Κώστας Φωτεινός: Ο Αθάνατος Λόγος του!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Έφυγε αθόρυβα μια μέρα του Σεπτέμβρη ο φιλόλογος, ο δάσκαλος, ο ποιητής, ο πεζογράφος Κώστα Φωτεινός αφήνοντας πίσω του το φωτεινό του πέρασμα μέσα από τα υπέροχα, μοναδικά,πολυδιάστατα κείμενά του.

‘Ημασταν τυχερές με την φίλη και συμμαθήτριά μου Αγγελική Σπηλιά να μας κάνει φροντιστήριο για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Με το μειλίχιο τόνο στη φωνή του, απλά χωρίς εξάρσεις μας οδήγησε στο δρόμο της επιτυχίας σφραγίζοντας την ύπαρξή μας με τα δικά του λογοτεχνικά σκιρτήματα.

Τον θυμάμαι να μας μυεί τα απογεύματα εκεί στο εφηβικό δωμάτιο της Αγγελικής στην ερμηνεία των αρχαίων κειμένων και να μας καθοδηγεί στην έκφραση με ένα διευσδυτικό τρόπο χωρίς να χρησιμοποιεί ποτέ την προστακτική.Επικοινωνούσε τη γνώση χωρίς την υπεροπτική στάση των συνηθισμένων καθηγητών, κι αυτό τον έκανε ξεχωριστό στα μάτια μας. Η γνώση του γινόταν κτήμα μας, παίρνοντάς μας απαλά από το χέρι.

Κι ύστερα κάθε φορά που είχαμε μάθημα μας έφερνε ποιήματα που μόλις είχαν στεγνώσει από την πένα του και απλωνόταν αυτή η λυρικότητα στην ύπαρξή μας. Αυτή η τρυφερή ανάγνωση γινόταν καταλυτική της αγωνίας μας για την κατάκτηση της επιτυχίας. Η ποίησή του μεταβαλλόταν στο ηρεμιστικό μιας εφηβείας που ζητούσε διεξόδους όχι στην τυπική μεταλαμπάδευση της γνώσης αλλά στην ευρύτερη αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης και της ζωής.

Θυμάμαι, λοιπόν, τον ποιητή και τον δάσκαλο εκείνα τα απογεύματα που πίστευε με πάθος στις δικές μας ικανότητες, που δεν αμφέβαλε για την επιτυχία μας, που συμπορευόταν ειρηνικά χωρίς κορώνες σε μια κοινή πορεία διαγράφοντας ουσιαστικά το μέλλον μας. Για μένα υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος για την ανάπτυξη της λογοτεχνικής μου φύσης. Θυμάμαι να διαβάζει τα ποιήματά του κι εγώ μέσα μου να ονειρεύομαι να φτάσω σε αυτή τη μέθεξη των λέξεων και των νοημάτων Θυμάμαι να ονειρεύομαι μια μέρα να μπορέσω κι εγώ να αγγίξω αυτές τις κορυφές. Κι όλο έβαζα στόχο να μπορέσω να καλλιεργήσω τις ιδέες μου,το γραπτό λόγο μου,  μα ήταν τόσο δυνατές οι δικές του αστραπές που ένιωθα ώρες ώρες πως με συνέτριβαν.

Η επιτυχία μας στο πανεπιστήμιο έγινε δική του χαρά και θυμάμαι πως την πρώτη φορά που επιστρέψαμε στη Λευκάδα ως φοιτήτριες του χαρίσαμε εκείνου και της γυναίκας του Ρουμπίνας (επίσης φιλολόγου που μας σημάδεψε θετικά στο σχολείο) κάποια δώρα από τα χρήματα της υποτροφίας μας, διότι εκείνος πίστευε ακράδαντα στην αριστεία που ο ίδιος καλλιεργούσε αθόρυβα μα σε βάθος.

Τα χρόνια πέρασαν, πήραμε η καθεμιά  το δρόμο μας, τον συναντούσα τυχαία στην αγορά κι όλο μιλούσαμε για τη λογοτεχνία, κι όλο καμάρωνε που εγώ είχα μπει στο δρόμο της μεγάλης γραφής. Το έβλεπα στο χαμόγελό του που απλωνόταν σε ολάκερη την αγορά , το ήξερα πως θεωρούσε ότι η επιρροή του υπήρξε καταλυτική στην δική μου λογοτεχνική πορεία.

Την τελευταία φορά που τον επισκεφθήκαμε στο σπίτι του με τη θέα ήταν πέρυσι το καλοκαίρι. Ήταν μια συνεύρεση συγκινητική, διαφορετική. Σμίξαμε μετά από χρόνια και αναφερθήκαμε σε όλα εκείνα που μας ένωσαν αλλά και τις άγνωστες πτυχές της ζωής του. Μας μίλησε για εκείνα τα πέτρινα χρόνια της φτώχειας όπου ξεκινούσε καθημερινά με τα πόδια να πάει στο γυμνάσιο στη Λευκάδα μέχρι να φτάσουν τα πρωτοβρόχια και να ανγακαστεί να μείνει σε νοικιασμένο δωμάτιο στην πόλη γιατί τα λεφτά δεν περίσσευαν στην οικογένειά του. Ο πατέρας του τόσα είχε, τόσο μπορούσε να τον υποστηρίξει. Κι εκεί ανακαλύψαμε το ασυγκράτητο πάθος για τη γνώση και την πρόοδο, αυτό το χείμαρρο που δεν υποχωρεί ούτε από τις πιό δύσκολες συνθήκες της ζωής.

Μας χάρισε και υπέγραψε όλες τις ποιητικές συλλογές του που στολίζουν πλέον τη βιβλιοθήκη μου στο Μόντρεαλ και όπου αναζητώ πηγή έμπνευσης όταν στερεύω απο τις λέξεις.

Ο Κώστας Φωτεινός θα μείνει στις φιλογογικές σελίδες της Λευκάδας και της Ελλάδας με χρυσά γράμματα γιατί κάθε λέξη, κάθε εικόνα είναι ζυγιασμένη με τον πόνο της κατάκτησης. Τίποτε δεν του χαρίστηκε, αγωνίστηκε από όλα τα μετερίζια για να φθάσει στην κορυφή. Μέσα από τα λογοτεχνικά του κείμενα τίμησε τα βιώματα και τα συναισθήματά του, γράφοντας  για όσα του ερέθιζαν το λογοτεχνικό αισθητήριο με μια απόλυτη γνησιότητα!

Θέλω να πω ότι δεν ταιριάζουν τα απλά λόγια της παραμυθίας στην υπέροχη Ρουμπίνα του που τον θαύμαζε μέχρι το τέλος, στις κόρες του Θεοφίλη και Ανδριάννα και στα εγγόνια του Μαριτίνα και Βαγγέλη.

Προσωπικά θα του χρωστάω για πάντα ανείπωτη ευγνωμοσύνη για το ορόσημο που υπήρξε στη ζωή μου και στην υπαρξιακή μου εξέλιξη.

Αντίο δάσκαλε!

Ένα βιογραφικό σημείωμα του Κώστα Φωτεινού

 Σε ηλικία 85 ετών ανελήφθη εις ουρανούς ο φιλόλογος, συγγραφέας και ποιητής Κωνσταντίνος(Ντίνος) Φωτεινός, μια εξέχουσα προσωπικότητα στα Λευκαδίτικα γράμματα.

Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και εργάστηκε ακόλουθα ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης μέχρι τη συνταξιοδότησή του.

Η επίσημη ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία ξεκίνησε το 1982 με την έκδοση από τον εκδοτικό οίκο «Νεφέλη» των πεζογραφημάτων του «Το Πορτόνι – Τα Κακά Στενά«. Θα συνεχίσει το πεζογραφικό του έργο με την έκδοση το 1985 από τον ίδιο εκδοτικό οίκο του βιβλίου του «Πίσω από την ομίχλη«. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1989, θα εκδόσει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ανεβαίνοντας τη σκάλα» (Εκδόσεις Νεφέλη). Για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα φαίνεται να σιωπά για να επανέλθει στις αρχές της δεκαετίας του 2000, δείχνοντας αυτή τη φορά την ιδιαίτερη κλίση του στην ποίηση. Μέσα σε λίγα χρόνια θα εκδόσει, συνεργαζόμενος με τον εκδοτικό οίκο «Κατάρτι» αυτή τη φορά, τρεις ποιητικές συλλογές του: «Ο ρακοσυλλέκτης» (2004), «Ανεμοδείκτης στη νηνεμία» (2005) και «Οι δρόμοι της Αριάδνης» (2007).  Της μικρής μας πόλης, ποίηση, Ροδάκινο, 2011.