ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Monday, March 31, 2008

Δυό πατρίδες, δυό ιστορίες!



Θεία Ντένη, Τέντ , Αλέξανδρος: δυό πατρίδες, δυό ξενητειές!




Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Γιορτάσαμε κι εφέτος αντανακλαστικά το περασμένο Σαββατοκύριακο την εθνική επέτειο στο Μόντρεαλ παρουσία εκπροσώπων της Ελληνικής Βουλής και πολιτικών προσωπικοτήτων της ντόπιας κοινωνίας, που συνωστίσθηκαν , ποδοπατήθηκαν κυριολεκτικά για να ακούσουν τα ονόματά τους απο μικροφώνου.

Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, μια ανοιξιάτικη ασυννέφιαστη μέρα, απο τις σπάνιες αυτής της χρονιάς στο Μόντρεαλ. Στην λεωφόρο Ζάν Ταλόν στήθηκε το σκηνικό της παρέλασης. Τα μεγάφωνα παραδόθηκαν σε μια κυρία, που μιλούσε άθλια ελληνικά και σ΄ένα κύριο με άψογη κεμπεκιανή γαλλόφωνη διάλεκτο. Μεσολαβούσε το κενό των αγγλικών και των σπασμένων ελληνικώς.

Ντράπηκα, που ολάκερη Ελληνική Κοινότητα του Μόντρεαλ έδειξε τέτοια προχειρότητα στην ύψιστη στιγμή του εορτασμού της Εθνικής Επετείου. Αφενός οι ιθύνοντες επέλεξαν ως αρχηγό της παρέλασης ένα παίκτη του χόκεϊ , τον Τόμ Κωστόπουλο, με αποτέλεσμα να επισύρει την προσοχή για κάποια φωτογραφικά ενσταντανέ, απομακρύνοντας τον κόσμο απο το κύριο και το ζητούμενο: την αναδαψίλευση της εθνικής μνήμης.

Αφετέρου, οι ίδιοι ιθύνοντες επέλεξαν να υποβαθμίσουν την ελληνική γλώσσα στα κεντρικά μεγάφωνα της Εθνικής Γιορτής. Οσο για το πρωτόκολλο, αυτό δεν τηρείται ποτέ και πουθενά στις γιορτές της Ελληνικής Κοινότητας, οπότε σχεδόν με άφησε αδιάφορη η κατάφωρη παραβίασή του.

Εμείς στηθήκαμε στο οικείο μας πόστο, το πρώην μαγαζί των ελληνικών σουβενίρ, το πρώην Venus Variety, το οποίο μαζί με τον υπόλοιπο δρόμο έχει πάρει την τύχη των νέων αναμεμειγμένων χρωματισμών της κάποτε ελληνικής λεωφόρου.

Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Στα χέρια δεν κρατούσαμε ελληνικές σημαίες, γιατί το μαγαζί μας είχε κλείσει κι άλλο ελληνικό μαγαζί με σημαίες δεν υπήρχε στην πάλαι ποτέ ελληνική γειτονιά. Τα πρώτα δάκρυα της νοσταλγίας κύλησαν απο τα μάτια μου. Ο Αλεξανδρίνος κι ο Τέντ τάχθηκαν σύμμαχοί μου στις μακρές ώρες της αναμονής.

Καί τότε χτύπησαν τα τύμπανα και δόθηκε το σήμα να ξεκινήσει η παρέλαση. Και τότε δεκάδες Ελληνόπαιδα, κορίτσια κι αγόρια, με τις στολές των σχολείων ή με τις παραδοσιακές φορεσιές ξεχύθηκαν στη λεωφόρο, βαδίζοντας τον εθνικό βηματισμό. Πλάι τους, πίσω τους, γύρω τους χειροκροτήματα για την ομορφιά τους και για τη λεβεντιά τους απομεσήμερο Κυριακής εκεί στη λεωφόρο Ζάν Ταλόν.

Στα ανυποψίαστα μάτια τους έβλεπα της φυλή μου να αντρώνεται σε ένα τόπο ξένο προς την ιστορία μας και την εθνική μας μνήμη. Τα μικρά τρυφερά τους βήματα, που ακολουθούσαν τον ρυθμό των τυμπάνων με έκαναν να ριγώ καθώς συλλογιζόμουν πως τούτα τα παιδιά μεγαλώνουν στην ξενητειά, ξένα στο Μόντρεαλ και πιό ξένα στην Ελλάδα, την πατρίδα τους. Μια πατρίδα που ίσως δεν θα γνωρίσουν ποτέ παρά μέσα απο τις ιστορίες των παπούδων, των γιαγιάδων και απο τα σχολικά βιβλία .

Ακολουθούσα τα μικρά χορευτά τους βηματάκια και ολοένα δάκρυζα περισσότερο, γιατί ξέρω πως τούτα τα παιδιά είναι γραμμένο να μάθουν καλύτερα την ιστορία του Κεμπέκ και του Καναδά παρά την ιστορία της μικρής πατρίδας εκεί στην άλλη όχθη του Ατλαντικού , που στέκεται ακόμη εκκρεμής σε σχέση με την ονομασία των Σκοπίων, σε σχέση με το Αιγαίο, σε σχέση με την Κύπρο, σε σχέση με τη Θράκη μας την ίδια. Αυτά τα μικρά πλάσματα δεν έχουν υποψιασθεί πως η Ελλάδα της Ευρώπης δεν κοιμάται ακόμη τις νύχτες, πως καρδιοχτυπάει για τα μείζονα εθνικά της θέματα.

Χειροκροτούσα με ενθουσιασμό τα Ελληνοκαναδεζάκια κι έρριχνα κλεφτές ματιές στον Αλεξανδρίνο μου, που νιώθει «τόσο Ελληνας μαννούλα!» και αναρρωτιόμουν αν πραγματικά είναι τύχη να γνωρίζεις και νά αγαπάς δύο πατρίδες ή αν είναι τελικά κατάρα.

Ευχή την ένιωσα το απομεσήμερο της Κυριακής στη Ζάν Ταλόν, καθώς φούντωσα απο περηφάνεια βλέποντας τα Ελληνόπουλα να παρελαύνουν έστω και υπο φολκλορικές συνθήκες, βαλάντωσα στο κλάμα της συγκίνησης για το Γένος μου και κατέληξα με την οικογένειά μας, τη θεία Ντένη , το Στίβ,την Ειρήνη στο Σύλλογο Λευκαδίων που σέρβιρε μπακαλάο και σκορδαλιά αλά Λευκάδα απο τα υπέροχα χέρια των νοικοκυρών του.

Ευχαριστώ όλες και όλους στο Σύλλογο, τον πρόεδρο Σπύρο Κατωπόδη τη γυναίκα του και συμμαθήτριά μου Λίτσα Φωτεινού –Κατωπόδη , τη Μαρία Μαραγκού, την Κούλα και όσες και όσους βοήθησαν να γίνει αυτό το μικρό μεσημεριανό θαύμα του πατροπαράδοτου εθίμου μας!






Thursday, March 27, 2008

Σκηνές απο το Ανοιξιάτικο Σαλόνι της Αγκυρας

Αφιερωμένο στο Κυκλαμινάκι που απουσίαζε

Αγαπημένοι μου,

Οπως έχω υποσχεθεί θα ανεβάζω τις σκηνές του κινηματογραφκού ταξιδιού μου στην Ευρώπη. Εδώ μπορείτε να χαρείτε τους συμμετέχοντες στο μπλογκοσαλόνι της Αλεφ-Ελένης Γκίκα, που οργανώνεται κάθε Σάββατο μεσημεράκι στον Πολυχώρο της Αγκυρας.

Αυτές οι στιγμές ήταν ανεπανάληπτες όπως καταγράφω σε άλλο πρότερο κείμενο περι Αγκυρας. Μπορείτε να ανατρέξετε σ΄αυτό.

Πάντως, η δροσιά και η καλωσυνάτη υποδοχή της οικοδέσποινας δένει την ατμόσφαιρα, χαρίζοντάς της ζεστασιά και αγάπη. Οσο για τους καφέδες και τα μπισκοτάκια της συνεύρεσης, είναι μονίμως και διαρκώς άπαιχτα.

Ιουστίνη, μηρυκάζουσα τις αναμνήσεις των συνευρέσεων!


Στο ανοιξιάτικο σαλόνι της Αγκυρας η υπογράφουσα λείπει καθώς τελεί χρέη φωτογράφου. Δεν θα αναφερθώ στους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες, αλλά στην οικοδέσποινα Ελένη Γκίκα , που λάμπει ανοιξιάτικη με το γαλάζιο της μαντήλι. Εμείς οι άλλοι περάσαμε απλώς υπέροχα στη φιλόξενη γωνιά της.



Εδώ πάλι, χρέη φωτογράφου τελεί η οικοδέσποινα , οπότε στη μέση φιγουράρει η υπογράφουσα. Πάντως ο κ. Επισκοπάκης είναι εξ ευωνύμων και ο ΄συνάδελφος Δημήτρης Καρύδας βρίσκεται εκ δεξιών.

Tuesday, March 25, 2008

Το πυροτέχνημα της ελεύθερης συμβίωσης

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Στο αεροπλάνο της επιστροφής για το Μόντρεαλ καθόμουν πλάι σε μια Αμερικανίδα δασκάλα απο το Σικάγο, που επέστρεφε στη βάση της μετά απο μια εβδομάδα στην Αθήνα, όπου φιλοξενήθηξκε στο σπίτι της Ελληνοαμερικάνας φίλης της . Πέρασε υπέροχα, μου είπε, παρά τις στάσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς . Διασκέδασε κάθε λεπτό στην πόλη της ιστορίας παρά τις πορείες και τα συλλαλητήρια, παρά τις διακοπές ρεύματος στο διαμέρισμα της Πλατείας Βικτωρίας.

Μα, περισσότερο της άρεσε αυτή η στενή οικογενειακή σχέση που βιώνουν οι Ελληνες σήμερα. Καταμαγεύτηκε με τους δεσμούς της οικογένειας, έμεινε έκπληκτη που οι Ελληνες γονείς προστατεύουν τα παιδιά στις φτερούγες της φαμίλιας πολύ μετά την ενηλικίωσή τους. Η νεαρή δασκάλα επέστρεψε στην Αμέρικα έχοντας εντοπίσει ως κυριότερο στοιχείο του Ελληνισμού τη φιλικότητα και την οικογενειακή εστία.

Και ξαφνικά η κυβέρνηση σε μια λαϊκίστικη και ακαταλαβίστικη φάση αποφάσισε να νομοθετήσει την ελεύθερη συμβίωση ως υποκατάστατο του γάμου. Κι αυτό για να εναρμονισθεί με τις ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν απο καιρού χάσει την ωραιότητα, την ηρεμία και την απανεμιά του οικογενειακού άσυλου.

Κι ενώ Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αναζητούν αυτό το κύτταρο της κοινωνίας που αναπτύσσεται γύρω απο το γάμο επαναπροδιορίζοντας τις θέσεις τους, οι δικοί μας νομοθέτες είπαν να ισοπεδώσουν και την τελευταία αξία που μας διαχωρίζει απο τους δυτικούς φίλους μας.

Είναι η θεσμοθέτηση της νομιμότητας μιας ελεύθερης συμβίωσης καταλυτική για την οικογένεια; Ναί, φοβάμαι πως είναι. Γιατί ενώ μια τέτοια νομοθεσία φαίνεται πως προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα της αναγνώρισης των εξώγαμων παιδιών και της διατροφής , την ίδια ώρα καταργεί το δομικό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η οικογένεια.

Και θέλω να το εξηγήσω αυτό κι ας φαίνομαι συντηρητική στα μάτια των αναγνωστών μου. Η ελεύθερη συμβίωση προκύπτει ως εξέλιξη μια ερωτικής σχέσης, που τρέχει χωρίς οι πρωταγωνιστές να έχουν θέσει σκοπούς και όρια. Ετσι απλά, χωρίς να το καλοσκεφθούν, οι εταίροι νοικιάζουν κοινό σπίτι, μοιράζονται τη ζωή και τα έξοδα μιας συγκατοίκησης. Διασφαλίζουν την απόλυτη ελευθερία να εγκαταλείψουν τη σχέση όποια στιγμή επιλέξουν χωρις δεύτερη σκέψη.

Ο γάμος είναι μια πολύ στερεότερη υπόθεση. Οι συμβαλλόμενοι σ΄αυτή την κοινωνική και ηθική συνθήκη δεν επιλέγουν απλώς να συγκατοικήσουν εν τη ρίμη μιας σχέσης . Διαλέγουν να δεσμευτούν απέναντι στο κοινωνικό γίγνεσθαι , επιλέγουν να κάνουν υποχωρήσεις, να μπούν ακόμη και σε κλισέ για να διασφαλίσουν τη μακροβιότητα της σχέσης με άξονα την αναπαραγωγή και την οικογένεια.

Η οικογένεια εν τέλει διαλύεται δυσκολότερα απο την ελεύθερη συμβίωση όχι επειδή είναι δυσκολότερη η υπόθεση του διαζυγίου, αλλά επειδή το ζευγάρι είναι περισσότερο ταγμένο στη μακροβιότητα της σχέσης απο ιδεολογία, πρόθεση και παράδοση.

Φυσικά, είναι καταδικαστέα όλη αυτή η παραφορά της Εκκλησίας, που όλως αιφνιδίως καταδικάζει ως πόρνους τους μη τελέσαντες θρησκευτικό γάμο. Αν συνέβαινε αυτό, γιατί η Εκκλησία δέχεται να στεφανώσει εκ των υστέρων όσους έκαναν πολιτικό γάμο; Γατί δέχεται να βαφτίσει τα παιδιά τους όλα αυτά τα χρόνια που ισχύει ο νέος αστικός κώδικας;

Θεωρώ πως οι υπερβολές εκ μέρους της Εκκλησίας ενδυναμώνουν τις τριβές με τους πολίτες και απομακρύνουν το χριστεπώνυμο πλήθος απο τη χριστιανοσύνη.

Στο μεταξύ, εάν η πολιτεία πραγματικά επιδιώκει να είναι σοβαρή με το οικογενειακό δίκαιο, ας προσπαθήσει να λύσει τα της διατροφής για τα παιδιά των χωρισμένων οικογενειών, ας θεσμοθετήσει μέτρα για την επιβολή ποινών σε όσους δεν παρέχουν τη νόμιμη διατροφή , ας προστατεύσει τις χωρισμένες και αδικημένες γυναίκες.

Το πυροτέχνημα της ελεύθερης συμβίωσης ας χωθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μια και αποτελεί μοχλό αποδυνάμωσης του παραδοσιακού ιστού της ελληνικής κοινωνίας, που είναι απλά , κάθετα και μονοδιάστατα η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!

Sunday, March 23, 2008

Ενα Αποκριάτικο πάρτυ



Ο μπλόγκερ -φιλόλογος Μπαμπης Δερμιτζάκης απόλαυσε το γλέντι απο τον καναπέ του με πορτοκαλί πουκάμισο!



Τρελλό τσιφτετέλι με Γιώργο Ζυμαράκη και Ριρήνη Δάγλα στο τσακίρ κέφι!


Το έρριξαν στο τραγούδι ο Νίκος Αλιάγας και ο Γιώργος Ζυμαράκης. Η Ειρήνη Δάγλα-Πολίτη χειροκροτεί τους αοιδούς.



Τρείς γοητευτικές γυναίκες: Η Αλέκα Λεκατσά , η Καλλιόπη Ζυμαράκη και η Μαρία Κακαβούλη



Με τη συνάδελφο Αννα Βαλαβανίδου είχαμε να βρεθούμε απο το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΑΕ. Κατέπλευσε στο πάρτυ με την χορτόπιτά της κι ήταν σα να μην είχαμε χαθεί ποτέ.



Η Μαρία Κακαβούλη-Σουλάκου και ο Νίκος Αλιάγας της Χαράς Κακαβούλη βρέθηκαν στο πάρυ μετά απο χρόνια. Είμαστε δέυτερα ξαδέλφια ολοι εμείς καθώς και η δική μου μητέρα Μαρία Κακαβούλη είναι πρώτη ξαδέλφη της Χαράς Κακαβούλη-Αλιάγα.

Γράφει η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη


Η πιό οδυνηρή μου εμπειρία στην πατρίδα της καλοκαιρίας και της άνοιξης ήταν η αργή σύνδεση του ίντερνετ. Μαθημένη απο το ασύρματο σέρβις του σπιτιού μου, πραγματικά καθηλώθηκα απο την προσπάθεια της τηλεφωνικής σύνδεσης, που έπεφτε διαρκώς λόγω διαφόρων βλαβών του ηλεκτρισμού, των τηλεπικοινωνιών και γενικώς. Η χώρα βρισκόταν σε αναρχία κι εγώ ήμουν ένα ακόμη απλό ανώνυμο θύμα.

Ετσι, απο σήμερα θα προσπαθώ να ανεβάζω τις περιπέτειες της Ευρώπης ιδωμένες απο το φωτογραφικό φακό μου. Πρώτη στάση το Αποκριάτικο πάρτυ, που οργάνωσα στο σπίτι μου το τελευταίο Σάββατο των Απόκρεω καλώντας όλους όσους είχαν ξεμείνει στην Αθήνα, καθώς τα δύο τρία της πόλης είχαν εκδράμει μαζικά στις εξοχές.

Σ΄αυτό το πάρτυ ο κόσμος ήταν ένα εκπληκτικό κράμα καλλιτεχνών, συγγραφέων, μπλογκογειτόνων και κουλτουριάρηδων εν γένει. Παρότι ετερόκλητοι μεταξύ τους, τελικά οι συδαιτημόνες δέθηκαν υπό τους ήχους της κιθάρας του ζωγράφου Γιώργου Ζυμαράκη. Με το που ξεπετάχθηκαν στην αμτόσφαιρα οι πρώτες πενιές του «Απόψε την κιθάρα μου τη στόλισα ...» οι καλεσμένοι έσμιξαν σε ένα υπέροχο νοσταλγικό τραγούδι. Ο Νίκος Αλιάγας (δεύτερος ξάδελφος καθότι οι μητρικοί παππούδες μας αδέλφια) έφερε τη δροσιά της γαλλικής κουλτούρας του. Τα άλλα κοινά ξαδέλφια μας Μαρία και Φίλιππος Σουλάκος δήλωσαν παρουσία.

Απο μπλόγκερς ξεχώρισα την Ελένη Γκίκα-Αλεφ, τον Μπάμπη Δερμιτζάκη, τον Στράτο Δουκάκη-Μυθημναίο και άλλους. Ανάμεσά μας βρέθηκε η εκδότρια της Αγκυρας Αναστασία Παπαδημητρίου, ο Πέτρος Κουναλάκης, η συνάδελφος απο το υπουργείο τύπου Αννα Βαλαβανίδου, ο δόκτωρ Σπύρος Βρεττός με τη σύζυγό του δρα Βιβή Κοψιδά-Βρεττού, η ψυχολόγος Κασσιανή Βρεττού, η δρ της φιλοσοφίας Χριστίνα Σίνου, ο καθηγητής φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Αθηνών Αντώνης Χατζημωϋσής , η ποιήτρια και υπεύθυνη σειράς ποίησης στις εκδόσεις Δαρδανός Ειρήνη Δάγλα-Πολίτη , ο δικηγόρος Κώστας Κατηφόρης, η φιλόλογος Αλέκα Λεκατσά, ο ζωγράφος Γιώργος Ζυμαράκης με τη σύζυγό του Καλλιόπη , ο διακοσμητής Δημήτρης Μπραζάς, ο υπεύθυνος μάρκεντινγ των Ελληνικών Γραμμάτων Τάσος Παπαναστασίου, η υπεύθυνη εκδηλώσεων των ΕΓ Αννέτα Βασιλειάδου και άλλοι πολλοί ών ουκ έστι αριθμός!

Wednesday, March 19, 2008

Στην Θοδώρα και την Κωνσταντίνα. Και τώρα και πάντα!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Μια ξεχωριστή μέρα ήταν η Τρίτη στη μικρή πατρίδα μου τη Λευκάδα. Οι αγαπημένες σύμβουλοι παιδείας Αννα Κοψιδά και Βιβή Κοψιδά-Βρεττού είχαν σκηνοθετήσει μια παρουσίαση του βιβλίου μου Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 2006) με τη συμμετοχή της Α τάξης του 1ου Λυκείου Λευκάδας.

Οι αφίσες τυπώθηκαν, οι προσκλήσεις ετοιμάσθηκαν με ζωντανά τα χρώματα του εξωφύλλου και τα ονόματα όλων των συντελεστών τυπωμένα κατα σειρά προγράμματος . Ολα δρομολογήθηκαν σωστά και υπολογισμένα απο τις δοκτορέσσες Αννα και Βιβή Κοψιδά και την καθηγήτρια Σταυρούλα Ντεμογιάννη.Ο δημοσιογράφος και ποιητής Βασίλης Ρούβαλης ήταν επίσης προσκεκλημένος ομιλητής. Η έταιρη εκπαιδευτικός Κατερίνα Κουτσιμανή απο το Γραφείο Επαγγελματικού Προσανατολισμού είχε το γενικό συντονισμό.

Παρόντες ήταν μόνο κάποιοι εκπαιδευτικοί, ο πατέρας μου παπα Νικόλας και ο Ηλίας Κοντογεώργης. Ηταν οι μόνοι καλεσμένοι στη γιορτή, που ήταν αφιερωμένη στην αδελφή μου Κωνσταντίνα και στην Θοδώρα Κοντογεώργη, δυό νεαρές γυναίκες -καθηγήτριες, που έφυγαν νωρίς χτυπημένες απο την επάρατη νόσο. Η νοσταλγία γέμιζε ήδη το χώρο.

Η συγκίνηση έκανε την καρδιά μου να πάλλεται ρυθμικά, καθώς τα παιδιά όρμησαν στην αίθουσα του ξενοδοχείου Νήρικος να πιάσουν τις πιό απόμακρες θέσεις απο το πάνελ, που είχε στηθεί για τους ομιλητές. Η γαλαρία είχε κιόλας πιάσει ψιλή κουβέντα. Φαινόταν περίπου απίθανο να αποσπάσουμε την προσοχή των μαθητών, που έδειχναν να διασκεδάζουν την μέρα ως έξοδο απο το σχολείο.

Η σιωπή έσπασε απο τη σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού δρα Αννα Κοψιδά, που πήρε το λόγο για να κάνει μια εισαγωγή στην εκδήλωση, που οργανώθηκε με αφορμή το βιβλίο των γυναικών ως αντίστιξη στον κόσμο των ανδρών. Η πορεία της συζήτησης ήταν προδιαγεγραμμένη: η ισότητα των δύο φύλων στην τάξη , στο σπίτι, στη ζωή την ίδια.

Η δρ Βιβή Κοψιδά-Βρεττού με το βελούδινο λόγο της μίλησε για το περιεχόμενο του βιβλίου, αναφερόμενη στις πτυχές του μεταφεμινιστικού διαλόγου των πρωταγωνιστριών του. Η επικέντρωσή της στην ιστορία της Γόβας-Στιλέτο , απο τον 16ο αιώνα μέχρι τον Φεραγκάμο και την παράλογη συλλογή της Ιμέλντα Μάρκος άρχισε να ενθουσιάζει τον θηλυκόκοσμο της τάξης. Η Βιβή είχε κερδίσει ήδη την προσοχή της μισής παρέας.

Και τότε παίχθηκε το φίλμ, που είχαν ετοιμάσει μετά απο ατέλειωτες ώρες μοντάζ με το Νίκο Ζαμπέλη οι δοκτορέσσες Αννα και Βιβή με τη συμμετοχή της Κατερίνας Κουτσιμανή στην ερμηνεία των αποσπασμάτων του βιβλίου. Απο κάτω έπαιζε απαλά το βάλς των παιδικών μου χρόνων και στην οθόνη στριφογύριζαν γλυκά οι παιδικές φωτογραφίες των συμμαθητριών του Λυκείου Θηλέων Λευκάδας, το καφενείο των Ελαιών, το καφενείο των Πλατανιών, η λιμνοθάλασσα, όλοι οι αγαπημένοι τόποι της οικείας μικρής πατρίδας αλλά και της χιονισμένης ξενητειάς μου. Τα δάκρυα ανεβηκαν καυτά, όταν στις παδικές φωτογραφίες ξεπρόβαλε η μορφή της Κωνσταντίνας μου, όταν τα γράμματα συνέθεταν την υπόσχεση : Στη Θοδώρα και την Κωνσταντίνα και τώρα και πάντα μαζί.

Με την άκρη του ματιού μου έπιασα τον πατέρα μου να δακρύζει και τον αδελφό της Θοδώρας τον Ηλία να σκουπίζει τα μουσκεμένα του μάτια. Κι εγώ ανέπνεα με λυγμούς στο βίντεο ακουγόταν το βάλς των αναστεναγμών βγαλμένο απο το γεμάτο ευτυχία παρελθόν μου.

Υστερα μίλησε ο συνάδελφος Βασίλης Ρούβαλης για το βιβλίο περιγράφοντάς το ως ένα καμβά απο κοριτσίστικο υλικό του παρελθόντος στη συνάντηση του απολογισμού των 40 τους χρόνων.

Ηθελα να αναλυθώ σε ηχηρό κλάμα κι όμως η στιγμή δεν το επέτρεπε. Μάζεψα το κουράγιο μου κι ανέβηκα στο μικρόφωνο με πρόθεση να αποκαλύψω στα παιδιά γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο, γύρω απο τη ζωή των 6 κοριτσιών που ξεκίνησαν γεμάτα όνειρα απο τα σοκάκια της Λευκάδας για να στοβιλιστούν τρελλά στις σκόνες εκείνο το απομεσήμερο της αποφοίτησης απο το Λύκειο δίνοντας ραντεβού στη στροφή για τα 40 τους.

Τους είπα κοιτώντας τους στα μάτια πως στη μακρινή ξενητειά μου έλειψαν οι φίλες μου και πως η απώλεια της αδελφής μου με έκανε μοναχικότερη. Ετσι ανέτρεξα στις αναμνήσεις μου, στις παιδικές φιλίες για να αντλήσω δύναμη και κουράγιο, για να νιώσω στέρεη πατώντας στο γυναικείο παρελθόν μου. Ανάμεσά μας ήταν μια απο τις νεανικές φίλες, η καθηγήτριά τους Ζωή Βλάχου. Κι εκείνη δάκρυσε απο συγκίνηση στο άκουσμα του ονόματός της και στην ανακοίνωση πως ήξερε να γράφει μαγικές εκθέσεις στα μαθητικά της χρόνια.

Είπα στους μαθητές και τις μαθήτριες νάχουν τα μάτια τους ανοιχτά να επενδύσουν στις φιλίες της εφηβείας, αυτές που θα κρατήσουν μια ζωή όσο κι αν οι συνθήκες της ζωής απομακρύνουν τον ένα απο τον άλλο. Τα συμβούλεψα, κορίτσια κι αγόρια να επαγρυπνήσουν , ν’αφήσουν ανοιχτή την ψυχούλα τους στην ανθρώπνη προσέγγιση.

Κι ύστερα ήρθε η σειρά των παιδιών να μας πού πώς βλέπουν την ισότητα των δύο φύλων, πώς έχει επηρεάσει τη ζωή τους στο σχολείο και στο περιβάλλον. Ανέβηκαν στο βήμα ο Βασίλης και η Αλεξάνδρα. Δειλά στην αρχή, τόλμησαν να εκφράσουν τα παράπονά τους : τα αγόρια μίλησαν για την παραξενιά των κοριτσιών και τα κορίτσια για την αλαζονεία της σωματικής δύναμης των αγοριών.

Κι εκεί που έμοιαζε πως το χάσμα στα δύο φύλα της γενιάς των 15άρηδων εξακολουθεί να ισχύει παρά τον φεμινισμό και την απελευθέρωση, η δρ Βιβή Κοψιδά –Βρεττού με την μαεστρική της μαιευτικής κάλεσε στο βήμα τον τρέντυ Σπύρο Γεωργάκη και και την Ιμο Νατάσα Ζακυνθινού να δώσουν μια παράσταση ζωντανής αντιπαράθεσης. Κι όμως τα παιδιά μίλησαν για το άλλο φύλο με αγάπη. Η Νατάσα είπε πως η σχέση των κοριτσιών με τα αγόρια χαρακτηρίζεται απο αυθορμητισμό και ο Σπύρος μίλησε για αλληλεγγύη.

Η κορυφαία στιγμή της ωριμότητας των 15χρονων ήταν όταν ομολόγησαν πως θα προτιμούσαν να ζούν στη δική μας εποχή των περιορισμών κι όχι στο ανεξέλεγκτο σήμερα. Γιατί, όπως είπαν, οι έφηβοι είναι υποχρεωμένοι να θέτουν τα δικά τους όρια στην απεριόριστη ελευθερία που τους παρέχεται απο την οικογένεια και την κοινωνία.

Μείναμε άφωνοι εμείς οι μεγαλύτεροι, οι εκπαιδευτικοί και οι λογοτέχνες. Και ύστερα στις ομάδες εργασίες, όπου συμμετείχε και η ψυχολόγος Κασσιανή Βρεττού, βρήκαμε την ευκαιρία να έρθουμε πιό κοντά με αυτά τα υπέροχα παιδιά της Α Τάξης του 1ου Λυκείου Λευκάδας που μας έδωσαν μάθημα ωριμότητας και ζεστασιάς.

Τώρα, όταν θα γυρνάω στη Λευκάδα τα καλοκαίρια, ξέρω πως θάχω κάνει 45 καινούριους φίλους, που θα τους χαιρετώ και θα μου χαρίζουν τα αστραφτερά χαμόγελα της νιότης τους στις περατζάδες της Αγοράς και στα μπαράκια της Παραλίας.

ΥΓ> Ευχαριστώ τις αρχιτεκτόνισσες της εκδήλωσης Βιβή Κοψιδά-Βρεττού και Αννα Κοψιδά, τις εκπαιδευτικούς Κατερίνα Κουτσιμανή και Σταυρούλα Ντεμογιάννη, την ψυχολόγο Κασσιανή Βρεττού, τον φιλόλογό μου Σπύρο Βρεττό ,τους εκπαιδευτικούς που παρακολούθησαν την εκδήλωση, το Ράδιο Λευκάτας για την κάλυψη, την Καίτη Κακαβούλη για τη φωτογράφιση. Ευχαριστώ τον πατέρα μου και τον Ηλία Κοντογεώργη, που ήρθαν στην ημερίδα την αφιερωμένη στη Θοδώρα και την Κωνσταντίνα: Και τώρα και πάντα!

Sunday, March 2, 2008

Ζυρίχη - Μιλάνο :Μια μαγική διαδρομή

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ζυρίχη-Μιλάνο είναι μια διαδρομή που απολαμβάνω κάθε Μάιο, καθώς οι υποχρεώσεις του συζύγου μου μας φερνουν σ΄αυτό το μαγικό κομμάτι της Ευρώπης εκείνη ειδικά την εποχή. Τότε η φύση είναι καταπράσινη, οι πλαγιές των Αλπεων λάμπουν μέσα στο χορτάρι και οι κορυφές είναι πασπαλισμένες απαλά με ελαφρό χιονάκι. Οι λίμνες αριστερά και δεξιά του αυτοκινητόδρομου είναι χάρμα οφθαλμών.

Τώρα, τέλη Φλεβάρη , η Ζυρίχη ήταν μουντή και βροχερή. Η ομίχλη έπνιγε την πόλη, τα κτίρια χανόνταν μέσα στα υγρά σύννεφα, που θαρρείς άγγιζαν το έδαφος. Πήρα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή για να αποτυπώσω την όμορφη πόλη προς χάρη της φίλης μου, αλλά ήταν αδύνατη η προσέγγιση με φακό, λές και με απωθούσε η εχθρική της όψη.

Παρόλα αυτά περπατήσαμε στα πλακόστρωτα δρομάκια, χαζέψαμε τις βιτρίνες με τα ακριβά ρολόγια και τα πανάκριβα κοσμήματα, θαυμάσαμε τη λιτή γραμμή της επιπλοβιομηχανίας τους, τα φωτιστικά της αφαιρετικής γραμμής, που παραπέμπουν στη δεκαετία του 70.

Μου αρέσει η Ζυρίχη εστω και υπο τη σκιά της ομίχλης της. Είναι μια μινιατούρα στην καρδιά της Ευρώπης, με ένα μοναδικό σιδηροδρομικό σταθμό, που χωρίζει τη μεγαλούπολή στο πέρα και το δώθε. Ο ποταμός χαίδεύει τα σπλάχνα της χαρίζοντάς της τη γοητεία του υγρού στοιχείου.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε στον αυτοκινητόδρομο των Αλπεων. Καθώς το αυτοκίνητο κατάπινε τα χιλιόμετρα με μανία, εγώ δε χόρταινα ν’ αττενίζω τις απότομες πλαγιές των Αλπεων , που έσβηναν στις γκρίζες μεγάλες λίμνες. Στις όχθες ήταν αναρριχημένα μικρά χωριά, απ αυτά που βλέπεις στα διαφημιστικά των γαλακτοκομικών προϊόντων της Ελβετίας. Οι κορυφές κάτασπρες απο τις χιονοπτώσεις δέσποζαν του τοπίου, που παρά την ελαφριά ομίχλη, μου έκοβε την ανάσα. Περνώντας απο το μεγάλο τούνελ , που διασχίζει τα βουνά, ξαφνικά βρεθήκαμε σε μια ηλιόλουστη μέρα με 15 C. Εδω προς την πλευρά της Ιταλίας ο Θεός ήταν γενναιόδωρος, χάριζε στον τόπο ζέστη και λιακάδα.

Φθάσαμε στο Κόμο, αυτή την ιταλική κωμόπολη που δεν χορταίνω να την βλέπω. Επιστρατεύω όλες τις αισθήσεις μου για να ρουφάω τη φυσική καλλονή της. Ο ήλιος έπαιρνε τη νυχτερινή βουτιά του απέναντι στο βάθος του λόφου. Τα χρώματα ιρίδιζαν, η λίμνη είχε λουστεί στις αποχρώσεις της δύσης. Η φύση ολοπράσινη δεν είχε καμφθεί απο τα κρύα και το χειμώνα. Εμοιαζε ανέπαφη απο την εποχή.

Οι μεγαλόπρεπες βίλες, τα νεοκλασικά θέρετρα κατα μήκος της παραλίας, προσέθεταν στη φυσική ομορφιά του τόπου. Περπατήσαμε κατα μήκος του λιμανιού, γυρίσαμε ξανά και ξανά για να χορτάσει το μάτι μας την απέραντη ομορφιά του τοπίου.

Σε λίγο άρχισαν να ανάβουν τα δεκάδες φώτα των σπιτιών παραβιάζοντας την ερημία του τόπου. Κάποια ζευγάρια καταμεσής του Φλεβάρη βημάτιζαν πίσω μας στην άκρη της παραλίας. Δεν μας έκανε καρδιά να χωθούμε σε εστιατόριο. Η ομορφιά υπερκάλυπτε ακόμη και τη φυσιολογική λειτουργία της πείνας.

Φάγαμε στο γνωστό μας στέκι τις μακαρονάδες μας (πένες αλ αραμπιάτα για τον Τέντ και μια καρμπονάρα διαίτης για του λόγου μου), δοκιμάσαμε παγωτό φυστίκι στο διόροφο περίπτερο του ξενοδοχείου Παλάς και πήγαμε να κοιμηθούμε γεμάτοι απο ετνυπώσεις. Τα ψώνια για μεταξωτά φουλάρια και πασμίνες, για τσάντες και παπούτσια μπορούσαν να περιμένουν την άλλη μέρα στο Μιλάνο, που στέκει αιώνια πρόκληση στη μόδα και την ομορφιά!