ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Sunday, October 30, 2011

Σοφίκα Ελευθερουδάκη, η Βιβλιοπώλισσα των Αθηνών

Από τη στήλη μου Ιδιοχείρως στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης

Η σεμνότητα και το ήθος τη χαρακτηρίζουν ως πρόσωπο, η δυναμικότητα και τα όνειρα ορίζουν το επιχειρηματικό προφίλ της. Η Σοφίκα Ελευθερουδάκη, πρόεδρος της μεγαλύτερης αλυσίδας βιβλιοπωλείων στην Ελλάδα, έχει συνδέσει το όνομά της με την ιστορία της οικογένειας, την οποία ανήγαγε σε μια μοντέρνα επιχείρηση. Το πρώτο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης στην Οθωνος ανάγεται στο 1898 και έκτοτε οι απόγονοι του Κώστα Ελευθερουδάκη έδρασαν προς την κατεύθυνση της διεύρυνσης της αγοράς του βιβλίου στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Πρόσφατα, η Σοφίκα Ελευθερουδάκη μετέφερε το κεντρικό βιβλιοπωλείο της στην Πανεπιστημίου 41, μεταμορφώνοντάς το σε ένα υπερσύγχρονο κέντρο πολιτισμού, όπου συναντιούνται τα βιβλία κατά κατηγορία, οι μουσικές και τα παιδικά αναγνώσματα σε ένα μοντέρνο χώρο αφαιρετικής αισθητικής.


Η Σοφίκα, περήφανη για το τελευταίο της απόκτημα, έργο τέχνης στην καρδιά της Αθήνας, ξενάγησε τον «Ε.Κ.» στους χώρους του, τονίζοντας τις λεπτομέρειες της λειτουργικότητάς του. Η συζήτηση με τη Βιβλιοπώλισσα των Αθηνών εξελίχθηκε ως εξής:

- Τι σημαίνει για σένα βιβλιοπωλείο;

«Βιβλιοπωλείο για μένα είναι πρωτίστως το σπίτι μου. Μεγάλωσα σ’ αυτό τον χώρο και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου κάπου αλλού».

- Πότε αποφάσισες να αναμειχθείς με την οικογενειακή επιχείρηση και γιατί;

«Δεν το αποφάσισα ποτέ απλά ήταν αυτονόητο! Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 48 ετών και μόλις η αδελφή μου και εγώ ενηλικιωθήκαμε θεωρήθηκε σωστό και απαραίτητο να μπούμε άμεσα στην επιχείρηση και να βοηθήσουμε την μητέρα μας».

- Υπήρξες πρωτοπόρος στον τομέα της λιανικής πώλησης βιβλίου, ήσουν εσύ που πρώτη άνοιξες ένα πολυώροφο μαγαζί με καφέ, που οργάνωνες παρουσιάσεις βιβλίων φέρνοντας στο χώρο ένα φρέσκο αέρα. Ποιες ήταν οι επιρροές σου;

«Με τιμά η σύνδεση της πρωτοπορίας του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ με μένα. Παρά ταύτα, η επιχείρηση αυτή στην ιστορία της ήταν πάντα πρωτοπόρα και παραμένει. Ο παππούς μου ήταν ο πρώτος Ελληνας επιχειρηματίας που έκανε management buy-out, εξαγοράζοντας τους ξένους πρώην ιδιοκτήτες. Εκδίδοντας μνημειώδη έργα όπως την Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη. Ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος που έβαλε μηχανογράφηση στην εταιρεία του και ξεκίνησε ξενόγλωσσο επιστημονικό τμήμα βιβλίων. Η μητέρα μου, σε μία εποχή χωρίς συνάλλαγμα, πιστωτικές κάρτες και Amazon, δημιούργησε ένα διεθνές βιβλιοπωλείο εφάμιλλο των καλυτέρων αγγλικών. Η αδελφή μου και εγώ είμαστε απλά συνεχιστές αυτής της παράδοσης.

Οι επιρροές μου ήταν πρωτίστως από τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία το 1995 που άνοιξε ο πολυώροφος ‘Ελευθερουδάκης’ της Πανεπιστημίου ήταν και η χρονιά που έγιναν μεγάλες αλλαγές στα βιβλιοπωλεία των 2 αυτών χωρών. Ξεκίνησαν οι συνεργασίες με τα καφέ στα Borders και Barnes and Noble, ο Waterstones άνοιξε το μεγάλο του βιβλιοπωλείο στην Piccadilly και η τάση μεταφέρθηκε από τα μικρά, ‘σκονισμένα’ βιβλιοπωλεία, σε χώρους που ήθελες να περάσεις ολόκληρη την ημέρα σου».

- Μετανιώνεις για την υπερεπέκταση της αλυσίδας σήμερα που οι καιροί είναι χαλεποί;

«Πιστεύω ότι ήταν σωστές επιλογές καταστημάτων και περιοχών για την εποχή που άνοιξαν. Αυτή τη στιγμή, με την κρίση και την υποβάθμιση που υφίσταται όλος ο εμπορικός κόσμος προφανώς καλούμεθα να επανεκτιμήσουμε πολλά καταστήματα με κριτήριο τις μισθώσεις και τον τζίρο».

- Ενώ γνωρίζεις ότι το βιβλίο βαδίζει ολοταχώς στην ηλεκτρονική εποχή, εσύ έκανες μια τεράστια επένδυση πρόσφατα με το νέο σου μαγαζί, εστιάζοντας πάντα στο βιβλίο. Από ρομαντισμό ή από άποψη πως τελικά το βιβλίο θα επιβιώσει ως έχει;

«Οσο ρομαντισμό και να έχει ένας επιχειρηματίας, στο μυαλό του πρέπει πάντα να επικρατεί η λογική και η επιβίωση και τα κέρδη της επιχείρησής του. Παρ’ όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις, το ηλεκτρονικό βιβλίο παραμένει σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις διεθνώς, ένα ασήμαντο (6%) τμήμα της συνολικής αγοράς. Για μας, αυτό που θα αναδείξει το νέο μας βιβλιοπωλείο θα είναι το σύγχρονο σημείο επικοινωνίας στο χώρο της γνώσης και της πνευματικής απόλαυσης».

- Ποια είναι η εικόνα της αγοράς του βιβλίου σήμερα, ιδιαίτερα στο κέντρο της Αθήνας που πλήττεται από τις κάθε είδους πορείες καθημερινά;

«Η μετακίνησή μας στην Πανεπιστημίου, οι βασικές αλλαγές με το μετρό, ανέδειξαν το κέντρο της Αθήνας ως ένα πόλο έλξης. Το κέντρο της Αθήνας εμπλουτίστηκε με ένα πάρα πολύ καλό βιβλιοπωλικό δυναμικό. Αυτό συνέπεσε με την κρίση. Ο ανταγωνισμός στις τιμές, την ποιότητα και την ποικιλία δεν πρόλαβε να αναδείξει τους νικητές γιατί η συστηματική εξαθλίωση του κέντρου επηρέασε την συμπεριφορά όλων μας. Με δεδομένα ότι στη συνείδηση των καταναλωτών εμείς παραμένουμε το βιβλιοπωλείο του κέντρου της Αθήνας και ότι δεν θα διαπραγματευτούμε ποτέ να ευτελίσουμε την ποιότητα, προσπαθούμε να επουλώσουμε τις πληγές που μας δημιουργούν οι συνθήκες που αναφέρατε.

- Είναι αλήθεια ότι συρρικνώνονται οι εκδοτικοί οίκοι; Θα μείνουν τελικά οι κραταιοί;

«Οι μεγαλύτερες από μας αγορές δεν έδειξαν κάτι τέτοιο. Παραμένουν πάντα οι καλοί, ποιοτικοί εκδοτικοί οίκοι που διατηρούν το όνομά τους. Το βιβλίο, όσο και να επηρεάζεται από τα ευπώλητα, παραμένει ένα ποιοτικό προϊόν».

- Σου αρέσει η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία; Πώς θα έκρινες τους συγγραφείς που τοποθετείς στα μαγαζιά σου; Διαβάζεις τα βιβλία τους;

«Οπως όλοι οι αναγνώστες, έχω και εγώ τις προτιμήσεις μου».

- Ποιο είναι το μέλλον της βιβλιαγοράς στην Ελλάδα; Οι αλυσίδες παντός αγαθού ή τα σούπερ μάρκετ;

«Η δική μου εκτίμηση για το πως θα διαμορφωθεί το μέλλον των βιβλιοπωλείων διεθνώς, αποτυπώνεται στον νέο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ της Πανεπιστημίου. Ο ανταγωνισμός είναι οι σύγχρονες βιβλιοθήκες και όχι τα σούπερ μάρκετ και προς αυτή την κατεύθυνση λειτουργούμε».

- Ποια είναι τα όνειρά σου για το νέο βιβλιοπωλείο; Πώς βλέπεις αυτόν το χώρο; Μήπως θα πρέπει επιτέλους το κέντρο της Αθήνας να παραδοθεί σε πεζοδρόμηση για να επιβιώσει;

«Το όνειρό μου για το νέο βιβλιοπωλείο είναι να το δω να αποκτά σάρκα και οστά εκτός συνόρων της Ελλάδας. Οσο για το κέντρο της Αθήνας, πριν δούμε την πεζοδρόμηση (αν την δούμε τελικά ποτέ), ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να το επαναφέρουμε εκεί που δικαιούται να είναι».

Saturday, October 29, 2011

Αύρα Ελληνικότητας στο 3ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου

Ενώ η Ελλάδα ζεί το οικονομικό και πολιτικό της δράμα, μιά αύρα Ελληνικότητας και περηφάνειας φύσηξε ανήμερα της εθνικής επετείου στο Μόντρεαλ με την έναρξη του 3ου Φεστιβάλ Ελληνικού Κινημταογράφου στο Cinema du Parc.

Πρεμιέρα στο φεστιβάλ, που πλημμύρισε από διψασμένους ομογενείς γιά μια νότα Ελληνισμού, έκανε η επική ταινία «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη βασισμένη στο εκπληκτικό σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη. Γυναίκες που παντρεύτηκαν δι αλληλογραφίας εδώ στο Μόντρεαλ κάποτε στη δεκαετία του 50 και του 60 βρέθηκαν στο σινεμά, κορίτσια της νέας γενιάς δάκρυσαν για την αναπόδραστη μοίρα των μαμάδων και των γιαγιάδων τους.

Ηταν μια συγκινητική ατμόσφαιρα με την πρόεδρο του φεστιβάλ Αύρα Γεωργίου να ανεβάζει τους παλμούς στον εισαγωγικό της λόγο. Ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Θάνος Καφόπουλος καλοδέχτηκε τους παρευρισκόμενους, άλλωστε το Ελληνικό προξενείο έχει θέσει τον φεστιβάλ υπό την αιγίδα του.

Τώρα όλοι συντεταγμένοι με το πρόγραμμα ανα χείρας περιμένουμε να δούμε τις νέες ταινίες με αποκορύφωμα το ντοκυμαντέρ γιά τη Ρόζα Εσκενάζυ, που θα κλείσει επίσημα τον κύκλο του φεστιβάλ στο ιστορικό σινεμά Ριάλτο των ελληνικών ταινιών.

Καλή επιτυχία



Στη δεξίωση του φεστιβάλ με τη δημοσιογράφο Αφροδίτη Σάλα
Μαζί μας στην παρέα και ο βουλευτής του Κεμπέκ Τζέρρυ Σκλαβούνος
Η Μαίρη Φωτόπουλος και ο φωτο-Χάρρυ
Η Μαίρη Φωτόπουλος, η Μπερνίς Τζίκας και η Αφροδίτη Σάλας χαμογελούν στο φακό
Μπρενίς Τζίκας με τη Φρόσω Αντύπας, της οικογένειας Πύλαρος, που χορήγησε τα φαγάκια της δεξίωσης
Ο Θεόδωρος Χαλάτσης από το Κογκρέσσο του Κεμπέκ , η Λίλυ Φακωτάκη διευθύντρια κοινωνικών υπηρεσιών της ΕΚΜ και η Γεωργία Χαλούλου διευθύντρια των Παιδικών Σταθμών της κοινότητας
Δυό κομψές κυρίες, η κυρία Γεωργίου και η κυρία Καούσια
Τρελλή φωτογραφική σημειολογία από το φωτογράφο Τεντ. Εδω με την πρόεδρο του φεστιβάλ Αύρα Γεωργίου
Τρείς κυρίες φανατικές σινεφίλ. Η Μαρία Μοσχοπούλου, εξαιρετική κοινωνική λειτουργός με τεράστιο έργο γιά τους τυφλούς, η αφεντιά μου και η Αύρα Γεωργίου
Ο κόσμος συνωστίσθηκε για να δεί τις Νύφες
Ο πρέσβης της Ελλάδας στον ICAO Χάρης Μάνεσης, ο γενικός πρόξενος
της Ελλάδας στο Μόντρεαλ Θάνος Καφόπουλος, η δημοσιογράφος Αφροδίτη Σάλας και η καλλιτέχνις Νίτζα Μέλας από το Cirque du Soleil
Στη φωτογραφία προστέθηκα κι εγώ
Με τη λατρεμένη κολλητή μου Ελέν Λαντρύ
Η Αύρα, οσύντροφός της Ιαν και η αφεντιά μου
Ενα αγαπημένο ζευγάρι
Δύο λαμπερές Ελληνίδες, η Νίτζα Μέλας και η Αφροδίτη Σάλας
Ο πρόξενος με τον επιχειρηματία κ. Αντωνόπουλο, χορηγό του φεστιβάλ
Ο θείος Στίβ Αργύρης, η Αύρα, η φατσούλα μου και ο Τέντυ μου
Με την Αύρα χαρωπές

Thursday, October 27, 2011

Μια πολιτική κουβέντα με αφορμή τον Ερωτα στην Ομίχλη

Ευτύχησα να λάβω αρκετές προστάσεις για συνεντεύξεις κατά την σύντομη παραμονή μου στην πατρίδα. Απο εκείνη της Μαρίκας Αρβανιτοπούλου στο ΑΠΕ, ως την άλλη της Χρύσας Νάνου στον Αγγελιοφόρο αι τόσες ενδιάμεσα, κατάφερα να δώσω το στίγμα του βιβλίου μου εφ΄όλης της ύλης.

Ωστόσο, σήμερα φέρνω στην αγαπητική σας ματιά μια πολιτική κουβέντα που έκανα με το συνάδελφο εκ Θεσσαλονίκης Γιάννη Κεσσόπουλο πάνω στο σύγχρονο βραχνα της πατρίδας. Επειδή ήταν προφορική και χειμαρρώδης , την παραθέτω από το σάιτ του

Η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη είναι η ίδια μια Ελληνίδα της Διασποράς. Ζει στον Καναδά, όπου εργάζεται ως δημοσιογράφος. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει το τελευταίο της μυθιστόρημα «Έρωτας στην Ομίχλη» (εκδ. Ψυχογιός), στο παράτι του Ιανού. Ήπιαμε μαζί cappuccino latte στο καφέ του ξενοδοχείο Δάιος και μίλησε στο thinkfree για το βιβλίο της, τους προβληματισμούς της και για την ελληνική κρίση. Είπε πολλά και σημαντικά πράγματα. Η δική της ματιά, ευαίσθητη (λόγω καλλιτεχνίας) και ψυχρή (λόγω της απόστασης) ταυτόχρονα, μας βοηθά να κατανοήσουμε πώς βλέπουν οι Έλληνες της ομογένειας αυτά που συμβαίνουν στον τόπο μας.


Συνέντευξη στον Γιάννη Θ. Κεσσόπουλο [gkessopoulos@gmail.com]
Κυρία Φραγκούλη, ο «Έρωτας στην ομίχλη» μέσα από τα δικά σας μάτια, τα μάτια της συγγραφέως;



Το βιβλίο μου διατρέχει την ιστορία του 20ού αιώνα και πράγματι αντλώ τις ιστορίες μου από την πραγματικότητα. Στο «Έρωτας στην ομίχλη» καταγράφεται η ιστορία μιας γυναίκας που ερωτεύεται έναν άνδρα με ψυχικές ιδιαιτερότητες και σκαμπανεβάσματα. Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα χωριό της Πέλλας όπου η γυναίκα παρατηρεί και άλλους ανθρώπους να έχουν τέτοιες συμπεριφορές. Μέσα από αυτό το βιβλίο απενοχοποιείται η ψυχική παρέκκλιση.



Προσφυγιά, μετανάστευση, πατρίδα, Έλληνες ευεργέτες: έννοιες που λίγο πολύ κυριαρχούν στα βιβλία σας. Σα να ζούμε ξανά τα ίδια. Βρισκόμαστε στο κλείσιμο ενός κύκλου της Ιστορίας;



Η ιστορία του βιβλίου αφορά στους πρόσφυγες από τον Πόντο το 1916, όταν τους έδιωξε ο Ταλάτ μαζί με την αρμενική σφαγή. Μιλούμε, λοιπόν, για μετανάστες στην πατρίδα. Επίσης έχουμε μετανάστευση στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης, στο Σικάγο του Καναδά, που ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση μετανάστευσης. Δεν έγινε για να πλουτίσει ο ήρωας ή για να βρει άλλα επωφελή πράγματα αλλά για να σπουδάσει γιατί είναι ευπατρίδης.


Η μετανάστευση είναι η ζωή μου. Είμαι μετανάστρια, ζω στο Μοντρεάλ του Καναδά εδώ και 22 χρόνια. Ζω τη μετανάστευση μέσα από την παροικία του στον Καναδά και βλέπω ότι τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε επιστροφή παιδιών μεταναστών στον Καναδά, διότι η Ελλάδα διώχνει πάλι τα παιδιά της.

Αυτή την εποχή είναι μια πολιτική τραγωδία γιατί τώρα φεύγει η αφρόκρεμα των μυαλών. Πιστεύω ότι η Ελλάδα θα ατονήσει, θα φτωχύνει και θα «ξαναπλουτίσουμε» εμείς. Κι αυτή είναι μια καλή πλευρά γιατί κι εμείς, η Διασπορά, χρειάζεται να ξαναζεστάνουμε τον ελληνισμό μας. Μετά το 1967-1974 η ομογένεια του Καναδά και της Αμερικής δεν δέχθηκαν κύμα μεταναστών και πρέπει να σας πω ότι αμβλύνεται η ελληνικότητά μας. Άρα θα κάνει κακό σε σας αλλά καλό σε μας…



Πως είναι σήμερα τα πράγματα στην ομογένεια του Καναδά;


Ζουν εκεί 200.000 Έλληνες: 80.000 στο Μοντρεάλ, 100.000 στο Τορόντο, 20.000 στο Βανκούβερ και στις άλλες πόλεις. Έχουμε ημερήσια ελληνικά σχολεία, ελληνικές κοινότητες, μεσαία και ανώτερη οικονομικά τάξη, μετανάστες οι οποίοι επειδή είναι της γενιάς του ’50 και μιλάμε την ελληνική γλώσσα, έχουμε εκκλησίες και γενικά είμαστε ακμάζουσα και σφύζουσα παροικία.

Πως αντιμετωπίζουν την ελληνική κρίση οι Έλληνες του Καναδά;


Το να είσαι κάθε μέρα πρώτη είδηση αρνητικά, σε όλα τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, είναι ταπεινωτικό, πληγώνει. Νοιώθουμε ότι το σύστημα μας πολεμάει. Μια μικρή μονάδα στην ευρωζώνη να είμαστε το μαύρο πρόβατο ενός οικονομικού ντόμινο; Οι Έλληνες του Καναδά ούτε και το καταλαβαίνουν ούτε και το συγχωρούν. Δεν το συγχωρούν ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στα MME.

Θέλουν να βοηθήσουν τη χώρα;


Βέβαια, θέλουν. Πιστεύω ότι οι Έλληνες μετανάστες μετά τον α’ παγκόσμιο πόλεμο και εντεύθεν ήταν η μεγαλύτερη πηγή εισαγωγής συναλλάγματος για την Ελλάδα. Και μεταπολεμικά πολλοί βοηθήσανε και σε επίπεδο πολιτικό και σε επίπεδο οικονομικό. Τώρα σ’ αυτή τη φάση, νοιώθεις λίγο στραβά, ανάποδα. Αν μπείτε στο blog μου γράφω ως υπέρτιτλο «Αυτό το καλοκαίρι ταξιδεύουμε Ελλάδα, εμπιστευόμαστε τις καταθέσεις μας στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Ευρώπης και της Δύσης». Όταν, όμως, οι Έλληνες μαζικά αδειάζουν τις τράπεζες, ο ομογενής τι μπορεί να κάνει γι’ αυτό; Σε πείσμα ενός κύματος οικονομικής εξαγωγής ευρώ να φέρει τα χρήματά του στην Ελλάδα; Είναι και επικίνδυνο στο τέλος της μέρας…


Πολύς λόγος γίνεται για την ευθύνη των πολιτικών. Καθημερινά πλέον πολίτες επιτίθενται σε πολιτικούς. Συμφωνείτε για τον καταλογισμό αυτής της ευθύνης;



Φυσικά φταίνε οι πολιτικοί μας υπό την έννοια ότι δεν υπήρξε μια ενιαία πολιτική αντίστασης στην τροφή που μας τάιζε η Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια, η οποία μας έδινε, μας έδινε, μας έδινε για να ανταπτυχθούμε κι όταν αναπτυχθήκαμε μας τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια. Είμαστε υπεραναπτυγμένοι μα υπερχρεωμένοι χωρίς να έχουμε ένα νοικοκυρεμένο σπίτι για να μπορούμε ν αντέξουμε τους κακούς καιρούς. Δεν είμαστε θύματα απαραίτητα των πολιτικών, αλλά μιας συγκυρίας παγκόσμιας που έχει να κάνει με τις αγορές. Και μη γελιόμαστε. Αυτή τη στιγμή θα μπορούσε η Ευρώπη να λύσει το πρόβλημα της κρίσης χρέους Ελλάδας και ευρωζώνης με το ευρωομόλογο. Δεν το κάνει γιατί θέλει η Γερμανία να παίξει με την ισοτιμία του ευρώ, να κατεβεί το ευρώ έναντι του δολαρίου και να μπορεί να εξάγει περισσότερα και δυναμικότερα στους Κινέζους. Ότι οι πολιτικοί μας έχουν κάνει λάθη, ότι υπεραναπτυχθήκαμε με δανεισμούς, αυτό είναι η μία παράμετρος. Στην πραγματικότητα, όμως, είμαστε θύματα μια παγκόσμιας συγκυρίας.


Σήμερα (την ημέρα της συνέντευξης, λίγες ώρες πριν την παρουσίαση στον Ιανό της Θεσσαλονίκης), η Ελλάδα τιμά τους εθνικούς ευεργέτες, οι οποίοι είναι παρόντες στα βιβλία σας –και στο «Έρωτας στην ομίχλη»…


Πιστεύω στους παλαιούς ευεργέτες, που φτιάξανε την μεταπολεμική Ελλάδα, τη μεταοθωμανική Ελλάδα. Οι ευεργέτες είναι πανταχού παρόντες στην ομογένεια. Είναι αυτοί που στηρίζουν τα σχολεία μας, τα ιδρύματα, τις μητροπόλεις μας, το Πατριαρχείο μας, την εκπαίδευσή μας την ελληνική, την οντότητά μας. Εμείς λοιπόν ζούμε με ευπατρίδες και με την ευεργεσία τους. Όλοι νοιώθουν τόσο Έλληνες που επιστρέφουν στην ελληνικότητά τους το ελάχιστο της οικονομικής τους επιτυχίας.

Σήμερα, η Ελλάδα έχει έναν τεράστιο εμπορικό στόλο, αλλά δε βλέπω πουθενά την παρουσία τους στην υπόθεση της κρίσης. Δεν θα έπρεπε σ’ αυτή τη συγκυρία να είναι παρόντες οι Έλληνες εφοπλιστές; Δεν θα έπρεπε να γίνουν ευπατρίδες;


Τι θέλει να πει μία συγγραφέας στους αναγνώστες της σ’ αυτή την πρωτόγνωρη συγκυρία. Εσείς προσωπικά, πως βλέπετε όσα συμβαίνουν γύρω μας; Πόσο σας επηρεάζουν στη συγγραφή σας;


Η κατάσταση αυτή σαφώς μας επηρεάζει, ακόμη κι αν δε τη ζω σε πρώτο πλάνο γιατί δεν ζω εδώ. Είμαι εδώ ένα μήνα και βομβαρδίζομαι με την πίκρα, την απογοήτευση των συναδέλφων μου, νοιώθω τη λαίλαπα αυτή να μας χτυπάει όλους. Γιατί ξέρετε ότι το συνάφι μας το δημοσιογραφικό είναι το πιο χτυπημένο. Κλείνουν σταθμοί, ραδιόφωνα, εφημερίδες. Είναι ένα πρόβλημα. Και γενικά όλη αυτή η ανέχεια. Η συρρίκνωση της μεσαίας τάξης. Βεβαίως και μας επηρεάζει στη συγγραφή.

Πιστεύω ότι υπάρχει κάτι αισιόδοξο και θετικό. Όλα τα φουσκώματα σπάνε και διορθώνονται. Η οικονομία και η ανάπτυξή της ήταν μια φούσκα. Πιστεύω ότι περνάμε μια διορθωτική περίοδο που αν έχουμε μια καλύτερη πολιτική που δεν είναι πανικόβλητη η κυβέρνηση να χτυπά στα τυφλά θα βγούμε από αυτό το αδιέξοδο και θα έχουμε μια υγιέστερη οικονομία και ένα υγιέστερο κράτος.

Ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες σας εδώ στην πατρίδα;


Να είναι περήφανοι που είναι Έλληνες. Γιατί εμείς εκεί που είμαστε, συνειδητοποιούμε κάθε μέρα ότι η Ελλάδα υπήρξε και είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του δυτικού πολιτισμού. Αυτό δεν θα μας το πάρει κανείς. Κι εμείς θα προσπαθήσουμε να κάνουμε τη μοντέρνα Ελλάδα πιο υγιή και πιο ανθεκτική στους καιρούς.



*Διαβάστε εδώ φωτογραφίες αλλά και τι έγραψε η Ιουστίνη Φραγκούλη στο blog της για την παρουσίαση της Θεσσαλονίκης.



**ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ



«Έρωτας στην ομίχλη», Ιουστίνη Φραγκούλη – Αργύρη, σελ. 425, εκδ. Ψυχογιός, 2011



Μια μεγαλοαστική οικογένεια από την Ίμερα του Πόντου, έπειτα από τη γενοκτονία του 1916, βρίσκει καταφύγιο σε ένα ορεινό χωριό της Πέλλας. Ο ένας γιος, ο Αριστοτέλης Αγριππίδης, ξενιτεύεται για σπουδές στην Αμερική και πλουτίζει με τα ματωμένα λεφτά της ποτοαπαγόρευσης. Επιστρέφει στο Μικροδέντρι της μετανάστευσης και γίνεται ο ευπατρίδης που κτίζει την εκκλησιά και το σχολείο. Εκεί θα φτάσει ως πρωτοδιόριστη δασκάλα στα τέλη του ’70 η Αμαλία Αναγνώστου, με τη φλόγα στα μάτια και το πάθος να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση στα παιδιά μιας κλειστής αγροτικής κοινωνίας. Ο έρωτας σημαδεύει την Αμαλία με το τόξο του επίγονου Αριστοτέλη Αγριππίδη. Μα είναι γεμάτος σκιές και μυστικά. Η ομίχλη απλώνεται στο Μικροδέντρι όπως οι κρυφές ιστορίες των ανθρώπων του χωριού. Τα γάργαρα νερά του ποταμού γίνονται η ευλογία και η κατάρα του τόπου… Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που διατρέχει τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής ιστορίας του εικοστού αιώνα αποτολμώντας να ρίξει φως στην ομίχλη.



***Διαβάστε κριτικές για το βιβλίο www.psichogios.gr

Friday, October 21, 2011

Τα τρισδιάστατα βαφτίσια της οικογένειας

Για τα δίδυμα παιδιά θαύμα των ξαδερφιών μας Σταμούλη και Τόνιας Κονιδάρη σας έχω μιλήσει. Τώρα στην παρέα προστέθηκε και τρίτο νεογνό, το οποίο μεγαλώνει ταχύτατα ανταγωνιζόμενο τα αδέρφια του. Η Ελένη και ο Λουκάς το αποκαλούν περιφρονητικά «το μωρό!» γιατί οι δυό τους έγιναν κιόλας 2 χρονών.

Η Ελένη, ο δίδυμός της ο Λουκάς και ο νεογέννητος Νικόλας βαφτίστηκαν Ορθόδοξα στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου όταν εγώ απουσίαζα στην Ελλάδα.

Ανάδοχος της Ελένης έγινε ο Αλεξανδρίνος μας, ο οποίος λάδωσε το κοριτσάκι μας με πολλή αγάπη και την ευχή να γίνει ΜΕΓΑΛΗ και ΤΡΑΝΗ!

Ετσι, τα τριπλά βαφτίσια στον Αγιο Γεώργιο και η κομψή δεξίωση που ακολούθησε μετά στο ξενοδοχείο Place d Armes έγιναν ημέρα- σταθμός στη ζωή των παιδιών αλλά και στην οικογένεια των Κονιδαρο-αργύρηδων.

Να μας ζήσουν τα παιδάκια. Και Χρόνια πολλά στα δίδυμα, που έσβησαν κιόλας τα δεύτερα κεράκια τους!

Η Μεγάλη Νονά

Ο Νικόλας, The Baby, διεκδικεί τη θέση του στην οικογένεια
Με την Ελένη κάναμε προεόρτια γενεθλίων σε πιτζάμες
Της χαρίσαμε τον Πόλ και Λάρα Ταξιδεύουν
Αριστερόθεν προς τα δεξιά: Ο παππούς Θέμις Κονιδάρης, ο πατήρ Σταμούλης, η μαμά Τόνια, ο Τέντυ και η αφεντιά μου με τα δίδυμα, Ελένη και Λουκά
Μεγάλη Νονά και Ελένη
Το βαφτίσι ήταν γκλαμουράτο. Η Ελένη ανάμεσα στο νονό Αλέξανδρο και το μεγάλο νονό Τέντυ
Ο πατήρ Παναγιώτης Σαλατέλης τέλεσε ένα υπέροχο μυστήριο. Τα τρία μωρά στις αγκαλιές των αναδόχων τους
Η Ελένη φοράει το βαφτιστικό της φόρεμα από Ιταλή σχεδιάστρια παρακαλώ(Laoura Biaggiotti). Ο υπέροχος σταυρός της διαμαντένιος από την κολεξιόν Arigor

Monday, October 17, 2011

Ο Πόλ και η Λάρα ταξιδεύουν



Αγαπημένες και αγαπημένοι μου,

Ευλογήθηκα να γράψω το πρώτο παιδικό βιβλίο μου με τίτλο : Ο Πόλ και η Λάρα Ταξιδεύουν.

Πρόκειται για μια ιστορία που δένει άρρηκτα τον Καναδά και την Ελλάδα μέσα από το γαμήλιο των πολικών αρκούδων στη Μύκονο του αιώνιου καλοκαιριού, όπου σμίγουν με τους νησιώτες σε ένα ατέλειωτο πανηγύρι χαράς.

Το μήνυμα του βιβλίου είναι απολύτως  οικολογικό καθώς τα λευκά αρκούδια μου ταξιδεύουν στην Ελλάδα για να διαπιστώσουν αν θα μπορέσει η φυλή τους να επιβιώσει όταν έρθει το λιώσιμο των παγόβουνων στη Μανιτόμπα του Βορρά.

Το βιβλίο περιέχει όχι μόνο ιστορία αλλά και τραγούδια, τα οποία έχει μελοποιήσει ο εκπληκτικός διεθνής συνθέτης Δημήτρης Κατής.

Είμαι πολύ περήφανη γι αυτό το έργο , το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός με την ευγενική χορηγεία του Ιδρύματος Ευανθίας και Λυκούργου Κοντάκη.

Ιουστίνη Φραγκούλη

Saturday, October 15, 2011

Η Νεφέλη στο Νησί του Παντός

Η μικρή βελούδινη φίλη μου, που ακούει στο όνομα Ελένη Γκίκα επιστρέφει πάλι στη λογοτεχνία με ένα παιδικό βιβλίο, συμβολικό της αγάπης της γιά τη Νεφέλη τη βαφτιστήρα της, αλλά και ταξιδιάρικο σε ένα κόσμο αθωότητας και απροκάλυπτης ευτυχίας . Η Νεφέλη στη Χώρα του Παντός με εκπληκτικές ζωγραφιές μοιάζει σα ζαχαρωτό, έτοιμο να το διαβάσεις, να το μυρίσεις, να το γευτείς στον ουρανίσκο.

Είμαι ευτυχής γιατί η Ελένη με το παιδικό της κι εγώ με το δικό μου κυκλοφορούμε μαζί στις 20 Οκτωβρίου στα βιβλιοπωλεία. Ενα ταξίδι χέρι χέρι με την πιό λατρεμένη πέννα της Ελλάδας.

Καλοτάξιδο να είναι αγαπημένη

Ή Νεφέλη στο Νησί του Παντός

Με τις κούκλες της και μέσα από τις ζωγραφιές της η Νεφέλη ταξιδεύει παντού. Από την Χώρα του Ποτέ ως το Νησί του Παντός. Εκεί, συναντά τους ήρωες των παραμυθιών, παίζει και ανακαλύπτει τον Αχιλλέα και τη δική της καλή νεράιδα, ανεβαίνει και κατεβαίνει βουνά, σχεδιάζει κι αλλάζει μαζί τους το μέλλον. Γιατί το Θαύμα της Τέχνης κάνει ως και αυτά τα γοβάκια της Σταχτοπούτας αληθινά.

Ένα παραμυθένιο ταξίδι στις ιστορίες, στο χρόνο και στα ζωγραφισμένα μας όνειρα, που επαληθεύονται πάντα. Αρκεί να τα πιστέψουμε εμείς...

Thursday, October 13, 2011

Οι πιό ωραίες συναντήσεις είναι της παρακαταθήκης του διαδικτύου

Εφτασα στην κόχη μου και βουτάω ολοένα στα χρώματα και τους ήχους του φθινοπώρου.Μα κουβαλώ μαζί μου όσα έζησα στην Ελλάδα, προπάντων σε σχέση με τους ανθρώπους που συνάντησα, που έχω αγαπήσει διαδικτυακώς κι επιτέλους τους αντάμωσα έστω και για λίγο.

Θα αρχίσω από τη Θεσσαλονίκη, όπου επιτέλους μετά απο δύο χρόνια επικοινωνίας βρεθήκαμε με τη Ρούλα Βγενά, αυτή την τρομερή κυρία του διαδικτύου με την ορθολογική σκέψη, τη γενναιοδωρία και τον καλό της λόγο γιά όλους. Η Ρούλα Βγενά έκανε την υπέρβαση και ήρθε από την Ξάνθη να συναντηθούμε έστω και γιά λίγο στο περιθώριο της παρουσίασης του «Ερωτα στην Ομίχλη». Τα συναισθήματά μου; Ευτυχία καθώς είχα διακρίνει από την άυλη επικοινωνία μας ένα πλάσμα ζωντανό γεμάτο λεβεντιά. Η Ρούλα με εντυπωσίασε με την αθλητική της κορμοστασιά και με το λαμπερό χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπό της.

Ξέρω ότι στην Ξάνθη έχω μια φίλη ξεχωριστή, ένα αποκούμπι για πάντα.

Η άλλη σπουδαία συνάντηση ήταν με τη Φωτεινή, ένα πλάσμα αεικίνητο που βρίσκεται παντού με τη φωτογραφική ματιά της και με την αρωγή της στους ανθρώπους των βιβλίων. Απρόσμενα σμίξαμε με τη Φωτεινή στη Θεσσαλονίκη, καθώς εκείνη έτρεξε έστω και γιά μια στιγμή να με γνωρίσει δραπετεύοντας από την ανακαίνιση του διαμερίσματος του φοιτητή –γιού της. Κι αυτή η συνάντηση μου έφερε μια τρομερή χαρά στα πνευμόνια, γιατί κοίταξα κατάματα μια γυναίκα δυναμική που ξέρει να διεισδύει στις καρδιές των συνομιλητών της και να κερδίζει τις φιλίες της.

Ευχαριστώ Φωτεινή του Ρεθύμνου γιά το δώρο σου, την αναπάντεχη εμφάνισή σου στο άλλο άκρο της Ελλάδας.

Η Αθήνα επίφύλαξε κι εκείνη τις εκπλήξεις της, Αίφνης από το πουθενά έλαβα μήνυμα από την Αφροδίτη Γιαννέλη της Μυτιλήνης πως μπορεί και να συναντιόμασταν, αφού θα ερχόταν για δουλειές στην Αθήνα. Σμίξαμε ένα μεσημέρι στο καφέ του Τζίμμη στη Βουκουρεστίου και η νεαρή γυναίκα της ιντερνετικής αλληλογραφίας πήρε σάρκα και οστά στο δροσερό πρόσωπο της Αφροδίτης.

Και τί δεν είπαμε με τη Μυτιληνιά του χαμόγελου και της αισιοδοξίας μπροστά στα έκπληκτα μάτια της Μαίρης Σάββα της Παραμυθούς μου. Ηταν από αυτά τα μεσημέρια που δεν θέλεις να τελειώσουν γιατί την Αφροδίτη τη γνώριζες χρόνια κι ας την είδες μόλις σήμερα.

Με εντυπωσίασε η καλοσύνη της, η δροσιά της, οι στέρεες αρχές της, η ανάγκη της να υπερασπιστεί τη φιλία της.

Το αποκορύφωμα των συναντήσεων συνέβη στο σπίτι μου καθώς είχαμε δώσει ραντεβού συνάντησης με την Ιουλία Ζαφειράκη, με την οποία επικοινωνούσαμε διαδικτυακώς ανταλλάσσοντας χίλιες δυό κουβέντες της ουσίας.

Αρχόντισσα, λεβέντισσα της Κρήτης μπήκε με την πληθωρικότητά της στο αστικο διαμέρισμα και πλημμύρισε ο τόπος από την ομορφιά της και τη γενναιοδωρία της. Μου χάρισε ένα εργόχειρό της και τις δίπλες για την παρουσίαση του Παγκρατίου. Τα είπαμε σα να γνωριζόμασταν χρόνια, σα να μας ένωνε μια αδερφοσύνη μεγαλύτερη κι από εκείνη του αίματος. Η Ιουλία είχε ριζώσει την καρδιά μου από πρίν, μα τούτη η συνάντηση απάντησε σε όλες τις προσδοκίες.

Νιώθω πολύ τυχερή που έστω και μακρόθεν έχω καταφέρει να αποκτήσω φιλίες της καρδιάς. Είναι αυτή η επικοινωνία του διαδικτύου, που μέσα από τα κείμενα αναγνωρίζονται οι άνθρωποι. Κι έρχονται δειλά δειλά κοντά, πλησιάζονται, αγγίζονται με το λόγο. Η επαφή είναι το επιστέγασμα μιας σύνδεσης που υπερπηδά τα όρια και οι συνθήκες.

Ιουστίνη
Η Ρούλα ήρθε από την Ξάνθη με ένα χαμόγελο που φώτισε τη Σαλονίκη. Αριστερά η αγαπημένη μου Νίνα Ψυχογιού
Αθλητική και αισιόδοξη φωτογραφήθηκε μαζί μου και με τη συνάδελφο Διαμαντένια Ριμπά
Η αεικίνητη Φωτεινή Σαμαριτάκη της Κρήτης πέρασε από την παρουσίαση του Ιανού να δώσει το παρόν, που ζυμώνεται εδώ και τρία χρόνια
Χαμόγελα ευτυχίας από την Αφροδίτη Γιαννέλλη που ήρθε από τη Μυτιλήνη φέρνοντας την αισιοδοξία μαζί της.
Ανάμεσα στην Αφροδίτη της Μυτιλήνης και τη Μάιρη Σάββα της παραμυθίας
Η Ιουλία Ζαφειράκη (αριστερά) βρέθηκε στο σπίτι μου γιά το συναπάντημα
Εδώ με τα αδερφια της Γιάννη και Σίσσυ στην παρουσίαση του Παγκρατίου

Monday, October 10, 2011

Ενας νεανικός γάμος στο Μόντρεαλ

Ενας νεανικός γάμος στο Μόντρεαλ ανάμεσα σε δύο Ελληνόπουλα της δεύτερης γενιάς κυριολεκτικά με ενθουσίασε με την πρωτοτυπία και τη φρεσκάδα του γαμήλιου πάρτυ.

Ο Παύλος Κατσαμπάνης , γιός του Βασίλη και της Πίτσας Κατσαμπάνη παντρεύτηκε, την εκλεκτή της καρδιάς του Στέλλα. Το μυστήριο τελέτηκε στο ναό της Παναγίτσας με τον αγαπημένο παπα-Νικόλα να τα λέει με το δικό του αυθόρμητο τρόπο.

Η γαμήλια δεξίωση έγινε στο Le Chateau και όλα ήταν προσεγμένα από την πρώτη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Πλούσιος μπουφέ για κοκτέιλ κι ένα ωραίο και κομψό δείπνο με πολύ στύλ.

Προσωπικά,ενθουσιάστηκα από το πλήθος των νεαρών παιδιών που συμμετείχαν στο πάρτυ αλλά και από τη μουσική που απέπνεε νεανικότητα, μπρίο και δροσιά. Την παράσταση έκλεψε ο τυμπανιστής, ο οποίος επί ένα τέταρτο έπαιζε τύμπανο σόλο κάνοντας το πλήθος να παραληρεί επί της πίστας.

Μοιραστήκαμε τη βραδυά στο τραπέζι με τη Μέλπα και Πόλ Καματερό, τον Νίκο και τη Ρία Αρκολάκη, τη Μαργαρίτα και το Χρήστο Χατζή. Περάσαμε ανεπανάληπτα.

Εύχομαι στους νεόνυμφους να ζήσουν Βίον Ανθόσπαρτον!!! (η πιό ωραία ευχή κι ας ακούγεται παλιομοδίτικη)

Τζουστινάκι

Ο πατέρας του γαμπρού Βασίλης Κατσαμπάνης έγραψε ιστορία ως πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μόντρεαλ. Στη φωτογραφία με τον παπα-Νικόλα Παπαγεωργίου
Ο πιτσιρικάς με τα στέφανα έκλεψε την παράσταση

Δυό ακόμη κουκλιά: Η Δήμητρα Γεωργάκη, μπέιμπισίτερ του Αλέξανδρου και ο καλός της Γιώργος Χατζής. Και στα δικά του;!

Ο πατέρας Βασίλης συνοδεύει το γιό στο μυστήριο
Η μητέρα Πίτσα συνοδεύτηκε από το μικρό γιός της το Γιάννη Κατσαμπάνη
Οι κουμπάροι λαμπεροί και όμορφοι
Τα λουλούδια είχαν θέμα την ορτανσία
Ο Γιάννης συνοδεύεται από μιά των δεσποινίδων της τιμής
Ο Στήβε Καματερός με άλλη δεσποινίδα της τιμής
Βασίλης και Γιάννης Κατσαμπάνης προ των πυλών του ναού της Παναγίτσας
Κι εγώ στη μέση με τα κόκκινα
Το ζεύγος Γιώργου και Λιλής Γεωργάκη με τον Τεντ κοστουμάτο
Τώρα μας τραβάει εκείνος
Τα μελλοντικά συμπεθέρια Κατσαμπάνης και Γεωργάκηδες

Η ωραία παλιά λιμουζίνα της νύφης
Τόσο όμορφη και τόσο λαμπερή η Στέλλα σαν το όνομά της

Με την αγαπημένη της μητέρα ανεβάινει τα σκαλιά της εκκλησίας