ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Thursday, January 28, 2010

Haiti’s disaster, a chance for politics.Αϊτή, Η διεθνής εκμετάλλευση μιας τραγωδίας

Με την Αϊτινής καταγωγής Γενική Κυβερνήτη του Καναδά Μικαέλ Ζάν, η οποία επίσης θα ωφεληθεί πολιτικά απο το σεισμό της πατρίδας της. Ενώ ο πρωθυπουργός Στίβεν Χάρπερ την ετοίμαζε για έξοδο, θα αναγκασθεί να την κρατήσει στο πόστο της αν τελικά παραμείνει κι εκείνος στον πρωθυπουργικό θώκο.
Η φωτό της ΓΓ με το Τζουστινάκι είναι απο την εκδρομή στην Ολυμπία, την οποία επισκέφθηκε στο πλαίσιο της επίσημης επίσκεψής της στην Ελλάδα τον περασμένο Οκτώβριο
.

Haiti’s disaster, a chance for politics
By Justine Frangouli

One could say that I am very slow as a journalist, since I did not deal directly with the destruction left by the earthquake in Haiti, bringing back to the surface the chronic problems of the island, which is located just a few miles from the western civilized world.

However, because this disaster has a direct impact on the city I live (there are 100,000 Haitians immigrants living in Montreal) I have been watching the happenings on the island on the wake of the earthquake as well as the actions of the international communtiy vis-a-vis the diaster.

In addition, I have the chance to talk to some Haitians as I work for the multilingual radio CFMB in Montreal where they also broadcast a program. So I watch very closely through my associates the complexed issue called assistance and aid fundraising efforts for victims of an earthquake.

The Haitians themselves in Montreal refuse to engage in any fundraising, as the money from previous fundraisers on the occasion of hurricanes and other disasters never managed to go to the victims in Haiti , rather ending up in the pockets of some unscrupulous individuals. Thus, the community of 100,000 Haitians know very well of the chronic misuse of aid funds for the island, at the same time that Montrealers have been most suspicious about the international aid organizations .

Unfortunately, all these organizations have demonstrated their slow fonction, their problems of bureaucracy that made them insufficient to releif the thousands of victims of the devastating earthquake in Haiti so far.

Nevertheless , after the tsunami in the Far East where the international community, although it had collected millions of dollars from the people around the world , failed to pay the proceeds to the victims of the tragedy , all the international organizations have been diminished in the eyes of mankind.

At the same time people have become aware that international aid agencies use only 10% of their revenues for the actual cause while the 90% goes to operating expenses (ie luxurious offices , highly paid staff , expensive travel habits etc.)

Thus, Haiti caught in such a reality, it is actually subject to the assistance efforts provided by the govenrments of the world. (such as the U.S. and Canada), which want to take advantage of the situation in Haiti in order to promote domestically and internationally their own profile.

Here in Canada, Prime Minister Stephen Harper who leads a Conservative minority governemt rushed to organize a world summit on Haiti here in Montreal in order to raise his popularity that has sunk since his decision to prorogue the House of Commons until March 3.

Of course, the U.S. Secretary Hillary Clinton took th e oppotunity to propose that the major summit on the reconstruction of Haiti should be held in the United Nations Headquarters which is located in New York. She and the downgoing president Obama would not lose another chance to show their international ability to put a world effort together for poor Haitians !

In conclusion I would say that the case of Haiti has become a game of power and show-off on the world stage. As the Enceladus sparked death and disaster , it gave a reason to the western nations to treat the problems of a developping country making headlines in the media !



Αϊτή, Η διεθνής εκμετάλλευση μιας τραγωδίας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Θα έλεγε κανείς πως έχω πολύ αργά αντανακλαστικά ως δημοσιογράφος, μια που δεν ασχολήθηκα άμεσα με την καταστροφή που άφησε ο σεισμός στην Αϊτή, φέρνοντας πάλι στην επφάνεια τα χρόνια προβλήματα του κρατιδίου, που απέχει λίγα μόλις μίλια απο το δυτικό πολιτισμένο κόσμο.

Ωστόσο, επειδή αυτή η καταστροφή έχει άμεσο αντίκτυπο στην πόλη που ζώ (καθώς υπάρχουν 100.000 Αϊτινοί μετανάστες στο Μόντρεαλ) παρακολουθώ με δέος τα τεκταινόμενα στο νησί του εγκέλαδου αλλά και στη διεθνή κοινότητα.

Παράλληλα, συνομιλώ με τους Αϊτινούς συνεργάτες του διεθνούς ραδιοφωνικού προγράμματος με το οποίο συνεργάζομαι επι χρόνια στο Μόντρεαλ και έχω ανατριχιάσει με το περίπλοκο της υπόθεσης που λέγεται αρωγή, βοήθεια, ερανική προσπάθεια για τα θύματα του σεισμού.

Οι ίδιοι οι Αϊτινοί του Μόντρεαλ αρνούνται να εμπλακούν σε οποιοδήποτε έρανο καθώς τα χρήματα των προηγούμενων εράνων για τυφώνες και άλλες καταστριφές ποτέ δεν κατόρθωσαν να πάνε στα θύματα καταλήγοντας στις τσέπες κάποιων επιτηδείων. Ετσι, στην κοινότητα των 100.000 Αϊτινών η δυσοσμία της χρόνιας κατάχρησης των πόρων βοήθειας προς το νησί, ποτίζει με δηλητήριο τους Μοντρεάλερς, που προσπαθούν να δείξουν τη φιλευσπλαχνία τους μέσα απο τους διεθνείς οργανισμούς της αλληλοβοήθειας.

Δυστυχώς, κι αυτοί οι οργανισμοί απέδειξαν στην προκειμένη περίπτωση πως κινούνται αργά, αναποτελεσματικά και με μια γραφειοκρατία, που προσκρούει στην αναπόδραστη πραγματικότητα των ερειπίων της Αϊτής και των χιλιάδων θυμάτων του καταστροφικού σεισμού.

Μετά το τσουνάμι της Απω Ανατολής όπου η διεθνής κοινότητα, παρότι είχε συγκεντρώσει εκατομμύρια δολάρια απο τους απλούς ανθρώπους, απέτυχε να αποδώσει τις εισπράξεις των εράνων και να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της τραγωδίας, οι διεθνείς οργανισμοί έχουν πέσει πολύ χαμηλά στα μάτια της ανθρωπότητας.

Την ίδια στιγμή έχει γίνει συνείδηση πλέον ότι οι διεθνείς οργανισμοί βοήθειας ανα τη διεθνή κοινότητα και τα κράτη, αποδίδουν μόνο το 10% των εισπράξεών τους απο τους εράνους, καθώς τα 90% χρησιμοποιουνται για τα λειτουργικά έξοδα των εν λόγω οργανισμών, (τουτέστιν πολυτελή γραφεία, ακριβοί μισθοί των υπαλλήλων, ταξίδια στην πρώτη θέση κλπ.)

Ετσι, η Αϊτή παγιδευμένη στα δικά της σκάνδαλα κατάχρησης των πόρων βοήθειας αλλά και στην αγανάκτηση του κόσμου προς τους φιλανθρωπικούς οργανισμούς, δέχεται βοήθεια κυρίως απο κυβερνήσεις (όπως των ΗΠΑ και του Καναδά), οι οποίες θέλουν να είναι παρούσες στην τραγωδία για λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης.

Εδώ στον Καναδά ο πρωθυπουργός της συντηρητικής μειοψηφίας Στίβεν Χάρπερ οργάνωσε την περασμένη Δευτέρα ολόκληρη διεθνή διάσκεψη κορυφής για την Αϊτή, προκειμένου να ανεβάσει τη δημοτικότητά του η οποία έχει βυθιστεί τελευταία λόγω της αυθαίρετης απόφασής του να κρατήσει κλειστό το Κοινοβούλιο μέχρι τις 3 Μαρτίου.

Βεβαίως, η αμερικανίδα υπεξ Χίλαρι Κλίντον βλέποντας πως μπορεί να κερδίσει πόντους στη χώρα της αλλά και διεθνώς, επέβαλε να γίνει η μεγάλη συνδιάσκεψη κορυφής για την ανασυγκρότηση της Αϊτής στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Δεν θα επέτρεπε να χάσει άλλη λάμψη εκείνη κι ο βαλλόμενος πρόεδρος Ομπάμα για χάρη του Καναδά!

Καταλήγοντας θέλω να επισημάνω ότι η περίπτωση της Αϊτής έχει γίνει ένα παιχνίδι εντυπώσεων στη διεθνή πολιτική σκηνή, καθώς ο εγκέλαδος που σκόρπισε το θάνατο , έδωσε πάλι λόγο ύπαρξης σε οργανισμούς και πολιτικούς της υδρογείου που μόνο για τα προβλήματα του τρίτου κόσμου δεν τυρβάζουν!

Monday, January 25, 2010

Μια υπέροχη συνέντευξη στη Νίκη Μηταρέα της Ναυτεμπορικής


Επειδή απο καιρού εις καιρόν πρέπει να ευλογάμε τα γένια μας, παραθέτω μια εφ όλης της ύλης συνέντευξη που παραχώρησα στη δημοσιογράφο της Ναυτεμπορικής Νίκη Μηταρέα τον ανοιξιάτικο μήνα Νοέμβριο της Αθήνας.

Την ευχαριστώ πολύ. Θα καταθέτω πού και πού δημοσιεύματα για το βιβλίο, που έχει πάρει την άγουσα του απολύτως ευπώλητου κατα τους τρείς μήνες της κυκλοφορίας του.





Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη μιλάει στο «Τ+ζ» της Ναυτερμπορικής για το νέο της μυθιστόρημαΟ Χαμένος Χρόνος της Ουσιαστικής Ανάγνωσης

Συνέντευξη στη Νίκη Μηταρέα

Παρασκευη, 13 Νοεμβριου 2009 07:00
Με ένα καινούργιο μυθιστόρημα, υπό τον τίτλο «Για την Αγάπη των Άλλων» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη επιστρέφει στη μεγάλη φόρμα, ρίχνοντας φως στη Νίσυρο της ξηρασίας και των άκαμπτων παραδόσεων και μεταφέροντας μια ξέμακρη εποχή. Ο λόγος της γλαφυρός, οι ήρωές της ανθρώπινοι, το τοπίο της μαγικό.


Με το νέο της πόνημα, που βασίζεται στην πραγματική ιστορία της μητέρας του ελληνοαμερικανού μεγιστάνα Τζον Κατσιματίδη, η συγγραφέας αποδεικνύει πως ξέρει να μεταφέρει με κινηματογραφικό λόγο τη συντριβή της ανθρώπινης φύσης, σκιαγραφώντας την ακροβασία ανάμεσα στο πάθος και στο έθος.

Κυρία Φραγκούλη, από πού ορμάται ο τίτλος του νέου σας μυθιστορήματος;

«Το μυθιστόρημα "Για την Αγάπη των Άλλων" πήρε τον τίτλο του από τη θυσία της πρωταγωνίστριας ηρωίδας, Μαργαρίτας, η οποία παρέβλεψε την προσωπική της ευτυχία, για να ξεμπλοκάρει μια ανθρώπινη καραμπόλα στη μακρινή Νίσυρο του Αιγαίου, κάποτε παλιά, μετά τον πόλεμο, όταν τα ήθη και οι παραδόσεις σ' κείνη τη γωνιά της Γης ήταν άκαμπτα. Αυτός ο τίτλος περικλείει ολάκερο το βιβλίο.»

Πώς σάς προέκυψε αυτή η ιστορία, που μάλιστα είναι αληθινή;

«Βρέθηκα στη Νίσυρο πριν από μερικά χρόνια, καλεσμένη του ελληνοαμερικανού επιχειρηματία Τζον Κατσιματίδη, κι εκεί, εντελώς τυχαία, έγινα αυτήκοος μάρτυρας της προσωπικής ιστορίας της μητέρας του.

Θεώρησα πως ήταν μοναδική για το βάθος, τον πόνο, το δράμα, αλλά και τη μεγαλοσύνη. Ορκίστηκα εκεί, επιτόπου, πως αυτό θα ήταν το επόμενο μυθιστόρημά μου. Φυσικά, η Μαργαρίτα μεγάλωνε μέσα μου επί τέσσερα χρόνια, ώσπου να πάρω πένα και χαρτί να καταγράψω την ατυχία της...»

Αντιμετωπίσατε πρόβλημα να πείσετε τον κ. Κατσιματίδη να σας επιτρέψει τη μυθοπλαστική περιποίηση της ιστορίας της μητέρας του;

«Όχι, αντίθετα ο Τζον Κατσιματίδης και η οικογένειά του μου συμπαραστάθηκαν σε όλη την πορεία της έρευνας και της συγγραφής. Η εξαδέλφη του, Δέσποινα Εμμανουηλίδη-Λυβίτση, μου αποκάλυψε όλες τις λεπτομέρειες της ιστορίας και των ηθών του νησιού. Και ο Τζον με εμπιστεύτηκε, όντας σίγουρος πως η πολύτιμη μνήμη της μητέρας του δεν θα προσβαλλόταν σ' αυτό το μυθιστόρημα.

Ο Τζoν, που είναι σπουδαίος φίλος, με τίμησε και με τιμά με την εμπιστοσύνη του. Ήταν πολύ λεπτό ζήτημα κι όμως δεν αμφισβήτησε την πρόθεση ή την εντιμότητά μου απέναντι στη μητέρα του ούτε για μια στιγμή. Αυτή ήταν ίσως η μεγαλύτερη επιβράβευσή μου.»

Πώς επιλέγετε το θέμα σας για να γράψετε ένα μυθιστόρημα;

«Δεν το επιλέγω με κάποια συγκεκριμένη λογική. Εκτίθεμαι σε διάφορες πραγματικότητες και, ανάλογα με την εποχή, τη διάθεση και την ανησυχία, επιλέγω να γράψω ένα μυθιστόρημα.

Γράφω όταν έχω να πv κάτι, όχι για την ίδια τη συγγραφή. Δηλαδή με τρομάζει η λεξιλαγνεία, η οποία αποδεικνύει ένα ταλέντο γραφής, αλλά δεν είναι πάντοτε συνυφασμένη με βάθος. Προσπαθώ να βρω ήρωες που έχουν μια αληθινότητα, η οποία με αγγίζει στο βαθύτερο είναι μου. Ίσως αυτή η γνησιότητα να είναι τελικά το κριτήριό μου.»


Τι είναι για σας μυθιστόρημα;

«Για μένα μυθιστόρημα είναι ένα μεγάλο έργο με μύθο, δομή, χαρακτήρες, πλοκή και μηνύματα. Είναι ένα ολάκερο οικοδόμημα, το οποίο χτίζει ο συγγραφέας ως αρχιτέκτονας από το μηδέν. Πρέπει να έχει πολύ στέρεα υλικά για να αντέξει στην ανάγνωση του απλού αναγνώστη, αλλά και στην κριτική.»

Στα μυθιστορήματά σας κυριαρχούν οι εμμονές της αποδημίας και της ακύρωσης των ανθρώπινων πόθων. Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας πεσιμίστρια;

«Στο έργο μου γενικά κυριαρχούν τα ταξίδια και η αποδημία. Γράφει κανείς εκ περισσεύματος καρδίας, επομένως είναι φυσικό να αντλώ τους μύθους μου από θέματα που με γυροφέρνουν. Όσο για τις ακυρώσεις των ανθρώπινων πόθων, ναι πρεσβεύονται στα έργα μου, γιατί η ζωή όσο συσσωρεύεται τόσο περισσότερο σκοτώνει όνειρα και πόθους. Πεσιμίστρια δεν θα με χαρακτήριζα, ρεαλίστρια ίσως.»

Γράφετε αποσυρμένη στο Μόντρεαλ, αλλά γράφετε στην ελληνική γλώσσα. Σας παιδεύει η απόσταση από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα χρήσης της ελληνικής;

«Ναι, είμαι ευλογημένη που γράφω από μακριά, στην ησυχία του χιονιού μου. Θεωρώ πως γράφω σε μια ελληνική λίγο κλασικότερη, επειδή ακριβώς δεν στρογγυλεύεται από την καθημερινότητα της χρήσης. Η απόσταση σαφώς με παιδεύει, το ότι δεν ακούω τη γλώσσα μου να μιλιέται μου προκαλεί σύνδρομο στέρησης. Μερικές φορές πιστεύω πως πάσχω από λεξιπενία, αλλά ο επιμελητής μου με διαβεβαιώνει πως όχι.»

Σκέφτεστε κάποτε να γράφετε στην ελληνική και τη γαλλική ή την αγγλική ταυτόχρονα;

«Όχι, ποτέ δε σκέφτηκα να απεμπολήσω τη μητρική μου γλώσσα για χάρη της δημοσίευσης των έργων μου εδώ στην ξένη. Έχω μεταφράσει κάποια έργα μου στα Αγγλικά, έχω συμμετάσχει δημιουργικά στη μετάφραση κάποιων άλλων, αλλά ούτε μια στιγμή δεν αποπειράθηκα να γράψω εξ υπαρχής έργο μου σε ξένη γλώσσα. Έχω την αίσθηση πως έτσι θα χάσω το κυριότερο όπλο της ταυτότητάς μου. Δεν έχω την πολυτέλεια να το κάνω, σας διαβεβαιώ.»

Έχετε γράψει διάφορα λογοτεχνικά είδη, από βιογραφίες, μυθιστορήματα μέχρι διηγήματα και ταξιδιωτικά. Ποιο λογοτεχνικό είδος είναι το αγαπημένο σας;

«Όλα τα είδη είναι αγαπημένα μου, ανάλογα με τη διάθεση της εποχής. Μου αρέσουν οι βιογραφίες, γιατί προέρχομαι από τη δημοσιογραφία και μου έρχεται απόλυτα φυσικό να κάνω έρευνα για πρόσωπα. Μου αρέσουν τα μυθιστορήματα, γιατί βυθίζομαι επί μακρόν στους ήρωες και τη διάδρασή τους. Αλλά και τα διηγήματα έχουν τη φρεσκάδα ενός ολοληρωμένου έργου και μάλιστα έντονου και γρήγορου. Όσο για τα περιηγητικά βιβλία, αυτά είναι η προβολή των έγχρωμων εντυπώσεων.»

Πώς βλέπετε το τοπίο της λογοτεχνίας σήμερα;

«Πιστεύω πως οι πάσης φύσεως Νταν Μπράουν, Στίβεν Κινγκ, Στέφανι Μέγιερς κυριαρχούν στην παγκόσμια λογοτεχνική σκηνή, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να διαβάσουν κάτι βαθύ και αυτογνωστικό. Θέλουν να κάνουν ανάγνωση σε μια περιπέτεια, να χάνονται από τη δύσκολη πραγματικότητά τους.

Βλέπω ελάχιστους καλούς συγγραφείς να έχουν επιτυχία και προπάντων διαπιστώνω πως δεν υπάρχουν νέα λογοτεχνικά ρεύματα εκτός των περιπετειών. Έχουν γίνει μπλοκμπάστερ και τα βιβλία κι αυτό δείχνει μια κατάπτωση της αισθητικής των ανθρώπων.»


Πώς βλέπετε την ελληνική λογοτεχνική σκηνή;

«Κι εδώ πιστεύω πως δεν υπάρχει νέο κύμα. Ακόμη περιμένουμε από τους συγγραφείς της γενιάς του '80 να πουν κάτι καινούργιο. Αλλά τι να πουν, αφού ο χρόνος έχει άλλη δυναμική μακράν της δικής τους (μας); Παρ' ότι προσπαθούν να μας επιβάλουν κάποιους νέους ως ταλέντα, προσωπικά δεν με πείθουν. Έτσι, κι εδώ διακρίνω αδιέξοδα και μπλοκμπάστερ.»


Πώς κρίνετε τους Έλληνες κριτικούς του βιβλίου;

«Μου είναι συμπαθέστατοι, αν και κρίνουν βιβλία της παρέας τους. Ίσως γι' αυτό δεν προχωράει η κουβέντα περί λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Πάντως, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γράφουν για βιβλία και κρέμεσαι από την πένα τους. Έστω κι αυτοί οι λίγοι αποτελούν μια όαση στον άγριο κόσμο του βιβλίου, που γίνεται ανερυθρίαστα εμπορικός.»


Τα βιβλία, όπως τα γνωρίζουμε στην έντυπη μορφή τους, έχουν μέλλον; Και ποιο μέλλον;

«Δυστυχώς, και τα βιβλία, όπως οι εφημερίδες, δεν έχουν μέλλον στην παραδοσιακή έντυπη μορφή τους. Οι νέες τεχνολογίες των ηλεκτρονικών αναγνωστηρίων θα σαρώσουν τις βιβλιοθήκες μας. Στην Αμερική ήδη στα πανεπιστήμια οι φοιτητές χρησιμοποιούν τους readers για την έρευνά τους. Είναι φτηνότερη και πιο πολυποίκιλη η πρόσβαση στα ηλεκτρονικά βιβλία.

Στην Ελλάδα το φαινόμενο θα έρθει ίσως μια δεκαετία αργότερα, αλλά ας αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε κι εδώ γι' αυτή την εποχή. Ομολογώ με φοβίζει η προοπτική πως ο γιος μου δεν θα έχει βιβλιοθήκες στο σπίτι του, αλλά μόνο κομπιούτερ και readers.»

Γιατί τα ελληνικά βιβλία -ακόμη και μεταφρασμένα στα Αγγλικά- δεν έχουν απήχηση σε σχέση με τα αντίστοιχα ισπανικά, ας πούμε;

«Πιστεύω πως γράφουμε με μια μορφή εσωστρέφειας, πως δεν έχει οικουμενικότητα ο λόγος μας. Αλλά να σας πω και κάτι; Είναι τόσο ισοπεδωτική και τυφλή η αμερικάνικη κουλτούρα, που αγνοεί τους ξένους προβληματισμούς.

Στην Αμερική πουλάνε τα βιβλία των καταπιεσμένων γυναικών του Ισλάμ και λίγο η ισπανόφωνη λογοτεχνία, ένεκα του μεγάλου ισπανόφωνου πληθυσμού της. Κι εδώ πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να αποδεχόμαστε τους καιρούς, που δεν χαρίζονται σε αξίες, αλλά μόνο σε υπεραξίες.»

H συγγραφέας

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα. Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 στον ελληνικό ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρείας Γαλλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (QFW) και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, αλλά και στην ελληνική τηλεόραση. Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά.

Παράλληλα με τη δημοσιογραφική και συγγραφική της δραστηριότητα, είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Αρχιεπίσκοπος «Σπυρίδων» για την Ελληνική Παιδεία και τον Πολιτισμό, με έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι παντρεμένη κι έχει ένα γιο.

Στην ιταλοκρατούμενη Νίσυρο της λάβας και της γύμνιας

Μια νεαρή κοπέλα, σμιλεμένη από τη γαλλοτραφή πολίτισσα μάνα της, μεγαλώνει ανυποψίαστη στη Νίσυρο της λάβας και της γύμνιας. Όμορφη, έξυπνη, με σπουδές στην ιταλοκρατούμενη Ρόδο, αφήνεται στον έρωτα ενός νεαρού συμπατριώτη της.

Στο βάθος, μακριά, φαντάζει η απουσία του πατέρα στην Αμέρικα. Και η παρουσία της ανδρόγυνης μάνας. Ο έρωτας της Μαργαρίτας θα ανατραπεί την έσχατη στιγμή. Και η προδοσία θα σημαδέψει όχι μόνο την τύχη της, αλλά ένα ολάκερο νησί, προκαλώντας μια συγκλονιστική ανθρώπινη καραμπόλα. Και η Μαργαρίτα; Υποκύπτει τελικά στη νομοτέλεια πως «η Ζωή είναι μεγαλύτερη απ' την Αγάπη»;

Τα ήθη της εποχής και η ιστορία της ιταλοκρατούμενης Δωδεκανήσου συνιστούν το υπόβαθρο του μυθιστορήματος, το οποίο κυριεύει τις αισθήσεις με τη γνησιότητα των ανθρώπινων χαρακτήρων και την αφοσίωσή τους στις άκαμπτες παραδόσεις του νησιού της λάβας.

Saturday, January 23, 2010

«Το Αμάρτημα της Μητρός μου» σε κορυφαία θεατρική παράσταση




Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ενα απο τα κορυφαία έργα του Γεωργίου Βιζυηνού «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» παίζει με εκληκτική επιτυχία εδώ και τρία χρόνια ο θίασος του Ηλία Λογοθέτη «Ωδή» στο θέατρο, έχοντας προσελκύσει εκατοντάδες θεατές στην παράσταση. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είναι έφηβοι μαθητές λυκείου, καθώς οι «ψαγμένοι» καθηγητές παίρνουν την πρωτοβουλία να οδηγήσουν τα παιδιά στο θεατρικό δρώμενο, που αναδεικνύει τη γοητεία της ελληνικής γλώσσας, τη λεπτότητα των αισθημάτων και τις αποχρώσεις των χαρακτήρων του Βιζυηνού, με μια σύγχρονη πρόταση χρήσης του εικαστικού και μουσικού περιβάλλοντος.

Οι ερμηνείες του Ηλία Λογοθέτη και της Μαρίας Ζαχαρή κορυφώνουν τον παλμό της παράστασης, που ξετυλίγεται σε ένα μινιμαλιστικό σκηνικό, όπως μινιμαλιστικός είναι άλλωστε και ο λόγος του έργου.«Το Αμάρτημα της Μητρός μου» του Γιώργου Βιζυηνού είναι ένα βαθύ ψυχογράφημα, που αναδεικνύει τις λεπτεπίλεπτες πτυχώσεις δυστυχίας του συγγραφέα-ποιητή, ο οποίος φαίνεται συγκλονισμένος απο τη στάση της μητέρας του απέναντι στον ίδιο και τα αγόρια της οικογένειας, καθώς εκείνη αναζητεί την προσωπική της λύτρωση στην υιοθεσία κοριτσιών όταν χάνει τη δική της κόρη την Αννιώ.

Ομως το βάθος τη δυστυχίας της αποκαλύπτεται έτι μεγαλύτερο, καθώς η μητέρα του Βιζυηνού παραδέχεται σε μια δραματική εξομολόγηση την ατυχή στιγμή της επιπολαιότητας όταν πλάκωσε πνίγοντας το πρωτογέννητο βρέφος της γένους θηλυκού κατα την ώρα του ύπνου μετά απο ένα μεθύσι ευωχίας και χαράς στον ανθό της νιότης της.

Το βίωμα αυτής της απόρριψης εκ μέρους της μητρός του θα οδηγήσει το μεγάλο ποιητή στην αυτοαπόρριψη και την διαρκή αναδαψίλευση της φειδωλότητας της μητρικής αγάπης .Ο πόνος λειτουργεί μηρυκαστικά στην ύπαρξή του. Τούτος ο συναισθηματικός μαρασμός, επιβαρημένος απο τη στερημένη ζωή του στην ξένη θα οδηγήσει τελικά τον ποιητή στο ψυχιατρείο κι έτσι θα μείνει για πάντα στιγματισμένος απο την ψυχική ασθένεια.

Θα πρέπει να πώ ότι αυτό που με εντυπωσίασε στην παράσταση ήταν η επιλογή της Μαρίας Ζαχαρή και του Ηλία Λογοθέτη να κρατήσουν ανέπαφη τη γλώσσα του έργου με αποτέλεσμα να ακούγεται η απόλυτη ποιητικότητα αυτής της καθαρεύουσας που λοιδωρούμε σήμερα. Η ροή του λόγου, που κορυφώνεται μέσα απο τα μελοποιημένα ποιήματα με την εκληκτική ερμηνεία του ταλαντούχου συμπατριώτη μου Ηλία Λογοθέτη, κάνουν την παράσταση να παραπέμπει σε οπερέτα άλλης εποχής.

Επίσης, κύριο στοιχείο του έργου είναι ότι ξετυλίγεται σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση χωρίς να αφαιρεθεί ο τόνος του πρωτότυπου κειμένου. Η διατήρηση αυτής της αφηγηματικής φόρμας στο θέατρο είναι σπάνια και δύσκολη καθώς υποκρύπτει τον κίνδυνο να υποπέσει η παράσταση στη μονοτονία.

Ωστόσο, η μοναδική ηθοποιία του Ηλία Λογοθέτη, που αποδεικνύει την εξαιρετική του ωριμότητα στην έκφραση κάνει την παράσταση σκοτεινή αλλά απόλυτα θελκτική για τον θεατή. Η Μαρία Ζαχαρή σε ήπιους τόνους ακολουθεί το βηματισμό του πρωταγωνιστή, αναδεικνύοντας το ταλέντο της επίσης.Η μικρή Αννιώ μέσα απο το παίξιμο της νεαρής ηθοποιού Εύας Οικονόμου-Βαμβακά στέκεται στο ύψος της διδασκαλίας του εξαίρετου σκηνοθέτη Κωστή Καπελώνη,

«Το αμάρτημα της Μητρός μου» είναι μια παράσταση που κάνει το θεατή πλουσιότερο σε εμπειρία καθώς του χαρίζει την αίσθηση πως απόλαυσε ένα κλασσικό έργο με τα διαχρονικά συναισθήματα προς τη μητέρα αλλά και τα φοβικά σύνδρομα μιας ταραγμένης ψυχής.

Προτείνω την παράσταση ανεπιφύλακτα σαν μια απο τις καλύτερες και δοκιμότερες της αθηναϊκής θεατρικής σκηνής.

Στοιχεία του έργου

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΒΙΖΥΗΝΟΥ «Το Αμάρτημα της Μητρός μου»
Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης
Σκηνογραφία: Νίκος Αλεξίου
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Ηλίας Λογοθέτης Μαρία Ζαχαρή
Εύα Οικονόμου-Βαμβακά Διονύσης Κλάδης Σάββας Σουρμελίδης Λήδα Βέρντι

Παραστάσεις:



Θέατρο Βαφείο
Αγίου Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός (σταθμός Κεραμεικού), τηλ: 210-3425.637
Παρ. 9:15μμ
Σάβ. 6:15μμ (λαϊκή απογευματινή), 9:15μμ
Κυρ. 8:00μμ
Εισιτήρια: 20 ευρώ, 15 ευρώ (φοιτητικό και λαϊκή απογευματινή), 10 ευρώ (μαθητικό)
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: τηλ: 210-3425.637, 210-6510.973
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά
Οι παραστάσεις θα κρατήσουν μέχρι τις 28 Μαρτίου






Thursday, January 21, 2010

Η υποκρισία της Φιλανθρωπίας

Σχετικά με το ζήτημα που αναπτύσσω παρακάτω μπορείτε να ακούσετε μια εφ΄όλης της ύλης συνέντευξή μου στην διαδιακτυακή εφημερίδα www.kalami.net

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Τις τελευταίες εβδομάδες το χριστεπώνυμο πλήθος της Αμερικής και της Ελλάδας σκανδαλίζεται απο τις κραυγαλέες κριτικές και αντεγκλήσεις ανάμεσα στο Φανάρι και στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής με αφορμή την υιοθεσία δύο Ελληνικής καταγωγής (εκ πατρός) παιδιών απο την Κινσάσα της Αφρικής.

Η ιστορία ξεκίνησε πριν απο μερικούς μήνες όταν ζητήθηκε απο την Αρχιεπισκοπή Αμερικής να μεσολαβήσει για να έρθουν τα ορφανά απο πατέρα παιδιά, απο το Κογκό στις ΗΠΑ προκειμένου να στεγαστούν στην Ακαδημία του Αγίου Βασιλείου, που περιθάλπτει εμπερίστατα Ελληνόπουλα των ΗΠΑ μια και η μητέρα των εν λόγω παιδιών πάσχει απο ανίατη ασθένεια στη μακρινή χώρα του τρίτου κόσμου.

Η αδιαφορία των υπηρεσιών της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, η υποτίμηση μάλλον της επιτακτικής ανάγκης των δύο παιδιών να βρούν άμεσα στέγη, φαίνεται πως οδήγησαν τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Δημήτριο στο να δώσει αρνητική απάντηση στους συγγενεις των δύο αγοριών για τη δυνατότητα ερχομού τους στη Νέα Υόρκη.

Και ξαφνικά διαβάσαμε αλόγιστα γραμμένα άρθρα με κραυγαλέους τίτλους και με δηλώσεις μάλιστα του Φαναριώτη τιτουλάριου μητροπολίτη Ικονίου ο οποίος άρχισε να ωρύεται με υστερικό στύλ του τύπου: «έφρυξα, λυπήθηκα και ντροπιάστηκα που είμαι αρχιερεύς της Ορθοδόξου Εκκλησίας (...) και ερωτώ ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος (...) είχε τη συνείδησή του ήσυχη τις εορτές; (...) Πού οδηγείται η ταλαίπωρος Ορθόδοξος Εκκλησία; Πού την οδηγούν οι ασυνείδητοι ποιμένες της; Λυπάμαι πολύ δια τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, με απογοήτευσε δια μίαν ακόμη φορά (...) Λυπάμαι δια την κατάντια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Λυπάμαι δια την κατάντια της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και του Αρχιεπισκόπου της (...) Ντροπή μας»!

Και βεβαίως φρίξαμε εμείς οι σκεπτόμενοι άνθρωποι καθώς υποστήκαμε προσβολή της λογικής μας. Πώς και γιατί διογκώθηκε ένα τέτοιο θέμα ώστε να γίνει πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο της Διασποράς και της Ελλάδας;

Γιατί ένα μητροπολίτης του Φαναρίου έκανε τέτοιες εμπρηστικές δηλώσεις εναντίον του κ. Δημήτρίου, οι οποίες είναι προσβλητικές για τον ίδιο και το Φανάρι; Γιατί ο Πατριάρχης δεν επέβαλε επιτίμιο στον ιεράρχη του θρόνου αν ο τελευταίος έδρασε ανεξέλεγκτα και αφ΄εαυτού χωρίς προτέρα συνεννόηση με την προϊσταμένη του αρχή;

Γιατί ο μητροπολίτης Ικονίου και οι άλλοι πατέρες του Φαναρίου δεν έδειξαν ανάλογο φιλάνθρωπο πρόσωπο, όταν το 2000 αποφάσισαν εν χορδαίς και οργάνοις να ανατρέψουν την απόφαση για τη συνταξιοδότηση του πρώην αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Σπυρίδωνος, επι προεδρίας και τότε του Αρχιεπισκόπου κ. Δημήτρίου; Γιατί επέτρεψαν να συρθεί στα δικαστήρια η Αρχιεπισκοπή προκειμένου να υπερασπιστεί μια ανάδελφη και απάνθρωπη απόφαση και μάλιστα με κόστος άνω του μισού εκατομμυρίου δολαρίων;

Γιατί σκανδάλισαν και σκανδαλίζουν με την παραδημοσιογραφία πέρα απο κάθε λογική και αίσθηση ευθύνης επι χρόνια τον Ελληνισμό της Διασποράς με διάφορα κατευθυνόμενα δημοσιεύματα;

Ο Ελληνισμός της Αμερικής και της Διασποράς γενικότερα υποπτεύεται πως ετοιμάζεται ανατροπή του αρχιεπισκόπου Δημητρίου, η οποία δεν θα είναι εύκολη υπόθεση καθώς ο ιεράρχης, εξ Ελλάδος ορμώμενος, έχει πλάτες στην πολιτική, δημοσιογραφική και ακαδημαϊκή ζωή του τόπου.

Ας σταματήσουν οι φάλτσες κορώνες των παράκεντρων της εξουσίας για να συνεχιστεί η διοίκηση του αρχιεπισκόπου Δημητρίου, που δεν θα κριθεί απο την υποκριτική φιλανθρωπία αλλά απο τα τεράστια λειτουργικά ελλείμματα που έχουν διογκωθεί στην πολύπαθη Αρχιεπισκοπή Αμερικής την τελευταία δεκαετία με τη συνδιαχείριση των εντεταλμένων του Φαναρίου π. Αλεξ Καρλούτσου και Μάικλ Τζαχάρη!!!.

Για τη συνέχεια και τις λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε στο GreekAmericanNews Agency

Monday, January 18, 2010

Μεσημβρινές συνευρέσεις


Μεσημβρινές συνευρέσεις

Εύα Στάμου

εκδόσεις Μελάνι, σ. 145, 13 ευρώ

Τη γνώρισα σε μια απο τις μπλογκοσυγκεντρώσεις της Ελένης Γκίκα στο καφέ της Αγκυρας ένα απο κείνα τα Σαββάτα, που βρέθηκα στην Ελλάδα δυό χρόνια πριν. Δεν ξέρω γιατί με την Εύα Στάμου ένιωσα μια σύνδεση άμεση και ουσιαστική , παρότι δεν είναι ο τύπος μου να συχνάζω με ψυχολόγους. Μου άρεσε μάλλον αυτή η επιθετική ομορφιά της, που την έκανε να είναι άνετη μέσα στο δέρμα της αλλά και στο επάγγελμά της.

Εκτοτε την καλώ κάθε χρόνο στα περίφημα πάρτυ της Αθήνας, γιατί μου αρέσουν πολύ εκείνη κι ο σύντροφός της. Θάλεγα πως τους νιώθω ιδιαίτερα κοντινούς κι ας βρισκόμαστε περιοδικά και πού στην Ελλάδα.

Με μεγάλη ανυπομονησία άρχισα να διαβάζω το βιβλίο της «Μεσημβρινές Συνευρέσεις» στο αεροπλάνο προς Αθήνα τον περασμένο Νοέμβρη της επιστροφής μου στο Μόντρεαλ.Πρόκειται για μια συλλογή με διηγήματα, που έχει θέμα της το ανθρώπινο σώμα και τη διαφορετικότητα της σεξουαλικότητας.Το ρούφηξα κυριολεκτικά κατα το δεκαπεντάωρο ταξίδι μου με στάση στο λατρεμένο μου Παρίσι.

Το ξαναδιάβασα πάλι μετα τις διακοπές καθώς ήθελα να φρεσκάρω στο νού μου τις λεπτομέρειες των Μεσημβρινών Συνευρέσεων, που έπαιζαν ανάμεσα στην άκρα σεξουαλικότητα των δύο φύλων αλλά και των ομοφυλόφιλων χωρίς όμως να με σοκάρουν.

Βρήκα τη ματιά της Εύας Στάμου άκρως διεισδυτική όπως άλλωστε την περίμενα, καθώς είχα εξοικειωθεί με αυτήν απο τα συγκροτημένα κείμενά της στο υπέροχο μπλόγκ της. Η σωματική συνεύρεση μέσα απο την πένα της με παρέπεμψε στις λογής λογής ιστορίες που θα έχει ακούσει στο ψυχολογικό ντιβάνι της .

Ο «Χάρτης» με παρέπεμψε στην τυχαία ερωτική συνεύρεση για τον ίδιο το σωματικό έρωτα και όχι πέρα απ΄αυτόν , Το «Ρίσκο» στο πάλιωμα του ερωτισμού μέσα στο γάμο, «Οι Μεσημβρινές συνευρέσεις» σε ιστορίες των Εξαρχείων και των εξαρτήσεων, και τα υπόλοιπα διηγήματα σε περιγραφές ερωτισμού, που ξεπερνούν τα όρια της συνθήκης. Αλλά ακόμη και ο ομοφιλόφυλος έρωτας είχε ένα ρομαντισμό και μια απελπισία, εκείνη της διαφορετικότητας και της μοναξιάς.

Δεν θα μπορούσα να κατατάξω τα διηγήματα της Εύας Στάμου σε αμιγώς λογοτεχνικά πονήματα, καθότι παρα την καλή γραφή, τους λείπει αυτή η αοριστία της λογοτεχνικής αδείας. Η Εύα Στάμου σε πρωτοπρόσωπη ή τριτοπρόσωπη γραμμή είναι πανταχού παρούσα ως αφηγήτρια και ως ψυχολόγος του βάθους και του πλάτους. Είναι παρούσα συμπερασματικά, άφοβα και ακριβοδίκαια.

Μέσα απο τα κείμενά της αναδεικνύει την αναλυτική της σκέψη, τη βαθειά παιδεία της αλλά και την άριστη σχέση με το αντικείμενό της, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο ψυχισμός πίσω απο τη σωματική συνεύρεση με φόντο διάφορες συνθήκες ζωής.

Μου άρεσαν τούτα τα διηγήματα, που είχαν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, που δεν ήταν ατάκτως ερριμμένα κάτω απο μια αόριστη λογοτεχνική προσποίηση. Τελικά, διαβάζοντάς τα και δεύτερη φορά κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτή η δημοσιογραφική μου φύση ενθουσιάζεται απο το ίδιο το γεγονός, που ενδύεται τον μανδύα του διηγήματος προπάντων όταν έχει γραφτεί απο το νού, την πείρα και τη δεξιοτεχνία μιας συγκροτημένης ψυχολόγου με ωραία και τρεχούμενη πένα.

Εύα μου περιμένουμε κι άλλα τέτοια κείμενα στη μικρή ή τη μεγάλη φόρμα, τώρα που σε ανακαλύψαμε στη γραφή.

Ιουστίνη Φραγκούλη

Μίνι βιογραφικό της Εύας Στάμου

Η Εύα Στάμου γεννήθηκε στην Αθήνα. Έζησε στη Βρετανία όπου έκανε ανώτατες σπουδές φιλοσοφίας και διδακτορική διατριβή στην ψυχολογία με θέμα τη συγκρότηση της προσωπικότητας. Εργάστηκε στην Πρότυπη Ψυχιατρική κλινική του Γιορκ και δίδαξε Ψυχιατρική Ηθική στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Από το 2007 ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως ψυχοθεραπεύτρια ατόμων και ζευγαριών. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα "Ελιγμοί", 2004 - "Ντεκαφεϊνέ", 2005 και τα διηγήματα "Μεσημβρινές συνευρέσεις", 2009.

Saturday, January 16, 2010

Ο παραμόνιμος σπαραγμός


Ηταν ένα μουντό πρωινό, απ΄αυτά που έχουν καθήσει εδώ στο Μόντρεαλ εδώ και μια βδομάδα και δε λένε να φύγουν. Ηταν μια μέρα με νεφοσκεπή ουρανό, απ΄αυτές που δεν μπορείς να τους ξεφύγεις, που σε φυλακίζουνε απριόρι.

Ανοιξα το ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιό μου και μού ήρθε η αναπάντεχη επιστολή. Απο μια συνάδελφο της Κωνσταντίνας μου, που γνωρίστηκαν κάπου στο βάθος του χρόνου. Του χρόνου που δεν θεραπεύει τις πληγές κι ας λένε τα ρητά της θυμοσοφίας.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτή τη σύντομη επιστολή και το ποίημα της Εριφύλλης Πιερίδη, που συλλαμβάνει τον παραμόνιμο σπαραγμό της αιώνιας απουσίας. Κι ας διακόπτεται πότε-πότε απο τα φτερουγίσματα μιας Πεταλούδας!

Ευχαριστώ Εριφύλλη

Ιουστίνη



Ονομάζομαι Εριφύλλη Πιερίδη. Πριν χρόνια γνώρισα την αδελφή σας Κωνσταντίνα.
Ηταν ένα γλυκύτατο παιδί, ευαίσθητο και καλλιεργημένο. Έγραψα ένα ποίημα γι' αυτήν
αφ' ότου πέθανε. Το ποίημα σας ανήκει.


Με εκτίμηση

Ειφύλλη Πιερίδη



Προσμονή

(Για την Κωνστανντίνα που έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή …)



Μια νύχτα υγρή, αυγουστιάτικη
ντυμένη αγιόκλημα και μύρο της νιότης
θα ξαναρθείς …
από άστρο σ’ άστρο ακροπατώντας
σε κόσμους δικούς μας θα φανείς .
Με τη μορφή μιας ζαλισμένης φτελιάς

Με τα φτερά μιας παιδικής πεταλούδας .
Αύγουστος του ’93 ή Μάϊος του 2000…

Όλοι οι χρόνοι σου δικοί μας θα ναι …

Να σε φέρνουν καταπώς σε πήρανε.

Thursday, January 14, 2010

Terrorism. Their Mistakes, Our Problems! Δικά τους τα σφάλματα, δικά μας τα ράμματα!

Their mistakes our problems!

By Justine Frangouli

A near fatal incident occurred during the days of celebration and happiness, because of the Nigerian who wanted to die heroically for Allah, taking with him an airplane full of people.

The error was clearly attributed to the American authorities, who had the name of the offender in their list of suspects for terrorism, but since the CIA and the FBI never consult each other, they let the guy pass hands free.

And while the Nigerian met the perfect profile of the suicide bomber (he had no return ticket, he was not holding a bag, he was bathed in sweat from the fear, as described by the other passengers) the American authorities who are supposed capable of spotting the suspects and at the same time they are so much offensive to the innocent passengers, let him in the plane so he could complete his work of killing people!!!

And so began again the suffering of the real people with more strict measures at the airports in the US and especially in Canada, where our leaders acknowledge the chronic accusation of the Americans that "our country harbors terrorists”.

So, yesterday the Prime Minister Stephen Harper, who prorogued shamelessly the House of Commons until March 4 (as if he has the right to stop the legislative work until the end of the Winter Olympic Games in Vancouver) called an extraordinary meeting of the officials for the security of Canada, because supposedly there is information that terrorists will enter the land of beer, snow and calm to get to our neighbor to blow up trains, bridges and more.

Of course, the queues for flights to the USA have become a real joke (someone can wait in line until some six hours to get the plane to an American destination!). An absolute fascism prevails at the airports around Canada and America with the security guards to pick up women’s lipsticks as suspected terrorist tools.

Worst of all is that the authorities are consulting in both sides of the border to place high-level x-ray machines so to examine whether passengers are carrying suspicious items in their underwear. And Canada is prepared to accept unconditionally the measures indicated by the neighbor .Which means they want to impose the ultimate offense of human dignity with an increased carcinogenic risk so they can prevent one in a million terrorist in the air travelling, harming the aviation industry at the same time.

As a Canadian citizen I am furious with the new era of the state terrorism, which offends deeper and more openly the human values. I refuse to accept the blatant neo-fascism in the name of security so as let them penetrate my body with disrespect filling it with radioactivity.

Really, all those brains who allegedly trying to guard us against terrorism at airports, why don’t they tell us how they are going to protect us in our everyday life as we cross by thousands the high-traffic bridges or the highways, as we gather in the public places where everyone is free to fill a car with gas and put fire in it so he can smoke us in the blink of an eye?


Δικά τους τα σφαλματα, Δικά μας τα ράμματα!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Παρολίγο να συμβεί το μοιραίο μέρες γιορτής και ευωχίας, επειδή ο Νιγηριανός ήθελε να πεθάνει ηρωϊκά για τον Αλλάχ του, παίρνοντας μαζί του ένα αεροπλάνο κόσμο.

Το σφάλμα ήταν αποδεδειγμένα και ξεκάθαρα των αμερικάνικων αρχών, που είχαν το ονοματάκι του δράστη στη λίστα αλλά δεν συνεννοήθηκαν -όπως ποτέ δεν συνεννοούνται η CIA και το FBI- στην κατα τα άλλα Αμέρικα της εθνοσωτηρίας και της φύλαξης, προφύλαξης, επιφύλαξης, διαφύλαξης και όλων των εις φύλαξη .

Κι ενώ ο Νιγηριανός πληρούσε το τέλειο προφίλ του τρομοκράτη προς ομαδική αυτοκτονία (είχε εισιτήριο χωρίς επιστροφή, δεν κρατούσε ούτε μια αποσκευή, ήταν λουσμένος στον ιδρώτα απο την αγωνία, όπως περιγράφουν οι συνεπιβάτες του) οι αμερικάνικες αρχές, που δήθεν είναι γατόνια υποψιασμένα και προσβλητικά προς τους αθώους επιβάτες, τον άφησαν και πέρασε με τη συσκευούλα του για να ανατινάξει το αεροπλάνο.

Και άρχισε έτσι πάλι το μαρτύριο των αυστηρότερων μέτρων στα αεροδρόμια της Αμερικής και προπάντων του Καναδά, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ –οι ηγήτορές μας παραδέχονται τη χρόνια κατηγορία των Αμερικανών πως «η χώρα μας υποθάλπτει τρομοκράτες».

Ετσι, προχθές ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός Στίβεν Χάρπερ, που έκλεισε ανερυθρίαστα τη Βουλή μέχρι τις 4 Μαρτίου, λές και το νομοθετικό έργο μπορεί να μπεί σε ντουλάπι όσο κρατούν τα πανηγύρια των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Βανκούβερ - συγκάλεσε έκτακτη σύνοδο κορυφής των φορέων για την ασφάλεια του Καναδά, επειδή δήθεν υπάρχουν πληροφορίες πως θα εισέλθουν τρομοκράτες στη χώρα της μπύρας,του χιονιού και της ηρεμίας για να μεταβούν στη γείτονα να ανατινάξουν τραίνα, γέφυρες και άλλα πολλά.

Βεβαίως, οι ουρές για τις πτήσεις προς την Αμερική έχουν γίνει ανέκδοτο ( μπορεί να περιμένει κάποιος μέχρι και έξι ώρες για να πάρει το αεροπλάνο για τη δουλειά του). Ενας απόλυτος φασισμός επικρατεί στα αεροδρόμια του Καναδά και της Αμερικής με τους φρουρούς να εξετάζουν ακόμη και τα κραγιονάκια των γυναικών ως ύποπτα τρομοκρατικά εργαλεία.

Το χειρότερο όλων είναι ότι οι αρχές έχουν συνεννοηθεί εδώθεν κακείθεν των συνόρων να τοποθετήσουν μηχανήματα υψηλής ακτινοβολίας για να εξετάζουν οι λεβέντες μήπως οι επιβάτες κουβαλάνε ύποπτα αντικείμενα στα εσώρουχά τους. Και ο Καναδάς είναι έτοιμος να δεχτεί άνευ όρων τα μέτρα που του υποδεικνύει η γείτων.Δηλαδή να επιβάλει τον απόλυτο ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με αυξημένο κίνδυνο προβολής καρκινογόνας ενέργειας στους επιβάτες προκειμένου να είμαστε αρεστοί στα Αμερικανάκια.

Ως Καναδή πολίτης είμαι έξαλλη απο θυμό για την τρομοκρατία της νέας εποχής, που καταργεί όλο βαθύτερα και περισσότερο απροκάλυπτα την ανθρώπινη αξία. Αρνούμαι να δεχτώ τον κατάφωρο νεοφασισμό που εν ονόματι της ασφάλειας θέλει να εισχωρήσει στα άδηλα και τα κρύφια του σώματός μου πυρπολώντας με επιπλέον και με ραδιενέργεια.

Αλήθεια, όλοι αυτοί οι εγκέφαλοι που δήθεν προσπαθούν να μας προφυλάξουν απο την τρομοκρατία στα αεροδρόμια, γιατί δεν μας λένε πώς θα μας προφυλάξουν στις γέφυρες μεγάλης κυκλοφορίας, στους αυτοκινητόδρομους, στους δημόσιους τόπους συγκέντρωσης , όπου ο καθένας ανεξέλεγκτα μπορεί να γεμίσει ένα αυτοκίνητο μπαρούτι και να μας ξετινάξει εν ριπη οφθαλμού;

Νομίζω πως η Καναδική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη αυτή τη χρονική στιγμή να μην επιτρέψει άλλο στους Αμερικάνους να κάνουν πολιτική εις βάρος της νοημοσύνης μας και της ίδιας της υγείας μας εν τέλει. Κι εμείς ως πολίτες ας εναντιωθούμε οργανωμένα και συστηματικά επιτέλους!

ΥΓ. Αποφάσισα τα θέματα που άπτονται της πολιτικής να τα γράφω και στην αγγλική. Μήπως και ακουστεί η φωνή των σωφρόνων Ευρωπαίων εδώ στη Βορειοαμερικανιά!!!

Tuesday, January 12, 2010

Εγινα κιόλας τριών χρονών




Σήμερα κλείνω τρία χρόνια στη μπλογκογειτονιά και νιώθω περίπου ευτυχής. Μέσα απο αυτό το μικρό διαμερισματάκι του σάιμπερσπέις απέκτησα καινούριες φιλίες, ήρθα κοντά με ανθρώπους απο τα παλιά, επικοινώνησα το έργο μου, εξέφρασα τις ιδέες μου χωρίς μοντάζ.

Ναι, παρότι επανειλημμένα έχω τονίσει πως έκτισα το μπλογκοδιαμέρισμα για να προβάλλω το συγγραφικό μου έργο, καθώς είναι ένα εύκολο ανανεώσιμο ιντερνετικό εργαλείο, τελικά βρέθηκα σε μια απρόσμενη διάδραση με πολλούς υπέροχους ανθρώπους.

Μέσα απο αυτές τις ιντρενετικές σελίδες ήρθα κοντά με συναδέλφους που γνώριζα μακρόθεν όπως την Ελένη Γκίκα ή Αλεφ, την Αγγελικούλα Κώττη, με το Νίκο Λαγκαδινό, με τη Ρίτσα Μασούρα. Εισέπραξα την αγάπη τους, την παρέα τους και πήραμε το δρόμο για ουσιαστικότερες επαφές.

Εδώ γνώρισα το άπαιχτο Μελισσάκι που με οδήγησε στη λατρεμένη πρωτευουσιάνα Δεσποινάριον, της οποίας την ανεπανάληπτη συνάντηση κατέγραψα σε προηγούμενο πόστ. Εδώ ήρθε η Πένυ μου των ταξιδιών, η λεπτεπίλεπτη Γιάννα, η Κατρίν, η Ορφια, η Κατερινάκι ή Κυκλάμινο Βουνού και τόσες άλλες φιλενάδες της μοναξιάς μου. Εδώ συναντηθήκαμε με την Εύη Φέτση εκ Λευκάδος ορμωμένη επίσης. Εδώ έμαθα τη μαγειρική δεινότητα της Κούκ Δε Μπούκ.

Εδώ ξανασμίξαμε με τον παλιό γλυκό φίλο Στράτο Δουκάκη απο τη Βενεζουέλα, που με οδήγησε στη γνωριμία του Γαβρίλη με τις ναυτικές ιστορίες, της πολυγραφότατης Γιώτας Στρατή, του Νέντη Κονταρίνη, της Βάνας Κοντομέρκου και άλλων πολλών ομογενών γραφόντων ών ουκ έτσι αριθμός.

Εδώ βρεθήκαμε με τη συνάδelφο Μαιρού Παραμυθού, που τη λατρεύω για τη μαγκιά της και την έμπνευσή της. Εδώ ξεκουραστήκαμε και γελάσαμε μέχρι δακρύων με φίλους και φίλες απο τα παλιά. Εδώ βάφτισα το Θύμιο ή Ράδιο Μαρκόνη μπλόγκερ κι ας μου αντιστέκεται τώρα που ξαναέχει πέσει στο ατέλειωτο τσάτ.

Εδώ με πισκέφθηκαν φίλοι παλιοί απ τη Λευκάδα, που είχαμε να σμίξουμε απο χρόνια. Εδώ βρήκα την παλιά μου συμμαθήτρια κάπου κρυμμένη μακριά στη Χίο, εδώ συναντήθηκα με το Γιώργο, το γιό ενός φίλου απ΄τα παλιά και τον λάτρεψα για την οξύνοιά του. Εδώ με ανακάλυψαν άλλοι Λευκαδίτες και πιάσαμε το νήμα των αναμνήσεων απο κεί πυ τόχαμε αφήσει.

Εδώ ερωτεύτηκα ξανά το καθημερινό γράψιμο, αυτό της ανανέωσης, της φρεσκάδας, της απόλυτης ελευθερίας. Εδώ ξανάγινα ο εαυτός μου χωρίς φτιασιδώματα.
Εδώ επιτέλους απόλαυσα δημοσιογραφική ελευθερία, που δεν είχα βρεί σε κανένα απο τα μαγαζιά που γύρισα. Εδώ έγραψα κείμενα χαράς και κείμενα πένθους, καταθέτοντας τα συναισθήματά μου χωρίς συμψηφισμούς.

Είμαι ευτυχής που ζώ στη μπλογκογειτονιά μου παρέα με ωραίους ανθρώπους στους οποίους προστίθενται διαρκώς καινούριοι. Δε σκοπεύω ποτέ να εγκαταλείψω αυτό το σπίτι μου κι ας με καλούν οι σειρήνες των εφήμερων επικοινωνιακών παιγνίων που ακούνε στο όνομα Φέισμπουκ και Τουίτερ. Εγώ ποτέ δεν θα προδώσω το προπύργιο της απόλυτης δημοσιογραφικής ελευθερίας μου!

Τζουστινάκι

Monday, January 11, 2010

Κορίτσια για φίλημα!

Η προηγούμενη εβδομάδα πέρασε μέσα σε τριήμερο εορτασμό επι τη θρυλική 21η επετείω του Γάμου μας. Το ζεύγος γιόρτασε σεμνά και ταπεινά την ιστορική στιγμή της ένωσης ενώπιον Θεού και ανθρώπων στην Αγία Μαρίνα της Λευκάδας τον Ιανουάριο του 1989 προεξάρχοντος του πατρός μου παπα Νίκου στο μυστήριον, που παρέμεινε για πάντα μυστήριον πώς η Ελληνίδα παντρεύτηκε τον Ελληνοκαναδέζο κι έγινε Καναδέζα!!!.

Ο τριήμερος εορτασμός περιελάμβανε ανταλλαγή δώρων και ευχών ανήμερα της επετείου. Κοπή γλυκού με γεύση σοκολάτας και φαγητό σε κρεόλικο εσταιτόριο μετα Αλεξανδρίνου και αγαπημένης του Ανζελίκ. Αλλά το τριήμερο κορυφώθηκε με δείπνο που παραθέσαμε προς τιμήν δύο εξαιρετικών κορασίδων, της Μαριλένας και της Ευαγγελίας και των γονιών τους Σεμπαστιέν και Αφροδίτης.

Οι δύο ενζενί είναι κόρες της συναδέλφου μου δημοσιογράφου Αφροδίτης Σάλας, η οποία είναι Ελληνοκαναδή και κάνει μεγάλη καριέρα εδώ στα καναδικά μέσα ενημέρωσης. Μάλιστα, τελευταία είναι ρεπόρτερ στο αγγλόφωνο κανάλι CTV, το οποίο είναι το δημοφιλέστερο αγγλόφωνο ιδιωτικό κανάλι του Καναδά.

Το Σάββατο λοιπόν, αφού μαγείρεψα ριζότο με μανιτάρια και πένες αλα προσιούτο για τις ανήλικες καλλονές, έφτιαξα και το αρνάκι αλά ελληνικά, που έγινε λουκούμι και έτερψε όλους τους ουρανίσκους πλήν των κοριτσιών.

Στην αρχή η τρίχρονη Μαριλένα ήταν σεμνή, δειλή και έσφιγγε στην αγκαλιά της τη φάλαινα ονόματι Νίμο, την οποία είχε φέρει απο το σπίτι της και κρατούσε με πάθος. Η 19μηνη Ευαγγελία έδειξε άνεση και κοινωνικότητα απο την ώρα της άφιξης λες και μας ήξερε απο χρόνια.

Ωστόσο, η Μαριλένα προϊούσης της βραδυάς κι αφού ανακάλυψε πως είχαμε τα ίδια γούστα σε κοσμήματα, φουστάνια και λούσα εν γένει, έδειξε το πργαματικό θηλυκό της πρόσωπο. Εγινε λαλιστάτη, φόρεσε όλα τα κοσμήματά μου, έβαλε τις γόβες μου, χόρεψε ελληνικούς χορούς και γενικά έγινε η απόλυτη στάρ της βραδυάς. Η Ευαγγελία στα χνάρια της μεγάλης αδελφής της έλεγε την άποψή της πετάγοντας λεξούλες εδώ κι εκεί, ξαφνιάζοντάς μας με την κούλ προσωπικότητά της.

Εμείς οι κυρίες περάσαμε υπέροχα, εκτοπίσαμε τους άντρες που είχαν χαθεί στις δικηγορικές συζήτήσεις. Γελάσαμε, σοβαρευτήκαμε, γίναμε ντίβες, παιδιά και κυρίες.
Η Μαριλένα, η Ευαγγελία και η Αφροδίτη μου χάρισαν μια απο τις ωραιότερες επετείους της ζωής μου. Επειδή τα κορίτσια είναι παντοτινά!!!

Τζουστινάκι



Η τρίχρονη Μαριλένα μου πήρε την καρδιά

Ρίξαμε και τα τσιφτετέλια μας αλά ελληνικά

Η Ευαγγελία φόρεσε το κολιέ με τις πέρλες και καμάρωνε

Το Τζουστινάκι στολίστηκε όλα τα περιδέραιά του και η Μαριλένα όλα τα μαργαριτερένια βραχιόλια. Ντρουμουντρουμου ... τα βραχιόλια της βροντούν!
Αφροδίτη, Τζουστινάκι, Ευαγγελία και Μαριλένα επι το έργον
Στολισμένες με τα διαμαντικά μας
Η Μαριλένα μου φόρτωσε και την καρδιά στο στήθος

Εδώ δείχνει τα σκουλαρίκια coccinelles, είναι στην αγκαλιά του περήφανου πατέρα της Σεμπαστιέν και κρατάει το Νίμο της

Με κοράλια στο λαιμό και πέρλες στα χεράκια της

Προβάρισε και τις Pradίτσες γόβες μου

Μου έφτιαξε κοτσιδάκια σαν τα δικά της

Καμαρώνω με τα κοτσιδάκια και την καρδιά πίνακα. Εκείνη μια ντίβα με το κοράλι της να κρέμεται στο παιδικό της στήθος

Η Ευαγγελία το έρριξε στα φρούτα

Οι δυό τους στην αγκαλιά της μαννούλας τους

Η Μαριλένα δεν ακούει στα προστάγματα της μαμάς της ως προς το τί θα φορέσει. Ετσι ντύθηκε γκράντζ για την επίσκεψη

Κόκκινα τριαντάφυλλα απο τον Τέντ επι τη επετείω

Απειλείται κόψιμο του επετειακού κέικ με Αλεξ και Ανζέλ

Το γνωστό ζεύγος αναρρωτιέται πώς συνέβη εκείνο το μυστήριο εδώ και 21 συναπτά έτη!!!
Να τα εκατοστήσουμε!!!

Saturday, January 9, 2010

Βαλτιμόρη, Η Σταχτοπούτα που έγινε Πριγκίπησσα

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη φίλη μου Σοφίκα Ελευθερουδάκη επειδή έχει αναγάγει το βιβλιοπωλείν σε τέχνη!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Ηταν ένα χλωμό καλοκαιρινό βράδυ του Ιουνίου, όταν το λεωφορείο της γραμμής έφτασε στη Βαλτιμόρη ξεφορτώνοντας τους μελαμψούς συνεπιβάτες μου. Η μόνη λευκή ανάμεσά τους ήμουν εγώ, που απο απειρία και αποκοτιά λόγω νεότητας είχα πάρει λεωφορείο για να φτάσω στην Ουάσιγκτον το 1984 στο πρώτο μου ταξίδι στις ΗΠΑ.

Ο αέρας της βρώμικής θάλασσας μου χτύπησε τα ρουθούνια. Κατέβηκα πάραυτα στο λιμάνι, που μύριζε υγρασία, λερότητα, ντεκαντάνς. Μια εβδομάδα στη Νέα Υόρκη με το ποτάμι στα πόδια μου, δεν έφτανε να ικανοποιήσει την ανάγκη μου για το υγρό στοιχείο.

Ο οδηγός του λεωφορείου, μαύρος κι αυτός με ανακάλεσε στην τάξη. «Ε! Μίςς αυτός δεν είναι τόπος για σένα!», μου είπε αυστηρά και με έχωσε βιαστικά πίσω στην πολυτελή μου θέση.

Εμεινα για ένα τέταρτο (ώσπου να ανέβουν οι επόμενοι επιβάτες προς Ουάσιγκτον) να κοιτάζω απο το ολοκάθαρο παράθυρό μου τη λερή ατμόσφαιρα της Βαλτιμόρης, που ήταν ανέκαθεν ένα απο τα μεγαλύτερα λιμάνια της Αμερικής στο διακομεταμιστικό εμπόριο. Τα πλοία στη ράδα τους ήταν τα μόνα ζωντανά στοιχεία του λιμανιού, που έβριθε βρωμιάς, κακοσμίας και υγρασίας. Τα μάτια μου έπεφταν στους μαύρους του δρόμου που κι απόψε θα αναζητούσαν ύπνο στις πλάκες του ντόκου. Με έπιασε ένας πόνος και μια μελαγχολία. Η Αμερική στην αποσύνθεσή της στην καρδιά της Βαλτιμόρης, που θα περίμενε κανείς να είναι ένδοξη και γοητευτική.

Εκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Περίπου 25 χρόνια. Στην Ουάσιγκτον πήγαινα πάντοτε αεροπορικώς κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να ξανασταθμεύσω στη Βαλτιμόρη. Ασε που το λεωφορείο είχε γίνει ένας εφιάλτης απο τα πολλά περιστατικά της αθλιότητας. Απορούσα πώς είχα αποφασίσει να το πάρω τότε στη μακρινή και ανυποψίαστη νεότητά μου.

Ομως αυτές τις Γιορτές πρότεινα να περάσουμε απο τη Βαλτιμόρη καθ΄οδόν προς τη Νέα Υόρκη, αφού κάναμε το ρόουντ- τρίπ με τη Μελισσούλα. Κι έτσι βρεθήκαμε στο Inner Harbor , που έχει μετατραπεί σε μια μαγευτική μαρίνα με σούπερ μοντέρνα κτίρια ή και αναπαλαιωμένα υπέροχα εργοστάσια και εργοτάξια εποχής.

Γωνία θάλασσα στο Rusty Scupper δοκιμάσαμε τα καβουροκεφτεδάκια της περιοχής, αντικρύζοντας μια πεντακάθαρη πόλη σε κατάσταση γκλαμουριάς και Χριστουγεννιάτικων φώτων. Η Βαλτιμόρη ήταν μια μεταμορφωμένη Σταχτοπούτα απο το φίλημα του βάτραχου που έγινε πρίγκηπας. Το περιβάλλον δεν θύμιζε σε τίποτε το λερό λιμάνι με τους μαύρους.

Λάτρεψα την περιορισμένη μας βόλτα στα πέριξ του πολυτελούς τουριστικού ντόκου, αλλά η καρδιά μου θα χτυπάει για πάντα με νοσταλγία για κείνη την άγρια πόλη του λιμανιού που είχα γνωρίσει κάποτε παλιά, πολύ παλιά κατα την αθωότητα της διαδρομής προς την Αμέρικα του ονείρου.



Τα παλιά ιστορικά πλοία κοσμούν το τουριστικό λιμάνι της Βαλτιμόρης. Η σκηνή με παρέπεμψε σε Χριστούγεννα στα νησιά μας!
Στο βάθος η Βαλτιμόρη αστραποβολά απο πλούτο
Και το καράβι στο ντόκο έχει να πεί πολλές ναυτικές ιστορίες
Το ωραιότερο κτίριο του λιμανιού ευτυχώς στεγάζει λογοτεχνία με το μεγαλοκατάστημα Barnes n Noble ενώ ηλεκτρίκή κιθάρα του Hard Rock Cafe αμλύνει τις εντυπώσεις για το φαγάδικο-κλαμπάκι!
Γεφυρούλα που ενώνει κομμάτια της θάλασσας
Κι ένα πολεμικό πλοίο που διασώθηκε απο τον βαμβαρδισμό του Pearl Harbor
Μοντέρνα κτίρια με εμπορικά κέντρα
Και αναπαλεωμένα κτίρια με γκλάμορ και ωραίο φωτισμό
Στο βάθος το παλιό εργοστάσιο με τα φουγάρα του απείραχτα
Και η Ναυτική Υπηρεσία σε μοδάτη κατασκευή
Μήπως λάτρεψα το Barne's n Noble για μια ακόμη φορά;
Οι πυραμίδες μετα το Λούβρο αποτελούν στοιχεία σύγχρονης αρχιτεκτονικής άποψης ανα την Αμέρικα. Δεν θα έλειπε απο το κλισέ η Βαλτιμόρη!!!

Tuesday, January 5, 2010

Σε Πρώτο Πλάνο. Το Μιχάλη Κακογιάννη σκηνοθετεί ο Χρήστος Σιάφκος



Της Ιουστίνης Φραγκούλη

«Σε Πρώτο Πλάνο» ο εκλεκτός συνάδελφος Χρήστος Σιάφκος άφησε να κυλήσει η γεμάτη επιτυχίες ζωή του διεθνούς σκηνοθέτη Μιχάλη Κακογιάννη, δίνοντας βήμα σε μια βιογραφία που είναι συνώνυμη του μικρού ελληνικού σινεμά εκτος συνόρων. Πρόκειται για μια σεμνή αλλά γεμάτη φωτογραφικό υλικό έκδοση υπο τον τίτλο «Σε Πρώτο Πλάνο»,που κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Ο Χρήστος Σιάφκος σιωπηλός σκηνοθέτης του λόγου είχε να επιλέξει απο μια απίστευτη πληθώρα σκηνών και προσώπων, που αποτέλεσαν την υπέροχη δραματουργική ζωή του Ελληνοκύπριου ηθοποιού και σκηνοθέτη Μιχάλη Κακογιάννη. Με απίστευτη οικονομία λόγου ο έγκριτος συνάδελφος έχει επιλέξει τις σημαντικότερες στιγμές της δημιουργίας του ιερού τέρατος, ο οποίος κυκλοφορεί ανάμεσά μας ακόμη στα 90 του ανίκανος να αποτρέψει τους χυμούς της εφηβικής περσόνας του.

Εχοντας προσωπικά γνωρίσει το φειδωλό σε λόγους Μιχάλη Κακογιάννη εκ του σύνεγγυς εδώ στο Μόντρεαλ, ξέρω πολύ καλά πως η επιτυχία του Χρήστου Σιάφκου ήταν να αιχμαλωτίσει στο μαγνητόφωνο τις μνήμες του ανδρός , καθώς ο διεθνής σκηνοθέτης υπήρξε και παραμένει λακωνικός στο λόγο και καχύποπτος με τους δημοσιογράφους. Ετσι, το γεγονός ότι ξεδιπλώθηκε αυτή η γεμάτη θρίαμβους και πόνο ζωή σε τούτο το υπέροχο πόνημα αποτελεί απο μόνο του είδηση για μας τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ δημοσιογράφους.

Μπαίνοντας βαθειά στην προσωπική αφήγηση διαπιστώνει κανείς πως ο Μιχάλης Κακογιάννης ήταν καμωμένος απο τη στόφα του μεγάλου καλλιτέχνη, αφού για Νομική ξεκίνησε στην Αγγλία και βρέθηκε τελικά πίσω απο την κάμερα προσφέροντας στη διεθνή κινηματογραφική σκηνή τα αριστουργήματα του αρχαίου ελληνικού δράματος αλλά και σύγχρονες Ελληνικές μορφές όπως αυτήν του Καζατζάκειου Ζορμπά.

Ο Μιχάλης Κακογιάννης είχε την τύχη να σκηνοθετήσει τη μεγάλη δραματουργό Ελλη Λαμπέτη, να ανακαλύψει την Ειρήνη Παππά, να ποδηγετήσει τον Αντονι Κουίνς, να αντλήσει μουσική απο το Μάνο Χατζηδάκι, να χρησιμοποιήσει σκηνικά του Γιάννη Τσαρούχη, να παίξει με τα σπουδαιότερα ονόματα της εποχής του.

Ο Ελληνοκύπριος σκηνοθέτης, με καταγωγή απο αστική οικογένεια της Κύπρου, σπούδασε στην Αγγλία μέσα στην καρδιά του Β Παγκοσμίου Πολέμου, ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο, έγινε θεατράνθρωπος, έμπλεξε με τη σωστή παρέα το σωστό χρόνο κι έτσι έγινε ο άνθρωπος που έκανε εξαγωγή ελληνικού κινηματογραφικού πολιτισμού για τρείς δεκαετίες στο Χόλλυγουντ, τις Κάννες και αλλαχού.

Οπως σημειώνει ο Χρήστςο Σιάφκος στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Ο Μιχάλης Κακογιάννης είναι ο πρώτος, ανάμεσα στους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού συναδέλφους του σκηνοθέτες, που μπόρεσε να βγάλει την Ελλάδα έξω από τα σύνορά της. Και το έκανε αυτό μεταφέροντας στον κινηματογράφο τον Ευριπίδη και τον Καζαντζάκη, κάνοντάς τους αγαθό του διεθνούς κοινού, προβάλλοντας την ιδέα του ελληνισμού, όταν στην κοιτίδα του επί της ουσίας δεν υπήρχε καν σοβαρή κινηματογραφία. Στη βιογραφία του διηγείται ακριβώς αυτό τον άθλο αλλά και την περιπέτειά του στον κόσμο του σινεμά και του θεάτρου. Αφηγείται ακόμα τα συμβάντα του πολυκύμαντου βίου του, τις συναντήσεις του με τους ισχυρούς της τέχνης, της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής, τους Κένεντι, την Κάλλας, τον Ωνάση, τους σταρ του διεθνούς κινηματογράφου αλλά και τους λατρεμένους του ταλαντούχους ηθοποιούς. Ο γεννημένος Κύπριος και πολιτογραφημένος Έλληνας του κόσμου μάς μεταφέρει στις μεγάλες μητροπόλεις όπου ανέβασε όπερα, τραγωδία, Σαίξπηρ, αλλά και σύγχρονους δραματουργούς. Μας επιτρέπει την είσοδο στα λαμπρά σαλόνια και στα πολυτελή ξενοδοχεία όπου έζησε και τελικά άφησε πίσω του επιλέγοντας ένα σπίτι με θέα στην Ακρόπολη. Ένας σπουδαίος σκηνοθέτης, που έχτισε μόνος την καριέρα του, ανεξάρτητος τόσο ώστε να αρνηθεί το Χόλιγουντ, κατάφερε να καθιερώσει την Ελλάδα στον διεθνή απαιτητικό καλλιτεχνικό στίβο με μοναδικά εφόδια το πείσμα και το ταλέντο του. Ακολουθώντας τις διαδρομές του, γευτείτε τη λάμψη του μύθου του.»

Θα πρέπει να πώ ότι το βιβλίο του Χρήστου Σιάφκου για το Μιχάλη Κακογιάννη με καταγοήτευσε με τις άγνωστες λεπτομέρειες του έργου του δεύτερου, αφήνοντάς με με την αίσθηση ότι εμείς οι Ελληνες οφείλουμε τα πλείστα στο μέγιστο σκηνοθέτη. Κι ότι οφείλουμε ομοίως τα πλείστα στο Χρήστο Σιάφκο που κατόρθωσε να αιχμαλωτίσει τις ωραιότερες στιγμές ενός ιερού τέρατος στο λυκόφως της ζωής του. Τούτο το βιβλίο αποτελεί το απόλυτο ιστορικό ντοκουμέντο για ένα πρόσωπο και μια εποχή, όπου ο μικρός ελληνικός κινηματογράφος είχε γίνει απόλυτα, κυριαρχικά και αναμφισβήτητα
διεθνής.

Κι όμως αυτό που κράτησα απο όλη την προσωπική αφήγηση του Μιχάλη Κακογιάννη ήταν τούτα τα λόγια περι της ελληνικότητάς του: «Σκέφτομαι συχνά τι είμαι και αποφασίζω πως τελικά είμαι φιλέλλην, θεωρώ τον όρο σημαντικότερο αφού υποδεικνύει ότι λατρεύω κάτι που δε μου δόθηκε εξ ορισμού , αλλά, αντιθέτως ότι πρόκειται για αγαθό που κατέκτησα συνειδητά.Παράλληλα είμαι και Ελληνας απο την Κύπρο, κάτι που τίμησα συχνά με έργα κι όχι απλώς με λόγια».

Μίνι βιογραφικό του Χρήστου Σιάφκου

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΙΑΦΚΟΣ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953 και σπούδασε δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο στη Σικελία της Ιταλίας. Έχει εργαστεί αρχικά ως ρεπόρτερ και στη συνέχεια ως υπεύθυνος τμημάτων και αρχισυντάκτης σε εφημερίδες και περιοδικά, σχεδόν πάντα στο χώρο του πολιτιστικού ρεπορτάζ. Συνεργάζεται πλέον με το "Επτά" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας". Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1999 και έκτοτε έχει γράψει τέσσερα μυθιστορήματα και μια βιογραφία και έχει συμμετάσχει σε συλλογές διηγημάτων. Έχει μεταφράσει μυθιστορήματα, δοκίμια και ποίηση από τα ιταλικά.

Sunday, January 3, 2010

The Washingtonians!!!

Τάκ τάκ ένα Χριστουγεννιάτικο βράδυ χτύπησε την πόρτα του μπλογκοδιαμερίσματός μου ένα Δεσποινάριον για να μου πεί ότι της άρεσε η Χριστουγεννιάτικη ιστορία μου. Το βρήκα συγκινητικό να με επισκεφθεί μια κυρία απο την Ουάσιγκτον στην καρδιά του χειμώνα εδώ στη ηρεμία του χιονιού μου.

Την επισκέφθηκα κι εγώ στο μπλογκοδιαμέρισμά της (ήταν στεγασμένη στο Γούγλη τότε) κι άρχισα να παρακολουθώ το ημερολογιακού τύπου ιστολόγιό της, που με έκανε να γελώ με την καρδιά μου.

Το Δεσποινάριον έφερνε ένα αέρα δροσιάς και ξεχωριστών στιγμών στη μπλογκογειτονιά, γι αυτό αγάπησα τις γραφές της εξαρχής. Εγινα ο επίσημος καληνυχτάκιας της καθώς άφηνα το πρώτο σχόλιο στις νυχτερινές αναρτήσεις της.

Υστερα, μια μέρα εντελώς στα ξαφνικά μετακόμισε στο Μέγαρον και με άφησε άναυδη καθώς εγώ είμαι τύπος της συνήθειας και της ρουτίνας. Δεν ήξερα πώς να μπώ απο τη μαρμαρένια είσοδο του Μεγάρου αφού είχα μάθει μόνο σε επισκέψεις μπλογκοδιαμερισμάτων.Ωστόσο, άρχισα να την επισκέπτομαι κι εκεί γιατί μου είχε γίνει απαραίτητη.

Τα χρόνια κύλησαν μέσα σε καθημερινή ανταλλαγή επισκέψεων. Ξεχώρισα τη νοικοκυροσύνη της, τα υπέροχα τραπεζομάντηλα στα γιορτινά τραπέζια της και τα καταπληκτικά φαγάκια της (ελληνική κουζίνα χωρίς προσποιήσεις και δήθεν μαγκιές!!!) Λάτρεψα τις περιηγήσεις της στα εστιατόρια της Πρωτεύουσας και του κόσμου. Αγάπησα τη φωτογραφική της άποψη για τις πόλεις της οικουμένης.

Κι έτσι φέτος, μετά απο πρόταση του Τέντ, που ήθελε να συσφίξει τις σχέσεις των μπλογκογειτονισσών (μια και φιλοξενούσαμε τη Μελισσούλα) πήραμε την απόφαση να επισκεφθούμε το Δεσποινάριον στο Μέγαρό της στο Μέριλαντ.

Δρόμο πήραμε δρόμο αφήσαμε , χαθήκαμε λόγω πλοήγησης του GPS και τελικά καταλήξαμε στη γειτονιά του Δεσποινάριου, που ήταν γνώριμη απο τις αναρτήσεις της. Με τις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, δεν προλαβαίναμε να πάμε να τσεκαρουμε στο ξενοδοχείο.

Εγώ απτόητη χώθηκα στην τουαλέτα ενός φαστουντάδικου, φόρεσα το μικρό μαύρο φουστανάκι μου (ευτυχώς είχα προνοήσει για φιν φον φαν καλσόν) , έβαλα και τα αξεσουάρ μου και ετοιμάστηκα για την επίσκεψη.Η Μελισσούλα βολεύτηκε στο αυτοκίνητο για ένα γρήγορο φρεσκάρισμα του μακιγιάζ της. Κι ο Τέντ ένιωθε τέλεια έστω και τσαλακωμένος (αιώνια πρακτικός ο άντρας μου)!

Φτάσαμε στο ντράιβγoυέι του Δεσποινάριου με τα πανύψηλα δέντρα και το φεγγάρι σχεδόν στη γέμισή του να παίζει κρυφτό με τα κλαδιά. Η οικΔέσποινα βγήκε να μας υποδεχτεί τυλιγμένη στη γκρίζα κάπα της. Η Μελισσούλα έπεσε στην αγκαλιά της έμπλεως συγκίνησης. Τις άφησα να χαίρονται προς στιγμήν κι όρμησα κι εγώ να φτιάξουμε την τριάδα της μπλογκογειτονιάς που έσμιξε απο τα πέρατα του κόσμου στο Μέγαρον του Δεσποινάριου.

Γνωρίσαμε τον υπέροχο σύντροφό της, τον Ερρικούκο του μπλόγκινγκ μας. Ο Τέντ έδεσε αμέσως μαζί του λόγω κοινού εξαιρετικού γούστου (σε γυναίκες, κρασιά και φαγάκια!!!)
Ακολούθησε μια υπέροχη βραδυά φροντισμένη απο την εκπληκτική οικοΔέσποινα σε όλες της τις λεπτομέρειες. Ο Ερρίκος ήταν αρωγός σε όλες τις εξελίξεις, απο τη σαμπάνια, το πρώτο πιάτο, το δεύτερο και τα γλυκάκια made by Despoinarion!!!

Σας ευχαριστούμε αγαπημένοι μας. Και σε άλλες συναντήσεις σύντομα!!!

Τζουστινάκι

Μεγάλη συγκίνηση στη μπλογκογειτονιά όταν το Μελισσάκι έπεσε στην αγκαλιά του Δεσποινάριου
Η Δέσποινα περίμενε με ανυπομονησία έξω απο το Μέγαρο τους καλεσμένους
Αλλο γειτονικό μέγαρο Και άλλο μέγαρο Εκπληκτικό στιφάδο, λουκούμι για τερψιλαρύγγιους
Τα κεράκια ήταν μέρος της διακόσμησης
Και στα ποτήρια μας περίμεναν αρωματικά σαπουνάκια και κεράκια απο το Occitane
Ενα συγκλονιστικο πρωτο με ραβιόλι και κουκουνάρια
Η απόλυτη σαμπάνια του Ερρίκου πριν απο το φαγάκι
Σαμπανιζόμενες και χαμογελούσες οι μπλογκογειτόνισσες
Οι οικοδεσπότες προσφέρουν τα προδόρπια με σαμπάνια

Το τραπέζι στρωμένο με λευκό τραπεζομάντηλο περιμένει τους συνδαιτυμόνες

Εξω το φεγγάρι λίγο πριν απ΄την Πανσέληνο έπαιζε κρυφτό με τα γυμνά δέντρα

Εμβόλιμη φωτό του Μελισσακίου, το οποίο ταξίδευε αγκαλιά με το Ebook. Αχώριστη παρέα!

Το Τζουστινάκι φωτογραφίζει τον καθρέφτη όπου κοιτιέται κι απο μόνη αγαπιέται!!!

Αλλο τραπέζι για τάβολες!

Στον τοίχο της σκάλας φιγουράρει ο παλιός κινηματογράφος

Και τα κρασιά του Ερρίκου παρατεταγμένα στην κάβα του υπογείου
Το καθιστικό του υπογείου για χαλαρά απογεύματα Σαββάτου

Γωνιά με γούστο Δεσποινάριου

Και οι φιν φον αρκούδοι απο το Bloom's

Διαφόρων ετών και χρονολογιών απο τη συλλογή της οικοΔέσποινας

Δεσποινάριον καμαρώνει με τα γαντάκια δώρο της Μελισσούλας

Τα περίφημα κεραμεικά του Δεσποινάριου

Το ζεύγος Παυλή αγκαλιά στην κουίντα της Βασίλισσας

Και οι αρκούδοι υπομονετικά περιμένουν

Και στρογγυλοκάθονται ακούγοντας όλες τις συζητήσεις

Τζουστινάκι μετα Ερρικούκου

Δεσποινάριον μετα Τεντούκου