ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ
Το συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τις γυναίκες στην ωριμότητα, για τη γυναικεία φίλία, για τις ακυρώσεις και τις αναπτερώσεις!

Wednesday, July 23, 2008

Η τέλεια μέρα

Της Ιουστίνης Φραγκούλη

Το καλοκαίρι πάντα ένα Σαββατοκύριακο είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στη Νέα Υόρκη, την πόλη των θαυμάτων και των τεράτων. Ετσι, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο βρεθήκαμε εκεί απολαμβάνοντας ένα ηλιόλουστο διήμερο με φίλους , ρουφώντας τις καυτές ηλιχατίδες που αντανακλούσαν στους γιάλινους ουρανοξύστες της, προκαλώντας σου την αίσθηση πως περπατάς ανάμεσα σε δεκάδες πολύχρωμα πρίσματα.

Η Κυριακή ήταν η τέλεια μέρα, καθώς είχα αποφασίσει πως δεν θα παρασυρόμουν απο τις σειρήνες του Τέντ και θα αφιέρωνα το χρόνο μου σε όσα είχα διαλέξει να κάνω στην πόλη που αγαπώ.

Ετσι άρχισα το πρωινό μου απο την έκθεση του Σαλβαντόρ Νταλί στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Εκεί ήρθα σε επαφή όχι μόνο με το έργο αλλά με την πολυδιάστατη προσωπικότητα του μεγάλου σουρρεαλιστή, ο οποίος απο τη δεκαετία του 20 προφήτευε την κυριαρχία της τεχνολογίας και την απόλυτη ερημιά του πλανήτη μας.

Παρότι είχα δεί πολλά έργα του Σαλβαντόρ Νταλί τόσο στην Ισπανία όσο και σε άλλα σποραδικά μουσεία του κόσμου, στο ΜΟΜΜΑ τελικά μέσα απο την προσεκτική παρατήρηση της συνολικής έκθεσης (έργα του είχαν έρθει απο την γκαλερί Tate του Λονδίνου, το Guggenheim άλλα πολλά μουσεία του κόσμου) μπήκα κρυφά στις αγωνίες του καλλιτέχνη, που έδωσε στην ανθρωπότητα ένα έργο σχεδόν παραβατικό για τις συνθήκες της εποχής του.

Η εκπληκτική και διαρκής συμμετοχή του στον κινηματογράφο του Χόλλουγουντ, η συνεργασία του με τους αδελφούς Μάρξ, με τον Γουόρνερ αλλά και με τον ίδιο τον Ντίσνεϊ με άφησαν άναυδη για το πολυδιάστατο ταλέντο του ισπανού που κατέκτησε την σκηνή της Αμερικής όταν εκείνη βρισκόταν στο απόγειό της.

Και βέβαια, έμεινα με την πικρή διαπίστωση πως αυτός ο άνδρας διάλεξε τον παραβατικό σουρρεαλισμό για να αναδείξει τις σπαρακτικές αγωνίες που κατέτρωγαν το νού και την ψυχή του, όταν οι σύγχρονοί του καλλιτέχνες στη διεθνή σκηνή της τέχνης περούσαν απαλά και ήρεμα απο τον νατουραλισμό στον ιμπρεσιονισμό. Πραγματικά, συγκινήθηκα όχι μόνο απο την αιρετική άποψη του Νταλί, αλλά απο τον βαθύ πόνο που δάγκωνε της σάρκα του στην προπολεμική Ευρώπη και την μεταπολεμική Αμερική.

Αφού φόρτωσα τις μπαταρίες μου με ασυμβίβαστη τέχνη, ξεκίνησα το μακρύ δρόμο της 5ης Λεωφόρου. Ηθελα για πολλοστή φορά να ανέβω στο Rainbow Room του Rockfeller Center να θαυμάσω τον απόλυτο ουρανό των ουρανοξυστών, την απεραντοσύνη του 20ου αιώνα, το μεγαλείο της πόλης που ξαναζεί στιγμές ευφορίες παρά το βαθύ αμετάκλητο τραύμα της 11ης Σεπτέμβρη.

Ετσι, βγήκα με τη φίλη μου στον εξώστη και φωτογραφήθηκα με φόντο το Empire State Building καθώς αποτελεί για μένα την επιτομή της νεοϋορκέζικης αριτεκτονικής. Ξαναφωτογράφησα αχόρταγα το ποτάμι Hudson, το Central Park, τους ουρανοξύστες που συνεχίζουν ανερυθρίαστα να σκίζουν τους αιθέρες της αγαπημένης πόλης.

Ρούφηξα εντυπώσεις, εικόνες, ομορφιά για να τα κουβαλήσω μαζί μου στο Μόντρεαλ της ηρεμίας και της δροσιάς. Κι άφησα για τελευταία μια στάση το Saks 5th Avenue, προκειμένου να δώ συνολικά την άποψη για την τέχνη του καταναλωτισμού. Αν ο καταναλωτισμός έχει αναχθεί σε σύγχρονη τέχνη, το Saks της 5ης λεωφόρου προσφέρει απλόχερα και με μια μοναδική αισθητική αυτή την άποψη του αμερικάνικου όνειρου, που σίγουρα ξεπερνάει παρασάγκας το αντίστοιχο ευρωπαϊκό.

Δεν θα χαθώ σε λεπτομέρειες για τα αρώματα και τα κοσμήματα, για τι τσάντες και τα παπούτσια, καθώς κάθε μεγάλος οίκος αφεαυτού φιγουράρει στην 5η λεωφόρο με τις δημιουργίες του. Θέλω να σας ξεναγήσω στο δεύτερο όροφο του ιστορικού πολυκαταστήματος, που έχει μεταμορφωθεί σε μια γκαλερί της μόδας τον τελευταίο χρόνο.

Ενας κυκλικός διάδρομος, που θαρρείς πως είναι σε ταινία, οδηγεί τον περιπατητή και την περιπατήτρια στις μπουτίκ των μεγάλων σχεδιαστών, που έχουν βάλει τη μέγιστη αισθητική όχι μόνο για να σχεδιάσουν τα ρούχα τους αλλά να τα αναδείξουν με τον πιό μεταμοντέρνο τρόπο.

Θεέ μου! χόσρτασα ιδέες, στύλ και κομψότητα μέσα στο ναό των Αμερικανών. Και πιστέψτε με, κανένα πολυκατάστημα στην Ευρώπη δεν πλησιάζει αυτή την ακατανίκητη άνωση που νιώθεις περιδιαβαίνοντας το Saks 5th Avenue της 5ης λεωφόρου.

Η τέλεια μέρα μου τελείωσε στην Αστόρια με την παρέα των Ελλήνων φίλων μας , όπου απολαύσαμε τα ωραιότερα steaks της Νέας Υόρκης στο Christos Steak House.











Με φόντο το Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ. Διαρκής έρωτας με την πόλη!




Μια άλλη κάτοψη απο το Ροκφέλερ



Το Σέντραλ Πάρκ είναι ο πνεύμονας ζωής της Νέας Υόρκης



Το θαύμα των ουρανοξυστών παραμένει ανέπαφο παρά το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη στην αμερικάνικη μητρόπολη



Δεν έχω ξανανιώσει εγγύτερα τον Σαλαβαντόρ Νταλί απ΄ότι τούτη τη φορά στο ΜΟΜΜΑ



Στο ξενοδοχείο μας Beekman Towers που αποτελεί δείγμα της αρτ ντεκό αρχιτεκτονικής της Νέας Υόρκης

27 comments:

La Gigi said...

..New york, new york
I want to wake up in a city, that never sleeps
And find I'm a number one top of the list, king of the hill
A number one...

και τι δεν θα 'δινα να μείνω ένα χρόνο εκεί..όχι πιο πολύ είναι πολύ μακριά από την Αθήνα μου!
σε φιλώ

Justine's Blog said...

Κι εγώ το ίδιο τραγούδι σιγοψυθυρίζω, αγαπημένη Μελισσούλα, κάθε φορά που βρίσκομαι στην αγαπημένη πόλη. Νιώθω τυχερή που βρίσκομαι μια ανάσα μακριά της και μπορώ να την απολαμβάνω συχνά-πυκνά στις διάφορες φάσεις της.
Ποτέ δεν με προδίδει, μόνο τότε που φόρεσε το πένθος της πτώσης των πύργων της.
Σε γλυκοφιλώ

Φωτεινή S said...

Να εκφράσουμε ζήλεια?
Μάλλον περιττό. Είναι αυτονόητο.
Όχι ένα χρόνο που θέλει η Μελισσούλα, αλλά 5 μερούλες δεν θα με έβλαπταν.
Πολλά φιλιά

lakis said...

Υπέροχα. Ευχαριστούμε για τις φωτογραφίες και τις περιγραφές. Καλή σου μέρα

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Φωτεινούλα,
Αυτότο πόστ είναι για σένα, που σου αρέσουν τα ταξίδια και τα τολμάς. Η Νέα Υόρκη θα σε απογειώσει, γιατί μια δύναμη ωςπόλη και μια δυναμική ως τρόπος υπάρχειν.
Πολλά φιλιά απο το βρεγμένο Μόντρεαλ

Justine's Blog said...

Κύριε Φουρουκλά,
Καλώς ήρθατε στο μπλόγκ μου. Είδα πως έχουμε πολλά κοινά σε αναγνωστικό επίπεδο και σε συγγραφικό επίσης.
Νάστε καλά.

Φωτεινή S said...

Ευχαριστώ πολύ πολύ για το ταξίδι!
Φιλιά πολλά!
ΥΓ.Έχει ένα δροσερό αεράκι που ρίχνει τη θερμοκρασία στους 26 βαθμούς τώρα.

Ra Ma said...

Θα καθίσω λίγο ακόμα στο Rainbow Room και μετά κατ' ευθείαν Saks γιατί έχω αρχίσει κάπως να ζαλίζομαι!
Τέλεια!

GeoKon said...

Μην χαλάσω την τέλεια μέρα..αλλά μια τέλεια μέρα στην Ελλάδα είναι να υπάρχει φωτογραφία με φόντο το πράσινο, χωρίς το πράσινο αυτό να φλέγεται...
Εκανα ολιγοήμερες διακοπές στην Λευκάδα..με άδεια... και << χόρτασα >> να βλέπω αεροπλάνα στα 50 μέτρα απτο κεφάλι μου να σβήνουν φωτιές....δεν έχω παράπονο...είδα τα καναντέρ απο πολύ κοντα...
Δυστυχώς αγαπητή Ιουστίνη δεν έχω να σου πως πόσο ωραία ήταν η θάλασσα στις διακοπές μου στο νησί..Δεν έχω να σου πω πόσο ωραία μύριζε το ολόφρεσκο σαλάμι στα στανά της πόλης...Δεν έχω να σου πω τι ωραία φύσαγε ο αέρας και μύριζε πεύκο ο απογευματινός καφές στον Αγιο Νικήτα..
Εχω να σου πω οτι η θάλασσα ήταν ωραία γιανα γεμίζουν τα καναντερ νερό,το σαλάμι δεν μύριζε γιατί μυριζε καίλα, ο αέρας όποτε φύσαγε ακουγες απόλους " ωχ θα μας κάψουνε πάλι ". Χαρακτηριστικά συγκινιτική ήταν η φράση ενός ηλικιωμένου...<< είμαι 80κατι και δεν είδα μεγάλες φωτιές στον τόπο, ας μην δω μέχρι να φύγω.....>>
Οπως γράφω και στο blog μου δυστυχώς θα παρακαλάμε να θυσιάζει τη ζωή του ο κάθε πιλότος, ο κάθε πυροσβέστης, ο κάθε πολίτης, για να μην εξαπλώνεται ο εμπρησμός...Και όταν θυσιαστεί ο πυροσβέστης, θα του κάνουμε ένα άγαλμα ωραίο σαν και αυτό στο Σπαρτοχώρι Μεγανησίου που πήγα μια βόλτα...Είχε ονομαστεί η πλατεία απο κάποιον που θυσιαστηκε...
Αλλωστε τα αγάλματα είναι πολυ πιο φτηνά απο οποιοδήποτε σχεδιασμό και απολα τα μέτρα πρόληψης....

Ο πολεμικός ανταποκριτης, δίπλα απτις σφαίρες των εμπρηστών προς τα δέντρα,...
Γιώργος

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Θύμιε,
και η αντρική ακτή του Σάκς είναι καλοβαλμένη, θα την απολαύσεις. Μην μου ζαλίζεσαι κοιτώντας απο ψηλά, συγκρατήσου γιατί έχεις και μαι υψοφοβία. Εγώ την ξεπέρασα ζώντας στη Βόρεια Αμερική, ακριβατώντας στους πανύψηλους πύργους της.
Φιλιά

Justine's Blog said...

Αγαπημένε μου Γιώργο,
Λυπούμαι που τα αθώα νεναικά μάτια σου γίνονται μάρτυρες φρικιαστικών σκηνών στην όμορφη πατρίδα μας. Μακάρι να μπορούσε να ανατραπεί αυτή η πύρινη λαίλαπα, που τιμωρεί το λαό μας.
Ελπίζω την επόμενη φορά στο νησί να μου φέρεις νέα χαρούμενα κι ευτυχισμένα, να μου φέρεις βοριαδάκι και λευκές ακρογιαλιές όπου οι συματριώτες μας αμέριμνοι θα απολαμβάνουν την ευλογία του Ιονίου.
Ερχομαι την άλλη εβδομάδα κι ελπίζω να σε συνατήσω επιτέλους.
Καλή ξεκούραση!

δεσποιναριον said...

Ετσι μετα απο μια τελεια μερα εισαι πανετοιμη για τις σμαραγδενιες ακρογιαλιες. Περιμενω να κλεισουν ολες οι μπλογκοπορτες και να την κανω κι εγω. Μεχρι τοτε θα κουναω μαντηλια στα σχολια σας. Καλο ταξιδι, καλη ανταμωση με τον γιοκα σου, και καλη ξεκουραση. Σημερα αυριο φευγεις κι εσυ αν δε κανω λαθος. Σε φιλω με αγαπη.

Υ.Γ Δεν αντεχω να μη γραψω κι αυτο. Το πιαστρακι για τα μαλλια στο ντεκολτε ειναι πολυ φιν φον κοσμημα. Εχω κι εγω μερικα και τα κοτσαρω σε εμφανη σημεια οπως οι γιακαδες και τα κολλιε.

Justine's Blog said...

Δεσποινάκι μου,
Πέρισι δεν πήγα καθόλου καλοκαίρι στην Ελλάδα. Δεν μου έλειψαν οι ακρογιαλιές και τα μπάνια, αλλά ο κόσμος που συναντάω κάθε Αύγουστο στο νησί. Ετσι κατάλαβα πως πρέπει επειγόντως να επισκέπτομαι τη Λευκάδα τα καλοκαίρια για να ξαναβλέπω τα αγαπημένα πρόσωπα που έρχονται εκεί για διακοπές.
Οσον αφορά το φιν φον κοκκαλάκι των μαλλιών, ομολογώ πως υπήρξε τυχαίο κόσμημα. Αν το είχα σκεφτεί με τα μέσα μυαλά θα είχα βάλει ένα πιό φάν φιν φον κοκκαλάκι στο στήθος!
Φιλιά

Γεφυριστές said...

Αχ Ιουστίνη μου! Αχ και βαχ τι ωραία. Χαίρομαι για το ΣΚ σου. Να πω οτι ζηλεύω; Περιττόν. Και σήμερα είχα ανάρτηση με έναν πίνακα του Νταλί:(

Σε φιλώ
Αλέκα

Justine's Blog said...

Αλέκα καλή μου,
Ομολογώ πως ακόμη ζηλέυω όσους έχουν την ευκαιρία να δούν και να ξαναδούν τον Νταλί στο ΜΟΜΜΑ. Σου λέω τρομερή εμπειρία να δεί κανείς την μετεξέλιξη του καλλιτέχνη, την αναφορά του στον κινηματογράφο, το ξέσκισμα του μυαλού και της ψυχής. Υπέροχο!
Φιλιά

Φωτεινή S said...

Ιουστινάκι μου,
κουνάω μαντήλι!
Καλές διακοπές!
Καλά να περάσεις όπου κι αν πας!
Πολλά πολλά φιλάκια!

Justine's Blog said...

Merci Foteinola mou,
Apo Deftera sto Ellada!

Γιώτα Φώτου said...

Γειά σου Ιουστίνη.
Από ότι βλέπω έχεις ένα ενδιαφέρον καλοκαίρι και σου εύχομαι να εξελιχτεί ακόμα καλύτερο.
Φιλιά

Anonymous said...

τι ωραια ξενάγηση...
διαβαζω το ...συννεφακι σου(πεταει πετάει...) Ιουστίνη μου :)

Justine's Blog said...

Γιώτα μου γλυκειά,
Το καλοκάιρι μου θα είναι καλύτερο όταν φωτισθεί απο τον ηλιάτορα της πατρίδας μας. Εδώ είναι ωραία, αλλά και βροχερά. Είδα πως τα Βιλιά σου συνεχίζουν την ανοδική πορεία τους. Μπράβο σου!
ΕΕΕΕρχομαι στην Ελλάδα την Τρίτη.
Φιλιά

Justine's Blog said...

Ax!μάγισσα της μαγειρικής εσυ. Τόπες και τόκανες πως θα διάβαζες το Συννεφάκι μου. Ελπίζω να μην σε απογοητεύσω σε κανένα επίπεδο.
Θα έρθεις καμιά βολτίτσα απο Λευκάδα; Θα βρίσκομαι εκεί- πρώτα ο Θεός -μετά τις 7 Αυγούστου.
Φιλιά σου

Meropi said...

Αχ ζήλεψα, δεν ντρέπομαι να το πω. Τη Ν. Υόρκη την επισκέφθηκα το έτος 2000 και από τότε όλο λέω θα ξαναπάω και όλο δεν τα καταφέρνω.
Ο Νταλί δεν μου πολυαρέσει. Άσε που διάβασα ότι λόγω της χλιδάτης ζωής που έκανε, τα τελευταία χρόνια πουλούσε λευκά χαρτιά με την υπογραφή του (για περισσότερα χρήματα), με αποτέλεσμα να γεμίσει η αγορά με πλαστά έργα του. Άραγε αληθεύει αυτό??
Ιουστίνη μου μια ζεστή ελληνική καλημερα.

Justine's Blog said...

Αγαπημένη Μερόπη,
Ευτυχώς που πήγες στη Νέα Υόρκη πριν απ' τη μεγάλη της συμφορά. Τώρα είναι μια άλλη πόλη, αλλά σημαδεμένη απ΄το κακό.
Ο Νταλί ήταν πανηδονιστής και κακό παιδί. Στο τέλος της ζωής του είχε περιπέσει σε αγύρτες που τον εκμεταλλεύθηκαν παντοιοτρόπως αμαυρώνοντας την καλλιτεχνική του αξία.
Πάντως, είναι σπουδαίος ζωγράφος, ένας αιρετικός προφήτης.
Καλό απόγευμα απο το Μόντρεαλ των γαλανών ουρανών.
Φιλιά

Μηθυμναίος said...

Τι να πρωτοθαυμάσεις τον Νταλί, τη Νέα Υόρκη ή το Ιουστινμάκι; Θαυμάζω το ανθρώπινο.
Άντε έλα η Λευκάδα σε περιμένει, έλα να συναντήσεις τους ανθρώπους σου. Στο "μαζί" και στις στιγμές του είναι το νόημα της ευτυχίας μας. Ας μη το χάσουμε...
Με τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου!

Justine's Blog said...

Αγαπημένε Στράτο,
Σε ευχαριστώ για τις ευχές σου,για όλα και προπάντων για το τραγούδι που αφιέρωσες σε όλες εμάς τις κοπέλλες της μπλογκογειτονιάς.
Απόψε αναχωρώ. Μπορεί να ιδωθούμε στην Αθήνα , να βρίσκεσαι εκεί γύρω στις 20 Αυγούστου. Φιλιά στην οικογένεια.
Ιουστίνη

Μηθυμναίος said...

Δυστυχώς, Ιουστινάκι μου, λίγο δύσκολο. Θα μείνω κι άλλο, κί άλλο, κι άλλο στο Μόλυβο!!!
Εύχομαι στη Λευκάδα να βρεις ό,τι επιθυμείς και άκου: Να περάσεις όσο πιο όμορφα μπορείς!

Υ.Γ. Εκεί πιθανόν θα βρίσκεται ο φίλος μου Βαρθ. Λάζαρης κι ο συνεταίρος μου Παντ. Πουλάκης.

e-ioannis said...

ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΓΚΕΡΜΕΖΙΑΝ ?
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΠΟΥ ΕΚΤΙΣΑΝ ΤΟ ΕΜΠΑΙΑΡ ΣΤΕΙΤ ΜΠΙΛΝΤΙΓΚ,ΓΙΑΥΤΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ,ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ:ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΣΤΙΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ.ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ ΣΥΝΙΣΤΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ.ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.