Η Φιλαρμονική της Ζωής μας!

 

Η Φιλαρμονική της Ζωής μας!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Μεγαλώσαμε στη Λευκάδα με τη Φιλαρμονική να γυρνάει στους δρόμους, στις πλατείες, έξω από τις εκκλησιές  αναπέμποντας τους ήχους των πνευστών και των κρουστών και σκορπίζοντας τη μουσική στην ψυχή μας.

Η Φιλαρμονική μπήκε στο μυαλό και στο πετσί μας με τις δεκάδες εμφανίσεις της από τις παιδικές μας αναμνήσεις μέχρι σήμερα. Παίζοντας κλασικά κομμάτια, εμβατήρια, πένθιμα πρελούδια, χαρούμενα μοτίβα, η Φιλαρμονική της Λευκάδας εγκαταστάθηκε μέσα μας, αποτελώντας συστατικό της ύπαρξής μας.

Η Πρωτοχρονιά άρχιζε με τις βόλτες της Φιλαρμονικής στις γειτονιές... Πάει ο Παλιός ο Χρόνος, είναι σα να ακούω την τρομπέτα του Καμινάρη να χορεύει σόλο στα αυτιά μου και τα παιδιά γύρω του να συνοδεύουν τη μοναδική του ερμηνεία των χαρούμενων σκοπών του Νέου Έτους. Εκεί, πιτσιρίκα, αντιλήφθηκα τον έρωτα της μουσικής.

Και στις εθνικές παρελάσεις η Φιλαρμονική οδηγούσε το βηματισμό και τον εθνικό ενθουσιασμό μας προπορευόμενη. Κι ύστερα στεκόταν σε ένα σημείο πλάι στην εξέδρα των επισήμων και έπαιζε τα εμβατήρια εμβάλλοντάς μας μια εθνική υπερηφάνεια, που δεν ήξερες αν προερχόταν από τους ήχους της ή από αυτά που μόλις είχαμε διδαχθεί στο σχολείο.Τώρα που το σκέφτομαι ήταν ένα πάντρεμα της ιστορικής αναφοράς που παίρναμε από τους δασκάλους μας  με εκείνο τον απόλυτα ξεσηκωτικό ήχο των εμβατηρίων.

Και το Πάσχα πώς περιμέναμε τη Μεγάλη Εβδομάδα να συνοδεύσει η Φιλαρμονική τον Επιτάφιο γιά να ακούσουμε τα πένθιμα κομμάτια του διεθνούς ρεπερτορίου να νιώσουμε τη μελαγχολία της ημέρας. Τότε η μουσική έμπαινε στα κατάβαθά μας και πότιζε τις λεπτομέρειες του Αγίου Πάθους προσφέροντας παρηγοριά στους δικούς μας πόνους.

Και μετά το Μεγάλο Σάββατο πρωί η Φιλαρμονική έδινε το σύνθημα να σπάσουν οι νοικοκυρές το κομμάτι και έβγαινε έξω παίζοντας χαρούμενα μουσικά μοτίβα και αναγγέλοντας την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Το ξέραμε πως η χαρά θα ερχόταν και η Φιλαρμονική ήταν εκεί να προαναγγείλει  τα γεγονότα.

Η Φιλαρμονική συνόδευε και συνοδεύει τις παρελάσεις των φολκλορικών φεστιβάλ, τις παρελάσεις των Αποκριάτικων αρμάτων και κάθε γεγονός που ήταν και αποτελεί μέρος του συγλλογικού εορτασμού. Η Φιλαρμονική έδινε και δίνει τη σφραγίδα της στα κοινωνικά γεγονότα της πόλης, οργανώνοντας τελευταία εξαιρετικές συναυλίες αλλά και μικρές επιτόπιες συναυλίες.

Η Φιλαρμονική που την είχαν διευθύνει ιστορικά της Λευκάδας πρόσωπα, ο Μορίνας, ο Μουτσούκος και πολλοί άλλοι εξαίρετοι μουσικοί διευθυντές μέσα στα χρόνια, μα εγώ θυμάμαι και πάντα θα θυμάμαι το μελαγχολικό πρόσωπο του Μουτσούκου που είχε πάντα τη μπαγκέτα στα σταυρωμένα στο πίσω μέρος του κορμιού του χέρια. Και μου φαινόταν παράξενο που δεν πλημμύριζε το πρόσωπό του από τις μουσικές που διεύθυνε ...Μου φαινόταν παράξενο...

Η Φιλαρμονική συνόδευε τους ανθρώπους στην τελευταία τους κατοικία με πένθιμα εμβατήρια. Κι έτσι δέθηκα περισσότερο μαζί της γιατί οι ήχοι της τρυπούσαν εκείνες τις τραγικές μέρες της λύπης μου, απορροφώντας τα καυτά μου δάκρυα για τις απανωτές απώλειες της ζωής μου, αρχής γενομένης από την Πεταλούδα μου. Οι λυπημένοι ήχοι της με την κορνέτα να πρωταγωνιστεί ήταν η μόνη μου επαφή με την αφόρητη πραγματικότητα!

Το πέρασμα  της Φιλαρμονικής ήταν ένα κοινωνικό γεγονός από μόνο του. Η θειά Παρασκευή και όλες οι γειτόνισσες όταν άκουγαν απο μακριά τη Φιλαρμονική, παρατούσαν το φαί στο τσουκάλι, τα ρούχα στη λεκάνη, τον αργαλειό ακίνητο... κι έπαιρναν τα παιδιά τους από το χέρι και έτρεχαν στην αγορά μη χάσουν το θέαμα. Γιατί η Φιλαρμονική δεν ήταν μόνο ήχοι πνευστών με λίγα κρουστά αλλά ήταν θέαμα, υπερθέαμα. Διότι οι μουσικοί φορούσαν εκείνες τις υπέροχες στολές και αν ήταν σε επίσημη μέρα φορούσαν και κράνος γυαλιστερό στο κεφάλι με πολύχρωμη φούντα... Και γέμιζε η αγορά λεβεντιά και ήχους και φώς.

Η Φιλαρμονική έδωσε την ίδια ευκαιρία σε αγόρια και κορίτσια να μάθουν και να παίξουν μουσικές, προβάλλοντας το στίγμα της ισότητας σε μια μεταπολεμική κοινωνία που άρχισε να ωριμάζει αργά και σταθερά... Η Φιλαρμονική ένωσε δεξιούς και αριστερούς κάτω από τους ήχους των οργάνων της.

Σήμερα αγόρια και κορίτσια, άντρες και γυναίκες ζητούν καινούριες στολές για να φορούν στις εμφανίσεις τους. Ζητούν να ξαναέρθουν μέρες λαμπρές και μουσικά εύφορες στη Φιλαρμονική της Ζωής μας!

Σήμερα η  Φιλαρμονική  Εταιρία Λευκάδας χρειάζεται τη στήριξή μας. Υιοθετείστε μια στολή με 250 ευρώ τώρα υιοθετώντας ένα κορίτσι ή ένα αγόρι!

Κατάθεση σε αυτό το λογαριασμό της ΦΕΛ:

GR5670 1000 0000 0440 5672 47780

BIC :VPAYGRAA

Φιλαρμονική Εταιρία Λευκάδας

 

 

 

Η συγκλονιστική κριτική της δρα Βιβής Κοψιδά-Βρεττού για τα ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ!

 

Στο περιοδικό Περί Ού της αγαπημένης ποιήτριας Παυλίνα Παμπούδη δημοσιεύθηκε το κείμενο της κριτικής της δόκτωρος Βιβής Κοψιδά-Βρεττού για το πρόσφατα εκδοθέν μυθιστόρημά μου ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ:. Λόγος βαθύς, ποιητικός, που ανατέμνει το έργο σε όλες του τις διαστάσεις, λόγος εύφορος , αγαπητικός που αναλύει τους χαρακτήρες των κοριτσιών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Λευκάδα συνθέτοντας την Τριλογία της Λευκάδας.. Η πιό μεγάλη επιβράβευση ενός συγγραφέως είναι η εμβάθυσνη τους έργου του από ένα φιλολογικό νου σαν της δρος Βιβής Κοψιδά-Βρεττού!

Η ευτυχία να σε διαβάζουν σε βάθος και να αντιλαμβάνονται το εύρος της μυθσορηματικής γραφής σου.

Υποκλίνομαι!

Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού

Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, Κορίτσια στη βεράντα (εκδ. Ωκεανός, 2023)

Ήταν σίγουρο πως θα επέστρεφε. Πως δεν θα εγκατέλειπε τα έξι κορίτσια, τις έξι συμμαθήτριες μόλις στην πρώτη τους ωριμότητα. Πώς δεν θα άφηνε πίσω της αβασάνιστα το βίωμα της παιδικότητας. Που το έκαμε εφηβεία. Κι αυτήν ενηλικίωση. Περνώντας από «ειρηνικά» και «πολεμικά μέτωπα», από περιπέτειες έρωτα και θανάτου, από γάμους και χωρισμούς, από εμπειρίες κοσμοπολιτισμού και επαρχιακής χαμοζωής. Εικόνες και ιστορίες μεμονωμένες, εγκιβωτισμένες ωστόσο στη μεγάλη ιστορία της κοινής τους «πατρίδας»: της παιδικής και εφηβικής τους ζωής.

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη επανακάμπτει στις μισοτελειωμένες ιστορίες των έξι συμμαθητριών, αφού είχε αφήσει ανοιχτή πόρτα στις συνέχειες της ζωής τους. Είχε σμιλέψει τα δροσερά πορτρέτα τους στο πρώτο μυθιστόρημα της τριλογίας της «Ψηλά τακούνια για πάντα» (Ελληνικά Γράμματα, 2006 και Αρμός, 2013). Κοριτσόπουλα, στην έκρηξη της εφηβικής τους ανταρσίας μετά τις σκανταλιές της παιδικότητας, όταν τελειώνοντας το σχολείο ανακάλυπταν την ελευθερία, τη χειραφέτηση, τις σπουδές, τον έρωτα. Αλλά μαζί μ’αυτόν και τον θάνατο. Γύρω από αυτό το οριακό ψυχικό τους τραύμα υφαίνεται η μυθιστορία των Ψηλών τακουνιών, που θα πλέει σαν το σκοτεινό σημάδι του ποιητή και θα ανασταίνεται μοιραία σε κάθε επόμενη συνέχεια: στο δεύτερο μυθιστόρημα, με τίτλο Ξυπόλυτες στην άμμο (Αρμός, 2024), σταθμό-ανατομία των σαράντα τους χρόνων. Και τώρα, στο τρίτο μυθιστόρημα της τριλογίας της «Κορίτσια στη βεράντα (Ωκεανός, 2023).

Μυθιστόρημα ενηλικίωσης και αυτογνωσίας, διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο. Αλλά δεν σταματά εκεί ο «χαρακτήρας» της μυθιστορικής γραφής της συγγραφέως, ακάματης συνομιλήτριας μιας νεανικής αύρας, που δεν υπαναχωρεί από τη χαρά της ζωής και τις αέναες επιστροφές της. Η Τζούλια, η Έμυ, η Αθηνά, η Καίτη, η Νάνσυ, η Μαρία «ακολουθούν» τη δημογραφία των ηλικιών τους αλλά με μια ευκαιρία κάθε φορά-αυτή που τους προσφέρει η συγγραφέας-επιστρέφουν στις απαρχές και κατοπτρίζουν συγκριτικά το ξεκίνημα, την πορεία, τις εμπρόθετες κινήσεις τους αλλά και τις μοιραίες συντυχίες της ζωής τους. Έτσι, η Ιουστίνη τούς απλώνει κάθε φορά το χέρι λυτρωτικά να αφηγηθούν την πορεία τους στη ζωή –έξι διαφορετικές διαδρομές, έξι διαφορετικοί χαρακτήρες- διαβαίνοντας μέσα από την καθαρτική επανάμνηση της εφηβείας-μια ψυχική διαδικασία που ελαφρώνει το συσσωρευμένο άχθος του χρόνου.

Πώς όμως προσδιορίζει τους χρονικούς σταθμούς της πορείας τους ώστε να τις βγάλει από τη σιωπή, να «συναντηθεί» μαζί τους, να ξεκλειδώσει με το απαράμιλλο ταλέντο της τα κρυμμένα στις κόγχες της ψυχής τους μυστικά και να τους ξαναδώσει τον ξεχασμένο παλμό της ζωής και τη δύναμη να συνεχίσουν; Στα είκοσι, πάνω στα Ψηλά τους τακούνια, στα σαράντα Ξυπόλυτες στην άμμο, χειρονομία συμβολική διεκδίκησης της ελευθερίας τους. Και τώρα, αναδύεται στο φως η συνεχόμενη περιπέτεια της ωριμότητας, που τους έχει προσθέσει άλλα είκοσι χρόνια, στο σημείο ηλικιακής καμπής, όταν υπεισέρχονται βασανιστικά οι απολογισμοί και τα υπαρξιακά άγχη. Αλλά και οι ανατροπές, που η αφηγηματική δεξιοτεχνία της Ιουστίνης Φραγκούλη αναδεικνύει σε ακραία ψυχικά συμβάντα. Θα μπορούσε να λεχθεί ότι η δημοσιογραφική διαχείριση του γεγονότος και η δεξιοσύνη στη δραματική  του έκφραση, της προσπορίζει και στη λογοτεχνική αφήγηση τη φυσικότητα και την ορμή, τον αιφνιδιασμό του έκτακτου, που θέλγει και παρασύρει τον αναγνώστη να γίνει μέτοχος στη ροή τους.

Όλα συντελούνται ως μια ολιστική τελετουργία της ζωής. Δεν παραλείπεται τίποτε. Τίποτα δεν θα μείνει ανέγγιχτο. Τα πάντα απλώνονται σε έναν μεγάλο καμβά, όπου τα επιμέρους «μοτίφ» δομούν προσωπογραφίες, χαρακτήρες ξεχωριστούς, διακριτούς τόσο στα εξωτερικά όσο και στα εσωτερικά, τα ψυχικά και συναισθηματικά τους χαρακτηριστικά. Κι αυτοί οι χαρακτήρες υφαίνουν εμπρόθετα ή δέχονται απρόκλητα γεγονότα μεγάλα – χαρούμενα ή οδυνηρά, καθημερινά ή επίσημα, δρόμους που ανοίγονται ή κλείνουν.

Στη βεράντα τώρα της Ιουστίνης Φραγκούλη Αργύρη αποκαλύπτονται συνέχειες μιας ακόμα εικοσαετίας, από τότε που βρέθηκαν Ξυπόλυτες στην άμμο, και τα γεγονότα έχουν τρέξει με τη βιασύνη της ίδιας τής ζωής. Στο μεταξύ τα έξι πρόσωπα πολλαπλασιάζονται. Στο κάδρο, ομαδικό πορτρέτο, στο οποίο μας ξεναγεί ο παντογνώστης αφηγητής, έχουν προστεθεί και άλλα πρόσωπα, που βρίσκονταν κοιμισμένα στο περιθώριο της μνήμης και που μια σειρά φωτογραφιών από το σχολικό παρελθόν έρχεται να τους ζωντανέψει guest-stars σ’αυτό το διευρυμένο, πολυπρόσωπο σκηνικό. Έτσι, με ένα αφηγηματικό στρατήγημα-αφόρμηση ευρηματική-, μια επιστολή και παλιές φωτογραφίες, που δέχεται η Νάνσυ από ξεχασμένη συμμαθήτρια (κεφ. 4)-, η συγγραφέας θα μεγαλώσει τον κύκλο του κόσμου της, εμπλουτίζοντας  ταυτόχρονα και τις ανθρώπινες ιστορίες που αυτός ο κόσμος κουβαλάει. Οι παλιές φωτογραφίες θα αναστήσουν τη λαογραφία των σχολικών χρόνων της δεκαετίας του ’60 και ’70 και θα διατρέξουν το παρελθόν ευφρόσυνα, ιδανικευτικά, όπως η μακρινή μνήμη ξέρει να κατασκευάζει τους μύθους της. Αλλά ό,τι εγγράφεται στη μνήμη είναι και η αλήθεια της ή τουλάχιστον μία από τις αλήθειες της. Για να φτάσουν και να ψυχαναλύσουν το παρόν, άλλη αλήθεια αυτή, που ο χρόνος θα καταλαγιάσει την έξαρση και τη συναισθηματική παραφορά της παροντικής της βίωσης.

Οι ηρωίδες μιλάνε συνέχεια, όπως στον ψυχαναλυτή. Μια γλώσσα απείθαρχη σε εντολές, νεανική, μπριόζα, ανεπιτήδευτη και αφτιασίδωτη, γλώσσα προφορικότητας στις κουβέντες τους, εφηβική, απαλλαγμένη από δραματικότητες ακόμα και όταν το βίωμα εκπέμπει συναίσθημα. Σ’αυτή τη γλώσσα θα παρελαύνουν θάνατοι, διαζύγια, επιτυχίες, καριέρες, διαψεύσεις, δεσμοί, παραστρατήματα, σχέσεις νεκρές ταριχευμένες στον χρόνο,  μικρο-αστικά και μεγαλοαστικά περιβάλλοντα σε τόσους τόπους όσες και οι ιστορίες των προσώπων που μετέχουν στο όλο σκηνικό: Η Αθήνα, το Παρίσι, ελληνικές επαρχίες, το Μόντρεαλ, η Νέα Υόρκη…, ένα Μοναστήρι –αυτό της ευλογημένης συμμαθήτριας, Γερόντισσας Ευφροσύνης τώρα, το Νησί τους-περίοπτη κορυφή κάθε εξιλαστήριας πράξης. Ακραίες αντιθέσεις και ήθη και πολιτισμοί, συγκροτούν πολυεπίπεδες εμπειρίες και βιώματα ανθρώπων σε τόπους και χρόνους, που συνθέτουν πολλά παράλληλα ψυχογραφικά σύμπαντα, όπου τόσο ο εμπειρικός λόγος των μεταξύ τους συζητήσεων, ο λόγος της θρησκείας και ο λόγος της ψυχανάλυσης, συνυφαίνονται για να λυτρώσουν και να αποκαθάρουν ανθρώπινες ψυχές. 

Αλλά το πιο αποτελεσματικό «κρεβάτι του ψυχαναλυτή» βρίσκεται στο Νησί, στο επιλογικό πάρτυ του Καφενείου των Πλατανιών. Εδώ θα παιχτεί η τελευταία ευφρόσυνη πράξη της τριλογίας, η καταλυτική του χρόνου που πέρασε, του χρόνου που θα ακολουθήσει, με ό,τι έδωσε, με ό,τι πήρε. Η Τζούλια και ο Στεφάν και η μικρή Γιολάντα -η μεγάλη πρωταγωνίστρια πια της καρδιάς τους-, η Έμυ και ο άντρας της, η Αθηνά και ο Ιγκνάτιο, η Νάνσυ και ο Γεράσιμος, η Μαρία με τον μεγάλο της γιο, η Καίτη και ο Θωμάς. Και οι νεοφερμένοι στο team των συμμαθητριών-η Αναστασία ασυνόδευτη, η Τίνα με τον άντρα της. Όλοι και όλες μαζί θα μετακινήσουν, με τη ζωτική δύναμη της φιλίας, της αγάπης, της ανάμνησης, τον φαιό ογκόλιθο του χρόνου και θα στροβιλιστούν στους ρυθμούς της χρυσής τους δεκαετίας. Και καθώς η ορχήστρα θα παίζει το Ούνα Παλόμα Μπιάνκα, Με φωνάζουνε τζίνι, το Τρελοκόριτσο, τον Τρόπο των Olympians,  το Άνθρωπε αγάπα των Poll, το Δώσ’μου το χέρι σου των Νοστράδαμος, Γαρύφαλε των Πελόμα Μποκιού και θα σείονται τα φύλλα των πλατανιών από τις ασθματικές τους ανάσες, ο χρόνος θα αποχωρεί ηττημένος, από την πείσμονα θέληση της ζωής, που δεν τον υπακούει, δεν του παραδίνεται. Γιατί όλοι τους είναι παραδομένοι σε μια γιορτή «που έχει τη δύναμη να σβήνει τις ατέλειες και να φωτίζει την ομορφιά της συνέχειας…» «Είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα», αναφωνεί η Νάνσυ στις «βακχίδες» και είναι σαν να το εκσφενδονίζει προκλητικά στον χρόνο.

Έτσι, θα κλείσει η «συγγραφέας της εφηβείας»-εσαεί έφηβη η ίδια- αυτή τη σαγηνευτική «Τριλογία του νόστου», αλαφραίνοντας με τη μαγική της μπαγκέτα το άχθος της ζωής, καθώς διυλίζεται περνώντας μέσα από τη λυτρωτική  κολυμβήθρα της ευφορικής μνήμης. Και ό,τι όμορφο υπάρχει εγκιβωτισμένο στη μνήμη-η νεότητα, η αγάπη, η φιλία-οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να αναβιώσει ως πραγματικότητα και να υποσχεθεί τη συνέχεια.

Όταν η Ιουστίνη θα έχει βάλει την τελευταία τελεία της και ο αναγνώστης θα κλείνει με αργές, φορτισμένες κινήσεις το βιβλίο, αποχαιρετώντας τα Κορίτσια στη βεράντα, είμαι σίγουρη ότι θα αναφωνήσει: Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί!

Καλή Χρονιά! Έρχονται στη θεατρική σκηνή οι ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ!

Έρχεται η νέα συγκλονιστική μουσικοχορετυική παράσταση της ταλαντούχας σκηνοθέτιδας Νάνσυς Άθαν-Μυλωνάς στη σκηνή του Τορόντο 3 και 4 φεβρουαρίου , στη σκηνή του Μοντρεάλ 18 Φεβρουαρίου και ακολουθεί η Νέα Υόρκη και η Λευκάδα!

Τα Κορίτσια στη Βεράντα σε συνδυασμό με τα άλλα δύο βιβλία της Τριλογίας της Λευκάδας (Ψηλά Τακούνια για Πάντα και Ξυπόλυτες στην Άμμο) έχουν διασευασθεί σε θεατρικό έργο με τίτλο ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ, το οποίο θα ανεβεί στις θεατρικές σκηνές του Τορόντο 3,4 Φεβρουαρίου και του Μοντρεάλ 18 Φεβρουαρίου 2024.Αναμένεται η παράσταση της Νέας Υόρκης περί τα τέλη Μαίου. Η παράσταση φιλοδοξεί να έρθει και στη σκηνή της Λευκάδας στις 4 Αυγούστου για να γίνει το Μεγάλο Πάρτυ των Κοριτσιών!

Η διακσευή των τριών μυθιστορημάτων της Τριλογίας της Λευκάδας φωτίζει την αθέατη ζωή των συμμαθητριών της συγγραφέως από τη Λευκάδα αλλά εν τέλει αναπαριστά και καταγράφει το μεγάλωμα των κοριτσιών, τη γυναικεία φιλία, τις χαρές, τις λύπες, τις ακυρώσεις , τις επιτυχίες, τις απογοητεύσεις στη ζωή κάθε γυναίκας.

Η σκηνοθεσία ανήκει στην πολυτάλαντη Νάνσυ-Αθαν Μυλωνάς, η οποία παρουσιάζει το έργο σε δύο γλώσσες ταυτόχρονα σε διασκευή των Κωνσταντίνα Γκότση-Ζήνα Τζάρα.

Τα τρία τραγούδια σε στίχους της συγγραφέως Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη έχει συνθέσει και τραγουδάει η ταλαντούχος μουσικός Παναγιώτα Τσίτσου.

Ραντεβού στη Λευκάδα στις 4 Αυγούστου, λοιπόν!

Κορίτσια στη Βεράντα

«Aπ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα να μη ζητήσουνε να βρουν ποιός ήμουν.

(Κωνσταντίνος Καβάφης)

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον αδελφό μου Απόστολο Φραγκούλη που γνώρισε τις συμμαθήτριές μου και δέθηκε μαζί τους για πάντα!

 

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Έξι κορίτσια, έξι συμμαθήτριες μεγάλωσαν κοντά κοντά στις γειτονιές της πόλης του Ιονίου, πλάθοντας όνειρα για το μέλλον τους. Χόρευαν πάνω σε ψηλά τακούνια, στροβιλίζονταν με πάθος πάνω στις μυτερές γόβες στοχεύοντας στην ενηλικίωση, σε εκείνη τη μέρα που θα ολοκλήρωναν τις λυκειακές σπουδές και θα έδιναν εξετάσεις να περάσουν στην άλλη όχθη του ποταμού, αυτήν της ελευθερίας.

Εκείνη όμως τη μέρα που όλα θα ξεκινούσαν από την αρχή, η μοίρα είχε άλλα προγράψει; Ο πατέρας της αριστοκράτισσας Τζούλιας, της πιό ζηλευτής κοπέλας του σχολείου βρέθηκε πνιγμένος σε ένα ποταμό αίματος, που πλημμύρισε όλα τα σοκάκια της πόλης σείοντας τις ζωές της κόρης του αλλά και των φιλενάδων της.

Η Τζούλια φυγαδεύτηκε από τη μάνα της στον Καναδά για να αποκοπεί από την τραυματική εμπειρία, κι έγινε η ψυχή της ένα άγαλμα που δεν ταρακουνιόταν απο συγκινήσεις. Γνώρισε τον προστατευτικό γαλλοκαναδό σύζυγό της Στεφάν Λαντρύ, που την έβαλε κάτω από τις φτερούγες του χαρίζοντάς της την επιβίωση σε ένα ξένο τόππ. Μα το αίμα του πατέρα της έτρεχε ωμό από τις πληγές.

Τα κορίτσια συναντήθηκαν πάλι στα 40 τους στο εξοχικό της Τζούλιας όπου κοιτάχθηκαν όλες στο πορτρέτο που ζωγράφισε εκείνη, βουτώντας το πινέλο της στο κόκκινο χρώμα του αίματος.Ήταν διαφορετικές μα όλες στροβιλίζονταν ακόμη στα ψηλά τακούνια.

Αγκαλιάστηκαν, μίλησαν τόσο κι άλλο τόσο, έκλαψαν για τα ματαιωμένα όνειρά τους και οδήγησαν τη Τζούλια να συμβιβαστεί με την  αυτοχειρία του πατρός της.

Λίγα χρόνια αργότερα εκείνη κατόρθωσε να επιστρέψει στη γενέθλια πόλη και να αντικρύσει τις πληγές που άνοιξε εκείνο το παράλογο καλοκαιριάτικο μεσημέρι. Η οσμή του αίματος την κυνηγούσε, μα ήταν προστατευμένη από την αγάπη των φιλενάδων της και την λατρεία του άντρα της. Εκεί άρχισε να συγχωρεί τον πατέρα της που ενώ είχε ψυχική νόσο δεν έπαιρνε τα φάρμακά του αλλά και τη μητέρα της που θεώρησε πως η φυγή της στο εξωτερικό θα την γιάτρευε.

Η φιλενάδα της η Νάνσυ, κομψή και αειθαλής περπατούσε σε ψηλές πλατφόρμες, η Αθηνά συνέχιζε να φορά τα στρωτά παπούτσια της , η Έμυ έβαλε τα αθλητικά της γιατί έκανε δίαιτα και περιπάτους, η Καίτη φορούσε γόβες και ατάκουνα παπούτσια ανάλογα με την περίτπωση, ενώ η Μαρία ως καθηγήτρια Πανεπιστημίου προσπαθούσε να στριμώξει τα παταμορφωμένα δάχτυλα των ποδιών της σε μέτρια τακούνια για να στηρίξει τα αυστηρά ταγιέρ της.

Και η Τζούλια δεν θυμόταν αν είχε φορέσει ποτέ τακούνια, αν είχε υποκύψει στης Νάνσυς την τρέλλα να καρφώσουν τα ξύλινα τακούνια στις σαγιονάρες τους και να οργώνουν τις γειτονιές προκαλώντας εκκωφαντικό θόρυβο και εκνευρίζοντας τους γείτονες τότε πίσω μακριά στην εφηβεία τους.

Η Τζούλια ήθελε να πετάξει τα παπούτσια της και να γυμνώσει τα πέλματά της ακουμπώντας τα στην καυτή άμμο. Αυτή η αίσθηση της ελευθερίας , αυτή τη συνεπήρε όταν ξαναγύρισε μετά απο χρόνια στο ανακαινισμένο πατρικό της.

Κι έτσι παρέσυρε και τις υπόλοιπες συμμαθήτριες στην αναζήτηση της απελευθέρωσης από τα δεσμά του παρελθόντος. Και  περπατούσαν ξυπόλυτες στην άμμο, ανέμελες όπως τότε που ήταν κορίτσια. Και  ακουμπούσαν η μια στην άλλη τις ακυρώσεις, τους φόβους και όσα τις έκαναν να χάσουν την γλυκειά ματαιότητα των ονείρων.

Αυτή είναι η ιστορία των έξι συμμαθητριών μου που με τα χρόνια έγιναν περισσότερες γιατί στο γλυκό ιστό της ιστορίας τους προστέθηκαν κι άλλες συμμαθήτριες κι άλλες γυναίκες που ήθελαν απεγνωσμένα να συμπεριληφθούν στην κοινή μνήμη. Αυτή η κοινή εμπειρία έγινε τελικά το εφαλτήριο της λύτρωσης και του επαναπροσδιορισμού της γυναικείας φιλίας.

Ετσι προέκυψαν τα Κορίτσια στη Βεράντα, οι αιώνιες νέες που σμίλεψαν τις ζωές τους αλλοιώς η καθεμιά, μα που τελικά βρέθηκαν χωρίς προσποίηση να αναθυμούνται το παρελθόν που τις όρισε ως μελλοντικές ίνες ενός υφάσματος που εξυφαίνεται από τις μνήμες και τις εξελίξεις.

Εδώ σ’ αυτό το μυθιστόρημα θα μας βρείτε όλες ζωντανές στη σκηνή σαν ρόκ συγκρότημα, γιατί η δική μας γενιά πέρασε από τα δημοτικά, στα λαϊκά και στα ρόκ ταυτόχρονα με πόνο και με λύτρωση!

Τα Κορίτσια στη Βεράντα σε συνδυασμό με τα άλλα δύο βιβλία της Τριλογίας της Λευκάδας (Ψηλά Τακούνια για Πάντα και Ξυπόλυτες στην Άμμο) έχουν διακσευασθεί σε θεατρικό έργο με τίτλο ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ, το οποίο θα ανεβεί στις θεατρικές σκηνές του Τορόντο 3,4 Φεβρουαρίου και του Μοντρεάλ 18 Φεβρουαρίου 2024. Η παράσταση φιλοδοξεί να έρθει και στη σκηνή της Λευκάδας στις 4 Αυγούστου για να γίνει το Μεγάλο Πάρτυ των Κοριτσιών!

Η σκηνοθεσία ανήκει στην πολυτάλαντη Νάνσυ-Αθαν Μυλωνάς, η οποία παρουσιάζει το έργο σε δύο γλώσσες ταυτόχρονα σε διασκευή των Κωνσταντίνα Γκότση-Ζήνα Τζάρα.

Τα τρία τραγούδια σε στίχους της συγγραφέως Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη έχει συνθέσει και τραγουδάει η ταλαντούχος μουσικός Παναγιώτα Τσίτσου.

Ραντεβού στη Λευκάδα στις 4 Αυγούστου, λοιπόν!