Η ηχηρή απουσία σου!

 

Αγαπημένη Πεταλούδα,

Σου γράφω πάλι και φέτος που έκλεισαν 18 χρόνια από την τραγική αναχώρησή σου. Φέτος, κάτω από άλλα απανωτά παράλληλα πένθη σου γράφω αναθυμούμενη όλα αυτά που μοιραστήκαμε ανπυποψίαστες ότι κάποτε θα έκλεινε οριστικά αυτή η σχέση.

Ήσουν μικρή και όμορφη, παιχνιδιάρα και βεβαίως απολύτως εξαρτημένη από μένα. Ήσουν το μικρό βάρος της ζωής μου καθώς ακολουθούσες κατά πόδας τη μεγάλη αδελφή σου, που το μυαλό της το είχε σε παιχνίδια με μεγαλύτερα κορίτσια.

Σου έπαιρνα μονίμως τον τίτλο της βασίλισσας και εσύ υποχωρούσες προκειμένου να με έχεις στο πλάι σου. Υποχωρούσες και προχωρούσες με μεγάλα βήματα για να προλαβαίνεις τις ξαφνικές στροφές μου, επίτηδες παρμένες για να με χάνεις...

Κι όμως ήρθε η στιγμή που εγώ σε έχασα. Που κοίταζα πίσω μου και δεν σε έβλεπα, που εξαφανίστηκες σαν μια κουκίδα στον ορίζοντα. Όρμησε τότε η καταιγίδα και σε έσβησε για να μην μπορώ να σε βρώ πουθενά. Αλλά εσύ έγινες Πεταλούδα και από τότε πετάς γύρω μου και μέσα μου.

Αυτό το καλοκαίρι στη Λευκάδα έμεινα μετά από χρόνια στο ανακαινισμένο μας δωμάτιο. Τα δυό κοριτσίστικα κρεβάτια μας το ένα απέναντι στο άλλο μου θύμισαν τις νύχτες πριν κοιμηθούμε που λέγαμε ιστορίες η μια στην άλλη. Ιστορίες με κάστρα και πρίγκηπες, ιστορίες που πιστεύαμε πως ήταν δικές μας και όχι της φαντασίας μας. Αυτές ήταν οι καταδικές μας στιγμές καθώς και το φεγγάρι που εισέβαλε από το μισάνοιχτο παράθυρό μας τις σύντομες καλοκαιρινές νύχτες. Κι ενώ με καλούσαν για βραδυές πανσελήνου στη Λευκάδα εγώ προτίμησα να βγω φέτος στο μπαλκόνι  μας να απολαύσω την ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου. Μου φάνηκε πως είδα τη σκιά σου να με χαιρετά κι έκανα να σου γνέψω αλλά είχες φύγει.

Φέτος χάσαμε και τη Λίτσα μας που τόσο αγαπούσες. Έσβησε σαν το κερί κι εκείνη μετά από ένα απίστευτο αγώνα με τον καρκίνο. ‘Ηρθε να σας συναντήσει εσένα και τη Ντίνα μας και τον Κωτσοπάτσο. Μαζεύεστε ψηλά εκεί στον ουρανό και κάνετε παρέα τα πρωτοξάδελφα κοιτώντας εμας που βασανιζόμαστε ριγμένοι στην πάλη της καθημερινότητας.

Πολλές φορές αναρρωτιέμαι πώς περνάς. Αν είσαι αυτή η Πεταλούδα που όλο πετάει μπροστά μου στις χαρές και τις λύπες. Λίγες χαρές έχουν προστεθεί από την ημέρα της φυγής σου και περισσότερες λύπες. Κι όλο μας περικυκλώνουν οι απώλειες αγαπημένων μας προσώπων και όλο στενεύει ο κύκλος αυτών με τους οποίους συμπορευθήκαμε.

Μικρή μου μόβ Βεντάλια,

Από τη μέρα που έφυγες κάθησε μια σιωπή στην ύπαρξή μου. Μπορεί να με βλέπεις να συνεχίζω τη ζωή αλλά το σώμα μου και το μυαλό μου είναι βυθισμένα σε εκείνο το γιατί; Γιατί έφυγες; Γιατί πόνεσες; Γιατί πέρασες αυτά τα φρικτά μαρτύρια της ασθένειας; Γιατί μας έδωσες τόσο απροσδόκητο και ανείπωτο πόνο;

Τα καλοκαίρια στο Μόντρεαλ έχουν πάντα αυτή τη δόση του κενού. Θαρρώ πως θα με πάρεις τηλέφωνο να μου πεις ότι έρχεσαι κι εγώ θα τρέξω βιαστικά να σου ετοιμάσω το δωμάτιο και θα καταφθάσω ιδρωμένη στο αεροδρόμιο να σε παραλάβω. Κι εσύ μέσα στο αυτοκίνητο θα μου αφηγείσαι ατέλειωτες ιστορίες με τους μαθητές και τις μαθήτριές σου που- να ξέρεις- σε έχουν λατρέψει και δεν σε ξεχνούν. Πρόσφατα συνάντησα μια αγαπημένη σου μαθήτρια στη Νέα Υόρκη και δεν σταμάτησε να μου μιλάει για σένα και για την έμπνευση που έδινες σε όλα τα παιδιά της τάξης.

Ήσουν ένα λαμπρό αστέρι που δεν θα σβήσει ποτέ. Ο Αλέξανδρός σου είναι άντρας πιά και παντρεμένος με την ωραία και ευάλωτη Λέξια. Φέτος, μου είπε πόσο με νιώθει για τα όσα πέρασα μαζί σου. Συναισθάνεται τον πόνο γιατί είδε αγαπημένα πρόσωπα να καταρρέουν, να χάνουν τη ζωή όπως την έχασες εσύ. Είναι σκληρό και απάνθρωπο να καταρρέει το ανθρώπινο σώμα κι εσύ να το βλέπεις και να μην μπορείς να κάνεις τίποτε γι αυτό. Και να μην μπορεί η ιατρική επιστήμη να παρέμβει!

Μικρή μου Πεταλούδα,

Δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην σε σκέφτομαι. Το κενό της απουσίας σου είναι πάντα παρόν. Το αρωματίζω με τα κεριά που σου ανάβω κάθε μέρα, ανάλογα με την εποχή. Βιολέτα την άνοιξη, γιασεμί το καλοκαίρι, λεβάντα το φθινόπωρο, καρύδι το χειμώνα.

Η φλόγα δυνατή κοιτάζει πάντοτε προς τα ουράνια, κι ίσως να συναντά την άυλη μορφή σου.

Σ΄αγαπώ και μου λείπεις

Η αδελφή σου

Ιουστίνη