«ΕΡΗΜΗΝ ΖΩ», ΕΡΗΜΗΝ ΠΟΙΩ

 

«ΕΡΗΜΗΝ ΖΩ», ΕΡΗΜΗΝ ΠΟΙΩ

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Μια ευαίσθητη ποιήτρια μπήκε στη ζωή μου μέσα από την συλλογή της «Ερήμην Ζώ», την οποία μου δώρισε η αδελφή της Καίτη Παγώνη. Πρόκειται για την Τίνα Λαυρεντάκη -Μαργιώκη, η οποία με εντυπωσίασε για το απύθμενο βάθος των ποιημάτων της και για τη μοναξιά τους.

Με έντονη τη χροιά της υπαρξιακής κρίσης στις λέξεις που στροβιλίζονται στα λακωνικά της ποιήματα, η Τίνα Λαυρεντάκη μας περιφέρει στις ανησυχίες της και τις αγωνίες μιάς ανθρώπινης ύπαρξης που ξέρει να μετατρέπει τις ιδέες σε συμβολικό λόγο.

Στο ποίημά της «Περίπου Έτσι» θα πεί:

Περίπου έτσι

Την εζήσαμε τη ζήση μας.

Μέσα σε χείμαρρο

Από κοινότοπες κουβέντες

Κι υπηρεσιακά χαμόγελα,

Με μία βόλτα

Αρκετή για να γεμίσει

Ένα Σαββατοκύριακο

Και με ευγένεια μιας αγωγής

Πολύ περιορισμένης.

Λόγος απλός που όμως σε κόβει βαθειά μέσα σου όταν το μάτι πέσει σε εκείνα τα υπηρεσιακά χαμόγελα, τόσο πραγματικά υπάρχοντα μέσα στην πραγματικότητα του καθενός μας.

Κι αλλού θα γράψει:

Περπατώντας από σοκάκι σε σοκάκι

Είδα το θάνατο της λογικής.

Περπατώντας από πόλη σε πόλη

Είδα το κενό

Που ο θάνατός της δημιούργησε.

Περπατώντας απο πολιτισμό σε πολιτισμό

Είδα τον αδριάντα που της είχαν στήσει.

Μα ποιό το όφελος...

Περπατώντας είδε το θάνατο της λογικής, είδε το κενό, είδε την υπερτίμηση ενός φτιασιδωμένου πολιτισμού...

Και πιό κάτω

Στο ποίημα «Σε σένα» αντιγράφω :

Τα όσα δεν γίνονται σε πονούν

Κι αυτά που γίνονται

Χωρίς να το θέλεις

Σε σπαράσσουν..

«Τα όσα δεν γίνονται σε πονούν, σε σπαράσσουν» έκφραση που από μόνη της δημιουργεί εικόνες της Κόλασης του Δάντη.

Η ποιήτρια Τίνα Λαυρεντάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944 και προσπάθησε να χωρέσει όλους τους ρόλους της ζωής της σε ένα σώμα κι ένα μυαλό: να δουλέψει, να κάνει οικογένεια μέσα στην πόλη που αναπτύσσονταν παραμορφωτικά. Η ασχήμια των έμψυχων και των άψυχων την πνίγει. «Ο κόσμος δεν είναι αυτός που κρύβεις ή θάθελες να κρύβεις μέσα στην καρδιά σου», γράφει.

Γι αυτό κι «‘Ερήμην Ζώ» εξομολογείται.Με την ποίηση ασχολείται απο πολύ νωρίς συμμετέχοντας σε ομαδικές ποιητικές συλλογές από το 1968. Οικογενειακές υποχρεώσεις την κρατούν μακριά από την γραφή για μια δεκαετία. Η επιβίωση της οικογένειας γίνεται στόχος «και δεν αφήνει περιθώρια γι ανασασμούς και τρυφερότητες». Ωστόσο, καταγράφει μέσα της όσα της συμβαίνουν και τα εκφράζει στον ποιητικό της λόγο με λέξεις γραμμένες με το πολυτονικό σύστημα. Επειδή οι λέξεις είναι ξεστόλιστες χωρίς ψιλές, δασείες και περισπωμένες, εκείνη τις στολίζει με τα κοσμήματά τους.

Ένα μικρό βιβλιαράκι που χώράει την αγωνία μιας κυματώδους ζωής. Η Τίνα Λαυρεντάκη είναι όντως μια μεγάλη ποιήτρια!