Εγινα κιόλας τριών χρονών

Σήμερα κλείνω τρία χρόνια στη μπλογκογειτονιά και νιώθω περίπου ευτυχής. Μέσα απο αυτό το μικρό διαμερισματάκι του σάιμπερσπέις απέκτησα καινούριες φιλίες, ήρθα κοντά με ανθρώπους απο τα παλιά, επικοινώνησα το έργο μου, εξέφρασα τις ιδέες μου χωρίς μοντάζ.

Ναι, παρότι επανειλημμένα έχω τονίσει πως έκτισα το μπλογκοδιαμέρισμα για να προβάλλω το συγγραφικό μου έργο, καθώς είναι ένα εύκολο ανανεώσιμο ιντερνετικό εργαλείο, τελικά βρέθηκα σε μια απρόσμενη διάδραση με πολλούς υπέροχους ανθρώπους.

Μέσα απο αυτές τις ιντρενετικές σελίδες ήρθα κοντά με συναδέλφους που γνώριζα μακρόθεν όπως την Ελένη Γκίκα ή Αλεφ, την Αγγελικούλα Κώττη, με το Νίκο Λαγκαδινό, με τη Ρίτσα Μασούρα. Εισέπραξα την αγάπη τους, την παρέα τους και πήραμε το δρόμο για ουσιαστικότερες επαφές.

Εδώ γνώρισα το άπαιχτο Μελισσάκι που με οδήγησε στη λατρεμένη πρωτευουσιάνα Δεσποινάριον, της οποίας την ανεπανάληπτη συνάντηση κατέγραψα σε προηγούμενο πόστ. Εδώ ήρθε η Πένυ μου των ταξιδιών, η λεπτεπίλεπτη Γιάννα, η Κατρίν, η Ορφια, η Κατερινάκι ή Κυκλάμινο Βουνού και τόσες άλλες φιλενάδες της μοναξιάς μου. Εδώ συναντηθήκαμε με την Εύη Φέτση εκ Λευκάδος ορμωμένη επίσης. Εδώ έμαθα τη μαγειρική δεινότητα της Κούκ Δε Μπούκ.

Εδώ ξανασμίξαμε με τον παλιό γλυκό φίλο Στράτο Δουκάκη απο τη Βενεζουέλα, που με οδήγησε στη γνωριμία του Γαβρίλη με τις ναυτικές ιστορίες, της πολυγραφότατης Γιώτας Στρατή, του Νέντη Κονταρίνη, της Βάνας Κοντομέρκου και άλλων πολλών ομογενών γραφόντων ών ουκ έτσι αριθμός.

Εδώ βρεθήκαμε με τη συνάδelφο Μαιρού Παραμυθού, που τη λατρεύω για τη μαγκιά της και την έμπνευσή της. Εδώ ξεκουραστήκαμε και γελάσαμε μέχρι δακρύων με φίλους και φίλες απο τα παλιά. Εδώ βάφτισα το Θύμιο ή Ράδιο Μαρκόνη μπλόγκερ κι ας μου αντιστέκεται τώρα που ξαναέχει πέσει στο ατέλειωτο τσάτ.

Εδώ με πισκέφθηκαν φίλοι παλιοί απ τη Λευκάδα, που είχαμε να σμίξουμε απο χρόνια. Εδώ βρήκα την παλιά μου συμμαθήτρια κάπου κρυμμένη μακριά στη Χίο, εδώ συναντήθηκα με το Γιώργο, το γιό ενός φίλου απ΄τα παλιά και τον λάτρεψα για την οξύνοιά του. Εδώ με ανακάλυψαν άλλοι Λευκαδίτες και πιάσαμε το νήμα των αναμνήσεων απο κεί πυ τόχαμε αφήσει.

Εδώ ερωτεύτηκα ξανά το καθημερινό γράψιμο, αυτό της ανανέωσης, της φρεσκάδας, της απόλυτης ελευθερίας. Εδώ ξανάγινα ο εαυτός μου χωρίς φτιασιδώματα.
Εδώ επιτέλους απόλαυσα δημοσιογραφική ελευθερία, που δεν είχα βρεί σε κανένα απο τα μαγαζιά που γύρισα. Εδώ έγραψα κείμενα χαράς και κείμενα πένθους, καταθέτοντας τα συναισθήματά μου χωρίς συμψηφισμούς.

Είμαι ευτυχής που ζώ στη μπλογκογειτονιά μου παρέα με ωραίους ανθρώπους στους οποίους προστίθενται διαρκώς καινούριοι. Δε σκοπεύω ποτέ να εγκαταλείψω αυτό το σπίτι μου κι ας με καλούν οι σειρήνες των εφήμερων επικοινωνιακών παιγνίων που ακούνε στο όνομα Φέισμπουκ και Τουίτερ. Εγώ ποτέ δεν θα προδώσω το προπύργιο της απόλυτης δημοσιογραφικής ελευθερίας μου!

Τζουστινάκι