Στην Κοσμοπολίτισσα Νάουσα της Πάρου!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Είχα να επισκεφθώ την Πάρο μια εικοσαετία. Το νησί μόλις είχε αρχίσει να αναπτύσσεται κι έβλεπα μια αναρχία να επικρατεί παντού, καθώς κατακλύζονταν από μια νεολαία που ήθελε τα μπαρ και τα ξενύχτια. Έτσι απέφευγα να επιστρέψω στο Κυκλαδίτικο νησί παρότι ήταν πρώτο στη γραμμή της δημοσιότητας.

Η φιλία μας με τη Νίκη Μηταρέα και το Νίκο Φραντζή με έφεραν πίσω αυτό το Σεπτέμβριο και ήταν τέτοια η εμπειρία μου που άλλαξε άρδην την εικόνα μου για την Πάρο, όπως την είχα σχηματίσει τότε στην πρώτη επαφή.

Προσγειωθήκαμε στο μικροσκοπικό αεροδρόμιο της Πάρου, που έχει μια θύρα και εξυπηρετεί μία πτήση κάθε φορά παρότι έχει ανακαινισθεί και μεγαλώσει πρόσφατα.  Ο Νίικος μας περίμενε και μας έκανε το γύρο του νησιού, όπου οσφρισθήκαμε τη θάλασσα και την ξηρασία του τοπίου αγναντεύοντας πέρα μακριά τη Νάξο, περιπλανώμενοι στην ομορφιά της νήσου.

Το μελτέμι που είχε ξεσηκώσει τις προηγούμενες μέρες το Αιγαίο είχε κοπάσει και η ματιά γλυστρούσε στη διαυγή ατμόσφαιρα προσφέροντας εκείνη  την γυμνή ομορφιά της φύσης που δεν προσποιείται βλάστηση . Εβλεπες εδώ κι εκεί αμπέλια, λίγα λιόδεντρα, μετά βίας μικρούς κήπους με οπωρικά κι ένιωθες την έλλειψη της βροχής και την ξηρασία όχι σαν τιμωρία μα σαν ευλογία του τόπου. Τα κατάλευκα σπίτι, αυστηρά χτισμένα στις προδιαγραφές της ντόπιας αρχιτεκτονικής τονίζουν την αυθεντικότητα των ανθρώπων που δεν είχαν να πιαστούν παρά απ΄τον ήλιο. Ηλιος και θάλασσα , αυτά είναι τα στοιχεία τούτης της άγριας ομορφιάς…

Φτάσαμε στα όμορφα Marina’s bungalows στη γραφική Νάουσα που είναι χτισμένα σύμφωνα με την ντόπια αρχιτεκτονική. Περιποιημένοι εξωτερικοί χώροι στολισμένοι με μικρές πινελιές της Νάουσας και μια φούξια μπουκαμβίλια κυριαρχεί του χώρου  μαγνητίζοντας το βλέμμα . Η κυρία Μαρίνα εμπνεύστρια αυτού του συγκροτήματος μας καλοδέχτηκε σκορπίζοντας την αγάπη της και αναθυμούμενη παλιές ιστορίες που μοιραστήκαμε στο σπίτι της στην Αθήνα. Το βλέμμα της γεμάτο σπίθα μας βύθισε στις μέρες τις παλιές.

Τα δωμάτια ευρύχωρα με ωραία μοντέρνα μπάνια και μικρά αγγίγματα από τη νησιώτικη αρχοντιά. Η καθαριότητα και το στυλ μας γοήτευσαν. Έξω μας περίμεναν μαρμελάδες καμωμένες με τη μαεστρία της  Νίκης, που αναμειγνύει τα φρέσκα φρούτα με τους χυμούς τους δίνοντάς τους γεύση θεϊκή. Λάτρεψα τη μαρμελάδα σύκο, φράουλα και κίουι με πεπόνι. Η Νίκη αφήνει τους καρπούς να ζουν μέσα στις μαρμελάδες γι αυτό το πρωινό στα Marina’s bungalows είναι διάσημο στις σελίδες των κοινωνικών μέσων.

Η βραδυνή βόλτα στη Νάουσα ήταν επιεικώς συναρπαστική. Γλιστρήσαμε στα στενά μονοπάτια τα ασπροβαμμένα και ολοκάθαρα σα να τα περνούν οι νοικοκυρές καθημερινά με ασβέστη. Θαυμάσαμε το λιμάνι με τις ψαρόβαρκες που κοιμούνται εκεί τα βράδυα ως το επόμενο παραγάδι…

Η Νάουσα έχει αλλάξει πολύ αφότου την πρωτοπερπάτησα. Έχει μεταμορφωθεί σε μια κοσμοπολίτισσα κόρη του Αιγαίου με υπέροχα μαγαζιά, καλαίσθητες μπουτίκ και μια κλάση που απευθύνεται στο μεσαίο τουρίστα χωρίς να τον τρομάζει με εκκεντρικές ακρότητες.

Εκείνο που την ξεχωρίζει είναι τα εξαιρετικά της εστιατόρια, τα οποία διαθέτουν φρέσκα ψαρικά και κρεατικά μαγειρεμένα από έμπειρους σεφ. Δεν είναι τυχαία η παραμονή διασημοτήτων στη Νάουσα, είναι τα δελεαστικά πιάτα και η άψογη περιποίηση που προσελκύουν τουρίστες υψηλής αισθητικής.

Ξεχωρίζω το Mario Restaurant Naoussa στην κεντρική πλατεία μια ανάσα από το λιμάνι, όπου όχι μόνο η γεύση αλλά και η παρουσίαση των φαγητών είναι μοναδικής ποιότητας και έμπνευσης. Δεν πιστεύεις πως βρίσκεσαι στο πιο πολύβουο σημείο του νησιού, αλλά πως ζεις μοναδική γευστική εμπειρία για λίγους. Η παρουσία του σομελιέ Βούλη προσθέτει στην τελειότητα του μενού.

Υπέροχες ελληνικές γεύσεις με ωραία φρέσκα προϊόντα και αιγαιοπελαγίτικες συνταγές προσφέρει το νεανικό εστιατόριο της Κωνσταντίνας και του Γιάννη Σταθερού. Σε εξαιρετική τοποθεσία με θέα της θάλασσα αλλά και τραπεζάκια στο στενό, το εστιατόριο Σταθερός αποτελεί τη σταθερή αξία της μοντέρνας εστίασης στην κοσμοπολίτικη γωνιά του Αιγαίου.

Το εστιατόριο Μπαρμπαρόσσα επίσης με το δικό του σεφ Δημήτρη Νίκολη παντρεύει τις αστικές γεύσεις της αθηναϊκής ριβιέρας με τη νησιώτικη  αυθεντικότητα προσελκύοντας χιλιάδες συνδαιττυμόνες κάθε βράδυ στο λιμάνι της Νάουσας.

Αυτό που ξεχωρίζει τα εστιατόρια της Νάουσας, που συναγωνίζονται σε πρωτοτυπία γεύσεων και παρουσίασης των πιάτων , είναι πως ενώ θα μπορούσαν να είναι μαζικής κατανάλωσης καθότι βρίσκονται σε πολυσύχναστους χώρους , έχουν κάνει το κλίκ παραπάνω κλείνοντας το μάτι στην υψηλή κουζίνα με προσιτές τιμές. Η επιρροή της σεφ Αργυρώς Μπαρμπαρίγου αλλά και της δημοσιογράφου γαστρονομίας και σομελιέ Νίκης Μηταρέα είναι εμφανής στην γαστρονομική εξέλιξη της Παριανής κουζίνας.

Στη Νάουσα αξίζει κανείς να επισκεφθεί το εξαιρετικό οινοποιείο Μωραϊτης, που προσφέρει ξενάγηση στην παραγωγή του κρασιού  όπου βγαίνουν εξαιρετικές ποικιλίες του ομώνυμου οίκου.

Η Νάουσα μας γοήτευσε, μας χόρτασε ομορφιά, τοπίο, γεύσεις, χρώματα, θάλασσα και μια μεγάλη αγκαλιά από τους φίλους μας!

Bungalows Marina

parosmarina.gr

Náousa 84400 Naousa

+30 2284 051204

Η Κοντυλένια όπως την διάβασε ο δρ. Ξενοφών Βεργίνης

Νιώθω άκρως τυχερή διότι η Κοντυλένια μου έχει αγαπηθεί από χιλιάδες αναγνώστες και έχει αναλυθεί ως έργο από σπουδαίους ανθρώπους του λόγου και της επιστήμης. Ο δρ. Ξενοφών Βεργίνης πρώην βουλευτής Λευκάδας με εντυπωσίασε με τη βαθειά, πλούσια κριτική του έργου μου, την οποία παρουσίασε στο Μιλάνο καθηλώνοντας τους ακροατές.

Δρ. Βεργίνης Ξενοφών

Μιλάνο 09/09/2019

Για το Βιβλίο της Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

«Η ΚΟΝΤΥΛΕΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ»

          Η Ιουστίνη Φραγκούλη, η συγγραφέας των τεσσάρων οριζόντων, η συγγραφέας που αιφνιδιάζει κάθε τόσο και πιο συχνά το Πανελλήνιο και το Διεθνές Περιβάλλον του «μυθιστορήματος», με κράτησε ξανά άγρυπνο.! Αυτή τη φορά με την Κοντυλένια της, ως κορυφαία ηρωίδα. Λεωνίδας, Κρυσταλένια, Μενέλαος και άλλοι ακολουθούν.

Η Κοντυλένια είναι ένα μυθιστόρημα και πόνημα μαζί, που θα συζητηθεί πολύ στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε.).

Η Κοντυλένια.

Είναι ένα  ενδιαφέρον και εξαιρετικά καλογραμμένο πολυσέλιδο βιβλίο των 413 σελίδων, που κυριολεκτικά με καθήλωσε τέσσερα (4) συνεχόμενα καλοκαιρινά ημερόνυχτα! Το έντονο ενδιαφέρον του αναγνώστη, δημιουργείται από την αριστοτεχνική πλοκή και την συναισθηματική φόρτιση στη διαδρομή του ταξιδιού που του προσφέρει η δεξιοτέχνης συγγραφέας.

Η συγγραφέας Ιουστίνη, ώριμη και φτασμένη πια, με την Κοντυλένια δημιουργεί μέσα από το δικό της, ιδιότυπο στυλ, μία νέα Σχολή Μυθιστορήματος και Κοινωνικού Ιστορήματος – Δράματος. Σε ταξιδεύει, άλλοτε με αγωνία και κομμένη την ανάσα, άλλοτε με ψυχική ευφορία και έντονη ερωτική διάθεση και άλλοτε με προφυλάξεις και αναδιπλωμένα τα φτερά, σε φιλοσοφικές αναζητήσεις και πρακτικές ιστορικής αναφοράς και  συναισθησιακού  χαρακτήρα.

Ένας ποταμός περιγραφής εντυπώσεων, καταστάσεων και χαρακτήρων.  Πλήθος αναφορών σε συνήθειες, ήθη και παραδόσεις! Η συγγραφέας μπαίνει με λεπτές χειρουργικές επεμβάσεις σε επικίνδυνες διαδρομές, σε επτασφράγιστα μυστικά και στενωπούς φόβου, ανησυχίας και απελπισίας, μιας κλειστής κοινωνίας ανθρώπων. Πολλές λύπες  και ολίγες έως ελάχιστες  ευχάριστες διαδρομές, ως αναλαμπή… Δημιουργεί και  συνθέτει έναν περίπλοκο και αινιγματικά ασυνήθιστο ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, που έρχεται από αιώνες και  κρατάει με αγωνία, αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, καθόλη τη διαδρομή του ταξιδιού. Από την αρχή ως το τέλος.

Στις 400 σελίδες του βιβλίου η συγγραφέας, ξεδιπλώνει με δημιουργική φαντασία, αλλά και ρεαλισμό, διαφωτιστικές υπαρξιακές θεωρίες και καθημερινές πρακτικές. Παράλληλα, με ψυχολογικές αναλύσεις και ιδιωματικές αναφορές, ερευνά το «είναι» της ηρωίδας και των ανθρώπων του περιβάλλοντός της, με στόχο να δώσει απάντηση σε κρίσιμα σημεία συμπεριφοράς, νοοτροπίας και φιλοσοφικής αντίληψης ενός λαού που ζει, από αιώνες, το δικό του δρόμο.

Με επαρκή έμπνευση και συναισθησιακή αναζήτηση, προβαίνει σε αποκαλυπτικές παρατηρήσεις για τη ζωή του ανθρώπου, τη γέννηση και το θάνατό του.

Η Ιουστίνη - συγγραφέας απλούστευσε απίστευτα περίπλοκες παραδοσιακές πρακτικές του χωριού και της πόλης με απλές και κατανοητές περιγραφές και διατυπώσεις. Είναι δικό της χάρισμα να εισέρχεται στα άδυτα και τα αθέατα και να τα περιγράφει ζωντανά, υπαρκτά και κατανοητά στο σημερινό αναγνώστη.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς για να γίνει αυτό, απαιτείται βαθιά γνώση παραδοσιακών,  ιστορικών και ακόμη και φιλοσοφικών θεωριών και στατιστικών δεδομένων, ώστε να μπορεί κάποιος να εισέλθει στο άβατο της ψυχής του ανθρώπου, στο υποσυνείδητο. Τότε μπορεί να δώσει στον αναγνώστη όχι μόνο να καταλάβει, αλλά και να ακολουθήσει δρόμους δύσκολους και μονοπάτια δύσβατα σε σκέψεις και συναισθήματα που απαιτούν λεπτές ψυχολογικές αναλύσεις και συνθέσεις! Και η Ιουστίνη αποδεικνύει πως τις διαθέτει.

Η συναρπαστική παρέλαση χαρακτήρων και σκηνών ζωής, πιστεύω ότι αποτελεί ταλέντο και προνόμιο της συγγραφέας Ιουστίνης.

Στη διαδρομή αυτή, παράλληλα, η συγγραφέας διατυπώνει και αξιολογεί υπαρξιακές τοποθετήσεις: Γράφει: «Το άγχος και ο φόβος της Κοντυλένιας λιγοστεύουν πολλά από τα πλούτη και τις χαρές της ζωής.

- Αν η ζωή είναι μάταιη τότε γιατί θα έπρεπε να απασχολούνται τόσοι πολλοί με αυτή!

- Αν προερχόμαστε από το τίποτα και θα επιστρέψουμε στο τίποτα, τότε γιατί να μην χαιρόμαστε, αυτό που είμαστε!»

Άρα προσθέτω εγώ, αυτό που χρειάζεται, είναι η εμπλοκή με  τη ζωή και όχι η απόσυρση από τη ζωή.

Και συνεχίζει η συγγραφέας.

«Αν αναγνωρίζουμε και πιστεύουμε στην ελευθερία, τότε αντί να μας διακατέχει η απελπισία, ας επιλέξουμε ως σκοπό την ανανεωμένη εκτίμηση της κάθε στιγμής». Και ερωτώ πάλη εγώ, με ποιο νόημα ζωής ;

Γιατί πρέπει να διακρίνουμε  το νόημα από το σκοπό. Δύο λέξεις που αν και   αλληλένδετες, εντούτοις μεταξύ τους υπάρχει διάκριση… Σκοπός είναι ένα τελειωτικό αποτέλεσμα ή ένα αντικείμενο η ένα γεγονός προς επίτευξη. Όμως, το νόημα έχει άμεση σχέση με τον τρόπο που γίνεται μια πράξη, και όχι απαραίτητα με το τελικό αποτέλεσμα. Και εδώ έχει θέση η κατανόηση!

Η κατανόηση εξαρτάται από την εμπειρία και το νόημα όπως και η εμπειρία συνδέονται με προσωπικά βιώματα. Άρα, η κατανόηση είναι προσωπική στάση, γιατί είναι προσωπικό βίωμα.

Συνεπώς, η κατανόηση του νοήματος  πραγμάτων  καταστάσεων και ανθρώπων, μας βοηθάει να πετύχουμε το σκοπό!

Αλλά αν δεν έχουμε σκοπό, τότε τα νοήματα δεν είναι χρήσιμα.

Για παράδειγμα:

Αγοράζουμε τον πιο ακριβό χάρτη στο κόσμο! Μα αν δεν πάμε πουθενά, τότε μας είναι άχρηστος!

Σκοπός μας η εξερεύνηση. Αν συναντήσουμε κάτι που μας ενδιαφέρει, τότε η εξερεύνηση έχει νόημα, αν όχι, τότε η εξερεύνηση δεν έχει νόημα!

          Επομένως το νόημα και ο σκοπός εξαρτώνται κατά πολύ από εμάς!

         

          Με αυτές τις σκέψεις-τοποθετήσεις επανερχόμαστε στην ηρωίδα της Ιουστίνης, που είναι η Κοντυλένια: Η Κοντυλένια υποφέρει από συνεχείς ανησυχίες και επικείμενες – αναπόφευκτες καταστροφικές φαντασιώσεις. Και δεν ήταν σε θέση να σκεφτεί ότι: αν αυτό ήταν αναπόφευκτο, τότε δεν θα μπορούσε να τ΄ αποφύγει. Άρα, έπρεπε να κατανοεί  το παρόν,  αφού ούτε η ίδια, ούτε και κανένας άλλος μπορούσε να κάνει κάτι για την ίδια. Η Κοντυλένια, όπως αναφέρει η συγγραφέας (σελ.403)  «πίστευε βαθιά και αναπόδραστα ότι ήταν γεννημένη με το σημάδι της ατυχίας». 

          Έτσι, όμως, η επικείμενη καταστροφή τη βύθιζε σε θλίψη και θρηνούσε  για κείνο που ακόμη δεν είχε έρθει! Όμως, σκεπτόμενη έτσι, το συντόμευε να έρθει ως αναπόφευκτο!

          Κατ’ αυτή την έννοια, έχανε και την αίσθηση του νοήματος του σήμερα και το σκοπό της ζωής του αύριο! Συνεπώς, ενώ η μοίρα της ακόμη δεν είχε αποφασιστεί, εκείνη την είχε ήδη προκαλέσει και προεξοφλήσει!

          Λέει η Ιουστίνη.

          «Μια ζωή με σκοπό φτιάχνεται βήμα – βήμα, μια ζωή χωρίς νόημα, δεν γεμίζει με νόημα σε μια στιγμή»!!!

          Ας γνωρίζουμε ότι η ολοκλήρωση ενός σοβαρού σκοπού μας, μπορεί να βρίσκεται στο μέλλον. Αλλά οι πρακτικές που μας οδηγούν εκεί συμβαίνουν σήμερα !!!

Αναφέρω ένα παράδειγμα:

Δες τε τι κάνουν ένα μυρμήγκι και ένας σκίουρος:  è κουβαλούν αντίστοιχα σιτηρά και βελανίδια το καλοκαίρι για να έχουν τροφή το χειμώνα ώστε να επιζήσουν.

Δηλαδή, ξεκινούν πριν να ‘ρθουν οι χειμώνες και συγκεντρώνουν τη τροφή τους τα καλοκαίρια ώστε να επιζήσουν τους χειμώνες!! Εδώ, ο σκοπός εξυπηρετεί το νόημα. Άρα, ο σκοπός έχει νόημα!!!

          Η Κοντυλένια, όμως,  έμπλεξε το σκοπό χωρίς νόημα! Και το νόημα χωρίς σκοπό! Σκοπός της  ήταν ο γάμος, αλλά η κατανόηση για μια άλλη ζωή, που είναι το νόημα,  έπρεπε η ίδια να την επιδιώξει! Φαίνεται, ότι ο έρωτας της αποκλειστικότητας του γάμου ως εμμονή, ως σκοπός,  δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος, γιατί οδηγεί σε απομόνωση και αυτοκαταστροφή ή και σε αυτοκτονία ενίοτε, αν  κανείς δεν είναι σε θέση αυτοελέγχου! (Σελίδα 356 / 360) Και αυτό γιατί σκοπός δεν συντρέχει με νόημα ζωής!

          Η επαφή με τον κόσμο και τη φύση, ιδιαίτερα, δίνουν νόημα και σκοπό στη ζωή! Η κατανόηση ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο δώρο και το να απολαμβάνει κανείς ο,τι κάνει στην καθημερινή του ζωή, είναι, επίσης, ισχυρά αντίδοτα στην έλλειψη σκοπού! Η απομόνωση οδήγησε την Κοντυλένια στην απώλεια της αίσθησης του νοήματος  της ζωής!

          Το αίσθημα ότι δεν έχουμε άλλα περιθώρια να επεκταθούμε ή ν’ ανεβούμε ή να αντέξουμε η να  απασχολήσουμε με άλλα ενδιαφέροντα τον εαυτό μου, μας ρίχνει ψυχολογικά. Λέγεται, ότι ο Μ. Αλέξανδρος πως έκλαψε ζωηρά, γιατί δεν υπήρχαν άλλες χώρες να τις καταλάβει και εκπολιτίσει!!

          Δεν είναι απαραίτητο να φλερτάρουμε με το θάνατο για να νοιώσουμε ότι είμαστε ζωντανοί.

          Όταν δεν μπορούμε να δούμε ή να έχουμε το σκοπό της ζωής, τότε δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε και το νόημα της καθημερινής ζωής, οπότε μπορεί να φθάσουμε και στην αυτοκτονία. Αφού δεν υπάρχει λόγος να ζούμε. Περίπτωση Μενέλαου και αδερφής του.

(υπομονή και κουράγιο,  δύο μεγάλες και κύριες αρετές)

          Πρέπει να καταστήσουμε τον εαυτό μας ικανό να αντλούμε νόημα και σκοπό στη ζωή από γεγονότα, ακόμα και δραματικά!       Αυτό μας διδάσκει η περιπέτεια της Κοντυλένιας. Βέβαια χρειάζεται χρόνος, υπομονή και κουράγιο, αρετές που όμως αποκτούνται με συνεχή άσκηση!

«Ο θάνατος δεν είναι: ούτε κοντά, ούτε μακριά! Συνεπώς δεν έχει νόημα να μας απασχολεί μια σχέση με το θάνατο, αλλά μια σχέση με τη ζωή!» ΣΙΜΟΝ ΝΤΕ ΜΠΟΒΟΥΑΡ

          Ο θάνατος είναι απαραίτητο κομμάτι της ζωής! Όταν έρχεται δεν χρειάζεται να είναι μια καταστροφή που συνθλίβει τους ζωντανούς! Η επίγνωση αυτή βέβαια, δεν πρόκειται να εξαλείψει τη θλίψη μας, ούτε την ανάγκη μας να θρηνήσουμε τους ανθρώπους μας που φεύγουν! Όμως, πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ως πραγματικότητα και όχι ως έκπληξη!

Γιατί ;

«Γιατί είναι σίγουρος ο θάνατος για αυτούς που γεννιούνται και σίγουρη η γέννηση για αυτούς που πεθαίνουν, οπότε για το αναπόφευκτο δεν πρέπει να θρηνούμε». Γράφει ο Μπαγκαβάντ Γκίτα.

Απόδειξη είναι ότι η Κοντυλένια δεν μπορούσε να διαχειρισθεί τη ζωή της, όπως δεν μπορούσε να διαχειρισθεί και την συναισθηματική της αυτογνωσία και ερωτική της σχέση! Ήταν και αυτό  αποτέλεσμα της έλλειψης γνώσεων και εμπειρίας της ζωής! Η αναζήτηση μιας σχέσης, η συντήρηση μιας σχέσης, το τέλος μιας σχέσης, οι συντροφικές αψιμαχίες  και οι οικογενειακές συγκρούσεις, αποτελούν αναγκαίο υπόβαθρο στη διαχείριση πλεύσης στο ποτάμι της ζωής.

          Γράφει η Ιουστίνη στην αφήγησή της (σελίδα 15) αντί προλόγου: «Από τη γέννηση μέχρι το τέλος η Κοντυλένια ήταν σημαδεμένη με το κοντύλι του χάους, του σκότους και της φυγής… κι εκείνη η ομορφιά,  ανομολόγητη θηλειά έγινε στο όμορφο λαιμό της»! Και πιο κάτω… «Η ομορφιά της την καταδίκασε σε μια ζωή γεμάτη δάκρυα και πόνο»!!!

          Αυτή είναι η αλήθεια! Δηλαδή, για μια φορά ακόμη αποδεικνύεται ότι η αλήθεια θέλει αίμα και δάκρυ! Δηλαδή, η αληθινή ζωή, δεν είναι απαλλαγμένη από αίμα και δάκρυα!

          Στα κείμενα της Ιουστίνης ο αναγνώστης διακρίνει πόσο ζωντανά, καθαρά και έντονα περιγραφικά και αξιολογικά, παρουσιάζει τους χαρακτήρες των ανθρώπων που παίζουν στο έργο!!! Πόσο διαφορετικοί χαρακτήρες ανθρώπων ακόμη και μεταξύ αδελφών!

Ο Βεσσάριος ευγενικός, ο Έκτορας άγριος, ο Νικηφόρος βίαιος και ο Λεωνίδας ικανός, ριψοκίνδυνος, δημιουργικός και στοργικός! Ήθελε να κατακτήσει το μέλλον του για τον ίδιο, αλλά και να βοηθήσει την αδελφή του, την Κοντυλένια!

          Σημειώνει η Ιουστίνη μέσω Κοντυλένιας:

          «Μην βλέπεις μπροστά σου το σήμερα, αλλά μόνο το αύριο! Το αύριο είναι ο χρόνος, το σήμερα είναι το παρελθόν!» σελίδα 56

Συμφωνούμε ή διαφωνούμε. Είναι μία προσωπική υπαρξιακή θέση!

Ανησυχεί η Κοντυλένια ότι θα μείνει μόνη σαν καλαμιά στον κάμπο… Η μοναξιά την προβληματίζει… Αντιλαμβάνεται ότι απομένει πίσω ολομόναχη ν’ αντέξει τις καταιγίδες της οικογένειας! Συνειδητοποιεί ότι ο ορίζοντας για άλλους ανοίγει και για την ίδια στενεύει. Η Κοντυλένια, όμως, δεν μπορούσε ποτέ να ξεχάσει τα λόγια μιας γριάς, που συνάντησε στο δρόμο και της είπε: «Εσύ γεννήθηκες πεντάμορφη. Την ομορφιά σου, ούτε την είχε, ούτε θα την αποκτήσει  κανένας στην πλάση τούτη. Αλλά έφερες καταστροφή, σπέρνεις θανάτους, ξηρασίες και α ανομβρίες. Η ομορφιά σου, θα ναι η κατάρα σου!! Αυτή η ομορφιά θα σε καταστρέψει» (σελ. 56/57)

Τα ξένα (ξενιτιά), σημειώνει η Ιουστίνη, έχουν μεν στεναχώρια, αλλά δίνουν ελπίδα για καλύτερη ζωή. «Εδώ,  η ταξική αντίθεση χτυπάει τη λογική και την εκβιάζει να αντιληφθεί το πλούτο σε αντιδιαστολή με την αθλιότητα»! (σελ.102/103)

Η Ιουστίνη ως  συγγραφέας:

Δεν, παλινδρομεί, δεν προχειρολογεί και δεν αυτοσχεδιάζει, γιατί έχει δουλέψει ολόκληρο το σενάριο, (όχι μόνο σε γενικές γραμμές και σε κεφάλαια), αλλά σε λεπτομέρειες, σε δομικές ενότητες και με εσωτερική συνάφεια και συνέπεια!

Προσπάθησα στο κείμενο των 400  και πλέον σελίδων να βρω μια αντίφαση, κάποια ασυνέπεια, μια παράλειψη, ακόμη και αθώα, αλλά, όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα!

Περιγράφει γλαφυρά σε ζωντανά χρώματα με άριστα ελληνικά: εικόνες, καταστάσεις, περιστατικά, τοπία και ανθρώπους! Παράλληλα, δεν αρκείται σε απλή περιγραφή, μπαίνει στα ενδότερα! Δεν περιορίζεται στη φωτογράφηση, αλλά επεκτείνεται και μάλιστα ενεργά και με επιτυχία, στην ακτινογράφηση καταστάσεων, ανθρώπων και χαρακτήρων που θυμίζουν ψυχογράφημα και καρδιογραφήματα. Που σημαίνει, ότι η Ιουστίνη δεν περιγράφει μόνο ό, τι άκουσε από διηγήσεις, αλλά και ό, τι με τη λογική και το συναίσθημά της  συνέλαβε και αισθάνθηκε! Γι’ αυτό οι ήρωές της είναι ζωντανοί και ενεργοί!

Η Κοντυλένια της Ιουστίνης είναι ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα, προσωπικού, οικογενειακού και κοινωνικό-ιστορικού περιεχομένου, που χαρακτηρίζει μια ολόκληρη εποχή σε έργα και ημέρες, όπως και ο Ησίοδος παρουσίαζε στο ομώνυμο βιβλίο του! σελίδα 128 (εργασίες νοικοκυράς στο σπίτι) σελίδα 141 (διαλογισμός)

Αναρωτιέται η Κοντυλένια (σελίδα 196)

«Γιατί να είναι έτσι καμωμένη η ανθρώπινη φύση, γεμάτη αγωνίες και πόνους κι απογοητεύσεις»!!! Και συνεχίζει «…αν έλειπε από τους ανθρώπους η αγωνία, όλα θα κυλούσαν απρόσκοπτα κι ειρηνικά. Κι όλα θα ήταν πιο εύκολα και πιο προσιτά και πιο αγαπημένα»!!!

Και συνεχίζει:

«Οι άνθρωποι στους μικρούς τόπους δεν έχουν δική τους ζωή, αλλά ζουν με τη ζωή των άλλων… Γι’ αυτό και η Κοντυλένια ζούσε  απόκοσμα για να μην δίνει τροφή, στο σκυλολόι του χωριού της που περίμενε αφορμή…» (σελίδα 196)

Η Κοντυλένια, πολλές φορές, έλεγε: «…να φύγω μακριά να μην βλέπω και να μην ακούω»! Και εγώ προσθέτω μια παλιά παροιμία (την έμαθα μικρός από τον πατέρα μου) «κακό χωριό τα λίγα σπίτια…» (σελίδα 197 – σελίδα 202)

Τα ίδια, όμως, συναισθήματα συναντάμε και στην Κρυσταλλένια κόρη του Ισίδωρου και σύζυγος του Λεωνίδα, (σελίδα 229), όταν έλεγε «…εγώ δεν έχω κανένα εδώ στην Ελλάδα, είμαι σαν καλαμιά στον κάμπο! Αν χάσω την αγάπη του Λεωνίδα τότε θα πνιγώ»!!!

          Η Κοντυλένια έπεσε θύμα των γεννημάτων της φαντασίας της και της απειρίας της στον έρωτα… Αφού δεν ήταν προετοιμασμένη να περάσει από όλες τις πύλες του πόνου της αγάπης. Δεν έζησε, ούτε καν ονειρεύτηκε τον έρωτα! Σημειώνει η Ιουστίνη ! (σελίδα 233)

          Έλεγε δεν θέλω ακαλλιέργητο άνθρωπο στη ζωή μου. «Ναι, αλλά, από το άλλο μέρος, δεν διέθετε τα κριτήρια της ορθής επιλογής! Ο λόγος ότι δεν είχε καμμιά εμπειρία στον έρωτα,  που την ήθελε για τους άλλους,  όμως, τη στερούσε παντελώς από τον εαυτό της. (σελίδα 240)

          Η Κοντυλένια, γράφει η Ιουστίνη «τελικά ήταν μία Καλλονή, που έμοιαζε με άλικο ρόδο, στεφανωμένο με την αθωότητα της ηλικίας της»! (σελίδα 251)

          Γι’  αυτό και παραμιλάει, όταν αντικρύζει τον υποτιθέμενο γαμπρό (Μενέλαο) και λέει (σελίδα 253) «Αυτός είναι ο έρωτας, σε παίρνει και σε στριφογυρνάει και σε λιγώνει και σε τυφλώνει και τίποτα, μα τίποτα, δεν είναι ίδιο σαν και πριν»!

          Εδώ η Ιουστίνη ορίζει τον έρωτα! Η περιγραφή της είναι ένας ύμνος στο Θεό έρωτα.

          Η Κοντυλένια έλιωνε στη θέα και στο άκουσμα των λόγων του Μενέλαου! (σελίδα 253)

          Υπέφερε από ερωτική έκσταση ενός πλατωνικού έρωτα,  και συγχρόνως από το αίσθημα της πιθανής (επερχόμενης) μοναξιάς!

          «Η μοίρα του κάθε ανθρώπου και προπάντων κάθε γυναίκας, είναι να κάνει γάμο και οικογένεια! Η νέα θέλει να ναι ντυμένη το νυφικό της και εκείνος το γαμπριάτικο κοστούμι του! Τα βιολιά να παίζουν νυφιάτικα τραγούδια και να χορεύουν όλοι στη μεγάλη του χωριού πλατεία»! (σελίδα 270)

          Όμως, διέφευγε της Κοντυλένιας ότι η  ταξική διάκριση στο γάμο δημιουργεί προβλήματα (σελίδα 280)

          «Πόσες απογοητεύσεις γνώρισαν τα δουλικά που αγάπησαν πρίγκιπες ή και πόση δυστυχία γεύτηκαν οι πριγκίπισσες που αγάπησαν τους ιπποκόμους τους, μια και αναγκαστήκαν να παντρευτούν πρίγκιπες της τάξης τους»!

          Και ο πατέρας μου έλεγε «βούρλο με σχοινί δεν δένουν»!!

          Και αυτό οφείλεται σε ανεξιχνίαστα συναισθήματα που διακρίνουν τους ανθρώπους με κοινωνικές διαφορές και  αντιθέσεις. Συναισθήματα που τρομάζουν.

          Κυρίες και Κύριοι, φίλες και φίλοι. Σας κούρασα… Όμως, θέλω να υπογραμμίσω τελειώνοντας ότι:

          Η Κοντυλένια, είναι ένα έξοχο μυθιστόρημα, μια αληθινή Ιστορία του περασμένου αιώνα, αλλά και μια ιστορία από εκείνες, που συμβαίνουν  και σήμερα (κάθε μέρα) στη ζωή μας. Από αυτές που ζήσαμε και ζούμε όλοι μας, κι όταν το ομολογούμε, κι όταν δεν το ομολογούμε! Αυτός που θα διαβάσει το βιβλίο σίγουρα θα βρει μέσα και τον εαυτό του.

          Αγαπητή μου Ιουστίνη, σου εκφράζω, ειλικρινά, τις ευχαριστίες μου, για την τιμή που μού κανες να παρουσιάσω το βιβλίο σου «Η Κοντυλένια του Νησιού» σ’ αυτό το εκλεκτό ακροατήριο, φίλες και φίλους,  Έλληνες και Ιταλούς.

          Και παράλληλα, να σου ευχηθώ το βιβλίο σου να είναι καλοτάξιδο και θα είναι!

          Κυρίες και κύριοι σας ευχαριστώ που με ακούσατε!

       

       !

Μικρή μου Πεταλούδα, 15 χρόνια μετά!

Κάθομαι στο γραφείο κοιτώντας εκείνα τα υπέροχα αινιγματικά μάτια που κρέμονται στη φωτογραφία της πόρτας του δωματίου όπου πέρασες τις τελευταίες δύσκολες μέρες της ζωής μου. Είναι σαν να σ’ έχω δίπλα μου κι ας πέρασαν 15 χρόνια από τότε που έφυγες και πέταξες σαν πεταλούδα στους ουρανούς.

Η ζωή σου ξαφνικά έγινε  ένας σκληρός ανηφορικός αγώνας προς το τέλος. Από την αρχή που οι γιατροί μας είπαν τη διάγνωση χωρίς περιστροφές, εσύ είχες χαμόγελο και αισιοδοξία πως θα κατάφερνες να ξεπεράσεις την πιο τρομερή μορφή καρκίνου, εκείνου των ωοθηκών. Κι όμως το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο όπως πληροφορήθηκα πρόσφατα από τη δρα ΛούσηΓκίλμπερτ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου McGill και ερευνήτρια της έγκαιρης πρόγνωσης του καρκίνου των ωοθηκών. ‘Ηδη η τρομερή ασθένεια είχε προχωρήσει στους λεμφαδένες κι εμείς παλεύαμε μόνο για να χτίσουμε ένα αίσθημα ελπίδας κι αισιοδοξίας πως εσύ θα ήσουν η εξαίρεση στη σαρωτική ασθένεια.

Πέρασες θεραπείες και τις ανέχτηκες, δέχτηκες να θυσιάσεις τα μαλλάκια σου στη χημειοθεραπεία. Αντιστάθηκες στη διάβρωση του σώματος από την ασθένεια και από τα φάρμακα. Αναζητούσες περισσότερα φάρμακα για να αγοράσεις ελπίδα.

Οι μέρες σου λιγόστευαν, το πρόσωπό σου χλώμιαζε όλο και περισσότερο, οι μεταγγίσεις έγιναν εβδομαδιαία υπόθεση. Κι όμως το πάλευες στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα  και προσπαθούσες να μας κρατήσεις ζωντανούς στην υπόσχεση πως θα αναδεικνυόσουν νικήτρια στον άνισο και άκαρπο αγώνα για τη νόσο.

Θυμάμαι με φρίκη εκείνο το καλοκαίρι που μου πήρε για πάντα τη νιότη, την ξενοιασιά, τη ζωντάνια και γέμισε τις μέρες μου με αγωνία που έφτανε στο λαιμό και μ’ έπνιγε και μ ‘έκανε να χάνω τον προσανατολισμό μου… Τα πράσινα μάτια σου να έχουν γίνει μια θάλασσα από γκρί μελαγχολία, τα χείλη σου να είναι μαβιά, το κορμί σου να τρίβεται στο κρεβάτι του πόνου κι εσύ να ρωτάς αν είχες έστω και μία μικρή ελπίδα να γίνεις καλά.

Η πόλη χόρευε, βοούσε μέσα στους πανηγυρισμούς για τους Ολυμπιακούς της. Ήταν βλέπεις το 2004 και κανείς δεν μπορούσε να τους αποσπάσει από το πάρτυ της χαράς τους. Τους έβλεπα να ζουν μια άλλη γιορτινή διάσταση και μου φαίνονταν σχεδόν γελοίοι. Αναλογιζόμουν πως εσύ πάλευες για τη ζωή σου κι εκείνοι ανέμελοι γλιστρούσαν μέσα σε ένα ξέφρενη υπερηφάνεια για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας.

Οι μέρες περνούσαν μέσα σε αγωνία, ζέστη, νοσοκομειακή ασφυξία και δείκτες αίματος που αντί να πέφτουν από τις θεραπείες, εκείνοι συνέχιζαν να ανεβαίνουν έξαλλα και χωρίς καμιά ελπίδα να υποχωρήσουν. Η απελπισία μας έσφιγγε τα μηνίγγια μα εσύ συνέχιζες να μας δίνεις ελπίδες πως όλα θάταν περαστικά.

Κι όμως δεν ήταν, ο θάνατος σε πήρε ακριβώς όπως το προδιέγραψαν οι γιατροί. Τα θλιβερά νέα με απάντησαν στις παραλίες της Κουβας, όπου πήγα να σου βρω το φάρμακο το μπλε σκορπιού, την τελευταία παρηγοριά πρίν από την ολική παραίτηση. Εσύ που δεν παραιτήθηκες ποτέ ούτε την ώρα του τέλους, τελικά υπέκυψες στους νόμους τη φύσης.

Η κηδεία σου, εκείνη η καταρρακτώδης βροχή, το φέρετρό σου, τα κλάματα, η εξόδιος ακολουθία στους Αγίους Αναργύρους όπου μεγαλώσαμε και βαπτίσθηκες, οι χιλιάδες φίλοι σου που έφτασαν από παντού για το στερνό αντίο…Η Φιλαρμονική που έπαιζε τα πρελούδια του Μπάχ, η θλιβερή πομπή στην αγορά… τα δάκρυα που κατρακυλούσαν σμίγοντας με τις δυνατές στάλες του φθινοπώρου…

Η ώρα του οριστικού αποχωρισμού με το φέρετρο να σκίζει τα σπλάχνα της γής και τα δικά μου σπλάχνα. Αυτός ο ενταφιασμός  μπροστά στα μάτια των γονιών μας και στα δικά μου μάτια…Το χώμα πάνω από εσένα κι εσύ κάτω από τη γη για πάντα… Η απονιά σου να με αφήσεις μόνη πίσω μου χωρίς σύντροφο στις κουκέτες του ρόζ δωματίου.

Από τη μέρα που έφυγες μέχρι σήμερα σε κυνηγώ στις πεταλούδες, σου ανάβω καθημερινά το κερί σου ανάλογα με την εποχή και σε γυρεύω στα τραγούδια και στις κουβέντες με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Μα εσύ δεν απαντάς, έχω την αίσθηση πως με έσβησες από τη θύμησή σου.

Μικρή μου Πεταλούδα, πόση σκιά έρριξες στη ζωή μου, πόσο πόνο μου έδωσες, πόση μοναξιά χαραξες στην ψυχή μου. Πολλές φορές αναρρωτιέμαι αν μια μέρα θα σε ξαναδώ ελπίζοντας στην άφθαρτη μετά θάνατον ζωή… Μου λείπεις!

Η αδελφή σου

Ιουστίνη

Η Κοντυλένια του Νησιού μάγεψε το Μιλάνο!

ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ-ΑΡΓΥΡΗ Η ΚΟΝΤΥΛΕΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΜΑΓΕΨΕ ΤΟ ΜΙΛΑΝΟ          Τη Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2019 στις 7 μ.μ., σύσσωμη η Ελληνική παροικία του Μιλάνου με Έλληνες και Φιλέλληνες υποδέχθηκαν το νέο μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη - Η ΚΟΝΤΥΛΕΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ, στο φιλόξενο χώρο του ελληνικού εστιατορίου Vero Sapore Greco μια ανάσα από το ιστορικό Ντουόμο. Για την παρουσίαση αφίχθηκαν δύο διακεκριμένοι Έλληνες, ο Αρχιμανδρίτης, Καθηγητής ΕΚΠΑ, Δρ. Απόστολος Καβαλιώτης, και ο π. Βουλευτής Λευκάδας Δρ. Ξενοφώντας Βεργίνης Χαιρετισμό απηύθυνε ο Αρχιμανδρίτης κ. Θεοφύλακτος, ιερατικός προϊστάμενος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Μιλάνου, ο οποίος σημείωσε πως η μεγαλύτερη παραγωγική και εξαγωγική δύναμη της Ελλάδας είναι ο πολιτισμός της. Τη συγγραφέα και τους εισηγητές καλωσόρισε ο επίτιμος πρόξενος της Ελλάδας κ. Νικόλας Σάκκαρης, ενώ η πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μιλάνου κα Σοφία Ζαφειροπούλου μίλησε με ενθουσιασμό για το «αριστουργηματικό μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Ο Αρχιμανδρίτης Απόστολος Καβαλιώτης, μίλησε γλαφυρά για την Κοντυλένια του Νησιού, αναλύοντας τους πόνους της νεαρής όμορφης κοπέλας από την καταπίεση των ανδρών της οικογένειας, ενώ έδωσε έμφαση στη θέση της Ελληνίδας του Μεσοπολέμου. Ο π. Απόστολος έδωσε τα εύσημα στην Ιουστίνη Φραγκούλη όχι μόνο για το συγγραφικό της έργο αλλά και για το ρόλο της στην προώθηση του Ελληνισμού του Καναδά, αναφερόμενος στο συντονισμό της για την ολοκλήρωση του εμβληματικού γλυπτού του Έλληνα Μετανάστη, έργου του Γιώργου Χουλιάρα που κοσμεί ένα από τους κεντρικούς δρόμους του Μόντρεαλ. Ο γνωστός οικονομολόγος και πολιτικός Ξενοφών Βεργίνης έκανε μια ανατομή του μυθιστορήματος Η ΚΟΝΤΥΛΕΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ εστιάζοντας στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής του Μεσοπολέμου αλλά και στη σημειολογία των νοημάτων που αποπνέει το έργο. Ο π. Βουλευτής Λευκάδας σημείωσε τις υπαρξιακές αναζητήσεις της συγγραφέως τονίζοντας τη δεύτερη ανάγνωση και το βάθος του μυθιστορήματος. Ο Ξενοφών Βεργίνης ξέσπασε σε λυγμούς όταν αποκάλυψε ότι έτσι όπως τα περιγράφει στο μυθιστόρημα η Ιουστίνη ζούσαν οι άνθρωποι στη Λευκάδα της υπαίθρου του Μεσοπολέμου σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης στο ακροατήριο, που άκουγε τον ομιλητή με δέος. Η συγγραφέας Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη έκλεισε τον κύκλο των ομιλιών δηλώνοντας πως νιώθει συγκίνηση που επικοινωνεί το νέο της μυθιστόρημα με την ελληνική παροικία του Μιλάνου. Η ίδια είπε ότι η Ελληνική παροικία του Μιλάνου μπορεί να βρίσκεται πολύ κοντά σε σχέση με την αντίστοιχη του Μόντρεαλ, αλλά το ίδιο αίσθημα της ξενιτιάς διακατέχει όλους τους Έλληνες της Διασποράς σε όποιο μήκος και πλάτος κι αν βρίσκονται. «Αυτή η ξενιτιά και η αγάπη για την Ελλάδα μας ενώνει εμάς τους Απόδημους», κατέληξε επισημαίνοντας ότι τα έργα της έχουν πάντα την αύρα της Ελλάδας και τη νοσταλγία για την πατρίδα. Ο Κριστιάνο Μαυροειδής ιδιοκτήτης του ελληνικού εστιατορίου Vero Sapore Greco - Milano και η σεφ Βάσια Κολλόκα οργάνωσαν μια άψογη εκδήλωση με εξαιρετικά ελληνικά εδέσματα και άρωμα Ελλάδας. Μικρά δείγματα λευκαδίτικων προϊόντων προσφέρθηκαν στους καλεσμένους από την Βάσια Κολλόκα , ενώ η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη υπέγραψε τα βιβλία της. Παρόντες μεταξύ άλλων ήταν ο Αντιπρόεδρος της Φιλελληνικής εταιρείας Άλντο Πιρόλα, καλλιτέχνες, εργαζόμενοι και ιστορικά μέλη της ελληνικής παροικίας του Μιλάνου, αλλά και Ιταλοί προσκεκλημένοι. Η πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας κα Σοφία Ζαφειροπούλου ανέλαβε τη μετάφραση για τους παρευρισκόμενους Ιταλούς. Τους ομιλητές παρουσίασε ο Κριστιάνο Μαυροειδής. Ήταν μια βραδιά συγκίνησης για την Ελληνική παροικία του Μιλάνου αλλά και για τους εισηγητές και τη συγγραφέα που ήρθαν από την Ελλάδα να μεταλαμπαδεύσουν το φως της λογοτεχνίας στην ιταλική μητρόπολη!