Μια ξεχωριστή ηθοποιός της Διασποράς στο ελληνικό σινεμά

Η Σταυρούλα Λογοθέτη με τον Πάνο Καρκανεβάτο και τον συμπρωταγωνιστή της στην ταινία
R. H. Thomson.






Ψηλή, λιγερή, όμορφη με δυό πράσινα μάτια που απονέουν ελληνικό πάθος η ελληνοκαναδή ηθοποιός Σταυρούλα Λογοθέτη, που έγινε γνωστή απο τη συμμετοχή της στην ταινία Γάμος αλα Ελληνικά, έχει επιλέξει πλέον την Ελλάδα ως τόπο της νέας φάσης στην κινηματογραφική της δημιουργικότητα.
Πρόσφατα βρέθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Μόντρεαλ, όπου προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα η ταινία του Πάνου Καρκανεβάτου «Αθανασία», στην οποία συμμετέχει με πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η Ελληνίδα Σταυρούλα που καλμάρει το ακατανίκητο πάθος της με τα συχνά ταξίδια στον ήρεμο Καναδά μιλάει αποκλειστικά στο ΑΠΕ για τις δυό πατρίδες της, για την εμπειρία της στην Ελλάδα, για τον ελληνικό κινηματογράφο. Εύχεται οι αρμόδιοι φορείς να δώσουν στο νέο ελληνικό σινεμά την δέουσα σημασία για να μην χολλυγουντοποιηθεί το όραμα των νέων κινηματογραφιστών.Να σταματήσει η απάθεια, λέει δραματικά η ηθοποιός της διάδρασης ανάμεσα σε Καναδά κι Ελλάδα!

Προέρχεσαι απο την ελληνοκαναδική κοινότητα και η μεγάλη σου στιγμή ήταν η συμμετοχή σου στην ταινία Γάμος αλα Ελληνικά της Νίας Βάρνταλος, όπου έπαιξες το ρόλο της μεγάλης αδελφής της. Πώς έχει αλλάξει η ζωή σου μετά τη μεγάλη επιτυχία στο σινεμά;

«Ηταν μια εκπληκτική εμπειρία να λάβω μέρος σ΄αυτή την ταινία και σαν αποτέλεσμα άνοιξε πολλές επαγγελματικές πόρτες για μένα. Με έκανε να συνειδητοποιήσω πως εμείς οι Ελληνες έχουμε φωνή και μπορούμε να αγγίξουμε τους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Μετά απο την ταινία Γάμος αλα Ελληνικά, άρχισα να παίρνω περισσότερους ρόλους στην τηλεόραση και το σινεμά αλλά τελευταία έχω αρχίσει να γράφω για ανθρώπους στους οποίους παρουσιαζόμουν πρώτα ως ηθοποιός.»

-Παρόλα αυτά γύρισες την πλάτη σου στην εδώ βιομηχανία για κάποια σειρά της δημόσιας καναδικής τηλεόρασης σε σχέση με τους Ολυμπιακούς της Αθήνας και τώρα βρίσκεσαι στην Ελλάδα. Γιατί επέλεξες να επιστρέψεις στις ρίζες σου;

«Γεννήθηκα στην Ελλάδα και οι γονείς μου ήρθαν μετανάστες στον Καναδά παίρνοντάς με μαζί τους. Επιστρέφαμε τα καλοκαίρια στην πατρίδα και θυμάμαι που ποτέ δεν ήθελα να γυρίζω πίσω στο σχολείο. Ποτέ δεν ένιωσα σπίτι μου τον Καναδά και ήξερα πως μια μέρα θα γύριζα οριστικά στην Ελλάδα».

- Με τί ασχολείσαι στην Ελλάδα σήμερα;

Δουλεύω για την ΕΡΤ φτιάχνοντας προγράμματα για την ψηφιακή ERT World. Μόλις τελείωσα μια σειρά με τίτλο «Εναλλακτικός Ταξιδευτής» με μια ομάδα νεαρών παραγωγών που ονομάζονται Image Collective. Είναι μια σειρά που δείχνει την Ελλάδα φωτισμένη διαφορετικά , μακριά απο τα στερεότυπα του Ζορμπά ή τα άγρια πάρτυ της Σαντορίνης και της Μυκόνου.

Ποιά εμπειρία έχεις αποκομίσει δουλεύοντας με τα ελληνικά μέσα και τον ελληνικό κινηματογράφο;

« Πρέπει να σας πώ ότι με έχουν καλομάθει οι συνεργάτες μου. Τόσο ο Πάνος Καρκανεβάτος όσο και η ομάδα μου στην τηλεόραση είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες με φιλοδοξίες και κίνητρα που λατρεύουν τη χώρα μας και θέλουν να πούν τις ιστορίες της. Επειδή έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό έχουν παρόμοια προσέγγιση για τη δουλειά όπως εγώ και η Νία Βάρνταλος. Γινόμαστε αδιαπραγμάτευτοι όταν πρόκειται να προωθήσουμε την κουλτούρα μας γιατί γνωρίζουμε τις βαθειές αξίες του Ελληνισμού. Αλλά δυστυχώς, δεν υπάρχει πάντοτε ανταπόκριση. Η Ελλάδα θα πρέπει να αναγνωρίσει την αξία της και τα άτομα που βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά πρέπει να ενισχύσουν ανθρώπους που αγαπούν και θέλουν να προωθήσουν τα ταλέντα αυτής της χώρας. Χρειαζόμαστε περισσότερη στήριξη και λιγότερη απάθεια.

-Πώς δέχθηκες να συμμετάσχεις στο κάστ μιας ελληνικής ταινίας σαν την Αθανασία;

«Το σενάριο. Το αγάπησα απο τη στιγμή που το διάβασα. Η ποιητικότητα, ο πόνος, ο αγώνας και το ίδιο το ανθρώπινο ταξίδι ήταν τόσο όμορφα γραμμένα. Και βέβαια με έπεισε ο σκηνοθέτης που είχε ένα όραμα και ήξερε πώς να μας φέρει σ’ αυτό εμάς όλους τους ηθοποιούς του.

Τί σου λέει προσωπικά εσένα η ιστορία της Αθανασίας;

«Για μένα είναι η ιστορία μιας μητέρας και μιας κόρης που αποξενώνονται συναισθηματικά και πνευματικά μόνο και μόνο για να ξαναβρούν η μιά την άλλη. Πρόκειται για την αγάπη και τη δύναμη που έχει τούτη η αγάπη να γιατρεύει πληγές.


Πώς κρίνεις το ρόλο σου, ως γυναίκας- πυλώνα, που μπορεί να πάρει το μυστικό της μέχρι τον τάφο της;

«Σαν ηθοποιός δεν μπορώ να κρίνω το ρόλο μου, αλλά μόνο να υποστηρίξω το ταξίδι και τις πράξεις του χαρακτήρα που ερμηνεύω. Η Αθανασία έκανε μια επιλογή, αλλά η μοίρα παρενέβη και άλλαξε το δρόμο του ταξιδιού της. Μερικές φορές συμβαίνει έτσι κι άλλες πάλι όχι. Είναι πιό σκληρή η απόφαση να μην πάρεις στον τάφο το μυστικό σου αλλά δεν μπορούν όλοι να το κάνουν αυτό και ίσως τούτο το στοιχείο να κάνει πιό δυνατό το νόημα της ταινίας. Η Αθανασία αναγκάζεται να συναλλαγεί με το παρελθόν της για να βρεί την ελευθερία της στην παρούσα ζωή της.

Πιστεύεις πως ο απάνθρωπος αποκλεισμός της μικρής μοιχαλίδας Αθανασίας απο την κλειστή κοινωνία του νησιού της μπορεί να κάνει το διεθνές κινηματογραφικό κοινό να στραφεί ενάντια στις πρωτόγονες ελληνικές παραδόσεις;, Το σκέφθηκες ποτέ αυτό ως δυσφήμιση;

Οχι, δεν πιστεύω πως κάποιος θα σκεφθεί εναντίον των ελληνικών παραδόσεων επειδή φέρθηκαν έτσι οι χωριάτες στην ιστορία του φίλμ. Σήμερα δεν συμβαίνουν αυτά και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για μια ταινία.

Ποιά είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον; Θα σου άρεσε να επιστρέψεις πίσω στον Καναδά να δουλέψεις για τον κινηματογράφο; Να ξαναπάς στο Χόλλυγουντ;

« Συνεχίζω να δουλεύω με τον Καναδά και ετοιμάζω μια νέα διεθνή τηλεοπτική σειρά που αρχίζει στην Αφρική, πάει στην Ελλάδα, στη Γαλλία και καταλήγει στο Μόντρεαλ. Σαν ηθοποιός συνεχίζω να παίζω στον Καναδά όταν παρουσιάζεται κάποιος ρόλος. Το όνειρό μου είναι να ανοίξω μια διάδραση Ελλάδας-Καναδά και να δημιουργήσω συμπαραγωγές ανάμεσα στις δύο χώρες . Ως προς το Χόλλυγουντ, έμεινα εκεί για 2 χρόνια και δεν ήταν μέρος για μένα. Προτιμώ τον Καναδά και την Ευρώπη, τόπους που ταιριάζουν στη δική μου ιδιοσυγκρασία».

Τελικά τί έφερε ο Γάμος αλα Ελληνικά στην ελληνική παροικία γενικότερα;

Νομίζω ένα μεγάλο αίσθημα υπερηφάνειας πως μπορούμε να λέμε τις ιστορίες μας με αυτοσαρκασμό και να γελάμε μ΄αυτές.

Τί σου αρέσει απο την Ελλάδα;

Η ομορφιά της γής και η αγριάδα του Ελληνικού πνεύματος.

Τί σου αρέσει απο τον Καναδά;


Οι μεγάλες εκτάσεις, η τάξη των πραγμάτων και η εντιμόττα των ανθρώπων. Αγαπώ τον Καναδά γιατί με έπλασε να γίνω αυτή που είμαι. Πιστεύω πως ο Καναδάς φιλτράρει το ελληνικό μου πνεύμα ούτως ώστε να μην καώ. Η ελληνική πλευρά μου είναι πολύ παθιασμένη και άγρια, και η καναδική μου πλευρά βοηθάει να κατευθύνεται το πνεύμα μου πιο δημιουργικά και λογικά.


-Μπορείς να ζήσεις τώρα χωρίς τη μιά απο τις δυό πατρίδες;

Οχι, δεν είναι δυνατόν αυτό για μένα. Συνειδητοποιώ πόσο και οι δυό χώρες είναι κομμάτια του εαυτού μου.

Τί πιστεύεις για τον ελληνικό κινηματογράφο σήμερα ; Εχει κάποιο μέλλον;

Πιστεύω πως υπάρχουν σπουδαία ταλέντα τόσο στην Ελλάδα όσο και στη διασπορά και μου αρέσει αυτό που βλέπω. Ελπίζω να μη χολλυγουντοποιηθεί το ελληνικό σινεμά και χάσει τη φωνή του και το μοναδικό του οραμα .Πιστεύω πως υπάρχει λαμπρό μέλλον για τον ελληνικό κινηματογράφο εάν αναγνωρισθεί και υποστηριχθεί επάξια. Και υπάρχει μέλλον όσο διαπιστώνω πως οι νέοι σκηνοθέτες δεν συμβιβάζονται μόνο για την εξαγορά λίγης φήμης!

Εκτακτη ανακοίνωση: Χιόνια στο καμπαναριό

(Σημείωση: Οι φωτογραφίες φρέσκες για το ρεπορτάζ έχουν ληφθεί μέσα απο το παράθυρο , γι αυτό ζητώ συγγνώμη για την ποιότητα)

Αγαπημένοι ,

Ολως εκτάκτως έπεσε χιόνι στην ανατολική ακτή με επίκεντρο το Οντάριο. Παραθέτω την είδηση που έστειλα στο ΑΠΕ καθώς και μερικές φωτογραφίες μέσα απο το τζάμι μου, έτσι για να μην παραπονιέστε που γυρνάτε με κοντομάνικο ακόμη στην πατρίδα.

Απολαύστε πρώιμο χειμώνα και... τις πρώτες ανατριχίλλες!!! Το ρεπορτάζ απο το τυπογραφείο...

ΑΠΕ, Μόντρεαλ, Της Ιουστίνης Φραγκούλη29-10-2008

Η πρώτη ξαφνική χιονοθύελλα χτύπησε χθες τη νύχτα στο ανατολικό Οντάριο με 15 εκατοστά χιόνι κάνοντας λευκό το τοπίο και αφήνοντας 26. 000 νοικοκυριά χωρίς ηλεκτρικό.

Τα μεγαλύτερα προβλήματα απο την κακοκαιρία σημειώθηκαν στο Winchester,όπου έμειναν 10.000 σπίτια χωρίς ηλεκτρισμό. Στο μεταξύ άλλοι 3000 πελάτες έμειναν χωρίς ενέργεια στο δυτικό Οντάριο κυρίως στην πριοχή Aylmer.

Η προειδοποίηση της μετεωρολογικής υπηρεσίας για σφοδρή χιονοθύελλα είναι ακόμη σε ενέργεια στο ανατολικό Οντάριο, συμπεριλαμβανομένης της Οττάβας και του Νότιου Κεμπέκ , όπου μπορεί να χιονίσει σήμερα.

Ο άνεμος με ταχύτητα απο 50-70 χιλιόμετρα θα σκορπίζει το χιόνι στο οδικό δίκτυο με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν επικίνδυνες συνθήκες οδήγησης, προειδοποιεί η μετεωρολογική υπηρεσία του Καναδά.

Οι οδηγοί θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί καθώς οι αναφερόμενες περιοχές θα πάρουν χιόνι μέχρι 15 εκατοστά.

Η χιονοθύελλα άρχισε απο τη βόρεια ανατολική ακτή των ΗΠΑ, που έλαβε 30 εκατοστά χιόνι με αποτέλεσμα να προκληθούν προβλήματα ενέργειας και κλείσιμο των σχολείων στις πολιτείες της Νέας Υόρκης, του Νιού Τζέρσεϊ και της Πενσυλβάνια!

Ενα μωρό 70 ετών

Το μωρό της εκ πατρός οικογένειας του Τέντ , ο Στήβ Αργύρης έγινε κιόλας 70 χρονών, αλλά εξακολουθεί να είναι νέος στο πνεύμα, να παίζει βόλει, να ταξιδεύει και να χορεύει σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα απο την τρελλή νεότητά του.

Ο Στήβ, Στάθης στα ελληνικά, γεννημένος πέμπτος κατα σειρά στην πολύτεκνη οικογένεια των Αργυραίων απο το Μεγανήσι Λευκάδας, μετανάστευσε στον Καναδά απο την εποχή της εφηβείας εν έτει 1951. Ξεκίνησε την καριέρα του απο το μαγαζί του πεθερού μου Ντίνου και σήμερα είναι συνεταίρος με τον Τέντ στις ίδιες κι απαράλλακτες μπίζνες.

Ο Στήβ ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Μόντρεαλ, παντρεύτηκε στα 20 χρόνια του την Ειρήνη Γκλέζος κι έκαναν μια κόρη τη Μαρία, που κι αυτή έκανε μια κόρη, τη Στέφανι.

Σήμερα είναι πατέρας μιας γοητευτικής γυναίκας και παππούς μιας σέξι νεαρής, που ετοιμάζεται να παντρευτεί οσονούπω γηγενή Λευκάδιο και να επιστρέψει κατα ένα καρμικό τρόπο στο πατρώο αγαπημένο νησί.

Ο Στήβ είναι ο τύπος του ανθρώπου που αγαπάει τη ζωή, τη διασκέδαση, τις ωραίες βόλτες, το καλό φαγητό και προπάντων τον ασύδοτο χορό μέχρι τελικής πτώσεως. Περισσότερο όμως αγαπάει τις τρείς γυναίκες της ζωής του την Ειρήνη, τη Μαρία και τη Στέφανι, για τις οποίες τα δίνει όλα.

Κι εκείνες είπαν να του ανταποδώσουν με ένα υπέροχο πάρτυ-έκπληξη όπου κάλεσαν όλους τους φίλους της νεότητάς του με τους οποίους συναντιέται και παίζει βόλεϊ και εξανλτεί όλη την αντρική ατζέντα ( μπιρόνια και πονηρές ματιές και καλοφαγία) κάθε Τρίτη βράδυ απαρέγκλιτα στο Ελληνικό Κοινοτικό Κέντρο.

Κάλεσαν κι όλη εμάς τη μεγάλη φαμίλια του- όσους δηλαδή εξακολουθούμε να ζούμε στο Μόντρεαλ- για να γιορτάσουμε τα 70στά γενέθλια του μπέμπη της οικογένειας.

Ηταν μια καταπληκτιή βραδυά γεμάτη κέφι, χορό και χαριτωμένες συναντήσεις των μελών της ευρύτερης οικογένειας, συνεργατών αλλά και φίλων απο άλλες εποχές. Ηταν το αγαπητικότερο δώρο της Ειρήνης για το Στήβ, που θα το θυμόμαστε όλοι εμείς οι παρευρεθέντες γλυκά ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Ιουστίνη




Ο Στήβ ανάμεσα στις τρείς γυναίκες του: Στέφανι, Ειρήνη και Μαρία!



Το μωρό της οικογένειας κιόλας 70???



Απο αριστερά: Ο Εντι Πετροσιάν, ο Salvattore Deioris, ο Τέντ και ο Αλεξ, συνεργάτες εν εξελίξει και εν δυνάμει





Η εγγονή Στέφανι Κάρντος με τον ξάδλεφό της Christian Myatt και το θείο Ziggy.


Οι συνεργάτες εκ Τορόντο Μανούς και Εντυ Πετροσιάν


Ο πρόεδρος του Ελληνοκαναδικού Κογκρέσου Δημήτρης Μανωλάκος, το αβυσσαλέο ντεκολτέ και η πρώτη Ελληνίδα δικαστής στο Μόντρεαλ Ντένις Ζερμπίσιας.


Χορευτικό ενσταντανέ με τον ιταλό Salvattore Deioris.


Η οικογένεια του Στήβ Αργύρη με την αδελφή του Διονυσία Αργύρη-Λάζαρη (στα λευκά)


Η Χάνι και ο Σπύρος, αδελφός του Στήβ σε χορευτικό στιγμιότυπο.


Η υπογράφουσα, ο Σαβατόρε και η κόρη του Τζέννυ.


Τούρτα μεγατόνων για να χωρέσει τις επτά δεκαετίες!


Η Στέφανι εκβίασε ένα χορό με τον σεμνό Αλεξ

Με χρώματα κι αρώματα

Η πόλη μου ζεί τη φρενίτιδα των χρωμάτων, καθώς τα φυλλοβόλα δέντρα της μεταλλάσσονται σε κίτρινα, χρυσά, κόκκινα, κανελλιά, καφέ, σταχτιά . Και στέκουν όλο περηφάνεια στον ήλιο, καμαρωτά για τα απίστευτα χρώματά τους. Ωσπου φτάνει ένας άνεμος και σωριάζει τα φύλλα τους στη γή απογυμνώνοντάς τα για το πρώτο χιόνι.

Τότε τα δέντρα΄αποκαλύπτουν το γήρας και την ασχήμια τους, τότε στέκουν έρμαια της προδιαγεγραμμένης ετήσιας μοίρας τους. Τότε νιώθω τη΄μελαγχολία του επερχόμενου τέλους, που θα σημάνει μια νέα αρχή.

Ακόμη τα φύλλα είναι πεσμένα στο έδαφος, ακόμη το γκαζόν είναι καταπράσινο καθώς η φύση περιμένει να περάσουν τα παιδιά απο τα απαλά της στρώματα όταν θα τρέχουν απο πόρτα σε πόρτα στις 31 Οκτωβρίου μασκαρεμένα και ανέμελα ζητώντας καραμελίτσες για τη γιορτή του Χάλοουιν.

Το δικό μας Χάλοουιν έχει τελειώσει αφότου ο Αλεξαδνρίνος μας μεγάλωσε. Ομως κρεμάσαμε και φέτος έξω απο την πόρτα το στεφάνι με τα χρυσοκόκκινα φύλλα και τη μάγισσα μήπως περάσουν τα παιδάκια να τους γεμίσουμε τις κολοκύθες με λιχουδιές.

Η πόλη μου αργοπεθαίνει κι όμως ξεχάστηκε πάλι μέσα στο τρελλό πανηγύρι των αποχρώσεων. Οι καμινάδες άρχισαν να βγάζουν καπνούς, η ατμόσφαιρα μοσχοβολάει καμμένα ξύλα.Το Μόντρεαλ είναι πνιγμένο στα χρώματα του φθινοπώρου και στα αρώματα του χειμώνα.

Ας περπατήσουμε μαζί στις γειτονιές μου για να μην είμαι μόνη με τη σκιά μου.

Σας γλυκοφιλώ με μια δόση αναπόδραστης μελαγχολίας γι αυτά που χάθηκαν και δεν θα γυρίσουνε ξανά. Μόνο τα φύλλα θα γυρνούν κάθε άνοιξη!

Ιουστίνη

Μια γυναίκα φεύγει, μια σωστή κυρία

Αφού ήξερες πως θα έφευγες γιατί επέμενες να γίνεις φίλη μου;



Η Ελένη με το σύζυγό της μετά τη δεύτερη θεραπεία στην Αμερική, γελαστή κι αισόδοξη




Ενα ασυννεφιαστο ενσταντανε , απ αυτά που δεν πρέπει να ξεφεύγουν ποτέ του φακού. Ο τότε γενικός πρόξενος Γιώργος Ζαχαριουδάκης, η πρέσβις Ελένη Τζαννετουλέα, η υπογράφουσα, η Αγγελική Ζαχαριουδάκη και ο Τέντ.




Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Σήμερα αναχώρησε για τη γειτονιά του ουρανού μια κυρία της ελληνικής διπλωματικής κοινότητας, μια πρέσβις που άφησε εποχή στο υπουργείο εξωτερικών για την οξύνοια, το χαμηλό της τόνο, την ομορφιά και την αξιοπρέπειά της. Σήμερα με την έξοδό της προς τις άλλες πολιτείες, προστέθηκε αλλη μια βαρειά σκιά στη ζωή μου, που παλεύω να τη νικήσω.

Το όνομά της Ελένη Τζαννετουλέα και υπηρέτησε στο Μόντρεαλ ως πρέσβις της Ελλάδας στη μόνιμη αντιπροσωπεία του ICAO (Δειθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας). Η θητεία της στο διεθνή οργανισμό που έληξε γρήγορα εξαιτίας προβλημάτων υγείας, άφησε εποχή στους ομολόγους της πρέσβεις αλλά και στους υπαλλήλους, που είχε υπο τη διεύθυνσή της.

Τρύπωσε στη ζωή μου το 2005, ενώ είχα απο καιρό πάρει την απόφαση να μην επιτρέπω να παρεισφρύουν στην καθημερινότητά μου άνθρωποι του διπλωματικού σώματος , που είναι περαστικοί απο το Μόντρεαλ και η φυγή τους θα άνοιγε ένα βαθύ κενό στη δική μου ύπαρξη.

Μα η Ελένη Τζαννετουλέα με βρήκε στο κινητό στην Αθήνα μέσω ενός κοινού φίλου διπλωμάτη. Μου είπε πως θα ερχόταν με την κόρη της ως πρέσβις στο Μόντρεαλ και πως θα ήθελε να με συναντήσει για να της δώσω πληροφορίες τόσο για την πόλη όσο και για το σχολικό σύστημα του Καναδά.

Δώσαμε ραντεβού στο καφέ του Τζίμμη και άργησα ως συνήθως. Εφτασα ασθμαίνουσα και αντίκρυσα να με περιμένει στα τραπεζάκια έξω μια κομψή γυναίκα ντυμένη με ένα ταγιέρ Αρμάνι. Θαύμασα το γαλανό της βλέμμα και τα ολοστρόγγυλα χείλη της που είχαν ένα μαβί παράξενο χρώμα.

Εκείνη με ρωτούσε γεμάτη αγωνία για τις λεπτομέρειες της ζωής στην πόλη μου κι εγώ υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αυτή τη γυναίκα δεν θα την έκανα φίλη μου παρότι με είλκε η φυζίκ της αλλά κι εκείνη η παιδικότητα στις ερωτήσεις, η αμηχανία της για την προσαρμογή στο Μόντρεαλ, ο φόβος της για το άγνωστο αλλά και η απόλυτη κομψότητά της. Αλλωστε η πρεσβευτική κατοικία ήταν 500 μέτρα απο το σπίτι μου.

Εφτασε στο Μόντρεαλ με τον άντρα της και την κόρη της ένα χιονισμένο απόγευμα του Γενάρη. Παρότι είχε ένα επιτελείο υπαλλήλων προσαρμοσμένων στη ζωή του Καναδά που θα την εξυπηρετούσαν στις πρακτικές ανάγκες της, με αναζήτησε πάραυτα στο τηλέφωνο. Τους κάλεσα στο σπίτι για τραπέζι. Ενιωθα κιόλας οικεία κι ας προσπαθούσα να νικήσω λογικά την έλξη προς την Ελένη και την οικογένειά της.

Οι μήνες του παγωμένου χειμώνα στο Μόντρεαλ με έσπρωξαν στην αγκαλιά της, καθώς η λογική είχε υποχωρήσει μπροστά στα αληθινά συναισθήματα για την Ελένη Τζαννετουλέα, που με κατακτούσε κάθε μέρα με τη μαγκιά της, την αυτοτέλεια, την ευγένεια και τη διακριτικότητα. Πριν έρθει η άνοιξη περπατούσαμε κάθε μέρα μαζί στους δρόμους του προαστείου μας, γελούσαμε με τα ίδια ανέκδοτα, μιλούσαμε για συνταγές μαγειρικής, ψωνίζαμε στο εμπορικό κέντρο της γειτονιάς μας.

Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού και απούσης της κόρης της είχα γίνει η σύμβουλός της στις αγορές κι εκείνη άκουγε όλα τα καθέκαστα της εξέλιξης των κοριτσιών μου στα Ψηλά Τακούνια. Στην πραγματικότητα γινόταν μια απ εκείνες, γι αυτό και μου επέτρεπε συχνά να δραπετεύω στο σαλέ να γράφω επι μέρες. Στο καλοκαιρινό ταξίδι της Νέα Υόρκης ήρθε μαζί μας , πήγαμε στη ΜΟΜΑ για την έκθεση Σεζάν-Πισαρό, χορτάσαμε τις ομορφιές της πόλης, είδαμε θέατρο, τρελλαθήκαμε στα ψώνια. Της έμαθα να αγοράζει πασμίνεςσε όλα τα χρώματα και γελούσε με την πληθωρικότητά μου.

Το επόμενο φθινόπωρο η Ελένη ένιωθε ένα βάρος στην κοιλιά. Οι αγαπημένες βόλτες στους δρόμους με τα χρυσοκόκκινα φύλλα της είχαν γίνει άγος. Την κορόιδευα πως γέρασε κι εκείνη προσπαθούσε με τα αθλητικά παπούτσια της να βάλει δύναμη να με φτάσει.Ομως διέκρινα πως δεν βολευόταν πουθενά, πως κάτι σοβαρό συνέβαινε με την υγεία της. Την έπεισα να επισκεφθεί το γιατρό στην Ελλάδα για να εξετασθεί.

Τα επόμενα Χριστούγεννα ήρθε μετα τις διακοπές στο Μόντρεαλ με τα τραγικά μαντάτα της επάρατης νόσου. Πάλεψε σαν τίγρης να νικήσει το θεριό, έτρεξε με τον άντρα της στο Rhodes Island για μια καινούρια θεραπεία. Κατέφθασα με το αυτοκίνητο οδηγώντας μόνη μου απο το Μόντρεαλ με χιονοθύελλα. Εχανα το μυαλό μου γιατί ήξερα πως το τέλος θα έφτανε σύντομα. Προσπάθησα να κρατηθώ σε ψυχραιμία, αφού μόλις είχα χάσει την αδελφή μου απ το ίδιο νόσημα.

Με τις δύο θεραπείες στην Αμερική η Ελένη μου κέρδισε περίπου ενάμισυ χρόνο. Εζησε με αξιοπρέπεια, κατευόδωσε την κόρη της στο πανεπιστήμιο της Αγγλίας, επισκέφθηκε τον άντρα της στο πόστο του, διακόσμησε το καινούριο της σπίτι και μας τραπέζωσε με άλλους κοινούς φίλους του Μόντρεαλ πέρισι το χειμώνα.

Οταν την ξαναείδα την άνοιξη στην Αθήνα με αποστεωμένο πρόσωπο, ήξερα πως η νόσος ξαναχτυπούσε αλύπητα. Αναγνώριζα όλα τα σημάδια του τέλους και την αγκάλιαζα στο διαμέρισμά μου συνειδητοποιώντας πως δεν θα ξανασυναντιόμασταν ποτέ πιά υπο ομαλές συνθήκες. Στο μεταξύ, στις συναντήσεις μας πρόσθετα κι άλλες πασμίνες στη συλλογή της κι εκείνη γελούσε αχόρταγα με τα πάθη μου.

Το καλοκαίρι τη βρήκα στο νοσοκομείο σε μια φρενίτιδα εισόδων-εξόδων. Την αποχαιρετήσαμε με την κοινή αγαπημένη μας φίλη στο σπίτι της κι εκείνη είχε σηκωθεί απ΄το κρεβάτι και καθόταν στο σαλόνι δίνοντας οδηγίες στον άντρα της να φέρει παγωτό. Φορούσε μια σκούρα φούστα που άφηνε να φαίνονται οι όμορφες γάμπες της και μια απαλόχρωμη μπλούζα, που είχαμε αγοράσει μαζί.

Της είχα πάει δώρο μια εικόνα του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης για να ακουμπάει το απελπισμένο βλέμμα της. Ξαφνικά μου είπε πως αυτό το φθινόπωρο θα έρθει το τέλος.

Σήμερα τα χαράματα ώρα Ελλάδος ήρθε το τέλος μετα απο μια μακριά ταλαιπωρία στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Εβρεχε κι εγώ περπατούσα άσκοπα κι επαναληπτικά χωρίς ομπρέλα στους δρόμους με τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου, περνώντας και ξαναπερνώντας απο το παλιό της σπίτι.

Τα δάκρυα έγιναν αναφυλλητά. Αφού θα έφευγες Ελένη ανεπίστρεπτα γιατί επέμεινες να γίνεις τόσο φίλη μου;

Εκτακτο παράρτημα περι μαγειρικής

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Λοιπόν, επειδή σχετίζομαι στη μπλογκογειτονιά με τρείς γείτονες που κάνουν θαύματα στη μαγειρική

Δεσποινάριον http://despinarion.wordpress.com/
Παναθήναιος http://panathinaeos.wordpress.com/ και
Cook the Book http://cookthebook.blogspot.com/

κι επειδή έχω μείνει επιεικώς άναυδη με τη λεπτομέρεια στη δεινότητά τους πρέπει να σας διηγηθώ μια μικρή πικρή ιστορία.

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Ιουστίνη. Μεγάλωνε και υπέφερε απο την παιδική ανορεξία. Ολα της μύριζαν, όλα της βρωμούσαν και γύρω στα 3 της χρόνια που άρχισε να καταλαβαίνει τις γεύσεις έβγαλε μια φρικτή αλεργία με τη φέτα, που επεκτάθηκε σύντομα σε όλα τα τυριά.

Η μαμά της, τρομερή νοικοκυρά και απίστευτη μαγείρισσα, κάθε μέρα προσπαθούσε να εφεύρει καινούριες πρωτότυπες συνταγές μήπως πείσει το μεγάλο της κοριτσάκι να φάει καμιά μπουκιά (και συχώριο!!!) αλλά εκείνη δήλωνε απεργία πείνας. Μια μέρα της στόλισε το πιάτο του μπουργκινιόν (όπως θάλεγε και η κουμπάρα της Δέσποινας) με τηγανητές πατάτες κομμένες ροδέλλες και έφτιαξε μια μαργαρίτα για να τη δεί η Ιουστίνη και να πεισθεί να δοκιμάσει.

Αλλά εκείνη έσπρωξε πάλι το πιάτο απο το τραπέζι με τη γνωστή απέχθεια. Τότε η μαννούλα έβαλε τα κλάμματα και ρώτησε απελπισμένη:
Τί έχεις μαζί μου παιδί μου;

Η μικρή Ιουστίνη έκλαψε στο κρεβατάκι της που δε μπορούσε να φάει τίποτε απο τα φαγητά της μαννούλας και το χειρότερο που την έκανε να κλαίει απελπισμένη γιατί δεν κατόρθωνε να διαπεράσει την ανορεξία της.

Η μαννούλα και ο πατερούλης προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μάθουν το παιδί τους να τρώει, άλλοτε με καλοπιάσματα κι άλλοτε με τιμωρίες αλλά τίποτε δε λειτουργούσε. Αφού το παιδί δε χαιρόταν ούτε με τις τηγανητές πατάτες ούτε κάν με τους λουκουμάδες του ζαχαροπλαστείου του Λάμπρου.

Μόνο τις ιδιαίτερες στιγμές της ανάρρωσης ευχαριστιόταν που η μαννούλα έψηνε στα κάρβουνα κοτοπουλάκι με ρίγανη ή ψαράκι με ρίγανη. Τότε όλοι σιγα-σιγά κατάλαβαν πως η Ιουστίνη ήταν ένα κοριτσάκι που δεν άντεχε τις δυνατές γεύσεις ή τις μυρωδιές (απο βούτυρα και άλλα καρυκεύματα), γι αυτό δεν μπορούσε να φάει. Τότε η μαννούλα κρυφά απο τα άλλα δυό παιδιά της έφτιαχνε άγευστα φαγητά για το δυσλειτουργικό μεσαίο της.

Εκτοτε έγινε ανέκδοτο. Η Ιουστίνη έρτωγε μόνο ό,τι πετούσε κι ό,τι κολυμπούσε.Στην κατασκήνωση είχε γίνει ο Παρίας γιατί δεν δοκίμαζε τα φαγητά (αφού τα μισά ήταν φτιαγμένα με μπεσαμέλ, βούτυρα ή τυριά).Στις ξαδερφοσυνάξεις στο μητρικό χωριό, όλοι την κορόιδευαν και την κυνηγούσαν με ένα κομμάτι φέτα για να δούν την ξυνισμένη της μουρίτσα.

Η Ιουστίνη μεγάλωσε , έφυγε απο τη Λευκάδα και πήγε φοιτήτρια στην Αθήνα όπου άρχισε να μαγειρεύει χωρίς βούτυρο, τυριά, κρέμες γάλακτος και τα άλλα συναφή.

Εμαθε , λοιπόν, να χρησιμοποιεί τα κύρια στοιχεία των φαγητών και να τα αξιοποιεί στο έπακρο, αφού δε μπορούσε να τα διανθίσει με διάφορα μπινελικάκια της μαγειρικής. Εμαθε να φτιάχνει ξεχωριστό μπουργκινιόν με σάλτσα ντομάτα χωρίς το παραμικρό σοτάρισμα. Αρχισε να μαγειρεύει κοτόπουλο στην κατσαρόλα με μπύρα και μανιτάρια χωρίς προτηγανίσματα. Εφτιαχνε το λαγό με σάλτσα μουστάρδας και κρεμμυδάκια χωρίς να τάχει καβουρντίσει.

Κανείς απο τους συνδαιτημόνες στα μεγάλα της τραπέζια δεν έχει καταλάβει πως τα μαγειρέματα της Ιουστίνης δεν περιέχουν βούτυρο ή έστω λάδι, πως οι μπεσαμέλ της έχουν το ελάχιστο αποβουτυρωμένο γάλα με λιπαρά 0% , γιατί απλά δεν υστερούν σε νοστιμιά.

Αλλά, αφότου πάει για καφέ στις μπλογκογειτονιές και βλέπει με τα μάτια της τις υπέροχες συνταγές των φίλων της, που καίνε βούτυρα, προσθέτουν προβολόνε , καβουρντίζουν και σοτάρουν , ένιωσε ακόμη μια φορά πόσο στερημένη είναι που δεν έμαθε να αγαπάει και να τρώει όλα τα ωραία της γεύσης.

Τώρα κάθεται και χαίρεται τις φωτογραφίες, σχεδόν έχει πάθει εξάρτηση απο την ομορφάδα τους. Αλλά ξέρει καλά πως εκείνη και οι δικοί της δεν θα δοκιμάσουν ποτέ τις θεϊκές συνταγές της Δέσποινας, του Παναθήναιου και της Cook. Γιατί της λείπει το βασικό συστατικό, αυτό του αχαλίνωτου έρωτα για την ανεπανάληπτη αιώνια ΓΕΥΣΗ!

Οι μικροί φυγάδες και τρείς γενιές Τελλίδης

Ο Μάικλ Τζούνιορ έκλεψε την παράσταση των Μικρών Φυγάδων!!!



Η καταπληκτική χορωδία των σχολείων Σωκράτης γένους θηλυκού με φουστανάκια και
βολανάκια στο Δημαρχείο του Μόντρεαλ!



Η μικρή μου φίλη Λεία, κούκλα και πάντοτε γελαστή



Η Οικογένεια Τελλίδη με παπ -Μάικλ Τελλίδη, Γιώργο και Χριστίνα Τελλίδη και φυσικά τον σούπερ τζούνιορ Μάικλ, που στα κοσμικά δεν πατάει ούτε μια φωνούλα. Είναι κύριος



Η κολλητή μου Ελέιν Λαντρύ στο θέαμα. Δίπλα της ο κ.Δημήτρης



Η Δημοτική σύμβουλος Ελένη Φακωτάκη, ο πρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Μπίλλυ Μπαλαμπάνος και ο δημοτικός σύμβουλος Μαρσέλ Τραμπλαί



Ο τενόρος Δημήτρης Ηλίας ήταν η ψυχή του έργου. Φωνητικά με τη γυναίκα του Μαρία Διαμαντή αλλά και μουσικά ενορχήστρωσαν όλη την παράσταση.



Ενας μικρός χορωδός σε απονενοημένη βαριεστημάρα πριν αρχίσει να τραγουδάει



Την Κυριακή στο Δημαρχείο του Μόντρεαλ παρουσιάστηκε μια νέα πρωτότυπη διατλαντική πολιτιστική συνεργασία Αθήνας-Μόντρεαλ, την οποία υποστηρίζουν οι Δήμοι του Μόντρεαλ, της Αθήνας και του Λαβάλ.

Πρόκειται για το μουσικό παραμύθι «Οι Μικροί Φυγάδες και το Σπίτι στο Δάσος»(Εκδόσεις Χατζηλάκος) , το οποίο γράφτηκε απο τον Γιώργο Πολ. Παπαδάκη σε μουσική Χρύσανθου Μουζακίτη και εκτελέσθηκε μουσικά απο την Chroma Musika (Εταιρεία προώθησης Ελληνικής Κλασικής Μουσικής στην Βόρεια Αμερική) μαζί με 38μελή παιδική χορωδία και παράλληλα 26μελή χορωδία ελληνοκαναδών γονέων.

H χορωδία από 38 Ελληνόπουλα προερχόμενα από 11 διαφορετικά σχολεία του Μόντρεαλ συμμετείχε με ενθουσιασμό στη παραγωγή. Τα περισσότερα προέρχονται από τα σχολεία Σωκράτης της Ελληνικής Κοινότητας Μόντρεαλ και επιλέχθηκαν με ακροάσεις. Σε αυτά τα παιδιά δόθηκε η ευκαιρία όχι μόνο να τραγουδήσουν στα Ελληνικά και να συμμετάσχουν σε μία επαγγελματική παραγωγή με συμφωνική ορχήστρα αλλά παράλληλα να εξερευνήσουν την σύγχρονη Ελληνική γλώσσα και μουσική. Εκτός από τα παιδιά, μια χορωδία 26 ενηλίκων πλαισίωσε το έργο. Γονείς, βετεράνοι χορωδοί και νέοι Ελληνοκαναδοί από κολέγια και πανεπιστήμια πέρασαν και αυτοί από ακροάσεις και ένωσαν τις φωνές τους με τα παιδιά.

Υπό την φωνητική καθοδήγηση της σοπράνο και σολίστ Μαρίας Διαμαντή και την διεύθυνση του τενόρου-σολίστα Δημήτρη Ηλία, η χορωδία και οι σολίστ ηχογράφησαν το έργο στο Μόντρεαλ στην αίθουσα συναυλιών Oscar Peterson του πανεπιστημίου Concordia υπό την γενική τεχνική επίβλεψη του Δρα Μάρκ Κόργουιν με συνοδεία την Αθηναική Συμφωνική Ορχήστρα Νέων (ΑΣΟΝ). Στην Αθήνα πνοή στο βιβλίο έδωσε με την εικονογράφησή της η Νίκη Λεωνίδου ενώ αφηγείται ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας με την ζεστασιά ενός παππού που διαβάζει για τα εγγονάκια του.

Οι παρουσιάσεις του βιβλίου/CD άρχισαν με εκείνη στο Δημαρχείο του Μόντρεαλ και θα συνεχιθσούν στις 21 Οκτωβρίου στο Δημαρχείο του Λαβάλ με την συνεργασία του Ελληνικού Προξενείου της Ελλάδος στο Μόντρεαλ. Εκτός από τους βασικούς συντελεστές ο ηθοποιός Σπύρος Μπιμπίλας θα συμμετέχει στις εκδηλώσεις στο Μόντρεαλ διαβάζοντας αποσπάσματα ενώ ο εξάρχων της ΑΣΟΝ βιολιστής Θοδωρής Μουζακίτης θα ερμηνεύσει αποσπάσματα από το έργο.

Ιουστίνη Φραγκούλη


Υγ. Παρόντες ήταν εκτος των συντελεστών της παράστασης , που ήταν εκπληκτική!!! ο παπ-Μάικλ Τελλίδης, ο γιός του Γιώργος Μάικλ Τελλίδης (η νύφη του Χριστίνα Τελλίδη) και ο τζούνιορ Μάικλ Τελλίδης, που έκαψε καρδιές με τα σκέρτσα του!
Εγώ έπαιζα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμη!!!

Μίλα μου για Μήλο!!!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη


Καθώς βλέπω γύρω μου το τοπίο να κλείνει την καλοκαιρινή του ομορφιά και να οδεύει ολοταχώς προς χειμώνα... Καθώς και φέτος-όπως κάθε χρόνο- μαζεύω τα χρυσοκόκκινα φύλλα των δέντρων απο το χώμα... Ο νούς γυρίζει πίσω στο νησί που με μάγεψε το περασμένο καλοκαίρι. Ηταν η Μήλος του Αιγαίου.

Απο κεί κατάγεται η νεαρή μου φίλη Αννέτα Βασιλειάδου, που έγινε κολλητή μου μέσα απο τη σχέση της με τον εκδοτικό μου οίκο Ελληνικά Γράμματα (κι αυτή λήξασα πλέον αφού εκείνη δουλεύει κάπου αλλού). Η Αννέτα, λοιπόν, μου μετέφερε εικόνες απο το αιγαιοπελαγίτικο νησί και την εκ μητρικού αίματος σχέση της μαζί του.

Συνήθως τα καλοκαίρια μου τα ρουφάει το νησί της καταγωγής μου η Λευκάδα. Τρέχω εκεί να δώ την οικογένειά μου, τις παιδικές μου φίλες, τους οικείους τόπους που επαυξάνουν τη συναισθηματική μου ασφάλεια. Ομως, με την προτροπή της Αννέτας είπα να ξαναδώσω αυτό το καλοκαίρι μια ευκαιρία στο Αιγαίο και στις δικές μου περιπέτειες ανα την Ελλάδα.

Φτάσαμε την ώρα του λυκόφωτος στο λιμάνι της Μήλου, όταν τα ιριδίζοντα χρώματα του δύοντος ήλιου έβαφαν στους απαλούς τόνους τους τα λευκά σπίτια του Αδάμαντα. Το κυκλικό λιμάνι με τα δεκάδες σκάφη αραγμένα στην προκυμαία αμέσως συνεπήρε τις αισθήσεις μου. Η πόλη απλωμένη ως την ανηφόρα με τα σκαλοπάτια με μάγεψε κι ας είμαι εξοικειωμένη με τη λαμπρότητα και την αποκοτιά του αιγαιοπελαγίτκου τοπίου. Τούτο το νησί ανέδιδε μια θηλυκότητα σαν αυτή που αποπέμπει η κλασική ομορφιά της Αφοδίτης που κείται μακρινή και μόνη επι χρόνια ολάκερα στο Λούβρο.

Μείναμε στο λιτό σπίτι της Αννέτας, ό,τι ωραιότερο και λειτουργικότερο για καλοκαίρι. Λίγα χιλιόμετρα έξω απο τον Αδάμαντα με θέα την πόλη και τη θάλασσα, με ενα μικρό κηπίσκο γεμάτο απο άνυδρα ζαρζαβατικά, το επίπεδο σπίτι των δύο υπνοδωματίων με ενθουσίασε κυριολεκτικά συγκρίνοντάς το με τις πολυτελείς επαύλεις άλλων τόπων.

Η Αννέτα έτρεξε κι έκοψε απο τον κήπο ψιλά, ολόμικρα ντοματάκια που είχαν μια νοστιμιά απίστευτη καθώς δεν ποτίζονται με γλυκό νερό- ένεκα λειψυδρίας- αλλά αναζητούν μόνα τους μέσα στο έδαφος να βρούν τροφή και δροσιά απο την ελάχιστη υγρασία του χώματος. Τα αγγουράκια , μια επιμειξία αγγουριού και καρπουζιού θα ελεγα- ήταν ό,τι ωραιότερο έφαγα αυτό το καλοκαίρι σε φυτικά προϊόντα εν Ελλάδι.

Το βράδυ ανηφορίσαμε στα μπαράκια του Αδάμαντα (δύο τον αριθμό), τα οποία κρεμόνταν κυριολεκτικά απο τον γκρεμό με θέα το απόλυτο Αιγαίο πέλαγος. Ροκάκια και μουσικές της δικής μου γενιάς έδεσαν τις νύχτες που κύλησαν όλες αψηλά με παρέες ντόπιων αλλά και τακτικών επισκεπτών στο νησί .

Τα επόμενα πρωινά ζήσαμε τα γυρίσματα στι εξαιρετικές παραλίες του νησιού, που θαρρείς πως έχουν προκύψει απο τα πολλαπλά πετρώματα για να κολυμπάς στα καθάρια νερά τους εσύ και η παρέα σου. Η Αγία Κυριακή ήταν η παραλία του πατείς με πατώ σε με τα ντέκερι και τις φραπεδιές σε όλο τους το μεγαλείο και τους τουρίστες απλωμένους σε σέζ λόνγκ και πολύχρωμες πετσέτες.

Την άλλη μέρα καταφύγαμε σε μια μικρή απόμερη παραλία κοντά στον Προβατά όπου κατηφορίσαμε με τα ποδαράκια μας κι αράξαμε στην αμμουδιά με ελάχιστα ζευγάρια ιταλών τουριστών.Ο Φυροπόταμος, η Φυριπλάκα, η Λαγκάδα, το Παλιοχώρι ήταν παραλίες που αγγίξαμε φτάνοντας με το αυτοκίνητο περνώντας μέσα απο χωματόδρομους που ήταν σε πολλή καλή κατάσταση.

Με το καραβάκι κάναμε τον ημίγυρο του νησιού για να κολυμπήσουμε στα διαμαντένια νερά του Γέρακα, ενώ το Κλέφτικο με τους τεράστιους βράχους και τις σπηλιές περέπεμπε σε μέρες πειρατών και νεραϊδότοπους αλλοτινούς.

Βέβαια, μια βραδυνή βόλτα με τα πόδια στο γεωλογικό θαύμα της περιοχής Σαρακίνικο κυριολεκτικά μας αποθέωσε. Εδώ περπατάς πάνω σε επικαλυπτόμενες λευκές πλάκες λές και πατάς σε σεληνιακό τοπίο. Νομίζεις πως ακροβατείς σε μετεωρίτη στη μέση του στερεώματος κι όχι πως βρίσκεσαι στην ακροθαλασσιά ενός μικρού νησιού του Αιγαίου.

Τί να πώ για τις περατζάδες στην Πλάκα, όπου απολαύσαμε ένα απο ωραιότερα ηλιοβασιλέματα της ζωής μας με θέα την Κίμωλο και τα άλλα νησιά; Τί να πώ για την Τρυπητή με το βίαιο αεράκι του Αιγαίου, τους ανεμόμυλους και τις Κατακόμβες;

Δεν θέλω να κάνω αυτή την κατάθεση ψυχής για τη Μήλο ένα τουριστικό οδηγό. Θέλω να πώ ότι αγάπησα τη Μήλο και τους Μηλιώτες θείους της Αννέτας, που θεωρώ πλέον και δική μου οικογένεια. Απο το θείο Αντώνη και τη θεία Ελένη Βελετά μέχρι το θείο Ηλία και τη θεία Κούλα Βελετά έως τα ξαδέλφια και τις ξαδέλφες, όλοι έγιναν με τη ζεστασιά τους μια μεγάλη φιλόξενη αγκαλιά για μένα.

Χίλια γλυκά ευχαριστώ στην Αννέτα Βελετά-Βασιλειάδου και την υπέροχη οικογένειά της. Χίλια ευχαριστώ στη Μήλο, που μου έδωσε την ευκαιρία να την ερωτευτώ για την αβίαστη, σεμνή ομορφιά της.




Θεϊκό Σαρακίνικο


Θέα απο την Κρεμαστή


Ηλιοβασίλεμα απο την Πλάκα


Κόλπος του Γέροντα


Θάλασσα πλατειά σ΄αγαπώ γιατί μου μοιάζεις, θάλασσα βαθειά!




Αννέτα και Ιουστινάκι εν μέσω θείας Ελένης και θέιου Αντώνη Βελετά






Λιμάνι Αδάμαντα στο λυκόφως




Λιτό του Αιγαίου σπίτι πόσο σ΄αγαπώ


Κάτοψη της Πλάκας