε από αυτή τη μοναδική ύπαρξη, ένα λιλιπούτειο πλασματάκι που εξαρτιόταν μόνο απο μένα.

Το μπεμπεδίστικο άρωμα με κυνηγούσε παντού, το εξαρτημένο βλέμμα, τα αθέλητα χαμόγελα που σκορπούσε έγιναν το κύριο κεφάλαιο της ύπαρξής μου. Παρότι στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποιήσει, αυτό το μικρό πλάσμα διείσδυσε σε κάθε ίνα του μυαλού και του κορμιού μου. Κι ενώ φαινόταν πως το ένα σώμα , το δικό μου δηλαδή που κυοφορούσε, έγινε δύο, τελικά τα δυό σώματα έχουν γίνει ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ μέσα στην πορεία των χρόνων.

Πρέπει να πω ότι η σχέση ήταν ενστικτώδης στην αρχή , μα άρχισε να παίρνει την αληθινή της διάσταση όταν άρχισε η μεταξύ μας συνεννόηση. Γι αυτό θεωρώ ότι μητέρα δεν είναι αυτή που γεννάει ένα παιδί, αλλά αυτή που το μεγαλώνει. Αυτή που ξενυχτάει με τους κολικούς του, αυτή που του μαθαίνει να περπατάει, να μιλάει, αυτή που το αφουγκράζεται στις χαρές και τις στεναχώριες του. Μάνα είναι αυτή που ζει την κοινή εμπειρία της ανατροφής ενός παιδιού.

Ετσι μεγάλωνε ο Αλέξανδρος το χειμώνα στο Μόντρεαλ και τα καλοκαίρια στη Λευκάδα, που τα περνούσε με τους γονείς μου και προπάντων με τη λατρεμένη γιαγιά του τη Μαρία. Κι ενώ οι δυό τους είχαν αναπτύξει την απόλυτα εξαρτημένη σχέση, όταν κατέφθανα εγώ , εκείνος κολλούσε πάνω μου σα να ξεχνούσε πως η γιαγιά του τον κανάκευε μέχρι χθές. Η μητέρα μου τότε έλεγε και η φωνή της αντηχεί στα αυτιά μου μέχρι σήμερα: «Ντύσε με , χτενίσε με , ξέρω ποιά είναι η μάνα μου»...

Έτσι, λοιπόν, μεγάλωνε εκείνος και μεγάλωνε η αγάπη μου για εκείνον. Και γινόταν μια θάλασσα πλατειά, απέραντη, ένας γαλανός ωκεανός που με δρόσιζε... Ο Αλέξανδρος με αποκαλούσε «μαμά» . Η μάνα μου του έλεγε να με αποκαλεί χαϊδευτικά «μανούλα», μα εκείνος συνέχιζε να με λέει «μαμά, μαμούλα». Ποτέ δεν παραδέχτηκε πως θα άλλαζε αυτή την πολύτιμη δισύλλαβη λέξη με τα δύο «μα» σε μάνα και μανούλα. Η ‘μάνα’ του έμεινε για πάντα μια άγνωστη λέξη γιατί μεγάλωσε σε γαλλόφωνο περιβάλλον και τα ακούσματά του δεν υποχωρούσαν στις προτροπές της γιαγιάς.

Ο Αλέξανδρος έγινε ένας πολύ ανεξάρτητος νεαρός άντρας. Κι όσο εκείνος αποκτούσε την ανεξαρτησία του με τη δική μου υποστήριξη ,τόσο εγώ χανόμουν στην εξάρτηση με αυτό το πλάσμα που με έμαθε να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Πρέπει να πω ότι πολλές φορές στις αγωνίες μου μέσα, ανατρέχω στα λόγια του που ήταν σοφά και μετρημένα. Σκέφτομαι τις δικές μας στιγμές, τα τρεχαλητά του, τις φωνούλες του και τα καμώματά του... Αναπολώ την παιδική του ηλικία, γιατί μοιραία περιείχε την εξάρτησή του απο τη δική μου ύπαρξη.

Τώρα ο Αλέξανδρος είναι ώριμος. Εχει συνδέσει τη ζωή του με την πανέμορφη  Λέξια και σχεδιάζουν να κάνουν τη δική τους οικογένεια. Κι ενώ εκείνος θα έχει ξεφύγει πλήρως απο την μητρική εξάρτηση, εγώ θα ονειρεύομαι εκείνες τις κρυφές αγκαλιές που μου κόπο ξέκλεβα ακόμη κι όταν ήταν μικρός...Γιατί ο Αλέξανδρος δεν ήταν ο τύπος της αγκαλιάς, ήταν αντράκι ...

Θέλω να πω Χρόνια Πολλά σε όλες τις Μαμούλες του κόσμου. Το πιό μεγάλο εύρημα στην ανατροφή ενός παιδιού είναι να το ΑΚΟΥΤΕ. Και να μην προσπαθήσετε ποτέ να του αλλάξετε τον τρόπο, γιατί ο δικός του τρόπος είναι ο μόνος αληθινός τρόπος της ΑΓΑΠΗΣ.

Μαμά, Μαμούλα θα ηχεί σαν μελωδία πάντα στα αυτιά μου ο δικός του τρόπος!

 Τζουστινάκι