Πιστή στο ραδιοφωνικό της ραντεβού η Ρένα Παπαθανάκου αποχαιρέτησε τους «Ελληνικούς Αντίλαλους »

Ή Ρένα έλαβε πολλές ανθοδέσμες με γλυκές ευχές. Στη φωτό με το συνεργάτη και διάδοχο στο πρόγραμμά της Μιχάλη Τελλίδη
Πολλοί πέρασαν από το στούντιο του σταθμού. Στη φωτό από αριστερά, ο δραστήριος περί τα κοινοτικά Δημητρης Γιαντζούλης, ο παραγωγός και συνεργάτης Μάικλ Τελλίδης, ο δόκτωρ Αθανάσιος Κατσάρκας με τα σχόλιά του, η αφεντιά μου, η δημοτική σύμβουλος Μαίρη Ντέρος και η Ρένα Παπαθανάκου. Καθιστός ο συνεργάτης γιώργος Καλυβρούσης


Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Μισό αιώνα στα ερτζιανά έκλεισε η φωνή της Ρένας Παπαθανάκου, που πρωταγωνίστησε στην ελληνική ενημέρωση της παροικίας του Μόντρεαλ από τις αρχές του 60 με την εκπομπή της « Ελληνικοί Αντίλαλοι» στο CFMB.

Το περασμένο Σάββατο σε κλίμα συγκίνησης η Ρένα Παπαθανάκου ανακοίνωσε στο πιστό ακροατήριό της πως αποχωρεί από τη ραδιοφωνική ενημέρωση, καθώς ήρθε η ώρα να ταξιδέψει και να διαθέσει το χρόνο της σε άλλες δραστηριότητες. Η ηπειρώτικη φλογέρα θα σιγήσει από το άνοιγμα της εκπομπής, καθώς οι « Ελληνικοί Αντίλαλοι » ανήκουν πλέον στην ιστορία της ελληνικής παροικίας του Μόντρεαλ.

Τα λουλούδια και οι συγχαρητήριες ευχές πλημμύρισαν το στούντιο του CFMB, όπου η δυναμική κυρία του ελληνικού ραδιοφώνου έδωσε επί 50 χρόνια το παρόν σε χαρές, λύπες, αγώνες και κατακτήσεις του Ελληνισμού με τη δυναμική φωνή της και την αδιαπραγμάτευτη γνώμη της.

Η Ρένα Παπαθανάκου ήρθε με τα αδέρφια της στο Μόντρεαλ στα μέσα της δεκαετίας του 50 γιά μια καλύτερη ζωή. Σύντομα, η οικογένεια επεκτάθηκε στις επιχειρήσεις. Η ανάγκη γιά ενημέρωση του Ελληνισμού από το ραδιόφωνο κατά προτροπή του αδελφού της Γιώργου Παπαθανάκου, την οδήγησε μαζί με το μακαριστό δημοσιογράφο Χρήστο Κολύβα σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό του Σορέλ το 1961, όπου οι δύο τους έκαναν εκπομπή στην ελληνική γλώσσα.

Το 1962 η Ρένα Παπαθανάκου σε πείσμα της ακαταλληλότητας της ώρας (7 χαράματα της Κυριακής) δέχθηκε να πάρει την ελληνική ώρα στο νεοδημιουργηθέντα πολύγλωσσο σταθμό του CFMB στο Μόντρεαλ. Εκτοτε και μέχρι το περασμένο Σάββατο εκφωνούσε την εκπομπή της πό τα στούντιο του CFMB στα μεσαία κύματα 1280 κάθε Σάββατο από τις 9 το πρωί μέχρι το μεσημέρι.

Χωρίς ενημερωτικούς δεσμούς με την Ελλάδα, αφού δεν υπήρχε άμεση επικοινωνία λόγω της απόστασης και των ελλειπών τεχνολογικών μέσων, η Ρένα Παπαθανάκου άρχισε την εκπομπή της παίζοντας τραγούδια από τα δισκάκια των 78 στροφών που είχε φέρει από την Ελλάδα. Ολα τα νοσταλγικά, ερωτικά τραγούδια της εποχής με Σοφία Βέμπω, Γούναρη, Βογιατζή, Ρένα Ντόρ και άλλους έπαιζαν στην ελληνική ώρα της Ρένας Παπαθανάκου μαζεύοντας το ακροατήριο των Ελλήνων μεταναστών που ολοένα μεγάλωνε λόγω του μεταναστευτικού ρεύματος.

Η φωνή της Ρένας Παπαθανάκου έγινε συνώνυμη με το ελληνικό ραδιόφωνο. Από το στούντιο και το μικρόφωνό της πέρασαν Ελληνες και Καναδοί πολιτικοί, τραγουδιστές, ηθοποιοί , καλλιτέχνες, κοινοτικοί παράγοντες, όλες οι εξελίξεις που διέγραφαν την επικαιρότητα στην ελληνική παροικία του Μόντρεαλ επί μισό αιώνα.

Οι αφιερώσεις τραγουδιών εκ μέρους των ακροατών γιά τους πολλαπλασιαζόμενους γάμους της νεαρής παροικίας των Ελλήνων ήταν από τις μεγαλύτερες στιγμές του ραδιοφώνου της. Η παροικία πολλαπλασιαζόταν, έσφυζε απο ζωή, γλεντούσε τις χαρές της ελληνικής παράδοσης. Ανακοινώσεις συλλόγων και των ελληνικών κοινοτήτων ήταν απαρεγκλήτως μέσα στο Σαββατιάτικο πρόγραμμα.

Η Ρένα Παπαθανάκου πρωταγωνίστησε με το μικρόφωνό της στους αγώνες γιά το Κυπριακό και το Μακεδονικό σηκώνοντας τη σημαία της εθνικής συνείδησης. Επίσης, έγραψε ιστορία με το συντονισμό των ραδιομαραθωνίων της Φιλοπτώχου Ελληνίδων Κυριών καθώς και της Ελληνικής Κοινότητας Μόντρεαλ-Λαβάλ επί ολόκληρες δεκαετίες.

Η στρογγυλή βαθειά φωνή της με την πεντακάθαρη άρθρωση, η ξεκάθαρη γνώμη της γιά διάφορα καυτά θέματα της Ελληνικής επικαιρότητας, της ελληνικής παροικίας αλλά και της καναδικής πραγματικότητας της έδωσαν τον χαρακτηρισμό « η Μπουμπουλίνα » των ερτζιανών.

Πάνω απ΄όλα, η παρουσία της στο ραδιόφωνο μιάς συντηρητικής παροικίας που ερχόταν από την Ελλάδα του μεταπολέμου, έδωσε το στίγμα του φεμινισμού στην παροικία του Μόντρεαλ. Χωρίς λόγια με τη δυναμική παρουσία της , η Ρένα Παπαθανάκου κατέκτησε ισόνομη θέση την ανδροκρατούμενη παροικία του Μόντρεαλ, δίνοντας πράσινο φώς στις Ελληνίδες της πόλης γιά τη διείσδυση στην παροικιακή ζωή.

Η Ρένα Παπαθανάκου το περασμένο Σάββατο αποχαιρέτησε τους «Ελληνικούς Αντίλαλους» παίζοντας τη φλογέρα της μητρικής γής της Ηπείρου , αλλά η παρουσία της θα συνεχιστεί με το Μιχάλη Τελλίδη στο μικρόφωνο του CFMB. Κι εκείνη πάντοτε θα είναι καλοδεχούμενη στο ελληνικό ραδιόφωνο που καθιέρωσε με την πολυδιάστατη προσωπικότητά της.

Της Ελλάδας το κούρεμα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Κι ενώ οι πολιτικοί μας μας μας καθησυχάζουν πως δεν πρόκειται να δούμε αναδιάρθρωση χρέους, τουτέστιν κούρεμα ή χρεωκοπία , η Ελλάδα φιγουράει πρώτη στη λίστα του Business Insider ως υποψήφια γιά χρεωκοπία μέσα στο 2011 και μάλιστα με πιθανότητες 51,4%. Δεύτερη στην παγκόσμια λίστα των υποψηφιοτήτων για χρεωκοπία είναι η Βενεζουέλα και τρίτη η Ιρλανδία.

Οπως σημειώνει το έγκυρο διαδικτυακό περιοδικό :
“Οι τελευταίοι τρείς μήνες βλέπουν την κρίση στην ευρωζώνη να κλιμακώνεται και το αποτέλεσα είναι να αυξάνεται το κόστος γιά ασφάλιση των δανείων της περιοχής.

Τώρα χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία, κάποτε αυτόνομα κράτη, έχουν περισσότερες πιθανότητες να κάνουν πτώχευση από το Ιράκ » (που σημειωτέον είναι 10ο στη λίστα).

Το απρόσμενο κύμα βάζει την κρίση της ζώνης του ευρώ σε πλαίσιο. Ενώ το τεκμήριο είναι ότι η νομισματική ένωση της ΕΕ παραμένει μία από τις πιο σταθερές αγορές του κόσμου, οι επενδυτές τη βλέπουν τώρα ως μία από τις πιο επικίνδυνες αγορές χρέους στον κόσμο. »

Την ίδια ώρα το περιοδικό The Economist γράφει:
« Η επιχείρηση διάσωσης της Ευρώπης, σχεδιασμένη να καλμάρει τις οικονομικές αγορές και να βάλει ένα τείχος προστασίας ανάμεσα στην περιφέρια της ευρωζώνης και το κέντρο της αποτυγχάνει. Οι επενδυτές γίνονται πιό νευρικοί και η κρίση γενικεύεται. Το σχέδιο Α, να αναβληθεί η αναδιάρθρωση χρέους των προβληματικών οικονομιών της Ευρώπης άξιζε να γίνει γιά να αγοραστεί λίγος χρόνος. Αλλά δεν εξυπηρετεί πλέον. Η αναδιάρθρωση χρέους είναι πιό εφικτή τώρα απ΄ό,τι τον περασμένο χρόνο. Είναι μάλιστα φθηνότερη απ΄ ό,τι θα είναι στο μέλλον. Τώρα πρέπει να εφαρμοσθεί το σχέδιο Β.

Η αρχική αντίδραση γιά τη διάσωση της Ελλάδας το Μάιο του 2010, έχει αναιρεθεί από την ίδια την αντίφαση της. Οι πολιτικοί της Ευρώπης έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα λήψης δανείων για την πρόληψη της χαμηλής ρευστότητας στις κυβερνήσεις αποτρέποντας την αναδιάρθωση του χρέους στο άμεσο χρονικό διάστημα, ενώ ταυτόχρονα καθιστούν σαφές (με την επιμονή της Γερμανίας) ότι μεσοπρόθεσμες αφερέγγυες χώρες θα πρέπει να οδηγήσουν τα χρέη τους σε αναδιάρθρωση. Αβέβαιοι για το ποιος τελικά θα θεωρηθεί αφερέγγυος, οι επενδυτές είναι νευρικοί και το κόστος έχει αυξηθεί.

Ο πιό ανώδυνος τρόπος να σταματήσει αυτή η αντίφαση είναι η αναδιάρθρωση του χρέους των χωρών με πτώχευση τώρα. »

Ετσι λοιπόν, οι αναλυτές έρχονται μετά από ένα χρόνο να μας επιβεβαιώσουν αυτό που ήδη μαντεύαμε χωρίς να τολμήσει κανένας επίσημος της Ευρώπης ή της Ελλάδας να μας το πεί . Η Ευρωπαϊκή Ενωση δημιούργησε ένα μηχανισμό στήριξης γιά την Ελλάδα (όπου αργότερα μπήκε και η Ιρλανδία) γιά καθαρά πολιτικούς λόγους και όχι επειδή πίστευε πως οι « αδύναμοι κρίκοι » θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας τις δανειοληπτικές υποχρεώσεις τους με όσες δημοσιονομικές διορθώσεις κι αν επιχειρούσαν.

Οι εταίροι μας δημιούργησαν το ταμείο στήριξης της Ευρωζώνης εκείνη τη δεδομένη στιγμή :

Πρώτον γιατί δεν ήθελαν να διευρυνθεί στην αγορά ο πανικός, που θα έβλαπτε το κύρος της ευρωζώνης και την τιμή του ευρώ.

Δεύτερον, δεν ήθελαν να συμπαρασυρθούν όλες οι αδύνατες οικονομίες της ευρωζώνης σε πτώχευση, γεγονός που θα είχε ανεξέλεγκτο κόστος γιά την ΕΕ.

Ετσι σήμερα βρισκόμαστε πάλι στο σημείο μηδέν. Η Ελλάδα παρά της δημοσιονομική της λιτότητα και τις περικοπές των μισθών, δείχνει αδυναμία να εξοφλήσει τις δανειακές υποχρώσεις της καθώς η οικονομία της διαρκώς συρρικνούται.

Απ' ό,τι φαίνεται είναι θέμα χρόνου να αναγκασθεί να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της, σε κούρεμα ή ελεγχόμενη πτώχευση με εντολή άνωθεν (παρόλο που και αυτή τη στιγμή στο Νταβός το αρνείται ο πρωθυπουργός).

Ομως αυτή την ύστατη ώρα θα πρέπει οι ηγέτες μας να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό χωρίς περιστροφές τί θα σημάνει γιά τη χώρα μιά τέτοια προοπτική. Τα ευχολόγια και οι ψεύτικοι καθησυχασμοί δεν ωφελούν πλέον.

Είναι απελπιστικά αργά γιά συγκεκαλυμμένες αλήθειες!

Καλώς ήρθες στη δύση Πάτ!!!

Ο Πάτ τρελλάινεται γίά τα βιβλία. Παραδόξως από τη βιβλιοθήκη βγάζει μονίμως τα δικά μου. Λέτε να με αναγνωρίζει;
Ποζάρει με στυλάκι στο γραφείο του όπου ασχολείται με ζωγραφικές καθώς ο πατέρας του είναι ένας υπέροχος γλύπτης
Ο Μάρκ τον σέρνει στο έλκηθρο
Ο Πάτ σβήνει το κεράκι των πρώτων του γενεθλίων

Πάτ, σ΄έχω ερωτευθεί!, φαίνεται;

H φίλη μου η Γεωργία Μαριόλη, που εργάζεται στο γραφείο τύπου της Οττάβας μου ανακοίνωσε πέρισι το μεγάλο μυστικό. Εκείνη και ο άντρας της ο Μάρκ είχαν κάνει αίτηση γιά υιοθεσία στο Βιετνάμ.

Κι εγώ της ομολόγησα πως το σκεφτόμασταν σοβαρά να υιοθετήσουμε ένα κοριτσάκι από τα ορφανοτροφεία της Κίνας, πράγμα που δεν ευωδόθηκε γιατί κόλλησε στις αντιρρήσεις του Αλεξανδρίνου. (Δεν θα κάνω εγώ το μπέιμπι σίτερ ενός μικρού κοριτσιού ! κλπ κλπ)

Το καλοκαίρι η Γεωργία και ο Μάρκ, αφού ολοκλήρωσαν την οδύσσεια της γραφειοκρατίας, ταξίδεψαν στο Βιετνάμ να πάρουν το μικρό αγόρι, που τον λένε Πάτ.

Ο Πάτ 11 μηνών τότε περίπου, κοινωνικότατος και ζωηρός, στην αρχή ήταν δύσπιστος με τους νέους ανθρώπους που τον ήθελαν κοντά τους γιά πάντα. Ωστόσο, γρήγορα εξοικειώθηκε κυρίως με τον Μάρκ, με τον οποίο έγιναν φίλοι. Η μαμά Γεωργία περίμενε τη σειρά της γιά τις διαχύσεις του.

Ετσι, οι τρείς τους έφτασαν στην Οττάβα, όπου ο Πάτ έβλεπε διαρκώς καινούρια πράγματα τεντώνοντας τα αυτάκια του και γουρλώνοντας τα υπέροχα ολόμαυρα ματάκια του.

Ο Πάτ στην καναδική πρωτεύουσα χρόνιασε, γιόρτασε τα γενέθλιά του, περπάτησε, έμαθε γιά το Σάντα και τα δώρα που φέρνει στα παιδιά κάθε Χριστούγεννα. Γενικά, σε λιγότερο από τρείς μήνες δυτικοποιήθηκε κι έγινε πλήρες μέλος της νέας του οικογένειας.

Επισκεφθήκαμε τον Πάτ αρχές του φθινοπώρου γιά να τον γνωρίσουμε. Τον ερωτεύθηκα με μιάς γιατί ήταν τόσο όμορφος και τόσο ήπια ζωηρός. Τα ζεστά ολόμαυρα μάτια του έδειχναν πως ήταν ευτυχισμένος στο νέο του περιβάλλον, βομβαρδισμένος από πολλή αγάπη.

Οι γονείς του τον πάνε σε δραστηριότητες που οργανώνονται εδώ γιά τα νήπια. Ο Πάτ σαν όλους τους συνομηλίκους του χαίρεται να μαθαίνει καινούρια πράγματα. Στο χιόνι βγαίνει με το έλκηθρο και κόβει βόλτες στο κρύο κουκουλωμένος με τα μπουφανάκια του.

Καλώς ήρθες Πάτ στη ζωή των γονιών σου και τη δική μας. Εύχομαι η αγάπη να σε περιβάλλει πάντα κάνοντάς σε δυνατό και γενναίο πολίτη της δυτικής κοινωνίας μας.

Τζουστινάκι

Το κρύο της αρκούδας

Από χθές άρχισε η αντίστροφη πορεία προς το πολικό ψύχος. Ωστόσο , με τον ήλιο ψηλά στον ουρανό δεν ένιωσα και τόσο τολμηρή που περπάτησα από το αυτοκίνητο στο εστιατόριο με -15C. Μου φάνηκε υποφερτή η κατάσταση.

Σήμερα όμως η μετεωρολογική υπηρεσία προειδοποίησε στον Κεντρικό και Ανατολικό Καναδά πως όποιος τολμήσει να βγεί από το σπίτι του δεν πρέπει να αφήσει ακάλυπτο κανένα σημείο της επιδερμίδας του πάνω από τρία λεπτά γιατί μπορεί να πάθει κρυοπάγημα.

Αισίως στο Μοντρεάλ χωρίς τον παράγοντα του ανέμου βρισκόμαστε στους -28C , δηλαδή στα τρελλά μπιλοζίρια. Θέλω να σας πώ ότι όποιος δεν έχει ζήσει αυτό το βαθύ αναπόδραστο κρύο, δε μπορεί να καταλάβει το δηλητηριώδες βάθος του.

Νιώθεις κανονικά σα νάσαι στην κατάψυξη (που δηλαδή είναι στους -3C), τα μέλη του σώματος πονάνε, τα χέρια με διπλά γάντια δεν αντέχουν να μείνουν στην ατμόσφαιρα πάνω από πέντε λεπτά. Το αρκτικό κρύο είναι ένας πόνος που απλώνεται σε όλο το σώμα.

Στις στάσεις του λεωφορείου οι άνθρωποι είναι διπλωμένοι, μαζεμένοι στο ίδιο το κορμί τους γιά να αντλήσουν από τη θερμοκρασία του σωματός τους καθώς κανένα πανωφόρι (ούτε η φυσική γούνα) δεν μπορεί να τους προστατεύσει απέναντι στη λαίλαπα των -28C.

Θυμάμαι που ο Αλέξανδρος όταν ήταν μικρός ήθελε νάρχεται από το σχολείο στο αυτοκίνητο μόνος του (περίμενα 200 μέτρα παρακάτω) δηλώνοντας έτσι την ανεξαρτησία του. Μιά φορά σ’ αυτά τα 200 μέτρα που διάνυσε πάγωσε τόσο πολύ που στο σπίτι τον κράτησα στην αγκαλιά μου επί ώρα γιά να πάρει τη θερμοκρασία του σώματός μου και να ξεπαγώσει το παιδάκι. Εννοείται πως έκτοτε τρύπωνε από την εξώπορτα του σχολείου στο αυτοκίνητο ξεχνώντας εκείνη την περίφημη ανεξαρτησία !

Η φίλη μου το Σαββατοκύριακο έπαθε το ανεπανάληπτο. Της χάλασε ο καυστήρας κι έτσι το σπίτι των 1000 τετραγωνικών ζεσταίνεται με σόμπες. Δηλαδή παγώνουν όλοι. Και μάλιστα είναι τόσο το κρύο, που ο επισκευαστής του καυστήρα δε μπορεί να τον διορθώσει υπό τις συνθήκες. Αύριο ίσως που το θερμόμετρο θανεβεί στους -12C.

Θα σας φαίνεται παράξενο που γράφω ένα ολάκερο κομμάτι γιά το αρκτικό κρύο της δεύτερης πατρίδας μου. Η αίσθησή του δεν μεταφέρεται με λόγια, πρέπει να το νιώσει κανείς στα κόκκαλά του γιά να καταλάβει το κρύο της αρκούδας, που λέμε όλοι εμείς οι μεσογειακοί λαοί κοροϊδεύοντας χαλαρά την άγνωστη έννοια και τον ακόμη πιό άγνωστο πόνο του.

Οσο μεγαλώνω με τρομάζει αυτό το άγριο κρύο, με φοβίζουν τα μπιλοζίρια, με τρομοκρατεί το ενδεχόμενο να μείνω χωρίς θέρμανση υπό αυτές τις πολικές συνθήκες.

Και πάντως, δεν θέλω ν΄ακούσω από κανένα να λέει πως το κρύο εδώ είναι πιό χοντρό από το υγρό κρύο της Ελλάδας, για αυτό είναι πιό ανεκτό. Το κρύο της αρκούδας δεν το αντέχουν ούτε οι πολικές αρκούδες που ζούν στα παγόβουνα. Πέφτουν σε ύπνο το χειμώνα γιατί δεν το μπορούν στην χοντρόπετση σάρκα τους.

Γελάω όταν ακούω τα νέα απ΄την Ελλάδα και το μετεωρολόγο να ανακοινώνει σε δραματικό τόνο : Απόψε η θερμοκρασία θα πέσει από τους 12C στους 8C.

Αυτό αποτελεί το ανέκδοτο της μέρας και της νύχτας μας εδώ στο πολικό τοπίο του Καναδά.

Τζουστινάκι τρεμουλιάζον

Δύο λογοτεχνικές συλλογές στα χέρια μου

Ιχνη πολύχρωμου Μελανιού
Του Αλέξανδρου Στεργιόπουλου

Η ποίηση αποτέλεσε πρωταρχική ουσία στη ζωή μου και τη λογοτεχνική μου ύπαρξη, καθώς απο παιδί στη Λευκάδα ζυμώθηκα με το Βαλαωρίτη και το Σικελιανό.

Οι συνεχείς απαγγελίες στις σχολικές γιορτές με εξοικείωσαν με όλους τους μεγάλους ποιητές της νεότερης ελληνικής γενιάς. Ωστόσο, το δέος μου γι αυτή τη μορφή του λόγου παραμένει μεγάλο, καθώς αναγνωρίζω πως οι λέξεις κρατούν τα κλειδιά της έκφρασης, απογειώνοντας ή συνθλίβοντας τον ποιητή τους.

Πιστεύω πως η ποίηση περνάει κρίση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολάκερο τον κόσμο. Οι άνθρωποι εκτεθειμένοι σε δεκάδες ερεθίσματα όλο και λιγότερο σκύβουν στα έγκατά τους να ομφαλοσκοπηθούν μέσα από τα λόγια των ποιητών.

Οφείλω να πώ ότι πολλοί συνάδελφοι απο τη δημοσιογραφία ορμώμενοι, τολμούν να αποπειρώνται στον ποιητικό λόγο και πραγματικά χαίρομαι γιατί έχουν τη δύναμη και τη μαγκιά να το κάνουν χωρίς να περιμένουν ανταποδοτικότητα στο έργο τους.

Ενας απ΄αυτούς είναι ο καλός συνάδελφος Αλέξανδρος Στεργιόπουλος, ο οποίος συνεργάζεται με τη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας καθώς και με άλλα έντυπα. Πρόσφατα εκδόθηκε το βιβλίο του « Ιχνη Πολύχρωμου Μελανιού » από τις εκδόσεις Ιωλκός, που περιέχει ποιήματα από διάφορες εποχές της ζωής του

Σ΄αυτή την ποιητική συλλογή ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος με ένα τρόπο αφολιστικό- θα έλεγα- εκφράζει τα βαθειά εγκάρσια ερωτήματα της ζωής, της μοναξιάς, της αδικίας, της ανθρώπινης συνύπαρξης, του έρωτα, της φυγής, της απελπισίας.. .

Ο ποιητικός του λόγος απροσποίητος , αυθόρμητος είναι γοητευτικός γιά το δέκτη, που μπορεί να ταυτιστεί με πολλές αλήθειες ριγμένες εδώ κι εκεί ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες.

Η συλλογή των ποιημάτων του δεν έχει κάποια θεματική ενότητα, η έμπευσή του αρύεται των ερεθισμάτων της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Η πολιτική κατάσταση, οι φόβοι, η απελπισία, η απαισιοδοξία, τα μικρά καθημερινά πράγματα αποτελούν αφορμή γιά τη γραφή του.

Πάντως, διαβάζοντας τα διαφορετικού ύφους ποιήματα της συλλογής, διαπιστώνει κανείς πως ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος πέρασε από τον πειρασμό της ομοιοκαταληξίας στην ελεύθερη ρίμα, από την απλή περιγραφή των συναισθημάτων στα βαθειά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Κι όλα αυτά με αφορμή την καθημερινότητα μιάς πόλης που άλλοτε τον πνίγει κι άλλοτε τον απογειώνει.

Μιά όμορφη ποιητική συλλογή που διακρίνεται γιά την έλλειψη προσποίησης και γιά την αληθινότητά της. Ενα από τα αγαπημένα μου ποιήματα ήταν « Το Ξέφτι » με προορισμό της Λευκάδα μου.


Γραμμένα με Αίμα
Της Γιώτας Στρατή




Μιά άλλη ποιητική συλλογή έφτασε ως δώρο Χριστουγέννων στα χέρια μου. Πρόκειται για το νέο έργο της ομογενούς λογοτέχνιδας « Γραμμένα με άιμα » Γιώτας Στρατή, που εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη από τις εκδόσεις Δ.Θ.Ε.Λ.

Ποιήματα, ανταλλαγές γραμμάτων στο ίντερνετ καθώς και γραπτές διαδράσεις καταγράφονται εδώ από τη Γιώτα Στρατή καθώς αφορούν μιά δύσκολη περίοδο της ζωής της, την ασθένεια και εγχείριση του συζύγου της Δημήτρη ( ο οποίος αποτελεί το επίκεντρο αυτού του βιβλίου).

Ωστόσο θα σταθώ στα ποιήματά της, που καταγράφουν καθαρά τις συναισθηματικές της εμπειρίες κατά περίσταση. Η Γιώτα Στρατή αφήνει το χειμαρρώδη λόγο της να συνθέσει εικόνες, συναισθήματα, απορρίψεις, ελπίδα, φόβο, κούραση, αγωνία. Αρνείται να χαλιναγωγήσει τις λέξεις, που θαρρείς ξεχύνονται σαν άτια στις λευκές σελίδες.

Από όλα της τα ποιήματα που τα διάβασα με δίψα διαλέγω εκείνο με τίτλο « Κουλουριασμένη »

Στον ξύλινο πάγκο του διαδρόμου, τεμαχίζω,
Αντοχή ανήμπορη. Διπλωμένη. Κουλουριασμένη.
Σχεδόν ανύπαρκτη.
Το σώμα ; Φυλακή
Το δέρμα ; Λιβάδι στεγνό, πεινασμένο...

Τα ποιήματα, τα γράμματα, οι αφηγήσεις της είναι πραγματικά « γραμμένα με αίμα ».

Γιώτα σ΄αγαπώ και σε θαυμάζω.

Ιουστίνη Φραγκούλη

Η Ελληνική Κοσμοπολιτεία της Διασποράς

Την ώρα που το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού βρίσκεται σε αποσύνθεση ένεκα των εγγενών αδυναμιών του να αντιπετωπίσει αποτελεσματικά το μεγάλο διακύευμα της επιβίωσης του Ελληνισμού στη Διασπορά, ένα κείμενο του Γιώργου Κοντογιώργη, καθηγητού Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, έρχεται να προτείνει μιά Ελληνική Κοσμοπολιτεία στον Απόδημο Ελληνισμό.

Γραμμένο το 1989 απο τον διακεκριμένο καθηγητή είναι επίκαιρο τώρα που έχουν καταρρεύσει τα πάντα. Αξίζει της προσοχής των ηγετών μας.
Ι.Φ

Γεώργιος Κοντογιώργης




Έκθεση για τη δημιουργία της
ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Προτείνεται η δημιουργία της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ που θα αποτελεί ουσιαστικά την πολιτεία της ελληνικής διασποράς.. Ανώτατος αποφασιστικός θεσμός της Ελληνικής κοσμοπολιτείας είναι το ΔΙΑΒΟΥΛΙΟ (από το διαβουλεύομαι) , ενώ το ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ είναι ένα Εκτελεστικό Συμβούλιο επιφορτισμένο με την εφαρμογή των πολιτικών που αποφασίζει το Διαβούλιο.

Συγχρόνως, σε κάθε εθνικό κράτος, όπου υπάρχει ένα ελάχιστο ελληνικής διασποράς, συγκροτείται μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ και το ανάλογο ΠΡΥΤΑΝΕΙΟ της, που συντίθενται από εκλεγμένους εκπροσώπους των κατά τόπους ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝ.

Το Διαβούλιο της Ελληνικής Κοσμοπολιτείας – όπως και εκείνα των Ελληνικών Συμπολιτειών - είναι αντιπροσωπευτικός θεσμός. Απαρτίζεται από εκλεγμένους εκπροσώπους των Ελληνικών Συμπολιτειών. Αποφασίζει για τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής διασποράς (εκπαίδευση, γλώσσα, οικονομική ανάπτυξη, αλληλοργάνωση, επικοινωνία, πρόνοια, σχέσεις με το ελληνικό κράτος κ.α.) και χαράζει πολιτικές γι αυτήν.

Το Πρυτανείο, είναι επιφορτισμένο για την εκτέλεση ή εφαρμογή των αποφάσεων του Διαβουλίου, τα μέλη του εκλέγονται με διετή θητεία μεταξύ των μελών του Διαβουλίου, λογοδοτούν ενώπιόν του, είναι ελευθέρως ανακλητά και διαρκώς ελεγχόμενα.

Τα Κοινά των Ελλήνων, είναι οι τοπικοί/περιφερειακοί θεσμοί της διασποράς και έχουν ανάλογη σύνθεση. Συγχρόνως όμως όπου αυτό είναι εφικτό εφαρμόζεται η αρχή της Εκκλησίας του Δήμου, δηλαδή της γενικής συνέλευσης των πολιτών του κοινού.
Θεωρείται ότι με την πολιτειακή αυτό-οργάνωση της ελληνικής διασποράς θα αναλάβει η ίδια τις τύχες της, θα ενσκήψει στα προβλήματά της, θα αποκτήσει συνείδηση «εθνικής κοινωνίας» εν μέσω της παγκόσμιας οικουμένης και οπωσδήποτε, μια πολιτική ηγεσία, η οποία είναι απολύτως αναγκαία για την επιβίωσή της.

Η Ελληνική Κοσμοπολιτεία, θα είναι προφανώς η Ανωτάτη Αρχή του ελληνισμού της διασποράς, στην οποία θα υπάγονται όλοι οι λοιποί θεσμοί, ανεξαρτήτως της αυτονομίας την οποία θα διαθέτουν. Προτείνεται η Ελληνική Κοσμοπολιτεία, να εκπροσωπείται με μέλη της στο Εθνικό Κοινοβούλιο, σε σχετική αναλογία προς τον πληθυσμό της ενεργής διασποράς (πχ με 10 βουλευτές) και να έχει θεσμική, δηλαδή οργανική σχέση με την κυβέρνηση της Ελλάδας (πχ να μετέχει στην ελληνική κυβέρνηση υπουργός σύνδεσμος της Ελληνικής Κοσμοπολιτείας και ίσως ένας άλλος αρμόδιος για τη Διασπορά).

Αθήνα, Νοέμβριος 1989

Γιώργος Κοντογιώργης

Πινελιές από Λευκάδα

Ξύπνησα με τη Λευκάδα να με περιμένει στο κομπιούτερ μου από το Νίκο Καββαδα κι είπα να μοιραστώ μαζί σας τις χαρές της Λιμνοθάλασσάς μας. Μαζί με ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Ψηλά Τακούνια Γιά Πάντα", που ξετυλίγεται στη μακρινή μικρή πατρίδα μου

..."Το τέλος του Σεπτέμβρη βρήκε τις πέντε απόφοιτες ν’ απολαμβάνουν τα μπάνια τους στο νησί σε κλίμα αναμονής για τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Ο καιρός είχε ηρεμήσει απο τις πολλές ζέστες. H αύρα γλύστραγε απαλά στα σοκάκια. Τα ηλιοβασιλέματα έχυναν ένα χρυσορόδινο χρώμα στον ουρανό που ρούφαγαν αχόρταγα οι νεαρές κοπέλες κάνοντας ποδηλατάδες γύρω από τη λιμνοθάλασσα. Τα αποδημητικά πουλιά συγκεντρώνονταν εκεί στο ραντεβού του αποχαιρετισμού καλύπτοντας με τα φτερά τους τα θολά γκρίζα νερά. Το φθινόπωρο έδινε μια ήρεμη αίγλη στην πόλη τους που είχε αδειάσει απ’ τις άναρχες ορδές των παραθεριστών.

΄Οσα φθινόπωρα έφερναν στη μνήμη τους, πιανόνταν πάντοτε στα δόκανα του σχολείου βάζοντας ένα απότομο τέλος στο καλοκαίρι. ΄Ηταν η πρώτη φορά που ένιωθαν αυτή την εποχή στη σάρκα τους, που είχαν την πολυτέλεια να την γευτούν και ίσως να ήταν και η τελευταία, αφού ο επόμενος Σεπτέμβρης θα ’ταν αφιερωμένος στην αρχή του πανεπιστημιακού έτους και στους πάσης φύσεως συμβιβασμούς της ενηλικίωσής τους.

Η απουσία της Τζούλιας γινόταν περισσότερο αισθητή στην παρέα τώρα που είχαν καταλαγιάσει τα πράγματα και η σκληρή προετοιμασία για τις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο είχε ολοκληρωθεί. ΄Ολες το παραδέχονταν στις συζητήσεις πως εκείνη ήταν πλασμένη να τιμάει τις μικρές λεπτομέρειες της φύσης που άφηναν αδιάφορες τις υπόλοιπες. Ναί, η Τζούλια είχε μέτρο διαφορετικό από το δικό τους. Άλλωστε σκάρωνε υπέροχα σχέδια στα χαρτιά. Το χέρι της ζωγράφιζε ό,τι αγκάλιαζε το μάτι. Το διακριτικό παρουσιαστικό της, τα καστανόξανθα μαλλιά, τα πράσινα μάτια της έλειψαν από την φωτογραφία που τράβηξε ο αδελφός της Νάνσυς για να θυμούνται το φθινόπωρο της αποφοίτησης..."

Τα τέσσερα κεράκια μου!

Κι όμως πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια στη μπλογκογειτονιά. Ούτε που το κατάλαβα έτσι όπως κύλησαν μέσα σε μια νέα πραγματικότητα γιά μένα και τη φύση μου. Καινούριοι φίλοι, νέες ιδέες, ανοίγματα σε διαφορετικούς δρόμους με έχουν κάνει να νιώθω υπέροχα καθώς φυσσάω τα τέσσερα κεράκια μου σ΄ένα μεγάλο βίρτουαλ κέικ.

Το μπλόγκ μου έδωσε την ευκαιρία να αναδείξω την πολλαπλή φύση μου, τη δημοσιογραφία, την πολιτική μου άποψη, τις θέσεις μου γιά την Ελληνική Ομογένεια, τα λογοτεχνικά μου πονήματα, την αγάπη μου γιά τη λογοτεχνία των άλλων, την απεικόνιση οικογενειακών στιγμών εδώθεν κακείθεν του Ατλαντικού.

Η μπλογκογειτονιά με έκανε να γνωρίσω ωραίους μακρινούς ανθρώπους με τους οποίους ήρθα πολύ κοντά. Ετσι αντιλήφθηκα πως η ηλεκτρονική επικοινωνία, όταν είναι επώνυμη και έντιμη, μπορεί να γεφυρώσει τεράστιες αποστάσεις.

Επίσης, με έφερε κοντά με πολλούς συμπατριώτες μου από τη Λευκάδα, οι οποίοι συναντιούνται εδώ στο μπλόγκ μέσα από τις κοινές μνήμες των φωτογραφιών και των κειμένων γιά τη μικρή πατρίδα.

Είμαι πολύ περήφανη που έχω αποκτήσει αυτή τη γωνιά, που μπορώ να εκφράζομαι όπως θέλω. Νιώθω πως επικοινωνώ τις ιδέες μου και τις αγωνίες μου με ένα κόσμο ανοιχτό στις προκλήσεις.

Σε ένα σύντομο προσωπικό απολογισμό ανακεφαιλαιώνοντας θέλω να σας ευχαριστήσω όλες και όλους που έρχεστε εδώ καθημερινά και μου κάνετε παρέα με μιά απλή καλημέρα ή με ένα πέρασμα από τις γραφές μου.

Εύχομαι νάμαστε καλά και να σμίγουμε πάντα εδώ στη μπλογκογειτονιά γεμάτοι ιδέες και αγάπη ο ένας γιά τον άλλο.

Και του χρόνου!

Τζουστινάκι

Εκλεκτόν μυθιστορίας

Ο Επισκέπτης του Ονείρου

Της Ελένης Τσαμαδού
Εκδόσεις Ψυχογιός

Με ένα νέο μυθιστόρημα γραμμένο πρωτότυπα και διαφορετικά η Ελένη Τσαμαδού έρχεται να μας εμβάλει στο ταξίδι της Ελλάδας του Μεσοπολέμου, αναπαριστώντας την εποχή και τη γλώσσα της με τον πιό πειστικό τρόπο. «Ο Επισκέπτης του Ονείρου» από τις εκδόσεις Ψυχογιός είναι ένα έργο , που ξετυλίγει χαρακτήρες, έρωτες, μυστήριο, ατμόσφαιρα, παραπέμποντας στην κλασική μυθιστορία.

Ο θάνατος ενός πλούσιου άντρα, σταφιδέμπορου από την Πάτρα, και η παρουσία ενός απρόσμενου επισκέπτη, που διατείνεται πως είναι ο νόμιμος γιός του από την πρώτη εκ Ρωσίας γυναίκα του, ανοίγουν το σκηνικό ενός βιβλίου, όπου πρωταγωνιστούν οι ιντριγκες και οι ανατροπές. Οι γυναίκες- αφηγήτριες της ιστορίας, δίνουν το πλαίσιο των χαρακτήρων, των καταστάσεων και των συνθηκών όπου ξετυλίγεται η ιστορία με αστραπιαίες και αναπόδραστες εξελίξεις.

Πρόσωπα, συναισθήματα, καταπιεσμένοι έρωτες, ψέμματα, κρυφτούλια, συμπτώσεις μεταφέρουν τον αναγνώστη σε ένα μύθο, όπου το μυστήριο και οι σωρηδόν αποκαλύψεις συνθέτουν ανθρώπινες ζωές, τις οποίες οι εποχές και τα ήθη αδίκησαν αφήνοντάς τις ημιτελείς, μοναχικές, ανικανοποίητες.

Οι κεντρικές ηρωίδες της: μια πατρινή αρχόντισσα που προσπαθεί να κρατήσει τη συνοχή της οικογένειας του ανηψιού της του σταφιδέμπορα, μια Βενετσιάνα , θύμα ενός αλύτρωτου έρωτα και αδιάφορη σύζυγος του νεκρού, η πληθωρική σμυρνιά υπηρέτρια, που διατηρούσε κρυφή σχέση με το σταφιδέμπορα κρατώντας κι άλλα μυστικά και ντοκουμέντα, η γραμματέας του φαύλου μεγαλοτραπεζίτη, που έβαζε στο μικροσκόπιο τις σχέσεις ολάκερης της Πάτρας, αποτελούν τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας, που αφηγούνται εν είδει καταθέσεως στην αστυνομία τα γεγονότα, τα οποία οδήγησαν τελικά στη δολοφονία του τραπεζίτη.

Η ατμόσφαιρα της εποχής από τη Ρωσία, τη Μικρασία μέχρι τη μεγαλοαστική Πάτρα αναπαριστάται μέσα από τις πρωτοπρόσωπες καταθέσεις των αφηγητριών με τρόπο φυσικό διαλύοντας τους μύθους περί αθωότητας των παλαιών. Τα οικονομικά συμφέροντα, οι παράνομες ερωτικές σχέσεις, τα ψέμματα, οι καρποί των εξωσυζυγικών σχέσεων δεν αφήνουν περιθώρια πως οι διαπλοκές υπήρχαν και την περίοδο του Μεσοπολέμου, παρότι τα οικονομικά μεγέθη ήταν σαφώς μικρότερα από τα σημερινά. Ο ηθικός ξεπεσμός, οι συγκαλύψεις, οι συμψηφισμοί των ανθρώπινων ζωών αποδεικνύουν πως η ιστορία της ανθρώπινης φύσης επαναλαμβάνεται σε όλους τους χρόνους και τόπους χωρίς φραγμούς.

Η Ελένη Τσαμαδού επιλέγοντας την πρωτοπρόσωπη αφήγηση μέσα από τους γυναικείους χαρακτήρες της, εμφυσσά σε αυτούς αληθινή διάσταση, ψυχογραφώντας τους με εκπληκτική ευλάβεια.

Το πλαίσιο των ιστορικών γεγονότων της εποχής είναι ψαγμένο και πραγματολογικά τεκμηριωμένο δίνοντας στον αναγνώστη την πραγματική ατμόσφαιρα των χρόνων του Μεσοπολέμου σε επίπεδο γεγονότων αλλά και περιρρέουσας ηθικής.

Προσωπικά ερωτεύθηκα το χαρακτήρα της σμυρνιάς υπηρέτριας Μαρίτσας, την οποία η συγγραφέας σμίλεψε με μοναδική ακρίβεια, χρησιμοποιώντας ακόμη και τη διάλεκτο της Σμύρνης και της εποχής στους μονολόγους της. Η Μαρίτσα με φυσικότητα παραβλέπει τα πάθη της , δικαιολογεί την ερωτική σχέση με τον κύριό της, ευνοεί τον παράξενο επισκέπτη αποκαλύπτοντας τελικά την ταυτότητά του, που αποτελεί το εύρημα της ιστορίας.

Επίσης γοητεύθηκα από την Καλλιρρόη, τη γραμματέα του μεγαλοτραπεζίτη, τη στερημένη γεροντοκόρη που παρατηρεί με την άκρη του ματιού της τους παράνομους έρωτές του, τις ωραίες και ζουμερές ερωμένες του , την ίδια την αντίζηλό της την όμορφη Αννούλα να ερωτεύεται αληθινά. Η υπέρβασή της από τη ζήλεια στη συμπαράσταση της ανταγωνίστριάς της αποτελεί μιά από τις τρυφερότερες στιγμές του έργου.

Ακόμη και η κουτσομπόλα αφηγήτρια, οπαδός της κλειδαρότρυπας, αναπαριστά τον τύπο της γειτόνισσας του μικρού τόπου, που δεν ασχολείται με τα του οίκου της αλλά με τα θέματα των άλλων.

Βρίσκω πως η Ελένη Τσαμαδού σ΄αυτό το έργο της παρουσιάζει λογοτεχνική ωριμότητα, καθώς προτάσσει τους χαρακτήρες έναντι της πλοκής, τους αφήνει να παρασύρονται από τη φύση τους κι όχι από τα γεγονότα, χρησιμοποιεί το μονόλογο με τη μαεστρία ενός θεατρικού συγγραφέα. Ειλικρινά υποκλίνομαι στον «Επισκέπτη του Ονείρου» , ένα μυθιστόρημα που με παρέσυρε με τη δύναμη της γραφής του από την πρώτη μέχρι την τελευταία του λέξη.

Ιουστίνη Φραγκούλη

Η αναλγησία του Ιερατείου!

Μετά τη βιογραφία του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος παρακολουθώ τα εκκλησιαστικά με τη ματιά της παρατηρήτριας. Οι διάφορες αντικανονικές αποφάσεις, οι πολλαπλές συγκρούσεις ανάμεσα στους Ορθόδοξους ηγέτες, οι ετσιθελικές μετακινήσεις αρχιερέων, με έκαναν να πάρω αποστάσεις , καθώς με πληγώνει βαθύτατα η διαπίστωση πως η Εκκλησία είναι ένα θρησκευτικο-πολιτικό σύστημα, που πάσχει από τα σύνδρομα της εξουσιαστικής αναλγησίας.

Σήμερα, μεταφέρω στην κρίση σας τη δραματική έκκληση του τέως Πατριάρχη Ιεροσλύμων κ. Ειρηναίου του Α, ο οποίος αφού αντικαταστάθηκε αντικανονικά, όπως σημειώνουν έγκριτοι κανονολόγοι της Ορθοδοξίας , επί μια πενταετία ζεί έγκλειστος σε διαμέρισμα εντός του Πατριαρχείου ως φυλακισμένος.

Οπως σημειώνει ο Αλέξανδρος Στεφανόπουλος στο GreekAmerican NewsAgency «Έκτοτε, επί τρία τόσα χρόνια τώρα, παραμένει έκλειστος στο διαμερισμά του εκεί κάτω στα Ιεροσόλυμα, στην Αγία Γή! Οι σιδερόφρακτες πόρτες του παραμένουν ερμητικά κλειστές. Τα κλειδιά τους υπάρχουν στά χέρια των τιμωρών Του! Έτσι ούτε ο Ίδιος μπορεί να εξέλθη στην Κοινωνία, ούτε κάποιος άλλος μπορεί να Τόν επισκεφθή! Χωρίς τη θέλησή Του, διατελεί σε πλήρη απομόνωση! Είναι απίστευτο, πλήν όμως αληθινό. Τον Μακαριώτατο Πατριάρχη ή πρώην Πατριάρχη των Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίο έχουν καταδικάσει σε πλήρη απομόνωση! Το φαγητό καί όσα άλλα χρειώδη του προσφέρονται από το παράθυρο».

Ειλικρινά τρομαγμένη από το ανάλγητο της ιεροσύνης, μεταφέρω αυτούσια την έκκληση του κ. Ειρηνάιου του Α. Και προσεύχομαι να δοθεί λύση στο μαρτύριό του , το οποίο υφίσταται με κάθε καρτερία.

Εμείς, ως δημοσιογράφοι και ως άνθρωποι οφείλουμε να μη σιωπούμε πλέον!

Ιουστίνη Φραγκούλη


Πάντω ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
GREEK ORTHODOX PATRIARCHATE JERUSALEM
----- -----
Δ Ι Α Γ Γ Ε Λ Μ Α


Απευθυνομένη η Ημετέρα Μετριότης
προς το Ημέτερον Ποίμνιον,
άπαν το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της Οικουμενικής Ορθοδοξίας
και τους Αδελφούς Ημών Προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών,
προς άπαντας τους Αρχηγούς των Κρατών,
προς τους φορείς της Πολιτικής, Διοικητικής και Ποινικής Δικαιοσύνης,
προς τους θεσμικούς φορείς της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του Ο.Η.Ε.,
τέλος δε προς τους Ημετέρους εν Χριστώ αδελφούς Αγιοταφίτας Πατέρας,

Έχουσα βάσιν ότι:
1. Η βιαία απομάκρυνσις Αυτής του Θρόνου του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων μετά το Πάσχα του 2005 εγένετο κατόπιν τρομοκρατικών ενεργειών από φατριάσαντας κληρικούς εκτελεστάς απροκαλύπτου διπλωματικής ελληνικής πολιτικής παρεμβάσεως, πιέσεως και καθοδηγήσεως δια το τετελεσμένον, πρωτοφανούς εις την εκκλησιαστικήν ιστορίαν, οι οποίοι εδημιούργησαν παρασυναγωγήν και διέπραξαν κανονικά αδικήματα,
ήτοι: α) Της καταφρονήσεως κλήσεώς των προς συμμετοχήν εις την υπό του Προέδρου της Ιεράς Συνόδου σύγκλησιν Αυτής (Τοπική εν Λαοδικεία Σύνοδος, Μ’)
και β) Της μη αναφοράς του ονόματος του οικείου Πατριάρχου αυτών (Πρωτοδευτέρα, ΙΔ’ και ΙΕ’), μετελθόντων εις πήξιν αντικανονικής και παρανόμου «ιεράς συνόδου», ενώ ουδέποτε η Κανονική και Νόμιμος Ιερά Σύνοδος συνεζήτησε θέμα παύσεως του Πατριάρχου Ιεροσολύμων εν Συνόδω, ως προβλέπεται υπό του σχετικού Νόμου αριθμ. 27/1958 § 6 του Βασιλείου της Ιορδανίας, αλλά και υπό των Ιερών Κανόνων, παραγούσης αποφάσεις ανυποστάτους και σειράν αντικανονικών και παρανόμων ενεργειών, αι οποίαι ωδήγησαν τον ισόβιον Πατριάρχην εις τον κατ οίκον εγκλεισμόν Του, και

2. Οι δημιουργήσαντες την φατρίαν και παρασυναγωγήν εξέλεξαν τον υφ Ημών χειροτονηθέντα Θαβωρίου Θεόφιλον, όστις γνωρίζων την αντικανονικήν ιδιότητά του αλλά και την αγνώμονα προς Ημάς συμπεριφοράν του, έχει απομονώσει Ημάς από του έτους 2008 εντός της οικίας Ημών, κεκλειδωμένων των εξωτερικών θυρών του περί αυτήν αυλείου χώρου, απαγορεύων οιανδήποτε επικοινωνίαν μετά των προσερχομένων Ημίν, των πνευματικών Ημών τέκνων και των αγιοταφιτών πατέρων, οίτινες παραμένουσι πιστοί εις την Ημετέραν Μετριότητα, τον ισόβιον Πατριάρχην των, με μοναδικόν σκοπόν, λόγω στερήσεως και αυτής της ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως, την ελπίδα της φυσικής Ημών εξοντώσεως,

Δ Ι Α Γ Γ Ε Λ Λ Ε Τ Α Ι

Το μαρτύριον της συνειδήσεως Ημών, σημείον αποκαλύψεως προς άπαντας,
"νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου" (Ιωάν. 12, 31), δια την Ημετέραν θυσιαστικήν υπομονήν και αναμονήν της αναγνωρίσεως του ψεύδους της επιρριφθείσης Ημίν προσωπικής ενοχής προς βλάβην του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων,
Αλλά και την Ημετέραν πρόκλησιν και πρόσκλησιν δι άπαντας τους υπό των Εκκλησιαστικών και Πολιτειακών νόμων αρμοδίους φορείς εις διαλεύκανσιν της άνευ προηγουμένης δικαστικής κρίσεως εκθρονίσεως της Ημετέρας Μετριότητος από του Πατριαρχικού Θρόνου της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, παρέχοντες την Ημετέραν συγκατάθεσιν, όπως ανοιγώσι πάντες προσωπικοί η συγγενικών Ημίν προσώπων λογαριασμοί και προσαχθώσιν ενώπιον της Εκκλησιαστικής και Πολιτικής Δικαιοσύνης οία έγγραφα επικαλούνται καθ Ημών πάντες οι κατακριταί Ημών, καθ άπερ έπραξεν η Παλαιστινιακή Αρχή δι ορισθείσης υπ΄ Αυτής Νομικής Επιτροπής το έτος 2005, διακηρυξάσης την αθωότητα Ημών εκ των καθ Ημών κατηγοριών.

Τ΄ αυτόν δ΄ αιτούμεθα, όπως πράξωσιν οι αντικανονικώς και άνευ νομίμου Συνόδου διαχειριζόμενοι η συνδιαχειριζόμενοι η συμμετέχοντες διοικητικοί φορείς του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, δει και άπαντες οι καθ Ημών εν Φαναρίω Κωνσταντινουπόλεως τότε συνεδριάσαντες, κατ΄ άκραν σκόπιμον αντίθεσιν της ειρηνικής εξομαλύνσεως του ζητήματος ομοιοτρόπως φατριασάντων κληρικών κατά του Πατριάρχου των Βουλγαρίας κ. Μαξίμου, δεδικαιωμένου εις τέλος, και οι υπ αυτών εκπροσωπηθέντες, οίτινες οδηγούσιν εις αφανισμόν την περιουσίαν του, ήτοι ο μοιχεπιβάτης του Θρόνου της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος μετά του δικηγόρου κ. Ράμι Μούγραμπι, ως προς τους κοινούς η προσωπικούς λογαριασμούς τραπεζών αυτών εις Ιεροσόλυμα, Ελλάδα και αλλαχού, και αντιστοίχως πάντων όσων έκτοτε αποφασίζουσι δια την τύχην του Ημετέρου Πατριαρχείου.

Η πατρική Ημών καρδία δεν ανέχεται έτι πλέον την αιμορραγίαν του Σώματος της Εκκλησίας του Χριστού υπό παραβατών και αποστατησάντων και προσκαλεί και παρακαλεί άπαντα τα μέλη της Μητρός των Εκκλησιών Αγίας Σιών και της καθόλου Ορθοδοξίας και άπαντας τους αρμοδίους φορείς, όπως προσέλθωσιν και συμβάλωσιν εις την αποκατάστασιν της κανονικής Τάξεως εις το Ημέτερον Πατριαρχείον μετά φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης, ίνα, εξερχομένου του διαβόλου μετά των αγγέλων αυτού εκ της Ποίμνης του Χριστού, κοινωνήσωμεν τη Αληθεία εις δόξαν της Πίστεως και του Γένους ημών.

Επευλογούμεν απεκδεχόμενοι πάντα κάματον κυρηναίον, επευχόμενοι ίνα ο Ζωοδότης Κύριος απαυγάση άπαντας Φωτί εκ του Ανεσπέρου Φωτός.

Εν τη Αγία Πόλει Ιερουσαλήμ βι΄ Σεπτεμβρίου β΄ /ιε΄
Ο εν θλίψεσι, καρτερία και στοργή αναμένων Υμάς
Υμέτερος έγκλειστος Πατριάρχης Ιεροσολύμων

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ Α΄

Θεοφάνεια στη Λευκάδα, πορτοκάλια στη θάλασσα

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Νίκο Καββαδά γιά τις αναμνήσεις που ξυπνάει μέσα από το mylefkada.gr

Μιά από τις ωραιότερες μέρες των παιδικών αναμνήσεων στη Λευκάδα, ήταν ο γιορτασμός των Φώτων. Το πρωί κατακλύζαμε την εκκλησία γιά να πάρουμε τον Αγιασμό μας από τo έρι του πατερούλη φέρνοντας μαζί μας περίτεχνα γυάλινα βαζάκια και μετά ξεχυνόμασταν στην παραλία γιά να παρακολουθήσουμε την τελετουργία της ρήψης του Σταυρού στη θάλασσα.

Η λιτανεία του Σταυρού , που περνούσε από την αγορά μεγαλόπρεπα με τα μανουάλια και τα χρυσοπόικιλτα λάβαρα ήταν μιά στιγμή που θα μείνει γιά πάντα χαραγμένη στη μνήμη. Η Φιλαρμονική της Λευκάδας συνόδευε με τα κομμάτια της τη λιτανεία.

Κι ύστερα μέσα στην ευωχία της ψαλμωδίας «Εν Ιορδάνη βαφτιζομένου σου Κύριε...» ο Δεσπότης έρριχνε το σταυρό στην προκυμάια της Λευκάδας. Και τα παλλικαρόπουλα αψηφούσαν το κρύο κι ορμούσαν να πιάσουν το ιερό σύμβολο της Χριστιανοσύνης. Ο γρηγορότερος ήταν ο νικητής και ο ευλογημένος τυχερός της χρονιάς.

Τη στιγμή της ρήψης του Σταυρού όλοι εμείς πλησιάζαμε στην προκυμαία με τα πορτοκάκια δεμένα με σκοινί και τα βουτούσαμε τρείς φορές στη θάλασσα. Ετσι τόχει το λευκαδίτικο έθιμο να βουτάνε οι κάτοικοι τα πορτοκάλια ν΄αγιαστούν απ΄το Σταυρό.

Αυτά τα πορτοκάλια η μητέρα μου τα φύλαγε σε ειδική θέση ανάμεσα στα φρούτα. Δεν σάπιζαν μέχρι τον επόμενο χρόνο, ήταν τα μόνα φρούτα που έμεναν ανέπαφα απ΄τον καιρό. Ηταν «αγιασμένα» γι αυτό νικούσανε το φυσικό φαινόμενο της σήψης και του μαρασμού.

Τα δικά μας πορτοκάλια μας τα προμήθευε η θειά η Δήμητρα Κακαβούλη, που είχε περιβόλια με εσπεριδοειδή. Και νιώθαμε περηφάνεια που τα αγιασμένα πορτοκάλια μας προερχόνταν από οικογενειακή παραγωγή.

Σήμερα στη Λευκάδα, γιόρτασαν τα Θεοφάνεια με κάθε μεγαλοπρέπεια και πιστότητα στις παραδόσεις. Ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος. Το διάβασα στο mylefkada.gr και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια. Γιατί δεν είμαι πιά εκεί να απολαμβάνω τις μικρές χαρές της ιστορίας μου.


Χρόνια πολλά στις Φωτεινές, τους Φώτηδες, τις Φανούλες και τους Θεοφάνηδες

Ιουστίνη της Λευκάδας και τότε και τώρα

Ορθοδοξία και Ελληνικότητα: Αξονας ενιαίος και μοναδικός γιά την επιβίωση των Ελλήνων της Διασποράς

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ο Ελληνισμός της Αμερικής και του Καναδά ζεί σε μια πραγματικότητα, που ολοένα υποκύπτει στην αφοιωματική δίνη της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Η απομάκρυνση από τις ρίζες, η διακοπή της μετανάστευσης από την Ελλάδα, οι μεικτοί γάμοι, η παιδεία στα σχολεία των χωρών υποδοχής , αποτελούν τους μοχλούς της άμβλυνσης της Ελληνικής συνείδησης.

Πολλοί είναι της άποψης πως η Εκκλησία θα είναι αυτή που τελικά θα αποτελέσει το προπύργιο του Ελληνισμού την ύστατη στιγμή, καθώς εκ παραδόσεως οι Ελληνες δεύτερης, τρίτης, τέταρτης γενεάς θα προσέρχονται εκεί για την τέλεση των μυστηρίων του γάμου, της βάφτισης καθώς και για τις μεγάλες γιορτές της Ορθοδοξίας.

Ωστόσο, η Ορθοδοξία από μόνη της δεν μπορεί να αποτελέσει πηγή ανανέωσης της εθνικής συνείδησης. Αλλωστε, η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία και δόγμα μόνο των Ελλήνων αλλά και των Ρώσων, των Σέρβων των Βουλγάρων και άλλων λαών της Βαλκανικής. Επομένως, δεν αποτελεί μοναδική πηγή ιστορικού προσδιορισμού γιά τον Ελληνισμό της Διασποράς (όπως αποτελεί η εβραϊκή θρησκεία π.χ για τον Εβραϊσμό της Διασποράς).

Επομένως ποιοί είναι οι μοχλοί, που μπορούν παράλληλα με την Ορθόδοξη παράδοση να τονώσουν την ελληνικότητα των νέων γενεών οι οποίες διαρκώς απομακρύνονται από την ελληνική ταυτότητα;

1. Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας.
Είναι απαραίτητο και πρωταρχικής σημασίας να ζυμωθούν οι επίγονοι του Ελληνισμού με την πεποίθηση πως η γλώσσα μας αποτελεί το θεμελιώδη λίθο των επιστημών και των τεχνών του δυτικού κόσμου, ενώ παράλληλα είναι μια ευρωπαϊκή γλώσσα, που διευκολύνει την πρόσβαση στην Ενωμένη Ευρώπη.
Το ζωτικότατο θέμα της διαδασκαλίας της Ελληνικής γλώσσας δεν πρέπει να παραπεμφθεί στις καλένδες. Αυτή η μάχη δεν έχει να χαθεί.

2. Η απόκτηση της Ελληνικής ιθαγένειας
Η δυνατότητα απόκτησης Ελληνικής ιθαγενειας κληρονομικώ δικαίω είναι ένα κίνητρο να πλαστούν νέοι περήφανοι Ελληνες, που με την ευρωπαϊκή τους ιθαγένεια θα μπορούν να κάνουν διείσδυση στη μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια.

3. Η δημιουργία Ελληνικών δικτύων ανά τις περιφέρειες.
Η δημιουργία συλλόγων, φορέων, επιμελητηρίων με συγκεκριμένη ταυτότητα (πχ. Σύλλογοι Ελλήνων γιατρών, επιχειρηματιών, δικηγόρων) που θα μπορέσουν να εντάξουν τους Ελληνες της τρίτης και τέταρτης γενεάς στο δυναμικό τους. Η ελληνική καταγωγή ως κοινός παρονομαστής ενισχύει την ελληνική ταυτότητα στα διαφορα σύγχρονα επαγγέλματα.

4. Η δημιουργία ιστότοπων Ελληνικών ενδιαφερόντων.
Είναι γεγονός πως η ηλεκτρονική εποχή προσφέρει μια διαδικτύωση ανθρώπων χωρίς σύνορα. Από τη μουσική, τα προσωπικά ή επαγγελματικά ενδιαφέροντα, οι Ελληνες μπορούν να ενισχύσουν τη συνείδησή τους διασυνδεόμενοι με συνέλληνες του κόσμου

5. Η ανανέωση των θεσμικών οργάνων της ομογένειας.
Οι εθνικοτοπικοί σύλλογοι και οι κοινότητες με τη σημερινή μορφή είναι ξεπερασμένες οντότητες, που θα πρέπει να μεταλλαχθούν σε ελκυστικότερα σημεία συνάντησης των Ελληνικής καταγωγής πολιτών του κόσμου.

6. Η υποστήριξη πολιτικών ελληνικής καταγωγής στις κεντρικές διοικήσεις και τα σημεία λήψης αποφάσεων των χωρών υποδοχής.
Είναι φανερό πως η κινητοποίηση των Ελλήνων γιά την υποστήριξη Ελληνικής καταγωγής υποψηφίων (βλ. Αλέξης Γιαννούλιας κα) ανανεώνει την εθνική συνείδηση.

7. Η ίδρυση εδρών Ελληνικών Σπουδών καθώς και η ανανέωση των Εδρών στα αναγνωρισμένα Πανεπιστήμια της Βόρειας Αμερικής.

8. Η εξαγωγή ελληνικού πολιτισμού (περιοδείες αρχαίας τραγωδίας, φεστιβάλ ελληνικού κινηματογραφου κλπ)
Ο ενθουσιασμός γιά την ελληνική καταγωγή τονώνεται όταν οι παραστάσεις αρχαίου ελληνικού θεάτρου ή σύγχρονων μορφών ελληνικής τέχνης κάνουν διείσδυση στο κύριο ρεύμα χωρών και πόλεων υποδοχής.

Oλοι αυτοί είναι κάποιοι ενδεικτικοί τρόποι στήριξης της Ελληνικής συνείδησης στην ξένη παράλληλα με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της Ελληνικής Ομογένειας.

Ενα λαμπρό Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν

Με ένα ρεβεγιόν γεμάτο ζωντάνια, κέφι, αληθινότητα μπήκαμε στο 2011. Το απίστευτο πάρτυ με τα υπέροχα φαγητά , τα γλυκά , τη μουσική και το χορό ξετυλίχτηκε στο σπίτι της Γιούλας και του Τόμ Βρινιώτη στη δυτική πλευρά της πόλης. Στις 12 τα μεσάνυχτα υποδεχτήκαμε την Πρωτοχρονιά με σαμπάνιες και χορούς κοιτώντας στην οθόνη μας την Times Square, όπως κάθε χρόνο άλλωστε.

Αυτό που έκανε το πάρτυ να ξεχωρίζει ήταν η αυθόρμητη και λαμπερή προσωπικότητα της οικοδέσποινας Γιούλας καθώς και όλη η πατρική της οικογένεια, που παραμένουν πιστοί στην ελληνικότητά τους παρά τα τόσα χρόνια στην ξένη.

Η Γιούλα Κισκήρα-Βρινιώτη ήταν εν δυνάμει γνωστή μου, αφού με τον πατέρα της Σωτήρη Κισκήρα έχουμε συνεργασθεί στο παρελθόν στην Ελληνική Κοινότητα του Μόντρεαλ, όταν εκείνος διατελούσε πρόεδρος του διοικητικού Συμβουλίου επί προεδρίας Βασίλης Κατσαμπάνη. Εκείνος ήταν πάντοτε ο πιστός αναγνώστης των βιβλίων μου κι εγώ θαυμάστρια του χιούμορ του.

Με τη Γιούλα όμως βρεθήκαμε μόλις πρόσφατα εξαιτίας της κοινής μας φίλης Δήμητρας Λουρή, η οποία έχει δεσμούς με την οικογένεια Κισκήρα από τα χρόνια της Βενεζουέλας, καθώς οι δύο οικογένειες έχουν ζήσει στη χώρα της Νότιας Αμερικής.

Οπως είπα το τραπέζι της Γιούλας ήταν πλουσιότατο, από καπνιστό χοιρινό που ήταν έργο της οικοδέσποινας μέχρι ψητή γαλοπούλα με γέμιση, σπεσιαλιτέ της Δήμητρας Λουρή. Αλλά αυτό που έκλεψε την παράσταση ήταν το εκπληκτικό γαλακτομπούρεκο της γιαγιάς Ευγενίας Κισκήρα, που μας σκλάβωσε όλους με τη λεπτότητα της γεύσης του.

Καλή Χρονιά γεμάτη υγεία, χαρά, δημιουργίες, αγάπες και λιγότερα σύννεφα στη ζωή μας.

Φιλί γλυκό από τούτη την όχθη του Ατλαντικού σε όλους και όλες.

Με αγάπη και ειλικρίνεια!!!


Τζουστινάκι

Η κοπή της παραδοσιάκής βασιλόπιτας από τον Τόμ Bρινιώτη. Το φλουρί το κέρδισε ο Σωτήρης Κισκύρας, επονομαζόμενος και "Θείος"

Τα κορίτσια χορέψαμε τρελλά το βράδυ

Με τον πιστό σύντροφο και αγαπημένο σύζυγο Τέντ, Καλή Χρονιά μας

Στο τσακίρ κέφι με το "θείο" Σωτήρη Κισκήρα πίνουμε σαμπάνιες

Χορός και πάρτυ
div>
Τάκης και Ντίμη

Τέντυ και Σωτήρης

Με τον αρχοντα της ομογένειας Σωτήρη Κισκήρα
Ο Τάκης και η Δήμητρα Λουρή σε τρυφερό στιγμιότυπο
Τέσσερα κορίτσια σε κέφι. Η Τζόβε, η Γιούλα, η αφεντιά μου και η Δήμητρα
Η οικογένεια Κισκύρα σε απαρτία. Απο δεξιά προς αριστερά: Η γιαγιά Ευγενία , ο παππούς Σωτηρης, η Γιούλα, η Τζόβε, πίσω ο σύζυγός της Κώστας, δίπλα ο Τόμ και μπροστά η Αντζι και ο Αιμίλιος Κισκήρας παίζοντας
Το Τόμ και η σύζυγός του Γιούλα . Ανάμεσά τους ο αδελφός της Γιούλας, Κώστας
Οι γονείς Ευγενία και Σωτήρης Κισκήρας
Το μεγάλο τραπέζι στρωμένο μας περιμένει
Ο άρχοντας Σωτήρης Κισκήρας, επονόμαζόμενος και "θείος"
Στο εξωτερικό μπαλκόνι είχαν ανάψει φωτιά, είχαν στήσει μπαράκι, ενώ το σπά περίμενε καύτό μέσα στο κρύο τους τολμηρούς
Ο Γουέσλι και η Γιούλα
Η Τζόρτζια, κόρη της Γιούλας και του Τόμ, η υπογράφουσα, η Δήμητρα και ο Τέντ
Τρία χαμογελαστά κορίτσια: Γιούλα, Τζουστινάκι και Ντίμη
Η Γιούλα ανάμεσα στο ζεύγος Λουρή
Γούλα ή Τζιούλα όπως τη λέει η Δήμητρα
Η Γιούλα είναι περήφανη γιά την κόρη της Τζόρτζια, φοιτήτρια της Ιατρικής στο McGill.