Οταν χτίζαμε αναμνήσεις!!!

 Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Παραμονές Πρωτοχρονιάς με έπιασε η γλυκειά νοσταλγία των παιδικών χρόνων στη Λευκάδα και είπα να τη μεταφέρω στο χαρτί για να ανανήψω απο την αμηχανία των ημερών.

Μόλις έκλειναν τα σχολεία για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές, μας έπαιρνε ο πατέρας μου απο το χέρι και μας πήγαινε στην Κεντρική Αγορά της Λευκάδας για να διαλέξουμε το παιχνίδι που θα θέλαμε να μας φέρει ο Αη Βασίλης. Τότε υπήρχαν μόνο τα παιχνιδαδικα του Κορομηλαίου και το χαρτοβιβλιοπωλείο Δελλαπόρτα που έφερνε διάφορα πιο μοδάτα παιχνίδια.

Εμείς οι τρείς, στεκόμασταν επι ώρες με μεγάλη περισυλλογή μπροστά απο τα παιχνίδια του Κορομηλαίου κυρίως και προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε ποιό μας άρεσε αλλά και θα μπορούσε να χωρέσει στο σάκο του Αη Βασίλη. Ο αδερφός μας διάλεγε απαρρεγκλήτως ένα αυτοκίνητο (ανατρεπόμενο φορτηγό ή εκσκαφέα ή τρακτέρ κατα προτίμηση) κι εμείς αναλόγως με τα κέφια διαλέγαμε κούκλες, σερβίτσια τσαγιού ή και επιπλάκια για το κουκλόσπιτό μας.

Ολες τις μέρες αναρρωτιόμουν αν ο Αη Βασίλης θα περνούσε απο του Κορομηλαίου να βάλει τα δώρα μας στη σακκούλα του. Με έτρωγε κυριολεκτικά η αγωνία μέχρι να έρθουν τα χαράματα της Πρωτοχρονιάς να βρούμε έξω απο τα δωμάτιά μας τα τυλιγμένα σε ωραία φανταχτερά χαρτιά κουτιά τους. Μπορώ να πώ ότι ζάλιζα τον αδελφό μου με τις ερωτήσεις καθώς η μικρή μου αδελφή δεν ήταν σε θέση να με βοηθήσει με τις απορίες μου.

Στο μεταξύ, οργανωνόμασταν στη γειτονιά με τα παιδιά για να μάθουμε απταίστως τα κάλαντα «Αγιος Βασίλης έρχεται απο την Καισσαρείαν...» να τα τραγουδήσουμε για να εισπράξουμε τον οβολόν, που θα τον επενδύαμε πάντοτε σε ένα τόπι για να παίζουμε τα μήλα τις μέρες της άνοιξης.

Παραμονή οι Λευκαδίτες παίζανε στις πράσινες τσόχες και κατα τις πρωινές ώρες έκαναν πάρτυ στους δρόμους αναποδογυρίζοντας ντενεκέδες και βανδαλίζοντας κάθε αντικείμενο σε εξωτερικό χώρο. Το πρωί η πόλη ήταν λεηλατημένη απο την παραφορά της νύχτας.

Ανήμερα Πρωτοχρονιά, βρίσκαμε κάτω απο το μαξιλάρι το μποναμά μας απο τους γονείς. Μετα  πηγαίναμε στο ξωκκλήσι του Αγίου Βασιλείου στην παλιά πόλη κι εγώ δεν κρατιόμουν απο την έκσταση του δώρου μου. Ηθελα επειγόντως να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι να κλειστώ στο δωμάτιό μου με το νεο παιχνίδι μου να το απολαύσω. Και δεν ήθελα να μοιραστώ με κανένα αυτή την προσωπική χαρά μου.

Ομως οι συνθήκες άλλα κέλευαν. Με το που τέλειωνε η λειτουργία περίμενε έξω η Φιλαρμονική της Λευκάδας να παίξει το «Πάει ο Παλιός ο Χρόνος». Τότε η φούρια μου εξέπνεε, καθώς μου άρεσε να ακούω τα πρωτοχρονιάτικα τραγούδια μέσα απο τα πνευστά και τα κρουστά της Φιλαρμονικής μας.

Μετα τρέχαμε κυριολεκτικά στο σπίτι να ανοίξουμε την κεντρική είσοδο και να σπάσπουμε το ρόδι για Καλή Χρονιά και Ευημερία. Και ώσπου να τελειώσει αυτή η ιεροτελεστία, νάτην πάλι η Φιλαρμονική περνούσε απο τις γειτονιές να παίξει τα τραγούδια του Νέου Ετους. Παιδιά απο διάφορες γειτονιές ακολουθούσαν τους ήχους της μουσικής και γινόταν ένα μεγάλο πανηγύρι στους δρόμους της πόλης.

Εγώ είχα ιερό καθήκον να κάνω ποδαρικό στην κυρά-Λόπη που καθόταν ακριβώς απέναντι και ήταν η πιό αρχόντισσα γυναίκα της γειτονιάς. Ενώ δεν μας επέτρεπαν να πάμε ανήμερα σε άλλα σπίτια οι γονείς, υπήρχε συμφωνία να κάνω ποδαρικό στο σπιτικό των Λογοθεταίων. Κι αυτοί με γέμιζαν με ρόδια και κουραμπιέδες και καλούδια και τον πρώτο ξένον οβολόν του μποναμά.

Το μεσημέρι τελικά ξεμοναχιαζόμουν με το παιχνίδι μου, όπου εύρισκα ελεύθερο χώρο κι αφού όλοι είχαν πέσει για σιέστα. Το έπαιζα, το χάιδευα και υποσχόμουν στον εαυτό μου πως δεν θα το άφηνα να κακοπέσει και να μπεί στην κούτα με τα χαλασμένα μισά παιχνίδια μας.

Το απόγευμα πηγαίναμε στο περιβόλι στα ξαδέρφια μας τα Κακαβουλάκια κι εκεί μας έδιναν μποναμάδες οι γονείς τους κι οι δικοί μας έδιναν σ΄αυτά. Εμείς τα Φραγκουλάκια είχαμε την τύχη να παίρνουμε διπλό μποναμά επειδή η θεία Δήμητρα ήταν δασκάλα και μας έδινε κάτι έξτρα απο το μισθό της επιπλέον απο εκείνο το θείου παπα-Νίκου.

Κατα τις 7 έκανα ποδαρικό στο δεσποτικό , στο σπίτι της νονάς Ιουστίνης και του μακαριστού μητροπολίτη Δωρόθεου. Η νονά με γέμιζε γλυκά κι ένα κρυφό μποναμά. Κι ο νονός-έτσι τον έλεγα- μου έδινε ένα μεγάλο κολλαριστό κατοστάρικο, το οποίο κράδαινα με έπαρση στα υπόλοιπα ξαδέρφια. Ισως ο Νιόνιος μας να έπαιρνε κι αυτός το ανάλογο κατοστάρικο γιατί είχαμε τους ίδιους νονούς, αλλά ποτέ δεν καταδεχόταν να ανταγωνιστεί μαζί μας στους μποναμάδες γιατί ήταν μεγαλύτερος και σοβαρότερος απο εμάς.

Το βράδυ κοιμόμασταν με την Κωνσταντίνα πάντοτε αγκαλιά με το δώρο του Αη Βασίλη, ώσπου κάποιο χρόνο αργότερα ο μεγαλύτερος αδελφός μας διέλυσε την αυταπάτη αποκαλύπτοντας πως ο πατέρας τελικά είναι αυτός που τοποθετεί τα δώρα έξω απο τα δωμάτιά μας. Παρόλο που δεν ήθελα να πιστέψω τα λόγια του, ποτέ πιά δεν ξανακοιμήθηκα με δώρο αγκαλιά. Κι απ την επόμενη χρονιά διάλεγα κανονικά και φωναχτά το παιχνίδι μου ενώπιον του πατέρα δηλώνοντας σιωπηρά πως ήξερα! Κι όμως πόσο καλύτερα θάταν να μην είχα μάθει το μυστικό που αποδόμησε την παιδική μου αθωότητα!

Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος σε όλους , με υγεία, χαρά και δημιουργικότητα!

Χριστούγεννα της ξενιτιάς

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Με λαμπρότητα γιορτάσθηκαν τα Χριστούγεννα στο Μόντρεαλ, καθώς οι Ελληνες ομογενείς συνέρρευσαν στις εκκλησιές τόσο για τη νυχτερινή Χριστουγεννιάτικη λειτουργία όσο και για την λειτουργία ανήμερα της Γέννησης του Χριστού.

Με ηλιόλουστο ουρανό και σχετικά ήπιες θερμοκρασίες οι ομογενείς μετέφεραν ακόμη μια χρονιά τα πατροπαράδοτα ελληνικά έθιμα στα σπιτικά τους. Οι νοικοκυρές έψησαν τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα ενώ σε πολλά σπίτια αντί της γαλοπούλας μαγείρεψαν  ψητό γουρουνόπουλο.

Η ελληνοκρατούμενη περιοχή του Πάρκ Εξτένσιον είχε επί μια εβδομάδα την τιμητική της, καθώς στα ελληνικά ζαχαροπλαστεία περίμεναν στις ουρές Ελληνες και ξένοι για να αγοράσουν και να γευθούν τα παραδοσιακά ελληνικά γλυκά των Χριστουγέννων.

Ο γιορτασμός κορυφώθηκε με το επίσημο μεσημεριανό γεύμα προς τιμήν των Ελλήνων της ξενιτιάς, που οργανώθηκε όπως κάθε χρόνο από την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ με πρωτοβουλία του προέδρου της Νίκου Παγώνη.

Η μεγάλη αγκαλιά της Κοινότητας άνοιξε να υποδεχτεί οικογένειες και μοναχικούς ανθρώπους καθώς και ξένους φίλους της Ελληνικής παροικίας που πήγαν να μοιρασθούν τα πατροπαράδοτα Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Ελλάδας.

Ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νίκος Παγώνης καθώς και μέλη του διοικητικού συμβουλίου έδωσαν το παρόν στο σερβίρισμα της γαλοπούλας , που ήταν μαγειρεμένη αλά Κεμπέκ. Η νεολαία και τα παιδιά βοήθησαν στο καθάρισμα των τραπεζιών ενώ οι κυρίες προσέφεραν Χριστουγεννιάτικες καραμέλες και δώρα στους μικρότερους θαμώνες της συνεστίασης , που μεταμορφώθηκε σε οικογενειακό τραπέζι, αγκαλιάζοντας περί τους 250 Ελληνες της Διασποράς.

Η ατμόσφαιρα ήταν ενθουσιώδης, οι συνδαιτυμόνες αντάλλασαν ευχές μεταξύ τους με φωτισμένα από το χαμόγελο πρόσωπα, ενώ ο πρόεδρος Νίκος Παγώνης γέμιζε τα ποτήρια με κρασί περιφερόμενος και χαιρετώντας κάθε τραπέζι ως γνήσιος οικοδεσπότης Χριστουγέννων.

Το Χριστουγεννιάτικο γεύμα της ΕΚΜΜ έχει γίνει μια παράδοση που τιμά τον κορυφαίο φορέα της οργανωμένης παροικίας καθώς και τους Ελληνες του Μοντρεάλ. Είναι μια παρακαταθήκη αγάπης και προσφοράς στο μοναδικό  Ελληνικό Γένος.

Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα στην πρεσβευτική κατοικία

Με τις μοναχές της Παναγίας της Παρηγορήτισσας και την οικοδέποινα Βασιλική Τσίρου-Μαρκαντωνάνου

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Στολισμένη στο πνεύμα των Χριστουγέννων η πρεσβευτική κατοικία της Οττάβας υποδέχθηκε την Τρίτη το βράδυ τους Ελληνες της περιοχής τιμώντας τα πατροπαράδοτα ελληνικά έθιμα. Μελομακάρονα και κουραμπιέδες ήταν τα γλυκά της γιορτής που παρέπεμπε σε μέρες Ελλάδας.

Η οικοδέσποινα , Βασιλική Τσίρου-Μαρκαντωνάτου, σύζυγος του Ελληνα πρέσβη, Γεώργιου Μαρκαντωνάτου,  υποδέχθηκε με χαμόγελο τους καλεσμένους που προέρχονταν από διάφορες ηλικιακές κατηγορίες με κυρίαρχη τη νεολαία.

Τιμώμενο πρόσωπο ήταν ο Καναδός πρέσβης Ρόμπερτ Πέκ, ο οποίος παρέλαβε τιμητική πλακέτα από τον ομόλογό του Ελληνα πρέσβη Γεώργιο Μαρκαντωνάτο για την Φιλελληνική του δράση αλλά και για την συμβολή του στην ανάπτυξη των διμερών σχέσεων Καναδά-Ελλάδας κατά την τετραετή θητεία του στην Καναδική πρεσβεία της Αθήνας.

Ο Ελληνας πρέσβης στο σύντομο χαιρετισμό του εξήρε τη δράση του Καναδού ομολόγου του, ενώ τόνισε την σπουδαιότητα του ρόλου της Ελληνικής Ομογένειας στην συνεισφορά προς την πατρίδα, σημειώνοντας πως η ενδυνάμωση της σχέσης με το Μητροπολιτικό κέντρο αποτελεί πρώτιστο μέλημα των διπλωματικών αρχών.

Ο  Καναδός πρέσβης Ρόμπερτ Πέκ, ο οποίος παρότι βρίσκεται στην Οττάβα, εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση ελληνικών νοσοκομείων αλλά και στο «Χαμόγελο του Παιδιού» είπε ότι νιώθει συγκινημένος για την τιμή και ότι η αγάπη του για την Ελλάδα αναπτύχθηκε  κυρίως χάρη στη σύζυγό του Μαρία Πανταζή-Πέκ που είναι αληθινή Ελληνίδα.

Η βραδυά στολίστηκε με έντονο Χριστουγεννιάτικο χρώμα, όταν στην πρεσβευτική κατοικία εισέβαλαν οι μοναχές της Παναγίας της Παρηγορήτισσας, οι οποίες με μικρά κοριτσάκια τραγούδησαν τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα προσθέτοντας μια στροφή για τη μακρινή και πονεμένη πατρίδα.

Η βραδιά έκλεισε με την ελληνική χορωδία της Οττάβας που τραγούδησε την Αγια Νύχτα, το Ελατο και άλλα χριστουγεννιάτικα τραγούδια μπροστά από τους συγκινημένους Ελληνες ομογενείς. Τα δάκρυα της νοσταλγίας έτρεχαν από τα μάτια των παρισταμένων στη λαμπρή Χριστουγεννιάτικη γιορτή του ζεύγους Μαρκαντωνάτου.

Μελομακάρονα και κουραμπιέδες από το Μοναστήρι της Παρηγορήτισσας

Τέσσερις κυρίες της βραδυάς: Η οικοδέσποινα, το Τζουστινάκι, η ζωγράφος Κατερίνα Μερτίκας και η Αλίκη Σοφιανόπουλος

Χριστουγεννιάτικες αγάπες

Αγκαλιά με το σκυλάκι που είναι ντυμένο γιορτινά

Η χορωδία ήταν υπέροχη

Ο Τεντ Αργύρης με τον πρέσβη Ρόμπερτ Πέκ

Μια οικογενειακή φωτογραφία με τις μοναχές

Η Αννα Αργύρη με τον καναδό πρεσβη Ρόμπερτ Πέκ

Με λευκαδίτικο τραπεζομάντηλο

Παιδάκια και μοναχές λένε τα κάλαντα

Τζουστινάκι, Μαρία Πανταζή-Πέκ και Αννα Αργύρη

Μια πληθωρική συνέντευξη στο Νίκο Λαγκαδινό

Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη: «Η τέχνη χρησιμοποιείται στις δυτικές κοινωνίες ως άλλοθι του καταναλωτισμού…»

Δεκέμβριος 19, 2016

The following two tabs change content below.

• Βιογραφικό
• Τελευταία άρθρα

Νίκος Λαγκαδινός

Ο Νίκος Λαγκαδινός είναι δημοσιογράφος [ΕΣΗΕΑ]. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Θεατρολογία στο 8ο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Έχει εργαστεί ως συντάκτης και αρχισυντάκτης στην ΕΡΤ [τηλεόραση και ραδιόφωνο], στις εφημερίδες Ελεύθερη Γνώμη, Νίκη, Ενημέρωση, Βραδυνή, Ακρόπολις, Αθηναϊκή. Διηύθυνε την εφημερίδα ΕΞΟΡΜΗΣΗ.

Μέσα στον καταιγισμό των εκδόσεων που αψηφούν την οικονομική κρίση δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τους συγγραφείς εκείνους που δικαιωματικά έχουν καταλάβει μια θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία. Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, που προέρχεται από τη δημοσιογραφική οικογένεια, ξέρει να χειρίζεται το λόγο πολύ καλά. Έχει μια δυναμική η γραφή της που σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι την τελευταία σελίδα των βιβλίων της. Καταφέρνει να διατηρεί την πνευματική θερμοκρασία της εποχής και τα βιβλία της κάθε φορά είναι μια ωραία έκπληξη και μια σεμνή παρουσία. Η ειλικρίνεια του δημιουργού είναι η γέφυρα της συναισθηματικής μέθεξης του αναγνώστη. Όταν ο δημιουργός συμβαίνει να είναι τεχνίτης έμπειρος  του λόγου, ο αναγνώστης  μπορεί να χαίρεται ή να θαυμάζει το επίτευγμα. Αυτό ταιριάζει απολύτως στην περίπτωση της Ιουστίνης που προ πολλού έχει εκατοντάδες αναγνώστες και έχουν γίνει φανατικοί φίλοι της. Αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί είναι το βιβλίο της Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ και παρότι δεν πήγα στην εκδήλωση της παρουσίασής του, διαπίστωσα από το διαδικτυακό ρεπορτάζ ότι χαίρει εκτίμησης από ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και φυσικά των μέσων ενημέρωσης, αφού είναι μια άξια εκπρόσωπος του κλάδου.

• Τι νοσταλγείτε περισσότερο;

Νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ήμουν προστατευμένη στον κλοιό  της οικογένειας και της μικρής μου πόλης. Τότε που τα σεντόνια μου μοσχομύριζαν άρωμα πράσινου μήλου και η μαμά επέμενε να τελειώσω τη φακή μου για να σηκωθώ από το τραπέζι. Τότε που η λιμνοθάλασσα μύριζε παράξενα όταν φυσούσε ο νοτιάς. Τότε που ο πατερούλης με μάθαινε το βαλς των λέξεων…

• Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;

Το αγαπημένο μου ταξίδι είναι αυτό του μυαλού, να βυθίζομαι στην ομορφιά των τόπων που δεν γνώρισα ακόμη.

• Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερτιμημένη αρετή;

Τη σεμνότητα, διότι δεν την έχω συναντήσει μέχρι σήμερα σε κανένα πρόσωπο…

• Πoια, κατά τη γνώμη σας, είναι τα μεγαλύτερα πρoβλήματα της ελληνικής κoινωνίας;

Παρατηρώντας από μακριά, θεωρώ ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας είναι: η μιμητικότητα, η αδιαφορία για τα κοινά, η έλλειψη παιδείας στην κοινωνική συμπεριφορά, ο συνεχής θυμός και η δυσανεξία για τον πλησίον. Παρότι η Ελλάδα έχει υποστεί πολλαπλούς κραδασμούς, αυτά τα συμπτώματα εξακολουθούν να υπάρχουν και να με τρομάζει.

• Σας ενδιαφέρει η πoλιτική;

Με ενδιαφέρει η πολιτική όχι προσωπικά αλλά να την παρακολουθώ και να την ορίζω ως ένα σημείο μέσα από την κριτική και τη συνάφεια.

• Τι γνώμη έχετε για τους πολιτικούς;

Δυστυχώς, βλέπω ότι οι μετριότατοι γίνονται συνήθως πολιτικοί. Οι μέτριοι και οι ατάλαντοι. Αυτός είναι ο κανόνας στην Ελλάδα αλλά και στον Καναδά.

Η Ιουστίνη Φραγκούλη με τον συμπατριώτη της πρώην πρόεδρο της Βουλής Απόστολο Κακλαμάνη

• Αγαπάτε το θέατρο;

Το λατρεύω το θέατρο, παιδί ζυμωμένο με αρχαίο δράμα από την εφηβεία μου πώς να μην αγαπάω το θέατρο; Πιστεύω πως είμαστε τυχεροί ως Έλληνες που μεγαλώσαμε με απόλυτη φυσικότητα μέσα στο θεατρικό γίγνεσθαι, κληρονομιά των προγόνων μας.

• Ποια είναι η θέση της τέχνης (θέατρο, μουσική, ζωγραφική, κ.λπ.) στην εποχή μας;

Η τέχνη σε όλες τις μορφές της δεν έχει –δυστυχώς- τον αυθορμητισμό της δημιουργίας και της πρωτοτυπίας στις μέρες μας. Ίσως ο 20ός αιώνας να σάρωσε όλη την επανάσταση στις παραδοσιακές φόρμες. Η τέχνη χρησιμοποιείται στις δυτικές κοινωνίες ως άλλοθι του καταναλωτισμού. Ως αντιστάθμισμα της ενοχής για το έλλειμμα τους ενδιαφέροντος προς αυτήν.

• Μήπως η τέχνη κινδυνεύει να απομονωθεί εξαιτίας της τηλεόρασης και συνεπώς μήπως πρέπει να αναζητήσει καινούργιες μορφές και να επανεξετάσει την κοινωνική λειτουργία της;

Πραγματικά, η ηλεκτρονική εποχή έχει απομονώσει τη δημιουργία στις παραδοσιακές μορφές της. Αλλά η ίδια η ηλεκτρονική εποχή έχει φέρει νέους ορίζοντες στην τέχνη. Θεωρώ ότι η τέχνη θα βρει το δρόμο της, θα ξεπεράσει τα αδιέξοδά της, θα συντονίσει το βηματισμό της προς το σήμερα και το αύριο. Η τέχνη έχει επιβιώσει όλων των καιρών, όλων των συνθηκών, βρίσκει τρόπους.

• Σε μια εποχή αποξένωσης, πολεμικών συγκρούσεων, κοινωνικών αναταραχών, φτώχειας, ανισοτήτων, φόβου για την επόμενη ημέρα κ.λπ., τι μπορεί να κάνει η τέχνη;

Μα αυτή είναι η δύναμή της, να γεννάει πρωτοτυπία μέσα στα ερείπια. Να εμπνέει νέους δρόμους, να δρομολογεί τάσεις με αφορμή τις συνθήκες. Η φτώχεια, οι ανισότητες, ο φόβος είναι συστατικά που μπορούν να δημιουργήσουν νέους ορίζοντες στην τέχνη. Η τέχνη εντέλει δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι προϊόν ελιτισμού. Είναι η υπέρτατη αναζήτηση του ανθρώπινου γένους για τη λύτρωσή του.

• Είναι ο κόσμος μας παράλογος;

Ο κόσμος μας είναι παράλογος, αλλά όχι περισσότερο παράλογος από την εποχή του κλασικού Ελληνισμού. Αν ανατρέξεις στις τραγωδίες και τις κωμωδίες θα δεις βίους παράλληλους. Το παράλογο είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης.

Με τον αντιπρόεδρο της ΕΣΗΕΑ Δημήτρη Τσαλαπάτη

• Τι είναι εκείνο που δίνει νόημα στον άνθρωπο;

Κατά τη γνώμη μου, νόημα στον άνθρωπο δίνει η ίδια του η υπόσταση. Η αυτογνωσία, η προσωπική οριοθέτηση, η αυτάρκεια αποτελούν για το άτομο εργαλεία για να βρει νόημα και στα ελάχιστα. Τότε μπορεί να βρει νόημα στο σύννεφο που ανακόπτει το γαλάζιο του ουρανού, στην πασχαλίτσα που ανεβαίνει στο πράσινο φύλλο, στο σκουπίδι που σκόρπισε ο άνεμος.

• Έχει πνευματικότητα η κεντρική εξουσία (η κυβέρνηση, τα κόμματα);

Θεωρώ πως η πνευματικότητα καταλύεται από την ίδια τη φόρμα της εξουσίας.

• Η νεοελληνική κοινωνία, γενικότερα, έχει πνευματικότητα;

Δεν μπορώ να γενικεύσω, καθότι δεν ζώ στην Ελλάδα και δε συνομιλώ με τους καθημερινούς ανθρώπους. Αλλά υπάρχουν μεγάλα αναστήματα στη σύγχρονη ελληνική πνευματική ζωή.

• Τι σημαίνει για σας η λέξη «ήθος»;

Το ήθος για μένα μεταφράζεται στο σεβασμό προς τον άνθρωπο με όλες τις υποδιαιρέσεις του.

• Πoια είναι η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας;

Αγάπη! Είναι λέξη εύηχη, χορταστική, γεμάτη υποσχέσεις.

• Ποιος φταίει για το περιορισμένο λεξιλόγιο των νεοελλήνων: οι γονείς, το σχολείο, τα μέσα ενημέρωσης, η παγκοσμιοποίηση;

Όλα μαζί: Το σχολείο που περιορίζεται στη διδαχή της περιορισμένης σχολικής ύλης, τα μέσα ενημέρωσης που είναι οπτικά και προφορικά, η ηλεκτρονική εποχή που έχει πάρει τα παιδιά από το παραδοσιακό διάβασμα. Και περισσότερο βέβαια ευθύνεται η οικογένεια, οι γονείς που δεν ανησυχούν όταν διαπιστώνουν πως τα παιδιά τους έχουν διαρκώς άγνωστες λέξεις. Θυμάμαι πως από τις ωραιότερες στιγμές της παιδικής ηλικίας ήταν όταν καθόμασταν με τον πατερούλη, ανοίγαμε το λεξικό και διαβάζαμε την ερμηνεία των αγνώστων λέξεων, τα συνώνυμα και τα παράγωγά τους.

• Υπάρχει περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση στους πολίτες ή όλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την προστασία του περιβάλλοντος;

Πιστεύω ότι η νέα γενιά αισθάνεται το χρέος προς το περιβάλλον, δεν είναι σαν τη δική μας που φτιάχτηκε καταστρέφοντας τη φύση. Όλοι οι νεαροί ηγέτες των χωρών ασχολούνται με το κλιματολογικό και όλες οι νέες οικογένειες ενδιαφέρονται για τα βασικά, κάνουν ανακύκλωση, προτιμούν τα βιολογικά προϊόντα (λιγότερα χημικά στο περιβάλλον) κλπ.

• Κινδυνεύουμε στ’ αλήθεια από τη μόλυνση του περιβάλλοντος ή απλώς πρόκειται για υπερβολές των οικολόγων;

Πιστεύω ότι όντως υπάρχει τεράστιος οικολογικός κίνδυνος, ο οποίος ξεκίνησε και κορυφώθηκε τον 20ό αιώνα, την εποχή της βιομηχανοποίησης. Θεωρώ όμως ότι συνειδητοποιώντας τους κινδύνους σήμερα, μπαίνουν όρια και περιθώρια. Μπαίνουν φραγμοί! Και έχουμε ήδη θετικά αποτελέσματα από τις νέες περιοριστικές πολιτικές στην κατάχρηση της φύσης.

Με τον πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Θανάση βαλτινό

• Υπάρχει φόβος να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα;

Όχι δεν υπάρχει φόβος να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα, θα έρχεται πάντα κάποιος Ομπάμα να μας θυμίζει την εθνική υπερηφάνεια μας έτσι με απλή μια βόλτα στο βράχο της Ακρόπολης. Όσο υπάρχει η Ακρόπολη δεν υπάρχει τέτοιος φόβος!

• Δικαιούμαστε να υποστηρίζουμε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων;

Είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Αν αναλύσεις τις ιδιοσυγκρασίες των τοπικών κοινωνιών (καθότι είναι ομογενοποιημένες) θα το αντιληφθείς πάραυτα. Τα χαρακτηριστικά της φυλής παραμένουν αναλλοίωτα…

• Έχoυν σημασία oι απoλoγισμoί στη ζωή μας;

Βεβαίως, είναι το σημαντικότερο εργαλείο για να προχωρήσεις ένα βήμα παραπέρα. Θέλει σκούπα, θέλει γερή σαρωτική φασίνα το είναι μας και μάλιστα συχνά.

• Πόσες ώρες εργάζεστε;

Δεν τις μετρώ γιατί είναι ατέλειωτες…

• Τι είναι για σας η μοναξιά;

Η μοναξιά είναι να μην έχεις συναντήσει στο δρόμο σου ποτέ έναν όμοιό σου. Να μην έχεις μπορέσει ποτέ να ταυτιστείς με κάποιο άλλο ανθρώπινο είναι. Αυτό είναι κλειστά παραθυρόφυλλα.

• Είστε ρομαντική;

Και ρομαντική και πρακτική είμαι. Κρατάω το ρομαντισμό για τα όνειρά μου και γίνομαι πρακτική στη διάρκεια της ημέρας!

• Σας αρέσoυν τα ταξίδια;

Πολύ μου αρέσουν τα ταξίδια. Είναι αυτή η πρόθεση φυγής που έχω μέσα μου παιδιόθεν.

• Πoιo μέρoς αγαπάτε ιδιαίτερα;

Αγαπώ τη Λευκάδα μου, εκεί που συνέβησαν όλα μέσα μου. Εκεί που γεννήθηκα, που αγαπήθηκα και αγάπησα, εκεί που διαμορφώθηκε ο σημερινός μου κόσμος. Οι άλλοι τόποι είναι απλώς σταθμοί.

• Tι αγαπάτε περισσότερo στoν κόσμo;

Τις ωραίες στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους.

• Τι θεωρείτε ως τον έσχατο βαθμό δυστυχίας;

Να χάσεις πρόωρα δικούς σου ανθρώπους.

• Σας απασχολεί ο χρόνος;

Ο χρόνος ως έλλειμμα με απασχολεί διαρκώς, διότι δεν χωράει τις πληθωρικές μου δραστηριότητες. Αλλά ως βάθος και όλον, τον αποδέχομαι κι ας τρέχει γρήγορα.

• Πιστεύετε στην φιλανθρωπία ή στην αλληλεγγύη;

Μεγάλωσα σε ιερατική οικογένεια και είδα τη φιλανθρωπία και την αλληλεγγύη καθημερινά στην πράξη. Είναι πολύ ωραίο το αίσθημα που σου αφήνει η γενναιοδωρία προς τους ανθρώπους.

• Για σας, τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση;

Η παγκοσμιοποίηση είναι μια οικονομική έννοια που εφευρέθηκε για την φτηνότερη μετακίνηση των αγαθών και των υπηρεσιών ανάμεσα στα κράτη και τις ηπείρους. Ωστόσο, αυτό έχει δημιουργήσει παράκεντρα οικονομικής εξουσίας, τα οποία λύνουν και δένουν τις τύχες των κοινών θνητών. Τα στρατηγεία της παγκοσμιοποίησης βρίσκονται στη Wall Street και στο City του Λονδίνου και κινούν τα νήματα σε κάθε επίπεδο, οικονομικό, πολιτικό, γεωστρατηγικό. Η παγκοσμιοποίηση ξεκίνησε με αγαθές προθέσεις αλλά ξέφυγε στην πορεία και σήμερα έχει προκαλέσει αντίθετες συνέπειες στις κοινωνίες, βλέπε απομονωτισμός και έξαρση φασιστικών εθνικιστικών κομμάτων.

• Η «ενωμένη» Ευρώπη θα επιβιώσει;

Εξαρτάται από τις συνθήκες, όσο ανάβουν τα εθνικιστικά κινήματα τόσο μειώνονται οι ελπίδες για την επιβίωση της Ενωμένης Ευρώπης. Το Brexit ήταν το πρώτο δείγμα…

• Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε οι Έλληνες;

Είμαστε ο ομφαλός της Ευρώπης με ολίγην εγγύς Ανατολήν. Θεωρώ όμως ότι έχουμε υποστεί δυνατούς τριγμούς, έχουμε μάθει τις βορειο-ευρωπαϊκές νόρμες αλλά μας καταδιώκει ο άλλος ανατολίτικος εαυτός μας.

• Ο Έλληνας είναι εχθρός της πειθαρχίας και του κανόνα;

Πιστεύω ότι αυτοί είναι αφορισμοί που δεν ισχύουν. Αν δεις τους Έλληνες στο εξωτερικό πόσο υπάκουοι και πειθαρχικοί είναι, θα αντιληφθείς ότι δεν πρόκειται για τέτοιου είδους φυλή. Ίσως αυτή η «αναρχία» του Έλληνα να πηγάζει από το γραφειοκρατικό σύστημα της χώρας, μόνο ένας ωχαδερφισμός τους σώζει στην καθημερινότητά τους.

• Τι λείπει από τον Έλληνα σήμερα;

Κρίνω ότι του λείπει η ξεγνοιασιά, του λείπει η απόλαυση των μικρών καθημερινών πραγμάτων. Ο μιμητισμός προς το δυτικό καταναλωτικό πρότυπο τον έχει κάνει δυστυχισμένο. Ο Έλληνας έχασε το Ζορμπά μέσα του.

• Έχετε μεταναστεύσει και ζείτε για πολλά χρόνια στον Καναδά. Πώς νιώθετε;

Ναι έχω μεταναστεύσει στον Καναδά εδώ και 28 χρόνια και νιώθω όμορφα, διότι ο Καναδάς μου πρόσφερε νέους ορίζοντες και ευκαιρίες. Με καλλιέργησε, με έφτιαξε καινούργιο άνθρωπο.

• Σας λείπει η Ελλάδα;

Μου λείπει όταν πυκνώνει το χιόνι και τότε αναπολώ την ελευθερία των περιπάτων στο χώμα της, τον ήλιο της, τη θάλασσά της. Αλλά είμαι τυχερή γιατί την κουβαλώ διαρκώς μέσα μου και την επισκέπτομαι συχνά.

• Τι μας συνδέει με τον Καναδά;

Μας συνδέει η μεγάλη ομογένεια, αυτοί οι Έλληνες που ήρθαν εδώ χωρίς γλώσσα και συγγενείς με μόνο εφόδιο την γενναιότητά τους. Και δημιούργησαν ένα επιτυχημένο σύνολο κι έφτιαξαν ρίζες με οργανισμούς, συλλόγους κι ελληνικά σχολεία.

• Πώς καταφέρνετε να λιγοστεύετε τη νοσταλγία για την πατρίδα;

Η νοσταλγία είναι εκεί, χτυπάει την πόρτα. Αναχαιτίζεται με τη συναναστροφή, τις παραδοσιακές επετείους, τις Κυριακές στην εκκλησιά, τις καθημερινές συνευρέσεις στους συλλόγους.

• Μήπως η χώρα μας κινδυνεύει από τους πρόσφυγες / μετανάστες;

Η χώρα μας κινδυνεύει από την εξωτερική πολιτική των ιθυνόντων μας.

• Τελικά, θα πάψουμε να είμαστε έθνος και θα γίνουμε απλώς μια κοινωνία πολιτών [διαφόρων εθνοτήτων];

Πιστεύω ότι ακόμη και τώρα με την εισροή διαφόρων εθνικοτήτων, η χώρα παραμένει ένα ομογενοποιημένο έθνος με μία γλώσσα και μία θρησκεία.

• Πιστεύετε ότι μπορούμε να τα «βρούμε» κάποτε με την Τουρκία;

Πιστεύω ότι θα παίζουμε πάντα το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού, άλλοτε καθ’ υπόδειξιν τρίτων και άλλοτε για εσωτερική κατανάλωση εκατέρωθεν.

• Τι είναι εκείνο που κάνει τους Έλληνες να πιστεύουν ότι όλοι οι άλλοι λαοί είναι εχθροί τους;

Είναι ένας λαός, κάποτε περιώνυμος, που έχει υποστεί πολλούς πολέμους και επιθέσεις, εξαιτίας κυρίως της γεωγραφικής της θέσης. Λογικό είναι να έχει καλλιεργηθεί αυτός ο φοβικός ιδεατισμός.

• Ποιο είναι το πολυτιμότερο περιουσιακό σας στοιχείο;

Τα βιβλία που έχω γράψει και βρίσκονται στη βιβλιοθήκη μου.

• Η οικονομική κρίση πιστεύετε ότι θ’ αλλάξει την κοινωνία μας και προς ποια κατεύθυνση;

Δυστυχώς, η οικονομική κρίση έχει ήδη αλλάξει την κοινωνία μας προς το χειρότερο. Βλέπω ανθρώπους μελαγχολικούς, αβέβαιους, πανικόβλητους, βλέπω ανθρώπους που φοβούνται για την επαύριο. Η οικονομική κρίση μας έχει κάνει δύσπιστους, φοβικούς, καχύποπτους, Έλληνες χωρίς χαμόγελο.

• Πιστεύετε ότι θα έρθει κάποια στιγμή που η χώρα μας θα ζει χωρίς τις ξένες εξαρτήσεις;

Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό καθώς η γεωγραφική της θέση είναι τέτοια, που πάντοτε θα αναζητεί συμμαχίες για να προστατευθεί. Οι συμμαχίες είναι εξαρτήσεις.

• Μιλήστε μας για το τελευταίο βιβλίο σας…

Είναι ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Είναι ο ύμνος του έρωτα και ο θρήνος για την κατάλυσή του. Είναι η ωδή προς την ανθρώπινη μοίρα που είναι αναπόδραστη.

• Γιατί είναι τόσο πολυσέλιδη η «Τρικυμία»;

Γιατί ήμουν σε συγγραφικό οίστρο και ήθελα να τα γράψω όλα. Και τα μικρά και τα μεγάλα. Όλα. Χαχαχα…

• Τι ήταν εκείνο που σας οδήγησε στη συγγραφή;

Με οδήγησαν οι συνθήκες. Όταν ανέλαβα να γράψω τη βιογραφία του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής με τίτλο «Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου», εκεί αντιλήφθηκα πως μπορούσα να γράψω το μεγάλο έργο. Είχα την αυτοπειθαρχία και την δομική τεχνική. Αυτά φτάνουν για να γίνεις συγγραφέας.

• Γράφετε έχοντας υπόψη το αναγνωστικό κοινό ή ερήμην του;

Βεβαίως, έχω υπόψη μου το αναγνωστικό κοινό όταν γράφω το μυθιστόρημα. Αν έγραφα ερήμην του δεν θα είχαν απήχηση και αναγνωστικότητα τα έργα μου. Στην ποίηση μόνο έχεις την πολυτέλεια να γράφεις ερήμην του κοινού.

• Σας απασχολεί η γνώμη των κριτικών;

Οι κριτικοί στην Ελλάδα είναι ένα παρεάκι που λιβανίζεται μεταξύ του. Λίγοι ξεχωρίζουν. Σ’ αυτούς τους ελάχιστους εμπιστεύομαι την κρίση για τα έργα μου αν και γνωρίζω τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Δεν βαυκαλίζομαι με αυταπάτες.

• Η γυναίκα σήμερα στην Ελλάδα είναι ίση με τον άνδρα;

Δεν το γνωρίζω γιατί δεν έχω στατιστικά στοιχεία και δεν εργάζομαι εκεί για να το εισπράξω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αλλά αν θυμάμαι από τους δικούς μου καιρούς η Ελληνίδα είναι αγωνίστρια και κατακτά τη θέση της με το σπαθί της στον κοινωνικό ιστό.

• Είστε φεμινίστρια ή πιστεύετε ότι ο φεμινισμός έχει δημιουργήσει προβλήματα στη γυναίκα;

Είμαι υπέρ της γυναικείας ισότητας, μεγάλωσα στον απόηχο του φεμινισμού και έτσι δεν ταυτίστηκα ποτέ απόλυτα. Πιστεύω ότι η απελευθέρωση της γυναίκας και η έξοδός της από το σπίτι της περιέπλεξαν τη ζωή. Έκαναν αμήχανους και τους άνδρες. Αλλά θα έρθει η ώρα που θα ισορροπήσει όλο αυτό.

• Τι είναι εκείνο που μπορεί να ενσαρκώσει την ελπίδα του αύριο;

Τα παιδιά μας, τα βλαστάρια μας είναι η ελπίδα του αύριο. Αν είναι διαποτισμένα με βασικές αξίες, αυτά θα φέρουν τον ήλιο που θα σκορπίσει όλες τις σκιές.

• Τελικά, τι είναι η ζωή;

Είναι ένα υπέροχο ηδονικό και ταυτόχρονα πονεμένο πέρασμα. Ας προλάβουμε να το χαρούμε!

• Βιογραφικό

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου τελείωσε τη δημοτική και μέση εκπαίδευση. Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς καθώς και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ).

Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (μέχρι Μάιο 2015) και διαφόρων εντύπων. Απασχολείται ταυτόχρονα στα διάφορα ομογενειακά μέσα του Καναδά και της Αμερικής, ενώ συνεργάζεται με την εφημερίδα The Huffington Post.

Η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη είναι μέλος της Εταιρείας Γαλλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (UNEQ), καθώς και της Ομοσπονδίας Αγγλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (QWF).

• Συγγραφικό έργο

Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου (Εκδόσεις Εξάντας, 2000), (The Lonely Path of Ιntegrity, Exandas Publishers, 2002). Πετάει, πετάει το σύννεφο (μυθιστόρημα, Eκδόσεις Ψυχογιός, 2003), Στις Αγορές του Κόσμου, Επώνυμες Ευκαιρίες και Μικρές Αναλώσιμες Ιστορίες (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2004), Η Παρακαταθήκη – The Legacy (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2005), Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (μυθιστόρημα, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2006). Ημερολόγιο Αβάνας- Η Κούβα στο Λυκόφως του Κάστρο (Εκδόσεις Ηλέκτρα 2008), Για την Αγάπη των Άλλων (μυθιστόρημα, εκδόσεις Ψυχογιός 2009), Ο Πολ και η Λάρα ταξιδεύουν (παιδικό βιβλίο με μουσικό cd, εκδόσεις Ψυχογιός 2011), Έρωτας στην Ομίχλη (μυθιστόρημα, εκδόσεις Ψυχογιός 2011), επανέκδοση Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (Εκδόσεις Αρμός, Δεκέμβριος 2013), «Ξυπόλυτες στην Άμμο» (εκδόσεις Αρμός 2014)

Το τελευταίο της μυθιστόρημα «Η Τρικυμία» (εκδόσεις Ωκεανός) βρίσκεται στη λίστα των ευπώλητων.