Ηταν ένα μουντό πρωινό, απ΄αυτά που έχουν καθήσει εδώ στο Μόντρεαλ εδώ και μια βδομάδα και δε λένε να φύγουν. Ηταν μια μέρα με νεφοσκεπή ουρανό, απ΄αυτές που δεν μπορείς να τους ξεφύγεις, που σε φυλακίζουνε απριόρι.
Ανοιξα το ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιό μου και μού ήρθε η αναπάντεχη επιστολή. Απο μια συνάδελφο της Κωνσταντίνας μου, που γνωρίστηκαν κάπου στο βάθος του χρόνου. Του χρόνου που δεν θεραπεύει τις πληγές κι ας λένε τα ρητά της θυμοσοφίας.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτή τη σύντομη επιστολή και το ποίημα της Εριφύλλης Πιερίδη, που συλλαμβάνει τον παραμόνιμο σπαραγμό της αιώνιας απουσίας. Κι ας διακόπτεται πότε-πότε απο τα φτερουγίσματα μιας Πεταλούδας!
Ευχαριστώ Εριφύλλη
Ιουστίνη
Ονομάζομαι Εριφύλλη Πιερίδη. Πριν χρόνια γνώρισα την αδελφή σας Κωνσταντίνα.
Ηταν ένα γλυκύτατο παιδί, ευαίσθητο και καλλιεργημένο. Έγραψα ένα ποίημα γι' αυτήν
αφ' ότου πέθανε. Το ποίημα σας ανήκει.
Με εκτίμηση
Ειφύλλη Πιερίδη
Προσμονή
(Για την Κωνστανντίνα που έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή …)
Μια νύχτα υγρή, αυγουστιάτικη
ντυμένη αγιόκλημα και μύρο της νιότης
θα ξαναρθείς …
από άστρο σ’ άστρο ακροπατώντας
σε κόσμους δικούς μας θα φανείς .
Με τη μορφή μιας ζαλισμένης φτελιάς
Με τα φτερά μιας παιδικής πεταλούδας .
Αύγουστος του ’93 ή Μάϊος του 2000…
Όλοι οι χρόνοι σου δικοί μας θα ναι …
Να σε φέρνουν καταπώς σε πήρανε.
Ανοιξα το ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιό μου και μού ήρθε η αναπάντεχη επιστολή. Απο μια συνάδελφο της Κωνσταντίνας μου, που γνωρίστηκαν κάπου στο βάθος του χρόνου. Του χρόνου που δεν θεραπεύει τις πληγές κι ας λένε τα ρητά της θυμοσοφίας.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτή τη σύντομη επιστολή και το ποίημα της Εριφύλλης Πιερίδη, που συλλαμβάνει τον παραμόνιμο σπαραγμό της αιώνιας απουσίας. Κι ας διακόπτεται πότε-πότε απο τα φτερουγίσματα μιας Πεταλούδας!
Ευχαριστώ Εριφύλλη
Ιουστίνη
Ονομάζομαι Εριφύλλη Πιερίδη. Πριν χρόνια γνώρισα την αδελφή σας Κωνσταντίνα.
Ηταν ένα γλυκύτατο παιδί, ευαίσθητο και καλλιεργημένο. Έγραψα ένα ποίημα γι' αυτήν
αφ' ότου πέθανε. Το ποίημα σας ανήκει.
Με εκτίμηση
Ειφύλλη Πιερίδη
Προσμονή
(Για την Κωνστανντίνα που έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή …)
Μια νύχτα υγρή, αυγουστιάτικη
ντυμένη αγιόκλημα και μύρο της νιότης
θα ξαναρθείς …
από άστρο σ’ άστρο ακροπατώντας
σε κόσμους δικούς μας θα φανείς .
Με τη μορφή μιας ζαλισμένης φτελιάς
Με τα φτερά μιας παιδικής πεταλούδας .
Αύγουστος του ’93 ή Μάϊος του 2000…
Όλοι οι χρόνοι σου δικοί μας θα ναι …
Να σε φέρνουν καταπώς σε πήρανε.
28 comments:
Ενα κοκκινο τριανταφυλλο ακουμπω στο σκαλοπατι σου,για τα χρονια που περασαν,γιαυτα που θαρθουν,για τις μνημες που δεν σβηνουν οσο η ψυχη κι η σκεψη μας φτερουγιζουν γυρω τους.Κρατα ανοιχτη την καρδουλα σου.Η Κωνσταντινα σου σε βλεπει παντα.
λυπάμαι για την απώλειά σου...
όσο τη σκέφτεσαι και τη θυμάσαι, όσο πιστεύεις ότι ίσως σε βλέπει, είναι δίπλα σου.
οι νεκροί χάνονται όταν λησμονηθούν.
βλέπεις που βρίσκει εκείνη τρόπους και είναι πάντα γύρω σου, δίπλα σου, κοντά σου!
σε φιλώ γλυκά
Γιάννα,
Τρυφερή μου συντρόφισσα στη μπλογκογειτονιά, ευχαριστώ για το τριαντάφυλλο που ακούμπησες στα σκαλοπάτια μου πρωί, πρωί. Το απόθεσα στο βάζο για να θυμάμαι πως όση απόσταση κι αν χωρίζει τους ανθρώπους, βρίσκονται τελικά αν τους ενώνουν οι ίδιες ευασιθησίες.
Σ΄ευχαριστώ γλυκειά μου
Ρία,
Πώς να τη λησμονήσω; Είναι μέσα στο νού μου μέρα-νύχτα, όπου κι αν πάω την αναζητώ. Και ξέρω πως είναι γύρω μου, με διάφορα πετάγματα μου το μηνύει. Θάθελα όμως να την έχω να λέμε τα κοριτσίστικά μας, να ψωνίζουμε, να μαλώνουμε για τα ρούχα, να μιλάμε για τις αγάπες της και για τα πένθη της.
Χαιρετίσματα μακρινά
Μελισσούλα μου,
Είδες ; Κι εγώ αυτό σκεφτόμουν , πως δηλαδή μου διαμηνύει την ύπαρξή της μέσα απο τις συμπτώσεις. Αλλά αυτό το ποίημα ήρθε την ώρα που την αναζητούσα μετά απο τα γιορτινά ξεσπάσματα. Τόσο μακρινή και τόσο κοντινή μου, όμως!
Απίστευτο!!!
Σιγή μεγάλη, Ιουστίνη μου!...
Ελα ελα, ερχεται η ανοιξη οπου ναναι και θα γεμισει ο τοπος πεταλουδες. Δε θα το πιστεψεις αλλα κι εγω οποτε βλεπω πεταλουδες τρεχει ο νους μου σε σενα που τις αγαπας. Μια σε βλεπω να χαιρεσαι για ολα και μια να δακρυζεις. Μηπως νομιζεις οτι δε σε βλεπω? Καληνυχτακια με φιλακια!
Χτες βραδυ βγηκα στο μωλο στη Νισυρο! Αυτη η μπλογκοσφαιρα ειναι ενα ονειρο!
Ιουστίνη μου γλυκειά,
...πεταλούδες της μέρας ή της νύχτας, δική τους χάρη, δική τους ψυχή!
να είναι κάποια κάποιου δικού μας????
ΥΓ. ...ότι έχω "μαζέψει" από το "για την αγάπη των άλλων...¨" σε περιμένει στην άκρη της βιβλιοθήκης μου... στείλε μου μήνυμα,
Υιώτα
Κυκλαμινάκι μου,
Σήμερα έπαιζα αυτό το καταπληκτικό σου βίντεο, όπου έβαλες το βιβλίο μου στο καϊκι του αμείλικτου Αιγαίου κι έπαιξες μουσικές της Μαρινέλλας. Ηθελα να σε είχα εδώ να σου πώ πόσο πολύ με έχεις συγκινήσει που ήρθες στην εκδήλωση, που έφτιαξες τα βιντεάκια με τόση αγάπη. Ειλικρινά, δεν υπάρχουν λόγια να σε ευχαριστήσω. Τούτα τα δώρα σου είναι μοναδικοί μάρτυρες της γενναιοδωρίας και της δοτικότητάς σου. Ξέρω πως είσαι μακριά, πως δουλεύεις αργά κι όμως κάθεσαι αγαπητικά και μας φροντίζεις.
Φιλί νυχτερινό μακρινό με αγάπη.
Δεσποινάκι μου,
Ετσι είναι η ζωή μια γέλιο και μια δάκρυ. Αλλά ξέρεις, η πρόωρη και αφύσικη απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι σαν το συρίγγειο, που κλείνει για λίγο και μετά ξανανοίγει.
Βγήκες στο μώλο της Τζαννής μου και της Μαργαρίτας μου; Σούφχομαι νάναι μακρύς ο δρόμος...
Ναι, η μπλογκογειτονιά είναι ονειρεμένη!
Α! Γιώτα μου,
εμένα η Κωνσταντίνα μου φανερώνεται σαν πεταλούδα της νύχτας ή της μέρας, με γκρίζα ή με πολύχρωμα φτερά πετάει διαρκώς γύρω μου ακόμη και τους χειμώνες που θαρρείς πως τα έντομα δε ζούνε πιά.
Φτερουγίζει μέσα μου, είναι η διαρκής παρέα μου, ο ακριβός μου μονόλογος.
Για τα άλλα θα επικοινωνήσουμε.
Φιλιά σου
Ιουστίνη μου,μόνο κάποιος που έχασε πολύ αγαπημένο πρόσωπο και μάλιστα πρόωρα μπορεί να καταλάβει τον πόνο ψυχής που αφήνει και δεν σβήνει με το πέρασμα του χρόνου και γιατί να σβήσει άλλωστε.Ίσως το μόνο που παρηγορεί είναι οι αναμνήσεις και η αγάπη των φίλων που από ότι βλέπω έχεις πολλούς που αγαπάς και σ'αγαπάνε.
Η μνήμη είναι συνέχεια της ζωής όσο σκληρό και να ακούγεται και ευτυχώς η αδερφούλα σου έχει εσένα,τους φίλους της και τα αγαπημένα της πρόσωπα να τη θυμούνται.
εύχομαι η πληγή σου να μετατραπεί σε ένα ωραιώτατο τατού πεταλούδας και να τη θυμάσαι με την ίδια γλύκα.
Κάθε φορά που θα βλέπω πεταλούδα, όπως ανέφερε και το Δεσποινάριον θα σας θυμάμαι και δεν έχουμε λίγες στην ελλάδα.
σε φιλώ
Θα βλεπω πεταλουδες και ο νους μου θα τρεχη σε εσας ...
Αγαπητή μου Ιουστίνη.
Ήταν κάτι που δεν γνώριζα αυτή η απώλεια. Τι να πω; Μ΄εχει συνταράξει η ανάρτησή σου.
Έχεις την συμπάθειά μου
Ντένης
Ρούλα,
Φαντάζομαι πως αγγίζεις το θάνατο καθημερινά μέσα απο το επάγγελμά σου. Γι αυτό μιλάς σοφά για τη διαδικασία της μνήμης, που επαναφέρει τα πρόσωπα κάνοντάς τα μέρος της πραγματικότητάς μας.
Μακάρι να ήμουν γενναία να αντέξω τον πόνο ενός τατού, αλλά επειδή δεν είμαι έχω γεμίσει τα σπίτια μου με πεταλούδες.
Εξ άλλου εκείνη βρίσκεται παντού.
Γλυκειά μου Μάρθα,
Ωραία ακούγεται αυτό, να βλέπεις πεταλούδες και να ξέρεις πως εκεί κάπου θα φτερουγίζει η Κωνσταντίνα μου.
Ευχαριστώ για την τρυφερή σου προέγγιση
Αγαπητέ κύριε Ντένη,
Ευχαριστώ για τη συμπάθεια, είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σας να γράφετε σε μια περίσταση που θα μπορούσε να σας κάνει να νιώσετε αμήχανα.
Με εκτίμηση
Η αλήθεια είναι πως οι πεταλούδες είναι ΜΟΝΟ η Κωνσταντίνα. Από αυτά που έχεις γράψει κατά καιρούς και μας έχει μεταδώσει έχω την αίσθηση Ιουστίνη μου, πως οι πεταλούδες δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για αυτή τη πονεμένη στιγμή της απώλειας αυτού του βελούδινου πλάσματος.
Να της μιλάς ,όπως το κάνεις και θα είναι στη ζεστασιά, στην αιωνιότητα.
Με συγκίνηση
Φιλιά και να προσέχεις αυτές τις δύσκολες ώρες.
Γλυκιά μου Ιουστίνη,
Όσο κι αν εμείς προσπαθούμε να συμμεριστούμε τον πόνο σου και τον «παραμόνιμο σπαραγμό της αιώνιας απουσίας…», όσο κι αν οι προθέσεις μας είναι αγνές… δεν αρκεί. Μπορεί να λέμε: «Η ζωή συνεχίζεται…». Ναι, η ζωή συνεχίζεται… όμως το ξέρω, για σένα δεν είναι όπως πριν...
Ούτε κι ο κόσμος είναι πιο άσχημος τώρα. Είναι όμως λιγότερο όμορφος…
Όσο πιο άδεια είναι η ζωή μας, τόσο περισσότερο νιώθουμε το βάρος της... Είναι αδύνατο να γυρίσουμε σελίδα, φίλη μου αγαπημένη, θα μένει ανοιχτή για να την διαβάζουμε και να την ξαναδιαβάζουμε. Κι οι πεταλούδες θα ’ρχονται, για λίγο και… θα ξανάρχονται…
Κατρίν γλυκειά μου,
Η Πεταλούδα μου είναι παντοτινή και φτερουγίζει γύρω μου κάθε στιγμή. Η Κωνσταντίνα μου- ένα χρόνο πριν την ασθένεια- είχε πεί στους μαθητές της πως ακόμη κι αν έφευγε θα πέταγε απο ψηλά και θα τους έβλεπε πάντοτε. Ηταν ένα προαίσθημα τραγικό, όπως μου έλεγε ο διευθυντής της.
Ευχαριστώ για την αγάπη
Στράτο μου αγαπημένε,
Τα λόγια σου είναι τόσο βαθειά αληθινά! Αλήθεια, η ζωή είναι γεμάτη κενά, λιγότερο όμορφη χωρίς εκείνη. Γιατί εκείνη είχε μια μαγεία στον τρόπο της, μια μαγκιά, μια αγάπη και μια ειρωνία.
Την σκέφτομαι συχνά, προπάντων στις Γιορτές που ήταν πάντοτε μαζί μας!
Φιλιά καλημέρας απο τη νεφοσκεπή πόλη μου
Δεν εχω λογια, απλα προσκυνω, στη θλιψη σου, την απωλεια σου...ξερω......!!!!!
Αχ, αγαπημένη Ζουστιν, επειδή σου έχω ξαναγράψει γι αυτό δεν θα επεκταθώ. Ο Θεός να σου δίνη δύναμη. Οι γιορτές όσο χαρούμενες είναι, πάντα φέρνουν μακρινά αγαπημένα άτομα στην σκέψη μας. Είσαι τυχερή που ξεχωρίζεις τριγύρω σου την ύπαρξη της. Με αγάπη
Αγαπημένη μου Ορφια,
Ευχαριστώ, η θλίψη είναι μόνιμη επωδός των ημερών μου. Αλλά ξεπερνιέται απο το άλεσμα στην καθημερινότητα, που δεν σ΄αφήνει να σηκώσεις κεφάλι.
Φιλί με νερόχιονο
Εύη μου καλή,
Ναι είμαι τυχερή που μου είχε πεί πως θα την αναζητώ μέσα στις πεταλούδες. Κι έτσι την αντικρύζω καθημερινά.
Ευχαριστώ . Φιλιά σου
Να είσαι καλά, βρε Ιουστίνη μου!
Τον τελευταίο καιρό δεν δουλεύω, αλλά δεν πάω και πουθενά, ώστε να έχω νέες παραστάσεις για νέα βιντεάκια.
Εκτός αυτού, άραξα στο χουχούλιασμα του σπιτιού, που τόσο μου έχει λείψει και τεμπέλιασα!
Θα μου περάσει!Είχα όντως μεγάλη ανάγκη από ξεκούραση, γιατί οι μπαταρίες μου τα "φτύσανε!"
Χαίρομαι που σ' αρέσουν, αν και ήταν βιαστικά τότε και ελπίζοντας σε χιονισμένες παραστάσεις... φιλάκια!
Κατερινάκι γλυκό,
Ετοιμάζομαι να παίξω αυτό του καϊκιού. Με έχει συνεπάρει. Γενικά, μου αρέσει αυτή η αιρετική σου άποψη για τα βιβλία, βιβλία στη θάλασσα, στα καϊκια , στους ανέμους, στα βουνα!
Σ΄ευχαριστώ και να προσέχεις καλή μου, Να ξεκουραστείς
Post a Comment