ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Tuesday, December 28, 2010

Ο υπέροχος μύθος του Αη Βασίλη



Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ο Αη Βασίλης ερχεται παραμονή Χριστουγέννων εδώ στο Μόντρεαλ, ενώ στην Ελλάδα καταφθάνει παραμονή Πρωτοχρονιάς φέρνοντας δώρα κι ελπίδες για το Νέο Χρόνο. Πάντως και στις δύο κουλτούρες είναι ο δώρα κομίζων, είναι εκείνος που επαγγέλλεται χαμόγελα στα χείλη των παιδιών.

Για μένα ο Αη Βασίλης αποτελεί τον ωραιότερο μύθο που εφεύρε το ανθρώπινο γένος, καθώς ο γηραλέος Αγιος με την κόκκινη στολή και τη λευκή γενειάδα έρχεται απρόσκλητος τη νύχτα της παραμονής διαστέλλοντας τις ελπίδες των παιδιών για αναμενόμενα αλλά και απροσδόκητα δώρα.

Εμείς ως παιδιά στη Λευκάδα είχαμε τον Αη Βασίλη στις προσμονές μας. Θυμάμαι πως ο πατέρας μου μια εβδομάδα πριν μάς έπαιρνε στου Κορομηλέου κι αργότερα στου Δελλαπόρτα να διαλέξουμε ποιά δώρα θα μας έφερνε με το έλκηθρό του ο Αγιος. Τότε δεν του γράφαμε γράμματα ούτε απαιτούσαμε πολλά δώρα, ένα παιχνίδι του ονείρου ήταν αρκετό γιά να γελάσουν τα χειλάκια μας ολάκερο το χρόνο.

Ο Αποστόλης διάλεγε φορτηγά, ανατρεπόμενα, τρακτέρ και γενικά εργαλεία δουλειάς. Εγώ πάλι διάλεγα από μια κούκλα κάθε χρόνο απαρεγκλήτως. Ισως μια φορά να ζήτησα ένα σπιτάκι με έπιπλα γιά την κούκλα. Μέχρις εκεί, δεν υπήρχαν επιλογές και μόνο που μπορούσαμε να αποκτήσουμε ένα παιχνίδι, αυτό ήταν ευλογία Θεού, έλεγε η μητέρα.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς κάναμε το μπάνιο μας και η μαμά μας έβαζε γιά ύπνο απο νωρίς.

Η καρδούλα μου έπαλλε, έκανε ώρα να σφαλίσει ο ύπνος τα βλέφαρά μου. Αναρρωτιόμουν αν θα θυμόταν ακριβώς ο Αη Βασίλης ποιά κούκλα τούχα δείξει στου Κορμηλαίου ή μήπως θα μπέρδευε το δώρο μου μ ΄εκείνο της Κωνσταντίνας ή του Αποστόλη ή των ξαδερφιών μου. Η ψυχή μου σφιγγόταν από την αδημονίας της προσμονής.

Πριν ξημερώσει καλά καλά τρέχαμε στο χόλ σα συνενοημένοι και οι τρείς να δούμε αν τελικά είχε κάνει στάση στο σπίτι μας ο Αη Βασίλης. Βλέπαμε τα δώρα καταμεσής τυλιγμένα με χρωματιστό χαρτί. Χοροπηδούσαμε από τη χαρά μας. Αποστόλης, Ιουστίνη, Κωνσταντίνα. Ο καθένας έπαιρνε το δικό του, μα εγώ δεν το άνοιγα αμέσως φοβούμενη μήπως είχε γίνει λάθος.

Μόνο μετά τον εκκλησιασμό στο μικρό εκκλησάκι του Αη Βασίλη εκεί στη δυτική συνοικία κι αφού η Φιλαρμονική έπαιζε το αγαπημένο μου «Πάει ο Παλιός ο Χρόνος...» , τότε κλεινόμουν με την ησυχία στο δωμάτιό μου να διαπιστώσω αν είχε φθάσει πράγματι το δικό μου δώρο. Κι όταν το άνοιγα κι έβλεπα την κούκλα που είχα διαλέξει, τότε θεωρούσα τον εαυτό μου τόσο τυχερό που ήμουν καλό κορίτσι κι ο Αη Βασίλης είχε επιβραβεύσει την επιλογή μου!

Θάμουν οκτώ χρονών, ο Αποστόλης δέκα, όταν ο μύθος καταρρίφθηκε με τον πιό βίαιο τρόπο. Ηρθε ο μεγάλος να μου πεί Παραμονή Πρωτοχρονιάς ένα απίστευτο μυστικό:

-Ο Αη Βασίλης δεν υπάρχει. Είναι ένα μεγάλο ψέμμα, μου ανακοίνωσε με φωνή δραματική.
-Μα τί λές; Και ποιός φέρνει τα δώρα τότε; Ρώτησα εγώ καταρρέοντας από την αποκάλυψη.
-Ο πατέρας τα αγοράζει απ΄τον Κορομηλαίο και τα φέρνει κρυφά όταν εμείς κοιμόμαστε. Γι αυτό τα βρίσκουμε το πρωί στο χόλ. Μην είσαι χαζή, έτσι συμβαίνει.
-Δε σε πιστεύω, δε σε πιστεύω, είπα εγώ κι έτρεξα μέσα στο δωμάτιό μου κλαίγοντας με τρομερούς λυγμούς.

Εχυσα ποταμούς δακρύων, κατέρρευσα σχεδόν από την αποκάλυψη. Θυμάμαι πως μέσα μου τρωγόταν τα φυλλοκάρδια μου από τη διαπίστωση πως ο Αη Βασίλης, στον οποίο προσπαθούσα να φαίνομαι καλή ολάκερο το χρόνο γιά να μου φέρει το δώρο μου, ήταν μια ψευδαίσθηση, μιά απατηλή σκέψη. Ενα όμορφο ψέμμα καμωμένο γιά παιδιά.

Τα επόμενα χρόνια πηγαίναμε στα μαγαζιά και αγοράζαμε με τον πατέρα τα δώρα της Πρωτοχρονιάς. Η Γιορτή είχε χάσει τη μαγεία της, ο μύθος της έκπληξης είχε καταρριφθεί. Η ανταποδοτικότητα των παιδικών πράξεων είχε γίνει καπνός.

Η μητέρα μου έκτοτε μας έμαθε να μοιραζόμαστε τα πρωτοχρονιάτικα δώρα. Τη μιά χρονιά κρατούσαμε την κούκλα της Κωνσταντινας και δίναμε τη δική μου στο φτωχό κοριτσάκι της γειτονιάς, την άλλη γινόταν το αντίστροφο. Εμαθα να ζώ χωρίς τον Αη Βασίλη μου και να δακρύζω κάθε χρόνο γιά την αποβαράθρωσή του.

Αφήστε τα παιδιά να ζήσουν το Αγιοβασιλιάτικο μύθο όσα περισσότερα χρόνια μπορούν. Δε χρειάζεται να ανακαλύψουν τη γυμνή αλήθεια από νωρίς. Δεν χρησιμεύει σε τίποτε, μόνο κομματιάζει τα όνειρα τους.

10 comments:

Αστοριανή said...

Καλημέρα,
Ιουστίνη μου.
Κατάφερες πάλι να με δέσεις στο ...έλκυθρό σου και να μοιράσεις συναισθήματα που έχουν ήδη αμβλυνθεί...

Στο πατρικό μας, σαν πρωτοκόρη από πέντε παιδιά... το βάρος των δώρων έπεφτε σε ...μένα! Να κόψουμε κλαδιά από το γειτονικό κυπαρίσσι, να τα δέσουμε να μοιάζει σαν δέντρο, να τα βάζουμε σ' ένα βαθύ κουβά, να τον γεμίζουμε πέτρες και λάσπη για να σταθεί... να τυλίγουμε τα στρογγυλά κυπαρισσόμηλα να μοιάζουν με στολίδια... να κόβουμε σχέδια σε χαρτί... να ράβω κούκλες για την αδελφούλα μου και για τα κορίτσια του σταθμάρχη των τρένων (η μητέρα μου, εκτός από καλή μοδίστρα -άρα μπόλικα κομματάκια υφασματένια...- ήταν και υπάλληλος στην τότε ΣΠΑΠ...) ... να βάζουμε ένα κομμάτι ψωμένιο κουλουράκι στο πρεβάζι του παραθύρου για τον ΑηΒασίλη... κάποια φορά εξαφανιζόταν... νομίζαμε ότι ο Πέτρος, ο γάτος, το έτρωγε, μα ήταν ο...αδελφός μου (τρίτος στη σειρά... φαταούλης σωστός)...

Α!...το όνειρο και η ψευδαίσθηση δεν πήγαιναν παρέα για μένα...
μετακατοχικά παιδιά δεν είχαμε αυτή την πολυτέλεια. Μεγαλώναμε πριν από την ώρα μας...
Όμως, ναι, συμφωνώ.
Τα παιδιά χρειάζονται την ελπίδα, το παραμύθι, την φαινομενική ομορφιά στον κόσμο. Έστω για λίγο!
Σας φιλούμε,
Καλή Χρονιά σε όλους,
από μια ...καταψυγμένη Νέα Υόρκη κι ένα "έκπληκτο για την ένταση της θύελλας" Λονγκ Άϊλαντ...
Υιώτα-Δημήτρης

Μηθυμναίος said...

Αν και κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται αυτό το παραμύθι αγάπης, Ιουστίνη μου, παρ’ όλο που κάπως έχει ξεθωριάσει, είναι στιγμές -πώς να το κρύψεις- που λαχταράμε να ξαναγίνουμε παιδιά κι εμείς. Πίσω από κάθε φωτισμένο λαμπάκι, κάθε στολισμένο δέντρο, κάθε Αϊ Βασίλη, ανάμεσα στο τίποτα και στο λίγο, επιστρατεύουμε ακόμα και τη φαντασία μας μήπως και ξαναβρούμε αυτό το παιδί που κάποτε αφήσαμε πίσω. Ψάχνουμε να βρούμε το δικό μας παραμύθι και τη χαμένη μας αθωότητα. Έτσι είναι, έτσι γίνεται πάντα!

Γι’ αυτό, όπως λες, ας αφήσουμε τα παιδιά να ζήσουν αυτό το παραμύθι, ας μη κομματιάσουμε τα όμορφα και γλυκά τους όνειρα…

pylaros said...

Γνήσιο, ειλικρινό, αληθινό το μικρό σου αριστούργημα αγαπητή μου Ιουστίνη, νάξερες πόσες καρδιές έκανες να χτυπήσουν από την νοσταλγία της παιδικής μας αθωώτητας αυτή που μεγαλώσαμε όλλοι μας...

Σε έναν κόσμο της φαντασίας όπου πλάθαμε τον δικό μας κόσμο, μέχρι που ξαφνικά όλα χάθηκαν...
αλλά ευτυχώς που η μνήμη υπάρχει ακόμα...


Χρόνια πολλά από μια χιονισμένη Νέα Υόρκη
Γαβριήλ

Ρούλα said...

Χρόνια Πολλά Ιουστίνη
Συμφωνώ, είναι ο ωραιότερος μύθος που επινοήθηκε, δυστυχώς για μένα απομυθοποιήθηκε με βάρβαρο τρόπο πολύ νωρίς και για το λόγο αυτό στα παιδιά μου είχα φροντίσει να τον ζήσουν σε όλη τη μεγαλοπρέπεια και τους είχα προετοιμάσει κατάλληλα σε περίπτωση που κάποιος φρόντιζε έστω και άθελα να τους στερήσει το όνειρο. Εδώ ως ενήλικες χρειαζόμαστε το μύθο, τι να λέμε τώρα.
Με το καλό να δεχθείς τη νέα χρονιά και πού ξέρεις ίσως ο Άγιος Βασίλης κάτι καλό να σου φέρει, μόνο που πρέπει να το εκφράσεις και να το θες πολύ! χο χο χο
σε φιλώ

Justine's Blog said...

Αγαπημένη μου,
Περιγράφεις μιά ζωή μετακατοχική γεμάτη δυσκολίες αλλά και ομορφιές. Είμαι σίγουρη πως ξεχωρίζατε και μόνο που είχατε μια μαμά που σας ωθούσε να στολίσετε τα κυπαρισσόκλαδα. Κι αυτό ακόμη έλειπε από τα περισσότερα σπίτια.
Κι εσύ, δημιουργική και πρωτότυπη όπως πάντα, να ράβεις τις κούκλες. Πολύ υπεύθυνος ο ρόλος σου μα και ανταποδοτικός επίσης.
Χαίρομαι που η δική μου γενιά είχε μόλις ξεφύγει, που έζησα ανέμελες όνειρικές μέρες στο μικρό μου τόπο.
Κι ακόμη χαίρομαι που έβαλα στο παιχνίδι του Αη Βασίλη το γιόκα μου. Νάχετε μιά υπέροχη χρονιά γεμάτη αγαπη, υγεία κι ένα γερό μωράκι από την Ολγα.
Φιλιά σε όλους σας

Justine's Blog said...

Στρατο μου,
Πόσο όμορφα τα λές, ναι πίσω από τα στολίσματα, τα φώτα τα ζαχαρωτά, αναζητούμε την παιδική μας αθωότητα.
Καλή Χρονιά γεμάτη υγεία, χαρές, δημιουργίες.
Φιλιά στην Αλεξάνδρα, τα παιδιά και τα εγγόνια.
Από το χιονισμένο Μόντρεαλ με αγάπη

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Γαβρίλη,
Ευτυχώς οι αναμνήσεις συντροφεύουν την ωριμότητα κι έτσι βυθιζόμαστε στην παιδικότητά μας. Τότε τίποτε δεν μας προειδοποιούσε πως η ζωή θάταν αλλοιώς.
Εύχομαι να περάσετε υπέροχη Πρωτοχρονιά και ο Νέος Χρόνος να φέρει υγεία, αγάπη και ευτυχία και πολλές γραφές.
Φιλί του χιονιού

Justine's Blog said...

Ρούλα γλυκειά μου,
Σωστά τα λές , πρέπει να θωρακίζουμε ακόμη και τους μύθους από την επιθετική αγένεια των γύρω μας.
Χρειαζόμαστε μύθους παρηγορητικούς ακόμη κι εμείς οι μεγάλοι, μύθους που θα μας βγάλουν από την πεζή μας πραγματικότητα.
Ευχαριστώ γιά τις ευχές και ανταποδίδω. Νάχεις ένα Νέο Χρόνο γεμάτο υγεία, αγάπη και χαρές με τους δικούς σου.
Φιλί χιονισμένο του βορρά

ΓΙΑΝΝΑ said...

Αληθεια ειναι ο πιο υπεροχος μυθος αυτος αγαπημενη μου Ιουστινη.
Θυμαμαι κι εγω οταν η κορη μου ητανε μικρη εστεινα διαφορα σκηνικα με μισοφαγωμενα μπισκοτα και ποτηρι γαλα που παντα περνουσε απο μενα φυσικα προκειμενου να πιστεψει πως ο αγιος Βασιλης ηρθε τελικα.
Και μια φιλη εβαζε τα δωρα στο ψυγειο για να ειναι παγωμενα και να πιστεψουν τα παιδια πως ηρθαν απο το βορειο Πολο.
Εχουμε αναγκη απο ενα ισορροπημενο μυθο στη ζωη μας για να κραταμε την ελπιδα και το ονειρο ζωντανο.
Ευχομαι σε σενα και την οικογενεια σου ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΥΓΕΙΑ ΤΥΧΗ
ΑΓΑΠΗ
ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Γιάννα,
Χρονια Πολλά, Καλή Χρονιά γεμάτη υγεία, χαρά και αισιοδοξία. Εύχομαι το 2011 να μη γκρεμίσει άλλους μύθους μέσα μας ή γύρω μας.
Φιλί της βροχής