Σίγησε για πάντα η κοντράλτα ψαλμωδία του πατρός Σαλατέλλη

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Μετά απο άνιση μάχη με τον καρκίνο για ένα περίπου χρόνο έφυγε για τους ουρανούς ο πατήρ Παναγιώτης Σαλατέλλης, ο ιερατικός προϊστάμενος του Καθεδρικού ναού μας επί 27 και πλέον χρόνια.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17 Ιουνίου 1942 και μετακόμισε στο Μοντρεάλ το 1976 μετά από γνωριμία και πρόσκληση του τότε επισκόπου Θεοφιλεστάτου κ. Σωτηρίου. Υπηρέτησε κατ’ αρχήν στο ναό της Παναγίτσας (1976-1980) και μεταφέρθηκε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου το 1980 όπου λειτουργούσε ως ενορίτης εφημέριος λαμβάνοντας τον τίτλο του πρωτοπρεσβύτερου μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2017.

 Ο π. Παναγιώτης αγαπήθηκε από το ποίμνιό του καθώς ήταν λόγιος, ευγενής, χαηλών τόνων, ενώ κατόρθωσε να ιδρύσει μια χορωδία της οποίας το απόκορύφωμα ήταν τα εγκώμια του Επιταφείου και το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής. Μέσα στο αυστηρά βυζαντινό κλίμα της εκκλησιαστικής κουλτούρας του Πατριαρχείου, ο π. Παναγιώτης τόλμησε και δημιούργησε την περίφημη χορωδία του η οποία πολλάκις χρησιμοποιούσε όχι μόνο εκκλησιαστικό όργανο αλλά και πιάνο, σκορπίζοντας την ψαλμωδία μέσα από την υπέροχη πολυφωνία της.

Τον γνώρισα από την έλευσή μου στο Μοντρεάλ, καθώς ο καθεδρικός ναός υπήρξε ανέκαθεν η ενορία μας, εκεί έβγαλε την άδεια γάμου μας ο Τέντ (το θυμάμαι σαν τώρα). Πήγαινα τις Κυριακές με τον Αλέξανδρο μωρό και κρεμόμουν από τα χείλη του, καθώς τα κηρύγματά του ήταν λόγια σκεπτόμενου εκκλησιαστικού ανδρός, βγαλμένα από την θρησκευτική μας φιλοσοφία. Είχαν βάθος και αντανακλούσαν την ευρυμάθεια του ιερέως, που υπήρξε η ωραιότατη κοντράλτα φωνή του Καθεδρικού μας.

 Η φωνή του, είτε με την υπέροχη μελωδική ψαλμωδία του είτε με την καθαρή άρθρωσή του στα ραδιοφωνικά του κηρύγματα, έχει μείνει χαραγμένη στις ψυχές όλων όσων σύχναζαν στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Μοντρεάλη.

 Τα γαλλικά του, η παιδεία του, η ευγένειά του και οι τρόποι του με εντυπωσίαζαν. Η πρεσβυτέρα του Καλλιόπη-Πόπη για τους αγαπημένους της ενορίτες , σεμνή και ταπεινή ήταν πάντα τις Κυριακές στο πλάι του , βοηθώντας τον στο ιερό καθήκον του.

 Με τον πατέρα Παναγιώτη μας συνέδεσαν πολλά και προπάντων η επίσκεψη του πατέρα μου στο Μόντρεαλ, τον οποίο υποδέχθηκε στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου με υιική αγάπη και σεβασμό το σωτήριον έτος 2010.Τον καλωσόρισε, τον κάλεσε σε συλλειτουργία και του έδωσε στο τέλος το μικρόφωνο για να απευθύνει χαιρετισμό στο χριστεπώνυμο πλήθος, γεγονός που τον είχε χαροποιήσει τον συνταξιούχο πατερούλη μου τόσο πολύ καθώς ένιωσε την αποδοχή του νεότερου πρωτοπρεσβύτερου.

 Ο π. Παναγιώτης ήταν ανοιχτός στις καινούριες ιδέες , τολμηρός στην σκέψη και την πράξη. Τον θυμάμαι να ψάλλει το απολυτίκιο της Γέννησης του Χριστού στο λόμπι του κτηρίου μας ενώπιον ενός πλήθους Εβραίων ενοίκων, οι οποίοι γιόρταζαν το δικό τους Χάνακα.

 Ο πατήρ Παναγιώτης λείπει από την Εκκλησία από τότε που άρχισε να δοκιμάζεται με την ασθένεια. Ο εναργής του λόγος, η ευγενής φυσιογνωμία του αφήνουν τώρα ένα δυσαναπλήρωτο κοινό στους Ελληνορθόδοξους του Μοντρεάλ, που πασχίζουν να βρουν εκκλησιαστικά το βηματισμό τους μετά από την μακρά διακοπή της σχέσης τους με την εκκλησία λόγω του αποκλεισμού τους από το  COVID.

 

    "Μακαρία η οδός, ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως!

     Για μας τους Έλληνες του Μοντρεάλ πάτερ Παναγιώτη θα μείνεις αθάνατος στις καρδιές μας! Αιωνία η μνήμη σου αγαπημένε μας πρωτοπρεσβύτερε!

 Συλλυπητήρια στην πρεσβυτέρα Καλλιόπη,  τα παιδιά, τις νύφες και τα εγγόνια του για τα οποία ήταν περήφανος παππούς!

 

Περί Βασιλέως, Πριγκήπων και άλλων τινών!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Οι μέρες της κηδείας του τέως Βασιλέως της Ελλάδας Κωνσταντίνου Γλύμπουργκ το φέρνουν να μιλάμε για την τελειωμένη υπόθεση της βασιλείας, που έκλεισε θεσμικά με το δημοψήφισμα του 1974 το οποίο χειρίστηκε ο εθνάρχης Καραμανλής προσωπικά, κάνοντας υπόθεσή του να μην συνεχίσει η δυναστεία των Γλύξμπουργκ την καταστροφική ανάμειξή τους στην πολιτική ζωή της Ελλάδας.

Αυτό που παρατήρησα τούτες τις πονηρές μέρες ήταν ότι:

1.    η οικογένεια Γλύξμπουργκ άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις με τα παιδιά του βασιλέως και με τα εγγόνια τους.Ευγενείς αριστοκράτες, έδειξαν στο κοινό το δέσιμό τους αλλά και την αξιοπρέπειά τους σε όλα τα επίπεδα.

2.   Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης επίσης σωστά αποφάσισαν να κηδευτεί ως ιδιώτης ο πρώην μονάρχης και όχι ως πρώην ηγέτης των Ελλήνων, διότι θεσμικά το ζήτημα έληξε το 1974 και δεν υπήρχε λόγος να ανασκαλεύονται παλιά μίση και πάθη.

3.   Οι ¨Ελληνες δημοσιογράφοι και πολιτικοί ευκαίρως -ακαίρως μάς διατυμπάνιζαν πως ο τέως, καταψηφισμένος από το 75% των Ελλήνων, έπρεπε να κηδευτεί ως δημόσιο πρόσωπο δημοσία δαπάνη.

4.   Διάφοροι γραφικοί αντιβασιλικοί τύποι μας τρέλαναν με την ποταπολογία τους.

 

Σχετικά με το ζήτημα αυτό έγραψα διάφορες σκέψεις που μου προκάλεσε η επικαιρότητα των ημερών:

 

Πρώτο σχόλιο

Είμαι πολύ περήφανη που τιμήθηκα στις 5 Ιουνίου 2022 με την καρφίτσα του πλατινένιου Ιωβηλαίου της Βασίλισσας Ελισάβετ, καθώς ο Καναδάς αποτελεί χώρα της Κοινοπολιτείας.

Αυτό δεν με εμποδίζει να ξεχωρίζω την Βρετανική βασιλική οικογένεια από την έκπτωτη δική μας βασιλική οικογένεια.

Η Ελλάδα δεν είχε κληρονομικούς βασιλείς (ο τελευταίος ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος;) και δεν χρειαζόμασταν ξένους! Ξένοι ήταν και για πάντα ξένοι θα μείνουν οι Γλύξμπουργκ!

ΥΓ. Στο σημείο αυτό να τονίσω ότι μας χρησίμευσαν κάπου οι Γλύξμπουργκ. Για να δεχτούν πάλι τη βασιλεία στην Ελλάδα, οι Άγγλοι μας έδωσαν για προίκα τα νησιά του Ιονίου αποχωρώντας από τα εδάφη μας στις 21 Μαίου 1864. Μία χρησιμότητα είχε η εγκαθίδρυσή τους στο 1864...

 

Δεύτερο σχόλιο

 

Μιλώντας για βασιλιάδες, πρίγκηπες και πριγκήπισσες έχω να καταθέσω τα εξής.

Η γιαγιά μου η Κωσταντία, μητέρα του πατέρα μου, εξ Εγκλουβής ορμώμενη, μικροσκοπική και πονηρή σαν αλεπού, όταν ήθελε να με εγκαλέσει στην τάξη μου έλεγε:

Μπά που να γένεις βασίλισσα! Αυτή ήταν η γλυκειά κατάρα της.

Τα χρόνια πέρασαν , πήγα στο σχολείο, άρχισα να διαβάζω για βασίλισσες και για πριγκήπισσες. Προτίμησα τον τίτλο της βασίλισσας ανεκαθεν και επέβαλα στην αδελφή μου και τις φιλενάδες μου να είναι πριγκήπισσες. Ακόμη με θυμάται η Αλεκίτσα για αυτή την ταξική τακτοποίηση...

Μεγάλωσα, η φωτογραφία της Φρειδερίκης και του Παύλου φιγουράριζε σε κάθε σπίτι. Ηθελα να γίνω Φρειδερίκη αλλά ο πατέρας μου έλεγε ότι η βασίλισσα ήταν μηχανορράφος και θα κατέστρεφε τον άντρα της, τον βασιλέα Παύλο καθώς τορπίλιζε την κυβένρηση Καραμανλή.

Θυμάμαιτην κηδεία του βασιλέως Παύλου, που οι κακές γλώσσες λέγανε πως η Φρειδερίκη τον είχε βαλσαμώσει διότι είχε πεθάνει μερικές εβδομάδες πριν.

Μετά η φωτογραφία αντικαταστάθηκε με εκείνη του διαδόχου Κωνσταντίνου και της ωραίας γυναίκας του , πριγκήπισσας της Δανίας, Αννας Μαρίας.

Η γέννηση της Αλεξίας ήταν το νέο της εποχής.

Ύστερα ήρθε η δικτατορία, έγινε το αποτυχημένο προξικόπημα του Κωνσταντίνου, ο πατέρας μου πάντα έλεγε πως ήταν άχρηστοι οι βασιλιάδες και τι τους θέλαμε... Απέδιδε την φυγή του Καραμανλή στο Παρίσι σε ίντριγκες της Φρειδερίκης.

Γενικά το όνομα Φρειδερίκη έφερνε μια φρίκη στο σπίτι μας. Η μητέρα μου υπεράσπιζε το βασιλικό γένος διότι ήταν αντικομμουνίστρια και πίστευε πως η βασιλεία θα διασφάλιζε την ανεξαρτησία της χώρας.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, ο βασιλεύς Κωνσταντίνος πέθανε το σωτήριον έτος 2023 και θα θαφτεί ως κοινός θνητός. ΓΠερί αυτού αποφάσισαν οι Έλληνες στο συντριπτικό δημοψήφισμα του 1974.

Εγώ θα παραμείνω βασίλισσα και ουχι πεπτωκυία, καθώς τα λόγια της γιαγιάς έπιασαν το θρόνο στην καρδιά του Θεόδωρου Αργύρη.

Καλό ταξίδι βασιλεύ εκεί που πας. Αν συναντήσεις τη μαμά μου πέστης πως ήσουν ο διάδοχος! Θα χαρεί να σε γνωρίσει απο κοντά!