ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Tuesday, June 1, 2010

Η Ιταλική Ριβιέρα σε ντεκαντάνς

Δηλώνω πάντοτε γοητευμένη με την Ιταλία, που συνδυάζει το υπέροχο τοπίο, τις εκληκτικές πόλεις, το άψογο φαγητό και τη ζεστασιά του όμορφου λαού της.

Η περιπετειώδης φύση μας , εκτός απο τους γνωστούς προορισμούς (Μιλάνο, Φλωρεντία, Βιτσένζα, Κόμο) μας οδήγησε φέτος στην Ιταλική Ριβιέρα, που είχαμε να τη δούμε περί τα 15 χρόνια.

Τα ψαροχώρια χτισμένα στις παρυφές των λόφων φτάνουν μέχρι τη θάλασσα γλύφοντας κυριολετκικά το κύμα. Στην παραλία βρίσκονται χιλιάδες πολύχρωμες ομπρέλες απλωμένες δίπλα δίπλα για να καλωσορίσουν τις ορδές των Ιταλών τουριστών. Είναι εκείνες οι ομπρέλες που θαυμάζαμε στις κάρτ ποστάλ όταν ήμασταν παιδάκια και διαμαρτυρόμασταν που οι δικές μας παραλίες στη Λευκάδα δεν ήταν οργανωμένες σαν αυτές.

Οι παραλίες της Λυγουρίας είναι περίπου στο ίδιο μοντέλο. Γκρίζα άμμος, γκρίζα θάλασσα, μικρά λιμανάκια με δεκάδες γιότ και εκατοντάδες πάνινες σέζ λόγκ. Οι παραλιακές λεωφόροι με φοινικόδεντρα καταλήγουν σε πλατείες με συντριβάνια.

Ολες οι πολίχνες περίπου ίδιες χωρίς καμία διαφορά. Και τα κτίρια είναι υπέροχες ιταλικές πολυκατοικίες που μαρτυρούν την ηλικία τους καθώς δεν έχουν ανακαινισθεί τις τελευταίες δεκαετίες.

Φέτος, επισκεφθήκαμε και το Σαν Ρέμο, που ηχούσε πάντοτε μέσα μου σαν πόλη μαγική, καθώς άκουγα τα τραγούδια του φεστιβάλ σαν κοριτσόπουλο και ονειρευόταν με το μυαλουδάκι μου μεγαλεία και ντόλτσε βίτα, αλά Τσενετσιτά.

Ωστόσο, η βόλτα στο παραλιακό ψαροχώρι με κέρασε απογοήτευση. Το Σαν Ρέμο, που φαίνεται πως κάποτε είχε ανθίσει σαν παραθεριστικό κέντρο των Ιταλών, σήμερα είναι μια εγκαταλελειμένη πρώην καλλονή. Οι δρόμοι της λεροί, τα κτίρια αφτιασίδωτα, ακόμη και το Καζίνο είναι σε ντεκαντάνς. Μόνο τα μεγαλόπρεπα ξενοδοχεία θυμίζουν πως κάποτε η πόλη γνώρισε μεγάλη αίγλη.

Μου θύμισε εν πολλοίς την Αβάνα της εγκατάλειψης. Ο μύθος, οι φαντασιώσεις, η επιθυμία μου να δώ την πόλη όπου έχει τραγουδήσει η Ρομίνα , ο Ανταμό και άλλοι αστέρες της εποχής κατέρρευσαν μπροστά στη διαπίστωση πως η Ιταλία έχει παραμελήσει τραγικά τη Ριβιέρα της.

Πάντως, το φεστιβάλ τραγουδιού του Σαν Ρέμο θα παραμείνει στις νεανικές αναμνήσεις μου ως η επιτομή των πιο μελωδικών τραγουδιών του κόσμου κι ας είχαν όλα τον ίδιο περίπου τόνο. Ακόμη κρατώ σε κασέτες εκείνα τα νοσταλγικά τραγούδια που χόρευα τσίκ του τσίκ με τα αγόρια στα φοιτητικά μου χρόνια.

Θάθελα να αφυπνισθούν οι Ιταλοί και να ξαναζωντανέψουν τις ακτές του βορρά τους, που μπορεί να μην έχουν γαλάζιες θάλασσες, αλλά κρύβουν την ιστορία της γλυκειάς ζωής του 20ου αιώνα!

Τζουστινάκι


Το λιμανάκι του Σαν Ρέμο
Πολυκατοικίες βαμμένες με τα χρώματα της Μεσογείου
Ο Τέντ ΄μπροστά απο ο καζίνο του Σαν Ρέμο
Το Καζίνο κρατάει ακόμη κάποια αίγλη αλλά βρίσκεται σε ντεκαντάνς
Ημουν κι εγώ εκεί
Μια Ρωσική εκκλησία στη μέση του Σαν Ρέμο
Η κυκλική παραλία της Ντόλτσε Βίτα
Οι Μαντόνες πάντοτε στα πάρκα και στις κορυφές των λόφων προστατεύουν τους Ιταλούς
Μπροστά απο το κάποτε γκράντ ξενοδοχείο μας
Λεπτομέρειες απο την πρόσοψή του
Οι παραλίες της Ιταλικής Ριβιέρας είναι γκρίζες
Σε όλες τις τουριστικές πόλεις υπάρχουν πλατείες με συντριβάνια, τόσο αγαπημένα της Ιταλικής αρχιτεκτονικής χώρου
Ολες ανεξαιρέτως οι πόλεις έχουν μια κρουαζέτ με φοινικόδεντρα πλάι στην παραλία

12 comments:

Sofia Voikou said...

Ιουστίνη μου,
εδώ και χρόνια η Ριβιέρα (και όχι μόνο η ιταλική αλλά και η γαλλική και η ισπανική το ίδιο) έχει χάσει την αίγλη της.
Θυμάμαι την ίδια απογοήτευση, αισθάνθηκα κι εγώ όταν είχα επισκεφθεί πριν από 15 χρόνια την Ισπανική Ριβιέρα.
Ο μύθος όμως αποδεικνύεται ισχυρότερος της πραγματικότητας!!!

pylaros said...

Μου άρεσε πολύ ο τίτλος, κεντρίζει το ενδιαφέρον προπαντός η Ντεκαντάς, όπως θα λέγαμε Ντεκαδένσια (Ισπ) σε όλα τα ονειρεμένα μέρη του κάποτε που τα επισκεπτόταν οι έχοντες και κατέχοντες του καιρού εκείνου, κι εμείς αθώοι μικροί διαβάζαμε και θαυμάζαμε στον Θεατή, ή το Θησαυρό, ή το Ρομάντσο, τα όνειρεμένα μέρη, αυτά τα σημερινα της ντεκαδένσιας.

Ιουστίνη μου, χαιρετισμοές από ΝΥ
Γαβριήλ

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου Σοφία,
Πρέπει να σου πώ ότι η γαλλική Ριβιέρα κρατιέται πολύ καλύτερα. Γίνονται αναπαλαιώσεις, η Νίκαια βρίσκεται στα χάι της , το ίδιο και οι Κάννες.
Την ισπανική Ριβιέρα θα την επισκεφθώ τον επόμενο χρόνο,΄οπότε θα σου πώ τις εντυπώσεις μου. Και πάντως, ναι ο μύθος και η φαντασίωση είναι οι καλύτεροι φίλοι για να αποφασίσεις ταξίδια εκτός.
Φιλί του ήλιου

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Γαβρίλη,
Εχω αγοράσει περιοδικά της εποχής (Life, Paris Match etc) και χαζεύω με τις ώρες την ομορφιά και το γκλάμ τόσο των ανθρώπων όσο και των πόλεων της Ριβιέρας.
Σήμερα ο κόσμος πάει σε πιό μαζικούς τουριστικούς προορισμούς,΄με τα γνωστά πακέτα κι έτσι η αίγλη των πόλεων αυτών έχει καταπέσει στη τεκαδένσια, όπως γράφεις κι εσύ.
Φιλί ηλιόλουστο της Καναδικής Ριβιέρας!!!

La Gigi said...

καλά μιλάμε για το κακό του το χάλι... τι πήγατε να κάνετε εκεί καλέ;
όσο για τις σεζ λονγκ της μυκονου σε πληροφορω οτι δεν υπαρχουν πανινες στο νησι πια πουθενα :)
αλλα απο το παραθυρο μην πηδηχτεις δε λεει :)))
φιλακια

Justine's Blog said...

Βρε Μελισσάκι,
Αφού ξέρεις πόσο ρομαντική είμαι. Θέλω να δώ τις παλιές δόξες μία προς μία. Είναι θέμα χαρακτήρα, τι να λέμε τώρα.
εξάλλου, τόσα τραγούδια έχω ακούσει του Σαν Ρέμο, να μην το δώ κιόλας;
Οσο για τις ξύλινες καρέκλες, ωραίες και σίγουρες είναι με τα μαξιλαράκια τους, αλλά σου πέφτει η μέση να τις μεταφέρεις εάν δεν υπάρχει Gristede's delivery boy!!!
Φιλάκια

paramythou said...

Γειά σου Ιουστινάκι κοσμογυρισμένο. Τα μέρη αυτά με την παλιά αίγλη και τους μύθους έχουν μια εσάνς διαφορετική...

Να περνάτε καλά
φιλιά

Ra Ma said...

"Σε όλες τις τουριστικές πόλεις υπάρχουν πλατείες με συντριβάνια" ...και ο Τεντ!!!!

Πολλές καλημέρες!!!

ΓΙΑΝΝΑ said...

Αχ Ιουστινακι μου τι μου θυμησες.Εμεις τα κοριτσια αφηναμε τα μαλλια μας μακρια για να μοιαζουμε στην Ρομινα και ημασταν ολες ερωτευμενες με τον Αλ Μπανο.Νομιζαμε οτι με το μακρυ μαλλι ολο και καποιος θα μας ερωτευοταν κι εμας αφου ειχαμε γινει σταρ.Και δωστου να τιναζουμε τα τσουλουφια στα παρτυ.Κριμα που η ριβιερα δεν εχει πια την παλια αιγλη.Ολα παρερχονται τελικα και κεινος ο Αλ,θα ειναι πια μεγαλος και κανενα κοριτσιπουλο δεν θα στεκεται στο περασμα του.Παντα ταξιδακια ομορφα να κανεις.

Justine's Blog said...

Μαιρού Παραμυθού,
Ναι η εσάνς αυτών των τόπων είναι ανεπανάληπτη και απερίγραπτη, επίσης παρά το γέρασμά τους.
Εσύ πού θα εκδράμεις αυτό το καλοκαίρι αγαπημένη;

Justine's Blog said...

Ο Τέντ πάει και στήνεται στα συντριβάνια γιατί γουστάρει τρελλά. Ξέρεις, εδώ στο Μόντρεαλ δεν έχουμε εξωτερικά συντριβάνια γιατί θάχαν γίνει οι σταγόνες σταλακτίτες!!!
Χα!
Φιλί του ήλιου όμορφο αγόρι

Justine's Blog said...

Γιάννα μου,
Τί μου θυμιζεις. Πάρτη με βερμούτ και ξηροκάρπια και τα τσουλούφια να πηγαίνουν πέρα δώθε. Βέβαια, εγώ είχα κατακουρευτεί γιατί μέχρι 15 ετών επέμενε η μητέρα μου να μου κρατάει μοιραίο κατσαρό μαλλί!!!
Πφ!Α! ο Αλ θα τις έχει τις κατακτήσεις του, μην τον φοβάσαι. Οσο για τη Ρομίνα, λές να έκοψε το μαλλί τώρα;
Φιλί