Της Ιουστίνης Φραγκούλη
Η πρόσφατη αναγνώριση της ΠΓΔΜ απο την κυβέρνηση του Καναδά ήταν σχεδόν αναμενόμενη, καθώς ο παρών πρωθυπουργός της συντηρητικής κυβέρνησης Στίβεν Χάρπερ δεν κρύβει την ευθυγράμμιση της πολιτικής του με εκείνη της κυβέρνησης Μπούς στα καυτά θέματα της ευρύτερης Βαλκανικής.
Ηδη τα καμπανάκια άρχισαν να χτυπούν απο το περασμένο Ιούνιο, όταν ο σκοπιανής καταγωγής βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων κ. Τεμελκόφκσι κατέθεσε «εξ ουρανού» πρόταση νόμου για την αναγνώριση της FYROM ως «Δημοκρατίας της Μακεδονίας».
Η ελληνική παροικία αντέδρασε έντονα τότε στέλνοντας επιστολές ενημέρωσης στη συντηρητική καναδική κυβέρνηση αλλά και σε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ζητώντας ιδιαίτερα απο το κόμμα των Φιλελευθέρων να καταδικάσει την πρωτοβουλία του μέλους Τεμελκόφσκι.
Οι ελληνικής καταγωγής βουλευτές και παράγοντες του κόμματος των Φιλελευθέρων Γιάννης Κάνης και Τζίμ Καρύγιαννης διατείνονταν τότε πως η πρόταση Τεμελκόφσκι ήταν ιδιωτικό ψήφισμα και δεν μπορούσαν να την καταδικάσουν ως μέλη του ίδιου κόμματος. Το ίδιο απάντησε και ο ηγέτης του Φιλελεύθερου Κόμματος Στεφάν Ντιόν, ο οποίος λίγο αργότερα έστειλε επιστολή στο Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο διαβεβαιώνοντας πως η πολιτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξακολουθεί να κινείται στο πλαίσιο των αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών περί αναγνώρισης της FYROM με την προσωρινή της ονομασία μέχρι της εξέυρεσης κοινά αποδεκτής λύσης.
Τρείς μήνες αργότερα χωρίς να κληθούν οι ηγέτες του ελληνοκαναδικού λόμπι για συμβουλευτικές διαβουλεύσεις και μόλις δύο μέρες μετά την επανεκλογή Καραμανλή, ο νέος υπουργός εξωτερικών Μαξίμ Μπερνιέ ειδοποίησε μέσω της διπλωματικής οδού την ελληνική και σκοπιανή αντιπροσωπεία αντίστοιχα πως ο Καναδάς αποφάσισε να αναγνωρίσει διμερώς την FYROM με το συνταγματικό της όνομα, κρατώντας την διεθνή μεταβατική ονομασία για τους διεθνείς οργανισμούς.
Η συντηρητική κυβέρνηση του Στίβεν Χάρπερ προσπάθησε να υποβαθμίσει το ζήτημα, επικαλούμενη το επιχείρημα πως είναι η 123η χώρα που αναγνωρίζει διμερώς τα Σκόπια με το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας και πως το έπραξε για τη διευκόλυνση των διμερών σχέσεων εμπορίου και συναλλαγών.
Φυσικά, κανείς στην ελληνική παροικία του Καναδά δεν «κατάπιε» την ασέβεια της καναδικής κυβέρνησης, καθώς εκ των πραγμάτων στους διεθνείς οργανισμούς τα Σκόπια αποκαλούνται de jure με την μεταβατική ονομασία τους. Ετσι, ο Στίβεν Χάρπερ καθαρά, απροκάλυπτα και χωρίς καμιά ουσιαστική νέα πολιτική βάση, προχώρησε στη διμερή αναγνώριση της ΠΓΔΜ, προσβάλλοντας τη μείζονα ελληνική κοινότητα του καναδά, την οποία είχαν σεβαστεί όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, απο τον συντηρητικό Μπράιαν Μαλρούνι μέχρι τους Φιλελεύθερους Ζάν Κρετιέν και Πόλ Μάρτιν.
Στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε λόγος να αναγνωρισθούν τα Σκόπια αυτή τη χρονική στιγμή απο την καναδική κυβέρνηση, καθώς η σκοπιανή κοινότητα του Καναδά αριθμεί περί τα 20.000 μέλη, σε αντίθεση με τον Ελληνισμό που μετράει γύρω στους 300.000 πολίτες. Επιπλέον, οι διμερείς συναλλαγές Οττάβας-Σκοπίων βρίσκονται στο υποεκατοστό του συνολικού εξαγώγιμου προϊόντος του Καναδά, επομένως κι αυτό το επιχείρημα δεν στέκει ούτε ρεαλιστικά ούτε πολιτικά.
Αυτό που φαίνεται πως οδήγησε την καναδική κυβέρνηση να προχωρήσει στην πρόσφατη άκαιρη αναγνώριση της FYROM είναι η ταύτιση της πολιτικής της με εκείνη των αμερικανών στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων με αιχμή του δόρατος την επικείμενη αναγνώριση του Κοσυφοπέδιου. Αυτή ίσως είναι οδυνηρότερη διαπίστωση κι απο την άλλη, πως δηλαδή η συντηρητική κυβέρνηση αλλοπρόσαλλα και αλαζονικά αγνοεί την ιστορικη διαδρομή της ελληνικής παροικίας του Καναδά.
Πάντως, οι Ελληνες του Καναδά είναι αποφασισμένοι να διαδηλώσουν την αντίδρασή τους στην άκαιρη απόφαση του πρωθυπουργού Χάρπερ με μαζικό συλλαλητήριο στις 27 Οκρωβρίου στην Οττάβα καταδικάζοντας:
Τη Συντηρητική κυβέρνηση για την απόφαση της διμερούς αναγνώρισης των Σκοπίων με το συνταγματικό τους όνομα σε βάρος της ιστορικής αλήθειας
Τη Συντηρητική κυβέρνηση για την αδιαφορία της σε σχέση με τις ευαισθησίες της ελληνικής παροικίας του Καναδά
Τη Συντηρητική κυβέρνηση για την απόλυτη ευθυγράμμισή της με την πολιτική Μπούς στα εξωτερικά θέματα.
Ο Ελληνισμός του Καναδά ενωμένος σε μια γροθιά θα δείξει πως είναι μια φυλή έντονα πολιτικοποιημένη, που ξέρει να διεκδικεί τα ιστορικά της δικαιώματα.
Παράλληλα, αυτός ο μαχητικός Ελληνισμός αναμένει απο την ελληνική κυβέρνηση να επιδείξει ανάλογη σθεναρότητα στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων ασκώντας τα σκληρότερα μέσα εν όψει της αιτήσεως εισόδου της γείτονος στους διεθνείς οργανισμούς.
Ηρθε η ώρα να δείξει η κυβέρνηση Καραμανλή πως αφού έχει το μαχαίρι και την πίτα, ξέρει τελικά να κόβει!
Saturday, September 29, 2007
Friday, September 21, 2007
Εχασε το σκάκι της ζωής κι όμως νίκησε τη λήθη!
Μόντρεαλ, 22 Σεπτεμβρίου 2007
Αγαπημένη μου μικρή αδελφή,
Κλείνουν κιόλας τρία χρόνια απο τη ζοφερή μέρα που έφυγες για τη γειτονιά της αιωνιότητας, αφήνοντας πίσω σου όλους εμάς να ακροβατούμε ανάμεσα στο άχρωμο παρόν και το γεμάτο χρωματιστές αναμνήσεις απο σένα παρελθόν.
Εσύ κατέβηκες στα άδυτα της γής για να αναδυθείς σε πεταλούδα με πλουμιστά φτερά, που μπορείς να πετάς παντού όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας. Εσύ απαλλάχτηκες απο το βάρος του σώματός σου για να με συντροφεύεις στις βόλτες της άνοιξης, του καλοκαιριού, του φθινοπώρου στροβιλιζόμενη γύρω απο την ύπαρξή μου.
Φέτος σε αναζήτησα περισσότερο απο ποτέ. Φέτος ένιωσα μέχρι τα κόκκαλα τον πόνο της εγκατάλειψής σου κι ας με παρηγορούσες με τα πετάγματά σου πέρα δώθε στις γειτονιές του Ουτρεμόντ, στο σπίτι πάνω απο τη λίμνη, στο δρόμο καθ οδόν προς τη Λευκάδα.
Σε έψαχνα αρχές Μαγιού στην Αθήνα, να δώ το κεφαλάκι σου να ξεφυτρώνει μέσα απο το πλήθος του κόσμου την ημέρα της παρουσίασης στους Ελευθερουδάκη. Περίμενα να ξεπροβάλεις όμορφη, δροσερή, χαμογελαστή για να κρατήσεις συντροφιά στους καλεσμένους της γιορτής. Κι όμως εσύ δε φάνηκες πουθενά, ούτε πετώντας με πολύχρωμα φτερά.
Μα πιό πολύ σε γύρευα στις γειτονιές του Μόντρεαλ, όπου καθηλώθηκα ολάκερο το καλοκαίρι επειδή το αυτί μου έπαιξε περίεργο παιχνίδι. Περπατούσα στους δρόμους κάτω απο τις λεύκες και γυρνούσα ξαφνικά να σε βρώ πλάι μου να συνεχίσω το διάλογο που κουβαλούσα στο μυαλό μου. Οι περαστικοί θα πίστεψαν πως παραλογιζόμουν καθώς έτρεχα πίσω απο κάθε πεταλούδα, μιλώντας και ρωτώντας την : Πού είσαι; Πότε θα σε ξαναδώ; Πότε θα μου μιλήσεις;
Ενα πρωινό πίναμε καφέ με τον Τέντ στο ηλιόλουστο καφενείο του Ουτρεμόν, όπου συνηθίζαμε να πηγαίνουμε μαζί οι δυό μας, τα κορίτσια, όταν ερχόσουν τα καλοκαίρια στο λατρεμένο σου Μόντρεαλ. Εσύ κατέφθασες ανέμελη με τα πολύχρωμα φτερά της πεταλούδας και πέταγες γύρω μας και μας ζάλιζες με τα παιχνιδίσματά σου. Ξαφνικά προσγειώθηκες στη μπλούζα του γαμπρού σου, προφανώς προτιμώντας την δική του ήρεμη κουβέντα απο τη δική μου παραπονεμένη ερώτηση; Γιατί;
Λένε πως ο χρόνος θεραπεύει την πληγή της απώλειας. Λένε πως η λήθη λειτουργεί σαν ισχυρό αναλγητικό στον πόνο του θανάτου. Λένε πως ο καιρός επουλώνει την οξύτατη αίσθηση του κενού.
Κι όμως όλα αυτά είναι απάτη. Είναι μια καλοπροαίρετη προσπάθεια των ανθρώπων να βάλουν σε λόγια την παρηγοριά: πως όλα περνούν, πως οι θύμησες σβήνουν, πως οι νεκροί περνάνε στο απυρόβλητο της αναπόφευκτης λησμονιάς.
Αγαπημένη μου,
Κι αυτό το καλοκαίρι κύλησε μέσα στις επώδυνες αναμνήσεις των ημερών της αρρώστειας σου. Ξεπρόβαλε συνέχεια απο τα αποθέματα του νού το υπέροχο προσωπάκι σου, που υπέφερε απο τα δεινά της ασθένειας καθώς ρωτούσε με λαχτάρα : Θα γίνω καλά; Το κεφαλάκι σου χωρίς μαλλιά, τα πράσινα μεγάλα μάτια σου μέσα στην απορία, το στήθος σου αγαλματένιο και θαλερό: Πότε θα ξαναφυτρώσουν τα μαλλιά; Μισώ τις περούκες.
Κάθε στιγμή κι αυτού του χρόνου σε κουβαλούσα μαζί μου: στις βόλτες , στα ψώνια, στις συναναστροφές, στο σινεμά. Ξεπρόβαλες απρόσκλητη στα πιό αναπάντεχα σημεία. Γυρνούσα το κεφάλι κι είχες εξαφανισθεί. Μόνο μια πεταλούδα πετούσε στον τόπο της ύπαρξής σου.
Ο Αλέξανδρος σε αποζητάει συνέχεια, σιωπηλά για να μην ξύνει τη δική μου πληγή. Πλένει με θρησκευτική προσήλωση τα εφηβικά χεράκια του πριν και μετα το φαγητό, όπως του είχες διδάξει να κάνει απαρέγκλητα. Και όλο μου θυμίζει χαϊδεύοντάς μου παρηγορητικά το μάγουλο: Η θεία μούχει μάθει αυτό το κόλπο.
Η μαμά καταθέτει ποταμούς δακρύων στο κατάλευκο μνήμα σου, στη νιότη σου που έσβησε ξαφνικά. Ολο απλώνει τα χέρια της να σε αγκαλιάσει κι όλο δε σε βρίσκει ποτέ. Κι ο πατέρας μας είναι καταδικασμένος να σου ψάλει το Τρισάγιο κάθε φορά που έρχεται στο νεκροταφείο, ελπίζοντας σε μια άλλη συνάντηση κάπου αλλού.
Εγώ πάλι κλαίω γοερά για τη φυγή σου. Και σου ανάβω καθημερινά ένα αρωματικό κερί, όπως μου είχες ζητήσει σε ανύποπτο χρόνο. Διαλέγω τις μυρωδιές ανάλογα με την εποχή. Αρωμα Πασχαλιάς την άνοιξη, κάστανο το χειμώνα, μήλο το φθινόπωρο, μανόλια για το καλοκαίρι!
Και σ’ αγαπώ το ίδιο δυνατά, ζωντανά, εξελισσόμενα. Τ΄ακούς;
Ιουστίνη
Wednesday, September 19, 2007
Το ΠΑΣΟΚ εις τα εξ ών συνετέθη!
Της Ιουστίνης Φραγκούλη
Η επόμενη μέρα αποδεικνύεται για το ΠΑΣΟΚ επώδυνη, καθώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σωριάστηκε κυριολεκτικά απο την βροντερή πτώση του στις εκλογές της Κυριακής.
Ποιός χρεώνεται την αποτυχία σε μια εκλογική αναμέτρηση, που θα μπορούσε να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας αλλά αντ’ αυτού κατέληξε σε κατα κράτος ήττα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Μα, φυσικά ο πρόεδρός του Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος κληρονομική ιδιότητι, πήρε την ηγεσία του κόμματος δίκην δώρου απο ένα ΠΑΣΟΚ, που μέχρι τότε τηρούσε αλώβητες τις συντεταγμένες διαδικασίες του καταστατικού και λειτουργικού του χάρτη.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου αποδείχθηκε εξαρχής λίγος για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Οι σφυγμομετρήσεις έδειχναν καθαρά την αδυναμία του αρχηγικού προφίλ του απέναντι στον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, απο τις πρώτες κιόλας μέρες.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου έχασε τις εκλογές του 2004 και ήταν αναμενόμενο. Πήγε απαράδεκτα στις ευρωεκλογές και κυριολεκτικά συντρίφτηκε στις δημοτικές εκλογές, όπου έγινε φανερό πως παραχωρούσε τις προοδευτικές δυνάμεις προς την αριστερά. Κανείς δεν τόλμησε να κριτικάρει ανοιχτά την τακτική του μέσα στο κόμμα.
Κι όμως. Απο τότε έπρεπε να υποπτευθούν οι επιτελείς του πως η αντιπολίτευση που ασκούσε ο διάδοχος Παπανδρέου δεν ήταν αυτή που θα έπειθε το μεγάλο όγκο των δημοκρατικών δυνάμεων να συνταχθεί μαζί του. Ηταν άλλωστε φανερό πως η προσωπική πολιτική εικόνα του αρχηγού δεν τραβούσε.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου αποδείχθηκε ο χρησιμότερος αντίπαλος του Κώστα Καραμανλή, καθώς ακύρωσε το επιχείρημα του νεποτισμού για τη Νέα Δημοκρατία (τρείς φαμίλιες κυβερνούν κληρονομικά την Ελλάδα μεταπολεμικά- το διατυμπανίζουν όλα τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία!), κατέκλυσε το ΠΑΣΟΚ με δικούς του αμφιλεγόμενους συμβούλους και απομονώθηκε σε μια κορυφή με βάση μόνο τους παλιούς καλούς πιστούς κεντρώους του παππού και του πατέρα του.
Ως πολιτικός άνδρας που έχασε σε τρείς εκλογικές αναμετρήσεις, βυθίζοντας κυριολεκτικά το κόμμα του σε ανυποληψία, έπρεπε να κάνει μια βαθειά αυτοκριτική. Ωφειλε με την αισθητική του σύγχρονου Ευρωπαίου ηγέτη να παραιτηθεί αμέσως απο τον κληρονομικό θρόνο.
Αντ’ αυτού κραυγάζει και στα ύστατα, προφανώς αποκλεισμένος στο βασίλειό του και περιστοιχισμένος απο τους αυλοκόλακες, που πάλι δεν του αποκαλύπτουν την αλήθεια για την έκταση της ταπεινωτικής του ήττας. Κραυγάζει επικαλούμενος υπαινικτικά την συγγενική σχέση του με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου. Επιτίθεται άναρχα εναντίον του εσωτερικού αντιπάλου του Ευάγγελου Βενιζέλου, κατηγορώντας τον ως διαπλεκόμενο με τα συμφέροντα των εκδοτών.
Ειλικρινά η εικόνα του Γεώργιου Παπανδρέου είναι αποκαρδιωτική. Ο βασιλιάς αποδεικνύεται γυμνός. Και οι αυλικοί του φέρονται αποφασισμένοι να διακυβεύσουν την ενότητα του δημοκρατικού Κινήματος σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθούν στο στενό κύκλο της ξεπερασμένης οικογενειοκρατίας.
Κρίμα, γιατί στο ΠΑΣΟΚ αξίζουν καλύτερες μέρες!
Η επόμενη μέρα αποδεικνύεται για το ΠΑΣΟΚ επώδυνη, καθώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σωριάστηκε κυριολεκτικά απο την βροντερή πτώση του στις εκλογές της Κυριακής.
Ποιός χρεώνεται την αποτυχία σε μια εκλογική αναμέτρηση, που θα μπορούσε να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας αλλά αντ’ αυτού κατέληξε σε κατα κράτος ήττα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Μα, φυσικά ο πρόεδρός του Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος κληρονομική ιδιότητι, πήρε την ηγεσία του κόμματος δίκην δώρου απο ένα ΠΑΣΟΚ, που μέχρι τότε τηρούσε αλώβητες τις συντεταγμένες διαδικασίες του καταστατικού και λειτουργικού του χάρτη.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου αποδείχθηκε εξαρχής λίγος για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Οι σφυγμομετρήσεις έδειχναν καθαρά την αδυναμία του αρχηγικού προφίλ του απέναντι στον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, απο τις πρώτες κιόλας μέρες.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου έχασε τις εκλογές του 2004 και ήταν αναμενόμενο. Πήγε απαράδεκτα στις ευρωεκλογές και κυριολεκτικά συντρίφτηκε στις δημοτικές εκλογές, όπου έγινε φανερό πως παραχωρούσε τις προοδευτικές δυνάμεις προς την αριστερά. Κανείς δεν τόλμησε να κριτικάρει ανοιχτά την τακτική του μέσα στο κόμμα.
Κι όμως. Απο τότε έπρεπε να υποπτευθούν οι επιτελείς του πως η αντιπολίτευση που ασκούσε ο διάδοχος Παπανδρέου δεν ήταν αυτή που θα έπειθε το μεγάλο όγκο των δημοκρατικών δυνάμεων να συνταχθεί μαζί του. Ηταν άλλωστε φανερό πως η προσωπική πολιτική εικόνα του αρχηγού δεν τραβούσε.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου αποδείχθηκε ο χρησιμότερος αντίπαλος του Κώστα Καραμανλή, καθώς ακύρωσε το επιχείρημα του νεποτισμού για τη Νέα Δημοκρατία (τρείς φαμίλιες κυβερνούν κληρονομικά την Ελλάδα μεταπολεμικά- το διατυμπανίζουν όλα τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία!), κατέκλυσε το ΠΑΣΟΚ με δικούς του αμφιλεγόμενους συμβούλους και απομονώθηκε σε μια κορυφή με βάση μόνο τους παλιούς καλούς πιστούς κεντρώους του παππού και του πατέρα του.
Ως πολιτικός άνδρας που έχασε σε τρείς εκλογικές αναμετρήσεις, βυθίζοντας κυριολεκτικά το κόμμα του σε ανυποληψία, έπρεπε να κάνει μια βαθειά αυτοκριτική. Ωφειλε με την αισθητική του σύγχρονου Ευρωπαίου ηγέτη να παραιτηθεί αμέσως απο τον κληρονομικό θρόνο.
Αντ’ αυτού κραυγάζει και στα ύστατα, προφανώς αποκλεισμένος στο βασίλειό του και περιστοιχισμένος απο τους αυλοκόλακες, που πάλι δεν του αποκαλύπτουν την αλήθεια για την έκταση της ταπεινωτικής του ήττας. Κραυγάζει επικαλούμενος υπαινικτικά την συγγενική σχέση του με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου. Επιτίθεται άναρχα εναντίον του εσωτερικού αντιπάλου του Ευάγγελου Βενιζέλου, κατηγορώντας τον ως διαπλεκόμενο με τα συμφέροντα των εκδοτών.
Ειλικρινά η εικόνα του Γεώργιου Παπανδρέου είναι αποκαρδιωτική. Ο βασιλιάς αποδεικνύεται γυμνός. Και οι αυλικοί του φέρονται αποφασισμένοι να διακυβεύσουν την ενότητα του δημοκρατικού Κινήματος σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθούν στο στενό κύκλο της ξεπερασμένης οικογενειοκρατίας.
Κρίμα, γιατί στο ΠΑΣΟΚ αξίζουν καλύτερες μέρες!
Wednesday, September 12, 2007
Αυτά είναι τα κορίτσια των Ψηλών Τακουνιών
Σας προσκάλώ σε μια φωτογραφική βόλτα στην παρουσίαση των Τακουνιών στην Αθήνα. Ελάτε να χαρούμε μαζί αυτή τη στιγμή που γέμισε χαμόγελα τα πρόσωπα όλων μας! Ιδού κάποιες απο τις πρωταγωνίστριες του βιβλίου!
Καλή βόλτα στο σαλόνι του Ελευθερουδάκης με λεζάντες!
http://www.spyridon.net/psila_takounia/t_be_athens/be_athens.html
Καλή βόλτα στο σαλόνι του Ελευθερουδάκης με λεζάντες!
http://www.spyridon.net/psila_takounia/t_be_athens/be_athens.html
Monday, September 10, 2007
Θρίαμβος και Προδοσία. Μια πολιτική ελεγεία
Της Ιουστίνης Φραγκούλη
Οι Ελληνες γνωρίζουν τον Καναδά μόνο μέσα απο τον περίφημο φιλελεύθερο πρωθυπουργό Πιέρ Ελιοτ Τρουντό, ο οποίος μέσα απο την ανοικτά αντιμαερικάνικη πολιτική του αλλά και με την άσταστη σύζυγό του Μάργκαρετ κατάφερε να κερδίσει το διεθνές ενδιαφέρον.
Ωστόσο, ένας άλλος πολιτικός άνδρας, ο πρώην συντηρητικός πρωθυπουργός Μπράιαν Μαλρούνι έρχεται να ταράξει τις πρόσφατες μνήμες των Καναδών με την αυτοβιογραφία του, που τιτλοφορείται «Θρίαμβος και Προδοσία. Η ιστορία του Μπράιαν Μαλρούνι».
Τούτη η ιστορία του 68χρονου σήμερα Μαλρούνι τα έχει όλα: ένα φτωχό παιδί απο ο αγροτικό Κεμπέκ, που κατάφερε να νικήσει το σύστημα κατακτώντας μια σπουδαία δικηγορική καριέρα. Μια λαμπερή γυναίκα, η Μίλα Μαλρούνι (στην οποία αφιερώνει τη βιογραφία του), μια ευτυχισμένη οικογένεια με τέσσερα παιδιά και μια ενιαετία στην εξουσία, γεμάτη αμφιλεγόμενες πολιτικές επιλογές, αμφίσημες πολιτικές φιλίες και δύο αποτυχημένες προσπάθειες να λυθεί το συνταγματικό πρόβλημα του Κεμπέκ.
Ο Μπράιαν Μαλρούνι σ΄αυτό το ντοκουμέντο ερμηνεύει τις λανθασμένες επιλογές απο τη δική του οπτική και γίνεται δακρύβρεχτος όπου χρειάζεται για να επισύρει τη συμπάθεια της μάζας. Ομολογεί πως άρχισε να πίνει και να γίνεται δυσάρεστος όταν έχασε την ηγεσία του κόμματος των Συντηρητικών το 1976 ,αλλά ξέφυγε απο το αλκοόλ όταν είδε πως έχανε την αυτοσυγκράτησή του. Εδώ και 27 χρόνια δεν έχει δοκιμάσει ποτό, λέει σήμερα.
Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, που μετράει 1100 σελίδες, αναφέρεται στα 9 χρόνια της πρωθυπουργίας του, στην υπογραφή της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικού (NAFTA) , στην επιβολή του φόρου προστιθέμενης αξίας σε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες καθώς και στις αποτυχημένες προσπάθειες της κυβέρνησής του να λύσει το θέμα του Κεμπέκ.
Αντιγράφοντας στιγμές απο το προσωπικό του ημερολόγιο, αποκαλύπτει πως φοβήθηκε μετά την κάθοδό του απο την εξουσία, ότι το θέμα της αυτονομίας του Κεμπέκ και της διάσπασης του Καναδά βρισκόταν προ των πυλών. Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο Μπράιαν Μαλρούνι άνοιξε τον ασκό της απόσχισης του Κεμπέκ απο το Καναδά, καθώς έφτιαξε δύο σχέδια για να ενταχθεί η γαλλόφωνη επαρχία στο σύνταγμα του ομοσπονδιακού Καναδά τα οποία ναυάγησαν ενθαρρύνοντας δημοψηφίσματα για την ανεξαρτησία του Κεμπέκ.
Στα απομνημονεύματά του εξάλλου ο πρώην συντηρητικός πρωθυπουργός, που κατόρθωσε να διαλύσει το κόμμα του καθώς στις μετά την πρωθυπουργία του εκλογές το συντηρητικό κόμμα απο κυβέρνηση βρέθηκε μόνο με δύο έδρες σε ολόκληρο τον Καναδά , καταφέρεται σφοδρά εναντίον του αιώνιου πολιτικού αντιπάλου του Πιέρ Ελιοτ Τρουντό.
Ο Μπράιαν Μαλρούνι κατηγορεί τον μακαριστό Τρουντό πως σαμποτάρισε τις προσπάθειές του για επίλυση του συνταγματικού ζητήματος του Κεμπέκ. Μάλιστα επιτίθεται με πραγματική μανία εναντίον του πρώην πρωθυπουργού γράφοντας πως ο Τρουντό δεν είχε το δικαίωμα να ανακατεύεται με το Κεμπέκ, αυτός που δεν πολέμησε τους Ναζί στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Φυσικά, οι προσωπικές επικρίσεις του Μπράιαν Μαλρούνι κατα του Πιέρ Ελιοτ Τρουντό έχουν επισύρει τη μήνι των Καναδών απειλώντας να δυναμιτίσουν το πολιτικό σκηνικό.
Η αλήθεια είναι πως ο Μπράιαν Μαλρούνι ξεκίνησε απο δημοφιλέστατος πρωθυπουργός του Καναδά.Την πρώτη τετραετία έδρεψε δάφνες συναλλασσόμενος με τους συντηρητικούς ηγέτες της εποχής, τον Ρόναλντ Ρέιγκαν στις ΗΠΑ και την Μάργκαρτετ Θάτσερ στο Ηνωμενο Βασίλειο. Ο συντηρητικός Μαλρούνι στον Καναδά έγινε το δεκανίκι της δεξιάς πολιτικής της αμερικάνικης κυβέρνησης.
Πάντως,η αμφιλεγόμενη συμφωνία του ελεύθερου εμπορίου NAFTA, η επιβολή του φόρου προστιθέμενης αξίας, η οικονομική ύφεση, οι αποτυχημένες προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος του Κεμπέκ, όλες οι μεγάλες πολιτικές του πρωθυπουργού Μαλρούνι οδήγησαν το κόμμα των συντηρητικών σε διάλυση αναδεικνύοντας ένα δεξιότερο κόμμα στη δύση υπό τον Πίτερ Μάνινγκ. Την ίδια στιγμή οι αντιδρούντες στο Κεμπέκ δημιούργησαν το ομοσπονδιακό κόμμα Μπλόκ Κεμπεκουά με μόνο ζητούμενο την αυτονομία του Κεμπέκ. Αρχηγός χρίσθηκε ο πρώην φίλος και έμπιστός του Λουσιέν Μπουσάρ, ο οποίος αργότερα έγινε πρωθυπουργός του Κεμπέκ οδηγώντας το παρολίγο στην αυτονομία.
Η αυτοβιογραφία του Μπράιαν Μαλρούνι βγάζει πολλή πίκρα και πάμπολλα απωθημένα εναντίον των σύγχρονων πολιτικών του αντιπάλων. Δυστυχώς, ο αναγνώστης μένει με την απογοήτευση πως απο το βιβλίο λείπει η γερή αυτοκριτική. Ισως γι αυτό απέτυχε ο πρώην καναδός πρωθυπουργός να μείνει δημοφιλής μετά την κάθοδο απο την Οττάβα. Ισως να μέτρησε μόνο τα λάθη των άλλων και ποτέ τα δικά του!
Οι Ελληνες γνωρίζουν τον Καναδά μόνο μέσα απο τον περίφημο φιλελεύθερο πρωθυπουργό Πιέρ Ελιοτ Τρουντό, ο οποίος μέσα απο την ανοικτά αντιμαερικάνικη πολιτική του αλλά και με την άσταστη σύζυγό του Μάργκαρετ κατάφερε να κερδίσει το διεθνές ενδιαφέρον.
Ωστόσο, ένας άλλος πολιτικός άνδρας, ο πρώην συντηρητικός πρωθυπουργός Μπράιαν Μαλρούνι έρχεται να ταράξει τις πρόσφατες μνήμες των Καναδών με την αυτοβιογραφία του, που τιτλοφορείται «Θρίαμβος και Προδοσία. Η ιστορία του Μπράιαν Μαλρούνι».
Τούτη η ιστορία του 68χρονου σήμερα Μαλρούνι τα έχει όλα: ένα φτωχό παιδί απο ο αγροτικό Κεμπέκ, που κατάφερε να νικήσει το σύστημα κατακτώντας μια σπουδαία δικηγορική καριέρα. Μια λαμπερή γυναίκα, η Μίλα Μαλρούνι (στην οποία αφιερώνει τη βιογραφία του), μια ευτυχισμένη οικογένεια με τέσσερα παιδιά και μια ενιαετία στην εξουσία, γεμάτη αμφιλεγόμενες πολιτικές επιλογές, αμφίσημες πολιτικές φιλίες και δύο αποτυχημένες προσπάθειες να λυθεί το συνταγματικό πρόβλημα του Κεμπέκ.
Ο Μπράιαν Μαλρούνι σ΄αυτό το ντοκουμέντο ερμηνεύει τις λανθασμένες επιλογές απο τη δική του οπτική και γίνεται δακρύβρεχτος όπου χρειάζεται για να επισύρει τη συμπάθεια της μάζας. Ομολογεί πως άρχισε να πίνει και να γίνεται δυσάρεστος όταν έχασε την ηγεσία του κόμματος των Συντηρητικών το 1976 ,αλλά ξέφυγε απο το αλκοόλ όταν είδε πως έχανε την αυτοσυγκράτησή του. Εδώ και 27 χρόνια δεν έχει δοκιμάσει ποτό, λέει σήμερα.
Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, που μετράει 1100 σελίδες, αναφέρεται στα 9 χρόνια της πρωθυπουργίας του, στην υπογραφή της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου μεταξύ ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικού (NAFTA) , στην επιβολή του φόρου προστιθέμενης αξίας σε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες καθώς και στις αποτυχημένες προσπάθειες της κυβέρνησής του να λύσει το θέμα του Κεμπέκ.
Αντιγράφοντας στιγμές απο το προσωπικό του ημερολόγιο, αποκαλύπτει πως φοβήθηκε μετά την κάθοδό του απο την εξουσία, ότι το θέμα της αυτονομίας του Κεμπέκ και της διάσπασης του Καναδά βρισκόταν προ των πυλών. Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο Μπράιαν Μαλρούνι άνοιξε τον ασκό της απόσχισης του Κεμπέκ απο το Καναδά, καθώς έφτιαξε δύο σχέδια για να ενταχθεί η γαλλόφωνη επαρχία στο σύνταγμα του ομοσπονδιακού Καναδά τα οποία ναυάγησαν ενθαρρύνοντας δημοψηφίσματα για την ανεξαρτησία του Κεμπέκ.
Στα απομνημονεύματά του εξάλλου ο πρώην συντηρητικός πρωθυπουργός, που κατόρθωσε να διαλύσει το κόμμα του καθώς στις μετά την πρωθυπουργία του εκλογές το συντηρητικό κόμμα απο κυβέρνηση βρέθηκε μόνο με δύο έδρες σε ολόκληρο τον Καναδά , καταφέρεται σφοδρά εναντίον του αιώνιου πολιτικού αντιπάλου του Πιέρ Ελιοτ Τρουντό.
Ο Μπράιαν Μαλρούνι κατηγορεί τον μακαριστό Τρουντό πως σαμποτάρισε τις προσπάθειές του για επίλυση του συνταγματικού ζητήματος του Κεμπέκ. Μάλιστα επιτίθεται με πραγματική μανία εναντίον του πρώην πρωθυπουργού γράφοντας πως ο Τρουντό δεν είχε το δικαίωμα να ανακατεύεται με το Κεμπέκ, αυτός που δεν πολέμησε τους Ναζί στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Φυσικά, οι προσωπικές επικρίσεις του Μπράιαν Μαλρούνι κατα του Πιέρ Ελιοτ Τρουντό έχουν επισύρει τη μήνι των Καναδών απειλώντας να δυναμιτίσουν το πολιτικό σκηνικό.
Η αλήθεια είναι πως ο Μπράιαν Μαλρούνι ξεκίνησε απο δημοφιλέστατος πρωθυπουργός του Καναδά.Την πρώτη τετραετία έδρεψε δάφνες συναλλασσόμενος με τους συντηρητικούς ηγέτες της εποχής, τον Ρόναλντ Ρέιγκαν στις ΗΠΑ και την Μάργκαρτετ Θάτσερ στο Ηνωμενο Βασίλειο. Ο συντηρητικός Μαλρούνι στον Καναδά έγινε το δεκανίκι της δεξιάς πολιτικής της αμερικάνικης κυβέρνησης.
Πάντως,η αμφιλεγόμενη συμφωνία του ελεύθερου εμπορίου NAFTA, η επιβολή του φόρου προστιθέμενης αξίας, η οικονομική ύφεση, οι αποτυχημένες προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος του Κεμπέκ, όλες οι μεγάλες πολιτικές του πρωθυπουργού Μαλρούνι οδήγησαν το κόμμα των συντηρητικών σε διάλυση αναδεικνύοντας ένα δεξιότερο κόμμα στη δύση υπό τον Πίτερ Μάνινγκ. Την ίδια στιγμή οι αντιδρούντες στο Κεμπέκ δημιούργησαν το ομοσπονδιακό κόμμα Μπλόκ Κεμπεκουά με μόνο ζητούμενο την αυτονομία του Κεμπέκ. Αρχηγός χρίσθηκε ο πρώην φίλος και έμπιστός του Λουσιέν Μπουσάρ, ο οποίος αργότερα έγινε πρωθυπουργός του Κεμπέκ οδηγώντας το παρολίγο στην αυτονομία.
Η αυτοβιογραφία του Μπράιαν Μαλρούνι βγάζει πολλή πίκρα και πάμπολλα απωθημένα εναντίον των σύγχρονων πολιτικών του αντιπάλων. Δυστυχώς, ο αναγνώστης μένει με την απογοήτευση πως απο το βιβλίο λείπει η γερή αυτοκριτική. Ισως γι αυτό απέτυχε ο πρώην καναδός πρωθυπουργός να μείνει δημοφιλής μετά την κάθοδο απο την Οττάβα. Ισως να μέτρησε μόνο τα λάθη των άλλων και ποτέ τα δικά του!
Wednesday, September 5, 2007
Πάρτυ γενεθλίων για το Κυκλάμινο στη Ρόδο του Ατλαντικού
Ηθελα να γιορτάσω τα γενέθλια του Κυκλάμινου με χρώματα κι αρώματα. Ζήλεψα απο την Εαρινή Συμφωνία και την Αλεφ , που της ετοίμασαν την πιό γλυκειά τούρτα με γεύση απο λογοτεχνική κριτική για το βιβλίο της "Γράμμα στη Μάννα με 2 ν".
Ομως με πρόλαβαν οι αδηφάγες φωτιές της πατρίδας. Κι έτσι το καθυστέρησα.
Σήμερα, της αφιερώνω αυτές τις καλοκαιρινές ματιές απο το νησί της Ρόδου (Rhode Island) στη βορειοανατολική ακτή της Αμερικής. Την προσκαλώ να ταξιδέψει μαζί μου σε μια πολιτεία, που είναι γνωστή για τη φυσική ομορφιά της, τις ακτές με τα αριστοκρατικά σπίτια, την Providence με το Πανεπιστήμιο Brown και το μικρό, κομψό κέντρο της.
Επειδή λατρεύει τα ταξίδια, την παίρνω μαζί μου σ΄αυτή την καλοκαιριάτικη ατμόσφαιρα που παρεπέμπει στην Ελλάδα και στις χιλιόμορφες ακτές της.
Χρόνια πολλά Κυκλαμινάκι.
Με αγάπη
Μακρόθεν ΄
Ιουστίνη
Αγαπημένο Κυκλαμινάκι. Βρισκόμαστε στην καρδιά της πρωτεύουσας του Νησιού της Ρόδου. Ονομάζεται Providence κι όπως βλέπεις απο τα σλάγχνα της φυτρώνει ένας ουρανοξύστης art-deco.Κάθε μεγάλη πόλη στη Βόρεια Αμερική έχει τους ουρανοξύστες της κι αυτή είναι μια μοναδική γοητεία! Ελα να περπατήσουμε.
Λιμανάκι και ξαστεριά στο Newport.
Βάρκες αραχτές μας περιμένουν για ένα σπιντάρισμα στον Ατλαντικό΅. Βιάσου Κυκλαμινάκι!
Δεν θα έλειπε απο την καρδιά του τουριστικού Newport η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα!
Αυτή τη θέση δίπλα μου στις περίφημες adirondack chairs τη φύλαξα για σένα. Σε περιμένω το επόμενο καλοκαιράκι.
Ομως με πρόλαβαν οι αδηφάγες φωτιές της πατρίδας. Κι έτσι το καθυστέρησα.
Σήμερα, της αφιερώνω αυτές τις καλοκαιρινές ματιές απο το νησί της Ρόδου (Rhode Island) στη βορειοανατολική ακτή της Αμερικής. Την προσκαλώ να ταξιδέψει μαζί μου σε μια πολιτεία, που είναι γνωστή για τη φυσική ομορφιά της, τις ακτές με τα αριστοκρατικά σπίτια, την Providence με το Πανεπιστήμιο Brown και το μικρό, κομψό κέντρο της.
Επειδή λατρεύει τα ταξίδια, την παίρνω μαζί μου σ΄αυτή την καλοκαιριάτικη ατμόσφαιρα που παρεπέμπει στην Ελλάδα και στις χιλιόμορφες ακτές της.
Χρόνια πολλά Κυκλαμινάκι.
Με αγάπη
Μακρόθεν ΄
Ιουστίνη
Αγαπημένο Κυκλαμινάκι. Βρισκόμαστε στην καρδιά της πρωτεύουσας του Νησιού της Ρόδου. Ονομάζεται Providence κι όπως βλέπεις απο τα σλάγχνα της φυτρώνει ένας ουρανοξύστης art-deco.Κάθε μεγάλη πόλη στη Βόρεια Αμερική έχει τους ουρανοξύστες της κι αυτή είναι μια μοναδική γοητεία! Ελα να περπατήσουμε.
Λιμανάκι και ξαστεριά στο Newport.
Βάρκες αραχτές μας περιμένουν για ένα σπιντάρισμα στον Ατλαντικό΅. Βιάσου Κυκλαμινάκι!
Δεν θα έλειπε απο την καρδιά του τουριστικού Newport η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα!
Αυτή τη θέση δίπλα μου στις περίφημες adirondack chairs τη φύλαξα για σένα. Σε περιμένω το επόμενο καλοκαιράκι.