Η Ευγενία Μανωλίδου στο Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ για την ενίσχυση των Ελληνικών σχολείων!

 

Πρώτη καλεσμένη στη νέα σειρά «Δυναμικές Γυναίκες», που εγκαινίασε το Λύκειον των Ελληνίδων Μοντρεάλ την Κυριακή,  ήταν η Ευγενία Μανωλίδου, διευθύντρια της «Ελληνικής Αγωγής», σχολής διδασκαλίας αρχαίων ελληνικών, φιλοσοφίας και ιστορίας που εδρεύει στην Αθήνα.

Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε για τη συγκέντρωση χρημάτων προκειμένου να ενισχυθούν τα ημερήσια και Σαββατιανά σχολεία της Ελληνικής Κοινότητας Μείζονος Μοντρεάλ, ήταν παρούσα η πρέσβης της Ελλάδας στον Καναδά, Κωνταντίνα Αθανασιάδου , η οποία αναφέρθηκε στην  επέτειο του Έπους του 1940, τονίζοντας τη σημασία του ηρωισμού των Ελλήνων που πρόταξαν τα στήθη τους για να μην υποταγούν στο Φασισμό.

Η Ευγενία Μανωλίδου με τη χαρισματική της προσωπικότητα και με αφορμή το Έπος του 40 στην ομιλία της αναφέρθηκε στη διαχρονική αυτοθυσία των Ελλήνων μέσα στους αιώνες για την ελευθερία της πατρίδας.

Αρχίζοντας από τις τιτάνιες μάχες των αρχαίων Ελλήνων κατά των Περσών τόσο στη μάχη του Μαραθώνα όσο και της Σαλαμίνας, τόνισε : «Ξαφνικά όμως αντήχησε πρώτος ο παιάνας των Ελλήνων, και η σάλπιγγα του Ευρυβιάδη σήμανε την έφοδο, κι επανέλαβαν το σινιάλο οι σάλπιγγες των στρατηγών, και αναβοήσαν τα πληρώματα:

 «Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών».

  Η Ευγενία Μανωλίδου έφτασε στο «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα και των 300, αναφέροντας πως ο πατριωτισμός των Ελλήνων τους ωθούσε σε παράλογη τόλμη, που μπορούσε να εξουδετερώσει τους αριθμητικά ανώτερους εχθρούς τους. Σημείωσε  δε πως οι αρχαίοι Έλληνες πήγαιναν στις μάχες με παιάνες, ενώ οι Πέρσες έτρωγαν μαστίγιο για να πολεμήσουν.

Στη συνέχεια, η Ευγενία Μανωλίδου αναφέρθηκε στη θλιβερή άλωση της Πόλης, σημειώνοντας πως ο τελευταίος Παλαιολόγος δεν παραδόθηκε στον Μωάμεθ παρά τις δελεαστικές του προτάσεις το θλιβερό 1453, οπότε άρχισε η σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων.

Ο λόγος της έφτασε στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 όπου μια χούφτα ήρωες- οι Έλληνες, τα έβαλαν με την Οθωμανική αυτοκρατορία, ξηλώνοντας με τους αγώνες τους τον Οθωμανικό ζυγό. Η ομιλία της άγγιξε το Αλβανικό Έπος, τονίζοντας πως οι Έλληνες του 40 όρμησαν στο μέτωπο φωνάζοντας «Αέρα», διεκδικώντας δηλαδή με τα πενιχρά τους μέσα την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας με ένα ΟΧΙ στην υποταγή στον Ιταλογερμανικό Άξονα.

Η πρόεδρος του Λυκείου των Ελληνίδων Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη μίλησε για την προσωπικότητα της προσκεκλημένης Ευγενίας Μανωλίδου, τονίζοντας το πέρασμά της απο την επιτυχημένη μουσική πορεία στην υπεράσπιση της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας αφότου ανέλαβε τα ηνία της Ελληνικής Αγωγής. Η Γενική Γραμματέας Ελένη Δρακοπούλου παρουσίασε την εκδήλωση στην οποία παρευρέθηκαν η πρέσβης της Ελλάδας στον Καναδά Κωνσταντίνα Αθανασιάδου, ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Μιχάλης Γαβριηλίδης, η ομοσπονδιακή βουλευτής Αννυ Κουτράκη, οι δημοτικοί σύμβουλοι Μαίρη Ντέρος, Αγλαϊα Ρεβελάκη και ‘Εφη Γιάννου-Καρμίρης ο προπονητής της νέας ακαδημίας ποδοσφαίρου του ΠΑΟΚ Αστέριος Θέμελης και άλλοι εκλεκτοί καλεσμένοι.

Οι παρευρισκόμενοι απόλαυσαν την Ευγενία Μανωλίδου να συνδέει τις ένδοξες μάχες των Ελλήνων απο την αρχαιότητα μέχρι το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο,άκουσαν τα αρχαία ρητά που συνδέθηκαν με τις εν λόγω μάχες στην αρχαιοελληνική. Η Ευγενία Μανωλίδου τα μετέφρασε προβάλλοντας τους συμβολισμούς και το βάθος των αρχαίων λέξεων.

Η Ευγενία Μανωλίδου που παρευρέθηκε στο Μόντρεαλ καλεσμένη της Επιτροπής Εράνου της Ελληνικής Κοινότητας προκειμένου να συγκεντρωθούν δωρεές για τα Ελληνικά σχολεία, περιηγήθηκε σε καθημερινή βάση πολλές τάξεις των ημερήσιων σχολείων ΣΩΚΡΑΤΗΣ -ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ αλλά και το Σαββατιανό, ενώ μίλησε με θέμα : «Αρχαία Ελληνικά , η Γλώσσα του Μέλλοντος» στο γκαλά που οργανώθηκε για την ενίσχυση των σχολείων το περασμένο Σάββατο.

 

Με τη δημοτική σύμβουλο Αγλαϊα Ρεβελάκη και τον πρώην πρόεδρο της Κοινότητας του Λαβάλ Κώστα Μυλωνόπουλο

Η πρέσβης της Ελλάδας στον Καναδά Κωνσταντίνα Αθανασιάδου παρευρέθηκε στο γεύμα του ΛΕΜ 

Η Ευγενία Μανωλίδου με τον επιχειρηματία Θεόδωρο Αργύρη

Η Ελληνίδα πρέσβης μίλησε για το Επος του 40

Η πρόεδρος του ΛΕΜ Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη με μια παρέα εξεχουσών γυναικών: Από αριστερά η δημοτική σύμβουλος Μα'ιρη Ντέρος, η δημοτική σύμβουλος Έφη Γιάννου-Καρμίρης, η ομοσπονδιακή βουλευτής Αννυ Κουτράκη, η Ευγενία Μανλίδου και η διευθύντρια τους οργανισμού ΦΙΛΙΑ Ιωάννα Τσουμπλέκα

Η Ευγενία Μανωλίδου με την ομοσπονδιακή βουλευτή Αννυ Κουτράκη

Η πρόεδρος του ΛΕΜ με την πρέσβη της Ελλάδας και την επίτιμη προσκεκλημένη της εκδήλωσης 

Η Γενική Γραμματέας του ΛΕΜ Ελένη Δρακοπούλου παρουσίασε την εκδήλωση 

Με το γενικό πρόξενο Μιχάλη Γαβριηλίδη

Με το ζεύγος Γιώργου και Παναγιώτας Τσίτουρα

Η Λίτσα Πελώνη παρέδωσε εκ μέρους του ΛΕΜ τα δώρα από το Λύκειον

Με τον προπονητή του ΠΑΟΚ Αστέριο Θέμελη

Οι Αναμνήσεις Ενός Πληθωρικού Μαγειριστή

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη 

«Οι αναμνήσεις Ενός Μαγειριστή (εκδόσεις Αρμός)»  είναι το πιό πρόσφατο βιβλίο του μεγάλου σέφ και περιπλανώμενου των γεύσεων, Ηλία Μαμαλάκη. Μου το έστειλε στο Μόντρεαλ, όπου το ξεκίνησα αλλά το ολοκλήρωσα και το ξαναδιάβασα δις στη Λευκάδα το περασμένο καλοκαίρι.

Ο Ηλίας Μαμαλάκης σε αυτό το τελευταίο πόνημα που είναι μαζί τρυφερό, γλυκό αλλά και περιπετειώδες, αυτοβιογραφείται ουσιαστικά κυρίως στον άξονα που συνδέει την ύπαρξή του με τις γεύσεις και τις μαγειρικές του κόσμου.

Ο Ηλίας Μαμαλάκης, πολυταξιδεμένος απο την πρώτη δουλειά του στις εμπορικές επιχειρήσεις, ανέπτυξε νωρίς το αισθητήριο της σύμμειξης των γεύσεων απο τους τόπους που γνώρισε και τις κουζίνες τους, τις οποίες γεύτηκε. Τα μπαχαρικά αποτελούν σημαντική υπόθεση στις κουζίνες αλλά και στην γευστική αισθητική του κορυφαίου μαγειριστή.

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου ο Ηλίας Μαμαλάκης αναφέρεται σε αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση της γεύσης, που όλοι την έχουμε αλλά λίγοι την αναλύουμε στο νου και στους νευρώνες μας. Απο πιτσιρικάς σκαρφάλωνε κι έκλεβε φαγάκια και γλυκά της γιαγιάς καταγράφοντας όμως μέσα στα τρίσβαθα του νου τα περιεχόμενα όσων δοκίμαζε.’Ετσι, λοιπόν, σε κάθε γευστική του ανακάλυψη, αποκαλύπτει τα συστατικά του φαγητού ή του γλυκού-ανάλογα-οδηγώντας τον αναγνώστη στα εσώτερα της μαγειρικής τέχνης.

Οι παιδικές και εφηβικές ιστορίες σε σχέση με το φαγητό και τη γεύση είναι πραγματικά αποκαλυπτικές για τον άνθρωπο, που όχι μόνο έφερε στο τραπέζι μας το ‘Μπουκιά και Συχώριο’ επί σειράν ετών, αλλά ανέπτυξε τη μαγειρική τέχνη των διαφόρων περιοχών της Ελλάδας αλλά και τόπων του κόσμου με εκείνη τη φιλολογική και ιστορική χροιά. Αυτή η ιδιαίτερη χροιά του ιστορικοκοινωνικού υπόβαθρου ανέδειξε τον Ηλία Μαμαλάκη σε ξεχωριστό σέφ της Ελλάδας.  

Όπως γράφει ο ίδιος στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του:

«Με έναν μαγικό τρόπο όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής είναι συνδυασμένα με κάποιο φαγάκι που αποτελεί και το σημείο αναφοράς της κάθε ανάμνησης. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να τα καταγράψω και να τα μοιραστώ μαζί σας. Και μην νομίζετε ότι σας προσφέρω ένα βιβλίο με απομνημονεύματα της ζωής μου. Άλλωστε δεν έχω να διηγηθώ τίποτε συγκλονιστικές εμπειρίες. Ένας καθημερινός άνθρωπος είμαι κι εγώ. Έχω όμως φυλαγμένα στην άκρη μικρά στιγμιότυπα καθημερινής τρέλας που αφορούν το φαγητό και που έχουν πλάκα. Και που πιθανόν να σας βάλουν σε κάποιες δικές σας σκέψεις, ώστε να καταλήξετε στο προσωπικό σας γαστρονομικό προφίλ, ακόμη κι αν αυτό ενδεχομένως δεν ταιριάζει με τις εικόνες που προσπαθούν να επιβάλουν τα ΜΜΕ. Έφαγα και έφαγα στη ζωή μου. Ξόδεψα και ξόδεψα τόσαπολλά, που αν τα είχα αποταμιεύσει, θα είχα τώρα ένα ιδιόκτητο διαμέρισμα 200 τετραγωνικών σε χλιδάτη γειτονιά και ένα σικ συγκρότημα κατοικιών. Όμως, ακόμα στο νοίκι είμαι και – πιστέψτε με – δεν με πειράζει καθόλου».

Τα δέκα διηγήματά του που αποτελούν την επίγευση ενός υπέροχου βιβλίου γραμμένου απο ένα πληθωρικό μαγειριστή. Ιδιαίτερης έμπνευσης και σημασίας είναι η ιστορία του παππού Αντώνη που ερωτεύθηκε τη γιαγιά Διώνη στο ορφανοτροφείο και ξενητεύθηκαν για τη Βοζαμβίκη κάνοντας εκεί τρία παιδιά και ένα στην Ελλάδα μετά την επιστροφή τους. Σε αυτό ακριβώς το διήγημα αναδεικνύεται το αφηγηματικό ταλέντο του Ηλία Μαμαλάκη, που δεν δισταζει να χρησιμοποιήσει το διάλογο με την τριτοπρόσωπη αφήγηση προσθέτοντας την γιαγιαδένια ιστορία όσα γέννησε η πληθωρική φαντασία του. Οι σκηνές του παππού που κυνηγούσε και τον κυνηγούσαν οι ωραίες γυναίκες ώσπου να καταλήξει στη μία και μοναδική Διώνη, θυμίζουν ταινία ελληνικού κινηματογράφου και είναι πραγματικά ζωντανές σα να τις ζεις τώρα.

Η ιστορία της Μπουμπούς ήταν επίσης μια ζουμερή ερωτική περιπέτεια με αποκαλυτπικές λεπτομέρειες ερωτικών συνευρέσεων και γευστικών εκρήξεων.

Όλες μα όλες οι ιστορίες του Ηλία Μαμαλάκη είναι βρεγμένες με χυμούς ερωτικού πάθους αλλά και γεύσεων σε σημείο που να νιώθεις ότι ο έρωτας και το φαγητό είναι έννοιες αλληλένδετες.

Μέσα από το βιβλίο του Ηλία Μαμαλάκη «Οι ιστορίες ενός μαγειριστή» που έχει αυτόν τον έξυπνο τίτλο, ανακαλύπτει κανείς τον περιπετειώδη άνδρα αλλά και  τον άδάμαστο ερωτισμό του που δεν έχει αντικείμενο μόνο τη γυναίκα και το φαγητό, αλλά κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του.

Δεν είναι τυχαία ο μεγαλύτερος σεφ της σύγχρονης Ελλάδας. Είναι αυτός που λατρεύει το φαγητό όσο την ίδια τη ζωή στις διάφορες πτυχές της. Αυτή ακριβώς την αχαλίνωτη και αχόρταγη φαντασία του δεμένη με μπαχάρια εξωτικών τόπων ανακαλύπτει κανείς στις σελίδες του τελευταίου του βιβλίου. Το ανάγνωσμα είναι απόλαυση σαν την κανέλα του ρυζόγαλου που κάθεται στον ουρανίσκο!

Οι τάφοι της Βεργίνας: Η λάμψη ενός βασιλείου που δεν πέθανε ποτέ!

Κείμενα-Φωτογραφίες 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 Όταν φτάσαμε στους τάφους της Βεργίνας, τίποτε δεν προμήνυε πως αυτή η συγκλονιστική ανακάλυψη του αρχαιολόγου Μανώλη Ανδρίνικου το 1977 θα μας άφηνε άφωνους από το μεγαλείο, την δύναμη και τον πλούτο που απέπνεε ο τάφος του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου Β.

 Με τη μέρα να λάμπει έξω στους 35 C, εμείς χωθήκαμε στον Αδη, όπως τον αναπαριστούν οι αρχαίες περιγραφές. Εκεί τυφλωθήκαμε απο το φως που αντανακλούσε το σκοτάδι καθώς το χρυσό σκευοφυλάκιο με τον ήλιο της Βεργίνας αλλά και τα ολόχρυσα στεφάνια των 24 καρατίων μα και η ίδια αρχιτεκτονική του τάφου του Μακεδόνα βασιλέα και των συναφών οικογενειακών τάφων κάλυπτε το σκοτάδι αναπαριστώντας την στιβαρή ιστορία του Φιλίππου του Β’, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

 Οσο κι αν ακούγεται οξύμωρη αυτη η αίσθηση, ήταν ωστόσο αληθινή. Λιποψυχήσαμε μπροστά στον ατέλειωτο πλούτο, τα απίστευτα κτερίσματα, το παλάτι που κατασκευάσθηκε για να ταφεί ο υπέρλαμπρος βασιλιάς της Μακεδονίας, ο οποίος είχε καθυποτάξει τις μεγαλύτερες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας.

 Όπως αναφέρει ο καθηγητής Ανδρόνικος «Και τότε είδαμε κάτι που ήταν αδύνατο να φανταστώ, γιατί ποτέ δεν είχε βρεθεί τέτοιο οστεοδόχο σκεύος: μια ολόχρυση λάρνακα με ένα επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι στο κάλυμμά της…»

“Αν η υποψία που έχεις, πως ο τάφος ανήκει στον Φίλιππο, είναι αληθινή -και η χρυσή λάρνακα ερχόταν να ενισχύσει την ορθότητα αυτής της υποψίας- κράτησες στα χέρια σου τη λάρνακα με τα οστά του. Είναι απίστευτη και φοβερή μια τέτοια σκέψη, που μοιάζει εντελώς εξωπραγματική”. Νομίζω πως δεν έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου τέτοια αναστάτωση, ούτε και θα δοκιμάσω ποτέ άλλοτε…». (Μ. Ανδρόνικου, Το Χρονικό της Βεργίνας, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1997).

 Με την αποκάλυψη των βασιλικών τάφων των Αιγών, το 1977, άρχισε αμέσως η συντήρηση των περίφημων τοιχογραφιών που τους διακοσμούσαν. Παράλληλα, δημιουργήθηκε επιτόπου εργαστήριο συντήρησης για την διάσωση και αποκατάσταση των εξαιρετικά σημαντικών κινητών ευρημάτων που περιείχαν.

Για την προστασία των βασιλικών τάφων κατασκευάστηκε το 1993 υπόγειο κτίριο που εγκιβωτίζει και προστατεύει τα αρχαία μνημεία, διατηρώντας σταθερές τις συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας, πράγμα απαραίτητο για την διάσωση των τοιχογραφιών.

Το κτίσμα αυτό εξωτερικά έχει τη μορφή χωμάτινου τύμβου, ενώ στο εσωτερικό του εκτίθενται από το Νοέμβριο του 1997 οι θησαυροί που βρέθηκαν μέσα στους βασιλικούς τάφους.

Το δέος μπροστά στο θάνατο, η αίγλη της βασιλικής λάμψης, η συγκίνηση που γεννά το τραγικό τέλος του βασιλικού οίκου των Τημενιδών, είναι ιδέες σύμφυτες με το χώρο των βασιλικών τάφων των Αιγών.

Οι ιδέες αυτές καθόρισαν το σενάριο της έκθεσης, ενώ οι βασικές αισθητικές επιλογές στηρίχτηκαν στην αντίληψη ότι σε ένα χώρο ουδέτερο και σκοτεινό πάμφωτα και θερμά πρέπει να κυριαρχούν μόνο τα αρχαία αντικείμενα.

Ο επισκέπτης που κατηφορίζει στον υπόγειο χώρο των τάφων ξεκινά την περιήγησή του με την αναπαράσταση της Μεγάλης Τούμπας, του μνημείου που σημάδευε τη θέση των βασιλικών ταφών και δεν υπάρχει πια.

Επιτύμβιες στήλες και ευρήματα από τάφους απλών Μακεδόνων, που μετά το θάνατό τους έγιναν γείτονες του βασιλιά, δίνουν το μέτρο σύγκρισης.

Ο κατεστραμμένος τάφος του 3ου αιώνα π.Χ., το γκρεμισμένο ηρώο, τόπος νεκρικής λατρείας των βασιλιάδων, η γοητεία και η θλίψη που αποπνέει η αρπαγή της Περσεφόνης προετοιμάζουν τον επισκέπτη να προσεγγίσει το νεκρό βασιλιά.

Τότε έρχεται στο προσκήνιο ο Φίλιππος. Τα λαμπρά όπλα δίνουν την αίσθηση της δύναμης του ηγεμόνα. Ο σωρός των υπολειμμάτων της νεκρικής πυράς που βρέθηκαν όλα μαζί ριγμένα επάνω στον τάφο θυμίζει το τραγικό ολοκαύτωμα και συγχρόνως υπαινίσσεται το πέρασμα σε μία άλλη διάσταση.

Ακολουθεί η χρυσή λάρνακα που περιείχε τα οστά του αφηρωισμένου βασιλιά Φιλίππου Β΄ και το στεφάνι βελανιδιάς που φορούσε ο νεκρός. Η χρυσή λάρνακα που ζύγιζε 11 κιλά είναι διακοσμημένη στο κάλυμμά της με το μακεδονικό αστέρι και στις πλευρές της με φυτικά κοσμήματα και επίθετους ρόδακες. Το χρυσό στεφάνι βελανιδιάς είναι το πιο βαρύτιμο στεφάνι που σώθηκε από την ελληνική αρχαιότητα. Αποτελείται από 313 φύλλα και 68 βελανίδια. Ζυγίζει 714 γραμμάρια.

Στον ίδιο χώρο βρίσκεται η χρυσή λάρνακα με τα οστά της βασιλικής συζύγου και το χρυσοκέντητο ύφασμα που τα τύλιγε, και οι δυο χρυσελεφάντινες κλίνες, διαχρονικοί μάρτυρες των λαμπρών βασιλικών συμποσίων.

Οι κλίνες, που ήταν χρηστικά αντικείμενα, είχαν σκελετό από ξύλο και ήταν πλούσια διακοσμημένες με ελεφαντόδοντο, γυαλί και χρυσό. Κατασκευασμένες από το χέρι σπουδαίων αρχαίων καλλιτεχνών, αποτελούν δύο μοναδικά αριστουργήματα της ελληνικής μικροτεχνίας. Στην κλίνη του θαλάμου, στη ζωφόρο της μακριάς πλευράς, υπάρχει ανάγλυφη παράσταση βασιλικού κυνηγιού, στο οποίο συμμετέχει ο ίδιος ο Φίλιππος και ο νεαρός γιός του Αλέξανδρος μαζί με Μακεδόνες αυλικούς.

Στην κλίνη του προθαλάμου, που ήταν διακοσμημένη με ελεφαντοστέινα ανάγλυφα, σε όλες της τις πλευρές, στις μεγάλες ζωφόρους παριστάνονταν μάχες Ελλήνων και βαρβάρων. Με τη συμμετοχή ενός πολύ σημαντικού σύγχρονου ΄Ελληνα καλλιτέχνη, του Χρήστου Μποκόρου, τα αριστουργήματα αυτά που είχαν εντελώς διαλυθεί, ανασυντέθηκαν σε φυσικό μέγεθος και παρουσιάζονται στο κοινό.

Στην τελευταία ενότητα της έκθεσης συναντά κανείς τα ευρήματα από τον τάφο ΙΙΙ, που ανήκει πιθανότατα στον Αλέξανδρο Δ΄, τον γιό του Μεγαλέξανδρου και της Ρωξάνης, που δολοφονήθηκε από τον Κάσσανδρο το 310 π.Χ.

Στο επίκεντρο βρίσκεται η ασημένια τεφροδόχος με τα οστά του νεαρού νεκρού, πλαισιωμένη από τα αριστουργηματικά ελεφαντοστέινα ανάγλυφα της κλίνης.

Η μυθική αρχιτεκτονική των τάφων του Φιλίππου και του νεαρού εφήβου (λένε πως ήταν εγγονός του Μεγάλου Αλεξάδνρου), τα σημάδια του ατέλειωτου πλούτου σφραγισμένου με  τις χρυσές οστεοθήκες μα και τα στεφάνια και τα κοσμήματα, βρίσκονται εκεί για να διατρανώνουν σε όλους πως η Μακεδονία είναι ελληνική καθώς όλες οι επιγραφές είναι γραμμένες στην αρχαιοελληνική γλώσσα.

Αντιγράφω από τον χώρο των ευρημάτων για να δοθεί η πλήρης εικόνα της διαδικασίας της ταφής των Μακεδόνων βασιλέων:

‘Σύμφωνα με την αρχαία παράδοση, που στις Αιγές ήταν ακόμη ζωντανή τον 4^ο προχριστιανικό αιώνα, ο νεκρός βασιλιάς, όπως και οι ήρωες του Ομήρου, κάηκε σε μεγαλοπρεπή νεκρική πυρά. Τα υπολείμματά της, μιαρά και ιερά συγχρόνως αφού ανήκαν στο νεκρό, ρίχτηκαν, όπως ήταν συνήθεια, επάνω από τον τάφο και μας δίνουν μια εικόνα εντυπωσιακής χλιδής που και μόνο αυτή θα έφτανε για να αποδείξει πως ο νεκρός ήταν «έξοχος άλλων».

Επάνω σε πόδια απο ωμά πλιθιά επιχρισμένα με λευκό κονίαμα, στήθηκε μνημειώδες ξύλινο οικοδόμημα, που όπως δείχνουν τα σιδερένια καρφιά και τα χάλκινα εξαρτήματα της πόρτας του, δεν υπολειπόταν σε μέγεθος και πολυτέλεια από τον ίδιο τον τάφο. Μέσα σ’ αυτόν τον νεκρικό οίκο, ξαπλωμένος σε περίτεχνη χρυσελεφάντινη κλίνη, φορώντας το χρυσό στεφάνι του, ο Φίλιππος παραδόθηκε στις φλόγες. Μαζί του ρίχτηκαν στην πυρά όπλα, φορεσιές, νεκρικά στεφάνια, μυροδοχεία γεμάτα πολύτιμα αρώματα, αγγεία γεμάτα λάδι και καρπούς, και θυσιάστηκαν ζώα-ανάμεσά τους σκυλιά και άλογα.

Μετά την καύση τα οστά του νεκρού συγκεντρώθηκαν προσεκτικά, πλύθηκαν με κρασί και τυλιγμένα σε πορφύρα εναποτέθηκαν σε λάρνακα χρυσή μαζί με το στεφάνι. Η λάρνακα ασφαλίστηκε σε μαρμάρινη σαρκοφάγο, η βαριά πόρτα έκλεισε και ο τάφος σφραγίστηκε για πάντα.

Το θνητό σώμα παραδίδεται στις φλόγες. Το πυρ εξαγνίζει καταλύοντας ό,τι φθαρτό. Σαν άλλος Ηρακλής ο νεκρός περνά στη σφαίρα του άφθαρτου, στον κόσμο των θεών και των ηρώων. Τα δώρα των ζωντανών, τα ρούχα του, τα όπλα του, τα στολίδια του, ό,τι αγάπησε και και ό,τι χρειάστηκε στη γήινη ζωή του, τον ακολουθούν στην πυρά. Η φωτιά έχει τη δύναμη να μετουσιώνει. Μέσα από το ολοκαύτωμα τα υλικά αντικείμενα μπορούν να παραδοθούν και πάλι χρήσιμα σε αυτόν που πέρασε στην άλλη μεριά.

Η μεγαλοπρέπεια της τελετής συνεπαίρνει το πλήθος, η κηδεία του εκλεκτού του αρχηγού, γίνεται υπόθεση όλων, το κοινό πένθος, ο θρήνος, ο πόνος που όλοι μοιράζονται οδηγεί στην κάθαρση, ο νεκρός γίνεται πρότυπο, σημείο αναφοράς, πόλος επανασύνδεσης των μελών της ομάδας. Απομένουν εκείνοι που έχασαν άνθρωπο δικό τους αγαπημένο, απομένει το δάκρυ τους και ο αναστεναγμός τους»