ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Sunday, August 24, 2008

Καλοκαίρι 2008 στη Λευκάδα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Η Λευκάδα είναι η άγνωστη πλέον μικρή πατρίδα μου, καθώς τον Αύγουστο την είδα να υποφέρει υπο το βάρος και την αναρχία των χιλιάδων τουριστών , που ισοπέδωσαν την εικόνα της και με έκαναν να νιώσω απόλυτα ξένη στον τόπο μου.

Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξη και συγχωρητική για τα παρεπόμενα της εξέλιξης του τουρισμού, αλλά πραγματικά η πληθωρική αντιαισθητική επίθεση των ημερήσιων τουριστών, δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Οι άλλοτε μακριές παραλίες του νησιού ασφυκτιούσαν απο κόσμο, τα παραλιακά χωριά κυριολεκτικά πνιγόνταν στους περιπατητές ενός καλοκαιριού που μου φάνηκε ανερμάτιστο και χυδαίο.

Τελικά, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πως η γέφυρα που ενώνει το νησί μου με τη Στερεά Ελλάδα είναι η κερκόπορτα του φτηνού και απρογραμμάτιστου τουρισμού, αυτού που τελικά καταργεί την αισθητική των απλών καθημερινών πραγμάτων.

Φυσικά ως γνήσια σοκακιάρα, πήρα τους εσωτερικούς δρόμους της Χώρας και περπάτησα στις γειτονιές με τα γιασεμιά και τους κισσούς, θαύμασα την ανακαίνιση των παλιών σπιτιών της πολης μου. Οσφρίσθηκα λεβάντες να ξεχύνονται απο κρυμμένους κήπους ελάχιστων τετραγωνικών και απόλαυσα πρωινούς καφέδες στην παραλία του ιβαριού.

Απο τις ωραιότερες στιγμές που έζησα ήταν η περιηγησή μου στην έκθεση Λευκαδίτικου Βιβλίου που οργάνωσαν οι Λευκάδιοι φοιτητές στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας. Απόλαυσα στην κοντινή μου θέα τα βιβλία των Λευκαδίων ποιητών, συγγραφέων, ιστορικών, μελετητών, απο Βαλαωρίτη και Σικελιανό μέχρι σύγχρονους λογοτέχνες του νησιού μου. Κι ένιωσα περήφανη που κατάγομαι απο αυτή τη μαγική κουκίδα του Ιονίου, που τροφοδοτεί τις τέχνες και τα γράμματα διαρκώς με νέο αίμα.

Πάντως, η κορύφωση των πολιτιστικών εκδηλώσεων της Λευκάδας ήταν η παρουσίαση του νέου βιβλίου της Βουτσινά για τη λευκαδίτικη μαγειρική με συνταγές απο γυναίκες της πόλης και των χωριών του νησιού. Σκηνοθετήθηκε με απόλυτη μαεστρία στον κήπο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης και με παρέπεμψε σε μνήμες μακρινές, καθώς αυτό το κτίριο αποτέλεσε το σημείο αναφοράς της πολιτιστικής μου μνήμης, αφού τα καλοκαίρια ο πατέρας μου μας έπαιρνε απο το χέρι για να δανειστούμε με τα αδέλφια μου τις περιπέτειες της Πολυάννας, τη Τζέιν Εϊρ, τις 20.000 Λεύγες του Ιουλίου Βέρν και όλα τα κλασικά αρστουργήματα της παιδικής και ενήλικης λογοτεχνίας. Το περήφανο φοινκόδεντρο, το μεγαλόπρεπο ανακαινισμένο νεοκλασικό κτίριο της Βιβλιοθήκης, το ίδιο το θέμα του βιβλίου, το ηδύποτο που προσφέρθηκε στην είσοδο αλλά και οι γνήσιοι Λευκαδίτες και Λευκαδίτισσες που είχα χρόνια να συναντήσω στην πόλη μου, συνέθεσαν την ατμόσφαιρα της τέλειας εκδήλωσης.

Οι Κυριακές μου πέρασαν στην εκκλησία του πατέρα μου, τους Αγίους Αναργύρους, με τη χορωδία του Πάνου Ορφανού να ψέλνει πολύφωνα και υπέροχα τη θεία λειτουργία. Στο αριστερό ψαλτήρι ο δάσκαλος κ. Κάτσενος και ο γιός του, που με εντυπωσίασε με την ωραία ψαλμωδία του. Ομως η κορυφαία στιγμή ήταν η παρουσία της υψιφώνου Ζωής Κόγκα, που έψαλε μαγικά σκορπίζοντας τη σπάνια φωνή της στο χώρο των εικόνων και των θυμιαμάτων. Ηταν ώρες αυτοσυγκέντρωσης, ανασυγκρότησης, προσωπικής ηρεμίας και τελικά μιας σαφούς συνείδησης για το ψυχικό λιμάνι που αποτελεί ο θρησκευτικός πολιτισμός μας.

Γνώρισα απο κοντά το νέο μας μητροπολίτη κ. Θεόφιλο Μανωλάτο, που μου φάνηκε προσηνής, νέος, ευγενής και καλλιεπής. Εύχομαι να αγαπηθεί απο το χριστεπώνυμο λαό της Λευκάδας όπως οι προκάτοχοί του και να δρομολογήσει δυναμικά τα χρόνια προβλήματα της Μητρόπολης Λευκάδας. Πιστεύω πως με την ορμή της νιότης του, τη μεθοδικότητα και την εξυπνάδα του θα λύσει τους γόρδιους δεσμούς της εκκλησίας τη Λευκάδας.

Απο τις ομορφότερες στιγμές μου ήταν η εκ βαθέων εξομολόγηση με τις φιλενάδες του σχολείου, αυτές που αποτέλεσαν το υλικό για το μυθιστόρημα Ψηλά Τακούνια Για Πάντα. Εστω και για λίγο η Αγγελικη Σπηλιά, η Δήμητρα Καράμπαλη, η Μόλυ Φλωρίου, η Σία Καμινάρη και άλλες καλλονές βρεθήκαμε να ανταλλάσσουμε τα λόγια του καλοκαιριού, που τα καταπίνουν οι ανελέητοι χειμώνες. Η Μαριάννα Καρφάκη ως γνήσια κάτοικος Λευκάδας ήταν δοσμένη στην ανοικοδόμηση των κατοικιών της. Η Νέλη Κατωπόδη ήταν χαμένη στο πένθος για το θείο της και η Νανά Μελά έτρεχε στις ραχούλες για μεζέδες πάλι! Το χάρηκα ειλικρινά που ο συμμαθητής μας Θοδωρής Μαυρομάτης μας χαιρετούσε αυτό το καλοκαίρι με το μαγικό μότο : Καλώς τις κατα δέκα χρόνια νεότερες συμμαθήτριές μου!

Απόλαυσα ειλικρινά την κουβέντα με τις δοκτορέσσες Βιβή και Αννα Κοψιδά και τον δρα Σπύρο Βρεττό έστω και για λίγο. Είχαμε να πούμε τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο και δεν χορταίναμε να συζητούμε και να προγραμματίζουμε για το χειμώνα!

Αναζήτησα συστηματικά τον Μάκη Καράμπαλη, θεράποντα ιατρό του μακαριστού Μητροπολίτη Νικηφόρου. Του ζήτησα να μου πεί τα λόγια που αντάλλασσε με το σεβασμιότατο τα τελευταία χρόνια και πιστοποίησα πως το ερώτημα του θανάτου παραμένει βασανιστικό και για τους «μακάριους πιστεύοντας»! Ηπια καφέ στη βεράντα του ένα απόβραδο καλοκαιριού με την Αννούλα να συζητάει με τις φίλες της στο σαλόνι, το στολισμένο με τα αστικά λευκαδίτικα έπιπλα.

Είδα το Γούρμο και γέλασα μέχρι δακρύων με τις έξυπνες ατάκες του. Καθόταν με τον Φούκα και τον Αλέξη Κωστάλα , ο οποίος ήρθε στη Λευκάδα απο την Κίνα ειδικά για να συμμετάσχει στην παρουσίαση του φεστιβάλ όπως κάθε χρόνο. Ανταλλάξαμε στα πεταχτά επιχειρηματολογία για τον δυτικό πολιτισμό σε σχέση με εκείνον του Κομφούκιου.

Πήγα σε δύο κοσμικά γεγονότα του καλοκαιριού. Το ένα ήταν τα βαφτίσια της εγγονής του ζεύγους Μάκη και Φραντζέσκας Χαλικιά στο υπέροχο σπιτικό τους στον κόλπο των Συβότων. Ηταν μια εξαιρετική βραδυά σχεδιασμένη με το λιτό και επιβλητικό στύλ οικδέσποινας Φραντσέσκας. Το δεύτερο ήταν η ονομαστική γιορτή του πολιτευτή Παναγιώτη Καββαδά στο κτήμα τους στον Επίσκοπο. Κι αυτή η νύχτα με το φεγγάρι να αντιφεγγίζει στον κολπίσκο ήταν σχεδιασμένη με το εξαιρετικά φινετσάτο στύλ της συζύγου Γεωργίας, που οργάνωσε μια προπανσεληνιακή νύχτα με ωραίους καλεσμένους.

Την έκλειψη της σελήνης την είδα στο μπαράκι του Δίαυλου συντροφιά με τις συμμαθήτριες πίνοντας τρελλά μοχίτος. Εστειλα βουβά χαιρετίσματα στην Κωνσταντίνα μου που κατοικεί πλέον στη γειτονιά του ουρανού. Στο μεταξύ την επισκεπτόμουν σχεδόν καθημερινά στον τελευταίο οίκο της. Της στόλισα τα βάζα με λουλούδια , της άναβα καθημερινά το καντηλάκι της. Κι εκείνη για να με συντροφέψει πετούσε γύρω μου διαρκώς με τα φτερά της πεταλούδας.

Ακόμη ένα καλοκαίρι στη Λευκάδα καταχωρήθηκε στην ιστορική μνήμη καθώς του χρόνου θάναι ένα άλλο καλοκαίρι, διαφορετικό! Ετσι;



Αλέξανδρος και μαννούλα στο πάρτυ του Παναγιώτη Καββαδά



Οι μόνες ήσυχες στιγμές ήταν στο Μύλο του Ορλώφ με θέα το απόλυτο Ιόνιο Πέλαγος




Η Κωνσταντίνα ερχόταν συνεχώς ντυμένη στα πλουμιστά χρώματα της πεταλούδας




Το ζεύγος Γιώργου Κοντογεώργη, καθηγητού Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου στα βαφτίσια της Χριστίνας





Στον κόλπο των Συβότων Λευκάδας λίγο πριν απο τη βάφτιση της Χριστίνας, εγγονής Μάικ και Φραντζέσκας Χαλικιά. Η θάλασσα στενάζει απο τα κότερα.



Στον κήπο της Εδέμ-Δημόσιας Βιβλιοθήκης ο νέος μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλος παρακολουθεί την παρουσίαση του βιβλίου Λευκαδίτικα Μαγειρέματα΄.

25 comments:

Φωτεινή S said...

Καλώς όρισες, κοπελάρα μου!
Φτου να μη σε ματιάσω κι εσένα κια τον Αλέξναδρο.
Μαύρη πέτρα έριξες πίσω σου.
Μας έλειψες.
Γενικά ευχαριστημένη φαίνεσαι από τις διακοπές σου, οπότε οι ορδές των τουριστών είναι μικρό κακό μέσα σε τόσα άλλα όμορφα που είδες και έζησες όλες αυτές τις μέρες.
Πολλά πολλά φιλάκια!

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Φωτεινή,
Βλέπω πως είσαι η μόνη που κρατάει άμυνα στο μπλόγκινγκ. Αν και είχα πρόθεση προσωπικά να συνεχίσω να ποστάρω εν μέσω καλοκαιριού, οι συνθήκες δεν το επέτρεψαν και ξέμεινα απο σύνδεση στους τόπους των διακοπών μου.
Είμαι πίσω στον τόπο μου, στην ηρεμία του φθινοπώρου μας. Θέλω να ξεκουραστώ απο τη συνάφεια του κόσμου και απο τα ταξίδια. Τελικά, ΄θέλω την Ιθάκη και όχι το μακρύ δρόμο προς αυτήν.
Φιλιά σε σένα

Ελευθερία Αραβανή said...

Διαβάζοντας αυτό το post ένιωσα σαν να ήμουν κι εγώ μέσα σε όλα αυτά..κοινοί δρόμοι, κοινές γνωριμίες, κοινές συνομιλίες, ήμουν στα ίδια βαφτίσια στα Σύβοτα.., ίδια γεύση από Λευκάδα και χαίρομαι πολύ που τυχαία σε βρήκα ...

Anonymous said...

Ιουστίνη μου η Λευκαδα είναι μια κουκλα και την εχω στην καρδιά μου...μια από τις αιτιες που αγαπώ το Αγρίνιο είναι οτι την έχω τόσο κοντά μου :)
Χτες παντως εκανα ενα συντομο περασμα για μια βουτια στην αγαπημενη μου Γυρα και τους Μυλους,εδώ έχει φωτο.
Απο τις δικές σου κρατω αυτη της μανούλας με τον γλυκό της γιόκα :)

Justine's Blog said...

Αγαπητή Ελευθερία,
Είδα το μπλόγκ σου και χάρηκα που ασχολείσαι με το αντικείμενο της ψυχολογίας. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα η δουλειά σου.
Ναι, οι κοινές εμπειρίες είναι σπουδαίο εφαλτήριο για την αλληλοαναγνώριση.
Τα βαφτίσια ήταν πάντως υπέροχα!
Χαιρετίσματα απο το υπέροχο Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Στη Γύρα και τους Μύλους; Τυχερούλα! Εγώ δεν πλησίασα προς Γύρα γιατί γινόταν ο χαμός.
Στους Μύλους ήμουν τα απογεύματα απολαμβάνοντας καφέδες.Τώρα τα κεφάλια μέσα, εγώ στο Μόντρεαλ κι εσύ στο Αγρίνιο.
Καλό φθινόπωρο

Penelope said...

Ioυστίνη βλέπω πέρασες θαύμα στην πατρίδα, και από τις ωραιότερες πατρίδες όπως μου φαίνεται, είδες τους ανθρώπους σου και μύρισες αυτές τις ξεχωριστές μυρωδιές του τόπου σου... Φόρτωσες μπαταρίες, είσαι λοιπον έτοιμη για το χημερινό κύκλο...! φιλιά πολλά

Justine's Blog said...

Μικρή ανέμελη Πηνελόπη της Αλβιόνος,
Εμαθα και τα υπέροχα δικά σου, περι κρουαζιέρας στον Ατλαντικό. Θα πρέπει να ήταν μοναδική εμπειρία στ' αλήθεια να σκίζεις τα νερά του Hudson River και να προσαράζεις στη Νέα Υόρκη. Πολύ χαίρομαι που μοιραστήκαμε την κοινή εμπειρία της έκθεσης Νταλί. Θεωρώ πως ήταν απο τις καλύτερες του ΜΟΜΜΑ.
Γενικά, εγώ πέρασα όμορφα στη Λευκάδα, όπως διαπίστωσες απόλυτα πατριωτικά και οικογενειακά. Δεν παραπονιέμαι, λέω νάμαστε καλά και να έχουμε καλή διάθεση.
Αλήθεια, δεν βρήκα το βιβλίο σου στο αεροδρόμιο. Πώς πάει; Θα ετοιμάσεις παρουσίαση;
Χίλια γλυκά φιλιά
Ιουστίνη

Anonymous said...

Το αγαπώ το νησί σας! Το γνωρίζω ελάχιστα αλλά αγαπάω ανθρώπους του που είναι και δικοί μου!

Σας εύχομαι ο χρόνος που θα μεσολαβήσει μέχρι την επόμενη επίσκεψή σας να κυλήσει όμορφα και ήρεμα!

Penelope said...

Ioυστίνη ήταν θαυμάσια η εμπειρία μου και ήθελα πολύ να το κάνω, αλλά μου έλειψαν οι μυρωδιές και οι άνθρωποι μου στην πατρίδα...ξέρεις τώρα σε αυτή τη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Πως και δεν συναντηθήκαμε στο ΜΟΜΑ
περιεργο! γιατί νομίζω το ιδιο καιρό σουρτουκεύαμε στη ΝΥ.
Τώρα για το βιβλίο, φαίνεται τα πήραν ολοι οι Αγγλοι!(Joke)Δεν έχω ιδέα πως οι εκδότες προωθούν τα βιβλία τους, είμαι παρα πολύ άπειροι.. Θα το παρουσιάσω το φθινώπορο οπως με δασκαλέψαν όταν γυρίσουν όλοι από τις διακοπές.
Πολλά φιλιά να περνάς καλά

Nikos Lioliopoulos said...

Εριξα πολλές θεσεις χαμηλότερα στη wish list των προορισμών μου. Γιατι;
Μα οταν κανείς πάει διακοπες θέλει να ξεφύγει απο πολλά και κυρίως απο την ανυπόφορη ρουτίνα του περίγυρου.
Αν πάω στη Λευκάδα, θα πέσω πάνω σε όλους σχεδόν τους γνωστούς μου.Θα ρείς πως είναι υποχρεωτικό όλοι εκει να πάνε διακοπές!
Για αυτό και καταλαβαίνω απόλυτα το πνεύμα τις ανάρτησης( η τουλάχιστον έτσι λέω!).

Anonymous said...

αμην και ποτε Ιουστίνη μου...να δουμε λιγο φθινόπωρο εδώ γιατι η ζέστη καλά κρατει....τη Γύρα την πετύχαμε μες την ερημιά....βεβαίως πήγαμε λίγο παραπέρα απο το πλήθος...τεραστια παραλία...τη λατρεύω...
(φέτος το καλοκαιρι διάβασα και "το σύννεφο"...προσεχώς το ποστ!)

Justine's Blog said...

Αγαπημένη ταξιδιάρα Πέννυ,
Το αγαπάς το νησί μου γιατί επιλέγεις να το επισκέπτεσαι με φίλους σε ήρεμες εποχές κι έτσι δεν αντιμετωπίζεις τη βαρβαρότητα της επέλασης ενός άναρχου πλήθους. Ναί, οι Λευκαδίτες μπορεί να είναι υπέροχοι άνθρωποι, με χιούμορ και αστήρευτη ενέργεια.
Χαίρομαι που έχουμε κοινά σημεία. Και θα προσπαθήσω να αντλήσω ηρεμία στα δικά μου νέα τοπία των ελάτων και των λιμνών. Μου έλειψαν αυτό το μακρύ άνυδρο καλοκαίρι!
Φιλιά

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Πηνελόπη,
Οι μυρωδιές της πατρίδας ήταν ανακατεμένες με ανυπόφορη ζέστη και συνωστισμό. Μόνο η Αθήνα άξιζε τον Αύγουστο, έτσι έρημη και πολττισμένη που φαινόταν. Μακάρι να μπορούν οι Ελληνες να παίρνουν διακοπές τον Ιούλιο για να απολαμβάνουν αυγουστιάτικες νύχτες χαράς στο Κλεινόν Αστυ!
Οσο για το ΜΟΜΜΑ, μπορεί να ήμασταν την ίδια μέρα και την ίδια ώρα στην έκθεση, αλλά κι εκεί έχανε η μάννα το παιδί και το παιδί τη μάννα! Σωστά;
Σωστά σε συμβούλεψαν για το φθινόπωρο.Είναι η ιδανική εποχή για παρυσίαση βιβλίου, αρκεί να μην το αφήσεις για Νοέμβριο, οπότε πλακώνουν τα χριστουγεννιάτικα πακέτα!
Φιλιά απο γλυκό φθινοπωρινό ηλιόλουστο Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Αγαπητέ Νίκο,
Καλώς ήρθατε στο μπλόγκ μου. Ξέρετε κι εγώ θα έκανα αλλού διακοπές και όχι στη Λευκάδα αν ήμουν μόνιμη κάτοικος Ελλάδας. Αλλά περιμένω αυτό το καλοκαίρι να δώ την οικογένεια και τους φίλους! Ετσι υφίσταμαι τη λαίλαπα του τουρισμού με μια ελφριά διαμαρτυρία!
Το wish list των διακοπών μου συνίσταται σε μακρινούς προορισμούς με μόνη προοπτική έρημες πααλίες χωρίς γνωστούς και συνάφεια κόσμου!
Πάντως, σωστά εισπράξατε το μήνυμα του πόστ.

Justine's Blog said...

Μάγισσα της μαγειρικής,
Τη Γύρα την πετύχαινα παιδί με τρείς παρέες, γιατί όλοι πήγαιναν στο Κάστρο με βαρκάκι. Δηλαδή οι αληθινοί Μπουρανέλοι προτιμούσαν το Κάστρο, αλλά η μαμά μας έβαζε στο λεωφορείο και μας πήγαινε με το ζόρι στη Γύρα , που τα νερά ήταν ρηχά και το καφενεδάκι πρόσφερε ίσκιο.
Τώρα αρνούμαι να πλησιάσω έστω και λίγο παραπέρα γιατί με πιάνει απελπισία απο την αναρχία και τη βρωμιά, θα μου επιτρέψεις.
Ωστόσο, τα απογεύματα όταν οι λοουόμενοι επιστρέφουν στα καταλύμματα, μπορεί να γίνει πάλι μαγική.
Διάβασες το σύννεφο; Τί ευτυχία! Είναι η προσωπική και οικογενειακή μας ιστορία! Ολα τα πρόσωπα είναι αληθινά.
Περιμένω με αγωνία το πόστ.
Φιλια φθινοπωρινά

Antoine said...

Η αλήθεια είναι ότι τα τεράστια πλήθη τουριστών αλοιώνουν την αυθεντικότητα ενός τόπου. Εσύ επέστρεψες στη Λευκάδα σου, εγώ όμως έκαναν επιδρομή στο... Αιγαίο. Πέρασα πολύ όμορφο στη Λέσβο και στη Σαντορίνη. Η Σαντορίνη βούλιαζε κυριολεκτικά από το πλήθος!

Δεν έχω απισκεφθεί ποτέ τη Λευκάδα, αν και για μας τους στεριναούς είναι εύκολος προορισμός γιατί δε χρειάζεται η επιβίβαση σε πλοίο. Έχω πολλά καλοκαίρια να κάνω τις διακοπές μου στο νησί σου!

Φιλιά πολλά και καλό χειμώνα (ή μήπως βιάζομαι λιγάκι;)

Justine's Blog said...

Καλέ μου Αντουάν,
Διάλεξες δυό υπέροχους προορισμούς γι αυτό το καλοκαίρι. Κάθε νησί που επισκέφθηκες έχει τη δική του ομορφιά. Φυσικά, προτιμώ τη Λέσβο που παραπέμπει στο Ιόνιο κι έχει δεκάδες εναλλακτικές προτάσεις για παραλίες και κουλτούρα.Η Σαντορίνη είναι συμπαθής μετά το Σεπτέμβρη. Δεν την αντέχω με τις ορδές των τουριστών.
Οσο για την επίσκεψή σου στη Λευκάδα, συνιστώ αυστηρά Ιούνιο ή Σετπεμβρη. Οι δυό καυτοί μήνες του καλοκαιριού είναι επιεικώς ανυπόφοροι.
Εδώ άρχισε ένα γοητευτικό ελαφρύ φθινόπωρο με τα φύλλα να ιριδίζουν και να γίνονται χάλκινα, κίτρινα, κόκκινα. Είναι μια μαγεία τούτη η εποχή.
Φιλιά

Antoine said...

Θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου για διακοπές στη Λευκάδα στα επόμενα χρόνια!
Όσο για τα νησιά που επισκέφτηκα... εγώ θα προτιμήσω Σαντορίνη! Εντάξει, η κίνηση στους δρόμους ήταν σχεδόν ίδια με αυτήν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αλλά με γοήτευσε πολύ περισσότερο από τη Λέσβο. Η θέα της καλντέρας ήταν άκρως γοητευτική! Βέβαια, η ζέστη και η απίστευτη ηλιοφάνεια με ζάλισαν αρκετά. Δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες θερμοκρασίες!

Χαιρετώ!

Anonymous said...

Τα άνυδρα καλοκαίρια με έχουν κουράσει και εμένα πάρα πολύ...

Το DNA μου πρέπει να έχει κάτι από λίμνες και ποτάμια...

Οπότε θα πυκνώσω τις επισκέψεις μου στο ιστολόγιό σας για να δροσίζομαι με τις εικόνες από το Μόντρεαλ!

Αλλωστε όταν δεν ταξιδεύουμε με το σώμα, ταξιδεύουμε με τη φαντασία μας...

Justine's Blog said...

Αντουάν,
Ετσι είναι τα νιάτα, βλεπουν με τα μάτια της έντασης, της κινητικότητας, του απόλυτου. Ενώ η ωριμότητα , που ζεί τη σχετικότητα, απολαμβάνει άλλα πράγματα. Γι αυτό σου λέω η Λέσβος μ΄' αρέσει, γιατί εκεί γεννήθηκε η Σαπφώ, γιατί περιπατήθηκε απο Μυριβήλληδες, γιατί έδωσε και δίνει στίγμα στην παραγωγή πολιτισμού. Αργότερα κάπως έτσι θα βλέπεις κι εσύ τους τόπους, σε συνάφεια με τους ανθρώπους τους.

Justine's Blog said...

Ευαίσθητη Πέννυ,
Θα ετοιμάσω τα πόστ της δροσιάς αυτό το φθινόπωρο. Ορκίζομαι να φυλακίζω τις στιγμές του Μόντρεαλ για να σου στέλνω μηνύματα που θα ανακουφίζουν το έιναι σου.
Φιλιά πρωινά

Anonymous said...

φαντάστηκα οτι ειχε σιγουρα να κανει με την οικογένεια σου το Συννεφο...μου άρεσε...με πήρε από το χέρι και με σεργιάνισε στις γειτονιες σου...:)

Justine's Blog said...

Αχ! γλυκό χαμόγελο της μαγειρικής και των εκδρομών,
Σίγουρα στο ταξίδι μου θα βρήκες και δικές σου παιδικές μνήμες κι ας μην είμαστε απο τον ίδιο τόπο. Η ζωή στην επαρχία ήταν περίπου ίδια, χώμα και ιδρώτας.
Σε ευχαριστώ που με διάβασες.
Να περιμένω αφιέρωση με ομελέττα οσονούπω; (πρόσεξε μη βάλεις φέτα γιατί είμαι αλλεργική!)
Φιλιά σου
Ιουστίνη

Anonymous said...

γλυκια μου...
σιγουρα να περιμενεις αφιερωση :)