Κι όμως βρέθηκε ένα κυκλάμινο αναθισμένο στην καυτή Πλάγια ντελ Εστε, στον κήπο ενός Ελληνα και το φωτογράφισα για να το χαρίσω στο δικό μου Κυκλάμινο του Βουνού!
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbbIjKijz4UeoUaFiIV0eJUZAKxNeIJcP7P4oqVZfx8ipo1koFIWpnNXBcgWciP1WjI431fMMaJ2D6rMNfvBOxnYuDcRgLku0VGNjjY9-7rC216J4n1e1MKWESyilTzAJLiYB4PrIFCQXU/s400/Cuba028.jpg)
Η καλλονή αδελφή μου, η χίπυ Κωνσταντίνα μου
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij6zfVroNhvaGAMCLHzZS_5tJD03THhpYlbAJTHNsqwVU_4Ljpa-0I1ImNOTMMZPiDPz4a49_uiQ73VVQm_BCN4HY1E4wxsfvV5sC9sG7ybe4-a_urbstw_gZTsCkqdoSTslYRvTZrDgHe/s400/Cuba017.jpg)
Εμείς οι δυό ανυποψίαστες πως θα χωρίζαμε μια μέρα.
Η ορχήστρα παίζει σάλσα
Χοροί και μουσικές σε πλατεία της Αβάννας
Πρωτοχρονιάτικο κομμάτι μετα μουσικής
Της Ιουστίνης Φραγκούλη
Αντί επιμέτρου για το 2007 ή αντί προλόγου για το 2008 είπα να αφιερώσω ένα ακόμη απόσπασμα απο το υπο έκδοση βιβλίο μου με τίτλο «Ημερολόγιο Αβάνας». Είπα να κάνω ποδαρικό με ένα νέο δημιούργημα, επειδή θέλω να δηλώσω απόλυτη αισιοδοξία.
Περνώντας απο το ταμείο του πόνου και της άκαρπης νοσταλγίας, επιλέγω να επιστρατεύω μνήμες και συναισθήματα, κεφαλοποιώντας τα σε γραμμένα φιλιά, όπως γράφει ο ποιητής Γιάννης Ευσταθιάδης.
Καλή Χρονιά γεμάτη υγεία, ευτυχία και δημιουργικότητα! Καλή Χρονιά γεμάτη μπιτάτες μουσικές!
Της Αβάνας οι μουσικές
Ολες οι αναφορές στο σκληρό δίσκο της μνήμης μου για την Αβάνα σχετίζονται με τη μουσική, το χορό, τα αιώνια πάρτις, που ξεπετάγονται γιορταστικά απο τα ταπεινά ερειπωμένα σπίτια ή τις εργατικές πολυκατοικίες της μάζας καταμεσής του δρόμου, ολομεσήμερο με τον ήλιο να καίει τους ουρανούς.
Ξεκινάω την καθημερινότητά μου εδώ στην Αβάνα απο την αίθουσα του πρωινού, όπου μια τετραμελής ορχήστρα παίζει απαλή κουβάνικη μουσική. Ο βιολιστής επιτίθεται με σολαρίσματα ενίοτε, αλλά σιωπά όταν ο κιθαρίστας ανεβάζει τους τόνους εκβιάζοντας πιεστικά τις χορδές της κιθάρας του. Είμαι ευτυχής που ξυπνώ με μουσικές, που αναπνέω την ευεξία ανθρώπων ταυτισμένων με αναθρώσκοντα ρυθμό.
Ναί, η Αβάνα ζεί σε ένα ασύλληπτο μουσικό ρυθμό, που δεν διακόπτεται ούτε τη μέρα ούτε τη νύχτα. Οι άνθρωποι περπατούν και χορεύουν χωρίς νάναι ανάγκη να νιώσουν βυθισμένα στα τύμπανά τους τα αυτιστικά ipods της δυτικής καταναλωτικής νεύρωσης. Αρκεί μια νότα να ξεπεταχθεί απο κάπου και οι γοφοί των γυναικών κουνιούνται ενστικτώδικα στο ρυθμό, τα μάτια των ανδρών τρεμοπαίζουν . Είναι εκλπηκτική τούτη η αίσθηση της ταύτισης ενός λαού με τη μουσική.
Χώνομαι στο Μπάρ El Floridita , όπως έκανα πάντα όταν ταξίδευα εδώ με την Κωσνταντίνα. Είμαι μονάχη μου και δεν θα πάρω ούτε ντέικερι ούτε μοχίτο (εξωτικά κοκτέιλς με φρούτα και αλκοόλ), δεν θα πιώ Cuba Libra, αν και με κατατρώει η ανάγκη να κάνω κάτι σαν τον Χέμινγουαιη. Λες κι ερχόμενη εδώ θα μιμηθώ το ύφος του αμερικανού συγγραφέα, που πέρασε τις καλύτερες μέρες στην Κούβα γραφοντας τα μυθιστορήματα της μοναξιάς και της κατάθλιψής του.
Οχι, δεν είμαι παθιασμένη με τον Χεμινγουαίη, αλλά νιώθω την ανάγκη να μυριστώ την αύρα του μεγάλου άντρα, που πέρασε μέρες αίγλης αλλά και αποσύνθεσης στην προ του Κάστρο Αβάνα του διεθνούς τζέτ σέτ. Με πιάνει μια μελαγχολία. Η αδελφή μου δεν είναι εδώ να μου γεμίζει τα μυαλά με ιδέες και εικόνες για το λαμπρό παρελθόν της Αβάνας μας.
Παραγγέλνω ένα καφέ με λέτσε (γάλα) και τον πίνω αργόσυρτα και θλιμμένα , όπως ταιριάζει στην ψυχολογία της μοναχικότητάς μου. Παράξενο, αλλά απολαμβάνω τη μοναξιά σ΄αυτόν εδώ τον ευλογημένο τόπο.
Παρατηρώ τις φάτσες των τουριστών γύρω μου. Είναι όλοι μιάς κοπής, με βλέμμα βολεμένο και χαριστικό, με σκέψεις δοξαστικές για τις παλιές καλές μέρες της Αβάνας. Η ξεναγός μιλάει ακατάπαυστα για τον Χέμινγουαίη.
Πληρώνω βιαστικά το ποτό μου και απομακρύνομαι. Περπατώ ανάμεσα απο φτωχογειτονιές, όπου οι γέροι και οι γριές κάθονται έξω απο τις πόρτες τους λικνιζόμενοι στις κουνιστές μπαμπού πολυθρόνες τους. Μοιάζουν τόσο ανέμελοι, κι όμως ξέρω καλά πως αγωνιούν για το επιούσιο της μέρας. Αλλά αφήνονται στη νιρβάνα της μοιρολατρείας, καθώς τα κομμουνιστικά κουπόνια κάτι θα φέρουν στο τραπέζι τους κι απόψε.
Απο το ισόγειο ενός παλιού σπιτιού ξεπετιέται ηλεκτρικό φώς μέρα μεσημέρι. Κοιτάζω μέσα απο τα σιδερένια κάγκελα, που χρησιμεύουν για προστασία. Χώνω το κεφάλι μου ανάμεσά τους. Μια αφράτη λευκή ισπανίδα με φτηνά μπουκαλάκια πολύχρωμων βερνικιών (η ξαδερφη απο το Μαϊάμι τάχει στείλει) κάνει μανικιούρ και βάφει με ιεροτελεστία τα νύχια των χεριών μιας μαυρούλας.
-Μπορώ να δώ κι εγώ; Ρωτάω με όλη την τουριστική μου αφέλεια.
-Βέβαια, μπορείτε. Ελάτε μέσα να σας φιλέψουμε, μου λέει η μανικιουρίστρια καλωσυνάτα.
Είμαι καχύποπτη Ελληνίδα και με μια ευγενική δικαιολογία στέκομαι στα κάγκελα, παρατηρώ τη γυναικεία σκηνή, ζητώ συγγνώμη και αποχωρώ. Εχω πεισθεί πως εδώ σου λένε καλημέρα μόνο για τα πέσος.Τί κι αν η τροφαντή λευκή μέσα απο τα κάγκελα μου φάνηκε αθώα, εγώ φοβάμαι να ξανοιχτώ!
Κατηφορίζω προς την παραλία της Παλιάς Αβάνας. Σκαλώνω σε ένα υπαίθριο καφέ, όπου μια ορχήστρα παίζει μάμπο και σάλσα και όλους τους ρυθμούς της λατινοαμερικάνικης μουσικής. Σμίγω με ένα πλήθος ισπανών τουριστών, που λικνίζονται με πάθος και στροβιλίζονται στους ρυθμούς, που ξεσηκώνουν. Απο το διπλανό τραπέζι έρχεται ένας ξανθός νεαρός να μου ζητήσει να χορέψουμε. Δεν το σκέφτομαι δεύτερη φορά. Με εκπλήσσει που ξέρει να χορεύει μάμπο, αργεντίνικο τάνγκο και σάλσα. Πιάνουμε ψιλή κουβέντα και μαθαίνω πως είναι Βρετανός που κάνει διακοπές κάθε χρόνο στην Καραϊβική , γι αυτό είναι μαθημένος σε τούτους τους χορούς.
Κι εγώ πώς ξέρω να χορεύω; Μά, είμαι απο τη δυτική Ιόνια Λευκάδα, όπου πριν γίνω ντεμπυντάντ ώφειλα να χορεύω τάνγκο, και φόξ και σάλσα και απ όλα για να επιβιώσω στις λαμπρές χοροεσπερίδες της Φιλαρμονικής , υπό τους ήχους του σαξόφωνου του Καμινάρη ή του ακορντεόν του Μορίνα. Μέρες χαμένες για πάντα στη λησμονιά!
Η ώρα είναι 5μ.μ κιόλας. Ο ήλιος αρχίζει να γέρνει πίσω στην παραλιακή Μαλιακόν. Βιαζομαι να επιστρέψω στο ξενοδοχείο μου, όπου έχω δώσει ραντεβού με τη Χριστίνα για να περιηγηθούμε τη νυχτερινή ζωή της Αβάνας. Κάνω ένα δροσερό μπάνιο και ξαπλώνω για μια μίνι σιέστα.
Κατά τις 10 κατεβαίνω στο λόμπι. Πίνω ένα μοχίτο στο μπαράκι του ξενοδοχείου περιμένοντας τη νεαρή κοπέλα. Ενας κύριος μου γνέφει να μου το κεράσει. Οχι, ευχαριστώ, αρνούμαι ευγενικά.
Μου πιάνει κουβέντα. Είναι γάλλος και μάλιστα υψηλά ιστάμενος στο υπουργείο πολιτισμού της Γαλλίας. Βρίσκεται εδώ για δουλειές, ο τομέας του είναι οι πολιτιστικές ανταλλαγές με τη νοτιοαμερικάνικη ήπειρο. Τα γαλλικά του μυρίζουν βροχή. Είναι απο τη Μεριντιέν , μου λεέι γι αυτό αυτή η παράξενη προφορά. Το διαπιστώνω πως είναι βέρος Γάλλος, καθώς ακόμη και στην Κούβα φοράει το κλασικό Cartier ρολόι του.
Η Χριστίνα με παίρνει με το κόκκινο αυτοκινητάκι της και ανηφορίζουμε προς το Μιραμάρ όπου έχουμε κλείσει να πάμε στο
Casa de la Musica. Απόψε παίζει μια γνωστή κουβάνικη μπάντα, που αγαπάει πολύ η νεοαποκτηθείσα Ελληνίδα φίλη.
Η μουσική είναι ξεσηκωτική. Στην καρέκλα μου χορεύω νοερά με τα ζευγάρια που στροβιλίζονται στην πίστα. Εκστασιάζομαι, αλλά δεν βρίσκεται εδώ η Κωνσταντίνα για να χορέψουμε ανέμελα όπως τις παλιές μέρες. Πίνω μια άψητη μπύρα, που μου φέρνει αηδία με τη μυρωδιά της.
Στο διπλανό τραπέζι δυό νεαροί μουλάτοι μας κοιτάζουν επίμονα , εμάς τις μπονίτες με τα ξανθά μαλλιά και τη λευκή επιδερμίδα. Νιώθω μέρος μιας ταινίας που βλέπω να παίζεται διαρκώς εδώ στην Αβάνα των λάγνων βλεμμάτων. Είμαστε η εύκολη λεία για τους ντόπιους υποψήφιους εραστές, που αν μας πιάσουν κουβέντα, αμέσως θα μας ζητήσουν να τους κεράσουμε τα ποτά τους. Αυτή είναι νομοτέλεια στην κομμουνιστική Αβάνα των εφευρετικών κατοίκων της , που κυνηγούν με θρησκευτική προσήλωση το καυτό αντικείμενο του πόθου τους, λίγα ή πολλά διεθνή πέσος.
Αναπολώ τις νύχτες που περνούσαμε μαζί με την καλλονή αδελφή μου στην Αβάνα. Καθώς η ορχήστρα ανάβει την ατμόσφαιρα σκορπίζοντας ρυθμούς μπιτάτης σάλσα, αντιλαμβάνομαι πως η μουσική της Κούβας έχει περάσει με τον πιό δημιουργικό τρόπο στον 21ο αιώνα. Είναι η μόνη μουσική, που στο μιξάρισμά της με το μπίτ, δεν αλλοιώνεται αλλά ομορφαίνει περισσότερο. Θεέ μου, πόσο χαίρομαι που ανακαλύπτω τούτη την υπέροχη μουσική επιμειξία των Κουβάνων!
Αναχωρώντας απο το κλάμπ αργά μετά τα μεσάνυχτα λέω στην Χριστίνα απρόσμενα : «Δεν θα ξαναπατήσω στο Tropicana Club, γιατί αυτό το φτηνιάρικο καν-κάν με τα φτερά, τα πούπουλα και τις πούλιες στα φουστάνια των γυναικών με ενοχλεί αισθητικά εσχάτως.»
Τα καμπαρέ έχουν πεθάνει όχι μονάχα στο Παρίσι, αλλά και στην τουριστική πρωτεύουσα της Κούβας! Ζήτωσαν τα κλαμπάκια με τις μουσικές, τζάζ ή μπολερό έστω!
Μουσικές προτάσεις για τις νύχτες της Αβάνας
Απόλυτα ελεγμένες αλλά δανεικές απο το site του Monogram
Bar El Floridita
Για ντακίρι στο λίκνο του. Δοκιμάστε εκτός από το κλασικό, το Hemingwayμε το χυμό grapefruitκαι τη φράουλα.
Obispo 557
Bar Café de Paris
Αυτό που οι Κουβανοί εννοούν μπαρ. Το πνεύμα και το οινόπνευμα…
Bar La Bodegnita del Medio
Οι ιστορικοί αμφισβητούν αν ο Hemingway ήπιε mojito σε αυτό το bar. To mojtio πάντως, το φαγητό και το κέφι κυριαρχούν και θα σας αφήσουν πλήρως ικανοποιημένους…
Colle Empedrado No 206 Habana Vieza
Bar La Maison
Bar, αλλά και επιδείξεις μόδας από νέους Κουβανούς σχεδιαστές…
Calle 1be/7ma y 9na., Miramar
Bar Monserrate
Εδώ τα έπινε που και που ο Κάστρο πριν το 1954..
Τώρα μια καλή μπάντα, καλά φθηνά ποτά και Κουβανέζικη Κουζίνα
Monserrate a Obrapva
Bar Dos Hermanos
Το bar που άνοιξαν τα αδέλφια Luciano κάποτε.. Ο Lucky και ο άλλος…Το αγαπημένο του Federico Garcia Lorca το 1930
San Pedro No 304
Casa de la Musica Galliano
Αργά το βράδυ εμφανίζονται οι πιο γνωστές Κουβανέζικες μπάντες ..Νωρίς το απόγευμα για Κουβανέζικους χορούς.
Cha-Cha, Mambo, Rumba, Salsa
Club Macumba
Ακριβό στην είσοδο και στα ποτά αλλά το καλύτερο μακράν club της πόλης με πολλούς ντόπιους Κουβανούς κα Κουβανές και λιγότερους τουρίστες.
Calle 222 e/37 y Autopista, Repartola Coronella
Club Diablo Tu-Tun, Miramar
Για εισαγωγή στα Κουβανέζικα ήθη και έθιμα με το μαλακό.. Ας ληφθεί υπ’ όψιν ότι πηγαίνοντας στην Αμαλιάδα από την Αθήνα δεν κουβαλάς μαζί σου καρπούζι(ας μην
χάνουμε το χιούμορ μας)..
LA Zorra y el Cuervo Jazz Club
Το καλύτερο jazz club της Κούβας. 10 pesos είσοδος με ποτό.
Calle 23e/NyO Velado
Irakere Jazz Club
Για τους φίλους της Jazz.
Calle A e/3ra.y 5ta Miramar
El Gato Tuerto
Δίπλα στο Nacional για boleros και ολίγο χορό.
Colle O 17 y Calle 19 Velado
Dos Gardenias
Για boleros και μια βουτιά στο χρόνο. Must για γνωρίζοντες ολίγα περί μουσικής καθώς και για την κατηγορία των —ηντα.
Αν. 7 y Calle 26 Mindanao
Camparet Parisien
Ωραία κοστούμια, εντυπωσιακοί χορευτές και χορεύτριες, πολύ καλοί τραγουδιστές και μουσικοί.
Hotel National Calle 21 y O
Camparet Tropicana
Το παλαιότερο στην Κούβα.
Calle72e/41 y45
Turquino
Club και εστιατόριο με θέα που κόβει την ανάσα.
25ος Όροφος HotelTripHabanaLible, Calle23 Vedado