Η ηχηρή απουσία σου!

 

Αγαπημένη Πεταλούδα,

Σου γράφω πάλι και φέτος που έκλεισαν 18 χρόνια από την τραγική αναχώρησή σου. Φέτος, κάτω από άλλα απανωτά παράλληλα πένθη σου γράφω αναθυμούμενη όλα αυτά που μοιραστήκαμε ανπυποψίαστες ότι κάποτε θα έκλεινε οριστικά αυτή η σχέση.

Ήσουν μικρή και όμορφη, παιχνιδιάρα και βεβαίως απολύτως εξαρτημένη από μένα. Ήσουν το μικρό βάρος της ζωής μου καθώς ακολουθούσες κατά πόδας τη μεγάλη αδελφή σου, που το μυαλό της το είχε σε παιχνίδια με μεγαλύτερα κορίτσια.

Σου έπαιρνα μονίμως τον τίτλο της βασίλισσας και εσύ υποχωρούσες προκειμένου να με έχεις στο πλάι σου. Υποχωρούσες και προχωρούσες με μεγάλα βήματα για να προλαβαίνεις τις ξαφνικές στροφές μου, επίτηδες παρμένες για να με χάνεις...

Κι όμως ήρθε η στιγμή που εγώ σε έχασα. Που κοίταζα πίσω μου και δεν σε έβλεπα, που εξαφανίστηκες σαν μια κουκίδα στον ορίζοντα. Όρμησε τότε η καταιγίδα και σε έσβησε για να μην μπορώ να σε βρώ πουθενά. Αλλά εσύ έγινες Πεταλούδα και από τότε πετάς γύρω μου και μέσα μου.

Αυτό το καλοκαίρι στη Λευκάδα έμεινα μετά από χρόνια στο ανακαινισμένο μας δωμάτιο. Τα δυό κοριτσίστικα κρεβάτια μας το ένα απέναντι στο άλλο μου θύμισαν τις νύχτες πριν κοιμηθούμε που λέγαμε ιστορίες η μια στην άλλη. Ιστορίες με κάστρα και πρίγκηπες, ιστορίες που πιστεύαμε πως ήταν δικές μας και όχι της φαντασίας μας. Αυτές ήταν οι καταδικές μας στιγμές καθώς και το φεγγάρι που εισέβαλε από το μισάνοιχτο παράθυρό μας τις σύντομες καλοκαιρινές νύχτες. Κι ενώ με καλούσαν για βραδυές πανσελήνου στη Λευκάδα εγώ προτίμησα να βγω φέτος στο μπαλκόνι  μας να απολαύσω την ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου. Μου φάνηκε πως είδα τη σκιά σου να με χαιρετά κι έκανα να σου γνέψω αλλά είχες φύγει.

Φέτος χάσαμε και τη Λίτσα μας που τόσο αγαπούσες. Έσβησε σαν το κερί κι εκείνη μετά από ένα απίστευτο αγώνα με τον καρκίνο. ‘Ηρθε να σας συναντήσει εσένα και τη Ντίνα μας και τον Κωτσοπάτσο. Μαζεύεστε ψηλά εκεί στον ουρανό και κάνετε παρέα τα πρωτοξάδελφα κοιτώντας εμας που βασανιζόμαστε ριγμένοι στην πάλη της καθημερινότητας.

Πολλές φορές αναρρωτιέμαι πώς περνάς. Αν είσαι αυτή η Πεταλούδα που όλο πετάει μπροστά μου στις χαρές και τις λύπες. Λίγες χαρές έχουν προστεθεί από την ημέρα της φυγής σου και περισσότερες λύπες. Κι όλο μας περικυκλώνουν οι απώλειες αγαπημένων μας προσώπων και όλο στενεύει ο κύκλος αυτών με τους οποίους συμπορευθήκαμε.

Μικρή μου μόβ Βεντάλια,

Από τη μέρα που έφυγες κάθησε μια σιωπή στην ύπαρξή μου. Μπορεί να με βλέπεις να συνεχίζω τη ζωή αλλά το σώμα μου και το μυαλό μου είναι βυθισμένα σε εκείνο το γιατί; Γιατί έφυγες; Γιατί πόνεσες; Γιατί πέρασες αυτά τα φρικτά μαρτύρια της ασθένειας; Γιατί μας έδωσες τόσο απροσδόκητο και ανείπωτο πόνο;

Τα καλοκαίρια στο Μόντρεαλ έχουν πάντα αυτή τη δόση του κενού. Θαρρώ πως θα με πάρεις τηλέφωνο να μου πεις ότι έρχεσαι κι εγώ θα τρέξω βιαστικά να σου ετοιμάσω το δωμάτιο και θα καταφθάσω ιδρωμένη στο αεροδρόμιο να σε παραλάβω. Κι εσύ μέσα στο αυτοκίνητο θα μου αφηγείσαι ατέλειωτες ιστορίες με τους μαθητές και τις μαθήτριές σου που- να ξέρεις- σε έχουν λατρέψει και δεν σε ξεχνούν. Πρόσφατα συνάντησα μια αγαπημένη σου μαθήτρια στη Νέα Υόρκη και δεν σταμάτησε να μου μιλάει για σένα και για την έμπνευση που έδινες σε όλα τα παιδιά της τάξης.

Ήσουν ένα λαμπρό αστέρι που δεν θα σβήσει ποτέ. Ο Αλέξανδρός σου είναι άντρας πιά και παντρεμένος με την ωραία και ευάλωτη Λέξια. Φέτος, μου είπε πόσο με νιώθει για τα όσα πέρασα μαζί σου. Συναισθάνεται τον πόνο γιατί είδε αγαπημένα πρόσωπα να καταρρέουν, να χάνουν τη ζωή όπως την έχασες εσύ. Είναι σκληρό και απάνθρωπο να καταρρέει το ανθρώπινο σώμα κι εσύ να το βλέπεις και να μην μπορείς να κάνεις τίποτε γι αυτό. Και να μην μπορεί η ιατρική επιστήμη να παρέμβει!

Μικρή μου Πεταλούδα,

Δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην σε σκέφτομαι. Το κενό της απουσίας σου είναι πάντα παρόν. Το αρωματίζω με τα κεριά που σου ανάβω κάθε μέρα, ανάλογα με την εποχή. Βιολέτα την άνοιξη, γιασεμί το καλοκαίρι, λεβάντα το φθινόπωρο, καρύδι το χειμώνα.

Η φλόγα δυνατή κοιτάζει πάντοτε προς τα ουράνια, κι ίσως να συναντά την άυλη μορφή σου.

Σ΄αγαπώ και μου λείπεις

Η αδελφή σου

Ιουστίνη

 

Κώστας Φωτεινός: Ο Αθάνατος Λόγος του!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Έφυγε αθόρυβα μια μέρα του Σεπτέμβρη ο φιλόλογος, ο δάσκαλος, ο ποιητής, ο πεζογράφος Κώστα Φωτεινός αφήνοντας πίσω του το φωτεινό του πέρασμα μέσα από τα υπέροχα, μοναδικά,πολυδιάστατα κείμενά του.

‘Ημασταν τυχερές με την φίλη και συμμαθήτριά μου Αγγελική Σπηλιά να μας κάνει φροντιστήριο για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Με το μειλίχιο τόνο στη φωνή του, απλά χωρίς εξάρσεις μας οδήγησε στο δρόμο της επιτυχίας σφραγίζοντας την ύπαρξή μας με τα δικά του λογοτεχνικά σκιρτήματα.

Τον θυμάμαι να μας μυεί τα απογεύματα εκεί στο εφηβικό δωμάτιο της Αγγελικής στην ερμηνεία των αρχαίων κειμένων και να μας καθοδηγεί στην έκφραση με ένα διευσδυτικό τρόπο χωρίς να χρησιμοποιεί ποτέ την προστακτική.Επικοινωνούσε τη γνώση χωρίς την υπεροπτική στάση των συνηθισμένων καθηγητών, κι αυτό τον έκανε ξεχωριστό στα μάτια μας. Η γνώση του γινόταν κτήμα μας, παίρνοντάς μας απαλά από το χέρι.

Κι ύστερα κάθε φορά που είχαμε μάθημα μας έφερνε ποιήματα που μόλις είχαν στεγνώσει από την πένα του και απλωνόταν αυτή η λυρικότητα στην ύπαρξή μας. Αυτή η τρυφερή ανάγνωση γινόταν καταλυτική της αγωνίας μας για την κατάκτηση της επιτυχίας. Η ποίησή του μεταβαλλόταν στο ηρεμιστικό μιας εφηβείας που ζητούσε διεξόδους όχι στην τυπική μεταλαμπάδευση της γνώσης αλλά στην ευρύτερη αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης και της ζωής.

Θυμάμαι, λοιπόν, τον ποιητή και τον δάσκαλο εκείνα τα απογεύματα που πίστευε με πάθος στις δικές μας ικανότητες, που δεν αμφέβαλε για την επιτυχία μας, που συμπορευόταν ειρηνικά χωρίς κορώνες σε μια κοινή πορεία διαγράφοντας ουσιαστικά το μέλλον μας. Για μένα υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος για την ανάπτυξη της λογοτεχνικής μου φύσης. Θυμάμαι να διαβάζει τα ποιήματά του κι εγώ μέσα μου να ονειρεύομαι να φτάσω σε αυτή τη μέθεξη των λέξεων και των νοημάτων Θυμάμαι να ονειρεύομαι μια μέρα να μπορέσω κι εγώ να αγγίξω αυτές τις κορυφές. Κι όλο έβαζα στόχο να μπορέσω να καλλιεργήσω τις ιδέες μου,το γραπτό λόγο μου,  μα ήταν τόσο δυνατές οι δικές του αστραπές που ένιωθα ώρες ώρες πως με συνέτριβαν.

Η επιτυχία μας στο πανεπιστήμιο έγινε δική του χαρά και θυμάμαι πως την πρώτη φορά που επιστρέψαμε στη Λευκάδα ως φοιτήτριες του χαρίσαμε εκείνου και της γυναίκας του Ρουμπίνας (επίσης φιλολόγου που μας σημάδεψε θετικά στο σχολείο) κάποια δώρα από τα χρήματα της υποτροφίας μας, διότι εκείνος πίστευε ακράδαντα στην αριστεία που ο ίδιος καλλιεργούσε αθόρυβα μα σε βάθος.

Τα χρόνια πέρασαν, πήραμε η καθεμιά  το δρόμο μας, τον συναντούσα τυχαία στην αγορά κι όλο μιλούσαμε για τη λογοτεχνία, κι όλο καμάρωνε που εγώ είχα μπει στο δρόμο της μεγάλης γραφής. Το έβλεπα στο χαμόγελό του που απλωνόταν σε ολάκερη την αγορά , το ήξερα πως θεωρούσε ότι η επιρροή του υπήρξε καταλυτική στην δική μου λογοτεχνική πορεία.

Την τελευταία φορά που τον επισκεφθήκαμε στο σπίτι του με τη θέα ήταν πέρυσι το καλοκαίρι. Ήταν μια συνεύρεση συγκινητική, διαφορετική. Σμίξαμε μετά από χρόνια και αναφερθήκαμε σε όλα εκείνα που μας ένωσαν αλλά και τις άγνωστες πτυχές της ζωής του. Μας μίλησε για εκείνα τα πέτρινα χρόνια της φτώχειας όπου ξεκινούσε καθημερινά με τα πόδια να πάει στο γυμνάσιο στη Λευκάδα μέχρι να φτάσουν τα πρωτοβρόχια και να ανγακαστεί να μείνει σε νοικιασμένο δωμάτιο στην πόλη γιατί τα λεφτά δεν περίσσευαν στην οικογένειά του. Ο πατέρας του τόσα είχε, τόσο μπορούσε να τον υποστηρίξει. Κι εκεί ανακαλύψαμε το ασυγκράτητο πάθος για τη γνώση και την πρόοδο, αυτό το χείμαρρο που δεν υποχωρεί ούτε από τις πιό δύσκολες συνθήκες της ζωής.

Μας χάρισε και υπέγραψε όλες τις ποιητικές συλλογές του που στολίζουν πλέον τη βιβλιοθήκη μου στο Μόντρεαλ και όπου αναζητώ πηγή έμπνευσης όταν στερεύω απο τις λέξεις.

Ο Κώστας Φωτεινός θα μείνει στις φιλογογικές σελίδες της Λευκάδας και της Ελλάδας με χρυσά γράμματα γιατί κάθε λέξη, κάθε εικόνα είναι ζυγιασμένη με τον πόνο της κατάκτησης. Τίποτε δεν του χαρίστηκε, αγωνίστηκε από όλα τα μετερίζια για να φθάσει στην κορυφή. Μέσα από τα λογοτεχνικά του κείμενα τίμησε τα βιώματα και τα συναισθήματά του, γράφοντας  για όσα του ερέθιζαν το λογοτεχνικό αισθητήριο με μια απόλυτη γνησιότητα!

Θέλω να πω ότι δεν ταιριάζουν τα απλά λόγια της παραμυθίας στην υπέροχη Ρουμπίνα του που τον θαύμαζε μέχρι το τέλος, στις κόρες του Θεοφίλη και Ανδριάννα και στα εγγόνια του Μαριτίνα και Βαγγέλη.

Προσωπικά θα του χρωστάω για πάντα ανείπωτη ευγνωμοσύνη για το ορόσημο που υπήρξε στη ζωή μου και στην υπαρξιακή μου εξέλιξη.

Αντίο δάσκαλε!

Ένα βιογραφικό σημείωμα του Κώστα Φωτεινού

 Σε ηλικία 85 ετών ανελήφθη εις ουρανούς ο φιλόλογος, συγγραφέας και ποιητής Κωνσταντίνος(Ντίνος) Φωτεινός, μια εξέχουσα προσωπικότητα στα Λευκαδίτικα γράμματα.

Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και εργάστηκε ακόλουθα ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης μέχρι τη συνταξιοδότησή του.

Η επίσημη ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία ξεκίνησε το 1982 με την έκδοση από τον εκδοτικό οίκο «Νεφέλη» των πεζογραφημάτων του «Το Πορτόνι – Τα Κακά Στενά«. Θα συνεχίσει το πεζογραφικό του έργο με την έκδοση το 1985 από τον ίδιο εκδοτικό οίκο του βιβλίου του «Πίσω από την ομίχλη«. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1989, θα εκδόσει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ανεβαίνοντας τη σκάλα» (Εκδόσεις Νεφέλη). Για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα φαίνεται να σιωπά για να επανέλθει στις αρχές της δεκαετίας του 2000, δείχνοντας αυτή τη φορά την ιδιαίτερη κλίση του στην ποίηση. Μέσα σε λίγα χρόνια θα εκδόσει, συνεργαζόμενος με τον εκδοτικό οίκο «Κατάρτι» αυτή τη φορά, τρεις ποιητικές συλλογές του: «Ο ρακοσυλλέκτης» (2004), «Ανεμοδείκτης στη νηνεμία» (2005) και «Οι δρόμοι της Αριάδνης» (2007).  Της μικρής μας πόλης, ποίηση, Ροδάκινο, 2011.

 

Η ακανθώδης περιπέτεια μιας παραλίας!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Βρέθηκα κι αυτό το καλοκαίρι στη Λευκάδα και φυσικά έκανα καθημερινά το μπάνιο μου στην παραλία του Κάστρου. Περνούσα μέσα απο τις εγκαταστάσεις του γκρεμισμένου Περίπτερου, αυτού που τη δεκαετία του 70 και του 80 αποτελούσε την περηφάνεια της Λευκάδας.

Για μας τους παλαιότερους το Περίπτερο αποτέλεσε τη νέα εποχή της κοσμικής Λευκάδας. Εκεί μάθαμε τη ντισκοτέκ, εκεί ήπιαμε τα πρώτα μας ποτά, εκεί χορέψαμε τα σφιχταγκαλιασμένα μπλούζ στους επικούς χορούς των μαθητικών μας εκδηλώσεων, εκεί έπεσαν τα πρώτα φιλιά. Το Περίπτερο λοιπόν αποτελεί χώρο έντονων αναμνήσεων αλλά και ένα σημείο που θα μπορούσε να είναι η πιό ελκυστική πρόσκληση στην πόλη της  Λευκάδας.

Ωστόσο, κακές επιλογές του Λιμενικού Ταμείου, της Δημοτικής αρχής και άλλων παραγόντων οδήγησαν στην μοιραία εγκατάλειψη και την εξαθλίωση του κτίσματος και των γύρω κατασκευών (καμπίνες κλπ) με αποτέλεσμα σήμερα να είναι ένα απειλητικό για την ασφάλεια των λουομένων και μια τεράστια ντροπή για τη Λευκάδα.

Έτσι με πολύ αργά βήματα ξεκίνησε ο δήμαρχος Κώστας Δρακονταειδής την προσπάθεια αναβάθμισης του Περιπτέρου και της παραλίας του Κάστρου με μια διακήρυξη η οποία κατέληξε σε διαγωνισμό που κέρδισε τότε η Πάππας Όιλ. Αλλά για κακή τύχη της Λευκάδας ο έτερος ενδιαφερόμενος κατόρθωσε με δικαστική απόφαση να αναιρέσει την διαδικασία και ήρθε στα χέρια της σημερινής διοίκησης η καυτή πατάτα του Κάστρου.

Βεβαίως, επί δημάρχου Δρακονταειδή με τις ίδιες ακριβώς προϋποθέσεις του διαγωνισμού δεν άνοιξε ρουθούνι, δεν ακούστηκαν διαμαρτυρίες, η υπόθεση προχώρησε ομαλά χωρίς να προκληθεί το τεράστιο δράμα που έχει συμβεί στις μέρες μας με τη νέα διακήρυξη.

Ο κόσμος παρασυρμένος από μια συναισθηματική κρίση του τύπου «να αφήσουν τη μοναδική ελεύθερη παραλία στους Λευκαδίτες», υποκινούμενη κυρίως από επιχειρηματίες της Λευκάδας που έχουν  πρόσβαση σε κοινές παραλίες και έχουν συμφέροντα στην τουριστική ζώνη διαμαρτύρεται με ένα παράλογο ακτιβισμό που δεν έχει να κάνει με την ουσία αλλά με τις εντυπώσεις.

Να πούμε λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα:

1.   Υπάρχει η ελεύθερη παραλία της Γύρας και του Αη Γιάννη όπου έχουν στηθεί άναρχες παράγκες και ομπρελοκαρέκλες αλλά κανείς δεν διαμαρτύρεται ούτε για την ασχήμια ούτε για τη βρώμα!

2.   Η παραλία του Κάστρου θα είναι ελεύθερη για τους λουόμενους όπως ακριβως επιβάλλει ο νόμος!

3.   Η εκμετάλλευση του Περιπτέρου και η αναβάθμισή του θα αποτρέψει το στήσιμο πρόχειρων κατασκευασμάτων τύπου παράγκας στην παραλία ενώ θα αποτελέσει πόλο έλξη τη νεολαίας.

4.   Πού ακούστηκε η πόλη να διαθέτει χιλιόμετρα παραλιών και να μην έχει μια αξιοπρεπή κατασκευή όπου ο κόσμος θα μπορεί να πιεί ένα καφέ με στυλ και σε καθαρό περιβάλλον;

5.   Πού ακούστηκε στα χιλιόμετρα της παραλίας ακόμη και του Κάστρου να μην υπάρχουν καμπίνες και τουαλέτες για να αλλάξει ο κόσμος’;

Διάφορες ακτιβιστικές αντιπροτάσεις έχουν ανατραπεί από την έγκριση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και του Κεντρικού Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής. Οι ουσιαστικοί φορείς του κράτους δίνουν το πράσινο φως για τον διαγωνισμό προς ανάθεση του έργου. Και οι Λευκαδίτες βρίσκονται σε κρίση υστερίας για την ανακατασκευή ενός χώρου που μόνο ομορφιά και προσέλκυση νέων ανθρώπων θα φέρει.

Όταν η υπόγεια γέφυρα θα σκάει στο Καλλιγώνι ίσως να είναι από τα μοναδικά σημεία έλξης των εισερχομένων στο νησί. Ϊσως να γίνει η νέα ατραξιόν για την πόλη που θα μαραζώνει με την αποκέντρωση. Αλλά τα μυαλά είναι μικρά και γεμάτα πείσμα προκειμένου να μη γίνει η ιδιωτική επένδυση. Διότι περί αυτού πρόκειται, φτηνός ακτιβισμός εναντίον οποιασδήποτε επένδυσης. Βεβαίως επί δημάρχου του ΣΥΡΙΖΑ είχε πέσει σιωπή...

Είναι λυπηρό για τους ανθρώπους που βλέπουν την πρόοδο σε κάθε επένδυση να παρατηρούν την υστερία ενός λαού που μόνο κίνητρο έχει τον αλόγιστο ακτιβισμό για τον ακτιβισμό. Κρίμα να μην βλέπουν τη μεγάλη εικόνα και να αγωνίζονται για να μην αναβαθμισθεί η παραλία για να μείνει δήθεν ελεύθερη. Εάν δεν γινει η αναβάθμιση του Περίπτερου, θα ζήσουμε ακριβώς την ασχήμια της Γύρας και των άλλων παραλιών!