ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Wednesday, August 26, 2009

Μια Ιθάκη χωρίς ταξίδι

Διήγημα της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Στη μνήμη του Εκτορα
που δε γνώρισε όσους τόπους πολύ αγάπησε




Από τα χρόνια του σχολείου αγάπησε παράφορα τη γεωγραφία. Τον ταξίδευαν τα λόγια του δασκάλου σε χώρες μακρινές, άπιαστες για τα πεπερασμένα όνειρά του. Φανταζόταν θάλασσες και ποταμούς σε αποχρώσεις πιό μπλέ από το γαλάζιο του δικού του πέλαγους. Αλλωστε, το δικό του πέλαγος έφτανε μέχρις εκεί που έφταναν τα ψαροκάικα. Τόσο κοντά ήταν το δικό του πέλαγος. Εκείνος ονειρευόταν κύματα γιγαντιαία που κατάπιναν με ευκολία σκαριά κι ανθρώπους. Και ποταμούς με βλάστηση πυκνή όχι σαν τους χείμαρρους του χωριού του που μετατρέπονταν σε ρεματιές με τις καλοκαιριάτικες ξέρες!

Αγάπησε τους τόσους ξένους τόπους που περιέγραφε το πενιχρό εγχειρίδο γεωγραφίας του δασκάλου. Γιατί το σχολείο διέθετε ένα μονάχο βιβλίο γεωγραφίας κι αυτό το είχε στην κατοχή του ο σοφός δάσκαλος. Παιδάκι αυτός, έτρεχε να κάμει όλα τα θελήματά του για να μπορέσει να χωθεί στη φτωχική κάμαρα, όπου ο δάσκαλος μηρύκαζε τις γνώσεις του.

- Να το ξεφυλλίσω δάσκαλε; Μ’αφήνεις να ρίξω μια ματιά στις φωτογραφίες; Τα χέρια μου είναι καθαρά, μόλις γύρισα απ’ τη βρύση.

Καθόταν σταυροπόδι και δε χόρταινε να ξεφυλλίζει τις σελίδες με τους χάρτες. Ακρωτήριον της Καλής Ελπίδος, Γή του Πυρός, Ιμαλαϊα, Βόρειος Πόλος, Ειρηνικός Ωκεανός, Αμερική, Ουρουγουάη, Αμαζόνιος... Τόσα ονόματα, τόσα μέρη, τόσες απόκρυφες ομορφιές, τόσο απόλυτα μακριά κι από τα όνειρά του ακόμη.

Κι ύστερα χανόταν με τις ώρες στις σελίδες με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τις πολιτείες του κόσμου. Από το Παρίσι με τον πύργο του Αιφελ, ως το Λονδίνο με το Μπίγκ Μπέν και τον Κεκλιμένο Πύργο της Πίζας στην Ιταλία. Και τα ανάκτορα του Τσάρου στο Λένινγκραντ, και το Βατικανό στη Ρώμη. Κι αυτός ο τρομερός ουρανοξύστης της Νέας Υόρκης! πώς τον έλεγαν; Να το ξαναδιαβάσει για να το θυμάται: Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγ. Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγ. Το ψηλότερο κτίριο του κόσμου!

-Τί μουρμουράς, βρέ Εκτορα; Είναι ώρα να πηγαίνεις. Θα σε γυρεύει η μάννα σου, παιδί μου.

Μια στιγμή μονάχα, να ρίξει μια τελευταία ματιά στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Θεέ μου, πόσο απίστευτα βίαια έμοιαζαν τούτα τα νερά. Ενα υδάτινο τείχος χωρίς συγκρατημό!

Σα ζαρκαδάκι πήδηξε από τη θέση του, ευχαρίστησε το δάσκαλο χαμηλώνοντας τα μάτια και χάθηκε στην παγωμένη νύχτα. Τρέχοντας από τους χωματένιους δρόμους, με τις πέτρες να μεσολαβούν στα ξυπόλυτα ποδαράκια του έφτασε στο σπίτι.

Η μάννα του τον περίμενε με την αχνιστή μανέστρα στο φτωχικό ξύλινο τραπέζι. Τα άλλα παιδιά είχαν κιόλας πλαγιάσει. Δεν τον ρώτησε πού ήταν κι άργησε τόσο. Ηξερε πως ο μικρός της γιός θάτανε στην κάμαρα του δασκάλου με το βιβλίο της γεωγραφίας. Της τόχε ψυθυρίσει από καιρό η κυρά-Λένη, η μάννα του δασκάλου πως εκεί χανόταν το παιδί με τις ώρες.

Κι όμως δεν μολογούσε τίποτε στη μάννα του για τους χάρτες, για τις φωτογραφίες και τους τόπους. Εκείνη μάντευε από το ονειροπόλο βλέμμα του πως ταξίδευε σε όσα το μυαλουδάκι του είχε ρουφήξει κοιτώντας και ξανακοιτώντας τις άψυχες σελίδες ενός βιβλίου. Την τρόμαζε τούτη η πλευρά του. Μάντευε πως έφτιαχνε κόσμους μαγικούς μέσα στη φαντασία του, κόσμους ελκυστικούς και μάταιους.

-Λές να γίνει ναυτικός ο Εκτοράς μου; Θεέ μου φύλαγε! Έλεγε κι έτρεχε στα εικονίσματα γονατιστή να ξορκίσει το κακό. Ούτε την αγωνία της δεν τόλμαγε να τού φανερώσει γιατί τον ήθελε δίπλα της στα κτήματα που με τόσες στερήσεις και υπολογισμούς αγόραζε ο πατέρας με τη δική της προτροπή. Εβλεπε τη γερή του φύση, διέκρινε την ανθεκτική του κράση και προς Θεού δεν ήθελε να το χάσει τούτο το παιδί από κοντά της. Αυτός θα γινόταν ο συνεχιστής της λατρευτικής αφοσίωσης στη γή τους.

Κι έτσι συνέβη. Ο πόλεμος και ο εμφύλιος έγιναν συνένοχοί της. Ο Εκτορας τάχθηκε να καλλιεργεί τα χωράφια του, να μαζεύει τις ελιές απ’ τα λιοστάσια, να τρυγάει τα πατρινά σταφύλια τους, να σπέρνει τη φακή και να την αλωνίζει. Εμαθε μία, μία τις δουλειές και κάθε εποχή τον κρατούσε δεμένο με το χώμα τους, απόλυτα στρατευμένο στο όνειρο της μάννας του.

Και τα δικά του όνειρα; Τα ταξίδια σ’άλλη γή, σ’ άλλους τόπους; Τώρα μεσήλικας πιά, είχε την απόλαυση να ιχνηλατεί σε ιλλουστρασιόν άτλαντες τους χάρτες του κόσμου. Ξέκλεβε χρόνο για να κάθεται όταν οι άλλοι πήγαιναν για ύπνο να ρουφάει τις πληροφορίες για τούτα τα μαγικά μέρη που κάλυπταν ολάκερη την υδρόγειο. Τόσα χρόνια και τώρα μόλις συνειδητοποιούσε πως η γη ήταν στρογγυλή. Πάντως, αν ήταν στο χέρι του θα χειροκροτούσε την ώρα που ο Γαλιλαίος ήταν στην πυρά. Ο Εκτορας ήθελε τη γή απόλυτα επίπεδη, να χάνεται στο άπειρο. Γιατί μόνο το επίπεδο μπορούσε να προσφέρει την απεραντοσύνη, το άπειρο, κατα την ταπεινή του γνώμη.

Το μυαλό του είναι μια απίστευτη εναλλαγή εικόνων. Σαν ένα ντοκυμαντέρ όπου κυριαρχεί η φωτογραφία. Τί κι αν δεν πήγε στο Παρίσι; Ξέρει μία προς μία τις γέφυρές του, τα κτίρια, τους δρόμους του. Ξέρει τις γωνίες σαν να τις έχει εξερευνήσει με τα πόδια του.

Το Λονδίνο, η Πράγα, η Βιέννη, η Βουδαπέστη, η Λισαβόνα, η Μόσχα, η Μαδρίτη, η Ρώμη, η Φλωρεντία, περνούν από μπροστά του σα να τις ξέρει από χρόνια. Εχει χιλιοκοιτάξει τις έγχρωμες φωτογραφίες τους μέσα από καλοδεμένα βιβλία, μέσα από βιού μάστερ και τώρα πρόσφατα από την τηλεόραση. Είναι σα νάχει πάει παντού, τόσο οικείος νιώθει.

Αλλά τον συνεπαίρνουν πιότερο οι ξωτικές μεριές, από τις ζούγκλες της Ινδίας και του Κογκό μέχρι τη Γή του Πυρός με τις μαγικές φυλές. Θεέ μου, πόσο διαφορετικοί άνθρωποι, πόσο διαφορετικές θρησκείες, πόσο αντιφατικοί και παράλογοι τρόποι ζωής. Η δική του ζωή είναι η καλύτερη, το έχει καταλάβει από χρόνια.

Και η Αμερική τον γοητεύει. Γιατί εκεί γεννήθηκε η τεχνολογία, γιατί φτιάχτηκαν τα πρώτα αυτοκίνητα κι αυτά ακόμη τα εργαλεία που χρησιμοποιεί σήμερα κι ο ίδιος στη γεωργία. Είναι ένα θαύμα η Αμερική το δίχως άλλο. Θυμάται πόση εντύπωση του έκαναν οι ουρανοξύστες τότε στο ασπρόμαυρο λιτό βιβλίο γεωγραφίας του δασκάλου του. «Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγ», το συγκρατεί το περίπλοκο όνομα μέχρι σήμερα κι ας μήν τούμεινε καμιά άλλη αμερικάνικη κουβέντα, ούτε εξ ακοής.

Χτες ήρθε η ανηψιά του από την Αμερική και τον κάλεσε να πάνε ένα ταξίδι στον κόσμο. Τού αγόρασε λέει εισιτήριο που θα γυρίσουνε μαζί όλη την υδρόγειο. Θα κατεβαίνουν από τόπο σε τόπο, θα περιπλανιώνται για όσες μέρες θέλουν και μετά πάλι στο αεροπλάνο για έναν άλλο τόπο. Αυτό δεν ήθελε όλη τη ζωή του; Να ζήσει σε φυσική διάσταση το όνειρό του. Ετσι δεν είναι;

Το χαϊδεύει τούτο το γυαλιστερό εισιτήριο από την ώρα που εκείνη το ακούμπησε στο τραπέζι. Το βάζει κάτω από το μαξιλάρι του, όπως έκανε τότε όταν για πρώτη φορά απέκτησε παπούτσια. Τα κοίμιζε κάτω από το μαξιλάρι για νύχτες. Δεν τολμούσε να τα βάλει στα ποδαράκια του, είχε μάθει αλλοιώς. Δεν ήξερε να περπατάει με παπούτσια!

Ο Εκτορας κοιμάται ανήσυχα απόψε. Ξυπνάει και τρυπώνει τα ροζασμένα χέρια του κάτω από το προσκεφάλι του, να πιάσει το εισιτήριο, αυτό που θα τού χαρίσει το ταξίδι. Θα ανεβεί για πρώτη φορά σε αεροπλάνο, θα πετάξει, θα βλέπει τη γη από ψηλά σα ζωγραφιά. Οπως την αποτυπώνουν οι αεροφωτογραφίες. Θα δεί επιτέλους από κοντά τη Νότρ Ντάμ και το καμπαναριό του Κουασιμόδου, θα πλανηθεί στο Θιβέτ και -πού ξέρεις;- ίσως να συναντήσει και το Δαλάι Λάμα. Θα προσκυνήσει το Μάο στο μαυσωλείο του στην Κόκκινη Πλατεία του Πεκίνου.

Ιδρώνει και αγωνιά αυτή τη νύχτα. Αντί να χαίρεται που επιτέλους θα σταματήσει τις ασκήσεις του νού επί χάρτου και θα αναπνεύσει μιά άλλη ζωή, τώρα παλεύει με την ιδέα του μεγάλου ταξιδιού. Κι αν τούτο το μυαλό ξεφορτώσει τις φωτογραφίες που μαζεύει από χρόνια σαν πολύτιμο κινηματογραφικό υλικό; Οχι, δε θέλει να ταξιδέψει. Θα την ευχαριστήσει την ανηψιά για το δώρο, μά θα τό επιστρέψει το πολύτιμο εισιτήριο, πρωί-πρωί αύριο, πρώτη του δουλειά. Δεν τόχει ανάγκη το ταξίδι ο Εκτορας, την Ιθάκη του την έχει κατακτήσει μόνος του.

Saturday, August 22, 2009

Μονακό, στον αισθητικό αντίποδα του Βέγκας!

Της Ιουστίνης

Είπα να λοξοδρομήσω πάλι στην Ευρώπη και να σταθμεύσω στο Μονακό, για να θαυμάσουμε μαζί την αντίστιξη της πολυτέλειας ανάμεσα στη Βόρεια Αμερική και τη γηραλέα ήπειρο.

Το Μονακό χτισμένο πάνω σε ένα βράχο, σαν αετοφωλιά θαρρείς, αποτελεί την επιτομή της πολυτελούς άποψης περι ζωής, καθώς το μικρό Πριγκηπάτο δεν διαθέτει τίποτε παραπάνω απο μια θέα, μια μαρίνα, ένα βασιλικό παλάτι, το καζίνο, το γκράν πρι κι όμως προσελκύει όλο τον πλούτο της Ευρώπης στα υπεροπλυτελή ξενοδοχεία του με τα ιστορικά εστιατόρια.

Μου αρέσει κάθε φορά που διανύω την Κυανή Ακτή να κάνω στάση σε τούτο το Πριγκηπάτο το στολισμένο με το μύθο της Γκρέις Κέλυ και του πρίγκηπα Ρενιέ. Παρότι η πριγκίπισσα έχει απο χρόνια εγκαταλείψει τα εγκόσμια, τα κοσμοπολίτικα παιδιά και τα εγγόνια της φροντίζουν να διατηρούν το Μονακό πάντοτε στην επικαιρότητα των εφήμερων κουτσομπολιών.

Στο Μονακό εξακολουθώ να βλέπω τα πιο ακριβά αυτοκίνητα του κόσμου, τις πιο καλοντυμένες γυναίκες της υφηλίου, τα πιο πλούσια καταστήματα και κοσμηματοπωλεία της γής. Θαρρείς και σε τούτο τον τόπο δεν υπάρχει ποτέ οικονομική κρίση, αναταραχή, ύφεση ας πούμε.

Είναι ένα κανονικό βασίλειο , όπου η φαντασία καλπάζει ελεύθερα στα βέλτιστα καθώς δεν σκοντάφτει ούτε στιγμή στα γήινα δεδομένα. Αν ποτέ με έβαζαν να ζωγραφίσω ένα παραμυθένιο τόπο, τούτο το λιλιπούτειο έργο τέχνης θα διάλεγα.

Αντίθετα απο το Λας Βέγκας, όπου έξω απο τη λωρίδα των πολυτελών ξενοδοχείων ελλοχεύουν οι παράγκες των μεροκαματιάρηδων ισπανόφωνων εργατών, στο Μονακό τίποτε δεν σε υποψιάζει πως υπάρχει κόσμος της ένδειας και της φτώχειας.

Οσο για τα καζίνο κι αυτά ολότελα διαφορετικά είναι στους δύο κόσμους. Στο Λας Βέγκας είναι μαζικά, στο Μονακό υπεροπλυτελή και ελιτίστικα.

Πολλές φορές συγκρίνω τους δύο κόσμους της πολυτέλειας και καταλήγω στην ίδια σκέψη: πως αν γινότανε να δούν οι άνθρωποι πέρα απο τη μυωπική καλοπέρασή τους, τούτος ο κόσμος θα γινότανε καλύτερος για όλους!

Το περίφημο ξενοδοχείο Hermitage στέκει ακλόνητο απο οικονομικές και άλλες κρίσεις Στην καρδιά του Πριγκηπάτου
Ενα Πριγκηπάτο λαξεμένο στο βράχο
Με θέα το πέλαγος και τη μαρίνα
Αλεξ και μαννούλα ποζάρουν
Αλλοίμονο που θάλειπε απο το σκηνικό η Κοκό!
Ρόλς, Μερσέντες και Φεράρι εν παρατάξει
Τα συντριβάνια και τα λουλούδια κοσμούν κάθε πλατεία
Τα αγόρια εντυπωσιασμένα απο τη θέα των αυτοκινήτων αλλά και των γιότ
Μια κίτρινη Φεράρι για ... τέρμα τα γκάζια
Ολοι οι επώνυμοι αράζουν εδώ έτσι για ένα πέρασμα. Στο βάθος ένα γιότ απίστευτων διαστάσεων
Στρογγυλό κτίριο για να σπάζει η μονοτονία της πολυτέλειας
Το θρυλικό καζίνο Καφέ Ντε Παρί
Εσωτερικός διάκοσμος του Ερμιτάζ
Η πιο πλούσια σε Ρόλεξ βιτρίνα του κόσμου
Το κεντρικό πάρκο με φοινικόδεντρα, λουλούδια κι αγάλματα

Wednesday, August 19, 2009

Πλήθος είμαι



Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Τη γνωρίζω όλο και περισσότερο μέσα απο τις επαφές μας στην Ελλάδα, πότε στην Αγκυρα και πότε σε φαγάκια μετα τις αλλεπάλληλες συμμετοχές της σε παρουσιάσεις .Το ταξίδι της περασμένης άνοιξης στη Ρόδο με έκανε να ανακαλύψω τη δροσιά που κρύβει αυτό το ξεχωριστό πλάσμα, που λέγεται Ελένη Γκίκα και σεμνύεται για το μεγάλο ταλέντο της στη γραφή αλλά και τη διεισδυτικότητά της κατα το διάβασμα των άλλων.

Πήρα το νέο της βιβλίο στα χέρια με τίτλο δανεισμένο απο τον Μπόρχες «Πλήθος Είμαι» εκδόσεις Αγκυρα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως με αυτό το μυθιστόρημα η Ελένη Γκίκα θέλει να ξορκίσει το πένθος της για το τέλος, αυτό που τελικά φέρνει μια καινούρια αρχή στην άναρχη ύπαρξή μας.

Και έμεινα ξάγρυπνη να τυραννιέμαι απο τη Σαβίνα της, μισοαληθινή-μισοψεύτικη που χώθηκε στο υπόγειο της παιδικής της ηλικίας αναζητώντας τη μάννα της, τον πατέρα της, τον εραστή της, το ξένο αδερφάκι μα πάνω απ΄όλα την πορσελάνινη κούκλα της.

Η Σαβίνα , ηρωίδα της τριλογίας της ,γύρισε στο πατρικό της όπου τώρα πιά δεν είναι κανένας. «Κανέναν δεν βρήκε. Παρα μονάχη σκόνη, σκουριά και ερημιά».

Η Σαβίνα «θα βγεί στους δόρμους και με μεγάλα βήματα θα δρασκελίσει το παρελθόν. Μήπως και κατορθώσει να βρεί ανάπαυση στο παρόν της.»

Ετσι λοιπόν, σκυμμένη πάνω στους χάρτινους ήρωές της, με πυξίδα τις αναγνώσεις της, η Σαβίνα των διαρκών απογοητεύσεων θα προσπαθήσει ν’ ανασύρει απο το υγρό υπόγειο τις αναμνήσεις της, που ενώ στα πρώιμα χρόνια είχαν βαφτεί στα λιλά χρώματα της αισιοδοξίας , ξαφνικά στην εφηβεία χάθηκαν μέσα στο θραύσμα κι έγιναν αίμα, σιωπή, πόνος.

Ακόμη και η σχέση της με τον Αγγελο της μεγάλης ερωτικής ευωχίας κι αυτή μέσα απο τα βιβλία πέρασε κι έγινε κωδικός κοινής ύπαρξης. Βιβλία που αντάλλαξαν υπογραμμίζοντας σημεία-κοινούς κωδικούς πνευματικής συνενοχής και συνεννόησης. Βιβλία, που σταθμίζουν την αλήθεια τους μέσα απο την ανθρωποκεντρική προσέγγιση της ζωής.

Κι όλο σκαλίζει η Σαβίνα κι όλο βυθίζεται σε πετρωμένες λάβες, λερά υγρά υπόγεια, ψάχνοντας απελπισμένα την πορσελάνινη κούκλα μα πάνω απ όλα το τυχαίο που ανέτρεψε την κανονικότητα της εύρυθμης ζωούλας της. Το τυχαίο, το κομβικό σημείο που ανακάτεψε την ομαλότητα της ψυχής σπρώχνοντάς την στο παράλογο.

Σε τούτο το βιβλίο της η Ελένη Γκίκα έτσι απλά χωρίς τεχνάσματα θέτει ωμά ,ξεσκέπαστα, ειλικρινά την υπαρξιακή αγωνία στο έπακρό της. Ολόγυμνη την αλήθεια αναζητεί μέσα απο την ηρωίδα της, που περνάει απο αμφισβητήσεις, παρατηρήσεις, ενοχές, αναμνήσεις εστιάζοντας τον πόνο της στην ίδια την ανθρώπινη οντότητα.

Μαχαίρι είναι τούτο το βιβλίο, που τέμνει εγκάρσια την ψυχή και τη ζορίζει να συνέλθει απο τις αυταπάτες της. «Δεν είναι χρόνος τετελεσμένος το παρελθόν. Και η ζωή δεν ειναι τετελεσμένη ούτε δεδικασμένη ούτε υποθηκευμένη», γράφει η Ελένη Γκίκα.

Κάθε λέξη της ένα κουδούνισμα στ΄αυτιά, κάθε φράση της μια ρεαλιστική ερμηνεία της ζωής που ανατρέπεται απο το τυχαίο δίνοντας χώρο και χρόνο για περισσότερη προσωπική βάσανο. «Στην άσπρη σελίδα ο Χώρος και ο Χρόνος. Ο,τι ζήσαμε κι ό, τι θα ζεί. Το θεϊκό παρόν.»

Οπως και στα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας, έτσι και σε τούτο το ταξίδι της προσωπικής αναζήτησης, του επαναπροσδιορισμού μέσα απο τους άλυτους γρίφους του παρελθόντος, η Ελένη Γκίκα εγκιβωτίζει σπουδαία συγγραφικά έργα άλλων, ειδωμένα με τη δική της κοφτερή και άναρχη ματιά. Φέρνει στο κείμενό της απο Ντοστογιέφσκι μέχρι Καραπάνου, απο Ρούθ Ρέντελ μέχρι Μάρω Βαμβουνάκη.

Αν ο διακειμενισμός θεωρείται αμαρτία στη συγγραφική πραγματικότητα, στο μυθιστόρημα της Ελένης Γκίκα αποτελεί ευλογία καθώς η συγγραφέας δεν κρύβει τις επιρροές της , αντίθετα με παρρησία και εισαγωγικά τις ενσωματώνει ευθαρσώς στο βαθειά υπαρξιακό της κείμενο.

Διάβασα το βιβλίο αργά και με πάθος στο μπαλκόνι με θέα τη λίμνη. Το σημείωσα, το μάτωσα κυριολεκτικά με κόκκινο μολύβι,κάθε που υπογράμμιζα μια φράση ζωής.

Ταράχτηκα με τούτο το ανάγνωσμα, σκίστηκαν τα σωθικά μου απο τον εντοπισμό θραυσμάτων αλήθειας , που θάθελα να κρύψω βαθειά μέσα μου κάτω απο περίτεχνα κεντημένα πετσετάκια της μαμάς μου.

Η Ελένη Γκίκα, η Σαββίνα με χάρισε όχι μόνο το ωραίον ταξίδι αλλά την αντάρα ενός αναγνώσματος, που είχα χρόνια να νιώσω μέχρι τα τρίσβαθά μου. Κι έτσι μπορώ να σιγοψιθυρίζω τώρα στον ανυποψίαστο γιό μου: «Θα είμαι όλοι ή κανείς, θα είμαι ο άλλος!»


Βιογραφικό της Ελένης Γκίκα

Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε και εξακολουθεί να ζει στο Κορωπί. Με απιστία κάποιων χρόνων στην Αθήνα. Το μόνο που έμαθε σ’ αυτή τη ζωή (και που κάνει κέφι να κάνει) είναι να διαβάζει. Βιβλία, Μανιωδώς. Από δίψα γραφής έγραψε κιόλας: Μυθιστορήματα, ποίηση, διηγήματα, συνεντεύξεις, άρθρα και κριτικές σε περιοδικά κι εφημερίδες.

Δημοσιογράφος είναι, ξεκίνησε από το «Αντί» και το «Φαντάζιο», όσο κι αν φαίνεται αντιφατικό. Για δέκα χρόνια εργάστηκε στο ραδιόφωνο και στις Εικόνες. Και με αντικείμενο το βιβλίο πάντοτε, εδώ και 15 χρόνια, στο «Έθνος της Κυριακής». Έχει την επιμέλεια της νεοελληνικής σειράς στις εκδόσεις «Άγκυρα». Έχει εκδώσει εννιά ποιητικές συλλογές, δυο συλλογές με διηγήματα, εννιά μυθιστορήματα, έναν τόμο με συνεντεύξεις και ένα παραμύθι.

Το "Πλήθος Είμαι" είναι το ενδέκατο μυθιστόρημά της.

ΕΡΓΑ ΤΗΣ:

ΠΟΙΗΣΗ:«Σηματοδότες», 1984«Δρασκελιές», Θεωρία, 1988«22 χρωματικές μεταμφιέσεις και 11 αιρετικά ποιήματα», Δωδώνη, 1992«Μέλι, μελό, μέλισσα, μάλιστα», Φιλιππότη, 1996«Έως, εαρινός, έρημος, έρχομαι», Φιλιππότη, 1997«Σώμα, σταυρός, σάρκα, σταυρώθηκα», Φιλιππότη, 1998«Θόλωσα, θύελλα, θάμβος, θυμήθηκα», Άγκυρα, 2000«Άβυσσος, άλγος, άλμα, αρχίζω» Άγκυρα, 2002«Εν αταξίαις άτακτοι όντες» Άγκυρα, 2006«Το γράμμα που λείπει» (υπό έκδοση)

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ:«Όνειρα από Toplexil», Φιλιππότη, 1997«Εάν ο Καρυωτάκης παντρευότανε την Πολυδούρη», 1998«Μια καρδιά στο στομάχι» (υπό έκδοση)

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ:«Αλήθεια, τα τρως ακόμα τα νύχια σου;», Φιλιππότη, 1996«Αναζητώντας τη Μαρία», Άγκυρα, 1998«Να τα μετράω ή να μην τα μετράω τα χρόνια;», Άγκυρα, 1999«Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου», Άγκυρα, 2001«Το αίνιγμα του Άλλου», Άγκυρα, 2003«Οι κούκλες δεν κλαίνε», Άγκυρα, 2004«Χαίρε, παραμύθι μου», Άγκυρα, 2005«Αν μ’ αγαπάς, μη μ’ αγαπάς», Άγκυρα, 2006«Αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω», Άγκυρα, 2007«Υγρός Χρόνος», Άγκυρα, 2008

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ:«Δι’ εσόπτρου εν αινίγματι», Φιλιππότη, 1998«Άρον, άρον εγέννετο αύριο» (υπό έκδοση)

ΠΑΡΑΜΥΘΙ:«Το κοριτσάκι που πίστευε στα θαύματα», Άγκυρα, 2007

Monday, August 17, 2009

Λάς Βέγκας: Της χαράς και των φώτων

\
Αφιερωμένο στον Παναθήναιο για να ξαλλεγράρει λίγο. Κι επειδή το χρωστούσα!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Απο χρόνια με έψηνε ο Τέντ να πάμε στο Λάς Βέγκας να πάρουμε τη γεύση της εφήμερης χαράς και των φώτων. Κι εγώ αντιστεκόμουνα, γιατί είχα μορφώσει την αντίληψη πως αυτό ήταν το πιο κίτς κομμάτι της αμερικανιάς και δεν άξιζε να δώσουμε χρόνο και σημασία.

Τελικά, κάποια στιγμή το αποφασίσαμε και πετάξαμε μέχρι την πρωτεύουσα των καζίνο. Απο την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο αεροδρόμιο μας περίμεναν τα μηχανάκια με τα φρούτα σε απόδειξη πως η πόλη κινείται με φόντο, υπόβαθρο και στόχο το χρήμα.

Ωστόσο, όταν γλυστρήσαμε στη λωρίδα των λαμπρών και υπερολυτελών ξενοδοχείων, πραγματικά έμεινα να αποθαυμάζω την ανθρώπινη δημιουργία. Τα περισσότερα ξενοδοχεία, κτισμένα την τελευταία δεκαετία αναπαριστούν κάποια πόλη κι ένα πολιτισμό του κόσμου, απο τη Νέα Υόρκη μέχρι το Παρίσι , απο την Αίγυπτο μέχρι τις ιπποτικές ιστορίες των φαντασιώσεων, αφήνοντας τον επισκέπτη άναυδο με το ανθρώπινο θαύμα της δημιουργίας.

Φυσικά, το εντυπωσιακότερο ξενοδοχείο είναι το Venetian, το οποίο αναπαριστά ακριβώς την πλατεία του Αγίου Μάρκου στη Βενετία με τα κανάλια και τα γεφυράκια, όπου αργοπερνούν οι γόνδολες με τους γονδολιέρηδες να τραγουδούν το Σόλε Μίο. Πιστεύεις πραγματικά πως βρίσκεσαι στην καρδιά της Βενετίας κι όχι στην αναπράστασή της κάπου στην έρημο της Νεβάδας.

Αλλά και το Bellagio με τα χορευτά νερά του,το Palazzo με τις μεγαλόπρεπες αίθουσες ,το Wynn με το αφαιρετικό του στύλ και τις υπερπολυτελείς μπουτίκ, το Mandalay Bay με την πισίνα που έχει κύματα και πλάζ, όλα συνθέτουν ένα σκηνικό εξώκοσμο, θαυμαστό στα μάτια και του πιο χορτασμένου ταξιδιώτη.

Θα πρέπει να ομολογήσω πως προσωπικά δεν μου αρέσει το παίξιμο κι έτσι αναλώσαμε ελάχιστη ώρα στα καζίνο, όπου είδαμε απο τους καθημερινούς αμερικάνους με τα σόρτς να χτυπιούνται στα μηχανάκια σαν μανιακοί κι άλλους σοβαρούς παίκτες να αποσύρονται στα μεγάλα πριβέ τραπέζια. Το πούρο, τα τσιγάρα και τα σκληρά ποτά είναι η ατμόσφαιρα των καζίνων, όπου η επιθυμία των παικτών γίνεται πραγματικότητα απο τους δεκάδες αεικίνητους σερβιτόρους.

Αυτό όμως που πραγματικά με εντυπωσίασε στο Λάς Βέγκας ήταν η αισθητική των εστιατορίων και το εξαιρετικό, αψεγάδιαστο φαγητό τους. Απολαύσαμε τα ωραιότερα φαγάκια διαφόρων προλεύσεων φτιαγμένα απο τους μεγαλύτερους σεφ του κόσμου.

Στο Λάς Βέγκας η κουζίνα φιούζιον, δηλαδή το ανακάτεμα των γεύσεων με υψηλό αισθητήριο σε ένα τέλειο αποτέλεσμα, ήταν η αποκάλυψη του ταξιδιού. Η κινέζικη, ιταλική, γαλλική, γιαπωνέζιλη , ινδική κουζίνα μπλεγμένες με μια γεύση διεθνών αρωμάτων και τεχνικών, παρουσιάζεται στην πιο εκλεκτική στιγμή της.

Αλλωστε, το Λας Βέγκας δεν αποτελεί μόνο προορισμό παικτών, αλλά εκεί διοργανώνονται τα σπιυδαιότερα συνέδρια του κόσμου, για αυτό το περιβάλλον μεταλλάσσεται σε κοσμοπολίτικο και υψηλών απαιτήσεων εσχάτως. Τα σόους , όπου κάθε βράδυ σε κάθε ξενοδοχείο βρίσκονται τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής, είναι επίσης πολύ ενδιαφέροντα.

Εμείς είδαμε το Cirque de soleil και ακούσαμε τους παλιούς και κλασικούς Chicago (που όσο κι αν ακούγεται παράξενο, ακόμη τραγουδούν!!!)

Θα πρέπει να πώ ότι ξετρελλάθηκα και με το παλιό Λάς Βέγκας το οποίο αποτελεί την επιτομή του κίτς μέσα στα φώτα που τρεμοπαίζουν , τα φώτα που μοιάζουν με ζαχαρωτά. Η περιδιάβαση σ΄αυτό τον τόπο φέρνει στο νού μαερικάνικες ταινίες του 50 και του 60, τότε που το Βέγκας ήταν μόνο ένα απέραντο καζίνο.

Δεν θα παραλείψω να αναφέρω και το γέλιο που ρίξαμε μπροστά απο τα εξωκκλήσια , όπου γίνονται οι γάμοι της ημέρας, καθώς ως γνωστόν το Βέγκας αποτελεί και τόπο άμεσης δράσης για γάμους στο πιτς φυτίλι. Είναι απο τις πιο γραφικές στιγμές της πόλης, που έχει να προσφέρει όλες τις εκδοχές ενός γάμου!

Αν ποτέ βρεθείτε στην Αμέρικα, μην χάσετε το Λάς Βέγκας. Είναι ο τόπος όπου συνυπάρχουν αρμονικά και διαχρονικά η αμερικανιά με την κοσμοπολιτιά!!!

Α! πετάξαμε με τη φίν φον φαν εταιρεία Βίρτζιν που έχει μινιμαλιστικό διάκοσμο παραπέμποντας στη σημερινή τάση διακόσμησης
Τα συννεφάκια μας έκαναν παρέα στο ταξίδι
Καλώς ήρθατε στο Λάς Βέγκας να σας διασκεδάσουμε και να σας τα πάρουμε
Το Λάς Βέγκας καλωσορίζει με μηχανάκια ή μασίνια στο αεροδρόμιο

Τα υδάτινα κανάλια του Venetian εντός του ξενοδοχείου. Ενα αληθινό θαύμα
Και οι γονδολιέρηδες να τραγουδάνε το Σόλε Μίο, όπως στα νερά της Βενετίας
Κομμάτι απο τον περίτεχνο διάκοσμο του ξενοδοχείου
Ο Τέντυ στη φοντάνα του Παλάτσο
Ιουστινάκι στο τεράστιο αλλά κομψό λόμπι του Mandalay Bay
Ο Τέντ σε ανάλογη φάση
Λεπτομέρεια απο το διάκοσμο
Ο Τέντ πάνω τα μηχανάκια. Δεν τα αγγίξαμε ούτε για πλάκα!
Στην καρδιά του παλιού Λάς Βέγκας
Πινακίδες με φώτα σε όλο το μήκος του δρόμου
Κόσμος σπρώχνεται για μια θέση στα παλιά καζίνα
Πάντα στο παλιό Βέγκας
Αλλη γωνία των θαυμάτων
Κάτοψη λόμπι ξενοδοχείου, δείγμα μεγαλοπρέπειας και αρχοντιάς
Και το ενυδρείο στην είσοδο του ξενοδοχείου μας

Δίπλα μας το Λούξορ με τη Σφήγγα του Φαραώ και το ξενοδοχείο Πυραμίδα
Απο τα πρώτα ξενοδοχεία του στρίπ, το Φλαμένγκο φιλοξένησε όλες τις δόξες της Αμέρικας
Η Νέα Υόρκη σε αναπαράσταση ξενοδοχείου
Το Ιουστινάκι στο ξενοδοχείο των Ιπποτών
Το MGM είναι απο τα πιο πολύκοσμα ξενοδοχεία με πολλά ηλεκτρονικά παιχνίδια. Το μίσησα για την πολυκοσμία του και την αμερικανιά του
Πάντα στο ΜGM με τις τεράστιες οθόνες να παίζουν μουσικές
Ιουστινάκι παρα θίν Λας Βέγκας
Περάστε για το γάμο σας, Παντρεύουν άμεσα κι απολεσματικά.
Και σε όποιο μοντέλο γουστάρετε τα παρεκκλήσια
Λάς Βέγκας τη νύχτα των θαυμάτων και των οραμάτων

Friday, August 14, 2009

Της Παναγιάς



Αφιερωμένο εξαιρετικά στη μάννα μου Μαρία

Είναι αυτή η γιορτή της Παναγιάς στην καρδιά του Αυγούστου, που κάνει τις καρδιές των Ελλήνων να πανηγυρίζουν με πάθος την πρέσβειρα των προσευχών τους στο Χριστό. Χιλιάδες καταφεύγουν στα σκαλοπάτια της Εκατονταπηλιανής η της Παναγιάς της Τήνου ή της Σπηλιανής και τόσων άλλων εκκλησιών για να ανάψουν ένα κεράκι στη Χάρη της.

Είναι αυτές οι μέρες του καλοκαιριού , καυτές και γιορτινές ταυτόχρονα που στέλνουν και τους τελευταίους κατοίκους των πόλεων εκτός με αφορμή τη μεγάλη πανήγυρη της Παναγιάς. Οι πόλεις σιωπούν, ενώ τα μοναστήρια και οι προσκυνηματικοί ναοί βρίθουν ανθρώπων.

Ομως γιατί η Παναγιά αποτέλεσε ανέκαθεν τον ύψιστο γιορτασμό της Χριστιανοσύνης, αναρρωτήθηκα συχνά. Διαβάζοντας προσεκτικά τα κείμενα των παρακλήσεων στη «Δέσποινα και Μητέρα του Λυτρωτού», διαπίστωσα αυτά που είχα ήδη επισημάνει απο την παιδιόθεν παρουσία μου στην εκκλησιαστική παράδοση της οικογένειάς μου.

Η Παναγία, γυναίκα και μάλιστα μπολιασμένη με τον ύπατο πόνο της απώλειας του μοναχογιού της, συμβολίζει για τη Χριστιανοσύνη το κοντινότερο πρόσωπο στην ανθρώπινη φύση. Γι αυτό οι Ελληνορθόδοξοι τη λατρεύουν αποθεώνοντάς την κάθε Δεκαπενταύγουστο. Γιατί αποτελεί τη σύνδεση της Θεότητας με τον άνθρωπο καθώς θεωρείται ως «Αγαθή Αγαθού Λοχεύτρια».

Η Παναγία «προϊσταται πρεσβεύουσα», όπως αναφέρει ο Παρακλητικός Κανόνας , που ψάλλεται επι 15 μέρες συνεχώς πριν απο την κορύφωση της Γιορτής προκειμένου να διαμεσολαβήσει ως « άβυσσσος ευσπλαχνίας» στο Θεό για τα δεινά της ανθρώπινης μοίρας.

Η Παναγία ως «έχουσα μητρικήν παρρησίαν» όχι μόνο πρεσβεύει για την προσωπική ατυχία του καθενός, αλλά αποτελεί «το άρρηκτον τείχος», τον «πύργο ασφαλείας», την «προστασία και σκέπη της ζωής», το «στήριγμα των πιστών» εν συνόλω, αφού οι παρακλητικοί κανόνες διαβάζονται στις μεγάλες συμφορές των τόπων (πολέμους, ασθένειες , ανομβρίες κλπ)

«Επίβλεψον εν ευμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε επι την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι της ψυχής μου το άλγος», αναφέρεται ως κύριο και επανλαμβανόμενο σημείο σε παρακλητικό τόνο, καθώς η Θεομήτωρ θεωρείται η πρέσβις στο Χριστό για την απαλλαγή απο τις ασθένειες του σώματος αλλά και της ψυχής.

Μεγαλώσαμε στη Λευκάδα παρακολουθώντας το Δεκαπενταύγουστο στην εκκλησιά του πατέρα. Με την Κωνσταντίνα νιώθαμε τόσα κοντά στις προσευχές προς την Παναγία. Παίρναμε το βιβλιαράκι μας και σιγοντάραμε τον πατέρα όταν έψαλλε τον Παρακλητικό Κανόνα στο σπίτι μας για την ευλογία κάθε Δεκαπενταύγουστο αδιαλείπτως.

Τα χρόνια πέρασαν, εκείνη έφυγε κι εγώ μένω στο Μόντρεαλ, μακριά απο το πάθος και το έθος της γιορτής. Μερικές φορές με παίρνει μια μελαγχολία που δε μπορώ να βιώσω χωρίς το φίλτρο των αναμνήσεων και της άκαμπτης λογικής τούτη τη Γιορτή της Παναγιάς, που αποτελεί την επιτομή των πανηγύρεων της Χριστιανοσύνης!

Ισως νάναι αυτός ο διαρκώς επιβαρυνόμενος απολογισμός της χαμένης αθωότητας!

Χρόνια πολλά στις Μαρίες και στη μητέρα μου!

Ιουστίνη

Sunday, August 9, 2009

Hoover Dam ή Φράγμα Χούβερ, ένα ανθρώπινο θαύμα!

Της Ιουστίνης

Εχω αφήσει πολλές περιπέτειες και εμπειρίες στα μετόπισθεν, καθώς ο χρόνος με κυνηγάει διαρκώς και η επικαιρότητα προηγείται. Ωστόσο, αυτό το καλοκαίρι της επιστροφής αποφάσισα να ταξινομήσω τις εντυπώσεις μου και να ξαναζήσω στιγμές που είχε αφήσει στη λήθη.

Σήμερα αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την πρωτοφανή εμπειρία του Φράγματος Χούβερ, εκεί που η αμερικάνικη τεχνολογία στα χρόνια του Μεσοπολέμου έστρεψε τον ποταμό Κολοράντο προς τα οπίσω αρδεύοντας την έρημο της Γιούτας, της Νεβάδας, της Καλιφόρνια, του Κολοράντο, του Νιού Μέξικο και του Γουαϊόμινγκ.

Τότε λοιπόν, κατα το κράχ, οι αμερικανοί κατασκεύασαν αυτό το τεράστιο αρδευτικό έργο προσφέροντας δουλειά σε εκατοντάδες αμερικανούς, που είχαν μείνει άνεργοι απο την οικονομική συγκυρία.

Το έργο άρχισε το 1931 και ολοκληρώθηκε το 1936 αποτελώντας το πιο κολοσσιαίο προπολεμικό υδροηλεκτρικό φράγμα του κόσμου. Πήρε το όνομά του απο τον τότε υπουργό εσωτερικών και αργότερα πρόεδρο των ΗΠΑ Χέρμπερτ Χούβερ.

Θέλω να σας πώ ότι 70 χρόνια μετά που το επισκέφθηκα ένιωσα απίστευτο δέος για την ανθρώπινη δύναμη τόσο σε επίπεδο σύλληψης ενός τέτοιου έργου όσο και σε επίπεδο εκτέλεσης.

Κοιτάζοντας απο ψηλά το ποτάμι που εκτράπηκε σχηματίζοντας τεχνητή λίμνη προκειμένου να αρδεύει τις μεγάλες και στεγνές πολιτείες της δύσης, έμεινα άναυδη με την ικανότητα του ανθρώπου να δαμάζει τη φύση.

Τα λόγια είναι περιττά για το θέαμα, που πραγματικά σου κόβει την ανάσα στη θέα του. Βεβαίως, πρόκειται για ένα έργο κλειδί της αμερικάνικης ανάπτυξης του 20ου αιώνα, το οποίο φρουρείται επι 24ώρου βάσεως.

Το παραμικρό σαμποτάζ στο Φράγμα του Χούβερ θα αφήσει τη μισή Αμερική χωρίς φώς και χωρίς νερό.

Πάντως, εγώ έμεινα ώρες να αποθαυμάζω το ανθρώπινο θαύμα, κάτι ανάλογο με την ανέγερση των Πυραμίδων ή τη διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου.

Ενιωσα μικρή και μεγάλη καθώς είχα την ευκαιρία να δώ απο κοντά ένα απο τα ανθρώπινα έργα της υπέρβασης, ένα απο τα αμερικάνικα θαύματα που σμίλεψαν την υπερδύναμη της διπλανής πόρτας!