ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Wednesday, February 25, 2009

Απόκριες στη Λευκάδα


Γύρω στα 9 μου ντυμένη σταχομαζώχτρα!!!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Η φωτογραφία της ανθοπώλισσας στο παιδικό μας άλμπουμ όπου φιγουράω 2 χρονών με κατάλευκη πλουμιστή στολή κι ένα πανέρι με λευκά λουλούδια είναι η πρώτη ανάμνηση απο τον γιορτασμό της Απόκριας στη μακρινή Λευκάδα μου. Εκτοτε ακολούθησαν κι άλλες αποκριάτικες στολές με κορυφαία ανάμνηση εκείνη της τσιγγάνας, όπου η γειτόνισσά μου Μαρία Λογοθέτη με έντυσε με πλουμιστή φούστα γεμάτη βολάν και μου φόρεσε κόκκινο γαρύφαλλο στ΄αυτί.

Η διαφορά ανάμεσα στην ανθοπώλισσα και την τσιγγάνα είναι πως η πρώτη αναδεικνύεται ως θύμηση απο τη φωτογραφία, ενώ η δεύτερη αποτελεί ζωντανό κομμάτι της βιωματικής μου μνήμης.

Τα χρόνια πέρασαν και οι γονείς μου αποφάσισαν πως το παγανιστικό έθιμο της Απόκριας ήταν πολύ μακρινό απο τις παραδόσεις του χριστιανικού πολιτισμού. Ετσι στην εφηβεία, παρέα με την διακοπή των εκδηλώσεων του καρναβαλιού απο την επταετία της βασανιστικής απαγόρευσης της χαράς, ήρθε και η πλήρης αποστασιοποίησή μου απο τις Απόκριες.

Ωστόσο, η μνήμη παραμένει στολισμένη με τις αφηγήσεις των γειτονισσών , που πήγαιναν στον χορό του Ορφέα στο Πάνθεον φέρνοντας χαρτοπόλεμους και κομφετί, σφυρίχτρες και βατραχάκια σε μας τα παιδιά της γειτονιάς. Πόσο ζήλευα τις κυρίες που έρραβαν απο καιρού τις τουαλέτες για το χορό του Ορφέα! Κι έμενα ξύπνια μέχρι τις πρωινές ώρες ν΄ακούω τα τακουνάκια τους να χτυπάνε στο πλακόστρωτο τα ξημερώματα που γυρνούσαν κεφάτες αλαμπρατσέτα με τους άντρες τους στο σοκάκι μας.

Μεγάλωσα και μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Κι έκτοτε γυρνούσαμε με τον αδερφό μου το Σαββατοκύριακο της τελευταίας Αποκριάς στη Λευκάδα για να βρεθούμε σ΄εκείνο τον περίφημο χορό του Ορφέα στο Πάνθεον.Για μένα ήταν η εκπλήρωση ενός ονείρου που δεν τέλειωνε ποτέ όσο κρατούσε η νιότη και όσο τα έθιμα παρέμεναν αναλλοίωτα στο νησί μου.

Ο συνωστισμός στο Πάνθεον ήταν τόσο μεγάλος, που οι άντρες έπρεπε να χορεύουν με τη σειρά τους. Με καρφωμένη στο πέτο τους μια κόκκινη ή μπλέ κονκάρδα σηκώνονταν να ζητήσουν τις κυρίες ή δεσποινίδες εκ περιτροπής όπως παράγγελνε ο ανιματέρ (συνήθως ο Βούλης αν καλοθυμάμαι) απο μικροφώνου . Τα βαλς, τα ταγκό, τα φόξ τρότ, τα τσάρλεστον ήταν σε πρώτη ζήτηση. Η κορνέτα του Καμινάρη ηχούσε δυνατά λες και βρισκόσουν σε τζάζ κλάμπ της Νέας Ορλεάνης.

Οσοι περισσότεροι καβαλιέροι ζητούσαν τις ανύπαντρες τόσο μεγαλύτερο σουξέ είχαν στις καρδιές των αντρών. Εγώ παρέμενα περιστοιχισμένη απο την παρέα του αδελφού που δεν επέτρεπε χορούς με άγνωστα αγόρια. Χαιρόμουν που με ζητούσαν και είχα μονίμως τη δικαιολογία του αυστηρού πειρβάλλοντος, γιατί δεν ήξερα πως να χειριστώ την ελευθερία μου ακόμη τότε.

Ωστόσο υπήρχε ο άγραφτος νόμος πως έπρεπε απαραιτήτως να χορέψεις με μασκαρεμένο άτομο αν σου το ζητούσε. Ετσι, βρέθηκα πολλάκις να χορεύω τσίκ το τσίκ με παλιές συμμαθήτριες ή συμμαθητές που έκαναν πλάκα μεταμορφωμένοι σε άντρες ή γυναίκες αντίστοιχα. Οταν η μεταμφίεση ήταν τόσο επιτυχημένη που κανείς δεν αναγνώριζε το πρόσωπο κάτω απο το μασκάρεμα, γινόταν το θέμα της συζήτησης στα πηγαδάκια μετα το χορό. Καταλήγαμε να φτάσουμε στα κρεβάτια μας τις πρωινές ώρες, αλλά ήταν κι αυτό μέρος της κουλτούρας του καρναβαλιού.

Τα χρόνια πέρασαν και ξενητεύτηκα εδώ στο Μόντρεαλ, όπου όλες οι μέρες και οι βδομάδες είναι επαναλαμβανόμενα ίδιες. Ωστόσο, πριν απο μερικά χρόνια ξαναβρέθηκα Απόκριες στη Λευκάδα και το έκανα θέμα μου να παρευρεθώ στο χορό του Ορφέα. Δυστυχώς το Πάνθεον είχε κατεδαφιστεί και ο χορός είχε μεταφερθεί σε αίθουσα ανιαρού ξενοδοχείου. Δεν υπήρχε η λάμψη στα πρόσωπα των ανθρώπων ούτε η χαρά εκείνων των παλιών χορών. Δεν υπήρχε τίποτε απο την ατμόσφαιρα του Ορφέα.

Ομως, η Λευκάδα έχει αναβιώσει τα προπολεμικά καρναβάλια της κι έτσι εκείνη την Κυριακή απόλαυσα μια απο τις ωριαότερες παρελάσεις της ζωής μου. Θαύμασα τα άρματα των παρεών , την πρωτοτυπία τους, τη ζωηράδα τους αλλά και τα παταλά τους. Ενιωσα πως η διάθεση της χαράς είχε φύγει απο τους χορούς και είχε βγεί βόλτα στο παζάρι.

Θάθελα να ξαναβρεθώ στη Λευκάδα Απόκριες να ζήσω καρναβαλίστικη παραφορά που θα φορτίζει τη μνήμη με χρώμα εδώ στις λευκές μονότονες μέρες του Μόντρεαλ.

Monday, February 23, 2009

Μια φορά κι έναν καιρό στο Τορόντο...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή πριγκίπισσα που την έλεγαν Στέφανι Κάρντος και ζούσε με τη μητέρα της Μαρία Αργύρη στο μακρινό Τορόντο. Σε ένα απο τα ταξίδια της στο νησί του παππού της Στήβ Αργύρη, τη μακρινή Λευκάδα συνάντησε ένα πριγκηπόπουλο το Σωτήρη Κηρολίβανο, που ζούσε με την οικογένειά του εκεί.

Ο Σωτήρης και η Στέφανι αγαπήθηκαν και πέρασαν τα φοιτητικά τους χρόνια ταξιδεύοντας ανάμεσα σε Καναδά κι Ελλάδα. Η απόσταση ανάμεσά τους ήταν μεγάλη αλλά κατόρθωσαν να τη γεφυρώσουν με την αγάπη τους, που μετουσιώθηκε σε γάμου κοινωνία το Σάββατο 21 Φεβρουρίου 2009.

Η μητέρα της Στέφανι οργάνωσε ένα υπέροχο παραδοσιακό ελληνορθόδοξο γάμο στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίτσας στο Τορόντο. Μέσα σε κλίμα κατάνυξης κάτω απο το βυζαντινό θόλο με την Πλατυτέρα των Ουρανών να ακτινοβολέι, η Στέφανι και ο Σωτήρης έδεσαν τις ζωές τους για πάντα.

Εκείνη ήταν λυγερή με ένα υπέροχο νυφικό, που κολάκευε το τέλειο νεανικό κορμί της. Κι εκείνος ήταν κομψός και σοβαρός μέσα στο μαύρο ταξίντο του. Ενα όμορφο ζευγάρι με χαμόγελα για την κοινή ζωή, που ξανοίγεται μπροστά τους γεμάτη υποσχέσεις.

Ο ιερέας π. Πίτερ Αυγερόπουλος ήταν εκπληκτικός καθώς με καθαρότητα τέλεσε το μυστήριο ήρεμα χωρίς βιασύνες ψάλλοντας στα ελληνικά και τα αγγλικά ταυτόχρονα. Ηταν ένα απο τα κατανυκτικότερα μυστήρια γάμου που έχω ζήσει.

Φτάσαμε στο χόλ ακολουθώντας τη λιμουζίνα των νιόπαντρων και κορνάροντας στους δρόμους του χιονισμένου Τορόντο. Μετά απο τα κοκτέιλς το ζευγάρι μπήκε με αέρα στην αίθουσα χορεύοντας ένα αγαπημένο μπλούζ.

Εμείς προσθέσαμε μια νότα Λευκάδας φέρνοντας την περιστόλιστη κουλούρα της νύφης, που διακοσμημένη με κουφέτα και σοκολατάκια συμβολίζει την ευγονία και την ευφορία στη ζωή. Οι χοροί άρχισαν με τα τραγούδια του ελληνικού γάμου και συνεχίστηκαν με ευρωπαϊκούς κι αμερικάνικους ρυθμούς μέχρι τελικής πτώσεως σε ψηλά τακούνια!!!

Οι ομιλίες της μάννας Μαρίας Αργύρη, της γιαγιάς Ειρήνης Αργύρη, του παππού Στήβ Αργύρη ήταν συγκινητικές φτάνοντας στην καρδιά μας. Η θεία του Σωτήρη Ευτυχία Κηρολίβανου είπε την προσευχή της βραδυάς και ο κουμπάρος Σπύρος Θειακός απο τη μακρινή Λευκάδα μίλησε για την αγάπη του ζευγαριού. Στον ίδιο τόνο κινήθηκε και η κουμπάρα της Στέφανι η Σερίζ Κουρκούτη απο το Τορόντο.

Εμείς συγγενείς και φίλοι ήμασταν εκεί να μοιραστούμε τη χαρά του νέου ζευγαριού και να τους ευχηθούμε να ζήσουν μαζί με υγεία και αγάπη βίον ανθόσπαρτον και ευτυχή.

Καλορρίζικοι Στέφανι και Σωτήρη. Οι ευχές μας θα σας συνοδεύουν για πάντα παντού!!!

Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη




Η κουμπάρα Σερίζ Κουρκούτη εκ Τορόντο με τον κουμπάρο Σπύρο Θειακόεκ Λευκάδος


Η πεθερά Μαρία Αργύρη με τον γαμπρό Σωτήρη Κηρολίβανο


Με τη θεία Ευτυχία Κηρολίβανου


Λιτός στολισμός με κομψούς λευκούς κρίνους


Μεγαλοπρεπής βυζαντική μετα θόλου



Το ζευγάρι με τον παππού και τη γιαγιά


Με τον λατρεμένο παππού Στήβ


Οικογένεια Ζερμπίσιας και ξαδέρφη Δέσποινα μετα συζύγου


Η δικαστής Ντένι Ζερμπίσιας


Η δημοσιογράφος Αντωνία Ζερμπίσιας


Η Ειρήνη ανάμεσα απο τους καλεσμένους Μανούς και Εντι Πετροσιάν


Τα κορίτσια θαυμάζουν κι ονειρεύονται το δικό τους γάμο


Ο πρώτος χορός του νέου ζευγαριού


Η παραδοσιακή λευκαδίτικη κουλούρα της νύφης που συμβολίζει ευγονία και ευφορία


Η τούρτα!!!


Η περήφανη μαννούλα με την κόρη της


Τέντ, θέια Ντένη, Ζίγκυ, Μαίρη, θεία Ευτυχία


Ξαδέρφη Ειρήνη Ντεμέτελιν και Ιουστίνη τρέμουσες απο το ψύχος του Τορόντο



Στο χόλ Στέφανι, θεία Ευτυχία, Ιουστίνη και Τέντ


Η μαμά μια απόλυτη καλλονή


Μαρία, Σπύρος, Ευτυχία, Σωτήρης, Σερίζ και Ειρήνη


Μαρία , Ειρήνη και Στίβ


Ο παπούς θα παραδώσει την αγαπημένη του εγγονή στο γαμπρό


Στο προαύλιο της εκκλησίας μετά το γάμο λίγο χιονάκι για γούρι!


Παντρεμένοι κι οι δυό!


Υπογράφουν την αιώνια δέσμευση


Η λιμο του γαμπρού


Ο δίσκος


Τα στέφανα ήρθαν απ΄τη Λευκάδα


Η θεία Ευτυχία με το Σωτήρη της


Ιουστίνη ανάμεσα στους φίλους


Κουμπάρος, Τέντ και γαμπρός στο ντύσιμο του γαμπρού


Ο κουμπάρος ποδένεται επισήμως


Η θεία ετοιμάζει το γαμπρό


Στέφανι, Σωτήρης και Σπύρος


Γιώργος Βαθυλάκης, Ευτυχία Κηρολίβανου, Ιουστίνη, Μαρλήν


Παππούς και εγγονή, οι πολυαγαπημένοι!


Οι φίλοι του Στήβ και της Ειρήνης ήρθαν απο το Μόντρεαλ για το γάμο


Τέντ, Σερίζ, Ιουστίνη, Σωτήρης, Στέφανι και Σπύρος


Μαρία, Στήβ, Στέφανι, Σωτήρης, Βίκυ, Διονυσία και Μαίρη Λάζαρη


Διονυσία και Στήβ, τα δυό αδέρφια


Τα κορίτσια απο την οικογένεια της Ειρήνης


Η ευρύτερη οικογένεια Αργύρη

a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTMu_iRVvVUKNlNl3r_awoqgYqfAvtBhp0rw4DAgq-UHkfauo1IHkbSc2ASiDMKOMmhgaRPrZwzjWR39v1ruAjexiGoc_zHkge0QmCWEQsic4n8zV7v-n0vJJ2ttQMfzXFhSVTtjCSBTRH/s1600-h/DSC00887.JPG">

Στο αποχαιρετιστήριο μπράντς της Κυριακής η κουμπάρα Σερίζ, ο κουμπάρος Σπύρος, ο νιόγαμπρος Σωτήρης και το ζεύγος Ελενας και Φίλιππα Αραβανή, που ήρθαν απ΄τη Λευκάδα για το γάμo

Wednesday, February 18, 2009

Η Αβάνα στη Βραδυνή

Νιώθω τυχερή που στην Ελλάδα οι φίλες μου χωρίς καν να τους το ζητήσω, παίρνουν πρωτοβουλία και κάνουν αναδημοσιεύσεις απο το μπλόγκ μου για τα διάφορα συμβάντα περι της δράσης μου στο Μόντρεαλ.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επένδυση στη ζωή απο τους ανθρώπους και πραγματικά περηφανεύομαι που έχω χτίσει ειλικρινείς και αγαπητικές φιλίες όλα τα χρόνια της δημοσιογραφίας.

Ευχαριστώ απο καρδιάς την Ιωάννα Κολοβού που πήρε την πρωτοβουλία να προβάλει την παρουσίαση της Αβάνας μου στη Βραδυνή αλλά και την εξαιρετική φίλη Τίνα Σγουροπούλου, που ανέδειξε το θέμα στη γεμάτη ζωντάνια κοσμική της στήλη.

Ευχαριστώ κορίτσια που με βάλατε κορυφή της σελίδας, να πατώ τις κεφαλές της Πενέλοπε και της Μέριλ. Ενα μεγάλο αγαπητικό φιλί.

Μήπως θα πρέπει να καθιερώσουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Φιλίας;

Σας γλυκοφιλώ εκεί στην Αθήνα. Σε λίγο θάμαστε πάλι μαζί

Με αγάπη,
Ιουστίνη



ΑΒΑΝΑ: δια χειρός Πέτρου Γαργάνη
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Greekpress του Τορόντο)

Μια και ο λόγος περι Αβάνας , θα ήθελα να καταθέσω και το υπέροχο κείμεο του Πέτρου Γαργάνημ εξαιρετικού βιβλιοκριτικού, ο οποίος δεν παρεπιδημεί στους κελιστούς κύκλους της Αθήνας γι αυτό η πέννα του έχει την απόλυτη γνησιότητα της δικής του και μόνο προσλαμβάνουσας. Ζήτω η ελευθερία της κριτικής!

Ιουστίνη Φραγκούλη.
Ημερολόγιο Αβάνας, Εκδόσεις Ηλέκτρα


Του Πέτρου Γαργάνη

Στην σκιά μιας επανάστασης που θαμπώνει όσο περνούν τα χρόνια η Αβάνα ανασαίνει με ξάγρυπνες τις αισθήσεις της ξανανιωμένη και σαγηνευτική. Τι κι αν ο λατρεμένος Φιντέλ σβήνει σαν τις ελπίδες που κάποτε μοίρασε στους λαούς της υφηλίου παρέα με τον αιώνιο Τσε. Εξακολουθεί να είναι αγαπημένος και αναγκαίος σαν παλιά επιθυμία. Όμως όσο κυλάει ο χρόνος τόσο η στυφή γεύση των χαμένων προσδοκιών πικραίνει βλέμματα και καρδιές. Η Αβάνα όμως ζει και επιμένει στους ρυθμούς της Καραϊβικής καθώς αντιστέκεται στην δύσκολη μοίρα που της επιφύλαξε η ανελέητη ιστορία. Χρώματα και μυρωδιές μπερδεύονται στους δρόμους της πόλης καθώς η αφηγήτρια αναζητεί λύτρωση από την απώλεια που βαραίνει τα βήματα της. Φέρει ένα βαρύ φορτίο που προσπαθεί να αντέξει τριγυρνώντας στους δρόμους που λάτρεψε. Αντιφατικές εικόνες εναλλάσσονται και λειτουργούν σαν παυσίπονο για τις ανοιχτές πληγές της ψυχής της. Αλλά δεν αφήνονται μόνα τους τα συναισθήματα να κάνουν κουμάντο στα κείμενα. Με διαπεραστική ματιά και καίριες επισημάνσεις για το παρόν της πόλης και της χώρας αρνείται όσο κι αν το επιθυμεί να νομιμοποιήσει της νιότης τα σκιρτήματα που της προκαλούσε ο θαλερός επαναστάτης. Υπάρχουν οι στιγμές που θα σταθεί απέναντι του όσο κι αν παραδέχεται την αγάπη της γι αυτόν.
Η Αβάνα διασκεδάζει τους τουρίστες αλλά διεκδικεί τον σεβασμό του ταξιδιώτη. Με τις μουσικές και τα χρώματα της πόλης διακυβεύονται περισσότερα πράγματα από αυτά που υπόσχονται οι ματιές των Κουβανών. Παράξενα βλέμματα που φανερώνουν πάθος αλλά και εθισμό στην ανέχεια με την οποία διαπραγματεύονται όπως - όπως το σήμερα για να επιβιώσει το αύριο. Ίσως να μην έπρεπε τέτοιο τέλος στην ρομαντική ουτοπία της επανάστασης. Αλλά από την άλλη μεριά ο κόσμος αλλάζει και τελικά δεν φαίνεται να χάνεται η διάθεση για το παιχνίδι της ζωής όσο κι αν αυτή δείχνει σκληρή. Το θυμικό των Κουβανών παραμένει ζωηρό και ανεξάντλητο.
Η συγγραφέας μας εισάγει στον κόσμο αυτού του τόσο γοητευτικού νησιού με ειλικρίνεια καθώς μεταφέρει προσωπικά βιώματα και εμπειρίες. Για την ίδια το ταξίδι έχει την έννοια μιας προσωπικής λύτρωσης, ένα πέρασμα από τις διαδρομές της νιότης παρέα με όμορφες αναμνήσεις που διακόπηκαν απότομα. Στέκεται με κριτική διάθεση απέναντι στο νεανικό της ίνδαλμα τον χαρισματικό Φιντέλ ενώ προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει συμπεριφορές και νοοτροπίες των Κουβανών. Θα συνυπάρξει με υψηλά ιστάμενους ταξιδιώτες όσο κι αν κάποιοι από αυτούς της προκαλούν αφόρητη πλήξη ενώ θα κρατήσει διακριτές αποστάσεις από την νομενκλατούρα της χώρας. Κάποια στιγμή θα ανακαλύψει και τους πανταχού παρόντες Έλληνες της υφηλίου. Δεν ξεχνά πόσο εξαπατήθηκε από την ψεύτικη ελπίδα που της υποσχέθηκαν τα γιατροσόφια των εμπόρων. Έχει όμως το κουράγιο να τους συγχωρέσει αλλά και να μην τους επιτρέψει να βγάλουν από την καρδιά της την αγαπημένη Αβάνα.
Οι εμπειρίες και οι σκέψεις εκτίθενται με αφοπλιστική ειλικρίνεια: Στιγμές από το οδοιπορικό μας φέρνουν πιο κοντά στην σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας. Οι συναντήσεις με Έλληνες που βρήκαν την Ιθάκη τους την οποία χαίρονται παρά τις αντιθέσεις της χώρας μια και βρίσκονται από την πλευρά των προνομιούχων θα προσθέσουν ένα περισσότερο ειδικό ενδιαφέρον στα κείμενα. Έτσι λοιπόν η κοσμοπολίτικη Αβάνα κάποιες φορές προσποιείται και υποκρίνεται καθώς συναινεί στην πραγματικότητα της με κυνισμό. Αλλά το κάνει τόσο ωραία σαν πραγματική ντίβα ώστε να κερδίζει φίλους και αγαπημένους.
Αυτό που θα φανεί στο βιβλίο δεν είναι τόσο οι έτσι κι αλλιώς χρήσιμες πληροφορίες που μας παρέχει η συγγραφέας. Ευπρόσδεκτες όσο και χρηστικές αλλά η αίσθηση που μένει είναι κάτι περισσότερο από έναν απλό ταξιδιωτικό οδηγό. Οι υποψιασμένοι θα καταλάβουν ότι στην πραγματικότητα εμβαθύνει στα κείμενα της χωρίς να φοβάται την έκθεση των απόψεων της. Από την άλλη μεριά όσοι πιθανόν να χρησιμοποιήσουν το βιβλίο απλά για να λάβουν μια γενική εικόνα της Αβάνας προφανώς θα μείνουν ικανοποιημένοι από τις πληροφορίες. Όμως αυτό το ημερολόγιο δεν γράφθηκε για αυτόν τον λόγο. Είναι ένα μικρό βιβλίο που πραγματοποιεί περισσότερα από όσα υπόσχεται.

-----------------

* Ο Πέτρος Γαργάνης γεννήθηκε (1971) και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε και ασχολήθηκε με τη μουσική ενώ είχε ένα επαγγελματικό πέρασμα απο την διαφήμηση. Έγραψε το μυθιστόρημα “Μια γειτονιά είμαστε” και αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά και μη περιοδικά. Είναι τακτικός συνεργάτης του «Ελληνικού Τύπου» με μόνιμη στήλη λογοτεχνικής κριτικής και έχει γράψει κείμενα και κριτικές που μπορεί κανείς να βρεί στην ιστοσελίδα μας (www.greekpress.ca).

Monday, February 16, 2009

Η συνέχεια της Ελβετικής Ριβιέρας και όχι μόνο


Στην καρδιά της Γενεύης


Μια άποψη του λιμανιού


Η θεϊκή καινούρια συλλογή του Louis Vuitton


Γενεύη με θέα


Πάντοτε στη λίμνη Λεμάν της Γενεύης


Λωζάννη αγαπημένη


Starbucks cafe στη Λωζάνη με χιονισμένα τραπεζάκια έξω! Η αντίστιξη!


Στο κέντρο της Λωζάννης


Το φιν φον μαγαζί της Μελισσούλας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Πήραμε τον παραλίμνιο δρόμο για τη Γενεύη. Ενα απαλό χιονάκι σαν αυτό του παραμυθιού – κι όχι του Μότρεαλ- μας συντρόφευε σε όλο το ταξίδι επικαθήμενο μόνο στις άκρες των δρόμων και στα πεζοδρόμια, ίσια για να δώσει τον τόνο του χειμώνα.

Φτάσαμε επιτέλους στη Γενεύη, που έστεκε μεγαλόπρεπη και πανέμορφη στις άκρες της λίμνης. Το μεγάλο επιβλητικό λιμάνι με τους ψηλούς φανούς κατα μήκος του, θύμιζε παλιές αριστοκρατικές εποχές.

Τα περίτεχνα κτίρια, καμωμένα με πολύ γούστο και διάφορα εξωτερικά στολίσματα πρόσθεταν στο γόητρο της επηρεασμένης απο τη Γαλλία πόλης. Σίγουρα, η Γενεύη διατηρεί έναν αέρα αυτοκρατορικής μεγαλόπολης περισσότερο απο κάθε άλλη πόλη της Ελβετίας.

Κρυώναμε και το Μελισσάκι πρότεινε να χωθούμε στο σαλόνι τσαγιού του Quatre Saison, που είναι εκπληκτικό για τη διακόσμησή του αλλά και το εξαιρετικό σέρβις του. Οι καφέδες μοσχομύριζαν εκπέμποντας αληθινό άρωμα και το κακάο της Μελισσούλας ήταν επίσης αληθινό. Φυσικά, ο κόσμος κάπνιζε αρειμανίως, γεγονός που με ξάφνιασε σε μια τόσο αυστηρή και συντεταγμένη χώρα σαν την Ελβετία. Παραγγείλαμε καναπεδάκια με αυγά ορτυκιών, πατέ, ελβετικά τυριά (που προσωπικά δεν τρώγω) και οι γεύσεις ήταν βγαλμένες απο παραμύθι θαρρείς.

Αφού ζεσταθήκαμε λίγο, ξαναβγήκαμε στην περιπέτεια του περπατήματος που το απολαύσαμε παρα το υγρό κρύο. Στη θέα μας είχαμε τη Γενεύη μέσα στο λευκό λεπτεπίλεπτο πέπλο του χιονιού της. Φυσικά, οι βιτρίνες του Louis Vuitton με την καινούρια κολεξιόν Μονόγραμμα με Τριαντάφυλλο μας ξετρέλλαναν. Η Μελισσούλα κι εγώ διαλέγαμε νοερώς κι ο Τέντ συναινούσε σε όλες μας τις προθέσεις. Αν ήταν ανοιχτά θα του είχε κοστίσει κάτι παραπάνω, αλλά βλέπετε οι Ελβετοί τηρούν αυστηρά το κλείσιμο τις Κυριακές, γιορτές και σχόλες!

Υστερα ο δρόμος μας έφερε στη γραφική Λωζάννη που είναι χτισμένη πάνω στο λόφο με περιφερειακή θέα στο λιμάνι. Ομορφη πόλη , ζωντανή με πολλή νεολαία εξαιτίας των Πανεπιστημίων. Κι εδώ υπάρχει ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία και κοινότητα, που αγκαλιάζει τους Ελληνες απόδημους με ζεστασιά. Κάναμε μια βόλτα στα φιν φόν κλειστά μαγαζάκια της πόλης και καταλήξαμε σε μια μπυραρία για παγωμένη σκούρα μπύρα, λουκάνικα και όλες τις ντόπιες σπεσιαλιτέ.

Το βράδυ έκλεισε με ένα τσάι γιασεμιού στο Trois Couronnes του Βεβέ, το λαμπρό ξενοδοχείο όπου τρώει και πίνει το Μελισσάκι μετα των φίλων μας. Μας σέρβιραν το τσάι σε τσαγερά με τεράστια σουρωτήρια, που κρατούσαν ανέπαφο το άρωμα του γιασεμιού σκορπίζοντάς το στο χώρο. Δεν χόρταινα να μυρίζω αυτή την ευωδία της ξεκούρασης.

Εκεί χωριστήκαμε με τη Μελισσούλα που μας έμαθε όλα τα μυστικά της Ελβετικής Ριβιέρας. Μάς έδειξε ακόμη και το περίφημο σπά της La Prairie , όπου έρχονται όλες οι πιο απαιτητικές γυναίκες του κόσμου για γενικό ρεκτιφιέ!!!

Εκείνη θα επέστρεφε στη ρουτίνα της Νεστλέ της. Οι βόλτες μας, που συνεχίστηκαν στην παραλία του Βιλνέβ, του Μοντρώ και του Βεβέ την επόμενη μέρα όπου είχε βγάλει λαμπρό ήλιο, ήταν ανεπανάληπτες. Η λίμνη παιχνίδιζε με τις ηλιαχτίδες και οι κορυφές των Αλπεων ξεπρόβαλλαν αλαζονικά απο την όχθη της Γαλλίας. Κάναμε μια στάση στον Πύργο του Σιόν αλλά δεν προλάβαμε να τον περιηγηθούμε πάνω στο ακρόβραχο, γιατί το ταξίδι προς το Chateuneuf δεν μπορούσε να περιμένει.

Περνώντας μέσα απο ατέλειωτους αμπελώνες, που προστατεύονται απο την Unesco, φτάσαμε στη μικρή γραφική πολίχνη Σατονέφ που είναι γνωστή για την κατακόκκινη εκκλησία στο κέντρο του λιμανιού της αλλά και για τον πύργο που στεγάζει τις δημόσιες υπηρεσίες. Ανεβήκαμε το φιδωτό δρόμο, φθάνοντας στο κυβερνητικό μέγαρο. Αγγίξαμε με το βλέμμα τις στέγες των σπιτιών της πόλης, που κατηφόριζε μέχρι τη λίμνη ήρεμη και γαλήνια. Μια μικρή επρχιακή πόλη με μεσαιωνικούς δρόμους και κτίσματα, μια απόλαυση των αισθήσεων που μας χάρισε ανάπαυλα καθ’ οδόν προς τη Βασιλεία!