Η δική μου Θάλεια

Λένε πως σήμερα ήταν της Αγίας Θάλειας μαζί με τη γιορτή του Αγίου Νεκταρίου. Θέλω να σου πώ για τη δική μου Θάλεια, που τη γνώρισα όταν ήμουν κοριτσάκι στο σπίτι της νονάς Ιουστίνης. Κι έστω από αυτή τη γωνιά της προσωπικής μου δημοσιότητας να της ευχηθώ Χρόνια Πολλά με Υγεία και Χαρές πολλές.

Αν με ρωτούσες πώς  φανταζόμουν μια Θάλεια, θα σου έλεγα ότι θα ήταν μια ψηλή κομψή κυρία με σινιόν, με λεπτεπίλεπτα χέρια, μανικιούρ απαλό. Θα κρατούσε μια τσάντα απ΄αυτές που κλέινουν κάνοντας θόρυβο, «κρακ» και οι γόβες της θα ήταν ασσορτί, ποτέ όμως λουστρινένιες ή προκλητικές.

Η δική μου Θάλεια όμως δεν ήταν έτσι. Ερχόταν από ένα μεσόγειο χωριό της Λευκάδας και ζούσε στην πόλη στο Δεσποτικό μαζί με τον αδελφό της Βασίλη, προκειμένου να ολοκληρώσει εκείνος τις γυμνασιακές του σπουδές κι εκείνη να βρεί ένα καλό γαμπρό, βοηθώντας  ταυτοχρονα τη λεπτεπίλεπτη νονά Ιουστίνη στα πέριξ του σπιτιού. Σου έχω πεί κι άλλη φορά πως η Ιουστίνη  ήταν αδελφή του μακαριστού Μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης  Δωρόθεου κι εγώ ήμουν η εκλεκτή της βαφτιστήρα, που μάλιστα έφερα το όνομά της.

Η Θάλεια δεν ήταν ψηλή ούτε κοντή, δεν ήταν όμορφη ούτε άσχημη. Στα δικά μου μάτια φάνταζε θεά, γιατί ήταν το μόνο νεαρό κορίτσι που συναντούσα ανήμερα στη γιορτή της Ιουστίνης όταν επισκεπτόμουν τη νονά για τα Χρόνια Πολλά. Μας καλοδεχόταν με χαμόγελο στο Δεσποτικό και ποτέ δεν μου έλεγε σσς, όπως έκανε η νονά για να μην ενοχλήσουμε το Σεβασμιώτατο αδελφό της. Η Θάλεια μου έφερνε κυδώνι του κουταλιού, ενώ στη μαμά πρόσφερε νερατζάκι απ΄τα χεράκια της.

Αυτή η Θάλεια της σεμνότητας και της ευγένειας έμελε να γίνει η μέντορας στην λαμπρή πορεία μου περί τη ματαιοδοξία. Θυμάμαι, που μου χάιδευε τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά μου, που τα θαύμαζε για την στιλπνότητα και την πυκνότητά τους. Κι όλο έφερνε τη βούρτσα και τα βούρτσιζε για να φαίνονται πιό στυλπνά.

Μια μέρα η μαμά της παραπονέθηκε ότι εγώ δεν τα ήθελα τα μακριά μαλλιά μου γιατί με ταλαιπωρούσαν στο χτένισμα και το ξεμπέρδεμα μετά το λούσιμο του Σαββάτου. Τις άκουγα να μιλούν σαν να μην ήμουν παρούσα. Η Θάλεια χάιδευε τα μαλλιά και η μαμά στεναχωριόταν που υπέφερα τόσο με το βούρτσισμα του Σαββάτου. Ηταν ο προσωπικός μου εφιάλτης αυτό το λούσιμο, το στέγνωμα, το χτένισμα.

Τότε η Θάλεια αποκάλυψε στη μαμά ότι δεν έπρεπε να με λούζει με σαπούνι που μπερδεύει τα μαλλιά αλλά να μου αγοράσει σαμπουάν. Ναι σαμπουάν το είπε κι έτρεξε στο δωμάτιό της φέροντας το αντικείμενο της καινοτομίας δια του λόγου το αληθές. Ενα σωληνάκι τύπου οδοντόκρεμα που λεγόταν σαμπουάν Om-Or.

Εγώ το πήρα στα χέρια μου και το χάιδευα με τις ώρες, πιστεύοντας ότι αυτή η κρέμα που λεγόταν σαμπουάν θα διευκόλυνε τη ζωή μου. Ασε που θα ξάνθαινε περισσότερο τι άκρες των μαλλιών, ονειρευόταν η μαμά.

Πραγματικά, την επόμενη μέρα ο πατερούλης έφερε το σαμπουάν Ομόρ στο σπίτι. Το Σάββατο έγινε το λούσιμο με όλη την ιεροτελεστεια του θαυματουργού προϊόντος. Η βούρτσα γλύστρισε απαλά στα μπερδεμένα μακριά μαλλιά μου κι όλοι οι κόμποι λύθηκαν με μιας. Με τούτη τη θαυματουργή κρέμα που την έλεγαν σαμπουάν διευθετήθηκε το πρόβλημα του Σαββάτου.

Εκτοτε, η Θάλεια έγινε μέσα μου μεγάλη, θέριεψε η εικόνα της γιατί με είχε σώσει και με είχε εισαγάγει στα προίόντα της ομορφιάς. Τα μαλλιά μου ήταν στιλπνά και μοσχοβολούσαν τις Κυριακές στην εκκλησιά.

Η Θάλεια σύντομα μετά, παντρεύτηκε κι έφυγε από τη Λευκάδα. Την είχα δεί μερικές φορές κάποια καλοκαίρια, αλλά αφότου έφυγα για την ξενητειά μου, δεν την ξανασυνάντησα ποτέ. Ηθελα να της ευχηθώ Χρόνια Πολλά μακρόθεν και να της πώ ότι κανείς ποτέ στην παιδική μου ηλικία δεν μου πρόσφερε μια λύση χρησιμότερη από εκείνη του σαμπουάν Ομόρ.

Κι εκείνη η νεανική της παρουσία στη ζωή της σεβάσμιας νονάς μου, ήταν μια όαση στις βαρετές επισκέψεις μας στο Δεσποτικό Λευκάδας. Γι αυτά όλα την ευγνωμονώ μέσα μου κι ας μην τέμνονται οι δρόμοι μας εδώ και χρόνια.

Τζουστινάκι