ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Friday, December 14, 2007

Ημερολόγιο Αβάννας

Αυτό το πόστ είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στον πρώτο αναγνώστη του μπλόγκ μου καθηγητή Στέλιο Φραγκόπουλο, επειδή παρέλειψα να κάνω πάρτυ στη γιορτή του.
Το κείμενο είναι προδημοσίευση απο το υπό έκδοση βιβλίο μου με τίτλο "Ημερολόγιο Αβάννας".


Της Ιουστίνης Φραγκούλη









Το ίδιο απόγευμα

Πήρα το λεωφορειάκι του ξενοδοχείου μαζί με άλλους ευγενείς κι αθόρυβους τουρίστες που μας κατέβασε στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία Σεν Μιγκουέλ. Είπα να πλανηθώ έτσι χωρίς πρόγραμμα για να χορτάσει το μάτι μου αυτή την απίστευτη αρχιτεκτονική της Αβάνας, που μοιάζει μ’ ένα ατέλειωτο εργόχειρο, Kι ανάμεσα στα στολίδια να λείπουν χάντρες, ανάμεσα στα υπέροχα σπίτια να βρίσκονται σκόρπια τα άλλα, αχρωμάτιστα, εγκατελελειμένα , ελεεινά.

Το ιστορικό κέντρο έχει ανακαινισθεί και διαρκώς ανακαινίζεται με την επιχορήγηση της Unicef υπο το συντονισμό του φωτισμένου ιστορικού Εουσέβιο Ρεάλ...Στο πλαίσιο αυτό έχει κτισθεί το ορθόδοξο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου μέσα στο πάρκο . Είναι μια πραγματική μινιατούρα, που παραπέμπει σε μέρες Ορθόδοξες κάπου μακριά στη μικρή γαλανή πατρίδα.

Προχωράω στο δρόμο, όπου οι Κουβάνοι και οι Κουβάνες ντυμένοι στην τρίχα και βαρειά αρωματισμένοι προσπαθούν να ψαρέψουν τουρίστες για την πραμάτεια τους. Αλλοι με προσκαλούν στις τιέντες τους να αγοράσω κανένα σουβενίρ, άλλοι μου λένε δήθεν μυστικά να μου προσφέρουν φτηνά πούρα Αβάννας. Λέω διαρκώς όχι και νιώθω επιεικώς άβολα.

Ενας νεαρός μελαμψός Αδωνις με ακολουθάει συνεχώς. Αρχίζω να φοβάμαι πως θα μου επιτεθεί, αν και η εγκληματικότητα είναι ελεγχόμενη στους κεντρικούς δρόμους, όπου κυκλοφορούν αστυνομικοί και χαφιέδες.

Ο νεαρός με πλησιάζει, σχεδόν με στριμώχνει στο πεζοδρόμιο: Πούρα ;με ρωτάει Οχι, του κάνω νόημα. Ερωτα; Δηλαδή αγοραίο έρωτα; Τρέχω αλαφιασμένη στην κεντρική πλατεία, όπου είναι αναμειγμένοι Κουβάνοι και τουρίστες. Νιώθω περισσότερο ασφαλής. Το μάτι μου πιάνει όμορφα κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά να στήνουν παγίδα έρωτα σε άντρες τουρίστες. Με πιάνει μια μελαγχολία για την κατάντια της Κούβας του αγαπημένου μου Φιντέλ Κάστρο.

Ξαφνικά πέφτω σ’ ένα τρελλό πάρτυ. Εδώ έχουν στήσει χορό σάλσα και τάνγκο και όλα, κάτω απο τους μαγικούς ήχους μιας τετραμελούς ορχήστρας. Η ορχήστρα παίζει και οι άνθρωποι στροβιλίζονται στους ρυθμούς της ξενοιασιάς,που αγοράζεται φτηνά στο κέντρο της Αβάννας.

Φωτογραφίζω με πραγματική μανία τα κτίρια της ισπανικής αποικιοκρατίας, μεγαλεπήβολα και αρχοντικά. Η αστυνομία κρατάει ένα ολάκερο κάστρο για πάρτη της. Ολες οι κρατικές υπηρεσίες στεγάζονται στα ομορφότερα και πιό ανακαινισμένα κτίρια της πόλης. Οι Κουβάνοι ζούν στα ισόγεια και τους ορόφους των στριμωγμένων σπιτιών, που είναι σχεδόν ερέιπια. Στα ξεφτισμένα νεοκλασικά μπαλκόνια φιγουράρουν τα απλωμένα ρούχα της λερής μπουγάδας.

Στο ιστορικό κέντρο οι Κουβάνοι για να βγάλουν λεφτά έχουν μετατρέψει τα σπίτια τους σε μαγαζάκια με είδη σουβενίρ. Πουλάνε χοντροκομμένες δαντέλες, ξύλινα αγαλματάκια και ναϊφ ζωγραφικούς πίνακες. Στο παράθυρό τους έχουν βγάλει την πραμάτεια για τους τουρίστες. Ολη η ζωή κινείται γύρω απο τους τουρίστες, απο τα λεφτά, απο την κρυφή συναλλαγή. Το όνειρο των Κουβάνων είναι να βρεθεί ένα ξένο χέρι να τους τραβήξει μακριά απο την ονειρεμένη χώρα τους.

Κατηφορίζω προς την παραλία, όπου είναι απλωμένο το μεγάλο επίσημο παζάρι της Αβάννας. Διάφορα σκούρα χέρια με τραβάνε προς το δικό τους μαγαζί. Αγοράζω ξύλινα αγαλματάκια (όπως σε κάθε ταξίδι μου) απο μια όμορφη κοπέλα. Σταματάω σ΄ένα παππού και αγοράζω τους μικρούς πίνακές του. Με συγκινεί η διαφορετικότητα της ζωγραφικής του. Ενώ είναι ναϊφ, η γραφή του αποπνέει ένα αβίαστο εξπρεσιονισμό. Πληρώνω μόνο 3 δολάρια για τον κάθε πίνακα αυτού του γεραμσένου ταλέντου, που χάθηκε για πάντα στην ανωνυμία της υπεροπροσφοράς της κομμουνιστικής κουλτούρας.

Τελικά, με τραβάει το πίσω μέρος του παζαριού, όπου είναι εκετεθειμένοι πίνακες γνωστών Κουβάνων ζωγράφων. Ανάμεσα στους γραφικούς τοπικούς , ανακαλύπτω τρομερά ταλέντα. Οι πίνακες μεγάλων διαστάσεων, λάδι και τέμπερα πουλιούνται μέχρι 100 δολάρια έκαστος. Δεν κάνω ούτε το παραμικρό παζάρι, η τέχνη εδώ κοστίζει εξευτελιστικά φτηνά. Αγοράζω τέσσερα κομμάτια , δύο για το σπίτι του Μόντρεαλ κι άλλους δύο για το διαμέρισμα της Αθήνας.

Νιώθω μια παράξενη ευφορία καθώς κρατώ υπό μάλης τα έργα τέχνης που θα μεταφέρω στον βολεμένο κόσμο της δύσης. Νιώθω σα να έχω διαπράξει μια μεγάλη κλοπή, αλλά πάλι για την Κούβα 100 δολάρια είναι έξι μηνιάτικα, υπολογίζω και παρηγοριέμαι.

Αναζητώ την πλατεία με το λεωφορείο που θα με γυρίσει στο ξενοδοχείο μου. Εχω μισή ώρα καιρό. Κάθομαι σ’ ένα συνηθισμένο καφενείο περιτριγυρισμένη απο Κουβάνους. Ακριβώς δίπλα μου παρατηρώ ένα πλήθος ανθρώπων να περιμένουν στην ουρά έξω απο ένα μαγαζί. Η μουσική στο καφενείο είναι ηχηρή, οι κουβάνοι δε χωράνε στις καρέκλες τους, χορεύουν στο ρυθμό των μοντέρνων ήχων της μπιτάτης σάλσα.Εναρμονίζομαι ενστικτώδικα μαζί τους.

Σηκώνομαι να πάρω το λεωφορείο. Το μαγαζί δίπλα μου ήταν τελικά ένα μπακάλικο που έφερε απόψε εκτάκτως γάλα και ρύζι. Επεσε σύρμα και μαζεύτηκε η γειτονιά. Γι αυτό περίμεναν στην ουρά οι κουβάνοι, για να προλάβουν να ψωνίσουν.

Μπαίνω στο λεωφορείο. Εξω έχει απλωθεί το λυκόφως και τα πρώτα φώτα ανάβουν στην καρδιά της Αβάννας. Παίρνουμε την παραλιακή λεωφόρο. Απο το μώλο κρέμονται οι μελαψοί κάτοικοι της πόλης. Αλλοι έχουν βγεί ζευγάρια για τη βραδινή τους βόλτα κι άλλοι ψαρεύουν με το καλαμίδι!

8 comments:

Stelios Frang said...

Ευχαριστώ πολύ Ιουστίνη μου, νάσαι καλά... το δωράκι σου καλύτερο κι από φαγώσιμο :-)

Δύο φορές "ξεκίνησα" να πάω στην Κούβα και τις δύο κάτι συνέβη και δεν έγινε το ταξίδι... χαίρομαι που άλλοι/ες τα κατάφεραν και μπορώ να διαβάζω και να βλέπω φωτογραφίες από αυτή την πολύ ωραία, αν και ταλαιπωρημένη, χώρα... Thank you...

Justine's Blog said...

Στέλιο,
Διόρθωσα το όνομα και τον τίτλο σου. Ηθελα να σου χαρίσω τα μάτια μου στην Κούβα.
Νάσαι καλά και να με επισκέπτεσαι. Νάσαι καλά και να γράφεις τα δικά σου, αν και διαφωνώ με την άποψή σου περι Ορθοδοξίας.

Antoine said...

Ιουστίνη... τι όμορφο όνομα!
Δεν έρχομαι πρώτη φορά στον προσωπικό σου αυτό χώρο, αλλά αυτή τη φορά ένοιωσα την ανάγκη να σου αφήσω και κάτι.

Πραγματικά μου δίνει χαρά που βλέπω ανθρώπους μορφωμένους να ασχολούνται με το διαδίκτυο και να προωθούν το ωραίο καλλιεργώντας έτσι την καλαισθησία των αναγνωστών τους. Νευριάζω όταν συναντώ ιστολόγια χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.

Όσο για τον s.frang εκθέτει καταπληκτικά πράγματα, αν και θα έρθω να συμφωνήσω με τα τελευταία λόγια στο σχόλιο σου.

Justine's Blog said...

Antoine,
Σας ευχαριστώ που με επισκεφθήκατε. Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Φροντίζω να είμαι ο ευατός μου στο μπλόγκ χωρίς καταναγκασμούς ή φιοριτούρες.
Ξέρετε , στρογγυλεύουμε τόσο πολύ στην καθημερινότητά μας για να γίνουμε αποδεκτοί, που καταντάει αφόρητο.
Ετσι απαλλάσσομαι εδώ απο το μακιγιάζ και βρίσκομαι ενώπια ενωπίω με την αληθινή πλευρά του εαυτού μου.
Νάστε καλά.

Anonymous said...

Καλησπέρα!

Βρήκα το blog σας τυχαία, αλλά σκοπεύω να κάνω αρκετές επισκέψεις στο μέλλον. Το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Ο δικός μου χώρος είναι ταξιδιωτικού περιεχομένου και φιλοξενεί εντυπώσεις και εμπειρίες όχι μόνο δικές μου αλλά και φίλων.

Θα μπορούσα να φιλοξενήσω κομμάτι από αυτό το post, με σαφή την υπόδειξη ότι πρόκειται από τον δικό σας χώρο και περιλαμβάνει στοιχεία από το επόμενο βιβλίο σας;

Θα ήταν πολύ ευχάριστο για εμένα!

Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία!

Justine's Blog said...

Penny μου,
Καλώς ήρθεσ στο μπλόγκ μου. Μετά χαράς να φιλοξενήσεις το κομμάτι-απόσπασμα απο το βιβλίο "ημερολόγιο Αβάννας", το οποίο είναι υπό δημοσίευση.
Μετά μεγάλης χαράς. Κι εγώ αγαπώ τα ταξίδια, τις γειτονιές του κόσμου, τις τζούρες απο άλλους πολιτισμούς!
Ωραίο το μπλόγκ σου!

Anonymous said...

Ω, σας ευχαριστώ πολύ!

Και σκοπεύω σύντομα να... φορέσω τα Ψηλά Τακούνια σας (για πάντα!)

Ετοιμάζω άμεσα το post. Και ζηλεύω τα χιόνια σας!

Justine's Blog said...

Αγαπητή Πέννυ,
Σε ευχαριστώ για την ανάρτηση του πόστ και για τα καλά σου λόγια στο δικό σου μπλογκόσπιτο.
Ηθελα να σου πώ καλοφόρετα τα Ψηλά Τακούνια Για Πάντα!
Πρωινά χαιρετίσματα απο το παγωμένο Μόντρεαλ.